ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
พอตอนเช้า ก็มีคนมาเคาะประตูห้องผม
 
ก๊อกๆๆ
 
ผม-ครับ ครับ
 
พอเปิดประตูไปก็เจอสึคุยะซังยืนอยู่
 
ผม-คะ คะ คุณแม่ มีอะไรหรอครับ
สึคุยะซัง-ปีใหม่เราก็ต้องมาทานอาหารเช้าด้วยกันทั้งครอบครัวไม่ใช่หรอจ๊ะ
ผม-นะ นะ นั่นสินะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ปลุกทุกคนแล้วตามไปที่ห้องแม่ด้วยนะจ๊ะ
ผม-คะ ครับ
 
 
 
แล้วสึคุยะซังก็เดินกลับไป ผมก็เข้าไปอ่าบน้ำออกมาปลุกฮารุกับยัยพลอย พอผมแต่งตัวเสร็จ ผมก็มานั่งดูทีวีรอ2คนนั้น
สักพักก็เสร็จพวกเราก็เดินไปที่ห้องของโอคะวะซัง ห้องผมว่ากว้างแล้วห้องของ โอคะวะซังนี่กว้างกว่าผมอีก
ประมาณ2ห้องรวมกันได้ มีทั้งโซนต้อนรับแขก โซนนั่งเล่นแยกกันกับโซนห้องน้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออนเซ็นส่วนตัว มี
อยู่3 อ่าง
 
 
 
สึคุยะซัง-มานั่งกันก่อนสิจ๊ะ
ผม-ครับ
ฮารุ/พลอย-ค่าาา
 
 
 
แล้วสึคุยะก็หยิบ อาหารปีใหม่ ที่มาเป็นกล่องหรูหรามีทั้งหมด5ชั้น พอเอามาวางผมบอกตรงๆทั้ง5ชั้นนี้สิ่งที่ผมกินได้คือ
กุ้งต้ม เกาลัดหวาน ไข่หวาน ปลาไท นอกนั้นอีก10กว่าชนิด เหอะ!!! ไม่ได้แดกกูหร๊อกก
 
 
โอคะวะซัง-พวกลูกก็มาดื่มสาเกสมุนไพรด้วยกันหน่อยสิ
ผม-ครับ
สึคุยะซัง-นี่พลอยจัง อาหารปีใหม่อร่อยมากเลยนะใช่มั้ยจ๊ะบิกคุคุง
 
 
แล้วสึคุยะซังก็ตักสาหร่ายม้วน ที่เอาไปดองหรือเอาไปทำอะไรมาก็ไม่รู้แต่มันเหม็นและเปรี้ยวมาก
 
 
ผม-มะ มะ มาแล้วสินะไอ้ตัวปัญหา
ฮารุ-ที่รักพูดว่าอะไรนะคะ
ผม-เอ๊ะ มะ มะ มะ มะ ไม่มีอะไรครับ คะ คะ คุณพ่อผมขอชนแก้วกับคุณพ่อหน่อยสิครับ
โอคะวะซัง-โอ้ได้เลย มาดื่มกันฮ่าๆ
 
 
แล้วผมกับโอคะวะซังก็ชน เอ่อ จะบอกว่าแก้วก็ไม่ได้มันเป็นคล้ายๆจานใบเล็กๆผมก็ยกสาเก รวดเดียวหมดเลย แล้วก็เอา
สาหร่ายที่คุณแม่ตักให้เข้าปาก คำแรกที่กัดลงไป น้ำเปรี้ยวๆไหลออกมา คือขนลุกทั้งตัว
 
 
สึคุยะซัง-เป็นไงจ๊ะบิกคุคุง
ผม-อะ อะ อร่อยมากเลยครับคุณแม่
โอคะวะซัง-นี่ๆบิกคุคุงมาดื่มด้วยกันอีกสิมาๆ
 
 
 
