ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
พอผมตื่นมาผมก็รีบอ่าบน่ำแต่งตัวเพราะวันนี้ผมจะได้กลับไปเจอเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน พอผมลงมาผมก็เดินที่ห้องอาหาร ถ้าไม่มีนัดวันนี้ผมก็คงจะได้หยุดอยู่บ้านเฉยๆสักที
 
 
ผม-ผมตื่นแล้วครับฮารุซัง
ฮารุ-มานั่งทานข้าวได้แล้วนะคะ
ผม-ครับ
ชิสึ-คุณท่านคะ จะให้ไปตามนิชิโนะซังมั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับ
ชิสึ-ก็วันนี้คุณท่านจะออกไปข้างนอกไม่ใช่หรอคะ
ผม-ใช่ครับ แต่
ฮารุ-ก็ดีนะ ตามมาเลยจ๊ะ
ผม-ดะ เด่วสิครับ คะ คือว่าฮารุซังก็รู้ไม่ใช่หรอครับว่าผมไม่ชอบมีคนติดตามและอีกอย่างรถผมนิชิโนะซังขับไม่ได้นะครับ
ฮารุ-งั้นทาคุยะซัง รบกวนด้วยนะคะ
ผม-เอ๊ะ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง
ผม-ตะ แต่ว่า ฮารุซังพวกเราจะไปด้วยกันไม่ใช่หรอครับ
ฮารุ-เด๋วฮารุจะตามไปค่ะ ทาคุยะซัง ดูแลคุณท่านให้สมกับเป็นพ่อบ้านด้วยนะคะ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
 
 
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จก็9โมงกว่าๆ ทาคุยะก็ไปเอา33มาจอดรอผมที่หน้าบ้าน
 
 
ผม-ขะ ขับได้จริงๆหรอครับ
ทาคุยะ-สบายมากครับ กระผมก็ชอบ รถเหมือนกันครับคุณท่าน
ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมไม่เคยรู้เลยนะครับว่าทุกคนขอบอะไรไม่ชอบอะไร
ทาคุยะ-กระผมคิดว่าเพราะงานที่คุณท่านต้องทำมันเยอะจนคุณท่านไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้มากกว่านะครับ
ผม-งะ งั้นเด๋วผมขับให้ก่อนนะครับ
ทาคุยะ-ไม่ได้ครับ คุณท่าน
ผม-เฮ้ออออ เข้าใจแล้วละครับ งั้นรบกวนด้วยนะครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถ มาสักพักก็ถึงที่โรงเรียน
 
 
ผม-เฮ้ออออ ถึงสักที
ทาคุยะ-คุณท่าน ดูเหมือนว่ายังไม่มีใครมาเลยนะครับ
ผม-งั้นพวกเราไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ยครับ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็ลงมาเดินเล่นภายในโรงเรียน แล้วก็เดินไปตรง สนามบอลและสนามเบสบอล ตรงนั้นจะมีต้นซากุระต้น
ใหญ่ของโรงเรียนอยู่ ผมค่อยข้างชอบนั่งมองต้นซากุระในตอนที่อยู่ห้องเรียน
 
 
ผม-ฮ้าาาาาาา คิดถึงจังเลยน้าาาาต้นซากุระนี่ รู้มั้ยครับที่บ้านเรา ก็ปลูกต้นซากุระไว้1ต้นที่สวนหลังบ้าน
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-เพราะผมชอบที่นี่มากๆ จนมันทำให้ผมอยากปลูกต้นซากุระ ต้นใหญ่ๆไว้ในสวนหลังบ้าน จริงๆผมก็อยากจะได้ต้นนี้
ไปไว้ที่บ้านละนะ แต่ท่าน ผอ. โรงเรียนคงไม่อนุญาต ฮ่ะๆๆ
 
ทาคุยะ-ต้นใหญ่ๆขนาดนี้ตอนดอกซากุระบาน กระผมว่าต้องสวยจับใจแน่นอนครับ
ผม-สวยมากๆเลยละครับ ถึงผมจะเคยเห็นมันบานแค่ครั้งเดียวในช่วงสั้นนั้น มันทำให้ผม หยุดมองมันไม่ได้เลยละครับ
ทาคุยะ-คุณท่านให้ผมไปหยิบเสื้อโค้ดมาให้มั้ยครับ ใส่เสื้อยืดแขนสั้นแบบนั้นเด๋วจะไม่สบายนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมเป็นคนขี้ร้อนอยู่แล้วเลยชอบอากาศเย็นๆมาตั้งแต่เด็กๆแล้วละครับ
 
 
ผมยืนดูกันสักพักมือถือผมก็ดังไม่ใข่ใครที่ไหนไอ้ชิโระ
 
 
ผม-ฮัลโหล
ชิโระ-โอ้ยยยย จะยืนทำเท่ใต้ต้นซากุระไปถึงไหนกัน
ผม-นี่แก อยู่ไหน
ชิโระ-อยู่ไหน? ก็อยู่ที่ห้องเรียน อ่ะดิ
 
 
 
พอมผมหันไปดูทางอาคารเรียน ภาพที่คุ้นเคยมันก็กลับมา ภาพที่ผมเห็นคือ พวกชิโระเปิดหน้าต่างห้องเรียน แล้วก็พากัน
โบกมือมาให้ผม ใช่ เพื่อนๆที่เรียนห้องเดียวกันมา
 
 
 
ผม-ไอ้พวกบ้า โตๆกันแล้วนะยังจะทำเป็นเด็กอีกนะ
ชิโระ-แล้วไง เมื่อไหร่แกจะขึ้นมาบนห้อง จะเช๊คชื่อแล้วนะ
ผม-เช๊คชื่อ?
ฮิมาวาริ-บิกคุคุง ในฐานะหัวหน้าห้อง นายต้องรีบมาที่ห้องเรียนได้แล้วนะ
มาโกโตะ-โอ้ยยยย วันนี้แกจะหนีพวกเราอีกมั้ย
โค-เฮ้อออ ยังไงก็ขึ้นมบนห้องได้แล้วบิกคุคุง
ผม-ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!
นาคาสะ-บิกคุคุง ไม่เป็นอะไรนะ
ผม-ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรครับ รอแปปจะขึ้นไปหาเด๋วนี้แหละไอ้พวกบ้า!!
 
 
 
แล้วผมก็วางสายไปแล้วผมก็วิ่งขึ้นไปห้องเรียนของพวกเราพอเข้าไปถึงก็เจอทุกคนนั่งอยู่ ถึงจะไม่ครบทุกคนแต่ก็มากัน
เยอะ บนกระดานดำมีรูปวาดสีช๊อค ของพวกเรา ที่ถ่ายตอนงานกีฬาสี
 
 
 
ผม-ฮ่ะๆๆๆ!!! รูปนี่ฝีมือนายสินะโคจัง!
โค-ถ้าแกเห็นรูปของวันที่เราเรียนจบกัน สวยกว่านี้อีก แต่แกกลับไม่ยอมบอกใครสักคนว่าแกจะกลับบ้าน
ผม-เฮ้ออออ ก็เรื่องนี้แหละ ทุกคนผมขอโทษอีกครั้งนะครับ ขอโทษจริงๆครับ
ชิโระ-เคนชินมันไปไหนนะ นึกว่า พอเป็นแก แล้ว เคนชินจะมาสะอีกนะ
ผม-ไม่มีใครติดต่อเคนชินได้เลยหรอครับ
จิสึรุ- ติดต่อมันก็ได้อยู่หรอก แต่ เคนชินไม่สนใจน่ะสิ
ผม-หรอครับ
ทาคุยะ-คุณท่านกระผม ขออนุญาต ไปรับคุณผู้หญิงนะครับ
ผม-ครับ รบกวนด้วบนะครับ
 
 
แล้วทาคุยะก็ออกไป
 
 
จิสึรุ-นี่นาย มาเจอเพื่อนแค่นี้ต้องพาคนดูแลคนใหม่มาด้วยหรอ
มาโกโตะ-คนดูแล? หมายความว่าไง
ชิโระ-เด่ว ก็เช้าใจเองแหละ ไอ้หมอนี่ถึงจะเป็นบิกคุคุงคนเดิมที่เรารู้จักก็เถอะแต่ตอนนี้ หลายๆอย่างรอบๆตัวหมอนี่มัน
เปลื่ยนไปเยอะมากเลยนะ
 
โค-เอ๋
ผม-ชิโระ แก ก็เริ่มติดโรคพูดไปเรื่อยมาจากยัยพลอยแล้วนะ
ชิโระ-ชิ แค่อธิบายนิดเดียวเอง
ผม-นี่ชิโระ เมื่อวาน ทำไมแกกับริวถึงไม่เข้าไปที่บ้าน
ชิโระ-ต้องถามแก เถอะ แกไปทำอะไรมา ฮารุถึงไม่ให้พวกเราเข้าบ้าน
ผม-เอ๊ะ แต่
ชิโระ-แกไปก่อเรื่องมาอีกแล้วสินะ
นาคาสะ-บิกคุคุง เกิดอะไรขึ้นหรอ
 
 
ผมก็เลยเล่าให้พวกชิโระฟัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
 
 
มาโกโตะ-แต่ แกก็ทำตามหน้าที่ไม่ใช่หรอ
โค-นั่นสิ งานมันเยอะขนาดนั้น
ชิโระ-ก็เข้าใจที่พวกแก2คนพูดอยู่หรอกนะ แต่ว่านะ บิกคุคุงไม่สิ ไอ้หมอนี่ดันเป็นพวกบ้างานน่ะสิ ฮารุถึงได้โมโหขนาด
นั้นทั้งอดนอน ทำแต่งาน และยังขับรถเร็วเป็นปกติอีก เป็นใครก็ต้องห่วงกันทั้งนั้นแหละ
 
นาคาสะ-นะ นั่นสิ วันนี้ที่ไปบ้านบิกคุคุง บิกคุคุงขับรถกลับบ้านมาเร็วมากๆ
ชิโระ-ก็เพราะแบบนี้แหละ ตอนนี้ไอ้หมอนี่ น่าจะโดนทำโทษอยู่ ถึงได้มีพ่อบ้านตามติดมาด้วย ใช้มั้ยละ คนบ้างาน
ผม- อะ อืมมม
 
 
แล้วประตูห้องเรียนก็เปิดไม่ใช่ใครที่ไหนฮารุ ตามมาด้วย ทาคุยะ ชิสึ อายะ นิชิโนะ ซานาเอะ นานามิ
 
 
ชิโระ-พูดถึงก็มาพอดี นี่!!ฮารุวันนี้เปิดตัวอลังการจังเลยนะ
ฮารุ-ชิโระงั้นหรอ สวัสดีคะทุกคน ดิฉันชื่อ โอคะวะ ฮารุกะ เป็น ภรรยาของบิกคุซัง ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ
อิจิโร่- ฝากตัวด้วยนะครับ
ยูอิจิ-โอ้ย เมดตัวจริงเสียงจริงเลยนะเนี่ย
คาโอริ-สะ ใส่ ชุดเมดจริงๆด้วยนะ
ฮารุ-งั้นขอ แนะนำตัวคนต่อไปเลยนะคะ คนต่อมา คือ ทาคุยะซังเป็นพ่อบ้านประจำตัวบิกคุซัง ส่วนคนนี้ชิสึซัง และ อายะซัง เป็นเมดประจำตัวบิกคุซัง และ นานามิซังและซานาเอะซัง เป็นเลขส่วนตัวของบิกคุซังค่ะ
ผม-นะ นี่มัน....
โค-โอ้ยๆ บิกคุคุงแกทำงานอะไรกันเนี่ย
อิจิโร่-วันแรกที่พวกเราได้กลับมาเจอบิกคุคุง พวกเราก็ตกใจแบบนี้แหละ
 
 
ในระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่ ก็มีคนเปิดประตูห้องเรียน
 
 
ฮิมาวาริ-คะ เคนชินนนนน
จิสึรุ-เอ๋
ชิโระ-มาจริงๆด้วยนะ
อิจิโร่-ก็เหยื่อล่อ เป็น บิกคุคุงนี่นะ
ผม-โย่ว!!!เคนชิน
 
 
 
เคนชินมันก็หันมามองหน้าผม แต่มันไม่ตอบอะไรแล้วมันก็เดินเข้ามาใส่พร้อมกับเหวี่ยงหมัดเข้ามา ผมก็หลบ ถึงจะแรง
เยอะแต่ฝีมือก็ยังอ่อนกว่าพวกชิโระละนะ
 
 
 
ผม-สบายดีสินะ
ชิโระ-นี่ เคนชิน แกก็พอเถอะ
เคนชิน-มันไม่เกี่ยวกับแก ชิโระ
ผม-ฮ่ะๆ ในที่สุดก็ยอมพูดสักทีนะ
 
 
แต่ดูท่าเคนชินมันจะไม่ยอมหยุดมือเลยแหะ สงสัยให้ชิโระจัดการดีกว่า
 
 
ผม-ชิโระ!!
ซานาเอะ-หยุดเลยนะคะ เคนชิน!!
 
 
และเคนชินมันก็หยุด
 
 
ผม-เอ๊ะ
เคนชิน-ซะ ซานาเอะ ซัง
ซานาเอะ-ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะคุณหนู
ฮารุ-คนๆนี้คือ
ซานาเอะ-คนๆนี้คือเด็กฝึกงานปีนี้ ของโอคะวะฟู๊ดค่ะ
นานามิ-อ่อคนนี้เองหรอคะ
ซานาเอะ-ชะ ใช่แล้วค่ะ
ฮารุ-เคนชินสินะ
เคนชิน-ครับ!!
ฮารุ-ทำไมถึงกล้าทำแบบนั้นกับบิกคุซังหรอคะ
เคนชิน-คะ คือ
ซานาเอะ-คุณหนูคะ ให้อภัยสักครั้งเถอะนะคะ นี่เด๋วก็จะจบฝึกงานแล้ว
ฮารุ-ไม่ค่ะ เคนชินหลังจากนี้ไป
ผม-ฮารุ หยุดได้แล้วนะครับ
ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ
 
 
ทุกคนในห้องนี่เงียบกันหมดเลย
 
 
ผม-แล้วทำไม วันนี้ นานามิซังกับซานาเอะซังถึงมาที่นี่ละครับ
นานามิ-คือว่าคุณหนูไปรับพวกเรามาค่ะ
ซานาเอะ-ก็วันนี้บิกคุซังไปตรวจสาขานี่คะ
ผม-แต่ผมโดนโทษพักงานอยู่นะครับ
ฮารุ-คุณแม่ก็บอกแล้วนี่คะ ถ้าแค่ตรวจสาขา ทำได้ค่ะ
ผม-ละ แล้วผมต้องไปกี่โมงหรอครับ
ซานาเอะ-ตอนนี้เลยค่ะ
ผม-ตะ แต่ว่า
ฮารุ-วันนี้ต้องไปสาขาไหนหรอคะ
ซานาเอะ-ไปสาขาอูเอโนะค่ะ
ฮารุ-สาขาแรกงั้นหรอออ อืมดีละ ทุกคนคะ ขอเรียนเชิญ เดินตาม อายะซังและชิสึซังไปที่หน้าโรงเรียนด้วยนะคะ
ผม-ตะ ตอนนี้หรอครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินกันมาเงียบๆไอ้พวกมาโกโตะ กับ โค มันก็มาบ่นเบาๆให้ผมฟัง
 
 
มาโกโตะ-โอ้ย บิกคุคุง แกจะพาพวกเราไปไหนเนี่ย
ผม-อืมมม คงจะเป็นโรงแรม สาขาที่อูเอโนะ อะนะ
ฮิมาวาริ-แล้วจะให้พวกเราไปทำไรยะ ที่โรงแรม
ผม-คือผมเองก็ไม่แน่ใจครับแต่ คงไปทานข้าวละมั้งครับ
โค-ถ้ามันไม่แพง ก็พอได้อยู่ละนะ ยังไง วันนี้พวกเราก็เตรียมตัวมาเพื่อกินตอนเย็นอยู่แล้วละนะ
ฮิมาวาริ-ทำไมพวกคนอื่นๆ ถึงได้เดินสบายใจกันนักนะ โดยเฉพาะ ทาเคดะ
ผม-ฮะๆ ไอ้ชิโระนี่ถือว่าเป็นข้อยกเว็นละมั้งครับเพราะมันไปหาผมที่บ้านบ่อยๆ
มาโกโตะ-บ้านที่ถ่ายรูปมาวันนั้นอ่ะหรอ
ผม-ใช่แล้วละครับ บางทีมันก็มาค้างที่บ้าน
ฮิมาวาริ-แล้ว ภรรยา ไม่ว่าหรอ
ผม-ฮารุ ไม่ว่าหรอกนะครับบ้านของพวกเรามีห้องไว้รับรองแขกได้หลายคน อีกอย่างปกติแล้วฮารุเป็นคนใจดีมากๆเลยละ
ครับแต่ผมก่อเรื่องไว้ก็เลย
 
โค-นั่นสินะ
 
 
พอเราเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอรถบัสของทางโรงแรมบวกกัน รถเก๋งจากโรงแรมอีกคัน
 
 
ฮารุ-ทุกคนคะ เชิญขึ้นรถบัสได้เลยค่ะเด่วพวกเราจะไปทานข้าวที่โรงแรมกันนะคะ ชิสึซัง อายะซัง ดูแลแขกของคุณท่าน
ให้ดีๆนะคะ
 
ชิสึ/อายะ- ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง
ฮารุ-ทาคุยะซัง นิชิโนะซัง ช่วยเอารถ ของคุณท่านไปเก็บที่บ้านทีสิจ๊ะ
ทาคุยะ/นิชิโระ-ทราบแล้วครับ
 
 
 
พวกคนอื่นก็เดินขึ้นรถบัสกัน ทาคุยะก็ขับรถผมกลับไปที่บ้าน
 
 
 
คนขับรถ-เชิญขึ้นรถครับท่านรองประธาน คุณหนู
ฮารุ-จ๊ะ พวกเราก็ไปกันได้แล้วนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถมาสักพักพวกเราก็มาถึงโรงแรม รถบัสก็มาจอดต่อท้ายรถผมพวกคนในรถบัสก็ทยอยลงมากัน  พอ
รถผมจอดสนิทปุ๊บก็มี พนง มาเปิดประตูรถให้ผม
 
 
 
พนง-เชิญครับท่านรองประธาน
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
แล้วซานาเอะ กับนานามิก็วิ่ง มาประกบข้างผม
 
 
ผม-นี่ชิโระ แก ดูแลทุกคนด้วยนะ
ชิโระ-เออ ไม่ต้องห่วงแกไปทำงานเถอะ
ผม-อืมม มีอะไรแกก็จ่ายไปก่อนนะ
ฮารุ-ไม่ต้องห่วงนะคะ
ผจกโรวแรม- สวัสดีค่ะ คุณหนู ท่านรองประธาน ไม่คิดว่าจะมาด้วยตัวเองแบบนี้ขอประทานโทษนะคะที่ไม่ได้เตรียมการ
ต้อนรับไว้ล่วงหน้า
 
ผม-ไม่เป็นไรครับ
ฮารุ-เด๋วช่วยพาแขก ของท่านรองประธาน ไปพักผ่อนทานอาหารสักหน่อยได้มั้ยจ๊ะ
ผจก-ได้เลยค่ะคุณหนู
ฮารุ-จ๊ะ ส่วนค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ไปเก็บกับท่านรองประธานนะคะ
นานามิ-เด่วจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในวันนี้ทั้งหมดเองค่ะคุณหนู
ฮารุ-ฝากด้วยนะ ส่วนอันไหนของโอคะวะฟู๊ด ซานาเอะซัง จัดการให้เรียบร้อยด้วยนะคะ
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะคุณหนู
ผม-เอาละๆ ถ้าตกลงกันได้แล้ว ซานาเอะซังขอเอกสารด้วยครับ
ซานาเอะ-นี่ค่ะ
ฮารุ-นี่คุณคะ ไหนๆก็มาแล้วไปตรวจในส่วนของโรงแรมด้วยเลยสิคะ
ผม-เอ๊ะ ของทางโรงแรมด้วยหรอครับ ตะ แต่ผมส่งคนมาตรวจไปแล้วนะครับ
ฮารุ-นานามิซังรบกวนด้วยนะคะ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะคุณหนู
ผม-งะ งั้น ทุกคน พักผ่อนกันตามสบายนะครับ
ฮารุ-นี่ทุกคนคะ ที่โรงแรมนี้มีร้านอาหาร ระดับ มิชลินสตาร์อยู้ด้วยนะคะ พวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะนะ
ทุกคน-โอ้!!
ผม-นี่ชิโระ แกก็เอากับเค้าด้วยหรอ คนระดับอย่างแก จะมากินเองสักสิบรอบยังได้เลย
ชิโระ-มันก็ใช่อยู่หรอกนะต่อให้ต้องจ่ายให้ทุกคนสักมื้อก็ไม่ได้แพง แต่ว่านะ…
ผม-โอ้ยๆ แกจ่ายตังมาเลยนะ อุดหนุนกันหน่อยสิวะ ไอ้คุณชายชิโระ
ชิโระ-เห้ยๆเสียเงิน กับ กินฟรี ยังไงกินฟรีก็ต้องอร่อยกว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ พี่ชายฮ่าๆๆๆ
ผม-ชิ แกจะไปไหนก็ไปเลย
ยูอิจิ-นี่พวกแก2คน สนิทกันจริงๆเลยนะ
ผม-ฮารุซังช่วยบอกให้เค้าจัดห้องพิเศษสำหรับพวกเราด้วยนะครับ
ฮารุ-เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วละค่ะ
พนง- คุณหนูคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ
ฮารุ-งั้นพวกเราก็ไปทานของฟรีอร่อยๆกันเถอะนะคะทุกคน
ทุกคน-โอ้!!!
 
 
ทุกคนแมร่งก็พร้อมใจกันเกิ๊น ทีเรื่องกิจกรรมในห้องนะอีดออดกันเหลือเกิน ไอ้พวกนี้
 
 
ผม-ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ต้องมาทำงานด้วยเสื้อยืดแบบนี้
ผจก.โรงแรม-มะ ไม่เป็นไรค่ะ
ผม-งั้นพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ เราจะเริ่มจากทางไหนกันก่อนดีครับ
ซานาเอะ-ไปทางโรงแรมก่อนก็ได้ค่ะ ของทางร้านอาหารเด๋วเราค่อยไปก็ได้ค่ะเพราะยังไงเราก็ต้องไปอยู่แล้ว
นานามิ-งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ ท่างรองประธาน
ผม-เรียกแบบปกติไม่ได้หรอครับ
นานามิ-ไม่ได้ค่ะ
ผม-เฮ้อออ  งั้นก็ป่ะรีบทำงานพวกเราจะได้ไปทานข้าวกันสักที
 
 
 
หลังจากนั้นนานามิก็เริ่มไล่ตรวจทีละที่โดยมี ผจก.โรงแรมเดินนำ ผมก็เดินตามดูไปเรื่อยๆวนไปวนมา กว่าจะครบก็เกือบ
จะ5โมงเย็น
 
 
 
นานามิ-ตรวจหมดทุกที่แล้วค่ะ ท่านรองประธาน
ผม-ขอผมดูเอกสารหน่อยครับ
 
 
แล้วนานามิก็ยื่นเอกสารมาให้ผมก็เปิดๆดู มันค่อนข้างที่จะคำนวนได้คร่าวๆเพราะระบบประเมิณเป็นแบบให้ใส่คะแนน
ผมก็เปิดดูไปเรื่อยๆจนครบ โดยรวมแล้วก็อยู่ในระดับที่ดีแต่ก็น่าจะได้ประมาณ8เต็ม10
 
 
ผจก.โรงแรม-ปะ เป็นไงบ้างคะท่านรองประธาน
ผม-เอ๋ ผมบอกตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ เพราะมันต้องเอากลับไปประเมิณผลต่ออีกครั้งที่บริษัท
ผจก- ระ หรอคะ
ผม-ไม่ต้องก้มหน้าเศร้าขนาดนนั้นหรอกนะครับ ที่ผมพอจะพูดได้ในตอนนี้คือ โดยรวมผลออกมาค่อนข้างดีครับ สบายใจ
ได้ครับ
 
ผจก-ค่ะ!!
ผม-เฮ้อออ หิวข้าวแล้วสิ ตอนนี้ฮารุซังอยู่ที่ไหนหรอครับ
ผจก.-เด๋วจะเช๊คให้นะคะ
 
 
แล้ว ผจก. ก็วิ่งไป
 
 
ซานาเอะ-ท่านประธานคะเรายังเหลืองานอยู่อีกนะคะ
ผม-เฮ้ออ ครับ ครับ
นานามิ-เหนื่อยหน่อยนะคะ
ผม-ฮ่ะๆเรื่องงานไม่เท่าไหร่หรอกนะครับ แต่เรื่องฮารุซังนี่สิครับเฮ้ออออออ
นานามิ-ก็ท่านรองประธาน โดนทำโทษอยู่นี่คะ
ผม-นั่นสินะครับ
ผจก.-ท่านรองประธานคะ ตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมค่ะ
ผม-ป่ะพวกเราก็ไปกันเลยนะครับ
ผจก.-งะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ
ผม-เอ๊ะ ไม่ไปทานข้าวด้วยกันหรอครับ
ผจก.-เอ๋!! มะ ไม่ดีหรอกนะคะแบบนั้น อะ อีกอย่างยังอยู่ในเวลางานด้วยค่ะ
ผม-อืมมม น่าเสียดายจังเลยนะครับ
ผจก.-มะ ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ท่านรองประธานแค่นี้ก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ
ผม-อย่าพูดอย่างงั้นสิครับนานๆผมจะได้ออกมาตรวจงานสักที งั้นเด๋วผมจะให้คนเอาตั๋วทานอาหารฟรีของทางโรงแรมลง
มาให้นะครับ
 
ผจก.-ขะ ขอบคุณมากเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ
ผม-ฮ่ะๆ ครับ แล้วเวลาทำงานห้ามก้มหน้าและควรยิ้มให้ลูกค้าอยู่เสมอด้วยนะครับ
ผจก-ทราบแล้วค่ะ
 
 
หลังจากนั้นพวกผมก็ขึ้นมาชั้นบนสุดของโรงแรมชั้นบนตกแต่งก็ยังคงคอนเซ็ปหรูหราไฮโซไม่เปลื่ยน
 
 
ผม-นานามิซัง เด๋วผมฝากมือถือกับประเป๋าตังให้ฮารุซังหน่อยนะครับ เด๋วผมจะไปห้องน้ำเสร็จแล้วเดินตามเข้าไปนะครับ
นานามิ-ได้ค่ะ
ผม-ทั้ง2คนเข้าไปทานอาหารก่อนนะครับ ซานาเอะซังเรื่องงานเด๋วค่อยทำหลังจากทานเสร็จก็ได้นะครับ
ซานาเอะ-ค่ะ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำนี่สะอาดสุดๆ ไม่รู้เรื่องนี้จะเกี่ยวกับร้านมั้ยแต่ ก็ต้องให้คะแนนเรื่องความ
สะอาดละนะ ภายในตกแต่งด้วยหินอ่อนก็ดูสวยดีนะเนี่ย หลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ก็เดินเข้าไปที่ร้านอาหาร ด้าน
หน้าร้านก็จะมี พนง. ต้อนรับอยู่
 
 
 
พนง.-สวัสดีค่ะ จองไว้รึป่าวคะ
ผม-เอ๊ะ เอ่อ มะ ไม่แน่ใจเหมือนกันนะครับ ตะ แต่ว่าผมคิดว่าเพื่อนๆผมนั่งทานอาหารกันอยู่ข้างในร้านนี้ครับ
พนง.-ตะ แต่ว่า
ผจก.ร้าน-เกิดอะไรขึ้นหรอ
พนง.-ผจก.คะ คือว่า คะ คุณลูกค้าท่านนี้
อายะ-มารับแล้วค่ะคุณท่าน
ผม/ผจก.ร้าน/พนง. - เอ๊ะ !!!
ผม-ขะ ขอบคุณนะครับอายะซัง!!! ผมนึกว่าจะอดทานข้าวสะแล้วนะครับ
 
 
ขอบคุณสวรรค์ ไม่งั้นตูอดกินข้าวแน่ๆ มือถือก็ไม่มี กระเป๋าตังก็ไม่อยู่
 
 
ผจก.ร้าน-ท่านประธานหรอคะ ชะ ชะ เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ
พนง.-เอ๋!!
ผม-ฮ่ะๆเป็นอะไรหรอครับ
พนง.- คะ คือว่า ขอประทานโทษนะคะ
 
 
พนง.ผู้หญิงก็ก้มหัวลง ตัวสั่นดิกๆ ผมเห็นละก็อดขำไม่ได้ไม่ใช่ว่าจะแกล้งอะไรเค้าเพียงแต่ วันนี้ผมไม่คิดว่าจะต้องมา
ทำงานเพราะงั้นผมเลยใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ทางร้านก็คงห้ามเข้าละมั้งถ้าแต่งตัวไม่ดี ร้านออกหรูขนาดนี้
 
 
ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมเองก็ผิดที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย ไม่ต้องคิดมากนะครับ
พนง.-ค่ะ
อายะ-เชิญทางนี้เลยค่ะ
 
 
ผมก็เดินตามอายะไปต้องบอกว่ามีแต่อาหารหน้ากินทั้งนั้นเนื้อสเต๊ค ซูชิ ซาชิมิ บอกตรงๆผมเลือกไม่ถูกนี่ยังไม่รวมพวก
ของทอด ของหวานอีก วันนี้กินให้ตายกันไปเลย
 
 
ฮารุ-มานั่งที่ได้แล้วค่ะที่รัก
ผม-ครับ
อาจารย์จิโตะเสะ-บิกคุคุงใจร้ายไม่ชวนกันเลย
ผม-ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับ พอดีตื่นเต้นที่ได้เจอเพื่อนๆมากไปหน่อยครับ
ชุน-นี่บิกคุคุง วันนี้ต้องขอบใจนายมากเลยนะ
คาโอริ-นั่นสินะ วิวที่นี่ก็สวย
อิจิโร่-ของกินก็อร่อยเนอะ
คายะ-แถมไม่จำกัดเวลาทานด้วยนะ พวกเรานั่งคุยกันให้เต็มที่เลยนะคืนนี้
ทุกคน-และที่สำคัญคือ ฟรี!!!!! ฮ่าๆๆ
 
 
แล้วทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ เฮ้อออไอ้พวกนี้ เอาเถอะนานๆครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก
 
 
ผม-ฮ่ะๆ ไอ้พวกนี้ เอาสิวันนี้จะเลี้ยงให้เองก็ได้
 
 
และทุกคนก็ปรบมือให้เจ้าภาพอย่างผม
 
 
ฮารุ-นี่ทุกคนคะ ที่นี่บริการเครื่องดื่ม พิเศษเช่น เหล้า เบียร์ ไวน์ หรือสาเกชั้นดี  ด้วยนะคะ เชิญสั่งกันให้เต็มที่เลยนะคะ
ผม-ว่าแต่ ริว กับ ยัยพลอย พวกแกมาได้ยังไง
พลอย-พี่ฮารุบอกให้มาเจอกันที่นี่ค่ะ
ริว-พะ พี่ใหญ่ ทำไมไม่เรียกผมด้วยละครับ
ผม- สุดท้ายพวกแกก็มากันอยู่แล้วนี่เอาสิ จะเลี้ยงพวกแกด้วยก็ได้
อายะ-คุณท่านจะรับน้ำอะไรดีคะ
ผม-นี่อายะซัง ชิสึซัง ก็มานั่งทานด้วยกันสิครับ
ฮารุ-นั่นสิจ๊ะ
อายะ/ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
อายะ-คุณท่านจะรับน้ำอะไรดีคะ
ผม-ฮ่ะๆ เข้าใจแล้วละครับ งั้นผมขอน้ำองุ่นมีรึป่าวครับ
ฮารุ-จะมีได้ไงละคะที่รัก นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะคะ อายะซังเอาน้ำโค้กมาให้คุณท่านก็ได้จ๊ะ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
 
และทุกคนก็เริ่มแยกย้ายกันไปตักอาหารที่ตัวเองอยากกิน ส่วนผมเดินไปมุม ชีส และ ผลไม้ก่อนเลย อยากลองมานาน
แล้ว ปัญหาคือชีส มีหลายชนิด ละ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าอันไหนกินคู่กับผลไม้อันไหน สุดท้ายผมก็เลยตักมาหมดทุกอัน
เลย แล้วก็เอาผลไม้ที่ตัวเองชอบมา หลังจากนั้นผมก็เดินไปสั่งเสต๊ค 2ชิ้นแล้วก็เดินไปสั่งซูชิ พวกข้าวปั้นหน้าปลาไหล
และก็สั่งซาชิมิ ทาโกะ แล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะ
 
 
 
ฮารุ-ที่รักคะที่ร้านนี้เป็นยังไงบ้างคะ
ผม-อืมมม ผมก็ยังไม่ได้เดินตรวจนะครับแต่ ผมว่ามันก็ดีนะครับ วิวก็สวย ห้องน้ำก็สะอาด สเต๊คก็นุ่ม อร่อยเลยละครับ
ฮ่ะๆ
ฮารุ-หรอคะ แล้วที่รักว่าราคาเป็นยังไงบ้างอะคะ
ผม-เรื่องราคาผมว่าก็ยังสมเหตุสมผลอยู่นะครับ เพราะไหนจะทำเลที่ตั้งของร้านอีก ค่าวัตถุดิบ พนง พ่อครัว ค่าใช้จ่าย
หลายๆอย่าง กับราคามื้อเย็นต่อหัว 13000เยน ต่อคน ก็พอรับได้นะครับ
 
ฮารุ-หรอคะ แต่มันไม่ถูกไปหน่อยหรอคะ เครื่องดื่ม แพงๆเราก็มีให้บริการไม่อั้น แถมเราไม่มีกำหนดเวลาทานอีกด้วยนะ
คะ เราแค่จำกัดเป็นรอบๆเท่านั้นเอง
 
ผม-เรื่องนี้ผมเองก็เห็นด้วยนะครับ งั้นเด๋วผมคงต้องขอกลับไปดูเอกสาร ของร้านนี้เพิ่มเติมอีกทีก่อนนะครับว่าร้านได้กำไร
ต่อเดือนเท่าไหร่ คุ้มแค่ไหน
 
ฮารุ-เอ๊ะ ห้ามค่ะ จนกว่าคุณแม่จะอนุญาตที่รักห้ามหยิบเอกสารค่ะ
ผม- ขะ เข้าใจแล้วละครับ
 
 
ในระหว่างที่พวกเรานั่งกินนั่งคุยกัน ผจก.ร้านก็คอยเดินแวะเวียนเดินมาดูพวกเราอยู่ตลอดเวลา
 
 
ผจก.ร้าน-อาหารเป็นยังไงบ้างคะ คุณหนู
ฮารุ-อร่อยมากเลยจ๊ะ จริงสิซานาเอะซัง ข้าวกล่องของบิกคุซังช่วยสั่งจากที่นี่ทุกวันด้วยนะคะ
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-เด๋วช่วยส่งตั๋วทานอาหารร้านนี้ฟรีไปให้ ผจก.โรงแรมสาขานี้ ทีนะครับส่งไป2ใบก็ได้ครับ
ผจก.ร้าน-จะให้ส่งตั๋วช่วงเวลาไหนไปดีคะ
ผม-เอามื้อเย็นละกันนะครับ ช่วยจัดการให้ผมเลยนะครับ
ผจก.ร้าน-ทราบแล้วค่ะท่านประธาน
 
 
แล้วผจก.ร้านก็วิ่งไป
 
 
ฮิมาวาริ-นะ นายเป็นท่านประธานหรอ
ผม- คะ คือว่าจะบอกยังไงดีละครับมันค่อนข้างซับซ้อน
ฮารุ-ซับซ้อนตรงไหนละคะ บิกคุซัง ทำงานในโอคะวะกรุ๊ปตำแหน่งรองประธานบริษัทค่ะ สำหรับโอคะวะฟู๊ดบิกคุซังเป็น
ประธานบริษัทค่ะ
 
คาโอริ-นะ นายถึงมีเงินเลี้ยงพวกเราสินะ
ชู-ว่าแต่นายนี่ก็โชคดีจริงๆนะ ได้ทำงานบริษัทใหญ่ๆ นึกว่างานจะเยอะนะบริษัทใหญ่ๆแต่คงไม่เยอะเท่าไหร่สินะ นายถึง
ทำงาน2ที่ได้
 
ผม- คะ คือ
นานามิ-ไม่หนักที่ไหนละคะ เอกสารทั้งหมด ของ 2บริษัท บิกคุซังทั้งอ่านและเซ็นเองทั้งหมดเลยนะคะ
ซานาเอะ-ไหนจะต้องออกไปประชุม กับทั้ง2 บริษัทแล้ว ต้องไปตรวจสาขา ต้องไปพบลูกค้า ต้องแก้ปัญหาต่างๆนาๆ คิด
ว่ามันง่ายอย่างงั้นหรอคะ
 
ผม-นะ นี่ ทั้ง2คน
นานามิ-พวกเรา2คนเป็นเลขาของบิกคุซัง พวกเราทำงานกันจนไม่ได้พัก แต่งานของพวกเรา2คนทั้งหมดถูกส่งต่อไปที่บิก
คุซังคนเดียวนะคะ
 
ชิโระ-ก็เข้าใจที่แกคิดหรอกนะชู แต่ว่านะบริษัทใหญ่ๆขนาดนั้น รับบิกคุคุงเข้าทำงานด้วยวุฒิน้อยกว่าพวกเราตอนนี้ คิด
ว่าบิกคุคงต้องพิสูจตัวเองมาเยอะมากๆแล้วละ ถึงได้รับความไว้ใจ ให้ทำงานเยอะขนาดนี้
 
ฮารุ-เฮ้ออออ ตอนนี้บิกคุซังโดนสั่งพักงานอยู่ค่ะ ก็เพราะว่า ทำงานมากไป ทางบริษัทเลยมีคำสั่งให้บิกคุซังต้องพักงาน
เหตุผลสั่งพักงานบ้าบอแบบนี้ไม่มีใครคิดว่าจะมีหรอกนะคะ แต่บิกคุซังทำให้มันมีจนได้
 
ผม-พอเถอะนะครับพวกเราอย่ามานั่งเสียเวลาคุยเรื่องงานกันเลยนะ อุส่าได้เจอกันทั้งที
คายะ-หรือว่าเคนชิน
มาโกะโตะ-อ่าไม่ผิดแน่
ผม-มีเรื่องอะไรกันหรอครับ
คายะ-คือตอนพวกเราหาที่ฝึกงานกันอยู่กันดันไปเจอบริษัทชื่อดังแต่เพิ่งจะตั้งขึ้นมาใหม่
มาโกะโตะ-พอพวกเราเห็นชื่อประธานบริษัท พวกเราก็ยังคุยกันเล่นๆเลยว่าไม่น่าจะเป็นแกไปได้
คายะ-พะ พวกเราเลยเอาไปให้เคนชินดู
ผม-อ่อเรื่องมันเป็นแบบนี้เองหรอครับ เฮ้อออออ เคนชินแกเนี่ยนะโง่รึป่าว บริษัทที่สบายๆกว่านี้มีอีกตั้งเยอะ
เคนชิน-ก็ใครใช้ให้แกหายเงียบไปแบบนั้นเล่า
ผม-เรื่องนั้นต้องขอโทษจริงๆ แต่ตอนนี้เราก็อยู่ในกลุ่มเดียวกันแล้ว เวลาทุกคนคุยกันแกก็ตอบพวกเราหน่อยสิ
เคนชิน-ขะ เข้าใจแล้วน่าา
ผม-ซานาเอะซัง เรื่องฝึกงานของเคนชิน ช่วยจัดการให้ผมด้วยนะครับ
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-แล้วก็เด๋วพวกเราต้องรีบทานกันหน่อยนะครับจะได้ไปทำงานกันต่อ
ซานาเอะ-ค่ะ
ชิโระ-ก็อย่างที่เห็น ขนาดไอ้หมอนี่โดนสั่งพักงาน อยู่ แต่วันนี้มันก็ยังทำงานเกือบทั้งวันอยู่ดี เพราะงั้นที่มันโดนสั่งพักงาน
ด้วยเหตุผลแบบนั้น มันก็สมควรแล้วจริงมั้ยละ
 
อิจิโร่-มะ มันก็จริงละนะ
ชู-ขะ ขอโทษนะบิกคุคุง
ผม-ไม่ต้องคิดมากหรอกน่าชูจัง ฮ่ะๆ นี่ทุกคนไว้พวกเราไปปาร์ตี้ที่บ้านผมกันมั้ยครับ เด๋วพวกเรานัดวันกัน
ทุกคน-ไป!!!
จิสึรุ-นี่ๆไหนๆวันนี้พวกเราก็รวมตัวกันเกือบจะครบทุกคน พวกเรามาถ่ายรูปรวมกันเถอะ เพราะในที่นี่มีอยู่2คนที่หาเจอตัว
ยาก นั่นคือ ชินคุงและบิกคุคุง เชิญ2คนนี้มายืนตรงกลางเลย
 
 
 
และพวกเราก็มารวมตัวกันถ่ายรูป แน่นอนว่าไม่ลืมที่จะอัปลงกลุ่ม พอพวกเรากินข้าวกันเสร็จก็เกือบๆ4ทุ่ม ก็ยังดีที่วันนี้ยัง
ไม่ดึกมาก ยังมีรถไฟ แถมอยู่ใจกลางเมืองอีก คงกลับบ้านได้กันปลอดภภัยละนะ
 
 
 
ผม-งั้นทุกคนครับ กลับบ้านกันดีๆนะครับ
ทุกคน-ขอบคุณที่เลี้ยงนะบิกคุคุง
ผม-ฮ่ะๆ ครั้งหน้าต้องมาที่บ้านผมให้ได้เลยนะครับ
ทุกคน-โอ้!!!
ซานาเอะ/นานามิ-งั้นพวกเรา2คนขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ
ผม-เอ๊ะ เด๋วผมให้รถโรงแรมไปส่งนะครับ
นานามิ-ไม่เป็นไรค่ะ พวกเรากลับด้วยกันได้ยังไงบ้านก็อยู่ใก้ลกันอยู่แล้วค่ะ
ผม-ทั้ง2คน อยู่บ้านใก้ลกันหรอครับ
ซานาเอะ-ใช่ค่ะ เพราะเรื่องงานด้วยถ้าอยู่ใก้ลกันก็น่าจะสดวกกว่าน่ะค่ะ
ผม-เข้าใจแล้วละครับ ยังไงก็ต้องระวังตัวด้วยนะครับทั้ง2คน
ซานาเอะ/นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
แล้วทั้ง2คนก็เดินไปขึ้นรถไฟ
 
 
ผม-ชิโระ แล้วแกจะเอาไงกลับด้วยกันมั้ย
ชิโระ-ไม่เป็นไรหรอก เนี่ย มิอูระมารับพอดี ไปก่อนนะ
ผม-เออ กลับบ้านดีๆนะ
ฮารุ-งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันได้แล้วนะคะ
 
 
พวกผม5 คนก็ขึ้นรถตู้ของทางโรงแรม พอกลับมาถึงบ้านพวกผมก็แยกย้ายกันกลับห้องผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวไปนอน