ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

โทชิโร่-ท่านหัวหน้า ผมพาท่านบิกคุกับท่านฮารุมาแล้วครับ

ซาซากิ-ขอบใจนะ ฮารุจังไอ้เด็กน้อยนั่งทานข้าวด้วยกันก่อนสิแล้วค่อยกลับบ้านนะ

ฮารุ-ซาซากิซัง ไม่ต้องเกรงใจพวกเราหรอกนะคะ

ผม-นั่นสิครับซาซากิซัง เด๋วพวกผมไปเดินหาอะไรทานตรงนั้นก็ได้ครับ

ซาซากิ-นั่งลงเถอะไอเด็กน้อย แกสมควรที่จะได้นั่งตรงนี้

ผม-ทะ ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ซาซากิซังคะ แล้วไม่ให้ริวจังมานั่งด้วยกันกับพวกเราหรอคะ

ซาซากิ-โทษทีนะฮารุจัง แต่ว่าริวยังไม่สามารถมานั่งกับพวกเราในตอนนี้ได้

ฮารุ-ระ หรอคะ

ผม-ฮารุซังผมคิดว่าโต๊ะนี้คงนั่งได้เฉพาะหัวหน้า ใช่มั้ยครับซาซากิซัง

ซาซากิ-หึหึ

ฮารุ-เอ๊ะแต่ พวกเรายังนั่งได้เลยนะคะ

 

 

 

และซาซากิซังก็ลุกขึ้นยืน เดินไปกลางห้องพร้อมกับ พูดขอบคุณที่ทุกคนมาร่วมงานเลี้ยงฉลองให้กับแก๊งซาซากิบ

ลาๆๆ พอพูดจบ พวกเราก็ยืนตบมือให้ซาซากิซัง หลังจากที่เสียงในห้องเงียบลงซาซากิซังก็เริ่มพูดต่อ

 

 

ซาซากิ-สุดท้ายนี้ เห้ย!!!ไอ้เด็กน้อยแกสนใจจะดวลกับข้า ตัว ต่อ ตัว มั้ยวะ

ผม-คะ ครับ ?

โทชิโร่- เอ๋!!!!! ดะเด๋วสิครับท่านหัวหน้า

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยข้าขอท้าดวลกับแกถ้าแกนำแก๊งพวกเราให้ได้ดีกว่าที่ข้าทำละก็แกก็ชนะไป แต่ก่อนอื่นแกต้องรับตำแหน่งหัวหน้าแก๊งไปก่อนละนะ

ผม-ห๊ะ!!!!!

ทุกคน-ห๋า!!!!!!

ผม-ดะ เด๋ว

ริว-พี่ใหญ่รับไปเถอะนะครับ

เร็น-ลูกพี่!!รับเถอะนะครับมานำแก๊งให้พวกเราทีครับ

ฮารุ-ที่รักคะ

ซาซากิ-ว่ายังไงไอ้เด็กน้อย

ผม-ซาซากิซัง  นะ นี่คุณวางแผนไปถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย

ซาซากิ-ฮ่ะๆๆถึงแกชนะริวได้แต่ไม่ได้ถือว่าตระกูลซาซากิแพ้แกแล้วหรอกนะ ว่าไงสนใจที่จะมาดวลด้วยกันหน่อยมั้ย

 

 

 

จู่ๆมาพูดอะไรเนี่ยตาเฒ่า อยากจะดวลกันขนาดนั้นเลยเร๊อะ ได้ เอ๊ะเด๋วก่อนนะหรือว่าที่ท้าดวลมาทั้งหมดนั่น จะ

เป็นแผนการของซาซากิซัง  หึหึหึฮะๆ!!!เข้าใจแล้วจะมาไม้นี้สินะตาเฒ่าเจ้าเล่ห์

 

 

 

 

ผม-ฮ่ะๆๆ!!!!!!ซาซากิซังผมเกือบจะหลงกลเข้าไปงับเหยื่อที่ซาซากิซังวางเอาไว้สะแล้วครับ

ฮารุ-มะ หมายความว่ายังไงหรอคะ

ผม-ก็ซาซากิซัง เค้าจะใช้การดวลของเรามาบังหน้าถ้าเราตัดส่วนนั้นทิ้งออกไปเราก็จะเหลือเนื้อความที่เป็นข้อความที่

ซาซากิซังเค้าอยากจะให้เป็นน่ะสิครับ

 

ฮารุ-แล้วมันยังไงหรอคะ ฮารุไม่เข้าใจ

 

ผม-ที่ผมหมายถึงก็คือ การดวลของผมกับซาซากิซังนั้นมันไม่มีตั้งแต่แรกแล้วล่ะครับ ซาซากิซังต้องการจะให้ผมรับการ

ดวลนี้และขึ้นเป็นคนนำแก๊งต่อจากซาซากิซัง หรือก็คือถ้าผมรับการดวลนี้ผมก็จะเป็นหัวหน้าแก๊งซาซากิอย่างถูกต้อง

และทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ล้วน แล้วแต่เป็นคนระดับหัวหน้าทั้งนั้น พยานบุคคลก็อยู่กันครบเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญเลยนะ

ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์!!!!

 

ทุกคน- ตะ ตะ ตะ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์

ซาซากิ-ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เด็กน้อยแกนี่กินไม่ลงเลยจริงๆนะ

ผม-ฮะๆขอบคุณสำหรับคำชมนะครับซาซากิซัง

ริว-พี่ใหญ่ จะขึ้นมานำแก๊งให้พวกเราใช่มั้ยครับ

 

 

 

ผมก็หันไปดูรอบห้องทุกคนมองมาที่ผมคนเดียวและทั้งห้องเงียบมากๆเหมือนจะรอฟังคำตอบจากผม ซึ่งผมมีคำตอบใน

ใจตั้งแต่แรกแล้วว่าผมจะทำยังไง

 

 

 

ผม-เฮ้ออออออออ เข้าใจแล้วล่ะนะ

ทุกคน-เย้!!!!!!!!!!!

ฮารุ-ทะ ที่รักจะดีหรอคะ

ผม-อะไรหรอครับ

ริว-พะ พี่ใหญ่จะมาเป็นคนนำแก๊งให้พวกเราหรอครับ

ฮารุ- ถ้าคุณพ่อ คุณแม่รู้เข้า ที่รักจะโดนดุอีกนะคะ

ผม-ห๋า!!!!! ทำไมข้าต้องเป็นคนทำเรื่องหน้าเบื่อแบบนั้นด้วยวะ

ทุกคน-เอ๋!!!!!!

ริว-กะ ก็เมื่อกี้พี่ใหญ่

ผม-ข้าแค่บอกว่า ข้าเข้าใจที่พวกแกพูดแล้ว แต่ข้าไม่เคยบอกสักคำว่าจะเป็นหัวหน้าแก๊ง

ฮารุ-ที่รักจริงๆนะคะ

ผม-ฮ่ะๆไม่มีทางที่ผมจะไปเป็นหัวหน้าแก๊งหรอกนะครับยังไงชีวิตผม ก็อยากอยู่กับฮารุซังมากกว่านะ

เร็น-ตะ แต่ว่าลูกพี่

ผม-เห้ย ใครเป็นลูกพี่แกวะ

เร็น-ดะ ได้โปรดเถอะนะครับลูกพี่

ผม-ไม่เอาโว้ย ข้าไม่เป็นหัวหน้าแก๊งให้พวกเอ็งหรอก ไอ้พวกบ้า!!!!!!

