ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

พอผมตื่นมาผมก็รีบอ่าบน่ำแต่งตัวเพราะวันนี้ผมจะได้กลับไปเจอเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน พอผมลงมาผมก็เดินที่ห้องอาหาร ถ้าไม่มีนัดวันนี้ผมก็คงจะได้หยุดอยู่บ้านเฉยๆสักที

 

 

ผม-ผมตื่นแล้วครับฮารุซัง

ฮารุ-มานั่งทานข้าวได้แล้วนะคะ

ผม-ครับ

ชิสึ-คุณท่านคะ จะให้ไปตามนิชิโนะซังมั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับ

ชิสึ-ก็วันนี้คุณท่านจะออกไปข้างนอกไม่ใช่หรอคะ

ผม-ใช่ครับ แต่

ฮารุ-ก็ดีนะ ตามมาเลยจ๊ะ

ผม-ดะ เด่วสิครับ คะ คือว่าฮารุซังก็รู้ไม่ใช่หรอครับว่าผมไม่ชอบมีคนติดตามและอีกอย่างรถผมนิชิโนะซังขับไม่ได้นะครับ

ฮารุ-งั้นทาคุยะซัง รบกวนด้วยนะคะ

ผม-เอ๊ะ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

ผม-ตะ แต่ว่า ฮารุซังพวกเราจะไปด้วยกันไม่ใช่หรอครับ

ฮารุ-เด๋วฮารุจะตามไปค่ะ ทาคุยะซัง ดูแลคุณท่านให้สมกับเป็นพ่อบ้านด้วยนะคะ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จก็9โมงกว่าๆ ทาคุยะก็ไปเอา33มาจอดรอผมที่หน้าบ้าน

 

 

ผม-ขะ ขับได้จริงๆหรอครับ

ทาคุยะ-สบายมากครับ กระผมก็ชอบ รถเหมือนกันครับคุณท่าน

ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมไม่เคยรู้เลยนะครับว่าทุกคนขอบอะไรไม่ชอบอะไร

ทาคุยะ-กระผมคิดว่าเพราะงานที่คุณท่านต้องทำมันเยอะจนคุณท่านไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้มากกว่านะครับ

ผม-งะ งั้นเด๋วผมขับให้ก่อนนะครับ

ทาคุยะ-ไม่ได้ครับ คุณท่าน

ผม-เฮ้ออออ เข้าใจแล้วละครับ งั้นรบกวนด้วยนะครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็นั่งรถ มาสักพักก็ถึงที่โรงเรียน

 

 

ผม-เฮ้ออออ ถึงสักที

ทาคุยะ-คุณท่าน ดูเหมือนว่ายังไม่มีใครมาเลยนะครับ

ผม-งั้นพวกเราไปเดินเล่นกันหน่อยมั้ยครับ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็ลงมาเดินเล่นภายในโรงเรียน แล้วก็เดินไปตรง สนามบอลและสนามเบสบอล ตรงนั้นจะมีต้นซากุระต้น

ใหญ่ของโรงเรียนอยู่ ผมค่อยข้างชอบนั่งมองต้นซากุระในตอนที่อยู่ห้องเรียน

 

 

ผม-ฮ้าาาาาาา คิดถึงจังเลยน้าาาาต้นซากุระนี่ รู้มั้ยครับที่บ้านเรา ก็ปลูกต้นซากุระไว้1ต้นที่สวนหลังบ้าน

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-เพราะผมชอบที่นี่มากๆ จนมันทำให้ผมอยากปลูกต้นซากุระ ต้นใหญ่ๆไว้ในสวนหลังบ้าน จริงๆผมก็อยากจะได้ต้นนี้

ไปไว้ที่บ้านละนะ แต่ท่าน ผอ. โรงเรียนคงไม่อนุญาต ฮ่ะๆๆ

 

ทาคุยะ-ต้นใหญ่ๆขนาดนี้ตอนดอกซากุระบาน กระผมว่าต้องสวยจับใจแน่นอนครับ

ผม-สวยมากๆเลยละครับ ถึงผมจะเคยเห็นมันบานแค่ครั้งเดียวในช่วงสั้นนั้น มันทำให้ผม หยุดมองมันไม่ได้เลยละครับ

ทาคุยะ-คุณท่านให้ผมไปหยิบเสื้อโค้ดมาให้มั้ยครับ ใส่เสื้อยืดแขนสั้นแบบนั้นเด๋วจะไม่สบายนะครับ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมเป็นคนขี้ร้อนอยู่แล้วเลยชอบอากาศเย็นๆมาตั้งแต่เด็กๆแล้วละครับ

 

 

ผมยืนดูกันสักพักมือถือผมก็ดังไม่ใข่ใครที่ไหนไอ้ชิโระ

 

 

ผม-ฮัลโหล

ชิโระ-โอ้ยยยย จะยืนทำเท่ใต้ต้นซากุระไปถึงไหนกัน

ผม-นี่แก อยู่ไหน

ชิโระ-อยู่ไหน? ก็อยู่ที่ห้องเรียน อ่ะดิ

 

 

 

พอมผมหันไปดูทางอาคารเรียน ภาพที่คุ้นเคยมันก็กลับมา ภาพที่ผมเห็นคือ พวกชิโระเปิดหน้าต่างห้องเรียน แล้วก็พากัน

โบกมือมาให้ผม ใช่ เพื่อนๆที่เรียนห้องเดียวกันมา

 

 

 

ผม-ไอ้พวกบ้า โตๆกันแล้วนะยังจะทำเป็นเด็กอีกนะ

ชิโระ-แล้วไง เมื่อไหร่แกจะขึ้นมาบนห้อง จะเช๊คชื่อแล้วนะ

ผม-เช๊คชื่อ?

ฮิมาวาริ-บิกคุคุง ในฐานะหัวหน้าห้อง นายต้องรีบมาที่ห้องเรียนได้แล้วนะ

มาโกโตะ-โอ้ยยยย วันนี้แกจะหนีพวกเราอีกมั้ย

โค-เฮ้อออ ยังไงก็ขึ้นมบนห้องได้แล้วบิกคุคุง

ผม-ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!!

นาคาสะ-บิกคุคุง ไม่เป็นอะไรนะ

ผม-ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรครับ รอแปปจะขึ้นไปหาเด๋วนี้แหละไอ้พวกบ้า!!

 

 

 

แล้วผมก็วางสายไปแล้วผมก็วิ่งขึ้นไปห้องเรียนของพวกเราพอเข้าไปถึงก็เจอทุกคนนั่งอยู่ ถึงจะไม่ครบทุกคนแต่ก็มากัน

เยอะ บนกระดานดำมีรูปวาดสีช๊อค ของพวกเรา ที่ถ่ายตอนงานกีฬาสี

 

 

 

ผม-ฮ่ะๆๆๆ!!! รูปนี่ฝีมือนายสินะโคจัง!

โค-ถ้าแกเห็นรูปของวันที่เราเรียนจบกัน สวยกว่านี้อีก แต่แกกลับไม่ยอมบอกใครสักคนว่าแกจะกลับบ้าน

ผม-เฮ้ออออ ก็เรื่องนี้แหละ ทุกคนผมขอโทษอีกครั้งนะครับ ขอโทษจริงๆครับ

ชิโระ-เคนชินมันไปไหนนะ นึกว่า พอเป็นแก แล้ว เคนชินจะมาสะอีกนะ

ผม-ไม่มีใครติดต่อเคนชินได้เลยหรอครับ

จิสึรุ- ติดต่อมันก็ได้อยู่หรอก แต่ เคนชินไม่สนใจน่ะสิ

ผม-หรอครับ

ทาคุยะ-คุณท่านกระผม ขออนุญาต ไปรับคุณผู้หญิงนะครับ

ผม-ครับ รบกวนด้วบนะครับ

 

 

แล้วทาคุยะก็ออกไป

 

 

จิสึรุ-นี่นาย มาเจอเพื่อนแค่นี้ต้องพาคนดูแลคนใหม่มาด้วยหรอ

มาโกโตะ-คนดูแล? หมายความว่าไง

ชิโระ-เด่ว ก็เช้าใจเองแหละ ไอ้หมอนี่ถึงจะเป็นบิกคุคุงคนเดิมที่เรารู้จักก็เถอะแต่ตอนนี้ หลายๆอย่างรอบๆตัวหมอนี่มัน

เปลื่ยนไปเยอะมากเลยนะ

 

โค-เอ๋

ผม-ชิโระ แก ก็เริ่มติดโรคพูดไปเรื่อยมาจากยัยพลอยแล้วนะ

ชิโระ-ชิ แค่อธิบายนิดเดียวเอง

ผม-นี่ชิโระ เมื่อวาน ทำไมแกกับริวถึงไม่เข้าไปที่บ้าน

ชิโระ-ต้องถามแก เถอะ แกไปทำอะไรมา ฮารุถึงไม่ให้พวกเราเข้าบ้าน

ผม-เอ๊ะ แต่

ชิโระ-แกไปก่อเรื่องมาอีกแล้วสินะ

นาคาสะ-บิกคุคุง เกิดอะไรขึ้นหรอ

 

 

ผมก็เลยเล่าให้พวกชิโระฟัง ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

 

มาโกโตะ-แต่ แกก็ทำตามหน้าที่ไม่ใช่หรอ

โค-นั่นสิ งานมันเยอะขนาดนั้น

ชิโระ-ก็เข้าใจที่พวกแก2คนพูดอยู่หรอกนะ แต่ว่านะ บิกคุคุงไม่สิ ไอ้หมอนี่ดันเป็นพวกบ้างานน่ะสิ ฮารุถึงได้โมโหขนาด

นั้นทั้งอดนอน ทำแต่งาน และยังขับรถเร็วเป็นปกติอีก เป็นใครก็ต้องห่วงกันทั้งนั้นแหละ

 

นาคาสะ-นะ นั่นสิ วันนี้ที่ไปบ้านบิกคุคุง บิกคุคุงขับรถกลับบ้านมาเร็วมากๆ

ชิโระ-ก็เพราะแบบนี้แหละ ตอนนี้ไอ้หมอนี่ น่าจะโดนทำโทษอยู่ ถึงได้มีพ่อบ้านตามติดมาด้วย ใช้มั้ยละ คนบ้างาน

ผม- อะ อืมมม

 

 

แล้วประตูห้องเรียนก็เปิดไม่ใช่ใครที่ไหนฮารุ ตามมาด้วย ทาคุยะ ชิสึ อายะ นิชิโนะ ซานาเอะ นานามิ

 

 

ชิโระ-พูดถึงก็มาพอดี นี่!!ฮารุวันนี้เปิดตัวอลังการจังเลยนะ

ฮารุ-ชิโระงั้นหรอ สวัสดีคะทุกคน ดิฉันชื่อ โอคะวะ ฮารุกะ เป็น ภรรยาของบิกคุซัง ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ

อิจิโร่- ฝากตัวด้วยนะครับ

ยูอิจิ-โอ้ย เมดตัวจริงเสียงจริงเลยนะเนี่ย

คาโอริ-สะ ใส่ ชุดเมดจริงๆด้วยนะ

ฮารุ-งั้นขอ แนะนำตัวคนต่อไปเลยนะคะ คนต่อมา คือ ทาคุยะซังเป็นพ่อบ้านประจำตัวบิกคุซัง ส่วนคนนี้ชิสึซัง และ อายะซัง เป็นเมดประจำตัวบิกคุซัง และ นานามิซังและซานาเอะซัง เป็นเลขส่วนตัวของบิกคุซังค่ะ

ผม-นะ นี่มัน....

โค-โอ้ยๆ บิกคุคุงแกทำงานอะไรกันเนี่ย

อิจิโร่-วันแรกที่พวกเราได้กลับมาเจอบิกคุคุง พวกเราก็ตกใจแบบนี้แหละ

 

 

ในระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่ ก็มีคนเปิดประตูห้องเรียน

 

 

ฮิมาวาริ-คะ เคนชินนนนน

จิสึรุ-เอ๋

ชิโระ-มาจริงๆด้วยนะ

อิจิโร่-ก็เหยื่อล่อ เป็น บิกคุคุงนี่นะ

ผม-โย่ว!!!เคนชิน

 

 

 

เคนชินมันก็หันมามองหน้าผม แต่มันไม่ตอบอะไรแล้วมันก็เดินเข้ามาใส่พร้อมกับเหวี่ยงหมัดเข้ามา ผมก็หลบ ถึงจะแรง

เยอะแต่ฝีมือก็ยังอ่อนกว่าพวกชิโระละนะ

 

 

 

ผม-สบายดีสินะ

ชิโระ-นี่ เคนชิน แกก็พอเถอะ

เคนชิน-มันไม่เกี่ยวกับแก ชิโระ

ผม-ฮ่ะๆ ในที่สุดก็ยอมพูดสักทีนะ

 

 

แต่ดูท่าเคนชินมันจะไม่ยอมหยุดมือเลยแหะ สงสัยให้ชิโระจัดการดีกว่า

 

 

ผม-ชิโระ!!

ซานาเอะ-หยุดเลยนะคะ เคนชิน!!

 

 

และเคนชินมันก็หยุด

 

 

ผม-เอ๊ะ

เคนชิน-ซะ ซานาเอะ ซัง

ซานาเอะ-ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะคุณหนู

ฮารุ-คนๆนี้คือ

ซานาเอะ-คนๆนี้คือเด็กฝึกงานปีนี้ ของโอคะวะฟู๊ดค่ะ

นานามิ-อ่อคนนี้เองหรอคะ

ซานาเอะ-ชะ ใช่แล้วค่ะ

ฮารุ-เคนชินสินะ

เคนชิน-ครับ!!

ฮารุ-ทำไมถึงกล้าทำแบบนั้นกับบิกคุซังหรอคะ

เคนชิน-คะ คือ

ซานาเอะ-คุณหนูคะ ให้อภัยสักครั้งเถอะนะคะ นี่เด๋วก็จะจบฝึกงานแล้ว

ฮารุ-ไม่ค่ะ เคนชินหลังจากนี้ไป

ผม-ฮารุ หยุดได้แล้วนะครับ

ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ

 

 

ทุกคนในห้องนี่เงียบกันหมดเลย

 

 

ผม-แล้วทำไม วันนี้ นานามิซังกับซานาเอะซังถึงมาที่นี่ละครับ

นานามิ-คือว่าคุณหนูไปรับพวกเรามาค่ะ

ซานาเอะ-ก็วันนี้บิกคุซังไปตรวจสาขานี่คะ

ผม-แต่ผมโดนโทษพักงานอยู่นะครับ

ฮารุ-คุณแม่ก็บอกแล้วนี่คะ ถ้าแค่ตรวจสาขา ทำได้ค่ะ

ผม-ละ แล้วผมต้องไปกี่โมงหรอครับ

ซานาเอะ-ตอนนี้เลยค่ะ

ผม-ตะ แต่ว่า

ฮารุ-วันนี้ต้องไปสาขาไหนหรอคะ

ซานาเอะ-ไปสาขาอูเอโนะค่ะ

ฮารุ-สาขาแรกงั้นหรอออ อืมดีละ ทุกคนคะ ขอเรียนเชิญ เดินตาม อายะซังและชิสึซังไปที่หน้าโรงเรียนด้วยนะคะ

ผม-ตะ ตอนนี้หรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็เดินกันมาเงียบๆไอ้พวกมาโกโตะ กับ โค มันก็มาบ่นเบาๆให้ผมฟัง

 

 

มาโกโตะ-โอ้ย บิกคุคุง แกจะพาพวกเราไปไหนเนี่ย

ผม-อืมมม คงจะเป็นโรงแรม สาขาที่อูเอโนะ อะนะ

ฮิมาวาริ-แล้วจะให้พวกเราไปทำไรยะ ที่โรงแรม

ผม-คือผมเองก็ไม่แน่ใจครับแต่ คงไปทานข้าวละมั้งครับ

โค-ถ้ามันไม่แพง ก็พอได้อยู่ละนะ ยังไง วันนี้พวกเราก็เตรียมตัวมาเพื่อกินตอนเย็นอยู่แล้วละนะ

ฮิมาวาริ-ทำไมพวกคนอื่นๆ ถึงได้เดินสบายใจกันนักนะ โดยเฉพาะ ทาเคดะ

ผม-ฮะๆ ไอ้ชิโระนี่ถือว่าเป็นข้อยกเว็นละมั้งครับเพราะมันไปหาผมที่บ้านบ่อยๆ

มาโกโตะ-บ้านที่ถ่ายรูปมาวันนั้นอ่ะหรอ

ผม-ใช่แล้วละครับ บางทีมันก็มาค้างที่บ้าน

ฮิมาวาริ-แล้ว ภรรยา ไม่ว่าหรอ

ผม-ฮารุ ไม่ว่าหรอกนะครับบ้านของพวกเรามีห้องไว้รับรองแขกได้หลายคน อีกอย่างปกติแล้วฮารุเป็นคนใจดีมากๆเลยละ

ครับแต่ผมก่อเรื่องไว้ก็เลย

 

โค-นั่นสินะ

 

 

พอเราเดินมาถึงหน้าโรงเรียนก็เจอรถบัสของทางโรงแรมบวกกัน รถเก๋งจากโรงแรมอีกคัน

 

 

ฮารุ-ทุกคนคะ เชิญขึ้นรถบัสได้เลยค่ะเด่วพวกเราจะไปทานข้าวที่โรงแรมกันนะคะ ชิสึซัง อายะซัง ดูแลแขกของคุณท่าน

ให้ดีๆนะคะ

 

ชิสึ/อายะ- ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง

ฮารุ-ทาคุยะซัง นิชิโนะซัง ช่วยเอารถ ของคุณท่านไปเก็บที่บ้านทีสิจ๊ะ

ทาคุยะ/นิชิโระ-ทราบแล้วครับ

 

 

 

พวกคนอื่นก็เดินขึ้นรถบัสกัน ทาคุยะก็ขับรถผมกลับไปที่บ้าน

 

 

 

คนขับรถ-เชิญขึ้นรถครับท่านรองประธาน คุณหนู

ฮารุ-จ๊ะ พวกเราก็ไปกันได้แล้วนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็นั่งรถมาสักพักพวกเราก็มาถึงโรงแรม รถบัสก็มาจอดต่อท้ายรถผมพวกคนในรถบัสก็ทยอยลงมากัน  พอ

รถผมจอดสนิทปุ๊บก็มี พนง มาเปิดประตูรถให้ผม

 

 

 

พนง-เชิญครับท่านรองประธาน

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

แล้วซานาเอะ กับนานามิก็วิ่ง มาประกบข้างผม

 

 

ผม-นี่ชิโระ แก ดูแลทุกคนด้วยนะ

ชิโระ-เออ ไม่ต้องห่วงแกไปทำงานเถอะ

ผม-อืมม มีอะไรแกก็จ่ายไปก่อนนะ

ฮารุ-ไม่ต้องห่วงนะคะ

ผจกโรวแรม- สวัสดีค่ะ คุณหนู ท่านรองประธาน ไม่คิดว่าจะมาด้วยตัวเองแบบนี้ขอประทานโทษนะคะที่ไม่ได้เตรียมการ

ต้อนรับไว้ล่วงหน้า

 

ผม-ไม่เป็นไรครับ

ฮารุ-เด๋วช่วยพาแขก ของท่านรองประธาน ไปพักผ่อนทานอาหารสักหน่อยได้มั้ยจ๊ะ

ผจก-ได้เลยค่ะคุณหนู

ฮารุ-จ๊ะ ส่วนค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ไปเก็บกับท่านรองประธานนะคะ

นานามิ-เด่วจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายในวันนี้ทั้งหมดเองค่ะคุณหนู

ฮารุ-ฝากด้วยนะ ส่วนอันไหนของโอคะวะฟู๊ด ซานาเอะซัง จัดการให้เรียบร้อยด้วยนะคะ

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะคุณหนู

ผม-เอาละๆ ถ้าตกลงกันได้แล้ว ซานาเอะซังขอเอกสารด้วยครับ

ซานาเอะ-นี่ค่ะ

ฮารุ-นี่คุณคะ ไหนๆก็มาแล้วไปตรวจในส่วนของโรงแรมด้วยเลยสิคะ

ผม-เอ๊ะ ของทางโรงแรมด้วยหรอครับ ตะ แต่ผมส่งคนมาตรวจไปแล้วนะครับ

ฮารุ-นานามิซังรบกวนด้วยนะคะ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะคุณหนู

ผม-งะ งั้น ทุกคน พักผ่อนกันตามสบายนะครับ

ฮารุ-นี่ทุกคนคะ ที่โรงแรมนี้มีร้านอาหาร ระดับ มิชลินสตาร์อยู้ด้วยนะคะ พวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะนะ

ทุกคน-โอ้!!

ผม-นี่ชิโระ แกก็เอากับเค้าด้วยหรอ คนระดับอย่างแก จะมากินเองสักสิบรอบยังได้เลย

ชิโระ-มันก็ใช่อยู่หรอกนะต่อให้ต้องจ่ายให้ทุกคนสักมื้อก็ไม่ได้แพง แต่ว่านะ…

ผม-โอ้ยๆ แกจ่ายตังมาเลยนะ อุดหนุนกันหน่อยสิวะ ไอ้คุณชายชิโระ

ชิโระ-เห้ยๆเสียเงิน กับ กินฟรี ยังไงกินฟรีก็ต้องอร่อยกว่าอยู่แล้วไม่ใช่หรอ พี่ชายฮ่าๆๆๆ

ผม-ชิ แกจะไปไหนก็ไปเลย

ยูอิจิ-นี่พวกแก2คน สนิทกันจริงๆเลยนะ

ผม-ฮารุซังช่วยบอกให้เค้าจัดห้องพิเศษสำหรับพวกเราด้วยนะครับ

ฮารุ-เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วละค่ะ

พนง- คุณหนูคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ

ฮารุ-งั้นพวกเราก็ไปทานของฟรีอร่อยๆกันเถอะนะคะทุกคน

ทุกคน-โอ้!!!

 

 

ทุกคนแมร่งก็พร้อมใจกันเกิ๊น ทีเรื่องกิจกรรมในห้องนะอีดออดกันเหลือเกิน ไอ้พวกนี้

 

 

ผม-ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ต้องมาทำงานด้วยเสื้อยืดแบบนี้

ผจก.โรงแรม-มะ ไม่เป็นไรค่ะ

ผม-งั้นพวกเราไปกันเลยมั้ยครับ เราจะเริ่มจากทางไหนกันก่อนดีครับ

ซานาเอะ-ไปทางโรงแรมก่อนก็ได้ค่ะ ของทางร้านอาหารเด๋วเราค่อยไปก็ได้ค่ะเพราะยังไงเราก็ต้องไปอยู่แล้ว

นานามิ-งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ ท่างรองประธาน

ผม-เรียกแบบปกติไม่ได้หรอครับ

นานามิ-ไม่ได้ค่ะ

ผม-เฮ้อออ  งั้นก็ป่ะรีบทำงานพวกเราจะได้ไปทานข้าวกันสักที

 

 

 

หลังจากนั้นนานามิก็เริ่มไล่ตรวจทีละที่โดยมี ผจก.โรงแรมเดินนำ ผมก็เดินตามดูไปเรื่อยๆวนไปวนมา กว่าจะครบก็เกือบ

จะ5โมงเย็น

 

 

 

นานามิ-ตรวจหมดทุกที่แล้วค่ะ ท่านรองประธาน

ผม-ขอผมดูเอกสารหน่อยครับ

 

 

แล้วนานามิก็ยื่นเอกสารมาให้ผมก็เปิดๆดู มันค่อนข้างที่จะคำนวนได้คร่าวๆเพราะระบบประเมิณเป็นแบบให้ใส่คะแนน

ผมก็เปิดดูไปเรื่อยๆจนครบ โดยรวมแล้วก็อยู่ในระดับที่ดีแต่ก็น่าจะได้ประมาณ8เต็ม10

 

 

ผจก.โรงแรม-ปะ เป็นไงบ้างคะท่านรองประธาน

ผม-เอ๋ ผมบอกตอนนี้ไม่ได้หรอกนะครับ เพราะมันต้องเอากลับไปประเมิณผลต่ออีกครั้งที่บริษัท

ผจก- ระ หรอคะ

ผม-ไม่ต้องก้มหน้าเศร้าขนาดนนั้นหรอกนะครับ ที่ผมพอจะพูดได้ในตอนนี้คือ โดยรวมผลออกมาค่อนข้างดีครับ สบายใจ

ได้ครับ

 

ผจก-ค่ะ!!

ผม-เฮ้อออ หิวข้าวแล้วสิ ตอนนี้ฮารุซังอยู่ที่ไหนหรอครับ

ผจก.-เด๋วจะเช๊คให้นะคะ

 

 

แล้ว ผจก. ก็วิ่งไป

 

 

ซานาเอะ-ท่านประธานคะเรายังเหลืองานอยู่อีกนะคะ

ผม-เฮ้ออ ครับ ครับ

นานามิ-เหนื่อยหน่อยนะคะ

ผม-ฮ่ะๆเรื่องงานไม่เท่าไหร่หรอกนะครับ แต่เรื่องฮารุซังนี่สิครับเฮ้ออออออ

นานามิ-ก็ท่านรองประธาน โดนทำโทษอยู่นี่คะ

ผม-นั่นสินะครับ

ผจก.-ท่านรองประธานคะ ตอนนี้คุณหนูอยู่ที่ร้านอาหารของโรงแรมค่ะ

ผม-ป่ะพวกเราก็ไปกันเลยนะครับ

ผจก.-งะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ

ผม-เอ๊ะ ไม่ไปทานข้าวด้วยกันหรอครับ

ผจก.-เอ๋!! มะ ไม่ดีหรอกนะคะแบบนั้น อะ อีกอย่างยังอยู่ในเวลางานด้วยค่ะ

ผม-อืมมม น่าเสียดายจังเลยนะครับ

ผจก.-มะ ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ ท่านรองประธานแค่นี้ก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ

ผม-อย่าพูดอย่างงั้นสิครับนานๆผมจะได้ออกมาตรวจงานสักที งั้นเด๋วผมจะให้คนเอาตั๋วทานอาหารฟรีของทางโรงแรมลง

มาให้นะครับ

 

ผจก.-ขะ ขอบคุณมากเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ

ผม-ฮ่ะๆ ครับ แล้วเวลาทำงานห้ามก้มหน้าและควรยิ้มให้ลูกค้าอยู่เสมอด้วยนะครับ

ผจก-ทราบแล้วค่ะ

 

 

หลังจากนั้นพวกผมก็ขึ้นมาชั้นบนสุดของโรงแรมชั้นบนตกแต่งก็ยังคงคอนเซ็ปหรูหราไฮโซไม่เปลื่ยน

 

 

ผม-นานามิซัง เด๋วผมฝากมือถือกับประเป๋าตังให้ฮารุซังหน่อยนะครับ เด๋วผมจะไปห้องน้ำเสร็จแล้วเดินตามเข้าไปนะครับ

นานามิ-ได้ค่ะ

ผม-ทั้ง2คนเข้าไปทานอาหารก่อนนะครับ ซานาเอะซังเรื่องงานเด๋วค่อยทำหลังจากทานเสร็จก็ได้นะครับ

ซานาเอะ-ค่ะ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ในห้องน้ำนี่สะอาดสุดๆ ไม่รู้เรื่องนี้จะเกี่ยวกับร้านมั้ยแต่ ก็ต้องให้คะแนนเรื่องความ

สะอาดละนะ ภายในตกแต่งด้วยหินอ่อนก็ดูสวยดีนะเนี่ย หลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ก็เดินเข้าไปที่ร้านอาหาร ด้าน

หน้าร้านก็จะมี พนง. ต้อนรับอยู่

 

 

 

พนง.-สวัสดีค่ะ จองไว้รึป่าวคะ

ผม-เอ๊ะ เอ่อ มะ ไม่แน่ใจเหมือนกันนะครับ ตะ แต่ว่าผมคิดว่าเพื่อนๆผมนั่งทานอาหารกันอยู่ข้างในร้านนี้ครับ

พนง.-ตะ แต่ว่า

ผจก.ร้าน-เกิดอะไรขึ้นหรอ

พนง.-ผจก.คะ คือว่า คะ คุณลูกค้าท่านนี้

อายะ-มารับแล้วค่ะคุณท่าน

ผม/ผจก.ร้าน/พนง. - เอ๊ะ !!!

ผม-ขะ ขอบคุณนะครับอายะซัง!!! ผมนึกว่าจะอดทานข้าวสะแล้วนะครับ

 

 

ขอบคุณสวรรค์ ไม่งั้นตูอดกินข้าวแน่ๆ มือถือก็ไม่มี กระเป๋าตังก็ไม่อยู่

 

 

ผจก.ร้าน-ท่านประธานหรอคะ ชะ ชะ เชิญเข้ามาได้เลยค่ะ

พนง.-เอ๋!!

ผม-ฮ่ะๆเป็นอะไรหรอครับ

พนง.- คะ คือว่า ขอประทานโทษนะคะ

 

 

พนง.ผู้หญิงก็ก้มหัวลง ตัวสั่นดิกๆ ผมเห็นละก็อดขำไม่ได้ไม่ใช่ว่าจะแกล้งอะไรเค้าเพียงแต่ วันนี้ผมไม่คิดว่าจะต้องมา

ทำงานเพราะงั้นผมเลยใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ ทางร้านก็คงห้ามเข้าละมั้งถ้าแต่งตัวไม่ดี ร้านออกหรูขนาดนี้

 

 

ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ ผมเองก็ผิดที่แต่งตัวไม่เรียบร้อย ไม่ต้องคิดมากนะครับ

พนง.-ค่ะ

อายะ-เชิญทางนี้เลยค่ะ

 

 

ผมก็เดินตามอายะไปต้องบอกว่ามีแต่อาหารหน้ากินทั้งนั้นเนื้อสเต๊ค ซูชิ ซาชิมิ บอกตรงๆผมเลือกไม่ถูกนี่ยังไม่รวมพวก

ของทอด ของหวานอีก วันนี้กินให้ตายกันไปเลย

 

 

ฮารุ-มานั่งที่ได้แล้วค่ะที่รัก

ผม-ครับ

อาจารย์จิโตะเสะ-บิกคุคุงใจร้ายไม่ชวนกันเลย

ผม-ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับ พอดีตื่นเต้นที่ได้เจอเพื่อนๆมากไปหน่อยครับ

ชุน-นี่บิกคุคุง วันนี้ต้องขอบใจนายมากเลยนะ

คาโอริ-นั่นสินะ วิวที่นี่ก็สวย

อิจิโร่-ของกินก็อร่อยเนอะ

คายะ-แถมไม่จำกัดเวลาทานด้วยนะ พวกเรานั่งคุยกันให้เต็มที่เลยนะคืนนี้

ทุกคน-และที่สำคัญคือ ฟรี!!!!! ฮ่าๆๆ

 

 

แล้วทุกคนก็หัวเราะกันใหญ่ เฮ้อออไอ้พวกนี้ เอาเถอะนานๆครั้งก็ไม่เป็นไรหรอก

 

 

ผม-ฮ่ะๆ ไอ้พวกนี้ เอาสิวันนี้จะเลี้ยงให้เองก็ได้

 

 

และทุกคนก็ปรบมือให้เจ้าภาพอย่างผม

 

 

ฮารุ-นี่ทุกคนคะ ที่นี่บริการเครื่องดื่ม พิเศษเช่น เหล้า เบียร์ ไวน์ หรือสาเกชั้นดี  ด้วยนะคะ เชิญสั่งกันให้เต็มที่เลยนะคะ

ผม-ว่าแต่ ริว กับ ยัยพลอย พวกแกมาได้ยังไง

พลอย-พี่ฮารุบอกให้มาเจอกันที่นี่ค่ะ

ริว-พะ พี่ใหญ่ ทำไมไม่เรียกผมด้วยละครับ

ผม- สุดท้ายพวกแกก็มากันอยู่แล้วนี่เอาสิ จะเลี้ยงพวกแกด้วยก็ได้

อายะ-คุณท่านจะรับน้ำอะไรดีคะ

ผม-นี่อายะซัง ชิสึซัง ก็มานั่งทานด้วยกันสิครับ

ฮารุ-นั่นสิจ๊ะ

อายะ/ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

อายะ-คุณท่านจะรับน้ำอะไรดีคะ

ผม-ฮ่ะๆ เข้าใจแล้วละครับ งั้นผมขอน้ำองุ่นมีรึป่าวครับ

ฮารุ-จะมีได้ไงละคะที่รัก นี่ไม่ใช่ที่บ้านนะคะ อายะซังเอาน้ำโค้กมาให้คุณท่านก็ได้จ๊ะ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

 

และทุกคนก็เริ่มแยกย้ายกันไปตักอาหารที่ตัวเองอยากกิน ส่วนผมเดินไปมุม ชีส และ ผลไม้ก่อนเลย อยากลองมานาน

แล้ว ปัญหาคือชีส มีหลายชนิด ละ แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าอันไหนกินคู่กับผลไม้อันไหน สุดท้ายผมก็เลยตักมาหมดทุกอัน

เลย แล้วก็เอาผลไม้ที่ตัวเองชอบมา หลังจากนั้นผมก็เดินไปสั่งเสต๊ค 2ชิ้นแล้วก็เดินไปสั่งซูชิ พวกข้าวปั้นหน้าปลาไหล

และก็สั่งซาชิมิ ทาโกะ แล้วก็เดินกลับมาที่โต๊ะ

 

 

 

ฮารุ-ที่รักคะที่ร้านนี้เป็นยังไงบ้างคะ

ผม-อืมมม ผมก็ยังไม่ได้เดินตรวจนะครับแต่ ผมว่ามันก็ดีนะครับ วิวก็สวย ห้องน้ำก็สะอาด สเต๊คก็นุ่ม อร่อยเลยละครับ

ฮ่ะๆ

ฮารุ-หรอคะ แล้วที่รักว่าราคาเป็นยังไงบ้างอะคะ

ผม-เรื่องราคาผมว่าก็ยังสมเหตุสมผลอยู่นะครับ เพราะไหนจะทำเลที่ตั้งของร้านอีก ค่าวัตถุดิบ พนง พ่อครัว ค่าใช้จ่าย

หลายๆอย่าง กับราคามื้อเย็นต่อหัว 13000เยน ต่อคน ก็พอรับได้นะครับ

 

ฮารุ-หรอคะ แต่มันไม่ถูกไปหน่อยหรอคะ เครื่องดื่ม แพงๆเราก็มีให้บริการไม่อั้น แถมเราไม่มีกำหนดเวลาทานอีกด้วยนะ

คะ เราแค่จำกัดเป็นรอบๆเท่านั้นเอง

 

ผม-เรื่องนี้ผมเองก็เห็นด้วยนะครับ งั้นเด๋วผมคงต้องขอกลับไปดูเอกสาร ของร้านนี้เพิ่มเติมอีกทีก่อนนะครับว่าร้านได้กำไร

ต่อเดือนเท่าไหร่ คุ้มแค่ไหน

 

ฮารุ-เอ๊ะ ห้ามค่ะ จนกว่าคุณแม่จะอนุญาตที่รักห้ามหยิบเอกสารค่ะ

ผม- ขะ เข้าใจแล้วละครับ

 

 

ในระหว่างที่พวกเรานั่งกินนั่งคุยกัน ผจก.ร้านก็คอยเดินแวะเวียนเดินมาดูพวกเราอยู่ตลอดเวลา

 

 

ผจก.ร้าน-อาหารเป็นยังไงบ้างคะ คุณหนู

ฮารุ-อร่อยมากเลยจ๊ะ จริงสิซานาเอะซัง ข้าวกล่องของบิกคุซังช่วยสั่งจากที่นี่ทุกวันด้วยนะคะ

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-เด๋วช่วยส่งตั๋วทานอาหารร้านนี้ฟรีไปให้ ผจก.โรงแรมสาขานี้ ทีนะครับส่งไป2ใบก็ได้ครับ

ผจก.ร้าน-จะให้ส่งตั๋วช่วงเวลาไหนไปดีคะ

ผม-เอามื้อเย็นละกันนะครับ ช่วยจัดการให้ผมเลยนะครับ

ผจก.ร้าน-ทราบแล้วค่ะท่านประธาน

 

 

แล้วผจก.ร้านก็วิ่งไป

 

 

ฮิมาวาริ-นะ นายเป็นท่านประธานหรอ

ผม- คะ คือว่าจะบอกยังไงดีละครับมันค่อนข้างซับซ้อน

ฮารุ-ซับซ้อนตรงไหนละคะ บิกคุซัง ทำงานในโอคะวะกรุ๊ปตำแหน่งรองประธานบริษัทค่ะ สำหรับโอคะวะฟู๊ดบิกคุซังเป็น

ประธานบริษัทค่ะ

 

คาโอริ-นะ นายถึงมีเงินเลี้ยงพวกเราสินะ

ชู-ว่าแต่นายนี่ก็โชคดีจริงๆนะ ได้ทำงานบริษัทใหญ่ๆ นึกว่างานจะเยอะนะบริษัทใหญ่ๆแต่คงไม่เยอะเท่าไหร่สินะ นายถึง

ทำงาน2ที่ได้

 

ผม- คะ คือ

นานามิ-ไม่หนักที่ไหนละคะ เอกสารทั้งหมด ของ 2บริษัท บิกคุซังทั้งอ่านและเซ็นเองทั้งหมดเลยนะคะ

ซานาเอะ-ไหนจะต้องออกไปประชุม กับทั้ง2 บริษัทแล้ว ต้องไปตรวจสาขา ต้องไปพบลูกค้า ต้องแก้ปัญหาต่างๆนาๆ คิด

ว่ามันง่ายอย่างงั้นหรอคะ

 

ผม-นะ นี่ ทั้ง2คน

นานามิ-พวกเรา2คนเป็นเลขาของบิกคุซัง พวกเราทำงานกันจนไม่ได้พัก แต่งานของพวกเรา2คนทั้งหมดถูกส่งต่อไปที่บิก

คุซังคนเดียวนะคะ

 

ชิโระ-ก็เข้าใจที่แกคิดหรอกนะชู แต่ว่านะบริษัทใหญ่ๆขนาดนั้น รับบิกคุคุงเข้าทำงานด้วยวุฒิน้อยกว่าพวกเราตอนนี้ คิด

ว่าบิกคุคงต้องพิสูจตัวเองมาเยอะมากๆแล้วละ ถึงได้รับความไว้ใจ ให้ทำงานเยอะขนาดนี้

 

ฮารุ-เฮ้ออออ ตอนนี้บิกคุซังโดนสั่งพักงานอยู่ค่ะ ก็เพราะว่า ทำงานมากไป ทางบริษัทเลยมีคำสั่งให้บิกคุซังต้องพักงาน

เหตุผลสั่งพักงานบ้าบอแบบนี้ไม่มีใครคิดว่าจะมีหรอกนะคะ แต่บิกคุซังทำให้มันมีจนได้

 

ผม-พอเถอะนะครับพวกเราอย่ามานั่งเสียเวลาคุยเรื่องงานกันเลยนะ อุส่าได้เจอกันทั้งที

คายะ-หรือว่าเคนชิน

มาโกะโตะ-อ่าไม่ผิดแน่

ผม-มีเรื่องอะไรกันหรอครับ

คายะ-คือตอนพวกเราหาที่ฝึกงานกันอยู่กันดันไปเจอบริษัทชื่อดังแต่เพิ่งจะตั้งขึ้นมาใหม่

มาโกะโตะ-พอพวกเราเห็นชื่อประธานบริษัท พวกเราก็ยังคุยกันเล่นๆเลยว่าไม่น่าจะเป็นแกไปได้

คายะ-พะ พวกเราเลยเอาไปให้เคนชินดู

ผม-อ่อเรื่องมันเป็นแบบนี้เองหรอครับ เฮ้อออออ เคนชินแกเนี่ยนะโง่รึป่าว บริษัทที่สบายๆกว่านี้มีอีกตั้งเยอะ

เคนชิน-ก็ใครใช้ให้แกหายเงียบไปแบบนั้นเล่า

ผม-เรื่องนั้นต้องขอโทษจริงๆ แต่ตอนนี้เราก็อยู่ในกลุ่มเดียวกันแล้ว เวลาทุกคนคุยกันแกก็ตอบพวกเราหน่อยสิ

เคนชิน-ขะ เข้าใจแล้วน่าา

ผม-ซานาเอะซัง เรื่องฝึกงานของเคนชิน ช่วยจัดการให้ผมด้วยนะครับ

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-แล้วก็เด๋วพวกเราต้องรีบทานกันหน่อยนะครับจะได้ไปทำงานกันต่อ

ซานาเอะ-ค่ะ

ชิโระ-ก็อย่างที่เห็น ขนาดไอ้หมอนี่โดนสั่งพักงาน อยู่ แต่วันนี้มันก็ยังทำงานเกือบทั้งวันอยู่ดี เพราะงั้นที่มันโดนสั่งพักงาน

ด้วยเหตุผลแบบนั้น มันก็สมควรแล้วจริงมั้ยละ

 

อิจิโร่-มะ มันก็จริงละนะ

ชู-ขะ ขอโทษนะบิกคุคุง

ผม-ไม่ต้องคิดมากหรอกน่าชูจัง ฮ่ะๆ นี่ทุกคนไว้พวกเราไปปาร์ตี้ที่บ้านผมกันมั้ยครับ เด๋วพวกเรานัดวันกัน

ทุกคน-ไป!!!

จิสึรุ-นี่ๆไหนๆวันนี้พวกเราก็รวมตัวกันเกือบจะครบทุกคน พวกเรามาถ่ายรูปรวมกันเถอะ เพราะในที่นี่มีอยู่2คนที่หาเจอตัว

ยาก นั่นคือ ชินคุงและบิกคุคุง เชิญ2คนนี้มายืนตรงกลางเลย

 

 

 

และพวกเราก็มารวมตัวกันถ่ายรูป แน่นอนว่าไม่ลืมที่จะอัปลงกลุ่ม พอพวกเรากินข้าวกันเสร็จก็เกือบๆ4ทุ่ม ก็ยังดีที่วันนี้ยัง

ไม่ดึกมาก ยังมีรถไฟ แถมอยู่ใจกลางเมืองอีก คงกลับบ้านได้กันปลอดภภัยละนะ

 

 

 

ผม-งั้นทุกคนครับ กลับบ้านกันดีๆนะครับ

ทุกคน-ขอบคุณที่เลี้ยงนะบิกคุคุง

ผม-ฮ่ะๆ ครั้งหน้าต้องมาที่บ้านผมให้ได้เลยนะครับ

ทุกคน-โอ้!!!

ซานาเอะ/นานามิ-งั้นพวกเรา2คนขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ

ผม-เอ๊ะ เด๋วผมให้รถโรงแรมไปส่งนะครับ

นานามิ-ไม่เป็นไรค่ะ พวกเรากลับด้วยกันได้ยังไงบ้านก็อยู่ใก้ลกันอยู่แล้วค่ะ

ผม-ทั้ง2คน อยู่บ้านใก้ลกันหรอครับ

ซานาเอะ-ใช่ค่ะ เพราะเรื่องงานด้วยถ้าอยู่ใก้ลกันก็น่าจะสดวกกว่าน่ะค่ะ

ผม-เข้าใจแล้วละครับ ยังไงก็ต้องระวังตัวด้วยนะครับทั้ง2คน

ซานาเอะ/นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

แล้วทั้ง2คนก็เดินไปขึ้นรถไฟ

 

 

ผม-ชิโระ แล้วแกจะเอาไงกลับด้วยกันมั้ย

ชิโระ-ไม่เป็นไรหรอก เนี่ย มิอูระมารับพอดี ไปก่อนนะ

ผม-เออ กลับบ้านดีๆนะ

ฮารุ-งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันได้แล้วนะคะ

 

 

พวกผม5 คนก็ขึ้นรถตู้ของทางโรงแรม พอกลับมาถึงบ้านพวกผมก็แยกย้ายกันกลับห้องผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวไปนอน