ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

นานามิ-ยินดีต้อนรับกลับนะคะ บิกคุซัง

ซานาเอะ-สวัสดีปีใหม่นะคะ บิกคุซัง

ผม-สวัสดีปีใหม่นะครับทั้ง2คน เฮ้อออออออออ

 

 

และผมก็นั่งลงตรงเก้าอี้สำหรับคนที่เข้ามาติดต่องาน

 

 

นานามิ-บิกคุซังเป็นอะไรหรอคะ

ผม-พอดีช่วงนี้ผมมีเรื่องเครียดๆนิดหน่อยครับ

ซานาเอะ-จริงๆแล้วคุณหนูโทรมาลางานไว้ตั้ง3วันนะคะ บิกคุซังน่าจะอยู่ที่บ้านพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยนะคะ

ผม-ผมก็อยากทำอยู่หรอกนะครับแต่ ผมทิ้งงานไปตั้งหลายวันแล้วนะครับตั้งแต่ก่อนปีใหม่อีก

นานามิ-พูดอะไรแบบนั้นล่ะคะบิกคุซัง บิกคุซังยังลางานได้อีกเยอะเลยนะคะ

ผม-เอ๊ะ ผะ ผมไม่ใช่ท่านประธาน

นานามิ-ไม่ใช่นะคะ ดิฉันพูดใน ฐานะพนักงานเหมือนกัน ยังไงบิกคุซังก็ยังเหลือวันลาอยู่ดีนะคะ

ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับ จริงสิครับนานามิซังช่วยซื้อข้าวกล่องร้านสดวกซื้อให้ผมหน่อยได้มั้ยครับพอดีเมื่อเช้าผมหนี

ออกมาเลยไม่ได้ทานข้าวครับ

 

ซานาเอะ-ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่รู้ว่าบิกคุซังจะมาทำงานวันไหนก็เลยไม่ได้เตรียมสั่งข้าวกล่องจากร้านอาหารของเรามา

ให้ค่ะ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมทานข้าวกล่องแช่แข็งได้สบายครับฮ่าๆ

 

 

 

และผมก็เปิดกระเป๋าทำงาน คุ้ยหากระเป๋าตัง กระเป๋าตัง…..ไม่มี ผมก็คุ้ยกระเป๋ารอบที่2 ก็ไม่เจอทีนี้เพื่อความแน่ใจ ผม

เทของในกระเป๋าลงพื้นให้หมดเพื่อที่จะได้แน่ใจว่าหยิบมารึป่าว แต่ปกติผมก็ไม่ค่อยเอาออกนะและทุกวันฮารุก็จะเป็น

คนมาเช็คกระเป๋าตังผมเสมอ เอ๊ะ ระ…หรือว่า

 

 

 

นานามิ-หาอะไรอยู่หรอคะ บิกคุซัง

ซานาเอะ-เด๋วพวกเราช่วยหานะคะ

ผม-มะ..ไม่มี

นานามะ-อะไรไม่มีหรอคะ

ผม-กะ กระเป๋าตังไม่มี ยะ แย่แล้ววว

ซานาเอะ-เอ๋!!! ทำหล่นไว้ที่ไหนรึป่าวคะ ในรถ ล่ะคะ

นานามิ-นั่นสิคะ ถ้าไม่มีเงินก็ไม่น่าจะขับรถขึ้นทางด่วนมาได้นี่คะ

ผม-คะ คือว่ารถผมมีที่จ่ายเงินทางด่วนอัตโนมัติ ครับ ฮารุสั่งให้คนเอามาติดไว้ให้ตั้งแต่ซื้อรถมาแล้วครับ

นานามิ-งะ งั้นเด๋ว ดิฉันจะออกไปซื้อข้าวมาให้ก่อนนะคะ

โอคะวะ-ไง กลับมาทำงานวันแรกก็วุ่นเลยนะ บิกคุคุง

ผม-คุณพ่ออ!!!

โอคะวะ-อะ โอ้!!! มีอะไรงั้นหรอ

ผม-คะ คือว่า

 

 

ผมก็เล่าเรื่องเมื่อคืนรวมถึงเรื่องเมื่อเช้า เรื่องที่ผมกลับมาได้เงินค่าขนมเป็นรายวันเหมือนเดิมและเรื่องกระเป๋าตังให้คุณ

พ่อฟัง และคุณพ่อก็หยิบเงินออกมาให้ผม

 

 

โอคะวะ-เฮ้ออออชิสึกะ สั่งข้าวมาเพิ่ม อีก2ชุดทีนะ

ชิสึกะ-ทราบแล้วค่ะ

 

แล้วชิสึกะ ก็ลงลิฟต์ไป

 

โอคะวะ-เอ้านี่ ข้าวหมูทอดร้านดัง พ่อว่าจะซื้อมาทานตอนเที่ยงสะหน่อย

ผม-ดะ ดีหรอครับคุณพ่อ

โอคะวะ-ดีสิ ลูกทานก่อนเถอะเด๋วชิสึกะก็สั่งมาเพิ่มแล้วล่ะนะ

ผม-ขะ ขอบคุณครับคุณพ่อ

 