ซาซากิ-เฮ้ออออ คงเปลื่ยนใจแกไม่ได้สินะ

ผม-ฮ่ะๆ ขอโทษด้วยนะครับซาซากิซังผมไม่สามารถรับคำท้าดวลได้เพราะต่อจากนี้ไปผมอยากใช้เวลาทั้งชีวิต

ของผมอยู่กับเธอคนนี้ครับ

 

 

แล้วผมก็เดินไปกอดฮารุจากด้านหลัง

 

 

ฮารุ-ทะ ที่รักจะทำอะไรน่ะปล่อยมือนะคะ คนอื่นอยู่กันเยอะ

ซาซากิ-ฮ่าๆๆๆ สมกับเป็นแกจริงๆเลยนะไอ้เด็กน้อย เอาเถอะคำท้าดวลเมื่อกี้ก็ไม่ได้คิดจะทำจริงจังหรอกนะ แต่

ไอ้เด็กน้อย ช่วงนี้ ช่วยรับฝากไอ้ริวไว้ที่บ้านสักพักจะได้มั้ย

 

ผม-เอ๊ะ กะ ก็ได้อยู่หรอกนะครับ

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ไม่ติดต่อท่าน ชิโระ จะดีหรอครับ

ผม-ชิโระมีอะไรงั้นหรอครับ

ริว-คะ คือว่า จริงๆแล้วตำรวจ ไม่ได้มาตามล่าหาผมคนเดียวหรอกนะครับ

ผม-อย่าบอกนะว่า

ริว-ครับ ชิคุง เองก็โดนตามล่าตัวอยู่เหมือนกันครับ พะ พวกเราพยายามติดต่อไปแล้วแต่ชิคุงไม่ยอมรับสายเลยครับ

ผม-ไอ้พวกบ้า !!ทำไมพวกแกไม่รีบบอกให้มันไวๆกว่านี้วะ

ฮารุ-เด๋วฮารุจะโทรหาชิโระให้เลยนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

ในระหว่างที่ฮารุโทรหาชิโระผมก็โทรหาทาเคดะซัง

 

 

 

ผม-สวัสดีครับทาเคดะซัง

ทาเคดะ-โอ้ว่าไงบิกคุคุง

ผม-คะ คือว่า พะ พวกผม ติดต่อชิโระไม่ได้น่ะครับเลยคิดว่าอาจจะจะอยู่กับทาเคดะซัง

ทาเคดะ-ชิโระงั้นหรอ ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะตอนนี้ นี่บิกคุคุง ช่วยรับฝาก ชิโระไว้อีกสักหน่อยได้รึป่าว

ผม-ได้ครับทาเคดะซังผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้วครับ ตอนนี้กำลังติดต่อชิโระอยู่ครับ

ทาเคดะ-ขอบใจนะบิกคุคุง ไว้จะเข้าไปหาที่บ้านนะ

ผม-ทราบแล้วครับทาเคดะซัง ผมจะเตรียมเหล้าดีๆและรถดีๆไว้ให้นะครับ

ทาเคดะ-ฮ่าๆๆไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เอาแค่เหล้าดีๆมาก็พอ

ผม-ทราบแล้วครับผมจะเตรียมเอาไว้ให้ครับทาเคดะซัง

ทาเคดะ-ขอบใจมากบิกคุคุง งั้นแค่นี้นะ

ผม-ครับ สวัสดีครับทาเคดะซัง

 

 

 

หลังจากวางสายทาเคดะซังไปผมก็หันไปทางฮารุแต่ฮารุก็ส่ายหน้ากลับมาเป็นคำตอบให้ผมแทน ผมก็เลยลองกดเอา

เบอร์ผมโทรไปหาชิโระมันแทน โทรทีเดียวมันรับเลย

 

 

 

ชิโระ-ว่างายยยย บิกคุคุง

ผม-ชิโระนี่แกเมาอยู่ที่ไหน

ชิโระ-กำลังเดินเล่น อยู่ในเมืองน่ะสิ๊ กับเหล่าพี่สาวคนสวย

ผม-เห้ย!!!!ชิโระ เลิกเมาได้แล้วโว้ย ตั้งสติและฟังให้ดีนะรีบกลับมาที่บ้านของข้าตอนนี้ด่วน

ชิโระ-หมายความว่ายังไง

ผม-บอกว่าให้กลับไปเจอกันที่บ้านไง!!