แล้วโอคะวะซังก็เท สาเกให้ผม ผมก็กินสาเกไปเรื่อยๆเพื่อหวังว่ามันจะกลบรสที่ผมไม่ชอบไปได้หรือไม่ก็ให้มันเมาหลับไป
เลยนี่แหละจะได้ไม่ต้องกิน พอกินกันไปได้สักพัก ผมมารู้สึกตัวอีกทีเริ่มกลายเป็น2วง คือวงผมกับโอคะวะซัง(กลุ่มขี้
เมา)และกลุ่มสึคุยะซัง(กลุ่มอาหารปีใหม่)ผมดื่มกันไปไม่รู้กี่ขวด จนผมกับโอคะวะซังหลับไปตื่นมาอีกที ก็ช่วงเย็น
 
 
 
โอคะวะซัง-บิกคุคุงๆพวกเราไปหาอะไรทานกันเถอะ
ผม-หื๋ออ ครับโอคะวะซัง แล้วพวกฮารุละครับ
โอคะวะซัง-ไม่รู้สิตื่นมาก็ไม่เจอใครแล้ว เจอแต่ชุดกิโมโน 2ตัวนี้นั่นแหละ
ผม-กิโมโนหรอครับ
โอคะวะซัง-สงสัยแม่เค้าจะเตรียมไว้ให้สำหรับพวกเราละมั้ง งั้นก็เปลื่ยนชุดกันเถอะนะ เด๋วเราจะได้เดินขึ้นไปทานอาหาร
ฝรั่งเศสกัน
ผม-คะ ครับ
 
 
ผมกับโอคะวะซังก็แยกกันไปเปลื่ยนชุด มันเป็นกิโมโนสีดำ แต่ปักรายมังกรสีทอง เอาจริงดิ๊!!!! เฮ้ออออ คิดไปก็เท่านั้น
เปลื่ยนๆไปเลยละกันพอเปลื่ยนเสร็จผมก็เดินไปหาโอคะวะซังชุดของโอคะวะซังก็ลายเดียวกับผม
 
 
ผม-มะ มันน่าอายยังไงก็ไม่รู้นะครับ
โอคะวะซัง-นี่ลูก ระหว่างความอาย กับความน่ากลัวของ แม่ จะเลือกอันไหนดีละ
ผม-นะ นั่นสินะครับ
 
 
หลังจากแต่งตัวเสร็จพวกเราก็ขึ้นลิฟต์เพื่อไปที่ร้าน ไปถึงพวกเราก็สั่งอาหารกันผมสั่งครอสเนื้อวัว อาหารจะยกออกมาทีละ
จาน ในครอสมีประมาณ9 จาน รวมของหวานด้วย ฟังดูเหมือนเยอะแต่ความเป็นจริงคือจานละนิดจานละหน่อย จะไปพอ
ยาไส้ยังไง!!! อย่างเรามันต้องข้าวหน้าเนื้อ ข้าวแกงกะหรี่หมูทอดซิ
 
 
 
โอคะวะซัง-เป็นอะไรไป ไม่อร่อยหรอ
ผม-อะ อร่อยครับ
 
 
 
จะบอกว่าไม่อิ่มก็ต้องสั่งเพิ่ม แล้วต้องกินอีกกี่ครอสถึงจะอิ่ม อดทนไปกินข้าวแกงกะหรี่ 1-2000เยนนี่ ล้นจานเลย ผม
นั่งกินไปได้สักพัก พวกสึคุยะซังก็มากัน
 
 
สึคุยะซัง-นี่2พ่อลูก ดื่มกันเยอะไปรึป่าวคะ เลยไม่ได้ไปวัดด้วยกันเลยนะ
ฮารุ-ใช่ค่ะ พวกเราได้ใส่กิโมโนด้วยกันทั้งทีนะคะ
ผม-คะ คือว่า สาเกมันอร่อยไปหน่อยผมก็เลยดื่มหนักไปครับคุณแม่
โอคะวะซัง-ใช่ๆ สาเกวันนี้อร่อยมากเลยเนอะ
สึคุยะซัง-มันก็ดีอยู่หรอกนะคะ ที่พ่อลูกสนิทกันขนาดนี้ แต่ไม่ควรดื่มหนักไปนะคะ
ผม/โอคะวะซัง-ขะ ขอโทษครับ
พลอย-พะ พี่ชาย
ผม-มีอะไรหรอ
พลอย-คะ คะ คือว่า.......
ผม-มีอะไรกันแน่ยัยพลอย อยากจะได้อะไรงั้นหรอ
 