 

ผมก็นั่งกินข้าวไปน้ำตาซึมไปไม่มีเงินกินข้าวทั้งวันแน่ๆเพราะงั้นตอนนี้ก็กินให้อิ่มเข้าไว้ก่อนต้องค่อยๆซึบซับรสชาติ

ของข้าวและหมูทอด

 

 

โอคะวะ-ฮัลโหล นี่ฮารุจัง วันนี้ลูกลืมให้เงินบิกคุคุงมาทำงานใช่มั้ย

ผม-เอ๊ะ!! แค่กๆ

โอคะวะ-วันนี้สามีของลูกไม่มีเงินทานข้าวเลยสักบาทนะ จนยิ่งกว่าคนไร้บ้านอีกนะ

ผม-คะ คุณพ่อ!!

โอคะวะ-ตอนนี้หรอ ได้สิเด๋วพ่อจะส่งรูปให้ดูนะ

แล้วโอคะวะซังก็วางสายไป

ผม-จะ ทำอะไรน่ะครับคุณพ่อ

 

 

แล้วคุณพ่อก็หยิบมือถือมาถ่ายรูปผมที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่กับพื้นพร้อมกับมีน้ำตาซึม ที่น้ำตาซึมไม่ใช่เพราะโกรธเกลียด

อะไรแต่แค่ดีใจ ที่ได้กินข้าวสักทีแค่นั้นเอง แล้วคุณพ่อก็กดรูปส่งไป

 

 

โอคะวะ-เอาล่ะ อยู่เฉยๆนะเด๋วพ่อจัดการเอง

 

ไม่นานฮารุก็โทรเข้ามาหาผม

 

ผม-ฮะ ฮารุมีอะไรหรอครับ

ฮารุ-ที่รักฮารุขอโทษนะคะ ฮารุไม่ได้อยากให้ที่รักต้องมาเจออะไรแบบนี้เลยนะคะ

ผม-เอ๊ะ!!!

 

 

ฮะ ฮารุหมายถึงเรื่องอะไรกัน ผมว่าชีวิตผมตอนนี้ก็ไม่ได้ลำบากอะไรนะ แค่ลืมเอาเงินมาทำงาน1วัน ก็แค่ขึ้นไปขอเงิน

คุณพ่อก่อน ตะ แต่ดูเหมือนสำหรับฮารุแล้วมันจะเป็นเรื่องใหญ่มากเลยแหะ

 

 

ฮารุ-กะ ก็ที่รักอะ ไปซื้อของตั้ง5ล้านไม่บอกฮารุสักคำ แถมไม่มีของสำหรับฮารุเลยสักชิ้นนี่คะ คือฮารุขอโทษนะคะ

ผม-ฮ่ะๆๆผมรักคุณ ผมรักคุณจริงๆนะครับที่รัก

ฮารุ-ทะ ที่รักพูดอะไรคะ คนในบริษัทอยู่กันเยอะนะคะ

ผม-ไม่ต้องคิดมากเรื่องของผมหรอกนะครับ

ฮารุ-ตะ แต่รูปที่คุณพ่อส่งมาให้ที่รักสีหน้าดูไม่ดีเลยนี่คะ

 

และคุณพ่อก็เอารูปให้ผมดู คือมันก็แค่มุมกล้องที่ทำให้มันเป็นแบบนั้น

 

ผม-งั้นผมไปทานข้าวก่อนนะครับ

ฮารุ-ดะ เด๋วตอนเที่ยงฮารุจะเอาข้าวกล่องไปส่งให้ที่บริษัทนะคะ

ผม-ไม่ต้องหรอกครับ เด๋วผมเก็บของที่ตกพื้นทาน

ฮารุ-ที่รักคะ!!!

ผม-ล้อเล่นครับ คุณพ่อให้เงินผมมาทานข้าวแล้วล่ะครับ

ฮารุ-จริงนะคะ จริงๆนะคะ

ผม-จริงสิครับ

ฮารุ-งะ งั้นวันนี้ทำงานเสร็จแล้วรีบกลับบ้านนะคะ

ผม-ครับทำงานเสร็จแล้วจะรีบตรงกลับบ้านเลยครับ

 

ผมก็วางสายไป

 

โอคะวะ-ไงฮารุดีขึ้นมั้ย

ผม-ดะ ดีขึ้นครับ

โอคะวะ-นี่ลูก พูดก็พูดเถอะนะเรื่องความแรงของรถ คันใหม่น่ะ ลดลงมาหน่อยไม่ได้หรอ

ผม-เท่าที่ผมคำนวณมา กับระบบขับเคลื่อน4ล้อ ผมว่าประมาณนี้กำลังลงตัวเลยนะครับ

โอคะวะ-เฮ้อออออ ถ้าลูกพูดแบบนี้ พ่อว่าพวกเราหาทางรับมือฮารุกับแม่ไว้หน่อยก็ดีนะลูก

