ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

ผมก็หันไปดู ว่าใครกันที่มาขัดจังหวะ ผมก็เห็นตำรวจยศใหญ่โตยืนถือปืนอยู่พร้อมกับตำรวจอีกคนที่ถือปืน uziไว้ข้างตัว

 

 

ซาซากิ-เห้ยพวกแกเป็นใคร

ผม-ลูกเป็นแบบนี้ พ่อก็ไม่มีมารยาทเลยสักนิด เคียวซัง

เคียว-ฮ่ะๆๆ โทษทีนะ

ทาเคดะ-แก!!!

โอคะวะ-หวังว่าคุณจะมีคำอธิบายที่ดีสำหรับเรื่องในครั้งนี้นะครับ คุณตำรวจ

เคียว-แน่นอนครับ ผมมาที่นี่ก็เพราะมาจัดการกับเรื่องทั้งหมดนี่แหละนะครับ

เก็นจิ-พะ พ่อ!!! มาที่นี่

เคียว-หุบปากซะ!! แกคิดว่าสิ่งที่แกทำลงไปในวันนี้มันเรื่องเล็กๆอย่างงั้นหรอเก็น!!! แกเอาตำรวจมาตั้งหลายนายบุกเข้า

บ้านคนอื่นมาโดยที่ไม่มีหมายค้น ข้อหาอะไรก็ไม่มี ข้อหาที่เจ้าของบ้านนี้มีก็แค่ขับรถเร็ว แล้วดูสิ่งที่แกทำ พวกเราจะไป

แถลงข่าวกันยังไงห๊ะ ไอ้ลูกโง่!!!!

 

 

เคียวก็เดินตรงเข้าไปตบหน้าเก็นจิ

 

เคียว-เอาล่ะ เรื่องค่าเสียหายและค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ทางกรมตำรวจจะเป็นคนออกให้แต่ ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความ

ลับจะได้หรือไม่

 

ผม-ไม่!!!

โอคะวะ-ก็ตามที่ลูกผมได้บอกไปนะครับ มันไม่พอ

เคียว-นี่บิกคุคุง

ทานากะ-ได้โปรดเรียกคุณท่านของพวกเราดีๆด้วยครับ

เคียว-เฮ้อออ เข้าใจแล้วครับ บิกคุซัง ไม่คิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทางคุณเองก็มีส่วนที่จะต้องรับผิดชอบอยู่บ้างอย่างงั้น

หรอครับ

 

ฮารุ-นี่!!!!!เป็นตำรวจภาษาอะไรปล่อยลูกน้องมา อาละวาดในบ้านคนอื่นแบบนี้และ ยังมานั่งดูคนเจ็บอยู่ได้ ทานากะ

พาคุณท่านไปทำแผลเดี๋ยวนี้เลยนะคะ!!!

 

ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ

เคียว-คุณหนูได้โปรดใจเย็นลงก่อนนะครับคนพวกนี้อึดกว่าที่พวกเราคิดมากและพวกเรายังมีเรื่องที่จะต้องคุยกันอยู่

ฮารุ-ไม่!! ถ้าสามีของดิชั้นยังเลือดเต็มหน้าอยู่แบบนี้ จะไม่มีใครได้คุยหรือตกลงอะไรกับเค้าทั้งนั้น!!!

เคียว-เฮ้อออ เห้ย พาไอ้เก็นจิไปรักษาแผลและพาตัวมันกลับมาที่บ้านนี้ด้วย

ตำรวจ-ครับ!!!!

 

 

หลังจากนั้นตำรวจก็ ทยอยกันกลับไปที่สำนักงาน เหลือเพียงแค่ เก็นจิ เคียวพ่อของเก็นจิ และ มือขวาของเคียว เท่านั้น

พวกเราก็แยกย้ายกันไปรักษาตัวทำแผลและก็ค่อยกลับมารวมตัวกันใหม่ที่บ้านผม

 

 

ทานาก-เป็นอะไรมากรึป่าวครับคุณท่าน

ฮารุ-ช่วยไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ของคุณท่านมาให้ทีนะ

ผม-หยิบเสื้อกล้ามมาให้ผมด้วยนะครับ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

สึคุยะ-พวกเราเข้าไปรอในบ้านกันเถอะนะจ๊ะ

โอคะวะ-นั่นสินะ

ทานากะ-เดินไหวรึป่าวครับคุณท่าน

ผม-ผมเดินไหวครับ

ฮารุ-ที่รักไปนั่งพักรอที่ห้องทำงานก่อนเถอะนะคะ

ผม-ครับ

 

 

พวกเราก็เดินเข้ามาที่ห้องทำงานสักพักทางชิสึก็เอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนผมก็ใส่กางเกงยีนส์และก็เสื้อกล้าม

 

 

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ผมเอาปืนที่ท่านบิกคุสั่งไว้มาให้แล้วครับ

ผม-กล๊อค17งั้นหรอ

โทชิโร่-ชะ ใช่ครับ นอกจากรุ่นรถแล้วยังรู้รุ่นปืนด้วยหรอครับ

พลอย-ก็เพราะว่าพี่ชายเคยเป็นนักกีฬายิงปืนตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ

ผม-ยัยพลอย

พลอย-ขอโทษค่ะ

ผม-ก็ดี มีลูกกระสุนเยอะๆค่อยอุ่นใจหน่อย

 

 

ผมก็ใส่แม๊กกลับคืนและก็เอาปืนเหน็บด้านหลังเอาไว้

 

 

โอคะวะ-นะ นี่ลูกจะพกปืนไว้ข้างหลังหรอ

ผม-ครับเพราะถ้าพกปืนไว้ข้างหน้าอาจจะโดนแย่งปืนได้ครับ

ฮารุ-แล้วที่รักจะพกปืนไปไหนคะ

ผม-ก็แค่พกไว้ให้อุ่นใจ ยิ่งต้องไปคุยกับตำรวจเจ้าเล่ห์อย่างหมอนั่นด้วยแล้วไม่ควรห่างตัว

ทาเคดะ-มันก็จริงล่ะนะ

อายะ-คุณท่าน ทางตำรวจกลับมากันแล้วค่ะจะให้เชิญเข้ามาที่ห้องทำงานเลยมั้ยคะ

ผม-พาไปที่ห้องอาหารได้เลย

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-พวกเราก็ไปกันเถอะนะครับ จะได้จบเรื่องนี้สักที

โอคะวะ-นั่นสินะ อดทนอีกนิดนึงนะ

ซาซากิ-ยูคิคุง ไอ้เด็กน้อยมันอึดที่สุดอยู่แล้วล่ะนะ

ทาเคดะ-ฮ่าๆนั่นสินะ ไปกันเถอะ

 

 

พวกเราก็เดินออกมาจากห้องทำงานและเดินไปที่ห้องอาหารเปิดประตูไปก็เจอ เคียวซัง เก็นจิ มือขวาของเคียวซัง และ

น้าแมว แม่ของเก็นจิ

 

 

แมว-พลอยยย ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ

พลอย-น้าแมวววววว

 

 

และยัยพลอยก็วิ่งไปกอดกันกับน้าแมว

 

 

ผม-พวกเรามาจบเรื่องกันได้รึยังครับ

แมว-ขะ ขอโทษด้วยนะ ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะบิ๊ก

ผม-ครับ

ทาเคดะ-หวังว่าข้อเสนอทางคุณรอบนี้จะคิดมาดีแล้วนะครับ

ซาซากิ-ทางเราเองก็เจ็บตัวกันไม่น้อย

เคียว-ครับๆ เรื่องในครั้งนี้เกิดจากความโง่ของลูกชายผมเพียงคนเดียว ทางกรมตำรวจไม่มีส่วนรู้เห็นอะไรด้วย และทาง

กรมตำรวจได้มีคำสั่งด่วนให้ไล่เก็นจิออกจากการเป็นตำรวจแต่เพราะเรื่องในครั้งนี้ยังไม่ถูกทำให้เป็นข่าวจึงทำให้พวก

เราทำงานกันง่ายขึ้น

 

ผม-เอาตรงๆนะครับผมไม่ได้อยากรู้หรอกนะครับว่า ใครจะโดนไล่ออกหรือยังไง แต่ผมสนเรื่องของพวกผมมากกว่า

เคียว-ใจเย็นๆสิครับ บิกคุซัง ทางเราจะรับผิดชอบค่าเสียหายและค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมดทุกคนครับ

ผม-และมันต่างกันกับรอบแรกยังไง

เคียว-ไม่ต่างครับ

ผม-งั้นผมขอ ปฏิเสธที่จะรับครับ เพราะทางเราได้รับบาดเจ็บกันหลายคน ทางเราโดนทางคุณไล่ล่า คนของเราต้องมา

วาดระแวงกับการกระทำของพวกคุณ คิดว่าชดใช้แค่นี้มันจะพออย่างงั้นหรอ

 

โอคะวะ-นะ นี่ลูก

ทาเคดะ-ยูคิคุง รอบนี้บิกคุคุงก็พูดถูกนะ

เคียว-ถ้าอย่างงั้นบิกคุซังอยากจะได้แบบไหนล่ะครับ

ผม-พวกคุณต้อง แถลงข่าวขอโทษพวกผม

เคียว-นี่บิกคุซังไม่คิดว่านั่นมันออกจะเกินไปหน่อยอย่างงั้นหรอ ทางผมมองว่า คุณเองก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบกับเรื่องนี้

นะครับ

 

ทาเคดะ-เห้ยๆๆจะมาโยนความรับผิดชอบกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอห๊ะ ตำรวจเฮงซวย

เคียว-หึหึหึหึ ทาเคดะซังมันก็จริงอยู่ว่าบางครั้งพวกเราอาจจะต้องทำงานที่มันไม่ค่อยสมกับเป็นงานของตำรวจสักเท่า

ไหร่แต่ว่านะครับ เรื่องความรับผิดชอบนั้นผมมองว่าผมไม่เคยโยนความรับผิดชอบให้ใคร โดยเฉพาะเรื่องของแก๊งยักษ์

ใช่มั้ยล่ะครับ …… บิกคุซัง

 

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย นี่มันเรื่องอะไรกัน

ทาเคดะ-เฮ้ๆ ทางคุณไม่ใช่หรอที่มาตามล่าหาแก๊งยักษ์อะไรนั่น ทางคุณต้องมีข้อมูลมากกว่าเราไม่ใช่รึไงแล้วทำไม

บิกคุคุงต้องมารับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย

 

เคียว-บิกคุซังหรือว่าคุณ…..หึหึ!!!เป็นอย่างงี้เองหรอครับ ก็จริงครับที่ทางตำรวจนั้นมีข้อมูลของแก๊งยักษ์อยู่ในมือ

แต่ว่าในห้องนี้ก็ยังมีคนที่รู้เรื่องของยักษ์ไม่แพ้ตำรวจอย่างพวกเราอยู่นะครับ ไม่สิถ้าพูดให้ถูกต้องพูดว่ามีข้อมูลของแก๊ง

ยักษ์มากกว่าที่ทางตำรวจอย่างพวกเรามีซะอีกนะครับ จริงมั้ยบิกคุซัง.... ท่านยักษ์แดง 1ใน7ผู้ก่อตั้งแก๊งยักษ์

 

ฮารุ-จะ จริงหรอคะที่รัก!!!!!

สึคุยะ-นะ นี่ ลูก หมายความว่ายังไง!!!!

ผม-…………….คุณต้องการอะไรเคียวซัง

เคียว-ผมหน่ะ ถึงจะเป็นตำรวจแต่ก็ยังเป็นพ่อคนด้วย และผมเองก็อยากจะเห็นลูกเพียงคนเดียวของผมนั้นเป็นผู้เป็นคน

มากกว่านี้ แต่ก็เพราะคุณทำให้ลูกชายของผมยึดติดอยู่กับแก๊งยักษ์นั่น ผมก็แค่อยากให้คุณรับผิดชอบกับการกระทำ

ของตัวเองในอดีต

 

สึคุยะ- นี่มันเรื่องอะไรกัน

ผม-เฮ้ออออ!!!!!! ถ้างั้นทางผมเองก็มีเรื่องจะขอเหมือนกัน

เคียว-โฮ่!!! เรื่องอะไรอย่างงั้นหรอครับ

ผม-ผมอยากจะขอให้ลบ ประวัติของแก๊งซาซากิและแก๊งทาเคดะออกให้หมด

ตำรวจมือขวา-เห้ยใครจะยอมวะ!!!!

เคียว-ก็อย่างที่คนสนิทผมบอกไปนะครับ ไม่คิดว่าสิ่งที่ทางคุณขอมันออกจะเยอะเกินไปหน่อยหรอครับ

ผม-ก็ได้ งั้นลบประวัติ ของทาเคดะ ชิโระ และ ซาซากิ ริว แค่นี้คงทำได้ใช่มั้ย

 

 

ไอ้ตำรวจมือขวานั่นมันก็ยกปืนขึ้นและหันปืนมาทางผม ในเวลาเดียวกันผมก็ยืนขึ้นแล้วหยิบปืนจากด้านหลังขึ้นมาจ่อใส่

หัวเคียวกลับ คืน

 

 

ตำรวจมือขวา-เห้ยวางอาวุธ!!! หัวหน้าอย่าเสียเวลาต่อลองเลยครับจับพวกมันเข้าคุกให้หมดเลยเถอะ

ผม-ไม่!!ถ้าคุณมีปัญหาก็เข้ามาแย่งปืนจากมือผมเอาเองล่ะกัน

เคียว-หึหึหึ เห้ยเอาปืนลงเรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงกับต้องใช้ปืนหรอกหน่า เก็บปืนซะ

ตำรวจมือขวา- ตะ แต่ว่า

เคียว-สั่งให้เอาปืนลงไง!!

ตำรวจมือขวา-คะ ครับ

เคียว-โทษทีนะ บิกคุซัง วัยรุ่นก็ใจร้อนแบบนี้แหละ หวังว่าบิกคุซังจะเข้าใจนะครับ

 

ผมก็เอาปืนลง และเก็บไว้ข้างหลัง

 

ผม-ผมเข้าใจและสิ่งที่ผมขอล่ะครับ

เคียว-ได้สิ ถ้าทางคุณรับปากจะ จ้างเก็นจิทำงานในบ้านหลังนี้

ทาเคดะ-เห้ยๆมันไม่เรียกร้องเกินไปหน่อยหรอ ทางเราจะหางานให้ทำก็พอแล้วนี่ทำไมต้องให้มาทำงานในบ้านหลังนี้อีก

ริว-พะ พี่ใหญ่อย่าไปเชื่อมันนะครับ คนแบบนี้เอามาทำงานในบ้าน พวกเราจะไว้ใจมันได้จริงๆหรอครับ

เคียว-มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะครับทาเคดะซัง ซาซากิซัง ว่ายังไงล่ะครับบิกคุซัง ผมว่าข้อเสนอของผมก็ไม่ได้แย่นะครับ 1คนได้งานทำ แลกกับ 2คนที่มีประวัติขาวสะอาด

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยไปจ้างคนอื่นเถอะ ไอ้หมอนี่มันอันตรายเกินไป

ผม-ขอโทษนะครับ ทานากะซังหลังจากนี้ให้รับสมัคร พ่อครัวหรือแม่ครัว กับเมท ประจำบ้าน อีกอย่างล่ะ1 คนเท่านั้นนะครับ

ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับ

ชิโระ-เห้ยๆ แกล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย แกจะจ้างคนที่มากระทืบเราถึงบ้าน แกบ้าไปแล้วหรอวะ บิกคุ

ริว-พะ พี่ใหญ่จะดีจริงๆหรอครับ

ฮารุ-ทะ ที่รักคะ เราหาคนอื่นมาทำแทนก็ได้นะคะ

พลอย-ช่วยเข้าใจพี่ชายหน่อยนะคะ ตอนนี้พี่ชายไม่มีทางเลือกเพราะว่า

ผม-หุบปากซะ!!ยัยพลอย  ทนฟังแกพูดมานานล่ะ

พลอย-ขะ ขอโทษค่ะ

ทาเคดะ-บิกคุคง

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยแน่ใจแล้วหรอ

โทชิโร่-ผะ ผมมาทำงานที่นี่แทนให้ก็ได้นะครับ ท่านบิกคุ

ผม-ขอโทษนะครับ นี่คือทางออกเดียวที่ผมเหลืออยู่

เคียว-งั้นก็ตกลงตามนี้นะ

เก็นจิ-ตะ แต่ พ่อ!!!!

เคียว-เห้ยเก็น!!!! ตั้งแต่พาแกย้ายมาจากไทยจนถึงตอนนี้แกก็เป็นได้แค่เด็กอมมือที่ทำอะไรไม่เป็นนอกจากทะเลาะ

วิวาทไปทั่วข้าหางานให้เอ็งได้เป็นตำรวจ เอ็งก็ทำมันพัง และนี้คงเป็นงานสุดท้าย ถ้างานนี้ยังทำให้แกกลับมาเป็นผู้เป็น

คนไม่ได้อีกล่ะก็ ฉันคงต้องปล่อยแกติดคุกตลอดชีวิตแล้วล่ะนะ

 

แมว-บิ๊ก นะ..น้ารู้ว่าเมื่อก่อนน้องทำอะไรให้บิ๊กไม่พอใจตั้งหลายอย่าง น้ารู้นะว่าบิ๊กรักน้องแค่ไหน ตะ..แต่ว่า มันก็ผ่าน

มาหลายปีแล้วนะ ตอนนี้น้องก็ไม่ได้กลับไปยุ่งกับพวกยาเสพติดอีกเลยนะ น้าขอฝากน้องด้วยนะ

 

พลอย-พะ พี่ชายคะ

ผม-เฮ้อออ!!!บ้านเรามีตัวปัญหาอยู่แล้ว2คนจะเพิ่มอีกสักคนก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ ได้ผมจะรับฝากตัวปัญหา

ของพวกคุณเอาไว้ให้เอง

 

แมว-จะ จริงหรอ น้าขอบใจบิ๊กมากเลยนะ

โอคะวะ-จะดีจริงๆหรอลูกเวลาลูกไปทำงาน ก็จะไม่มีใครอยู่ปกป้องบ้านนี้เลยนะ

ผม-ผมทราบครับคุณพ่อ  เห้ยเก็นจิ!!! ถอดเสื้อออกซะ

เก็นจิ-ตะ..แต่

แมว-เก็นจัง ต้องเชื่อฟังพี่ชายนะ

เก็นจิ-คะ..ครับ

 

และเก็นจิก็ถอดเสื้อออก เปิดให้เห็นรอยสักยักษ์แดง ตรงหน้าอกและลำตัวด้านหน้าของเก็นจิ

 

ริว-เอ๋!!!!!!รอยสัก ยะ ยะ ยักษ์แดง

ชิโระ-ไหนแกบอกว่าไม่มีคนอื่นไง

 

ผมก็ถอดเสื้อออก ทำให้ทุกคนในบ้านนั้นเห็นรอยสักยักษ์แดงที่อยู่ด้านหลังของผม

 

ผม-ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องการเชื่อใจ ล่ะก็ผมเชื่อใจเก็นจิ และอย่างที่ทุกคนเห็น พวกเราทั้งคู่คือยักษ์แดง และยักษ์แดงมี

แค่พวกเรา2คนเท่านั้นครับ

 

โอคะวะ-เพราะแบบนี้ลูกถึงต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้สินะ

ผม-ใช่ครับ

ทาเคดะ-ละ แล้วยักษ์แดงก็คือชื่อแก๊งอย่างงั้นหรอ

ผม-มันไม่ใช่ชื่อแก๊งหรอกนะครับ ถ้าพูดให้ถูก ยักษ์แดงก็คือผม ผมก็คือยักษ์แดง พวกเราแยกกันไม่ออกหรอกนะครับ

 

เคียว-เดิมทีมันก็แค่เป็นแก๊งของเด็ก แต่กลับโด่งดังมากๆจนทำให้มีเด็กวัยรุ่นจำนวนมากสนใจที่อยากจะเข้าร่วมด้วย

ปัจจุบันเด็กพวกนั้นก็กลายเป็นแก๊งใหญ่จริงๆขึ้นมาในแก๊งยักษ์ถูกแบ่งออกเป็นทั้งหมด7สี แต่ล่ะสีจะมีความถนัดต่างกัน

ออกไป เช่นยักษ์ม่วงจะอยู่ในสายของยาเสพติดขายเพื่อเอาเงินทุนมาใช้จ่ายภายในแก๊ง ซึ่งในแต่ละสีก็จะมี ลูกน้องเพิ่ม

เข้ามาอีก และคนที่คอยควบคุมแก๊งยักษ์ทั้งหมดนั้นก็คือยักษ์ม่วง

 

ผม-เก็นจิ แกจะปากมากเกินไปแล้วนะ

เก็น-ขะ ขอโทษครับ

ผม-ทานากะซัง ทาคุยะซัง หลังจากนี้ เก็นจิจะมาเป็นพ่อบ้านที่นี่ เพราะงั้นสอนเรื่องมารยาทในการต้อนรับแขกให้ดีๆ

และ อายะซัง ชิสึซัง รินซัง ถ้ามีงานเยอะเกินไปให้เรียกเก็นจิไปทำงานซะนะครับ

 

ทานากะ/ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

อายะ/ชิสึ/ริน-ทราบแล้วค่ะ

ผม-เก็นจิ หลังจากนี้ไปแกต้องคอยสอน การต่อสู้ทั้งหมดให้กับชิโระและริว

เก็น-มะ หมายความว่าจะให้ทั้ง2คนเป็นยักษ์แดงหรอครับ

ชิโระ-เอ๊ะ!! ยะ ยักษ์แดง

ริว-ดีนี่พี่ใหญ่ พวกเราขอ ยักษ์แดง ด้วยได้มั้ยครับเนอะชิคุง

ชิโระ-อะ เอ้ออ

ผม-ริว…..แกไปเช๊คสมองหน่อยมั้ย ยักษ์แดงไม่ใช่สิ่งของจะเอาให้แกได้ยังไงไอ้บ้า

ริว-เอ๊ะ!!! กะ ก็รอยสักยักษ์แดงแบบพี่ใหญ่ไงครับ ถ้าพี่ใหญ่บอกว่าพวกเราได้เข้าแก๊งยักษ์แดงแล้ว พวกเราก็อยาก

ได้รอยสักไว้เป็นเครื่องยืนยันนะครับ

 

ผม-เฮ้อออออ!!!! เพราะมรึงพูดอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้วนะเก็นจิ(ภาษาไทย)

เก็น-ขะ ขอโทษครับ

ริว-นี่ นี่ พี่ใหญ่ ผมขอยักษ์แดงด้วยสิ

ผม-ทานากะซังไปหยิบของมาให้ผมหน่อย

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

ผม-หลังจากนี้ไป ถ้าเก็นจิทำตัวอาละวาดกับคนในบ้านหลังนี้อีก ผมจะฆ่าทิ้งอย่างไม่ใยดี ตกลงนะครับเคียวซัง

เคียว-ฮ่ะๆถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็จะดีใจมากๆเลยนะ นี่ก็ดึกมากแล้วงั้นพวกเราขอตัวกลับบ้านกันก่อนละ

ผม-เด๋วสิครับเคียวซัง เล่นเอาภาระมาทิ้งไว้ที่บ้านผมแบบนี้ คุณนี่ทำแบบนี้มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วนะครับ

เคียว-ฮ่ะๆอย่างงั้นหรอ นี่บิกคุซังเป็นคนคิดมากตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ

 

ผม-เฮ้อออ!!!ผมคิดมากเสมอเวลาคุยกับคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณ. เคียวซังผมอยากได้ข้อมูลทั้งหมดของยักษ์ม่วงที่ทาง

พวกคุณมีอยู่ในตอนนี้  อย่างที่คุณเห็นผมมีหลายอย่างที่จะต้องทำและผมพยายามสืบเรื่องของยักษ์ม่วงมาสักพักล่ะแต่

ผมก็ไม่มีเวลามากพอที่จะทำให้ผมสามารถเข้าใก้ลตัวมันได้

 

เคียว-นั่นมันเอกสารลับทางราชการนะ บิกคุซัง คุณกำลังจะบอกให้ผมขโมยข้อมูลออกมาให้คุณอย่างงั้นหรอครับ

ผม-ผมขอบอกตรงๆว่าภาระที่คุณเอามาทิ้งไว้ที่บ้านผมเนี่ย ไอ้ตัวปัญหา2คนก่อนหน้านี้เทียบไม่ติดเลยนะครับและถ้า

ยักษ์ม่วงคิดจะมาตั้งฐานที่มั่นในญี่ปุ่นจริงๆล่ะก็ ผมบอกพวกคุณได้เลยว่า ตำรวจอย่างพวกคุณไม่มีทางเข้าถึงตัวแก๊ง

ยักษ์ได้แม้แต่คนเดียว

 

ตำรวจมือขวา-โฮ่พวกเราเนี่ยนะจะสู้แก๊งยักษ์ไม่ได้ พวกเราก็เรียนการต่อสู้มาไม่ต่างกับโจรแบบพวกแกหรอกนะ

โอคะวะ-กล้ามากนะครับที่มาเรียกลูกชายของพวกเราว่าโจรทั้งๆที่ลูกชายของพวกเราออกจะขยันทำงานแท้ๆ

สึคุยะ-นั่นสิคะ

เคียว-เห้ยพอได้แล้ว แก๊งยักษ์พวกนี้ ไม่ได้ฝึกวิชาป้องกันตัวเพียงอย่างเดียวนะ

เก็นจิ-พวกเราฝึกยูโดและคาราเต้ เพิ่มเป็นอย่างน้อย คนอย่างแกสู้ยักษ์ไม่ได้

ผม-เห้ยเก็นจิ ใครใช้ให้พูดเสียมารยาทกับแขก

ทานากะ-เดี๋ยวกระผมจะสอนงานให้นะครับ

ผม-อืม ว่ายังไงครับเคียวซัง

เคียว-งั้นผมขอถามก่อนที่จะให้คำตอบสัก1คำถามจะได้รึป่าวครับ

ผม-ได้

เคียว-ถ้าบิกคุซังได้ข้อมูลของยักษ์ม่วงไปแล้ว คุณจะทำอะไร พอจะบอกพวกเราได้รึป่าว

ผม-ผมก็แค่จะไปทำลายแก๊งนั้นทิ้งซะ

เคียว-หึหึหึ น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าสินะครับ

ผม-อ่าก็แบบนั้นแหละครับ แทนที่จะส่งตำรวจที่ไม่รู้จักแม้กระทั้งหน้าตาของยักษ์จะเข้าถึงตัวพวกนั้นได้รึป่าวก็ยังไม่รู้ สู้

ส่งยักษ์แดงเข้าไปเป็นเหยื่อล่อจะไม่ดีกว่าหรอ เรื่องของยักษ์ก็ต้องให้ยักษ์จัดการไม่ใช่หรอครับ

 

ฮารุ-ทะ ที่รักคะ แบบนั้นมันที่รักก็ต้องไปเสี่ยงอันตราย

ผม-ครับ เดิมทีเรื่องทั้งหมดต้องจบไปนานแล้วแต่ในเมื่อมันเหลือมาถึงตอนนี้ผมก็คิดว่าผมจะต้องเป็นคนจัดการ

พลอย-พะ พี่ชายคะ ทำอะไรแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนส่งตัวกลับไม่ให้เข้าประเทศนะคะ

ผม-เคียวซังคุณจะกันเรื่องพวกนั้นไม่ให้เข้ามาหาผมได้รึป่าว

เคียว-เฮ้ออออ บิกคุซังขอแต่งานยากๆทั้งนั้นเลยนะ

ผม-ถ้าไม่ยาก ก็ไม่คุ้มที่จะเสี่ยงใช่มั้ยล่ะครับ

เคียว-หึหึ เข้าใจแล้วล่ะครับ เด๋วทางผมจะเตรียมเอกสารและข้อมูลของยักษ์ม่วงทั้งหมดส่งมาให้ทางบิกคุซังเองครับ

แมว-น้า ขอฝากน้องไว้ที่บ้านด้วยนะบิ๊ก

ผม-ตราบใดที่มันไม่ทำผิดข้อตกลงระหว่างเรา ผมสัญญาว่ามันจะปลอดภัย และถ้ามีเวลาว่างผมจะสั่งให้มันกลับบ้าน

แมว-จริงหรอจ๊ะ น้าขอบคุณบิ๊กจริงๆนะ

 

 

แล้วน้าแมวก็จับมือผมแล้วก็เอาหน้ามาแนบกับมือของผมพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

 

เก็น-มะ แม่

 

ผมก็เอามือลูบไหล่น้าแมว ถึงเค้าจะไม่เคยเลี้ยงผมมาแต่ เค้าเลี้ยงยัยพลอยมาผมเป็นพี่ยัยพลอยก็คงมีหน้าที่ ที่จะต้อง

ตอบแทนบุญคุณแทนยัยพลอยล่ะมั้ง

 

ผม-เห้ย!!! ไอ้เด็กญี่ปุ่น แกจะต้องทำให้แม่แกร้องไห้เสียใจแบบนี้ไปถึงไหนกันห๊ะ!!!

เก็นจิ-ผะ ผมขอโทษครับแม่ ผมขอโทษครับ

 

ไอ้เก็นจิมันก็วิ่งไปกอดขาน้าแมวร้องไห้อยู่อย่างงั้น

 

เคียว-เฮ้อออ หวังว่ามันจะคิดได้สักทีนะ

ผม-จริงสิ ทานากะซัง นี่มันดึกแล้ว  ช่วยไปจัดห้องนอน ให้แขกหน่อยเคียวซัง น้าแมว คืนนี้สนใจนอนพักที่นี่สักคืนก่อน

กลับบ้านมั้ยครับ

 

ทานากะ-ทราบแล้วครับ รินซังทาคุยะซัง มิจัง มาช่วยกันหน่อยนะครับ

เคียว-โทษทีนะบิกคุซัง หลังจากเกิดเรื่องนี้ ทางเราเองก็วุ่นกันไปหมด

พลอย-น้าแมว นอนค้างที่นี่สักคืนเถอะนะคะ

แมว-จะ จะดีหรอ

พลอย-นะคะพี่ชายได้ใช่มั้ยคะ

ผม-อืม แกพาน้าแมวไปดูห้องนอนแขกก่อนละกัน เก็นจิเดินตามมาซะ

ริว-เอ๋ พี่ใหญ่ แล้วยักษ์แดงของผมกับชิคุงล่ะครับ

ผม-เฮ้อออ ยังไม่ลืมอีกนะ เข้าใจแล้วๆ

 

 

ผมก็หยิบปากกาเมจิคที่ทานากะไปหยิบมาให้ ผมก็เดินตรงไปหา ชิโระกับริว

 

 

ผม-เอ้า ถอดเสื้อ อยากได้ ด้านไหน

ริว-ผมเอาด้านหลังครับ

ผม-ไอ้บ้าด้านหลังแกมีรอยสักอยู่แล้ว เอาด้านหน้าไปละกันพวกแกทั้ง2คนอะ หลับตาซะ

ริว-ครับ

ชิโระ-อะ โอ้!!!!!

ผม-เห้ยเก็น ถอดเสื้อและเอาแบบมาดูหน่อยดิ๊

เก็น- คะ ครับ

ริว-โอ้ พี่ใหญ่จะสักให้พวกเราเองเลยด้วยนะชิคุง

ชิโระ-นะ นั่นสินะ ว่าแต่แกสักเป็นด้วยหรอ ปกติที่นี่ต้องไปเรียนจริงๆจังๆเลยนะฮ่ะๆ

ผม-อยู่เฉยๆละกันถ้าไม่อยากเจ็บตัว

เก็น-ลูกพี่ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วเชื่อใจลูกพี่เถอะ

ริว-อะ โอ้

 

 

หลังจากนั้นผมก็เอาปากกเมจิค คือแทนที่จะวาดให้ผมก็ใช้เป็นการจิ้มเป็นจุดๆให้ไอ้พวกบ้าทั้ง2คน พวกซาซากิ กับทา

เคดะ ยืนกลั้นขำกันอยู่ข้างหลังพวกริว ผมก็พยายามไม่มองหน้าคนอื่นเพรามันจะทำให้ผมหลุดขำออกมาด้วย

 

 

ริว-พี่ใหญ่สักไม่เจ็บเลยเนอะชิคุง

ชิโระ-นั่นสิรู้สึกเย็นๆและดึ๋ยๆมากกว่า ฝีมือดีเหมือนกันนะเนี้ยบิกคุคุง

ผม-เสร็จ!!! เอ้าลืมตาได้แล้ว

 

พอพวกมันลืมตา พวกผมก็หัวเราะกันลั่นบ้านเลย โดยเฉพาะ ทาเคดะซังและซาซากิซัง

 

ซาซากิ-ฮ่าๆๆ!!!!!ไอ้พวกโง่ ริวแกนี่มันโง่จริงๆเลยนะ จะสักเนี้ยมันต้องเตรียมเข็มสักเตรียมอุปกรณ์เยอะแยะ แกนี่โดน

คนหลอกง่ายเกินไปจริงจริ๊งงง

ทาเคดะ-ฮ่ะๆ นั่นสินะ สงสัยตำแหน่งหัวแก๊ง ของพวกแก คงต้อง ทิ้งไปก่อนแล้วล่ะ ถ้าแกยังโดนคนเค้าหลอกง่ายๆแบบ

นี้

ฮารุ-รอยสักยักษ์น่ารักดีนะ ชิคุง ริวจัง ฮิฮิ

ริกะ-เนอะ~~~

โอคะวะ-นะ นี่ลูก อย่าไปหัวเราะ คิกคิก คนอื่นสิ ฮ่ะๆๆๆๆ

สึคุยะ-นี่คุณหยุดเลยนะคะ!!!! ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ชิโระคุง ริวคุง บิกคุคุงลูกก็เลิกแกล้งเพื่อนได้แล้วนะ

ผม-ขะ ขอโทษครับคุณแม่

ชิโระ-เห้ย บิกคุคุง นี่มันหมายความว่ายังไง

ริว-ไหนยักษ์แดง อะครับพี่ใหญ่

ผม- ทานากะซังบอกว่าสีแดงมันหมดเหลือแต่สีน้ำเงินเลยเอาสีน้ำเงินมาให้แทนหน่ะฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!

เก็นจิ-ฮ่าๆ

ชิโระ-เห้ยเก็นจิ แกกล้ามาหัวเราะพวกเรางั้นหรอ

ริว-ชิคุงลุมมันเลยไอ้เฮงซวย

เก็นจิ-ต่อให้2คนก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอกนะครับ

โอคะวะ-หลังจากนี้ไปบ้านเราคงไม่เงียบไปอีกนานเลยนะแบบนี้

ผม-เฮ้ออออ อายะซัง ชิสึซัง ช่วยเก็บเนื้อย่างไว้ทำกันวันพรุ้งนี้ก็แล้วกันนะครับ ในตอนนี้ช่วยไปทำอาหารเย็นให้ทุกคน

ก่อนจะได้รึป่าวครับ

 

อายะ/ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

ฮารุ-ที่รักไม่ทานเนื้อย่างกันแล้วหรอคะ

สึคุยะ-นี่ลูก ไม่อยากให้สามีลูกนอนพักบ้างหรอ ถ้าทำปิ้งย่างกันวันนี้ สามีลูกไม่ใช่หรอที่จะต้องเหนื่อยเพิ่มน่ะ

ผม-นั่นสิครับฮารุซังวันนี้ผมเหนื่อยมากแล้ว ขอผมพักสักหน่อยจะได้มั้ยครับ

ฮารุ-ดะ ได้ค่ะ

ผม-ยัยพลอยแกพาแขกไปนั่งพักในบ้านได้แล้ว

พลอย-ค่ะ

ฮารุ-แล้วที่รักจะไปไหนหรอคะ

ผม-ผมมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกนิดหน่อยครับ คุณพ่อ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ผมมีเรื่องอยากจะขอปรึกษาหน่อยครับ

ทาเคดะ-ได้สิ

โอคะวะ-โอ้

ซาซากิ-สบายมากไอ้เด็กน้อย

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ขอผมเข้าไปด้วยได้มั้ยครับ

ผม-อ่า โทชิโร่ซังและมาคิชิมะซังช่วยเดินตามมาด้วยครับ

ฮารุ-ขะ ขอฮารุไปด้วยนะคะ

ผม-ถ้าฮารุซังมาด้วยแล้วใครจะเป็นดูแลแขก ล่ะครับ อยู่ดูแลคุณแม่แทนผมทีนะครับ

ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะแต่หลังจากนี้ต้องมาเล่าให้ฮารุฟังด้วยนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ เห้ย เก็นจิเดินตามมาซะ

เก็นจิ-ครับ

 

 

พวกผมก็แยกเดินออกมาที่ห้องทำงาน ส่วนพวกฮารุและคนอื่นๆก็เดินไปนั่งรอกันที่ห้องอาหาร พอผมเข้ามาในห้องก็ให้

ทาง คุณพ่อ ทาเคดะซัง และซาซากิซังนั่ง ส่วนโทชิโร่กับมาคิชิมะยืนอยู่ช้างหลังหัวหน้าของตัวเอง ส่วนผมและเก็นจิ

ยืนอยู่ตรงกลางห้อง

 

 

โอคะวะ-มีเรื่องอะไรจะปรึกษางั้นหรอ

ผม-ก่อนอื่นเลย เก็นจินั่งคุกเข่าซะ

 

และพวกผมก็นั่งคุกเข่าด้วยกันพร้อมกับก้มหัวลงเพื่อเป็นการขอโทษ

 

ผม-ผมต้องขอโทษคุณพ่อ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง และโทชิโร่ซังด้วยนะครับ

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ!!!!

ทาเคดะ-บิกคุคุง ยืนขึ้นเถอะนะ พวกเรารู้นะว่าบิกคุคุงช่วยพวกเราดูแล ชิโระกับริวดีแค่ไหนเพราะงั้นยืนขึ้นเถอะนะ

ผม-ไม่ได้ครับ เรื่องในครั้งนี้ มันเกิดมาจากผม ที่ริวโดนซ้อม ก็เพราะมันมาตามหาผม และเรื่องในวันนี้อีก มันก็เกิดมา

จากผมด้วยกันทั้งหมด เพราะงั้นผมต้องขอประทานโทษด้วยครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง คุณพ่อ

 

โอคะวะ-เรื่องบ้านน่ะ ช่างมันเถอะนะ แค่พวกลูกปลอดภัยพ่อก็ดีใจแล้วล่ะ

ทาเคดะ-นั่นสินะ สำหรับพวกเราแล้วขอแค่พวกบิกคุคุงปลอดภัยกันทุกคนก็พอแล้ว

ผม-ตะ แต่ว่า

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยแกมีอะไรกันแน่

ผม-คะ คือว่า

โอคะวะ-นี่ลูกมาถึงขั้นนี้ก็ควรจะเล่าให้ทาเคจังกับซาซากิคุงฟังได้แล้วนะ

 

ผม-ทะ ทราบแล้วครับคุณพ่อ อย่างที่ซาซากิซังและทาเคดะซังรู้ พวกผมก็คือยักษ์แดงและพวกเราไม่ได้พึ่งจะรู้จักกัน

แต่พวกเรารู้จักกันมานานแล้วระหว่างผมกับเก็นจิ คนที่สอนภาษาญี่ปุ่นให้ผมคนแรกก็คือเก็นจิ และน้าแมว แม่ของเก็นจิ

ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้เจอกับเคียวซังเท่าไหร่ เพราะหน้าที่การงานของเคียวซังทำให้ 2แม่ลูก บางครั้งก็ลำบาก ทางแม่

ของเก็นจิก็ได้มาทำงานที่บ้านผมโดยมาทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงให้กับยัยพลอย หลังจากนั้นบ้านของพวกเราก็สนิทกันมาก

ยิ่งขึ้น จนมาถึงวันที่ผมต้องฆ่าเก็นจิทิ้งซะ

 

โอคะวะ-ฆ่าทิ้ง จริงหรอ

ทาเคดะ-โอ้ยไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะ

ซาซากิ-ตอนนี้เริ่มจะเข้าใจความเก่งของแกขึ้นมาหน่อยล่ะ

 

ผม-ครับเพราะสิ่งที่ผมขอกับเก็นจิไว้มีแค่เรื่องเดียว อย่าเข้าไปยุ่งกับยาเสพติด ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมต่อ

ต้าน100%สมัยก่อนตอนพวกเราเป็นวัยรุ่นพวกเราขอแค่ให้ได้สนุกกันไปวันๆก็พอแล้ว พวกเราไม่เคยคิดที่จะมอ

งอณาคต สุดท้ายเก็นจิก็ล้ำเส้นออกไปไกลมาก จนผมต้องไปคุยกับยักษ์ม่วงด้วยตัวผมเอง เพื่อขอร้องไม่ให้มันแบ่งยา

ให้กับเก็นจิอีก แต่คำพูดที่ผมได้กลับมาก็คือ คนมันอยากได้จะให้ทำยังไง  หลังจากนั้นผมก็ตัดสินใจที่จะทำลายแก๊ง

บ้าๆนี่และผมก็ไล่อาละวาดใส่ยักษ์ทุกคนที่มีความคิดเห็นไม่ตรงกับผมส่วนเก็นจิก็หายตัวไปไม่โผล่มาที่บ้านผมอีก ซึ่ง

ผมรู้ว่ามันอยู่บ้านแต่ตอนนั้นผมต้องจัดการกับยักษ์ให้เสร็จก่อนกว่าจะถึงคิวของเก็นจิ ทางเคียวซังก็ได้รู้เรื่องทั้งหมด

จากแม่ของเก็นจิและทำเรื่องย้าย ครอบครัวมาอยู่ญี่ปุ่นทั้งหมด ทำให้เก็นจิยังรอดมาถึงทุกวันนี้และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่

เก็นจิมันพยายามที่จะตามหาผมโดยไม่เลือกวิธีถึงผมอยากจะด่ามันในเรื่องนี้ ผมก็ด่ามันไม่ได้เพราะนี่คือสิ่งที่ยักษ์ทุก

คนเป็น เมื่อไหร่ที่พวกเราเลือดขึ้นหน้าหรือโมโห พวกเราจะไม่เลือกวิธีการแต่พวกเราจะเลือกทางที่มีโอกาสสำเร็จมาก

ที่สุด โดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ต่อให้ต้องฆ่าคนทิ้งก็ตาม

 

 

โอคะวะ-เฮ้อออ ฟังกี่ครั้งก็ไม่ชินสักทีนะ

ซาซากิ-เห้ย!! ทาเคจัง

ทาเคดะ-อืมข้ารู้แล้วล่ะ ไม่แปลกหรอกนะที่ชิโระกับริวจะสู้กับ2คนนี้แล้วแพ้กลับมา

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย ข้าว่าแกเกิดมาเพื่อจะเป็นยากุซ่าวะ

โอคะวะ-ดะ เด๋วสิ

 

ทาเคดะ-นั่นสินะ กำลังก็เยอะ วิชาป้องกันตัวก็หลากหลายใช้อาวุธได้แทบทุกประเภทอีก ใจเย็น สุขุม แถมรักพวกพ้อง

อีก มีพร้อมแบบนี้

 

ซาซากิ-จะขอถามอีกครั้ง ไอ้เด็กน้อยแกไม่คิดจะรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งยากุซ่าต่อจากพวกเราจริงๆอย่างงั้นหรอ ถ้าแก

อยากจะให้พวกเรารวมเป็นแก๊งเดียวกันล่ะก็พวกเราก็ยอมให้ได้นะว่าไงล่ะ

 

โอคะวะ-เห้ยๆคิดจะล่อลวงลูกชายของพวกเราไปถึงไหน ไอ้เพื่อนบ้า!!

ผม-นั่นสินะครับ ถ้าให้บอกตามตรงล่ะก็โลกของยากุซ่านั้น มันค่อนข้างที่จะคล้ายกับโลกเก่าที่ผมเคยผ่านมา ไม่ว่าจะ

เรื่องงานหรือเรื่องของการคุมคนไม่ต่างกับที่พวกเราเคยทำ

 

เก็นจิ-มันคืองานง่ายๆสำหรับพวกเราสะด้วยซ้ำไป เพราะคนที่นี่ยึดติดกับ กฎกติกา หรืจะบอกว่า กฎหมายที่นี่แรงจน

ทำให้คนที่นี่ไม่กล้าที่จะทำอะไรแรงๆ

ผม-ก็เพราะแบบนั้นแหละครับถ้าผมมีคนคอยกันเรื่องตำรวจให้ออกไปไกลๆผมได้ล่ะก็ ผมว่าพวกเราแก๊งยักษ์ยึดเขตการ

ปกครองของยากุซ่าได้ทั้งหมด แน่นอนครับ ผมรับประกันและ

 

ปึง!!!!

 

พอประตูเปิดฮารุก็พรวดเข้ามาในห้อง

 

 

ฮารุ-ไม่ได้นะคะที่รัก!!!!!!!

พลอย-พะ พี่ฮารุคะออกไปแบบนั้นพวกเราก็แย่สิคะ

โอคะวะ-ฮะ ฮารุ!!

ผม-ฮารุ!! …… นี่คุณแอบฟังที่พวกผมคุยกันหรอครับ

ฮารุ-เอ๊ะ!!! คะ คะ คือว่า ฮะ ฮะ ฮารุ

โอคะวะ-ทำไมทำนิสัยแบบนี้ล่ะลูก มันไม่ดีนะมาแอบฟังคนอื่นคุยกันแบบนี้

ฮารุ-นะ นะ หนูขอโทษค่ะ

ผม-เฮ้อออออ คุณพ่อ ซาซากิซัง ทาเคดะซัง พวกเราพักเบรค ไปทานข้าวก่อนล่ะกันนะครับผมไม่ชอบคุยเรื่องสำคัญ

แล้วมีคนมาแอบฟัง อ้อ!!!ส่วนคำตอบที่ซาซากิซังและทาเคดะซังรออยู่ ผมขอตอบเลยนะครับว่า

 

โอคะวะ-ดะ เด๋วสิลูก ค่อยๆคิดก่อนเถอะนะ

ผม-ผมคิดมาดีแล้วล่ะครับ คำตอบของผมก็คือ ผมขอปฏิเสธตำแหน่งหัวแก๊งครับ เพราะผมอยากจะใช้ชีวิตหลังจากนี้เป็นเพียงแค่ พนักงานบริษัท ทั่วไปดูบ้างน่ะครับ

 

โอคะวะ-อย่างงั้นหรอลูก

 

แล้วโอคะวะก็เดินมากอดคอผม

 

ผม-ฮ่ะๆต่อให้ไล่ผมออกจากบ้านผมก็จะไม่ไปไหนหรอกนะครับคุณพ่อ

โอคะวะ-ฮ่ะๆ!!!!! นี่คุณได้ยินที่ลูกพูดรึป่าว

สึคุยะ-ฮิฮิ สงสัยจะต้องเพิ่มเงินเดือนให้ลูกอีกสักหน่อยแล้วล่ะค่ะ

ฮารุ-จริงนะคะที่รักฮารุดีใจจังเลย

 

ผม-จริงครับ และหลังจากนี้ไปถ้าผมบอกว่าผมอยากขอคุยธุระกับใครสักคนเป็นการส่วนตัวอีก ผมหวังว่าฮารุซังจะไม่มา

แอบฟังในสิ่งที่พวกเราคุยกันอีกนะครับ ช่วยทำตามด้วยนะครับคุณผู้หญิง

 

ฮารุ-กะ ก็ที่รักชอบมีความลับกับฮารุนี่คะ

สึคุยะ-นี่บิกคุคุง ลูกโกรธฮารุจังจริงๆหรอจ๊ะ

ผม-จริงครับ เพราะผมเหนื่อยมากและไม่อยากจะกลับบ้านมาเจออะไรแบบนี้ ยิ่งเป็นคนที่ผมไว้ใจด้วยแล้ว ยังจะมาทำ

แบบนี้กับผมอีกผมรู้สึกเหมือนโดนหักหลังครับ

 

สึคุยะ-งะ งั้นหรอจ๊ะ นี่ฮารุจังลูกก็อย่าทำแบบนี้อีกนะจ๊ะ

ฮารุ-ฮะ ฮารุขอโทษนะคะ ฮารุจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ

ผม-ครับ