ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

พอตอนเช้า ก็มีคนมาเคาะประตูห้องผม

 

ก๊อกๆๆ

 

ผม-ครับ ครับ

 

พอเปิดประตูไปก็เจอสึคุยะซังยืนอยู่

 

ผม-คะ คะ คุณแม่ มีอะไรหรอครับ

สึคุยะซัง-ปีใหม่เราก็ต้องมาทานอาหารเช้าด้วยกันทั้งครอบครัวไม่ใช่หรอจ๊ะ

ผม-นะ นะ นั่นสินะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ปลุกทุกคนแล้วตามไปที่ห้องแม่ด้วยนะจ๊ะ

ผม-คะ ครับ

 

 

 

แล้วสึคุยะซังก็เดินกลับไป ผมก็เข้าไปอ่าบน้ำออกมาปลุกฮารุกับยัยพลอย พอผมแต่งตัวเสร็จ ผมก็มานั่งดูทีวีรอ2คนนั้น

สักพักก็เสร็จพวกเราก็เดินไปที่ห้องของโอคะวะซัง ห้องผมว่ากว้างแล้วห้องของ โอคะวะซังนี่กว้างกว่าผมอีก

ประมาณ2ห้องรวมกันได้ มีทั้งโซนต้อนรับแขก โซนนั่งเล่นแยกกันกับโซนห้องน้ำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องออนเซ็นส่วนตัว มี

อยู่3 อ่าง

 

 

 

สึคุยะซัง-มานั่งกันก่อนสิจ๊ะ

ผม-ครับ

ฮารุ/พลอย-ค่าาา

 

 

 

แล้วสึคุยะก็หยิบ อาหารปีใหม่ ที่มาเป็นกล่องหรูหรามีทั้งหมด5ชั้น พอเอามาวางผมบอกตรงๆทั้ง5ชั้นนี้สิ่งที่ผมกินได้คือ

กุ้งต้ม เกาลัดหวาน ไข่หวาน ปลาไท นอกนั้นอีก10กว่าชนิด เหอะ!!! ไม่ได้แดกกูหร๊อกก

 

 

โอคะวะซัง-พวกลูกก็มาดื่มสาเกสมุนไพรด้วยกันหน่อยสิ

ผม-ครับ

สึคุยะซัง-นี่พลอยจัง อาหารปีใหม่อร่อยมากเลยนะใช่มั้ยจ๊ะบิกคุคุง

 

 

แล้วสึคุยะซังก็ตักสาหร่ายม้วน ที่เอาไปดองหรือเอาไปทำอะไรมาก็ไม่รู้แต่มันเหม็นและเปรี้ยวมาก

 

 

ผม-มะ มะ มาแล้วสินะไอ้ตัวปัญหา

ฮารุ-ที่รักพูดว่าอะไรนะคะ

ผม-เอ๊ะ มะ มะ มะ มะ ไม่มีอะไรครับ คะ คะ คุณพ่อผมขอชนแก้วกับคุณพ่อหน่อยสิครับ

โอคะวะซัง-โอ้ได้เลย มาดื่มกันฮ่าๆ

 

 

แล้วผมกับโอคะวะซังก็ชน เอ่อ จะบอกว่าแก้วก็ไม่ได้มันเป็นคล้ายๆจานใบเล็กๆผมก็ยกสาเก รวดเดียวหมดเลย แล้วก็เอา

สาหร่ายที่คุณแม่ตักให้เข้าปาก คำแรกที่กัดลงไป น้ำเปรี้ยวๆไหลออกมา คือขนลุกทั้งตัว

 

 

สึคุยะซัง-เป็นไงจ๊ะบิกคุคุง

ผม-อะ อะ อร่อยมากเลยครับคุณแม่

โอคะวะซัง-นี่ๆบิกคุคุงมาดื่มด้วยกันอีกสิมาๆ

 

 

 

แล้วโอคะวะซังก็เท สาเกให้ผม ผมก็กินสาเกไปเรื่อยๆเพื่อหวังว่ามันจะกลบรสที่ผมไม่ชอบไปได้หรือไม่ก็ให้มันเมาหลับไป