ผม-นะ นั่นสินะครับ ถ้าผมโดนดุคุณพ่อก็ซวยไปด้วย

โอคะวะ-ใช่มั้ยล่ะ

ผม-จริงสิคุณพ่อ เย็นนี้ทำเนื้อย่างทานกันเองที่บ้านดีมั้ยครับพอดีวันนั้นตอนสั่งของเข้าร้านอาหารในเครือโอคะวะฟู๊ดผม

สั่งเนื้อวัววากิวA4ไว้เยอะมากเลยล่ะครับ

 

โอคะวะ-เนื้อย่างหรอ ดีนี่ดีๆ  นี่ลูกงั้นเราชวน ซาซากคุงกับทาเคจังมาด้วยดีมั้ย

ผม-ดีเหมือนกันนะครับ คุณพ่อ งั้นเด๋วผมโทรบอกฮารุให้เตรียมของสำหรับเย็นนี้เลยนะครับ

โอคะวะ-โอ้ รบกวนหน่อยนะลูก เลิกงานแล้วเจอกันที่บ้านนะ

ผม-ครับคุณพ่อ

 

 

คุณพ่อก็เดินผิวปากอารมณ์ดีไปขึ้นลิฟต์กับชิสึกะ ส่วนผมก็มานั่งทำงานในห้อง คือที่ผ่านมาไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำงาน

แทนผมแต่ งานเอกสารวันนี้มีน้อยมากๆ ทำไม่กี่อันก็เสร็จล่ะ ผมทำงานเอกสารเสร็จตั้งแต่ยังไม่เที่ยงผมก็เดินเอา

เอกสารทั้งหมดออกมาให้นานามิกับซานาเอะที่หน้าห้องและก็กลับมาโทรหาฮารุเรื่อง เนื้อย่างเย็นนี้

 

 

ฮารุ-ฮาโหล

ผม-ฮารุ

ฮารุ-มีอะไรหรอคะ

ผม-ริกะจังกลับบ้านรึยังหรอครับ

ฮารุ-เด๋วเย็นนี้จะให้ นิชิโนะซังไปส่งที่บ้านอยู่ค่ะที่รักมีอะไรหรอคะ

ผม-ฮารุชวน ริกะจังค้างที่บ้านอีกสักคืนมั้ยครับ แล้วเย็นนี้เราจัดงานเลี้ยงเนื้อย่างทานกันเองในบ้านดีมั้ย ก่อนหน้านี้เรา

ได้เนื้อวัวดีๆมาเยอะมากเลยนะครับ

 

ฮารุ-เอ๋!! ได้หรอคะ ริกะจังอยู่ได้หรอคะ

ผม-ได้สิครับ และก็เย็นนี้คุณพ่อชวน ซาซากิซัง กับ ทาเคดะซังมาด้วยนะครับ ต้องให้คนเตรียมของแล้วนะครับ

ฮารุ-ได้ค่ะ ฮารุจะจัดการให้เองนะคะ

ผม-ครับ

 

 

ผมก็วางสายไปนั่งชมวิวสักพักก็ไม่เห็นมีงานหรือเอกสารอะไรมาส่งเลย ปกติแล้วถ้าผมลางานไปหลายๆวันแบบนี้แฟ้ม

เอกสารน่าจะกองกันเต็มโต๊ะแล้วสิ ผมก็เลยเดินออกไปหานานามิกับซานาเอะอีกครั้ง

 

 

ผม-นานามิซังซานาเอะซัง วันนี้ไม่มีเอกสารแล้วหรอครับ

ซานาเอะ-ไม่มีแล้วค่ะ

นานามิ-จะมีได้ยังไงล่ะคะ ในระหว่างที่บิกคุซังลางานไปท่านประธานก็กระจายงานของบิกคุซังออกไปให้หลายๆแผนก

รับหน้าที่ทำกันเองค่ะ

 

ผม-เอ๊ะ!!! บะ แบบนั้นมันมีโอกาสที่พนักงานของเราจะยักยอกเงินบริษัทได้นะครับ

นานามิ-มันก็มีโอกาสที่จะทำได้จริงๆนั่นแหละค่ะ

ผม-ละ แล้วของทางบริษัทโอคะวะฟู๊ดล่ะครับ

ซานาเอะ-กะ กระจายงานเรียบร้อยแล้วค่ะ

ผม-เฮ้อออ!!! งั้นผมขอขึ้นไปคุยกับท่านประธานหน่อยนะครับ  ของผมอยู่ในห้องรบกวนเก็บให้ด้วยนะครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

 

ผมก็ขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด

 

ชิสึกะ-บิกคุซังมีอะไรหรอคะ

ผม-ท่านประธานอยู่มั้ยครับ

ชิสึกะ-อยู่ค่ะ

ผม-ผมขอเข้าไปพบหน่อยนะครับ

ชิสึกะ-เชิญเลยค่ะ

 

ก็เดินเข้าไปเคาะประตูห้อง

ก๊อกๆ

 

ผม-ขออนุญาตครับ

โอคะวะ-ลูกเองหรอ มานั่งทานข้าวด้วยกันสิ พ่อให้ชิสึกะ สั่งมาเพื่อแล้วนะ

ผม-เอ๊ะ ส่วนของผมด้วยหรอครับ

โอคะวะ-ใช่สิ มาทานข้าวไปคุยกันไปเถอะนะ

ผม-ขะ ขอบคุณครับคุณพ่อ

 

 

ผมก็เดินเข้าไปนั่งตรงโซฟารับแขกกินข้าวกับโอคะวะซัง

 

 

ผม-คะ คุณพ่อ คะ คือว่างาน

โอคะวะ-อ่อกระจายงานไปให้ตามแผนกที่ควรจะทำแล้วล่ะนะ ลูกจะได้มีเวลากลับบ้านไปพักผ่อนบ้าง

ผม-ตะ แต่ว่ามีโอกาสที่พนักงานเราจะยักยอกเงินบริษัทเราได้นะครับ หรือ มีการเอาใจหัวหน้างานเช่นเอาเหล้าหรือ

อะไรดีๆให้หัวหน้างาน เพื่อเป็นการติดสินบน

 

โอคะวะ-ถ้าเราตรวจสอบว่ามีการกระทำแบบนั้นจริงทางบริษัทจะไล่ออกทันที

ผม-ตะ แต่ว่าผม

โอคะวะ-เฮ้ออ!! เข้าใจแล้วล่ะ พ่อจะสั่งให้คนเอาเอกสารที่เสร็จแล้วทั้งหมดมาส่งให้ลูกอ่านและเซ็นอนุมัติก่อนละกันนะ

ลูกจะได้สบายใจ

 

ผม- ขะ ขอบคุณนะครับคุณพ่อ

โอคะวะ-ลูกนี่เป็นคนยังไงกันนะ ได้เงินเยอะๆแต่งานน้อยๆกลับไม่ชอบ

ผม-มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับคุณพ่อ จริงๆแล้วพอมาทำงานนี้ด้วยความรู้เท่าที่มีในตอนนี้และยิ่งมารู้ว่าทำงานตำแหน่ง

อะไรด้วยแล้วมันก็ยิ่งเหมือนกับเราต้องมีความรับผิดชอบเรื่องของผลประโยชน์ของบริษัท บางครั้งผมก็ปล่อยผ่านไปไม่

ได้แม้แต่เรื่องเล็กๆ

 

 

โอคะวะ-งั้นหรอ จริงสิโทรบอกให้คนเตรียมของสำหรับเนื้อย่างเย็นนี้รึยัง

ผม-เตรียมเรียบร้อยแล้วครับ

โอคะวะ-วันนี้ถ้างานเสร็จหมดแล้ว ก็กลับบ้านไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะนะ

ผม-คะ ครับ

 

ผมก็เดินออกมาจากห้อง

 

ชิสึกะ-ทานข้าวเสร็จแล้วหรอคะ บิกคุซัง

ผม-ทานเสร็จแล้วครับนี่ก็บ่ายโมงกว่าๆแล้วว่าจะลงไปที่ห้องทำงานซะหน่อยถ้าไม่มีงานแล้วผมก็กะว่าจะกลับบ้านเลย

ครับ

 

ชิสึกะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ถ้ามีงานด่วนส่งลงมาชั้นล่างได้เลยนะครับ

ชิสึกะ-ค่ะ

 

ผมก็ลงลิฟต์มาที่ห้องทำงานของผมพอประตูลิฟต์เปิดนานามิก็วิ่งหน้าตาตื่นสวนผมเข้ามาในลิฟต์

 

นานามิ-บิกคุซังคะ!!!! คุณหนูโทรมาบอกเกิดเรื่องใหญ่ที่บ้านให้บิกคุซังรีบกลับบ้านด่วนเลยค่ะ น้ำเสียงคุณหนูดูแย่มาก

เลยนะคะ

 

ผม-ห๊ะ!!!! เข้าใจแล้วครับผมจะรีบไปครับ

ซานาเอะ-นี่กระเป๋าทำงานของบิกคุซังค่ะ พวกเราเก็บของบนโต๊ะใส่กระเป๋าให้แล้วค่ะ

ผม-ครับ

 

 

ผมก็กดปิดประตูลิฟต์ลงไปชั้นล่างสุดพอประตูลิฟต์เปิดผมก็รีบวิ่งออกมาขึ้นรถที่หน้าบริษัทสตาร์ทรถแล้วเหยียบคันเร่ง

ให้มิดเพื่อกลับไปที่บ้าน ตอนนี้ผมไม่สนเรื่องเครื่องตรวจจับความเร็วแล้วนอกจากสัญญาณจราจรไฟแดงและคนข้าม

ถนน ผมจะไม่กดเบรคหยุดรถแน่ๆขับมาไม่นานก็ลงทางด่วนแถวบ้านและวิ่งไปอีกหน่อยก็เจอซอยบ้านพอเลี้ยวเข้าซอย

ไป ก็เห็นรถตำรวจหลายคันจอดอยู่เต็มกลางซอยปิดถนนทั้งเส้นหมดเลยพอผมขับรถไปใก้ลๆก็มีตำรวจมาคุย

 

 

ตำรวจ-ขออณุญาตครับถนนเส้นนี้ปิดชั่วคราวครับ โปรดใช้เส้นทางอื่น

ผม-คือผมจะเข้าบ้าน พวกคุณจอดรถขวางผมอยู่

ตำรวจ-คุณเป็นคนในบ้านนี้หรอครับ งั้นขออนุญาต ตรวจค้นรถหน่อยครับ

ผม-ผมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้และผมก็จะไม่ให้ใครมาค้นรถผมทั้งนั้นถ้าผมไม่มีความผิดอะไรและตอนนี้คุณก็เอารถหลบ

ผมด่วน ผมรีบอยู่

 

และผมก็กดเปิดประตูบ้าน พอทางตำรวจเห็นผมกดเปิดประตูรั้วบ้านได้ก็มาขยับรถออกให้ ผมก็รีบซัดรถเข้าไปจอดที่

หน้าบ้าน พอผมลงไปที่หน้าบ้าน ตำรวจที่ยืนอยู่ที่หน้าบ้านก็ วิ่งเข้ามาจะล๊อคตัวผม ในเวลาเดียวกันมิจังก็วิ่งออกมา

พอดี

 

มิจัง-คุณท่าน!!!

 

พอตำรวจได้ยินมิจังเรียกผมแบบนั้นตำรวจก็หยุด

 

ผม-เกิดอะไรขึ้น

มิจัง-คะ คือว่ามีตำรวจเข้ามาจับตัวท่านริวค่ะ

ผม-ตอนนี้อยู่ที่ไหน

มิจัง-กำลังวุ่นวายกันอยู่ในห้องนั่งเล่นค่ะ

 

ผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมิจังกลับไปและผมก็เดินเข้าไปในบ้าน พอเดินเข้าไปตรงทางเดินผมก็เห็นมันมีร่องรอยการต่อสู้อยู่

เล็กน้อยและประตูห้องนั่งเล่นก็เปิดทิ้งไว้ พอผมเดินตรงไปถึงหน้าห้องทุกคนในบ้านอยู่ที่นี่กันหมดรวมถึงฮารุ และคุณ

แม่ด้วย ส่วนชิโระ ริว ยามาดะ ยามากุจินอนอยู่ที่พื้น โดยที่มีตำรวจยืนอยู่กลางห้องเพียงคนเดียว ตำรวจคนนั้นผมไม่มี

ทางจำหน้ามันผิดแน่ๆผมเห็นแบบนั้นผมก็เลยปากระเป๋าทำงานของผมใส่หน้าตำรวจคนนั้น และผมก็วิ่งเข้าไปง้างหมัด

ขวาต่อย ตำรวจคนนั้นใช้เพียงแค่การบิดลำตัวและจับแขนผมพร้อมกับเหวี่ยงผมไปกระแทกเข้ากับกำแพงห้อง หลัง

จากนั้นผมง้างหมัดซ้ายต่อยเข้าที่ตาขวา ตามด้วยหมัดฮุคขวาที่คาง และใช้หมัดขวาต่อยเสยคาง ตำรวจคนนั้นก็

กระเด็นไปกระแทกเข้ากับโต๊ะกระจกแตก

 

 

ผม-เห้ย!!!!!กล้ามากนะที่โผล่หน้ามาที่นี่ อยากตายมากนักสินะไอ้เด็กญี่ปุ่น

เก็นจิ-แค๊กๆ เฮ้อออ นี่มัน นี่มัน ยักษ์แดงในตำนานตัวจริงเสียงจริงเลยไม่ใช่หรอ ช่างหน้าคิดถึงจริงๆเลยนะครับ หลบ

มาอยู่ในที่แบบนี้เองสินะ

ฮารุ-ทะ ที่รักคะ!!!

 

แล้วฮารุก็ร้องไห้และวิ่งมากอดผม

 

ฮารุ-ฮารุกลัวมากเลยค่ะฮืออออ!!!!!

ผม-ไม่ต้องกลัวนะครับ ทานากะ มาเอาตัวคุณผู้หญิงออกไป

ทานากะ-ทราบแล้วครับ คุณผู้หญิงเชิญทางด้านนี้ดีกว่านะครับ

ฮารุ-ตะ แต่ว่า ค่ะ

 

หลังจากฮารุปล่อยตัวผม ผมก็เดินเข้าไปหาไอ้เก็นจิ

 

ผม-เห้ย ชิโระ ริว พวกแกยังไหวอยู่รึป่าว

ชิโระ-วะ ไหวสิวะ

ริว-คะ ครับ

ผม-ดูเหมือนว่าพวกแกจะอึดขึ้นมาหน่อยล่ะนะ

 

พวกมัน2คนก็พยายามลุกขึ้นยืน

 

ชิโระ-กล้ามากนักนะไอ้ตำรวจป่าเถื่อน

ริว-ไอ้เฮงซวยนี่ พะ พวกเรามาลุยกันอีกสักตั้งเถอะชิคุง

ชิโระ-เออได้อยู่แล้ว

ผม-ถ้าพวกแกยังมีแรงเหลืออยู่ล่ะก็อุ้ม ยามาดะ และยามากุจิ ออกไปซะ

ชิโระ-เห้ย แกจะสู้กับมันคนเดียวงั้นหรอวะ

ริว-พี่ใหญ่ไอ้เฮงซวยนี่มันเก่งเป็นบ้าเลยนะครับ

ผม-ทำตามที่สั่งและออกไปซะ

 

หลังจากนั้นริวกับชิโระ ก็ช่วยกันลาก ยามาดะกับยามากุจิออกไป

 

เก็นจิ-เด๋วนี้รับเลี้ยงเด็กด้วยอย่างงั้นหรอครับช่างทำตัว

 

 

มันยังพูดไม่ทันจบผมก็ง้างหมัดขวาต่อยเข้าที่ปลายคางมันก่อนเลยตามด้วยซ้ายตรง และผมก็ฟาดซอกเข้าที่หางคิ้ว

ด้านซ้ายของมันตามด้วยถีบ อกมันให้กระเด็นถอยหลังไปนิดหน่อย และผมก็ยกขาขวาเตะเข้าที่ก้านคอ มันลงไป กอง

อยู่กับพื้น

 

 

ริว-พะ พี่ใหญ่

ชิโระ-จบแล้วสินะ

ผม-เห้ย!!!!!จะแกล้งนอนไปถึงไหน

เก็นจิ-แค่กๆ ฮ่ะๆ!!! ดูท่าคุณหน้าจะเป็นยักษ์แดงตัวปลอมนะครับ คนหน้าเหมือนอย่างงั้นหรอ

ริว-ยะ ยังยืนขึ้นอีกหรอเนี้ย

ชิโระ-บะ บ้าหน่าตั้งแต่รู้จักกันมา ไม่เคยเห็นใครทนบิกคุคุงได้ขนาดนี้เลยนะ

พลอย-ทะ ทะ ทำไมต้องมาเจอกันที่นี่ด้วย

ฮารุ-พลอยจัง เป็นอะไรไป

ริว-พลอยจังสีหน้าไม่ดีเลยนะเป็นอะไรรึป่าว

พลอย-นะ หนูไม่เป็นอะไรค่ะ แต่คน คนนี้คือคนที่พี่ชายไม่ควรจะเจอไม่ว่ายังไงก็ห้ามเจอกับ คนนี้เด็ดขาด

ชิโระ-หรือว่าคนนี้จะเก่งจริงๆงั้นหรอ

พลอย-หนูรับประกันได้เลยว่าเก่งมากๆค่ะ

ฮารุ-พะ พลอยจัง คงไม่คิดว่าพี่ชายจะแพ้ใช่มั้ย

พลอย-ใครบอกล่ะคะ พี่ชายของหนูเก่งที่สุดในโลกอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้า2คนนี้เจอกันล่ะก็จะต้องมีคนตายแน่ๆค่ะ

ฮารุ-เอ๋!!

เก็นจิ-ยักษ์แดงคุณอ่อนแอลงจริงๆนั่นแหละ แบบนี้คงไม่ต้องถึงมือยักษ์ม่วงแล้วล่ะมั้งครับ

ผม-พวกแกติดต่อกันสินะ

เก็นจิ-ใช่แต่ เรามาลำลึกความหลังกันแค่นี้ดีกว่ามั้ยครับ

 

 

พูดจบมันก็เหวี่ยงหมัดซ้ายตรงเข้ามาที่ตาขวาของผม และตามมาด้วยซอกขวา ผมก็ยกแขนขวาขึ้นมากันศอกของมัน

มันเลยถีบที่อกผม กระเด็นถอยหลังไปโดนทีวีและตู้โชว์

 

 

ริว-พะ พี่ใหญ่เป็นอะไรมั้ยครับ

ชิโระ-นะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นบิกคุคุง โดนเอาคืน

เก็นจิ-ผมถามจริงๆทำไมคุณถึงทิ้งพวกเรา คุณคือคนที่ทุกคนยอมรับแท้ๆ สมควรจะต้องอยู่ตำแหน่งสูงที่สุดและเป็น

หัวหน้ายักษ์คอยควบคุมแก๊งยักษ์แท้ๆ แต่คุณกลับทำลายมันทิ้งซะทุกอย่างและคุณก็หนีมาใช้ชีวิตที่สุดแสนจะธรรมดา

ที่นี่กับคุณหนูทายาทเจ้าของบริษัทใหญ่โต คุณมีความสุขกับมันมากนักหรอ

 

ฮารุ-นี่ พูดอะไรนะ บิกคุคุงนี่หรอ ……. หัวหน้า

ผม-ก็เออสิวะ!! ฟังให้ดีแก๊งยักษ์จะต้องไม่มีอีกต่อไปและมรึง คือคนที่กูต้องฆ่ามรึงด้วยตัวกูเอง

เก็นจิ-โฮ่!!!! คุณในตอนนี้คิดว่าจะมีปัญญาที่จะทำแบบนั้นหรอครับ คุณในตอนนี้ก็เป็นได้แค่ยักษ์แดงที่อยู่ปลายแถว

เท่านั้น!!!!

 

 

พูดจบพวกเราทั้งคู่ก็วิ่งใส่กันกลางห้อง ผมทั้งต่อยทั้งกันสลับกันไปผมและเก็นจิไม่มีใครยอมถอยหลังแม้แต่ก้าวเดียว

พวกเรายืนอยู่กับทีและใช้แค่ท่อนบนในกลับโยกหลบหรือใช้แขนในการป้องกันเท่านั้น พวกเรายืนต่อยใส่กันอยู่อย่าง

นั้นสักพักจนผมผลาดกันไม่ได้โดนศอกขวามันเข้าที่หางคิ้วผมและมันก็ใส่ผมมาอีกเป็นชุดทั้งหมัดทั้งศอกทั้งเข่า และ

ถีบผมกระเด็นถอยหลังไปกระแทกกับกำแพงห้องและหน้าต่าง ผมลงไปนั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด

 

 

ฮารุ-ทะ ที่รักคะ!!!

ทานากะ-คุณผู้หญิงอย่าเข้าไปเลยนะครับ มันอันตรายเกินไป

ฮารุ-ไม่!!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะทานากะซัง ที่รักคะ!!!!!!

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ!!

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย!!

ทาเคดะ-บิกคุคุง!!

โอคะวะ- ลูก!!!!!

สึคุยะ-คุณ!!! เข้าไปช่วยลูกหน่อยสิคะ

ริว-ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองสู้ได้สูสีกับพี่ใหญ่จริงๆ

ชิโระ-นั่นสินะเก่ง เกินมนุษย์ไปแล้วแบบนี้

ฮารุ-นี่ พลอยจัง บะ บิกคุคุงของพี่จะตายมั้ย

พลอย-นี่พี่ชาย!!! ยืนขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะคะ  พี่ชายได้ยินใช่มั้ย!!!!

ผม-แค่กๆๆ

ฮารุ-ที่รักคะ!!! พลอยจังพี่จะทำยังไงดีถ้าบิกคคุงตายไปพี่จะทำยังไง พี่จะอยู่ยังไงพลอยจังฮือๆ

พลอย-พี่ฮารุใจเย็นๆก่อนนะคะ พี่ชายต้องไม่ตายแน่ๆค่ะหนูเชื่อแบบนั้นและอีกอย่างที่หมอนั่นมันเก่งไม่แพ้พี่ชายก็

ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอกนะคะ ก็เพราะว่า…………คนนั้นเองก็เป็นยักษ์แดงเหมือนกันค่ะ

 

ฮารุ-เอ๋!!

ชิโระ-เด๋วสิพลอยจัง บิกคุคุงเคยบอกว่ายักษ์แดงมีแค่คนเดียวนะ

ริว-พูดเรื่องอะไรกันแล้วถ้าไอ้ตำรวจเฮงซวยนั้นเป็นยักษ์แดงอยู่แล้วจะมาตามหายักษ์แดงทำไม

พลอย-………………หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าพี่ชายพูดอะไรเอาไว้บ้างแต่ตำรวจคนนี้คือยักษ์แดงไม่ผิดแน่ๆค่ะ และที่ตำรวจ

มาตามล่าหายักษ์แดงนั่นก็เพราะว่ายักษ์แดงตัวจริงอยู่ที่นี่ยังไงล่ะคะหรือจะเรียกว่าหัวหน้าของยักษ์แดงก็ได้ค่ะ

 

ริว-พะ พี่ใหญ่ คือหัวหน้ายักษ์แดงหรออ!!!

โทชิโร่-แก แกเป็นคนก่อเรื่องทั้งหมดใช่มั้ย คนแบบแกปล่อยให้เป็นตำรวจต่อไปไม่ได้

ผม-หยุด!!!!!!!!! แฮกๆ เห้ยจะพูดมากเกินไปแล้วนะยัยน้องบ้า!!!

พลอย-พี่ชาย!!!

ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุจะไปเช็ดหน้าให้ที่รักเดี๋ยวนี้แหละรอหน่อยนะคะ

ผม-หึหึ ก่อนจะมาเช็ดให้ผมเช็ดน้ำตาตัวเองก่อนเถอะฮารุ ทานากะ!!!ต่อให้ต้องตายก็ห้ามปล่อยฮารุมาทางนี้เด็ด

ขาด

ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ

ฮารุ-แต่ว่าที่รักคะ

โทชิโร่-แกบังอาจทำนายน้อยของพวกเราถึง2คน!!! ท่านหัวหน้าผมขอเป็นคนจัดการมันได้มั้ยครับ

ซาซากิ-ก็เอาสิ

เก็นจิ-หึหึ ฮ่าๆ!!! หน้าสนุกดีนี่เข้ามา!!

 

 

โทชิโร่ก็เดินเข้าไปหาเก็นจิผมก็พยายามลุกยืนทรงตัว พอทรงตัวได้ผมก็วิ่งเข้าไปใส่ด้วย ใช่ครับ ผมวิ่งเข้าไปง้างหมัด

ขวาตรงและต่อยเข้าใส่ที่แก้มด้านซ้ายของโทชิโร่เต็มๆ โทชิโร่ก็กระเด็นไปกระแทกกับกำแพงห้อง

 

 

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ

ผม-เห้ย!!!!ก็บอกว่าอย่าเข้ามายุ่งไม่ได้ยินรึไงวะโทชิโร่

เก็นจิ-วิ้วว~~ยังเหลือแรงอีกเยอะจริงๆด้วย ขนาดโดนซ้อมหนักขนาดนี้ คุณในตอนนี้เริ่มกลับมาคู่ควรกับยักษ์แดงขึ้น

มาแล้วนะครับ ขอแสดงความยินดีที่กลับมาอีกครั้งนะครับยักษ์แดง

ผม-เออๆ หนวกหูหน่า ความรู้สึกที่หน้าจะลืมมันไปนานแล้ว ต้องขอบใจแกจริงๆที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง จะให้รางวัล

แกเป็นการตอบแทนละกันนะ

 

 

และผมก็หยิบดาบประจำตัวชองโทชิโร่ที่หล่นอยู่ที่พื้น ขึ้นมา

 

 

พลอย-มะ ไม่ได้นะคะพี่ชาย พี่ชิโระ พี่ริว รีบเอาดาบออกมาจากมือพี่ชายสิคะ!!!!

ฮารุ-เอ๊ะ

พลอย-เร็วๆสิคะ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป พะ พวกเราจะไม่ได้เจอพี่ชายคนที่พี่ฮารุรักได้อีกแล้วนะคะ

ผม-ถ้างั้นจะ ฆ่าแกให้เพื่อเป็นการขอบคุณล่ะกัน ไอ้เด็กญี่ปุ่น

เก็นจิ-คุณก็รู้ว่าผมไม่ชอบให้ใครมาเรียกผมว่าไอ้เด็กญี่ปุ่นไม่ใช่หรอ!!!!!!!!!!

ผม-เออ แล้วมันจะทำไม

 

 

เก็นจิมันก็ชักปืนตำรวจขึ้นและชี้ตรงมาที่ผม

 

 

เก็นจิ-ถึงจะเสียดายแต่ก็คงต้องลากันแล้วนะยักษ์แดง

ผม-นึกถึงหน้าพ่อ หน้าแม่ให้ดีๆล่ะ ขอรับรองเลยว่าจะตัดหัวแกลงมากองกับพื้นให้

ฮารุ-ทะ ที่รัก!!

พลอย-ดะ เด๋วสิคะ พี่ชายทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ!!

ผม-หุบปาก!!!!!

ฮารุ-เอ๊ะ!!

พลอย-ค่ะ

เก็นจิ-ในเมื่อไม่มีคนมาขวางแล้วพวกเรามาสนุกกันต่อดีกว่านะครับท่านยักษ์แดงผู้ยิ่งใหญ่

ทาเคดะ- คะ คนพวกนี้กำลังสนุกกันอยู่อย่างงั้นหรอ

ซาซากิ-ในยุคสมัยที่ยังมีซามูไร มีคนเคยพูดไว้ว่าในการต่อสู้แบบเอาชีวิตเข้าแลกกันหรือการดวลดาบของซามูไร ถ้า

ก้าวข้ามความกลัวตายไปได้แล้วล่ะก็สิ่งที่รออยู่คือความสุขของการดวลที่แท้จริงยังไงล่ะ

ผม-เออ งั้นจะต่อให้แกสักหน่อยละกัน ถือว่าเป็นของขวัญไปยมโลกจากยักษ์แดงคนนี้

 

 

ผมก็เก็บดาบเข้าฝักแล้วเอาดาบมาเหน็บข้างลำตัวและผมก็ย่อตัวนิดนึงมือซ้ายจับฝักดาบมือขวาทำท่าพร้อมจับด้าม

ดาบตามที่เรียนมา

 

 

ซาซากิ-นั่นมันท่าอิไอ

ทาเคดะ-แกเป็นคนสอนท่าอันตรายๆแบบนี้ให้งั้นหรอ ซาซากิ

ซาซากิ-ไม่ใช่ข้านะเว้ย

โอคะวะ-บิกคุคุง คงจะไปแอบหัดเอาเองรึป่าว

เก็นจิ-พร้อมนะครับ

ผม-อ่า

 

 

ผมก็วิ่งเข้าใส่ซ้ายทีขวาที เพียงแค่3ก้าวเท่านั้นก็ถึงตัวมันผมก็ดึงดาบออกจากฝักและกำลังจะเอาดาบตัดคอมัน ก็มี

เสียงปืนดังขึ้นหลายนัด  ปัง ปัง ปัง ปัง!!!!!!

 

 

….-หยุด!!!!!!!!!!!!!!!!!

ฮารุ-ทะ ที่รักคะ!!!!