ชิโระ-คร้าบบ ครับ วันนี้พี่ใหญ่ดุจริงๆเลยน้า

 

 

และมันก็วางสายไป

 

 

ฮารุ-ที่รักชิโระอยู่ไหนหรอคะ

ผม-ชิโระ บอกว่ามันเดินเล่นอยู่ในเมืองครับ ผมบอกให้มันกลับมาเจอกันที่บ้านแล้วครับ

ฮารุ-งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะนะคะ

ผม-นั่นสินะครับ ริวแกจะนั่งรถไปด้วยกันเลยมั้ย

ริว-คะ ครับพี่ใหญ่

ซาซากิ-เห้ยโทชิโร่แกก็ไปกับพวกไอ้เด็กน้อยด้วยสิ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ

ผม-ซาซากิซังแบบนี้มันไม่ดีนะครับ

ซาซากิ-ฮ่ะๆ!!!ไอ้เด็กน้อยแก ใจอ่อนเกินไปนะ ขาดแค่โทชิโร่ไปคนเดียวข้าไม่เป็นอะไรหรอก

ผม-เฮ้อออ ทราบแล้วครับ ซาซากิซัง

โทชิโร่-ท่านบิกคุ เด๋วผมจะขับรถไปกับนายน้อยเองนะครับ

ริว-นั่นสิพี่ใหญ่ ชิคุงน่าเป็นห่วงกว่านะครับ

ผม-เฮ้ออออ ก็จริง งั้นฮารุซังพวกเราไปรับไอ้ชิโระกันก่อนและค่อยกลับบ้านนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!!! แต่ฮารุง่วงแล้วนี่คะ

 

 

ผมก็เลยเอามือไปลูบหัวฮารุ

 

 

ผม-อดทนอีกนิดนะเด๋วก็ถึงบ้านของพวกเราแล้วครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะ

ผม-ซาซากิซังผมขอตัวก่อนนะครับ

ซาซากิ-อืม รีบไปรับชิโระเถอะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมกับฮารุก็เดินมาขึ้นรถที่หน้าบ้าน ส่วนริวกับโทชิโร่ก็ขับรถไปที่บ้านผมก่อนในระหว่างนั่งรถไปหาชิโระ

ทางทาเคดะซังก็สั่งให้มาคิชิมะ คอยติดต่อกับผมเพื่อที่ผมจะได้ไปรับตัวชิโระได้ทันก่อนที่จะเกิดเรื่องกับชิโระอีกคน

ซึ่งกว่าจะได้ที่อยู่ชิโระ ก็ทำเอาพวกเราวนรอบเมืองไปหลายรอบ พอไปถึง ผมเห็นชิโระอยู่กับใครก็ไม่รู้คล้ายยากุซ่า 3-

4คนยืนล้อมชิโระอยู่ผมก็เลยรีบลงไปหาชิโระ

 

 

 

ผม-เห้ยชิโระกลับบ้านได้แล้ว!!!

 

 

สภาพชิโระคือทั้งโดนซ้อมแถมเมามาก เมาจนไม่มีสติอีกคือพูดอะไรตอนนี้ไปมันก็คงไม่รู้เรื่อง คงต้องเอาตัวกลับบ้าน

ทั้งแบบนี้แล้วล่ะมั้ง

 

 

ยากุซ่า1-เห้ยแกเป็นใครวะ มีอะไร

ยากุซ่า2-แกรู้จักมันสินะ มันเดินชนพวกเราจนไหล่หลุด แต่ไม่ยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาลมาให้พวกเรา พี่ชายคงจ่ายเงิน

แทนมันได้สินะ

 

 

เฮ้ออออออ ไอ้บ้านี่ ขนาดเมาไม่มีสติยังไม่วายหาเรื่องมาให้กูได้อีกนะ

 

 

ผม-วันนี้มันวันบ้าอะไรกันวะ เฮ้อออให้ตายสิ โทษทีนะพี่ชายผมจะไม่จ่ายเงินค่าอะไรทั้งนั้นแต่ผมมีธุระกับไอ้หมอ

นั่นที่นอนอยู่ตรงพื้นเหมือนกัน ขออนุญาตเอาตัวมันไปนะครับ

 

 

 

และผมก็เดินเข้าไปหาชิโระ2คนที่ยืนอยู่ตรงชิโระ ก็วิ่งเข้ามาใส่ทางผม ส่วนอีก2คนที่เหลือก็ยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ ผมก็

กระโดดถีบคนที่วิ่งเข้าใก้ลตัวผมที่สุดให้กระเด็นออกไป อีกคนก็เหวี่ยงหมัดขาวใส่ผม  พอผมจับหมัดมันได้ ผมจับแขน

มันผลาดบ่าแล้วผมก็จับทุ่มใส่กำแพง และวิ่งกลับไปเตะคนแรกซ้ำอีกครั้งเข้าที่คางลงไปนอนกองกับพื้นทั้งคู่ส่วน

อีก2คนที่ยืนคุมเชิงอยู่เมื่อกี้ก็ วิ่งหนีไปผมก็เลยต้องไปแบกชิโระที่นอนอยู่กับพื้นเข้ารถและผมก็กลับไปนั่งด้านหลังกับ

ฮารุ

 

 

 

ผม-นิชิโนะซังตรงกลับบ้านด่วนเลยครับ วันนี้ผมเหนื่อยมากแล้ว

นิชิโนะ-ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ

ผม-ครับ เฮ้อออออ!!!

ฮารุ-ที่รักกลับบ้านไปก็นอนพักผ่อนสักหน่อยนะคะ

ผม-อืม

 

 

พวกเรานั่งรถกันมาชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงบ้าน

 

 

 

นิชิโนะ-คะ คุณท่าน ถ้าไปจอดหน้าบ้านเกรงว่าท่านชิโระจะลงไม่ได้ครับให้ไปจอดที่ไหนดีครับ

ผม-จอดต่อท้ายตรงนั้นนั่นแหละครับ

นิชิโนะ-ครับ

 

 

พอรถจอดเสร็จ พวกทานากะกับชิสึก็รีบวิ่งกันออกมาที่รถ

 

 

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่านคุณผู้หญิง

ฮารุ-ช่วยเรียกคนมาแบกชิโระไปพักผ่อนสักหน่อยนะจ๊ะ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

ชิสึก็วิ่งเข้าไปในบ้านเพื่อไปตามคนมาช่วย

 

 

ทานากะ-คุณท่านปลอดภัยรึป่าวครับ นิชิโนะซังพาคุณท่านไปหาหมอมาแล้วใช่มั้ยครับ

ผม-ผมปลอดภัยดีแค่เหนื่อยนิดหน่อยครับ

พลอย-พี่ชายพี่ฮารุ ปลอดภัยกันดีรึป่าวคะ

มิจัง-คุณท่านคุณผู้หญิงปลอดภัยกันรึป่าวคะ

ฮารุ-ปลอดภัยดีจ๊ะ ตะ แต่

ผม-พวกเราปลอดภัยกันดี

อายะ-คุณท่านคะเอาน้ำองุ่นเย็นๆมาให้แล้วค่ะ

ชิสึ-คุณผู้หญิงคะ ชาร้อนมาแล้วค่ะ

ผม-ขอบคุณนะครับ

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ

ทาคุยะ-คุณท่านครับจะให้แบกท่านชิโระไปที่ห้องไหนดีครับ

ผม-ห้องนอนแขก ก็ได้ครับ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

โทชิโร่ะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับท่านบิกคุ

ริว-ชิคุง ตื่นเร็ว

ผม-ปล่อยมันไปริว เด๋วรอให้มันได้สติก่อนค่อยถามรายละเอียดจากมัน

ริว-คะ ครับพี่ใหญ่

ผม-ทานากะซังเตรียมห้องนอนให้ริวกับโทชิโร่ซังรึยังครับ

ทานากะ-กระผมเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วครับ

ผม-อืม

 

 

และผมก็นั่งตรงบันไดที่จะเดินเข้าบ้าน

 

 

ผม-เฮ้อออออ!!! วันนี้เหนื่อยเป็นบ้า

ทานากะ-คะ คุณท่านครับอย่านั่งแบบนี้เลยนะครับ

โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุบาดเจ็บตรงไหนรึป่าวครับ

อายะ-เก้าอี้มาแล้วค่ะคุณท่าน

ผม-ผมไม่เป็นอะไรครับผมแค่เหนื่อยนิดหน่อย เฮ้อออออ ไม่อยากแก่เล้ยให้ตายสิ๊

ฮารุ-ที่รักคะเข้าบ้านไปทานข้าวสักหน่อยเถอะนะคะจะได้ขึ้นไปพักผ่อน

ทานากะซัง-นั่นสิครับคุณท่าน อายะซัง มิจัง รบกวนเตรียมข้าวเย็นให้คุณท่านและคุณผู้หญิงด้วยนะครับ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ ทานากะซัง

มิจัง-ค่ะ!!!

 

 

แล้วอายะกับมิจังก็วิ่งเข้าไปในครัว

 

 

 

ริว-พะ พี่ใหญ่ คะ คือว่าผมมีเรื่องอยากจะขอคุยกับพี่เป็นการส่วนตัวสักหน่อยน่ะครับ

ผม-ได้ ทานากะซังช่วยพาฮารุซังและทุกคนเข้าบ้านไปก่อนนะครับเด๋วพวกผมจะเดินตามกันไปทีหลังครับ

ฮารุ-ตะ แต่ว่าวันนี้ที่รักเหนื่อยมากแล้วนะคะ

ผม-พวกผมคุยกันเสร็จแล้วจะเดินตามเข้าไปที่ห้องอาหารนะครับ

ทานากะ-คะ คุณผู้หญิง เชิญที่ห้องอาหารก่อนเถอะนะครับ

ฮารุ- ค่ะ

 

 

ทุกคนก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหารกันเหลือแค่ผมกับริว

 

 

ผม-ว่ามาริว มีอะไรจะคุย

ริว-คะ คือว่า ตำรวจมาตามล่าหา ยักษ์แดงครับ

ผม-ห๊ะ!!!

ริว-พอผมบอกว่าไม่รู้ มันก็ถามหาคนที่มาจัดการเรื่องระหว่างผมกับแก๊งทาเคดะ ว่าเป็นใคร

 

 

นอกจากจะตามหาเบาะแส ยักษ์ม่วงไม่ได้แล้ว ยังจะมีคนมาตามล่าหายักษ์แดงอีกหรอวะเนี่ย ไอ้ริวก็ไม่น่าที่จะโกหก

และอีกอย่างไอ้ริวไม่มีทางรู้จักยักษ์แดงแน่ๆ มีแต่เรื่องปวดหัวเฮ้ออออออ

 

 

ผม-ริวแกแน่ใจนะว่ามันมาตามหายักษ์แดงจริงๆ ไม่ได้ฟังผิดแน่นะ

ริว-ไม่ผิดจริงๆครับ มันถามหายักษ์แดงตั้งหลายรอบ ผมก็บอกไปว่า รู้จักแต่ยักษ์ม่วง มันก็ไม่ยอมฟัง

ผม-อืมช่วงนี้แกกับชิโระก็อยู่กันในบ้านเงียบๆไปก่อนละกันจะเอาอะไรก็ให้บอกทานากะซัง

ริว-ตะ แต่พี่ใหญ่ทำไมตำรวจถึงมาตามหาพี่ใหญ่ในชื่อ ยักษ์แดงล่ะครับหรือพี่ใหญ่รู้จักกับยักษ์แดงหรอครับ

 

 

ผมว่ามันแปลกๆอยู่นะเรื่องนี้ เรื่องมันเริ่มจาก เจอคนของแก๊งยักษ์ม่วงก่อน หลังจากนั้นผมก็พยายามสืบหาข้อมูลของ

ยักษ์ม่วงสุดท้ายยักษ์ม่วงก็มาเอาตัวเด็กในแก๊งของมันไปเพื่อปิดปากไม่ให้ผมตามไปถึงตัวของมัน ตอนนี้ต้องคิดอยู่

ตลอดว่า ข้อมูลของยักษ์แดงถูกเปิดเผยไปแล้ว  ที่สำคัญยักษ์ม่วงและตำรวจมาตามล่ายักษ์แดง ถึงที่นี่ ไม่ใช่เรื่องบัง

เอิญแน่ๆ

 

 

ผม-เฮ้อออ นี่ริวเข้าไปกินข้าวกันก่อนเถอะ เรื่องอื่นไว้ค่อยคิดทีหลัง

ริว-ตะ แต่ว่า

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปที่ห้องอาหารกับริว

 

 

ฮารุ-ที่รักมานั่งทานข้าวสักหน่อยนะคะจะได้ไปพักผ่อน

ผม-ครับ

พลอย-พี่ฮารุคะพรุ้งนี้พวกเราลองทำเค้กผลไม้ครีมสดให้พี่ชายทานกันเถอะนะคะ

ฮารุ-เอ๊ะ มะ มันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่

ผม-ยัยพลอย อย่าทำให้ฮารุซังต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้จะได้มั้ย

ฮารุ-ที่รักคะ

พลอย-ขะ ขอโทษค่ะ

ชิสึ-คุณท่านคะ เด๋วดิฉันจะช่วยคุณผู้หญิงกับคุณหนูพลอยเองนะคะ ได้โปรดอนุญาตให้คุณหนูพลอยทำจะได้รึป่าวคะ

ผม-เฮ้ออออ ผมเข้าใจแล้วล่ะครับชิสึซัง

ฮารุ-ดีใจด้วยนะจ๊ะพลอยจัง

ชิสึ-ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะคุณหนูพลอย

พลอย-ขอบคุณค่ะพี่ชาย พี่ฮารุ ชิสึซัง

ผม-ทานากะซังทาคุยะซัง หลังจากนี้ ริวและชิโระ ห้ามออกจากบ้านนี้เด็ดขาดนะครับทานากะซังและทาคุยะซังจะต้อง

ให้คนออกไปซื้อของแทนทั้งคู่เข้าใจนะครับ

 

ทานากะ/ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

ผม-เฮ้ออออออ

ฮารุ-ไหวรึป่าวคะที่รัก โทรไปลางานเพิ่มอีกสักหน่อยดีมั้ยคะ จะได้พักผ่อน

ผม-อืมมมม นั่นสินะครับ ลางานพักสักหน่อยก็ดีเหมือนกันเพราะหลังจากเกิดเรื่องนี้ผมเองก็ค่อนข้างที่จะเป็นห่วงชิโระ

และริว ในบ้านเราตอนนี้คนที่จะปกป้องที่นี่ได้มีน้อยเกินไป

 

ฮารุ-งั้นพรุ้งนี้ฮารุจะโทรไปบอกคุณพ่อให้ตั้งแต่เช้าเลยนะคะ

ผม-รบกวนด้วยนะครับ

โทชิโร่-ท่านบิกคุ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บ้างมั้ยครับ

ผม-แค่โทชิโร่ซังอยู่ที่นี่ ผมก็อุ่นใจขึ้นมากแล้วล่ะครับเพราะถ้าผมคนเดียวก็คงทำอะไรไม่ได้มากและยิ่งถ้าเกิดเรื่องใน

บ้านด้วยแล้วผมคนเดียวก็ไม่สามารถดูแลทุกคนในบ้านนี้ได้

 

โทชิโร่-ยะ อย่างงั้นหรอครับ

ผม-ถ้างั้นผมขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องก่อนนะครับ

ฮารุ-ที่รักทานข้าวไปหน่อยเดียวเองนะคะ

ผม-ขอโทษนะครับตอนนี้ผมอยากนอนพักมากกว่าทานข้าวครับ

ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ เด๋วฮารุจะตามขึ้นไปที่ห้องนอนนะคะ

ผม-ครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็ขึ้นมาบนห้องนอนอ่าบน้ำแต่งตัวลงไปนอนผมหลับเหมือนซ้อมตายกันเลยทีเดียว