เลยนี่แหละจะได้ไม่ต้องกิน พอกินกันไปได้สักพัก ผมมารู้สึกตัวอีกทีเริ่มกลายเป็น2วง คือวงผมกับโอคะวะซัง(กลุ่มขี้

เมา)และกลุ่มสึคุยะซัง(กลุ่มอาหารปีใหม่)ผมดื่มกันไปไม่รู้กี่ขวด จนผมกับโอคะวะซังหลับไปตื่นมาอีกที ก็ช่วงเย็น

 

 

 

โอคะวะซัง-บิกคุคุงๆพวกเราไปหาอะไรทานกันเถอะ

ผม-หื๋ออ ครับโอคะวะซัง แล้วพวกฮารุละครับ

โอคะวะซัง-ไม่รู้สิตื่นมาก็ไม่เจอใครแล้ว เจอแต่ชุดกิโมโน 2ตัวนี้นั่นแหละ

ผม-กิโมโนหรอครับ

โอคะวะซัง-สงสัยแม่เค้าจะเตรียมไว้ให้สำหรับพวกเราละมั้ง งั้นก็เปลื่ยนชุดกันเถอะนะ เด๋วเราจะได้เดินขึ้นไปทานอาหาร

ฝรั่งเศสกัน

ผม-คะ ครับ

 

 

ผมกับโอคะวะซังก็แยกกันไปเปลื่ยนชุด มันเป็นกิโมโนสีดำ แต่ปักรายมังกรสีทอง เอาจริงดิ๊!!!! เฮ้ออออ คิดไปก็เท่านั้น

เปลื่ยนๆไปเลยละกันพอเปลื่ยนเสร็จผมก็เดินไปหาโอคะวะซังชุดของโอคะวะซังก็ลายเดียวกับผม

 

 

ผม-มะ มันน่าอายยังไงก็ไม่รู้นะครับ

โอคะวะซัง-นี่ลูก ระหว่างความอาย กับความน่ากลัวของ แม่ จะเลือกอันไหนดีละ

ผม-นะ นั่นสินะครับ

 

 

หลังจากแต่งตัวเสร็จพวกเราก็ขึ้นลิฟต์เพื่อไปที่ร้าน ไปถึงพวกเราก็สั่งอาหารกันผมสั่งครอสเนื้อวัว อาหารจะยกออกมาทีละ

จาน ในครอสมีประมาณ9 จาน รวมของหวานด้วย ฟังดูเหมือนเยอะแต่ความเป็นจริงคือจานละนิดจานละหน่อย จะไปพอ

ยาไส้ยังไง!!! อย่างเรามันต้องข้าวหน้าเนื้อ ข้าวแกงกะหรี่หมูทอดซิ

 

 

 

โอคะวะซัง-เป็นอะไรไป ไม่อร่อยหรอ

ผม-อะ อร่อยครับ

 

 

 

จะบอกว่าไม่อิ่มก็ต้องสั่งเพิ่ม แล้วต้องกินอีกกี่ครอสถึงจะอิ่ม อดทนไปกินข้าวแกงกะหรี่ 1-2000เยนนี่ ล้นจานเลย ผม

นั่งกินไปได้สักพัก พวกสึคุยะซังก็มากัน

 

 

สึคุยะซัง-นี่2พ่อลูก ดื่มกันเยอะไปรึป่าวคะ เลยไม่ได้ไปวัดด้วยกันเลยนะ

ฮารุ-ใช่ค่ะ พวกเราได้ใส่กิโมโนด้วยกันทั้งทีนะคะ

ผม-คะ คือว่า สาเกมันอร่อยไปหน่อยผมก็เลยดื่มหนักไปครับคุณแม่

โอคะวะซัง-ใช่ๆ สาเกวันนี้อร่อยมากเลยเนอะ

สึคุยะซัง-มันก็ดีอยู่หรอกนะคะ ที่พ่อลูกสนิทกันขนาดนี้ แต่ไม่ควรดื่มหนักไปนะคะ

ผม/โอคะวะซัง-ขะ ขอโทษครับ

พลอย-พะ พี่ชาย

ผม-มีอะไรหรอ

พลอย-คะ คะ คือว่า.......

ผม-มีอะไรกันแน่ยัยพลอย อยากจะได้อะไรงั้นหรอ

 

สึคุยะซัง-อย่างงี้นะบิกคุคุง ตอนแรกแม่ว่าจะคุยกับลูกตั้งแต่ ตอนเช้าแล้วแต่เห็นพวกลูกกำลังดื่มกันอยู่ก็เลยไม่ได้บอก

คือว่า แม่จะขอพลอยจังมาเป็นลูกที่บ้านนี้อีกคนได้มั้ยจ๊ะ

 

ผม-เอ๊ะ!! ระ ระ เรื่องนั้นมัน ตะ ตะ ต้องถามพลอยจังกับ ทางบ้านผมก่อนละมั้งครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ก็ตอนนี้พลอยจังมาอยู่ที่นี่ ผู้ปกครองของพลอยจังก็มีแต่ลูกนี่จ๊ะ แม่เลยมาบอกลูก

ผม-คะ คะ คุณแม่หมายถึงให้พลอยจังมาเรียนมาทำงานที่นี่ เหมือนผมใช่มั้ยครับ ถะ ถะ ถ้าเรื่องนั้น

สึคุยะซัง-ขอมาเป็นน้องสาวฮารุ จ๊ะ บิกคุคุง

ผม- นะ น้องฮารุหรอครับ กะ ก็ตอนนี้

สึคุยะซัง-แม่หมายถึงให้พลอยจัง ย้ายมาอยู่บ้านแม่ ถาวรเลยจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ!!! คะ คือว่า

สึคุยะซัง-บิกคุคุง ไม่อยากให้พลอยจังมาอยู่ที่บ้านแม่หรอ หรือว่าลูกกลัวว่าแม่จะดูแลพลอยจังไม่ดีหรอจ๊ะ

 

ผม-มะ มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับคุณแม่ ผมมาอยู่บ้านนี้ก็หลายปีแล้วคุณพ่อ คุณแม่เป็นคนดีแค่ไหน ผมรู้ดีครับ และ

ผมเชื่อเรื่องดูแลคุณแม่คงดูแลพลอยจังเหมือนที่ดูแลฮารุอยู่แล้วละครับ

 

สึคุยะซัง-งั้นตกลงนะจ๊ะ

ผม-ผะ ผมว่าต้องถามพลอยจังเองแล้วล่ะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-นี่พลอยจัง ไม่อยากอยู่กับแม่หรอจ๊ะ

พลอย-คะ คือหนู

โอคะวะซัง-นี่คุณ ให้เวลาลูกๆได้คิดหน่อยเถอะนะ

สึคุยะซัง-กะ ก็ได้ค่ะ

 

 

 

หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินข้าวกันต่อแล้วก็คุยกันปกติ ทางสึคุยะซังก็ยังเป็นคนใจดีกับพวกเราเสมอแต่เรื่องให้ยัยพลอย

ไปอยู่งั้นหรอเฮ้ออ!!!ถ้าแม่กับเตี่ยรู้จะว่ายังไงกันนะหลังจากกินข้าวกันเสร็จก็2ทุ่มกว่า พวกเราก็ขึ้นไปเก็บของแล้วพวกผม

ก็ลงมารอพวกคุณพ่อคุณแม่

 

 

 

โอคะวะซัง-ถ้างั้นช่วยเตรียมรถโรงแรมมา2คันที่นะ

ผจก โรงแรม- จะไปเตรียมให้เด๋วนี้ค่ะ

สึคุยะซัง- นี่บิกคุคุงแล้วอย่าทำงานหนักจนเกินไปแบบนี้อีกนะ

ผม- ทะ ทราบแล้วครับ

สึคุยะซัง-จริงสิลูกช่วงนี้หยุดงานอยู่ก็พากันมานั่งเล่นที่บ้านได้นะลูก สัญญานะจ๊ะ

ฮารุ-คุณแม่ช่วงนี้เราก็เจอกันบ่อยนี่คะ

สึคุยะซัง-ก็แหม๋~ ฮารุจังแม่เหงานี่จ๊ะ

ผม- นี่ฮารุ ให้นิชิโนะซังไปรับคุณแม่มาที่บ้านเราทุกวันเลยดีมั้ย พลอยจัง มิจัง ก็อยู่ คุณแม่จะได้ไม่เหงาด้วยนะ

โอคะวะซัง-นั่นสิคุณ เรื่องในบ้านก็ปล่อยคนในบ้านจัดการไปเถอะนะส่วนคุณก็ไปอยู่กับลูกๆที่บ้านลูกก็ได้นะ

สึคุยะซัง-ตะ แต่

ฮารุ-นะคะคุณแม่ จะได้เปลื่ยนบรรยากาศด้วยนะคะ

พลอย-อีกหน่อยต้นผลไม้ที่พี่ชายปลูกเอาไว้ออกลูกเรามา อบขนมทานกันเถอะนะคะ

สึคุยะซัง-งะ งั้นรบกวนด้วยนะจ๊ะ

โอคะวะซัง-รบกวนหน่อยนะบิกคุคุง

 

ผม-ไม่รบกวนอะไรเลยครับ คุณพ่อก็มาด้วยกันสิครับเด๋วผมว่าจะกลับไปสั่งให้คนมาทำการาจใหม่แล้วครับ เด๋วเรามา

แข่งรถในเกมส์กันนะครับคุณพ่อ

 

 

โอคะวะซัง-โอ้ ได้เลย

ฮารุ-เฮ้อออออ จะทำห้องให้รถอยู่จริงๆหรอคะ

สึคุยะซัง-คงโดนคุณพ่อเป่าหูมาอีกแน่ๆเลยนะ

ผม-มะ ไม่ใช่อย่างงั้นนะครับคุณแม่ ฮารุ คือผมอยากทำด้วยตัวผมเองจริงๆนะครับ

ฮารุ-แต่ที่บ้านเราก็มีโรงจอดรถตั้ง3ห้องแล้วนะคะ 1ห้องจอดรถได้ตั้งหลายคันด้วยนะคะ

 

ผม-ตะ แต่ อันใหม่ที่จะทำมันจะเป็นห้องกระจกรอบด้านเลยนะครับแล้วผมจะติดไฟส่องรถให้เหมือนที่ร้านขายรถเค้าทำอะครับ

 

ฮารุ-ที่รักจะเปิดร้านขายรถหรอคะ

ผม-เอ๊ะ มะ ไม่ได้ขายครับ

ฮารุ-นี่คุณมันเปลืองเงินนะแถมมันยังกินพื้นที่สนามหญ้าหน้าบ้านไปตั้งเยอะนะคะ

โอคะวะซัง-นี่ลูกเด๋วเราค่อยไปคุยกันต่อที่บ้านเถอะนะ คนมองกันเต็มเลยนะ

ฮารุ-คุณพ่อก็ช่วยห้ามบิกคุคุงบ้างสิคะ

ผม-ตะแต่คุณพ่อ

โอคะวะซัง-เอาน่าๆเด๋วเราค่อยคุยกันนะ

สึคุยะซัง-นี่ฮารุแม่เข้าใจลูกนะแต่เรื่องแบบนี้ต้องค่อยๆคุยกันนะจ๊ะ

ฮารุ-ฮึ!! ฮารุไม่สนแล้วค่ะ

ผม-นะนี่ ฮารุ เฮ้อออ เอาเถอะงั้นก็กลับบ้านกันก่อนละกันนะครับ

โอคะวะซัง-ปะ รถจอดรอที่หน้าโรงแรมแล้ว

สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุง ถ้าเรื่องนี้ยังไม่จบ ห้ามเข้าไปทำงานนะจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ ตะ แต่ว่าคุณแม่

สึคุยะซัง-ก็เพราะเรื่องนี้พวกลูกผิดด้วยกันทั้งคู่นี่จ๊ะแม่ดุฮารุไปแล้วส่วนลูกไม่โดนดุก็ต้องโดนทำโทษแทนนะ

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วพวกเราก็เดินออกมาที่รถแล้วก็ขึ้นรถแยกกันกลับบ้าน พอมาถึงบ้านพวกผมก็ขนของลงจากรถเข้าบ้าน

 

 

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

อายะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ

ผม-ครับเฮ้อออ

ชิสึ-คุณผู้หญิงให้ดิฉันเอากระเป๋าเดินทางไปเก็บเลยมั้ยคะ

ฮารุ-จ๊ะ

อายะ-คุณท่าน คุณหนูพลอย ขอกระเป๋าเดินทางให้ดิฉันด้วยค่ะ

ผม-ขะ ขอบคุณนะครับ

พลอย-ขอบคุณค่ะ

ผม-นะ นี่ ฮารุซังผมขอทำห้อง

ฮารุ-ไม่ค่ะ!!!

ผม-ตะ แต่ว่าไม่งั้นรถคันนี้มันก็จอดเกะกะขวางทางเข้าบ้าน

ฮารุ-ก็เอาไปจอดในโรงรถสิคะ

พลอย-พี่ชายคะ ปกติแล้วถึงพี่ฮารุจะตามใจพี่ชายเสมอแต่ไม่ใช่ว่าพี่ฮารุเห็นด้วยกับพี่ชายทุกครั้งนะคะ

ผม-เฮ้ออออ งั้นเราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนเถอะนะ

 

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง คงต้องทำให้ฮารุใจเย็นลงและจะได้จบเรื่องทั้งหมดแล้วผมก็กลับไป

ทำงานปกติ แต่การอยู่บ้านเฉยๆมันก็สบายดีนะ เด๋วค่อยคิดละกัน ผมก็เข้าไปอ่าบน้ำและลงมานอน พอตื่นเช้ามาผมก็ลง

มาข้างล่าง

 

 

 

ทาคุยะ-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน

ผม-แล้วฮารุซังละครับ

ทาคุยะ-คุณผู้หญิงเดินเล่นอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านครับ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซังเดินเล่นอยู่สนามหญ้าหน้าบ้านหรอครับ

ทาคุยะ-ครับคุณผู้หญิงชอบออกไปเดินเล่นบางครั้งก็สนามหญ้าหน้าบ้านบางครั้งก็ไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านครับ

ผม-งะ งั้นหรอครับ

 

 

 

เฮ้อออ นะ นี่เรามัวแต่ทำงานจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบๆตัวเลยหรอวะเนี้ยไอ้บ้าเอ้ยเพิ่งจะเคยได้ยินนี่แหละว่าฮารุชอบเดินเล่น

ที่สวนหน้าบ้านกับสวนหลังบ้านมิน่าล่ะถึงได้ไม่ยอมให้ผมสร้างการาจ ผมก็เลยเดินไปที่สวนหน้าบ้านเพื่อไปหาฮารุไปถึงก็

เจอฮารุกับชิสึและทานากะ

 

 

 

ผม-ฮารุซังมาเดินเล่นแต่เช้าเลยนะครับ

ฮารุ-ที่รักตื่นแล้วหรอคะ

ผม-ครับ ว่าแต่ทำอะไรกันอยู่ ไม่หนาวหรอครับ

ฮารุ-วันนี้แดดออกดีมากเลยนะคะ ฮารุก็เลยมาเดินเล่นเหมือนทุกๆวันนั่นแหละค่ะ

ผม-ฮะๆ จริงสิฮารุวันนี้เราไปเดทกันอีกมั้ยครับ เพราะตอนนี้ผมเองก็ว่างงานสุดๆเลยครับ

ฮารุ-เดท!! จริงหรอคะ

ผม-จริงสิครับ

ฮารุ-ไม่ใช่แบบครั้งที่แล้วนะคะที่ให้ฮารุไปช่วยเลือกซื้อของให้คนอื่น

 

ผม-ฮะๆๆไม่ใช่แน่นอนครับ วันนี้ทั้งวันผมจะอยู่กับฮารุซังและพาฮารุซังไปเดินซื้อของส่วนตอนเย็นเราไปทานมื้อค่ำกันนะครับ ดีมั้ย

 

ฮารุ-ที่รักคิดมาขนาดนี้เลยหรอคะปกติจะให้ฮารุเลือกตลอดเลยนะคะ

ผม-กะ ก็ผม

ฮารุ-อ๋อ!!! ฮารุรู้แล้วค่ะ ที่รักทำแบบนี้เพราะจะอ้อนฮารุขอทำการาจใหม่ใช่มั้ยคะ

ผม-มะ ไม่ใช่นะครับ ถ้าผมจะทำการาจจริงๆผมก็ทำเลยได้ครับ

ฮารุ-แต่ที่รักต้องมากินพื้นที่สนามหญ้าของฮารุนี่คะ ที่รักเลยสร้างไม่ได้ใช่มั้ยล่ะคะ

ผม-ระ เรื่องนั้น

ฮารุ-เฮ้ออออ จะไปที่ไหนก่อนดีนะ และวันนี้ที่รักต้องจ่ายเงินให้ฮารุทุกอย่างทั้งวันเลยนะคะ

ผม-เอ๊ะ ดะ ได้ครับ ทานากะซังช่วยบอกนิชิโนะซังเตรียมรถให้ผมด้วยนะครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักจะให้นิชิโนะซังขับรถไปให้หรอคะ แต่นิชิโนะซังขับรถที่รักไม่ได้ไม่ใช่หรอคะ

ผม-ครับแต่วันนี้จะให้เอารถฮารุซังไป นานๆทีผมว่าพวกเรานั่งรถท่อเงียบๆคันกว้างๆให้นั่งสบายหน่อยก็ดีนะครับ

 

 

ฮารุก็วิ่งเข้ามากอดผม

 

 

ฮารุ-ทำไมวันนี้ที่รักถึงเอาใจฮารุขนาดนี้ล่ะคะ ถึงเอาใจฮารุไป วันนี้ฮารุก็ไม่ยอมให้สร้างการาจใหม่หรอกนะคะ

 

ผม-เรื่องนั้นผมทราบแล้วครับ ตั้งแต่เราอยู่ด้วยกันมาก็หลายปีแล้วที่ผ่านมาผมเองก็เอาแต่ทำงานจนผมเพิ่งจะได้รู้วันนี้ว่า

ผมมองข้ามอะไรไปบ้างอย่างเช่นผมไม่เคยรู้เลยว่าฮารุซังชอบออกมาเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านและสวนหลังบ้านอยู่

บ่อยๆผมขอโทษนะครับผมน่าจะรู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้

 

ชิสึ-บางทีคุณผู้หญิงก็ชอบเข้าไปในโรงรถของคุณท่านนะคะ

ผม-เอ๊ะ!

ฮารุ-เด๋วสิชิสึซัง

ผม-ฮ่าๆงั้นหรอครับของผมเองก็เป็นของฮารุซังด้วยเหมือนกันนะครับ

ทานากะ- คุณท่าน เตรียมรถเรียบร้อยแล้วครับ

ผม-ครับ ฮารุพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็นั่งรถเข้ามาในโตเกียวเพื่อพาฮารุมา พักผ่อน การที่ปล่อยให้ฮารุอยู่บ้านอย่างเดียวบางทีฮารุก็คงจะเหงา

ถ้าเกิดผมขยันพาฮารุออกมาเดินเล่นบ่อยๆฮารุอาจจะเลิกออกไปเดินเล่นที่สนามหญ้าหน้าบ้านและผมก็จะสามารถสร้าง

การาจได้สักที  วะฮ่าๆๆๆๆๆ

 

 

 

ผม-เด๋วพวกเราไปเดินเล่นที่ฮาราจุกุมั้ยครับ

ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักไม่ชอบไปไม่ใช่หรอคะ

ผม-วะ วันนี้คนอาจจะยังไม่เยอะนะครับ

 

 

หลังจากที่พวกเรามาถึงผมก็ให้นิชิโนะขับวนหาที่จอดรถ

 

 

ฮารุ-ที่รักพวกเราไปกันเถอะนะคะ ฮารุอยากไปเดินเล่นแล้วค่ะ

ผม-ได้สิครับ นิชิโนะซังก็เดินตามมาด้วยนะครับ

นิชิโนะ-ให้ผมเดินตามไปด้วยหรอครับ

ผม-ใช่ครับ เด๋วพวกเราจะไปทานข้าวกันก่อนไปทานด้วยกันนะครับ

นิชิโนะ-ทะ ทราบแล้วครับ

 

 

 

หลังจากนั้นพวกผมก็เดินไปหาร้านข้าวกินกันพอกินเสร็จผมก็เดินตามฮารุ ให้ฮารุได้สนุกอย่างเต็มที่แน่นอนว่าวันนี้ผมต้อง

เป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในระหว่างที่เดินเล่น อะไรที่เป็นของใช้ส่วนตัวของฮารุผมจะเป็นคนถือเองส่วนของยัยพลอย

หรือของอื่นๆที่ฮารุซื้อเพื่อจะเอากลับบ้านนั้นผมให้นิชิโนะถือทั้งหมดถ้าถามว่าทำไมต้องเอานิชิโนะมาด้วย ผมบอกได้เต็ม

ปากเลยว่าผมไม่อยากถือของเยอะเกินไป เพราะเวลาฮารุ ซื้อของเต็มที่ ผมเองก็ถือให้ฮารุทั้งหมดไม่ไหวเหมือนกัน

 

 

 

ฮารุ-นี่ที่รักคะ ฮารุขอเดินเล่น ตรงไปอีกหน่อยได้มั้ยคะ ฮารุอยากไปแถวย่านกินซ่าด้วยค่ะ

ผม-เอ๊ะ จะไปถึงกินซ่าเลยหรอครับงั้นเด๋วเรานั่งรถไปกันมั้ยครับ

ฮารุ-พวกเราเดินมาจะถึงกินซ่าอยู่แล้วนะคะ เดินอีกหน่อยนะคะ

ผม-กะ ก็ได้ครับ นิชิโนะซังไหวรึป่าวครับ

นิชิโนะ-วะ ไหวครับ

 

 

 

ระหว่างทางเดินไปกินซ่า มีร้านขายของเต็มไปหมด2ข้างทางแน่นอนว่าฮารุแวะดูทุกร้าน พอเดินมาแถวย่านกินซ่า ก็มีกลุ่ม

คนวิ่งแซงพวกเราไปพวกผมก็ไม่ได้สนใจพอเดินมาถึงแถวใจกลางย่านกินซ่า ผมก็หันไปเห็นกลุ่มคนที่วิ่งแซงผมมายืนคุย

อยู่กับโทชิโร่อยู่

 

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ นั่น โทชิโร่ซังไม่ใช่หรอคะ ที่เคยมาบ้านของพวกเรา

ผม-ใช่ นั่นโทชิโร่ซังจริงๆด้วยนะครับ

ฮารุ-พวกเราเข้าไปสวัสดีปีใหม่โทชิโร่ซังกันเถอะนะคะ

ผม-ตะ แต่ ฮารุ ดูรอบๆตัวโทชิโร่ซังดีๆสิครับคนที่ยืนรอบตัวโทชิโร่ซังนั่นอาจจะเป็นคนของแก๊งซาซากิหมดเลยนะครับ

ฮารุ-ทุกคนทำตัวแปลกๆกันจังเลยนะคะ

ผม-นั่นสิครับ ถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรก็คงจะดีนะครับ

ฮารุ-ที่รักคะแต่ยังไงเราก็ต้องไปสวัสดีปีใหม่โทชิโร่ซังนะคะ

ผม-ครับๆ ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

ฮารุ-ยังจะทำเป็นเล่นอีกนะคะที่รัก

 

 

พอผมยืนคุยกับฮารุเสร็จผมก็เดินเข้าไปหาโทชิโร่ซัง

 

 

ผม-โทชิโร่ซัง!!!!

 

พวกโทชิโร่ซังก็หันมามองทางผมกันหมดเลย

 

โทชิโร่-นะ นายน้อยใหญ่

ผม-เอ๊ะ นายน้อยใหญ่หรอครับ

โทชิโร่-ผะ ผมหมายถึง ทะ ท่านบิกคุมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับเนี่ย

ผม-ก็พอดีผมพาฮารุซังออกมาซื้อของเข้าบ้านครับ ว่าแต่กำลังหาอะไรกันอยู่หรอครับให้ผมช่วยอีกแรงมั้ยครับ

 

โทชิโร่-อะ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกนะครับท่านบิกคุ จริงสิวันนี้ที่บ้านท่านหัวหน้าจัดเลี้ยงปีใหม่กัน ท่านบิกคุเข้าไปด้วยสิครับ

ท่านหัวหน้าต้องดีใจแน่ๆเลยครับ

 

 

เฮ้อออ มีเรื่องอะไรกันจริงๆด้วยสินะ ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกแปลกแหะ วันนี้โทชิโร่ซังเป็นอะไรไปนะ

 

 

ผม- ได้สิครับ พวกผมก็กะจะเข้าไปสวัสดีปีใหม่ซาซากิซังอยู่แล้วล่ะครับ เนอะฮารุซัง

ฮารุ-ชะ ใช่ค่ะ เด๋วพวกเราซื้อของเสร็จแล้ว จะตามไปที่บ้านนะคะ

 

 

 

หลังจากนั้นโทชิโร่ก็บอกทางไปที่บ้านริวให้พวกเรา เอาจริงๆผมเองก็ไม่เคยไปบ้านของริวเลย เอาเถอะยังไงสะผมเองก็

ควรเอาของขวัญปีใหม่ไปให้ด้วยตัวเองตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะนะ หลังจากที่พวกเราก็แยกกับโทชิโร่พวกเราไปเดินซื้อของ

กันต่อและก็แวะซื้อ ของขวัญปีใหม่มา2ชุดเพราะจะให้แค่ซาซากิคนเดียวไม่ได้ยิ่งเป็นทาเคดะซังด้วยแล้วยิ่งต้องให้ใหญ่

เลยเพราะเคยมีบุญคุณกับผมเยอะมาก ไหนจะเรื่องของมิจังอีก พอพวกเราซื้อของกันเสร็จในระหว่างทางเดินกลับไปที่รถ

 

 

 

ผม-นี่ฮารุซังพวกเราแวะคาเฟ่ นั่งพักสะหน่อยเถอะนะครับ นิชิโนะซังจะได้พักแขนบ้างนะครับถือของมาตั้งนานแล้ว

ฮารุ-ก็ได้ค่ะ

 

 

พอพวกเราเข้าไปในร้านฮารุก็เป็นคนสั่งผมกับนิชิโนะก็ไปนั่งรอที่โต๊ะพอฮารุสั่งและจ่ายตังเสร็จก็เดินตามมาที่โต๊ะ สักพักนิ

ชิโนะก็เดินไปเอาของที่สั่งมาให้

 

 

นิชิโนะ-มาแล้วครับคุณท่าน คุณผู้หญิง

ฮารุ-เค้กน่าทานมากเลยนะคะที่รัก

ผม-อืมนั่นสินะครับ

 

 

แล้วพวกเราก็นั่งกินเค้กกันเป็นของว่าง

 

 

นิชิโนะ-ดื่มแล้วสดชื่นดีนะครับ คุณท่าน

ผม-อื้อมม จริงด้วยนะครับ กาแฟที่นี่เค้าเข้มดีนะครับ

ฮารุ-เอ๊ะ นิชิโนะซัง ใครสั่งให้เอากาแฟไปให้คุณท่านคะ

ผม-มะ ไม่เป็นไรหรอกนะครับ

นิชิโนะ-อ๊ะ ต้องขอประทานโทษด้วยนะครับคุณผู้หญิง

ฮารุ-ห้ามให้คุณท่านดื่มกาแฟเด็ดขาดค่ะ

นิชิโนะ-ทะ ทราบแล้วครับ

ผม-นะ นี่ฮารุ

ฮารุ-ไม่ค่ะ

 

 

 

แล้วฮารุก็ลุกไปสั่งน้ำใหม่มาให้ผมอีกแก้วรอบนี้ผมได้น้ำผลไม้รวมมาแทนผมก็นั่งกินน้ำกินเค้กไปเรื่อยๆจนหมด พวกเราก็

เดินกลับมาที่รถขึ้นรถเพื่อไปที่บ้านริวและก่อนกลับบ้านค่อยไปบ้านชิโระ พอไปตามทางที่โทชิโร่ซังบอกสุดท้ายเจอกับ

บ้านหลังใหญ่ที่ออกแนวโมเดิ้ลมากๆต่างจากที่ผมคิดไว้ในหัวเยอะลยผมคิดว่าจะออกมาคล้ายบ้านชิโระแต่นี่มันคนละ

ด้านกันเลยพอประตูบ้านเปิดออก ลานหน้าบ้านเต็มไปด้วยรถสีดำและคนใส่สูทยืนกันเต็มไปหมด

 

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ

นิชิโนะ-คะ คุณท่าน พวกเรามาถูกที่จริงๆหรอครับ

ผม-อ่า ถูกแน่นอนครับ บ้านนี้แหละ บ้านของซาซากิซัง