สึคุยะซัง-อย่างงี้นะบิกคุคุง ตอนแรกแม่ว่าจะคุยกับลูกตั้งแต่ ตอนเช้าแล้วแต่เห็นพวกลูกกำลังดื่มกันอยู่ก็เลยไม่ได้บอก
คือว่า แม่จะขอพลอยจังมาเป็นลูกที่บ้านนี้อีกคนได้มั้ยจ๊ะ
 
ผม-เอ๊ะ!! ระ ระ เรื่องนั้นมัน ตะ ตะ ต้องถามพลอยจังกับ ทางบ้านผมก่อนละมั้งครับคุณแม่
สึคุยะซัง-ก็ตอนนี้พลอยจังมาอยู่ที่นี่ ผู้ปกครองของพลอยจังก็มีแต่ลูกนี่จ๊ะ แม่เลยมาบอกลูก
ผม-คะ คะ คุณแม่หมายถึงให้พลอยจังมาเรียนมาทำงานที่นี่ เหมือนผมใช่มั้ยครับ ถะ ถะ ถ้าเรื่องนั้น
สึคุยะซัง-ขอมาเป็นน้องสาวฮารุ จ๊ะ บิกคุคุง
ผม- นะ น้องฮารุหรอครับ กะ ก็ตอนนี้
สึคุยะซัง-แม่หมายถึงให้พลอยจัง ย้ายมาอยู่บ้านแม่ ถาวรเลยจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ!!! คะ คือว่า
สึคุยะซัง-บิกคุคุง ไม่อยากให้พลอยจังมาอยู่ที่บ้านแม่หรอ หรือว่าลูกกลัวว่าแม่จะดูแลพลอยจังไม่ดีหรอจ๊ะ
 
ผม-มะ มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับคุณแม่ ผมมาอยู่บ้านนี้ก็หลายปีแล้วคุณพ่อ คุณแม่เป็นคนดีแค่ไหน ผมรู้ดีครับ และ
ผมเชื่อเรื่องดูแลคุณแม่คงดูแลพลอยจังเหมือนที่ดูแลฮารุอยู่แล้วละครับ
 
สึคุยะซัง-งั้นตกลงนะจ๊ะ
ผม-ผะ ผมว่าต้องถามพลอยจังเองแล้วล่ะครับคุณแม่
สึคุยะซัง-นี่พลอยจัง ไม่อยากอยู่กับแม่หรอจ๊ะ
พลอย-คะ คือหนู
โอคะวะซัง-นี่คุณ ให้เวลาลูกๆได้คิดหน่อยเถอะนะ
สึคุยะซัง-กะ ก็ได้ค่ะ
 
 
 
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินข้าวกันต่อแล้วก็คุยกันปกติ ทางสึคุยะซังก็ยังเป็นคนใจดีกับพวกเราเสมอแต่เรื่องให้ยัยพลอย
ไปอยู่งั้นหรอเฮ้ออ!!!ถ้าแม่กับเตี่ยรู้จะว่ายังไงกันนะหลังจากกินข้าวกันเสร็จก็2ทุ่มกว่า พวกเราก็ขึ้นไปเก็บของแล้วพวกผม
ก็ลงมารอพวกคุณพ่อคุณแม่
 
 
 
โอคะวะซัง-ถ้างั้นช่วยเตรียมรถโรงแรมมา2คันที่นะ
ผจก โรงแรม- จะไปเตรียมให้เด๋วนี้ค่ะ
สึคุยะซัง- นี่บิกคุคุงแล้วอย่าทำงานหนักจนเกินไปแบบนี้อีกนะ
ผม- ทะ ทราบแล้วครับ
สึคุยะซัง-จริงสิลูกช่วงนี้หยุดงานอยู่ก็พากันมานั่งเล่นที่บ้านได้นะลูก สัญญานะจ๊ะ
ฮารุ-คุณแม่ช่วงนี้เราก็เจอกันบ่อยนี่คะ
สึคุยะซัง-ก็แหม๋~ ฮารุจังแม่เหงานี่จ๊ะ
ผม- นี่ฮารุ ให้นิชิโนะซังไปรับคุณแม่มาที่บ้านเราทุกวันเลยดีมั้ย พลอยจัง มิจัง ก็อยู่ คุณแม่จะได้ไม่เหงาด้วยนะ
โอคะวะซัง-นั่นสิคุณ เรื่องในบ้านก็ปล่อยคนในบ้านจัดการไปเถอะนะส่วนคุณก็ไปอยู่กับลูกๆที่บ้านลูกก็ได้นะ
สึคุยะซัง-ตะ แต่
ฮารุ-นะคะคุณแม่ จะได้เปลื่ยนบรรยากาศด้วยนะคะ
พลอย-อีกหน่อยต้นผลไม้ที่พี่ชายปลูกเอาไว้ออกลูกเรามา อบขนมทานกันเถอะนะคะ
สึคุยะซัง-งะ งั้นรบกวนด้วยนะจ๊ะ
โอคะวะซัง-รบกวนหน่อยนะบิกคุคุง
 
ผม-ไม่รบกวนอะไรเลยครับ คุณพ่อก็มาด้วยกันสิครับเด๋วผมว่าจะกลับไปสั่งให้คนมาทำการาจใหม่แล้วครับ เด๋วเรามา
แข่งรถในเกมส์กันนะครับคุณพ่อ
 
 
โอคะวะซัง-โอ้ ได้เลย
ฮารุ-เฮ้อออออ จะทำห้องให้รถอยู่จริงๆหรอคะ
สึคุยะซัง-คงโดนคุณพ่อเป่าหูมาอีกแน่ๆเลยนะ
ผม-มะ ไม่ใช่อย่างงั้นนะครับคุณแม่ ฮารุ คือผมอยากทำด้วยตัวผมเองจริงๆนะครับ
ฮารุ-แต่ที่บ้านเราก็มีโรงจอดรถตั้ง3ห้องแล้วนะคะ 1ห้องจอดรถได้ตั้งหลายคันด้วยนะคะ
 
ผม-ตะ แต่ อันใหม่ที่จะทำมันจะเป็นห้องกระจกรอบด้านเลยนะครับแล้วผมจะติดไฟส่องรถให้เหมือนที่ร้านขายรถเค้าทำอะครับ
 
ฮารุ-ที่รักจะเปิดร้านขายรถหรอคะ
ผม-เอ๊ะ มะ ไม่ได้ขายครับ
ฮารุ-นี่คุณมันเปลืองเงินนะแถมมันยังกินพื้นที่สนามหญ้าหน้าบ้านไปตั้งเยอะนะคะ
โอคะวะซัง-นี่ลูกเด๋วเราค่อยไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะนะ คนมองกันเต็มเลยนะ
ฮารุ-คุณพ่อก็ช่วยห้ามบิกคุคุงบ้างสิคะ
ผม-ตะแต่คุณพ่อ
โอคะวะซัง-เอาน่าๆเด๋วเราค่อยคุยกันนะ
สึคุยะซัง-นี่ฮารุแม่เข้าใจลูกนะแต่เรื่องแบบนี้ต้องค่อยๆคุยกันนะจ๊ะ
ฮารุ-ฮึ!! ฮารุไม่สนแล้วค่ะ
ผม-นะนี่ ฮารุ เฮ้อออ เอาเถอะงั้นก็กลับบ้านกันก่อนละกันนะครับ
โอคะวะซัง-ปะ รถจอดรอที่หน้าโรงแรมแล้ว
สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุง ถ้าเรื่องนี้ยังไม่จบ ห้ามเข้าไปทำงานนะจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ ตะ แต่ว่าคุณแม่
สึคุยะซัง-ก็เพราะเรื่องนี้พวกลูกผิดด้วยกันทั้งคู่นี่จ๊ะแม่ดุฮารุไปแล้วส่วนลูกไม่โดนดุก็ต้องโดนทำโทษแทนนะ
ผม-คะ ครับ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินออกมาที่รถแล้วก็ขึ้นรถแยกกันกลับบ้าน พอมาถึงบ้านพวกผมก็ขนของลงจากรถเข้าบ้าน
 
 
ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ
อายะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ
ผม-ครับเฮ้อออ
ชิสึ-คุณผู้หญิงให้ดิฉันเอากระเป๋าเดินทางไปเก็บเลยมั้ยคะ
ฮารุ-จ๊ะ
อายะ-คุณท่าน คุณหนูพลอย ขอกระเป๋าเดินทางให้ดิฉันด้วยค่ะ
ผม-ขะ ขอบคุณนะครับ
พลอย-ขอบคุณค่ะ
ผม-นะ นี่ ฮารุซังผมขอทำห้อง
ฮารุ-ไม่ค่ะ!!!
ผม-ตะ แต่ว่าไม่งั้นรถคันนี้มันก็จอดเกะกะขวางทางเข้าบ้าน
ฮารุ-ก็เอาไปจอดในโรงรถสิคะ
พลอย-พี่ชายคะ ปกติแล้วถึงพี่ฮารุจะตามใจพี่ชายเสมอแต่ไม่ใช่ว่าพี่ฮารุเห็นด้วยกับพี่ชายทุกครั้งนะคะ
ผม-เฮ้ออออ งั้นเราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะนะ
 
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง คงต้องทำให้ฮารุใจเย็นลงและจะได้จบเรื่องทั้งหมดแล้วผมก็กลับไป
ทำงานปกติ แต่การอยู่บ้านเฉยๆมันก็สบายดีนะ เด๋วค่อยคิดละกัน ผมก็เข้าไปอ่าบน้ำและลงมานอน พอตื่นเช้ามาผมก็ลง
มาข้างล่าง
 
 
 
ทาคุยะ-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน
ผม-แล้วฮารุซังละครับ
ทาคุยะ-คุณผู้หญิงเดินเล่นอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านครับ
ผม-เอ๊ะ ฮารุซังเดินเล่นอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านหรอครับ
ทาคุยะ-ครับคุณผู้หญิงชอบออกไปเดินเล่นบางครั้งก็สนามหญ้าหน้าบ้านบางครั้งก็ไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านครับ
ผม-งะ งั้นหรอครับ
 
 
 
เฮ้อออ นะ นี่เรามัวแต่ทำงานจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบๆตัวเลยหรอวะเนี้ยไอ้บ้าเอ้ยเพิ่งจะเคยได้ยินนี่แหละว่าฮารุชอบเดินเล่น
ที่สวนหน้าบ้านกับสวนหลังบ้านมิน่าล่ะถึงได้ไม่ยอมให้ผมสร้างการาจ ผมก็เลยเดินไปที่สวนหน้าบ้านเพื่อไปหาฮารุไปถึงก็
เจอฮารุกับชิสึและทานากะ
 
 
 
ผม-ฮารุซังมาเดินเล่นแต่เช้าเลยนะครับ
ฮารุ-ที่รักตื่นแล้วหรอคะ
ผม-ครับ ว่าแต่ทำอะไรกันอยู่ ไม่หนาวหรอครับ
ฮารุ-วันนี้แดดออกดีมากเลยนะคะ ฮารุก็เลยมาเดินเล่นเหมือนทุกๆวันนั่นแหละค่ะ
ผม-ฮะๆ จริงสิฮารุวันนี้เราไปเดทกันอีกมั้ยครับ เพราะตอนนี้ผมเองก็ว่างงานสุดๆเลยครับ
ฮารุ-เดท!! จริงหรอคะ
ผม-จริงสิครับ
ฮารุ-ไม่ใช่แบบครั้งที่แล้วนะคะที่ให้ฮารุไปช่วยเลือกซื้อของให้คนอื่น
 
ผม-ฮะๆๆไม่ใช่แน่นอนครับ วันนี้ทั้งวันผมจะอยู่กับฮารุซังและพาฮารุซังไปเดินซื้อของส่วนตอนเย็นเราไปทานมื้อค่ำกันนะครับ ดีมั้ย
 
ฮารุ-ที่รักคิดมาขนาดนี้เลยหรอคะปกติจะให้ฮารุเลือกตลอดเลยนะคะ
ผม-กะ ก็ผม
ฮารุ-อ๋อ!!! ฮารุรู้แล้วค่ะ ที่รักทำแบบนี้เพราะจะอ้อนฮารุขอทำการาจใหม่ใช่มั้ยคะ
ผม-มะ ไม่ใช่นะครับ ถ้าผมจะทำการาจจริงๆผมก็ทำเลยได้ครับ
ฮารุ-แต่ที่รักต้องมากินพื้นที่สนามหญ้าของฮารุนี่คะ ที่รักเลยสร้างไม่ได้ใช่มั้ยล่ะคะ
ผม-ระ เรื่องนั้น
ฮารุ-เฮ้ออออ จะไปที่ไหนก่อนดีนะ และวันนี้ที่รักต้องจ่ายเงินให้ฮารุทุกอย่างทั้งวันเลยนะคะ
ผม-เอ๊ะ ดะ ได้ครับ ทานากะซังช่วยบอกนิชิโนะซังเตรียมรถให้ผมด้วยนะครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักจะให้นิชิโนะซังขับรถไปให้หรอคะ แต่นิชิโนะซังขับรถที่รักไม่ได้ไม่ใช่หรอคะ
ผม-ครับแต่วันนี้จะให้เอารถฮารุซังไป นานๆทีผมว่าพวกเรานั่งรถท่อเงียบๆคันกว้างๆให้นั่งสบายหน่อยก็ดีนะครับ
 
 
ฮารุก็วิ่งเข้ามากอดผม
 
 
ฮารุ-ทำไมวันนี้ที่รักถึงเอาใจฮารุขนาดนี้ล่ะคะ ถึงเอาใจฮารุไป วันนี้ฮารุก็ไม่ยอมให้สร้างการาจใหม่หรอกนะคะ
 
ผม-เรื่องนั้นผมทราบแล้วครับ ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมาก็หลายปีแล้วที่ผ่านมาผมเองก็เอาแต่ทำงานจนผมเพิ่งจะได้รู้วันนี้ว่า
ผมมองข้ามอะไรไปบ้างอย่างเช่นผมไม่เคยรู้เลยว่าฮารุซังชอบออกมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านและสวนหลังบ้านอยู่
บ่อยๆผมขอโทษนะครับผมน่าจะรู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้
 
ชิสึ-บางทีคุณผู้หญิงก็ชอบเข้าไปในโรงรถของคุณท่านนะคะ
ผม-เอ๊ะ!
ฮารุ-เด๋วสิชิสึซัง
ผม-ฮ่าๆงั้นหรอครับของผมเองก็เป็นของฮารุซังด้วยเหมือนกันนะครับ
ทานากะ- คุณท่าน เตรียมรถเรียบร้อยแล้วครับ
ผม-ครับ ฮารุพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถเข้ามาในโตเกียวเพื่อพาฮารุมา พักผ่อน การที่ปล่อยให้ฮารุอยู่บ้านอย่างเดียวบางทีฮารุก็คงจะเหงา
ถ้าเกิดผมขยันพาฮารุออกมาเดินเล่นบ่อยๆฮารุอาจจะเลิกออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านและผมก็จะสามารถสร้าง
การาจได้สักที  วะฮ่าๆๆๆๆๆ
 
 
 
ผม-เด๋วพวกเราไปเดินเล่นที่ฮาราจุกุมั้ยครับ
ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักไม่ชอบไปไม่ใช่หรอคะ
ผม-วะ วันนี้คนอาจจะยังไม่เยอะนะครับ
 
 
หลังจากที่พวกเรามาถึงผมก็ให้นิชิโนะขับวนหาที่จอดรถ
 
 
ฮารุ-ที่รักพวกเราไปกันเถอะนะคะ ฮารุอยากไปเดินเล่นแล้วค่ะ
ผม-ได้สิครับ นิชิโนะซังก็เดินตามมาด้วยนะครับ
นิชิโนะ-ให้ผมเดินตามไปด้วยหรอครับ
ผม-ใช่ครับ เด๋วพวกเราจะไปทานข้าวกันก่อนไปทานด้วยกันนะครับ
นิชิโนะ-ทะ ทราบแล้วครับ
 
 
 
หลังจากนั้นพวกผมก็เดินไปหาร้านข้าวกินกันพอกินเสร็จผมก็เดินตามฮารุ ให้ฮารุได้สนุกอย่างเต็มที่แน่นอนว่าวันนี้ผมต้อง
เป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในระหว่างที่เดินเล่น อะไรที่เป็นของใช้ส่วนตัวของฮารุผมจะเป็นคนถือเองส่วนของยัยพลอย
หรือของอื่นๆที่ฮารุซื้อเพื่อจะเอากลับบ้านนั้นผมให้นิชิโนะถือทั้งหมดถ้าถามว่าทำไมต้องเอานิชิโนะมาด้วย ผมบอกได้เต็ม
ปากเลยว่าผมไม่อยากถือของเยอะเกินไป เพราะเวลาฮารุ ซื้อของเต็มที่ ผมเองก็ถือให้ฮารุทั้งหมดไม่ไหวเหมือนกัน
 
 
 
ฮารุ-นี่ที่รักคะ ฮารุขอเดินเล่น ตรงไปอีกหน่อยได้มั้ยคะ ฮารุอยากไปแถวย่านกินซ่าด้วยค่ะ
ผม-เอ๊ะ จะไปถึงกินซ่าเลยหรอครับงั้นเด๋วเรานั่งรถไปกันมั้ยครับ
ฮารุ-พวกเราเดินมาจะถึงกินซ่าอยู่แล้วนะคะ เดินอีกหน่อยนะคะ
ผม-กะ ก็ได้ครับ นิชิโนะซังไหวรึป่าวครับ
นิชิโนะ-วะ ไหวครับ
 
 
 
ระหว่างทางเดินไปกินซ่า มีร้านขายของเต็มไปหมด2ข้างทางแน่นอนว่าฮารุแวะดูทุกร้าน พอเดินมาแถวย่านกินซ่า ก็มีกลุ่ม
คนวิ่งแซงพวกเราไปพวกผมก็ไม่ได้สนใจพอเดินมาถึงแถวใจกลางย่านกินซ่า ผมก็หันไปเห็นกลุ่มคนที่วิ่งแซงผมมายืนคุย
อยู่กับโทชิโร่อยู่
 
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ นั่น โทชิโร่ซังไม่ใช่หรอคะ ที่เคยมาบ้านของพวกเรา
ผม-ใช่ นั่นโทชิโร่ซังจริงๆด้วยนะครับ
ฮารุ-พวกเราเข้าไปสวัสดีปีใหม่โทชิโร่ซังกันเถอะนะคะ
ผม-ตะ แต่ ฮารุ ดูรอบๆตัวโทชิโร่ซังดีๆสิครับคนที่ยืนรอบตัวโทชิโร่ซังนั่นอาจจะเป็นคนของแก๊งซาซากิหมดเลยนะครับ
ฮารุ-ทุกคนทำตัวแปลกๆกันจังเลยนะคะ
ผม-นั่นสิครับ ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรก็คงจะดีนะครับ
ฮารุ-ที่รักคะแต่ยังไงเราก็ต้องไปสวัสดีปีใหม่โทชิโร่ซังนะคะ
ผม-ครับๆ ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง
ฮารุ-ยังจะทำเป็นเล่นอีกนะคะที่รัก
 
 
พอผมยืนคุยกับฮารุเสร็จผมก็เดินเข้าไปหาโทชิโร่ซัง
 
 
ผม-โทชิโร่ซัง!!!!
 
พวกโทชิโร่ซังก็หันมามองทางผมกันหมดเลย
 
โทชิโร่-นะ นายน้อยใหญ่
ผม-เอ๊ะ นายน้อยใหญ่หรอครับ
โทชิโร่-ผะ ผมหมายถึง ทะ ท่านบิกคุมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับเนี่ย
ผม-ก็พอดีผมพาฮารุซังออกมาซื้อของเข้าบ้านครับ ว่าแต่กำลังหาอะไรกันอยู่หรอครับให้ผมช่วยอีกแรงมั้ยครับ
 
โทชิโร่-อะ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกนะครับท่านบิกคุ จริงสิวันนี้ที่บ้านท่านหัวหน้าจัดเลี้ยงปีใหม่กัน ท่านบิกคุเข้าไปด้วยสิครับ
ท่านหัวหน้าต้องดีใจแน่ๆเลยครับ
 
 
เฮ้อออ มีเรื่องอะไรกันจริงๆด้วยสินะ ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกแปลกแหะ วันนี้โทชิโร่ซังเป็นอะไรไปนะ
 
 
ผม- ได้สิครับ พวกผมก็กะจะเข้าไปสวัสดีปีใหม่ซาซากิซังอยู่แล้วล่ะครับ เนอะฮารุซัง
ฮารุ-ชะ ใช่ค่ะ เด๋วพวกเราซื้อของเสร็จแล้ว จะตามไปที่บ้านนะคะ
 
 
 
หลังจากนั้นโทชิโร่ก็บอกทางไปที่บ้านริวให้พวกเรา เอาจริงๆผมเองก็ไม่เคยไปบ้านของริวเลย เอาเถอะยังไงสะผมเองก็
ควรเอาของขวัญปีใหม่ไปให้ด้วยตัวเองตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะนะ หลังจากที่พวกเราก็แยกกับโทชิโร่พวกเราไปเดินซื้อของ
กันต่อและก็แวะซื้อ ของขวัญปีใหม่มา2ชุดเพราะจะให้แค่ซาซากิคนเดียวไม่ได้ยิ่งเป็นทาเคดะซังด้วยแล้วยิ่งต้องให้ใหญ่
เลยเพราะเคยมีบุญคุณกับผมเยอะมาก ไหนจะเรื่องของมิจังอีก พอพวกเราซื้อของกันเสร็จในระหว่างทางเดินกลับไปที่รถ
 
 
 
ผม-นี่ฮารุซังพวกเราแวะคาเฟ่ นั่งพักสะหน่อยเถอะนะครับ นิชิโนะซังจะได้พักแขนบ้างนะครับถือของมาตั้งนานแล้ว
ฮารุ-ก็ได้ค่ะ
 
 
พอพวกเราเข้าไปในร้านฮารุก็เป็นคนสั่งผมกับนิชิโนะก็ไปนั่งรอที่โต๊ะพอฮารุสั่งและจ่ายตังเสร็จก็เดินตามมาที่โต๊ะ สักพักนิ
ชิโนะก็เดินไปเอาของที่สั่งมาให้
 
 
นิชิโนะ-มาแล้วครับคุณท่าน คุณผู้หญิง
ฮารุ-เค้กน่าทานมากเลยนะคะที่รัก
ผม-อืมนั่นสินะครับ
 
 
แล้วพวกเราก็นั่งกินเค้กกันเป็นของว่าง
 
 
นิชิโนะ-ดื่มแล้วสดชื่นดีนะครับ คุณท่าน
ผม-อื้อมม จริงด้วยนะครับ กาแฟที่นี่เค้าเข้มดีนะครับ
ฮารุ-เอ๊ะ นิชิโนะซัง ใครสั่งให้เอากาแฟไปให้คุณท่านคะ
ผม-มะ ไม่เป็นไรหรอกนะครับ
นิชิโนะ-อ๊ะ ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับคุณผู้หญิง
ฮารุ-ห้ามให้คุณท่านดื่มกาแฟเด็ดขาดค่ะ
นิชิโนะ-ทะ ทราบแล้วครับ
ผม-นะ นี่ฮารุ
ฮารุ-ไม่ค่ะ
 
 
 
แล้วฮารุก็ลุกไปสั่งน้ำใหม่มาให้ผมอีกแก้วรอบนี้ผมได้น้ำผลไม้รวมมาแทนผมก็นั่งกินน้ำกินเค้กไปเรื่อยๆจนหมด พวกเราก็
เดินกลับมาที่รถขึ้นรถเพื่อไปที่บ้านริวและก่อนกลับบ้านค่อยไปบ้านชิโระ พอไปตามทางที่โทชิโร่ซังบอกสุดท้ายเจอกับ
บ้านหลังใหญ่ที่ออกแนวโมเดิ้ลมากๆต่างจากที่ผมคิดไว้ในหัวเยอะลยผมคิดว่าจะออกมาคล้ายบ้านชิโระแต่นี่มันคนละ
ด้านกันเลยพอประตูบ้านเปิดออก ลานหน้าบ้านเต็มไปด้วยรถสีดำและคนใส่สูทยืนกันเต็มไปหมด
 
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ
นิชิโนะ-คะ คุณท่าน พวกเรามาถูกที่จริงๆหรอครับ
ผม-อ่า ถูกแน่นอนครับ บ้านนี้แหละ บ้านของซาซากิซัง