ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
 
 
ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงไปกินข้าวเช้าแล้วก็ออกไปทำงาน วันนี้ย้ายห้องทำงานใหม่ ถึงจะบอกว่าห้องใหม่ แต่มัน
ทั้งชั้นมันกว้างมากๆๆ ห้องทำงานผมนี่ใหญ่กว่าเดิมอีก เป็นเท่าตัว
 
ผม-เฮ้อออออ รู้สึกว่ามันจะใหญ่ไปนะเนี่ยย
นานามิ-นั่นสิคะ
ซานาเอะ-แต่ก็มีพื้นที่ให้เราใช้เยอะเลยนะคะ เราสามารถทำมุมทานข้าวของ พวกเราก็ได้นะคะ
ผม-มันก็จริงนะครับ แต่ คนตกแต่งภายในของที่นี่ดูหรูหรา เหมือนโรงแรมดีนะครับถ้าไม่ต้องมาทำงานก็คงคิดว่าได้มา
พักโรงแรมหรูย่านใจกลางเมือง
 
นานามิ-มันก็แน่สิคะ บริษัทเราเป็นบริษัททำโรงแรมนี่คะ
ผม-จริงสิเด๋วผมไปทำงานก่อนนะครับ
 
 
ผมก็เข้ามาทำงานไปได้สักพัก มือถือผมก็ดัง
 
 
ผม-ฮัลโหลครับ
เคนซัง-บิกคุซัง Zจัง เสร็จแล้วนะครับ
ผม-จริงหรอครับเคนซัง
เคน-จริงครับ เสียงคาร์บูดังสะใจแน่ๆครับ
ผม-งั้นเด๋วผมเลิกงานแล้วจะเข้าไปเอารถนะครับผมอาจจะขอไปหลังอู่ปิดได้มั้ยครับพอดีผมยังไม่เสร็จงานเลยครับ
เคน-ได้สิครับบิกคุซัง งั้นเด๋วเราเจอกันนะครับวันนี้
ผม-ครับ ทราบแล้วครับ
 
พอผมวางสายจากเคนซังเสร็จผมก็โทรไปหาฮารุ
 
ฮารุ-ฮัลโหล
ผม-ฮารุซังครับ
ฮารุ-ฮารุค่ะ
ผม-ฮะ ฮารุครับ พลอยจังกับมิจังกลับมาบ้านรึยังครับ
ฮารุ-กลับมาแล้วค่ะที่รักมีอะไรหรอคะ
ผม-คือผมอยากจะให้นิชิโนะซังมาหาผมที่ บริษัทครับ
ฮารุ-ค่ะ เด๋วฮารุจะบอกให้นะคะ
ผม-ไม่ต้องให้นิชิโนะซังขับรถมานะครับ
ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักไม่สบายอีกแล้วหรอคะเด๋วจะรีบให้นิชิโนะซังไปหานะคะ
ผม-ไม่ใช่ครับฮารุ....ตู๊ดๆ
 
ฮารุวางสายไปสะแล้ว เฮ้ออออ ผมก็นั่งทำงานต่อไปอีกสักพัก
ก๊อกๆ
 
นานามิ-ขออนุญาตค่ะ คุณหนูสั่งให้เอายามาให้ค่ะ
ผม-ยาหรอครับ
นานามิ-ค่ะ คุณหนูบอกบิกคุซังไม่สบายเด๋วจะให้นิชิโนะซังมาพาขับรถกลับบ้านค่ะ
ผม-คือว่า ผมสบายดีครับนานามิซังเอายาไปเก็บเถอะนะครับ แล้วถ้านิชิโนะซังมาถึงก็ให้เค้าขึ้นมานั่งรอที่หน้าห้องได้
เลยนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
 
แล้วนานามิก็ออกไปผมก็ทำงานต่อไปอีกสักพัก กว่าจะเสร็จก็2ทุ่ม ผมก็เลยเอาเอกสารออกมาให้
 
 
ผม-ซานาเอะซัง นานามิซัง นี่เอกสารนะครับ แล้วก็เก็บของกลับบ้านได้แล้วนะครับ ซานาเอะซังพรุ้งนี้ผมขอฝากงานที่นี่
ด้วยนะครับ
ซานาเอะ-ได้ค่ะ จริงสิคะ นามบัตรใหม่ของบิกคุซังมาส่งแล้วนะคะ
นานามิ-งั้นขอแบ่งหน่อยนะคะ เด่วพรุ้งนี้ต้องไปประชุมกับพบลูกค้าพอดีด้วยสิ
ผม-งั้นก็รีบเก็บของไปพักผ่อนกันได้แล้วนะครับ นานามิซังพรุ้งนี้เราไปเจอกันที่โรงแรมสาขาเลยนะครับไปแต่เช้านะครับ
นานามิซัง
 
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
นาชิโนะ-คุณท่านผมช่วยถือของนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับ งั้นผมไปเก็บของก่อนนะครับแล้วเด๋วเราไปธุระกัน
นิชิโนะ-ทราบแล้วครับ
 
แล้วผมก็เข้ามาเก็บของแล้วก็ลงลิฟต์มากับนิชิโนะพอเดินไปที่รถ
 
นิชิโนะ-คุณท่านเด๋วผมขับให้ครับ
ผม-เด๋วผมขับให้ก่อนละกันครับ เพราะรถคันนี้ค่อนข้างที่จะขับยากพอสมควร
 
 
แล้วพวกเราก็ขับรถออกมาตรงไปที่อู่ กลางคืนแล้วพอออกนอกเมืองมาหน่อยรถก็เริ่มน้อย ขับสบายมากๆ
 
นิชิโนะ-คุณท่านรถคันนี้กี่แรงม้าหรอครับ
ผม-ประมาณ 8-900แรงม้าครับ
นิชิโนะ-เอ๊ะ แรงม้าสูงขนาดนั้นเลยหรอครับ
ผม-ใช่แล้วครับ ที่ผมไม่เคยให้ใครขับรถคันนี้ก็เพราะว่า มันแรงมาก และทุกอย่างก็เซ็ทมาเพื่อผมคนเดียว
นิชิโนะ-ละ แล้วให้ผมขับคันนี้กลับบ้านมันจะดีหรอครับ
ผม-ก็เด๋วลองดูก่อนละกันครับถ้าไม่ไหวเด๋วพวกเราค่อยหาทางแก้กัน
นิชิโนะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
ผมก็ขับรถมาสักพักก็ถึงอู่ผมก็ขับเข้าไปจอดรถแล้วก็ลงไป
 
 
เคน-บิกคุซัง ยินดีต้อนรับครับ
ผม-เคนซังครับ ลูกชายผมอีกคันอยู่ไหนหรอครับ ผมอดใจรอไม่ไหวแล้วครับ
เคน-ฮ่าๆๆๆ อยู่ข้างในอู่ครับ สีแดงตัดด้วยสีดำสวยมากเลยล่ะครับ
 
แล้วเคนซังก็พาเดินเข้าด้านใน ก็เห็น 240zสีแดงจอดอยู่
 
ผม-ว้าววววว เคนซังงง สวยมากแบบที่อยากได้เลยครับ
เคน-แต่บิกคุซัง มันจะไม่เตี้ยไปหรอรถคันนี้
ผม-เอ๋ ผมว่าแบบนี้กำลังสวยเลยนะครับ ล้อก็พอดีกับซุ้มล้อ กระจกมองข้างก็ใช้ได้ สุดยอด แล้วเครื่องเป็นไงบ้างครับ
หลังจากทำใหม่และแต่งเพิ่มไปอีก
 
เคน-แรงม้าตอนนี้อยู่ที่350 แรงม้าครับ
ผม-กำลังดีเลยนะ สำหรับรถเก่าๆแบบนี้
 
ผมก็เลยลองสตาร์ทรถ ทีเดียวก็ติดเลยเสียงเครื่องอย่างแน่น เสียงคาร์บูตอนดูดอากาศนี่ชัดมาก มันมีเสียงฟอดๆ เร้าใจ
สุดๆผมก็เลยค่อยๆขับออกมาตรงที่จอดรถ
 
นิชิโนะ-ว้าวววว คุณท่าน คันนี้รถของคุณท่านหรอครับ
ผม-ครับ ผมเลยต้องให้นิชิโนะซังมาช่วยขับกลับบ้าน งั้น นิชิโนะซังลองเข้าไปขับR33 ดูหน่อยครับว่าไหวมั้ย
 
 
แล้วนิชิโนะก็เดินไปสตาร์ทรถ33 พอใส่เกียร์ปุ๊บออกตัวดับ แล้วก็สตาร์ทใหม่ออกตัวก็ดับอีก ประมาณรอบ4-5รอบ และนิ
ชิโนะก็ลงมาจากรถ
 
 
ผม-ไม่ไหวสินะครับ
นิชิโนะ-ขอโทษด้วยนะครับคือ คลัชต์มันแข็งมากเลยครับพอตอนปล่อย มันดีดออกเลยครับคุณท่าน
ผม-ไม่เป็นไรครับ ตั้งแต่ทำคันนี้มาผมก็เตรียมใจเรื่องที่คันนี้คงมีผมคนเดียวในบ้านที่ขับได้
เคน-มีเรื่องอะไรกันหรอครับบิกคุซัง
ผม-คือว่าผมอาจจะต้องทิ้งรถไว้ที่นี่คันนึงแล้วล่ะครับ
เคน-ทำไมล่ะครับ
ผม-คือขากลับบ้านผมอยากลองขับ240z กลับบ้านจะได้เทสรถด้วยนิดๆหน่อยๆ แต่นิชิโนะซังขับ33 ไม่ไหวน่ะสิครับ
เคน-งั้นเด๋วผมจะขับรถสไลด์ไปส่งเองครับ
ผม-เอ๊ะจะดีหรอครับ
เคน-ดีสิครับ
ผม-งั้นผมรบกวนด้วยนะครับ
 
 
แล้วเคนซังก็เอารถสไลด์ออกมา แล้วผมก็ขับ240zขึ้นไปแล้วก็เอาสายรัดล๊อคที่ล้อและตัวรถเอาไว้ และผมก็ขับ33
นำทางไปที่บ้าน
 
 
นิชิโนะ-ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับคุณท่าน
ผม-เอ๋ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ คันนี้มันขับยาก จริงๆนั่นแหละครับ
นิชิโนะ-คุณท่านขับใช้ทุกวันได้ยังไงกันครับเนี่ยแบบนี้
ผม-จริงๆผมก็ชินมาจากที่บ้านเกิดแล้วล่ะครับ แล้วพอมาอยู่ที่นี่ตอนแรกๆก็รู้สึกว่าแข็งเหมือนกันครับ แต่ใช้ไปสักพักก็
รู้สึกปกติแล้วครับ
 
 
สักพักพวกเราก็ขับรถกันมาถึงที่บ้าน
 
 
ผม-ยามาดะซังอย่าเพิ่งกดปิดประตูนะครับเด๋วรถคันข้างหลังเค้าจะเอารถมาส่ง
ยามาดะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วผมก็เอารถไปจอดในโรงรถ พอเดินออกมาก็เจอทานากะ
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-ครับ
พ่อบ้าน-คุณท่านซื้อรถใหม่หรอครับ
ผม-ใช่แล้วครับ
 
 
แล้วผมก็เดินขึ้นไปถอยรถลงมาจากรถเคนซัง
 
 
ผม-เคนซังครับค่าใช้จ่ายเท่าไหร่หรอครับ
เคน-ไม่คิดเงินหรอกนะครับเรื่องแค่นี้เอง
ผม-เอ๋ จะดีหรอครับ
เคน-ไม่เป็นไรจริงๆครับบิกคุซัง
ผม-งั้น ทานากะซัง ช่วยไปเอาไวน์ที่ผมเก็บไว้มาให้ผมหน่อยครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ฮารุ-ที่รักคะเกิดอะไรขึ้นทำไมรถมากันเยอะจังคะ
ผม-พอดี ผมให้เคนซังเค้าเอารถมาส่งให้ที่บ้านครับ
ฮารุ-เอ๋แล้วนิชิโนะซังล่ะคะ
ผม-กลับมาพร้อมผมแล้วครับ
ฮารุ-แล้วรถสีแดงนี่ของที่รักหรอคะ
ผม-ครับ ผมซื้อรถคันนี้มาเองครับ
ฮารุ-ที่รักซื้อรถไม่บอกฮารุหรอคะแล้วซื้อมาเท่าไหร่คะ รถมันรุ่นเก่ามากแล้วนะคะ 
ผม-เอ๊ะ! ผะ ผมขอโทษนะครับ พอดีไปเจอปุ๊บผมก็อยากได้เลยครับ
ฮารุ-เฮ้ออตอนนี้ฮารุเริ่มจะเข้าใจที่รักมากขึ้นแล้วล่ะค่ะ
ผม-ฮ่ะๆ..อย่างงั้นหรอครับ
พ่อบ้าน-คุณท่านครับกระผมเอาไวน์มาให้แล้วครับ
ผม-ขอบคุณครับ เคนซังช่วยรับไว้ด้วยนะครับ
เคน-โอ้ ขอบคุณนะครับบิกคุซัง งั้นผมไปก่อนนะครับ
ผม-ขอบคุณนะครับเคนซัง
 
แล้วเคนซังก็ขับรถออกไป
 
พ่อบ้าน-คุณท่านพรุ้งนี้ไม่ต้องให้กระผมเตรียมพร้อมไว้จะดีหรอครับ
ผม-ดีสิครับเพราะไม่งั้นผมจะตั้งใจได้ยังไงละครับ งั้นเด่วผมขอไปทานข้าวก่อนนะครับเด๋วพรุ้งนี้ผมต้องไปทำงานแต่เช้า
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะนะครับ
ฮารุ-แล้วที่รักจะเอารถจอดไว้ตรงหน้าบ้านนี่หรอคะ
ผม-ครับ เด๋วผมค่อยทำห้องให้มันอยู่
ฮารุ-ที่รักจะทำห้องให้รถอยู่หรอคะ!
ผม-คะ ครับ แบบของคุณพ่อไงครับ
ฮารุ-แต่จอดรถตรงนี้มันเกะกะคนจะเข้าบ้านนะคะเวลาพลอยจังกลับบ้านมา รถก็วนมาส่งตรงหน้าบ้านลำบากนะคะ
ผม-อ่อเรื่องนั้นแก้ง่ายๆครับ
ฮารุ-ทำยังไงหรอคะ
ผม-งั้นหลังจากนี้ทุกคนห้ามเข้ามาจอดรถหน้าบ้านครับ
ฮารุ-เอ๋!!!
ผม-นะครับทานากะซัง
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
 
 
พวกผมก็เดินเข้าบ้านไปที่ห้องทานอาหาร
 
 
ฮารุ-ที่รักวันนี้ทำงานเหนื่อยมั้ยคะ
ผม-เหนื่อยสิครับ
มิจัง-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะคุณท่าน
ผม-ขอบคุณครับมิจัง
 
แล้วผมก็นั่งกินข้าวใช้เวลาแค่10นาทีผมก็กินข้าวหมดจาน
 
ผม-งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ
มิจัง-เอ๋
เมดอายะ-คะ..คุณท่าน
ฮารุ-ปล่อยคุณท่านไปเถอะช่วงนี้เค้าต้องทำงานเยอะมาก
ผม-ขอบคุณนะครับฮารุซัง
ฮารุ-ค่ะ เด๋วฮารุตามขึ้นไปนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
แล้วผมก็เดินขึ้นไปบนห้องอ่าบน้ำแต่งตัวแล้วนอนตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวละออกไปทำงานเลยไปเจอกับนานามิซัง
ที่โรงแรมสาขาพอขับรถไปถึงก็จอดรถที่หน้าโรงแรมพอผมลงจากรถนานามิก็วิ่งมาตามติดมาด้วย ผู้จัดการ
 
 
นานามิ-บิกคุซังนี่เอกสารค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
คนรับรถ-ให้ผมเอารถไปจอดเก็บมั้ยครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับเด๋วผมประชุมเสร็จ จะต้องไปที่อื่นต่อ
ผู้จัดการ-ยินดีต้อนรับค่ะบิกคุซัง ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์เดินทางมาไกลถึงที่นี่
ผม-ไม่เป็นไรครับพวกเราเริ่มประชุมกันเลยได้มั้ยครับพอดีเด่วผมต้องไปประชุมต่ออีกหลายที่ครับ
ผู้จัดการ-เชิญทางนี้เลยค่ะบิกคุซัง นี่เธอเอาน้ำเข้าไปให้บิกคุซังกับนานามิซังด้วยนะ
พนง-ค่ะหัวหน้า
 
 
 
แล้วพวกเราก็เดินกันเข้าไปประชุม ไปถึงผมก็พูดๆแล้วตัดบทจบเลยไม่งั้นยาวแน่พอเสร็จผมก็วิ่งไปที่รถกับนานามิซังไป
อีกสาขาพอไปถึงก็ได้รับการตอนรับแบบเดิมผู้จัดการออกมาต้อนรับเองแล้วก็พาไปที่ห้องประชุมแล้วก็เหมือนเดิมผมพูด
ตามรายงานที่ผมมี แล้วก็ตัดจบทันทีพอประชุมเสร็จ2ที่ก็10โมงกว่าแล้วผมก็วิ่งขึ้นรถไปประชุมต่อ หลังจากประชุม
เสร็จ11.25 ผมก็รีบวิ่งไปที่รถ
 
 
นานามิ-ต่อไปบิกคุซังต้องไปพบลูกค้าอีก2ที่คะ
ผม-เอ๊ะ ยังไม่หมดอีกหรอครับ
นานามิ-ค่ะ
ผม-มันไม่ทันแล้วครับนานามิซังงั้นขอผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ
นานามิ-เอ๊ะ จะดีหรอคะ
 
 
ผมไม่ได้ตอบอะไรนานามิกลับไปและผมก็ซัดรถออกจากโรงแรมไปโรงเรียนให้ไวที่สุดไปถึงก็เข้าไปจอดรถในโรงเรียน
พวกอาจารย์ก็ออกมามองดูกัน อย่างว่าเสียงรถผมมันดังมากๆพอจอดรถเสร็จผมก็วิ่งเข้าไปในโรงเรียน
 
 
ผม-ผมต้องรีบไป รบกวนล๊อครถให้ผมด้วยนะครับนานามิซัง
 
แล้วผมก็โยนกุญแจรถให้นานามิ
 
นานามิ-เด่วสิคะ
 
แล้วผมก็วิ่งเข้าไปในโรงเรียนเจอ นาคาสะยืนอยู่ตรงหน้าตู้ล๊อคเกอร์เก็บรองเท้าหน้าทางเข้า
 
นาคาสะ-เอ๊ะเสียงรถดังๆเมื่อกี้..บิกคุคุงเองหรอทำไมมาไวจังล่ะ
ผม-ห้อง3eไปทางไหนใก้ลสุดครับ
นาคาสะ- ทะ ทางนี้ค่ะ
 
แล้วผมก็วิ่งไปทางที่นาคาสะชี้
 
นาคาสะ-ดะ เด๋วสิ
 
พอวิ่งไปถึงชั้น3 ผมก็วิ่งหาห้อง3eพอเจอห้องปุ๊บผมก็เปิดประตูเข้าไปสุดแรงดังปัง!!!
 
ผม-แฮกๆๆขอโทษนะครับ ผม เป็นผู้ปกครองของมิจังครับ
อาจารย์-ชะ เชิญค่ะ
ผม-แฮกๆ ขอบคุณครับ
นานามิ-แฮกๆ บิกคุซัง แฮกๆ รอด้วยสิคะ
อาจารย์-เอ๊ะ
ผม-ขอโทษที่มาช้า….นะครับ อาจารย์......จิโตะเสะ
 
ใช่อาจารย์ประจำชั้นของมิจัง คือคนเดียวกับอาจารย์ประจำชั้นที่ผมเคยเรียนที่นี่แล้วพอมิจังหันมาเห็นหน้าผม มิจังก็ยืน
ขึ้น
 
มิจัง-คะ คุณท่าน!!
ทุกคน-เอ๋!!!!!
ผม-ดะ เด่วสิครับมิจัง ยังไม่เลิกเล่นคุณท่านอะไรนั่นอีกหรอครับ พี่ชายเองนะไม่ใช่คุณท่านนะครับ
มิจัง-เอ๊ะ แต่ว่า
ผม-ผมต้องขอโทษผู้ปกครองและนักเรียนทุกท่านด้วยนะครับที่ทำให้ตกใจ
อาจารย์-งะ งั้น นักเรียนทุกคนจ๊ะ พวกเรา มาตั้งใจเรียนกันต่ออีกหน่อยนะจ๊ะเด๋วจะได้ไปพักแล้ว
นักเรียน-ค้า/ครับ
 
 
แล้วหลังจากนั้นก็เรียนไปได้อีกแค่แปปเดียวก็พักเที่ยง
 
 
อาจารย์จิโตะเสะ-งั้นเด๋วตอนพักเที่ยง มิจังและผู้ปกครองช่วยนั่งรอด้วยนะจ๊ะ
มิจัง-ค่ะ
ผม-ขอเวลาผมสักครู่นะครับ นานามิซังช่วยโทรไปบอกลูกค้าที่ครับว่าติดประชุมด่วนขอเลื่อนไปตอนเย็นได้มั้ย สัก4-
5โมงเย็นนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
 
แล้วผมก็เดินเข้าห้องเรียนไปหามิจังกับอาจารย์
 
ผม-ขอโทษนะครับอาจารย์
อาจารย์-ไม่เป็นไรจ๊ะ นั่งก่อนสิบิกคุคุง กี่ปีกันแล้วนะที่เธอมาเรียนที่นี่
ผม-ครับเอ๊ะ อาจารย์…จำผมได้ด้วยหรอครับ
อาจารย์-ตอนแรกก็จำไม่ได้หรอกนะจ๊ะ แต่คนที่ชื่อบิกคุซังน่ะ อาจารย์รู้จักแค่คนเดียวเท่านั้นแหละจ๊ะอาจารย์ดีใจนะที่
ได้เจอกับเธออีก ครั้งที่แล้วเธอก็ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้บอกลาเลยนะ
 
ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมก็ตกใจเหมือนกันครับที่เห็นอาจารย์มาเป็นอาจารย์ประจำชั้น
ให้มิจัง
 
อาจารย์- สรุปบิกคุคุง เธอคือคุณท่าน ที่ทานากะซังพูดถึงหรอจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ...คะ ครับ อย่างที่ทานากะซังเล่าไปแล้วล่ะครับ แต่สำหรับผมแล้วมิจังก็เหมือนคนในครอบครัว เพราะแบบ
นั้นผมถึงรีบทำงานแล้วรีบมาครับ
 
นานามิ-ขออนุญาตค่ะ
อาจารย์-หรอจ๊ะ อาจารย์ก็ไม่คิดว่าจะได้เจอเธออีกหรอกนะ เพราะตอนนั้นเธอมาเรียนแค่ปีเดียวพอสอบวันสุดท้าย
เสร็จก็นั่งเครื่องบินกลับบ้านเลย
 
ผม-ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับ ที่ปิดเรื่องวันกลับบ้านไว้
อาจารย์-เพื่อนๆทุกคนเค้าก็จะเซอร์ไพรส์เลี้ยงส่งเธอกลับบ้าน แต่บิกคุคุงเธอดันทำเซอร์ไพรส์กว่าโดยการนั่งเครื่อง
กลับบ้านในเช้าวันต่อมา ไม่บอกใครสักคน
 
ผม-วันที่ผมกลับ ทาเคดะ เป็นคนไปส่งผมที่สนามบินครับ
อาจารย์-ทาเคดะคุงน่ะหรอ พวกเธอสนิทกันจังเลยนะ
ผม-ฮ่ะๆ งั้นหรอครับ
อาจารย์-แล้วตอนนี้บิกคุคุงทำงานที่ไหนหรอจ๊ะ
นานามิ-นี่นามบัตร บิกคุซังค่ะ
อาจารย์-พวกเธอ2คนแต่งงานกันแล้วหรอจ๊ะ
ผม-เอ๊ะ ทำไมคิดแบบนั้นละครับ
อาจารย์-ก็เธอใส่แหวนแต่งงานนิ่บิกคุคุง แล้วพาผู้หญิงมางานแนะแนวแบบนี้มันก็เหมือนกับพ่อแม่พากันมาดู
ลูกสาวไม่ใช่หรอจ๊ะ
 
ผม-มะ ไม่ใช่นะครับ อาจารย์
นานามิ-คือดิฉัน ชื่อนานามิ เป็นเลขาของบิกคุซังค่ะ
อาจารย์-เลขาหรอจ๊ะ นี่บิกคุคุงเธอทำงาน อะไรกันแน่นะ
 
แล้วอาจารย์ก็อ่านนามบัตรที่นานามิให้ไป
 
อาจารย์-เอ๋!!!!! นะ นี่เธอ เธอเป็นถึงรองประธาน บริษัทโอคะวะกรุ๊ปหรอเนี่ย
นานามิ-ค่ะ นอกจากนั้นยังเป็นประธานของบริษัทโอคะวะฟู๊ดด้วยค่ะ
ผม-เด๋วสิครับ นานามิซัง
อาจารย์-งะ งั้น อาจารย์ขอส่วนลดโรงแรมได้รึป่าวน้าาาาาาา
นานามิ-เรื่องนั้น
ผม-ฮ่ะๆๆ อาจารย์นี่เป็นคนตรงๆเหมือนเดิมเลยนะครับ
มิจัง-คุณท่าน
ผม-พี่ชายครับ
มิจัง-พะ พี่ชายเคยเรียนที่นี่ด้วยหรอคะ
ผม-ใช่ครับ พี่ชายมีโอกาสได้มาเรียนที่นี่1ปีครับ แล้วตอนนั้นอาจารย์จิโตะเสะคนนี้ก็เป็นอาจารประจำชั้นของพี่ชาย
เหมือนกันครับ
อาจารย์-นี่มิจังจ๊ะ โตขึ้น หนูอยากจะทำอะไรจ๊ะ อยากจะไปเรียนต่อที่ไหนจ๊ะ
มิจัง-คือหนู.......
ผม-มิจัง ไม่ว่ามิจังจะตัดสินใจแบบไหน พวกเราก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่นะครับ ถ้ามิจังอยากจะเรียนต่อ ก็ได้ครับ
เด๋วพี่ชายจะจ่ายให้นะครับ
 
มิจัง-คือ หนู ……
ผม-งั้นพี่ชาย ถามใหม่ มิจังอยากจะทำอะไรมากที่สุดครับตอนนี้
มิจัง-หนู…อยาก…ชะ ช่วยงานของพี่ชายค่ะ
ผม-เอ๊ะ ทำไมละครับ
มิจัง-ก็...... พี่ชาย งานยุ่งแท้ๆแต่พี่ชายก็ยังจะมาหาหนูวันนี้อีก พี่ชายรู้เรื่องวันงานนี้เพราะพี่ชายรู้จักกับอาจารย์สินะคะ
อาจารย์-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะจ๊ะ คนที่อาจารย์เคยคุยก็มีแค่ทานากะซังเท่านั้นเองจ๊ะ
 
มิจัง-แล้วทำไม พี่ชายถึงรู้ได้ค่ะ
ผม-มิจัง ไม่อยากให้พี่ชายมาหรอครับ
มิจัง-มะ... ไม่ใช่นะคะ พี่ชายมาหนูดีใจมากเลยค่ะแต่ว่า.....
ผม-พี่ชายรู้เรื่องวันนี้ ก็เพราะจดหมายเชิญที่อยู่ในห้องมิจังครับ
มิจัง-เอ๊ะ
ผม-มิจังพี่ชายไม่ชอบเลยนะครับที่มีเรื่องอะไรแล้วไม่ยอมบอกพี่ชาย เรื่องที่มิจังเข้ากับเพื่อนๆไม่ได้อีกพี่ชายก็รู้นะครับ
มิจัง-คือ เรื่องนั้น
 
แล้วมือถือผมก็ดัง
 
ผม-ขอโทษนะครับอาจารย์ ฮัลโหล
ชิโระ-นี่แกมาถึงโรงเรียนแล้วหรอ
ผม-เออใช่
ชิโระ-แกว่างงานขนาดนั้นเลยหรอถึงได้รีบมา
ผม-มาประชุมผู้ปกครองตอนเช้าโว้ย ไอ้บ้าแค่นี้นะ
 
แล้วผมก็วางสายไป
 
ผม-เฮ้ออออให้ตายสิ ไอ้พวกบ้า นี่กวนประสาทกันได้ทุกวัน
อาจารย์-นี่บิกคุคุง ยังไงอาจารย์ก็ต้องฝาก มิจังด้วยนะเรื่อง อณาคต ของมิจัง
ผม-ทราบแล้วครับอาจารย์
อาจารย์-งั้นพวกเธอไปพักทานข้าวเถอะจ๊ะ บิกคุคุง ก็จะมาแนะแนวน้องๆด้วยใช่มั้ยจ๊ะ
ผม-ครับ ผมจะมาแนะแนวให้กับน้องๆห้องนี้เองนะครับ
อาจารย์-ถ้าเป็นบิกคุคุง น้องๆคงได้ฟังเรื่องสนุกๆแน่เลยใช่มั้ยจ๊ะ
ผม-ฮ่าๆไม่หรอกครับ
 
ปัง!!!
 
นาคาสะ-ทาเคดะคุง บอกว่าอย่าไปรบกวนพวกเค้าไงละ
ชิโระ-ไม่เป็นไรน่า นาคาสะ บิกคุคุงงงงง
อาจารย์-นี่พวกเธอ โตกันแล้วนะทำอะไรเกรงใจ เด็กบ้างเถอะนะจ๊ะ
นาคาสะ-ขอโทษค่ะ อาจารย์
มิจัง-ชิโระซัง ริวซัง
ชิโระ-อาจารย์ เจอบิกคุคุงแล้วตกใจเลยใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆ
ริว-สวัสดีครับ มิจัง
มิจัง-สวัสดีค่ะ ริวซัง ชิโระซัง
ชิโระ-สวัสดีครับมิจังงง
อาจารย์-นี่ทาเคดะคุง เธอเสียงดังไปแล้วนะ
ชิโระ-เอ๋ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับอาจารย์ฮ่าๆ
ผม-นี่ไอ้พวกบ้าเล่นกันพอรึยัง!!
ชิโระ-อ๊ะ
ผม-อาจารย์ครับ งั้นเด๋วพวกผมขอตัวก่อนนะครับ
อาจารน์-จ๊ะ
ผม-งั้น นานามิซัง มิจัง พวกเราไปทานข้าวกันเถอะนะครับ
มิจัง/นานามิ-ค่ะ!
ผม-งั้นเด๋วตอนบ่ายเจอกันนะครับ นาคาสะซัง อาจารย์จิโตะเสะ ไปกันได้แล้วไอ้พวกบ้า
ชิโระ/ริว-ครับ
 
 
 
แล้วพวกเราก็เดินไปซื้อของกินแล้วก็เดินขึ้นไปที่นั่งประจำของผมกับชิโระคือ ด่านฟ้าพอเปิดเข้าไป พวกเราก็หามุม นั่ง
กินกัน
 
 
 
นานามิ-ไม่ได้ขึ้นมาบนด่านฟ้าโรงเรียน นานแล้วนะคะเห็นแบบนี้แล้วทำให้นานามิคิดถึงสมัยม.ปลายเลยค่ะ
ผม-ฮ่าๆผมคิดว่า ตอนม.ปลาย คงมีคนมาสารภาพรักกับ นานามิซังทุกวันแน่ๆเลยนะครับ
นานามิ-ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะคะ บิกคุซัง
ชิโระ-แกเองก็มีคนมาสารภาพรักตั้งหลายคนไม่ใช่หรอ
นานามิ-แล้วบิกคุซัง ตกลงรึป่าวคะ
ผม-เอ๊ะ ไม่ได้ตกลงครับ
มิจัง-ทำไมละคะ
ผม-อืมมมม ก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม
ชิโระ-แกเจอฮารุก่อนแล้วก็บอกทุกคนไปสิ
ผม-ไอ้ชิโระ!!
นานามิ-จริงหรอคะ!
ผม-นี่ๆทุกคน จะมาสนใจเรื่องของผมทำไมละครับเนี่ย
นานามิ-ก็ตอนนี้เรากำลังคุยกันอยู่ในหัวข้อ ความรักสมัยม.ปลายไงคะ
ผม-มะ มันก็ไม่ได้มีอะไรครับ ตอนผมมาที่นี่ในวันแรกๆก่อนจะเปิดเรียนผมไปเดินหาซื้อของที่ย่านการค้า แล้วดัน
หันไปเจอฮารุซังพอดี แต่ผมก็ไม่ได้คุยกัน จนผ่านไปหลายเดือน ผมถึงมีโอกาสได้คุยกับฮารุซังครั้งแรก ที่งานเลี้ยง
ปาร์ตี้ของที่บ้านทาเคดะซังน่ะครับ
 
นานามิ-แล้วยังไงต่อคะ
ผม-พอคุยเรื่องความรักปุ๊บตาเป็นประกายเลยนะครับ นานามิซัง
นานามิ-ก็มันสนุกดีนี่คะ
ผม-หลังจากนั้นผมก็ส่งข้อความไปหาฮารุซังบ้าง แล้วผมกับชิโระเราก็ได้นัดกันไปเที่ยวที่คาวากุจิโกะกันวันนั้นฮารุซังก็
ไปกับเพื่อนด้วยแล้วสักพัก ก็เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย ผมกับชิโระเลยขอตัวกลับก่อน แล้วผมก็สอบเสร็จแล้วก็กลับบ้าน
ครับ แล้วก็เกิดเรื่องอีกทำให้ผมต้องกลับมาที่ญี่ปุ่น แล้วมันก็เป็นการกลับมาญี่ปุ่น ที่ทำให้ผม มาอยู่ที่นี่ อย่าง
เต็มตัวเหมือนทุกวันนี้แหละครับ เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้ครับฮ่าๆ
 
 
ชิโระ-จริงสิ ริกะถามว่า เมื่อไหร่เราจะได้ไปเที่ยวฮอกไกโด กันสักที
ผม-นั่นสินะ แกชวนไปฮอกไกโด ตั้งแต่เราเรียนจบแล้วนี่ ผ่านมาหลายปีแล้วแกยังจะจำได้อีกนะ
ชิโระ-มันก็แน่ล่ะสิ
ผม-แล้วทำไมวันนี้ แกถึงมาด้วยได้ละ ริว
ริว-ก็พี่ใหญ่บอกให้ผมเตรียมตัวไว้แล้วมากับชิคุงไม่ใช่หรอครับ
ผม-อ่าวหรอ สงสัยจะลืมบอกพวกแกสินะ ไหนๆก็มาแล้วก็มาช่วยงานกันหน่อยละกัน
นานามิ-นี่จะบ่ายโมงแล้วนะคะบิกคุซัง
ผม-งั้นมิจังไปห้องเรียนก่อนนะครับ เด่วพวกเราต้องลงไปที่ห้องพักอาจารย์กันก่อน
มิจัง-ทราบแล้วค่ะ คุณท่าน
ผม-มิจัง
มิจัง-ขอโทษค่ะ พี่ชาย
ผม-งั้นเด๋วเจอกันที่ห้องเรียนนะครับ
 
 
แล้วพวกผมก็แยกย้ายกันลงไปพวกผมเดินไปที่ห้องพักครู ไปถึงก็มีคนที่จบไปแล้วอยู่กันหลายคนแต่คนที่อยู่ห้อง
เดียวกันกับผมมี ชิโระ นาคาสะ จิสึรุ อิจิโร่ นอกนั้นผมจำไม่ได้สักคน ทีนี้อาจารย์ก็ทำฉลากมาให้ จับว่าใครจะได้ไป
ห้องไหนและด้วยความต้องการผมตอนนี้ผมอยากจะไปพูดที่ห้องเรียนของมิจังเท่านั้น ตอนที่กำลังจะจับฉลากแบ่งห้อง
กันผมก็เลยยกมือขึ้น
 
 
ผม-ผมขอไปแนะแนวห้อง3eครับ
ชิโระ-งั้นผมไปด้วยครับ
อิจิโร่-ผมไปด้วยครับ
ศิษย์เก่า-นี่นายคนใส่สูทอ่ะ นายไม่ใช่นักเรียนของที่นี่ไม่ใช่หรอเป็นแค่นักเรียนแลกเปลื่ยน แล้วมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ
ผม-ครับผมไม่ใช่ศิษย์เก่า อย่างคุณ แต่ผมก็ทำงานมาได้หลายปีน่าจะพอแนะแนวได้บ้างนะครับ
ศิษย์เก่า-ไม่ทราบว่าทำงานอะไรที่ไหนหรอครับ ถึงได้กล้าพูดขนาดนี้
ผม-ผมทำงานอยู่ที่สาขาใหญ่ของ บริษัท โอคะวะกรุ๊ป ครับ
ศิษย์เก่า-โฮ่!! บริษัท ใหญ่ๆแบบนั้นเนี่ยนะจะรับนายทำงานอยากจะหัวเราะจนเป็นบ้าอย่ามาโกหกกันหน่อยเลย คนเรียน
เก่ง ฝีมือดี ทำงานดี ยังไม่ได้บรรจุทำงานที่นั่นเลย แล้วแกก็เป็นแค่คนต่างชาติแท้ๆ จะโกหกทั้งทีก็ให้มันเนียนๆหน่อย
 
นานามิ-บิกคุซังน่ะ
ผม-เฮ้ออออออออ!!ให้ตายสิทำไมผมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้บ่อยๆด้วยนะ อาจารย์จิโตะเสะ ก่อนหน้านี้พวกเรา
คุยกันเรื่องส่วนลดห้องพักของโรงแรมในเครือโอคะวะกรุ๊ปใช่มั้ยครับ
 
อาจารย์-จ๊ะทำไมหรอ
ผม-เอาเป็นว่า ผมขอบอกแบบนี้แล้วกันนะครับ เรื่องส่วนลดของอาจารย์น่ะ มันอาจจะเล็กไป งั้นผมจะ ให้ส่วนลด
สำหรับโรงเรียนนี้ในการพา นักเรียนไป ทัศนศึกษา จะเป็นโรงแรมไหนก็ได้ ที่อยู่ในเครือของโอคะวะกรุ๊ปเรา จะเกียวโต
เมืองประวัดติศาสตร์ หรือ ฮอกไกโด เมืองแห่งหิมะและน้ำแข็ง หรือจะเป็นโอกินาว่า เมืองแห่งท้องทะเลสีคราม ถ้า
ตัดสินใจแล้ว ช่วยทำเอกสารแล้วนำส่งมาตามที่ อยู่ในนามบัตรนี้ด้วยนะครับ นานามิซังขอนามบัตรให้ผมหน่อย
 
นานามิ-ทราบแล้วค่ะบิกคุซัง
ผม-ท่าน ผอ. ครับ นี่คือนามบัตรผมนะครับช่วยแนบนามบัตรมาพร้อมเอกสารและ ส่งมาให้ผมด้วยนะครับแล้วผมจะเซ็น
อนุมัติให้ทันทีเลยครับ
 
แล้วทางท่าน ผอ. ก็หยิบนามบัตรไปดู
 
ท่าน ผอ. -โฮ๊ะๆ ถ้าเป็นท่านรองประธานบริษัทของโอคะวะกรุ๊ปพูดเองแบบนี้ ปีหน้า นักเรียนของเราคงได้ไป
ทัศนศึกษานอนโรงแรมหรูๆแล้วสินะ
 
ผม-ยังไงผมก็ต้องมาตอบแทน บุญคุณของ ท่าน ผอ. ด้วยตัวเองอยู่แล้วละครับ งั้นท่านผอ. พวกผมขออนุญาตไป
แนะแนวห้อง3eนะครับ
 
ท่าน ผอ.-เอาสิ เชิญเลยบิกคุคุง
ผม-ขอบคุณนะครับท่าน ผอ. นานามิซัง รบกวนช่วยแจกนามบัตรของผมให้ครบทุกคนในห้องนี้ด้วยนะครับจะได้เลิก
เข้าใจผิดกันสักที อ้อและก็อีกอย่างนะครับท่านศิษย์เก่าเรื่องของคนที่มาสมัครงานแล้วไม่ผ่านน่ะ มันไม่ใช่เพราะดวง
หรืออะไรหรอกนะครับ ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะพวกคุณมันไม่ได้เรื่องไม่มีฝีมือเองไม่ใช่หรอครับบริษัทเค้าถึงไม่รับเข้า
ทำงาน งั้นผมขอตัวไปห้อง3eก่อนล่ะครับ นานามิซังฝากจัดการที่เหลือด้วยนะครับ
 
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ ท่านรองประธานบริษัท
นาคาสะ-เอ๋ รองประธานบริษัทโอคะวะกรุ๊ปจริงๆหรอคะ
ชิโระ-ก็ใช่น่ะสิ บิกคุคุงทำงานนี้มาตั้งหลายปีแล้วนะ
ริว-แกหาเรื่องผิดคนแล้วไอ้บ้า
ผม-ที่บอกไม่ได้ยินหรอ ห้องนี้ให้นานามิซังจัดการคนเดียว พวกแกก็เดินตามมาได้ละ
ริว-ครับพี่ใหญ่
 
ผมก็เลยเดินไปเขกหัวไอ้ริว
 
ผม-บอกกี่ครั้งละว่าอย่าเรียกแบบนี้
ริว-ขอโทษครับ
ผม-นี่ชิโระ อิจิโร่ พวกแกจะไปมั้ยห้อง3eเนี่ย
ชิโระ-ปะ ไปๆ
 
แล้วพวกผมก็เดินมาที่ห้อง3e เปิดห้องเข้าไป นักเรียนก็ ซุบซิบกันเพราะผม
 
 
ผม-สวัสดีนะครับ ทุกคน ตอนก่อนพักกลางวันเราได้เจอกันไปแล้วรอบนึง แต่รอบนี้เราจะมาแนะแนวกันว่าหลังจากนี้ 
ชีวิตที่ทุกคนจะต้องเจอ มีอะไรบ้างนะครับ งั้นเราเริ่มจากแนะนำตัวกันก่อนนะครับ พี่ชาย ชื่อ บิกคุ พี่ชายทำงานเป็นรอง
ประธานบริษัทโอคะวะกรุ๊ป ครับ แล้วก็เป็นผู้ปกครองของมิจังด้วยครับ แล้วก็ พี่ชายคนนี้ชื่อ ชิโระ ส่วนคนนี้ ชื่อ อิจิโร่
พวกเรา3คนเคยเรียนที่นี่ห้องเดียวกัน และพวกเราก็มีอาจารย์ประจำชั้นชื่อจิโตะเสะเหมือนพวกเธอแล้วก็ ผมรู้ว่าสาวๆ
อยากจะรู้ว่าคนนี้คือใครใช่มั้ยละครับ
 
แล้วผมก็เดินไปกอดคอริว
 
ผม-พี่ชายคนนี้ ชื่อ ริว เป็นหนุ่มหล่อก็จริงแต่ไม่ได้เรียนที่นี่หรอกนะครับ และที่สำคัญยังไม่มีแฟนนะครับ
 
สาวๆในห้องตบมือกันใหญ่ เฮกันลั่นห้องงงฮ่าๆ
 
ผม-ทุกคนคงเคยเจอวันที่มีรุ่นพี่มาแนะแนวกันอยู่แล้วใช่มั้ยครับ วันนี้ที่ผมทิ้งงานมาไม่ได้จะมาพูดเรื่องหน้าเบื่อแบบนั้น
หรอกนะครับ วันนี้พวกเรามานั่งคุยกันสบายๆดีกว่านะ ว่าในอณาคต ทุกคนอยากทำอาชืพอะไร อยากจะเรียนต่อทาง
ด้านไหนนะครับ
 
ปึง!
 
นานามิ-ขอ อนุญาตค่ะ
ผม-พี่สาวคนนี้คือนานามิซังนะครับ พี่สาวคนนี้เป็นเลขาของพี่ชายเองครับ
นานามิ-บิกคุซังค่ะ มือถือบิกคุซังมีคนโทรมาหลายครั้งแล้วนะคะ คิดว่าพวกเราต้องไปทำงานแล้วค่ะ
ผม-งั้น นานามิซังนำทีมพูดในห้องไปก่อนนะครับเด่วผมไปคุยธุระเอง คืออย่างที่บอกน้องๆไปว่าพี่ชายต้องทิ้งงานมา
เพื่อจะได้มาเจอกับทุกคนนะครับเพราะงั้นขอพี่ชายไปคุยงานก่อนนะครับเด๋วพี่ชายจะยกหน้าที่ให้นานามิซังนำทีมนะ
ครับ
 
แล้วผมก็ออกมารับสาย คุยได้แปปๆก็วางสายไปพอจะเข้าห้องก็โทรมาอีก ตั้งแต่ ทำงาน2ที่มือถือผมนี่มีคนโทร
บ่อยมากๆ หลังจากที่คุยงานได้สักพักผมก็เข้าห้องไป
 
ชิโระ-นี่แก จะคุยงานไปถึงไหนนี่มัน2ชม.กว่าแล้ว พวกเราพูดแทนแกไม่ไหวแล้วนะเว้ย
ผม-โทษทีๆ พี่ชายต้องขอโทษด้วยนะครับคือพอทำงานแล้วชีวิตมันก็จะยุ่งแบบนี้แหละครับ เพราะงั้น ตอนนี้ใครที่มี
ความคิดว่าเมื่อไหร่จะจบเมื่อไหร่จะได้เข้ามหาลัยเมื่อไหร่เราจะได้ไปจากสังคมแบบนี้สักที ถ้าใครคิดแบบนี้อยู่ผมบอก
เลยนะครับว่าคิดผิด สิ่งที่คุณกำลังทำนั้นคือสิ่งที่เรียกว่าหลอกตัวเอง ไม่ว่าวันนี้เราจะมีความสุขมากแค่ไหนไม่ว่าวันนี้เรา
จะทะเลาะกับเพื่อนในห้องจนอยากจะร้องไห้มากแค่ไหน ผมอยากให้ทุกคน ยืดอก และยอมรับในผลที่มันออกมา ไม่ว่า
จะยังไง อีก10ปี-20ปีในวันนี้วันที่22ธันวา มันจะวนกลับมาหาเราทุกปี แล้ววันนึงคุณจะคิดถึง ความสุขที่เราได้เดินไป
เรียนกับเพื่อนสนิท ได้นั่งติวหนังสือกับเพื่อนสนิท ได้ไปเล่นบ้านเพื่อน ถึงเราจะมีความสุขมากขนาดไหนตอนที่เราคิดถึง
สิ่งพวกนี้ เราก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้ มันจะกลายเป็นความ
ทรงจำที่ล้ำค่า ผมได้มีโอกาสมาเรียนที่นี่ที่โรงเรียนนี้เมื่อหลายปีก่อน
ทุกวันนี้ผมกับชิโระ พวกเราก็ยังพูดถึงสมัยที่เราเรียนกันอยู่เลย ในวันนั้นผมกับชิโระพวกเราเคยสัญญากันว่าพวกเราจะ
ไปเที่ยวฮอกไกโดหลังจากที่เราเรียนจบกัน
 
น้องในห้อง-แล้วพี่ชายได้ไปเที่ยวกันมั้ยคะ
ผม-ไม่ได้ไปครับ เพราะหลังจากที่พี่ชายสอบเสร็จ วันรุ่งขึ้นตอน11โมงพี่ชายก็นั่งเครื่องบินกลับประเทศของพี่ชายทันที
ถ้าพี่ชายย้อนเวลากลับไปได้พี่ชายคงจะมีเพื่อนที่นี่ให้เยอะกว่านี้
 
มิจัง-แล้วตอนพี่ชายเรียนมีเพื่อนไม่เยอะหรอคะ
ผม-ในห้องเรียนเราก็สนิทกันอยู่แหละนะแต่ถ้าเพื่อนสนิทจริงๆก็มีไม่กี่คน
อิจิโร่-จริงๆแล้วพวกเราไม่ได้เกลียดบิกคุคุงเลยนะ แต่ที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปคุยกับิกคุคุงก็เพราะ
ชิโระ-บิกคุคุงมาคุยกับพี่ชาย ทุกคนเลยไม่กล้าเข้าใก้ล เพราะว่าไม่มีใครอยากเข้าใก้ลคนที่มาจากแก๊งหรอกนะ
ทุกคน-เอ๋!!!!
ผม-ก็อย่างที่ทุกคนได้ยิน ชิโระ เป็นลุกชายเพียงคนเดียวของหัวหน้าแก๊ง แต่ที่พี่ชายอยากจะกลับไปแก้ไขคือพี่ชาย
อยากจะบอกเพื่อนๆทุกคนในห้องเรียน เหมือนกับที่พี่ชายกำลังจะบอกทุกคน ว่า ถึงชิโระจะเป็นคนของแก๊งแต่ชิโระก็
เป็นคนที่นิสัยดี ถ้ามองข้ามเรื่องที่ว่าเค้ามาจากแก๊งยากุซ่าได้ ชิโระก็เป็นผู้ชายปกติคนนึง แต่ก็เพราะมันผ่านไปแล้วพี่
ชายถึงได้รู้สึกตัวว่าน่าจะทำให้ดีกว่านี้แท้ๆ และพี่ชายไม่อยากเห็นน้องทุกคนในที่นี่ต้องมารู้สึกแบบพี่ชายที่ว่า รู้งี้เราทำ
แบบนั้นแบบนี้ดีกว่า พี่ชายไม่อยากให้เป็นแบบนั้นครับ
 
นานามิ-บิกคุซังค่ะได้เวลาที่พวกเราต้องไปกันแล้วนะคะ
ผม-ผมรู้แล้วครับ ให้เค้ารอกันก่อนนะครับผมมีเรื่องที่ต้องพูดอยู่
นานามิ-ทะ ทราบแล้วค่ะ
ผม-เด๋วพี่ชายจะต้องรีบไปทำงานแล้ว เพราะงั้นพี่ชายคงต้องพูดตัดบทแล้วละนะ ทุกคนชูมือขึ้นมาทั้ง2ข้างครับ แล้ว
จ้องไปที่มือคู่นั้นของตัวเอง พี่ชายอาจจะไม่มีเวลาถามเรื่องอณาคตของทุกคน ไม่ว่าโชคชะตาจะส่งให้เราไปเกิดใน
ครอบครัวแบบไหนก็แล้วแต่ อย่าได้ยอมแพ้กับโชคชะตา ขอให้ทุกคนรู้ไว้นะครับไม่ว่าจะความสุข ความเศร้า หรือ
อณาคต ของเรา ทุกอย่าง สามารถสร้างขึ้นมาได้จากมือทั้ง2ข้างของพวกเราเอง เอาละขอให้ทุกคน เอามือลงและชูมือ
ข้างที่ตัวเองถนัดขึ้นมาครับ แล้วเงยหน้ามองดูมือตัวเองไว้นะครับ ทีนี้ก็ค่อยๆหลับตาลงครับ แล้วตั้งใจคิดนะครับ ว่า
อณาคตของเรา ที่เราอยากให้เป็นมันเป็นแบบไหน อะไรก็ได้ครับ จะนักบินอวกาศ นักเขียนการ์ตูน นายกรัฐมนตรี คุณครู
หรือ พนง บริษัทสำหรับคนที่มองเห็นอณาคตแล้วขอให้ตั้งใจและลองคิดต่อไปว่าเราจะต้องทำยังไงเพื่อให้ไปถึงสิ่งที่
ฝัน เอาล่ะ คิดว่าทุกคนน่าจะมองเห็นอณาคตหรือสิ่งที่เราอยากให้มันเป็นแล้วใช่มั้ยครับ ที้นี้ ค่อยๆลืมตานะครับทุกคนจะ
เห็นมือตัวเองที่ชูอยู่ใช่มั้ยครับ พวกเราไม่มีพลังวิเศษ พวกเราไม่มีของวิเศษ แต่สิ่งที่เรามีคือ มือทั้ง2ข้างที่คอยขุดคุ้ย
หรือเขี่ยเพื่อหาสิ่งที่เราต้องการเรามีเท้า2ข้างไว้เดินเสาะหาไปเรื่อยๆว่าอณาคตที่เราตามหามันอยู่ที่ไหน เรามีสมองเอา
ไว้จดจำบทเรียนที่ผ่านมาเอาไว้เก็บความทรงจำดีๆเพื่อไว้ป็นกำลังใจให้ตัวเองเวลารู้สึกท้อแท้ และถ้าสิ่งที่พูดมายัง
ทำให้ไปถึงฝันนั้นไม่ได้อีก ผมมีตัวช่วยสุดท้ายให้ คิดวะว่าเป็นไพ่ตายละกันนะครับ นั่นก็คือเพื่อนดีๆสักคน เพราะงั้นถ้า
มองเห็นอณาคตแล้วละก็ยื่นมือข้างที่ถนัดนั่นแหละ ออกไปไขว่คว้ามันให้ได้นะครับ เพราะทุกอย่างที่ทำให้ผมมาถึงจุดนี้
ได้ก็มาจากมือคู่นี้นั่นแหละครับ ถ้าผมทำได้ทุกคนก็ทำได้ครับ เพราะพวกเรากินข้าวเหมือนกันต้องพักผ่อนเหมือนกัน
พวกเรามีมือ2ข้างมีเท้า2ข้างเหมือนกันหลังจากนี้ขอให้ทุกคนโชคดีกับ อณาคตที่ทุกคนได้เลือกเอง
ผมขอจบไว้เพียงเท่านี้ครับ
 
 
 
มิจังก็ยืนขึ้นแล้วตบมือให้ผมแล้วทุกคนในห้องก็ตบมือตามมิจังให้กับผม
 
 
อาจารย์จิโตะเสะ-งั้นวันนี้นักเรียนทุกคนก็เก็บของได้แล้วนะจ๊ะ
 
แล้วพวกเราก็เดินกันออกมาจากห้องพร้อมกับน้องๆพวกเราเดินไปคุยกันไปจนมาถึงห้องพักครูก็เห็นพวก ที่มาแนะแนว
อยู่กันในห้องครบเลย
 
ผม-งั้นนานามิซัง พวกเราก็ไปทำงานกันต่อได้แล้วนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
อิจิโร่-นี่ บิกคุคุง จะอยู่ที่นี่ถึงเมื่อไหร่หรอ
นาคาสะ-นั่นสิ วันนี้พวกเราไปนั่งดื่มแล้วพูดคุยกันเถอะนะ นานๆจะได้เจอกันสักที
ชิโระ-พูดไปก็เท่านั้นแหละไอ้หมอเนี่ย บ้างานอย่างกับอะไรดี
ผม-ชิโระแกก็พูดเกินไป คือผมคิดว่าผมจะอยู่ที่ญี่ปุ่นไปอีกนานครับแล้วอีกอย่าง
ฮารุ-นี่คุณคะ นานๆทีไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ้างก็ดีนะคะ
ผม-เอ๊ะ!!
 
ผมก็เลยหันไปตามเสียง เจอ ฮารุกับทานากะยืนอยู่
 
จิสึรุ-คนรู้จักหรอ ?
ผม-ฮะ ฮารุซัง ทานากะซัง มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ
ฮารุ-ก็ฮารุได้ยินว่ามีคนมาพูดดูถูกที่รักนี่คะ ฮารุก็เลยมา
 
ผมก็เลยหันไปหา ไอ้พวกชิโระ
 
ผม- พวกแกคงมีคำตอบกับเรื่องนี้ใช่มั้ยไอ้พวกบ้า
ริว-ดะ เด๋วสิครับพี่ใหญ่ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับ
ชิโระ-เห้ยๆไม่ได้โทรไปบอกฮารุเลยนะเว้ย
ผม-งั้น....
นานามิ-นานามิโทรไปบอกเองค่ะ
ผม-ห๋า!!!!! นานามิซังทำไมละครับ
นานามิ-ก็คุณหนูสั่งไว้นี่คะแล้วปกติ บิกคุซังไม่ค่อยตอบโต้กับคนพวกนี้ แต่วันนี้บิกคุซัง เปลื่ยนไป ก็เลยโทรไปรายงาน
ให้คุณหนูฟังค่ะ
ผม-เฮ้ออออออออ แล้วมีเรื่องอะไรที่ผมยังไม่รู้อีกมั้ยครับ
พ่อบ้าน-กระผม เป็นคนขับรถพาคุณผู้หญิงมาเองครับ คุณท่าน
ผม-ทานากะซังครับ จำได้ว่าผมบอกให้ไม่ต้องเตรียมตัวมาวันนี้นะครับ
พ่อบ้าน-กระผมต้องขอโทษจริงๆครับ คุณท่าน
ฮารุ-ฮารุเป็นคนบอกให้มาเองค่ะ
พ่อบ้าน-ถึงคุณผู้หญิงไม่บอกให้กระผมมา แต่ยังไงกระผมก็ยกโทษให้คนที่มาพูดดูถูกคุณท่านไม่ได้เด็ดขาดครับ
ผม-เฮ้อออ ทานากะซัง ผมขอบคุณนะครับสำหรับความรู้สึกดีๆที่ ทานากะซังมอบให้ผม
อิจิโร่-คุณท่าน?
นาคาสะ-บิกคุคุง ?
ผม-ขอโทษนะครับทุกคน คนๆนี้คือภรรยาของผมเองครับ
ฮารุ-โอคะวะ ฮารุกะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
ผม-ส่วนคนนี้ชื่อ ทานากะซัง ครับ เป็นคนคอยดูแล ผมกับฮารุซังครับ
พ่อบ้าน-สวัสดีครับกระผมเป็นพ่อบ้านของคุณท่านและคุณผู้หญิงครับ
ฮารุ-ที่รักคะ ฮารุอยากจะไปขอบคุณท่าน ผอ. ที่รับมิจังเข้าเรียนจังเลยค่ะ
ผม-ทราบแล้วครับ วันนี้ก็รับมิจังกลับบ้านไปด้วยเลยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-งั้น ฮารุซัง พวกเราเข้าไปคุยกับท่าน ผอ. กันเถอะนะครับเด๋วผมต้องรีบไปทำงานต่อ นานามิซังผมรู้ว่าวันนี้เราเลื่อน
นัดหลายครั้งแล้ว ระหว่างที่ผมกับฮารุซังเข้าไปคุยกับ ท่าน ผอ. นานามิซังกับทานากะซังช่วยไปซื้อของฝากให้หน่อยสิ
ครับ เด่วเราจะต้องเอาไปให้กับลูกค้านะครับ
 
นานามิ-ได้เลยค่ะบิกคุซัง
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน เชิญทางด้านนี้เลยครับนานามิซัง
 
แล้วผมกับฮารุก็เดินเข้าไปในห้องพักของอาจารย์
 
ผม-ขอ อนุญาตครับ
อาจารย์จิโตะเสะ-เอ๋ บิกคุคุง ตอนเย็นเธอเปลื่ยนคนอีกแล้วหรอ เจ้าชู้แบบนี้ไม่ได้นะจ๊ะ
ผม-อาจารย์คร้าบบ อย่าทำให้ ภรรยาผมเข้าใจผิดสิครับ ฮารุซังครับ คนนี้คือ อาจารน์จิโตะเสะเคยเป็นอาจารน์
ประจำชั้นให้กับผมและตอนนี้ก็เป็นอาจารน์ประจำชั้นให้มิจังด้วยครับ
 
ฮารุ-สวัสดีค่ะ โอคะวะ ฮารุกะค่ะ ขอบคุณนะคะที่คอยดูแลมิจัง กับสามีของดิฉันเป็นอย่างดีนะคะ
อาจารย์จิโตะเสะ-สวัสดีจ๊ะ มิจังเป็นเด็กเรียบร้อย ขยันมากๆเลยนะ แต่บิกคุคุงเนี่ยตอนเรียนไม่เคยเห็นจะสนใจผู้หญิง
เลย นึกว่าจะเป็นพวกชอบผู้ชายสะอีกนะ
 
ผม-เอ๋ !!!! ชอบผู้ชายผมเนี่ยนะครับ ไม่ใช่ครับๆเข้าใจผิดแล้วละครับ
อาจารย์จิโตะเสะ-แล้วทำไม ไม่เคยตอบรับรักสาวๆที่มา สารภาพรักเลยละจ๊ะ
ผม-คือเรื่องนั้น จริงสิครับพวกผมอยากจะขอเข้าไปคุยกับท่าน ผอ. ครับ
อาจารย์จิโตะเสะ-เชิญเลยจ๊ะ
ผม-ไปกันเถอะครับฮารุซังเด๋วผมต้องรีบกลับไปทำงานต่อ
 
แล้วผมก็จูงมือเดินไปที่โต๊ะท่านผอ.
 
ท่าน ผอ.-ไง ได้แนะแนวน้องๆแล้วเป็นยังไงบ้างละ
ผม-ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ไม่มีเวลาพูด ครับ
ท่านผอ.-ทางเราก็จัดเวลาไว้3ชมแล้วนะไม่ทันหรอ
ผม-คือว่า ผมติดคุยงานก็เลยหมดเวลาไปฟรีๆเลยละครับ
ท่านผอ.-แล้วผู้หญิงคนนี้
ผม-คือว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยาของผมเองครับ ชื่อ โอคะวะ ฮารุกะ ครับ ฮารุซังอยากจะมาขอบคุณ ท่าน ผอ. ที่เมตตา
มิจัง ของพวกเราให้ได้เข้าเรียนที่นี่ครับ
 
ฮารุ-ขอขอบพระคุณจริงๆนะคะ ท่านผอ.
ท่านผอ.- งั้นที่บิกคุคุงพูดก็เป็นความจริงสินะ ที่จะให้ส่วนลดกับทางโรงเรียน
ผม-อ่อครับ
ฮารุ-ถ้า ท่าน รองประธานเป็นคนสั่งแล้วละก็ อย่าว่าแต่ส่วนลดเลยนะคะ ค่าอาหารที่พักฟรีทุกอย่างก็ยังได้เลยนะคะ
ท่านผอ.-ฮ่ะๆๆ บิกคุคุง เทอนี่น่าสนใจจริงๆด้วยนะ ยังไงก็ต้องขอบใจทั้ง2คนด้วยนะที่ให้โอกาสน้องๆได้ไปเที่ยวดีๆ
แบบนี้
 
อาจารย์จิโตะเสะ-ท่านผอ.คะ รบกวนเซ็นตรงนี้ให้ด้วยค่ะ
 
แล้วท่านผอ.ก็เซ็น
 
อาจารย์จิโตะเสะ-เอ้านี่ของบิกคุคุงนะจ๊ะ
 
แล้วอาจารย์ยื่นกระดาษเก่าๆมาแผ่นนึง
 
ผม-อะ อันนี้คืออะไรหรอครับ
อาจารย์จิโตะเสะ-ก็ผลสอบของเธอไง เธอสอบเสร็จแล้วก็กลับบ้านเลยใช่มั้ยล่ะ ผลสอบก็เลยไม่ได้ให้จะทิ้งก็รู้สึกไม่ดี
ยังไงเธอก็เคยเป็นลูกศิษของอาจารย์คนนึง เอ้าช่วยรับไว้ด้วยจ๊ะ
 
ผมก็รับมาแบบงงแล้วเปิดดู
 
ฮารุ-ที่รัก ตกวิชาภาษาญี่ปุ่นนี่คะ
ผม-เอ๊ะ
อาจารน์จิโตะเสะ-ใช่จ๊ะ บิกคุคุงเทอตกวิชาภาษาญี่ปุ่นจ๊ะ แต่ พอมาถึงวันนี้แล้วอาจารย์คิดว่าเธอผ่านแล้วล่ะ
ผม-เอ๋
ท่านผอ.-เอาละ บิกคุคุง ตั้งแต่นี้ไปเธอได้เรียบจบ มปลาย. จากที่โรงเรียนนี้แล้วนะ และนี่คือใบเกรียติบัตร ว่าเธอจบที่
นี่เธอเป็นนักเรียนคนนึงของที่โรงเรียนนี้ถึงพวกเราจะทำหนังสือรุ่นให้มีรูปเธอไม่ได้ ก็เถอะ ช่วยรับไว้ด้วยนะบิกคุคุง ไม่
สิ ท่านรองประธาน บริษัท โอคะวะกรุ๊ป
 
ผม-จะดีหรอครับ แบบนี้
ท่านผอ.-ดีสิ รับไว้เถอะนะ
ผม-ขอบพระคุณมากเลยนะครับ ท่านผอ.
ฮารุ-ขอบพระคุณมากเลยนะคะ ที่เมตตา สามีของดิฉัน
อาจาร์จิโตะเสะ-นี่พวเราออกไปคุยกันข้างนอกดีกว่านะ คนอื่นรอกันอยู่หน้าห้องเต็มเลยนะจ๊ะ
 
ผมก็หันตามไปดูที่อาจารย์ชี้ไป ไอ้พวกบ้าเกาะ ปรตูดูกันเลยหรอวะเนี่ย
 
ผม-งั้นผมกับภรรยา ขอตัวก่อนนะครับท่านผอ.
 
แล้วพวกเราก็เดินออกมาข้างนอกห้อง
 
ชิโระ-เห้ยยยย ในที่สุดก็เรียนจบจากที่นี่สักทีนะ
นาคาสะ-ยินดีด้วยนะบิกคุคุง
อิจิโร่-แบบนี้ต้องฉลองงงงงงง
ผม-สต๊อปปุ คือผมดีใจมากในวันนี้ได้กลับมาที่โรงเรียนนี้อีกครั้ง ได้เดินผ่านห้องที่พวกเราเคยนั่งเรียน ได้เจอกับทุก
คน และได้กระดาษใบนี้มา ผมมีความสุขมากและอยากเก็บช่วงเวลาเหล่านี้เอาไว้ จริงๆ แต่เด่วผมต้องไปทำงานต่อ
เพราะงั้นขอโทษนะไว้โอกาสหน้าดีมั้ยครับเด่วเรานัดกันในกลุ่มแล้วมาปาร์ตี้ที่บ้านผมก็ได้นะครับ เด่วผมจะเตรียมทุก
อย่างไว้ให้เองดีมั้ยครับ นั่งรถจากที่นี่ไปประมาณครึ่ง ชม ก็ถึงครับ
 
 
อิจิโร่-มันจะดีหรอบิกคุคุง แล้วเวลาจะกลับกันทำยังไงละ
ฮารุ-ไม่ต้องห่วงนะคะ ที่บ้านของเรา มีห้องนอน ไว้ต้อนรับอยู่หลายห้องและถ้าจะกลับทางเราก็มีรถคอยบริการ ส่งให้ฟรี
อยู่แล้วละค่ะ
 
นาคาสะ-ตะ แต่แบบนั้นจะดีจริงๆหรอคะ
พ่อบ้าน-ดีสิครับเพื่อนๆคุณท่านมาทั้งที ทางเราไม่ต้อนรับให้เต็มที่จะทำให้คุณท่านเสียชื่อได้นะครับ
ผม-อาจารย์ก็ไปด้วยกันสิครับ
ชิโระ-นี่ ทำไมไม่ไปวันนี้เลยละ แกจะไปทำงานต่อก็ไป เด่วที่เหลือพวกเราช่วยกันดูแลได้อยู่แล้วละ
ริว-นั่นสิครับพี่ใหญ่
ผม-เห้ยๆก็บอกว่าเด๋วต้องไปทำงานไง
ฮารุ-นี่คุณคะเด๋วฮารุ กับ พวกชิโระจะช่วยกันดูแลเพื่อนๆของคุณเองนะ
นานามิ-บิกคุซังคะ เราต้องรีบไปกันแล้วนะคะ ไม่งั้นพวกเราแย่แน่ๆค่ะ
ผม-ทราบแล้วครับ งั้น นานามิซัง ขึ้นรถเลยครับ
 
พอผมขึ้นรถได้ก็ซัดรถออกจากโรงเรียนมาตอนนั้นมันเย็นมากแล้วคนก็น้อย บอกเลยว่ากดสุดทุกเกียร์ ออกมาได้ไม่
ถึง300เมตร มือถือผมก็ดัง
 
ผม-ฮัลโหลครับ
ฮารุ-คุณคะ คันนี้ห้ามแต่งเพิ่มแม้แต่นิดเดียวแล้วนะคะ เสียงรถคุณมันดังมากๆเลยนะคะ แรงแบบนี้จะไปแข่งกับรถไฟชิน
คันเซ็นหรอคะ
 
ผม-รถไฟหรอครับ น่าสนใจเหมือนกันนะครับเนี่ย งั้นเป้าหมายต่อไปผมจะแข่งกับรถไฟนะครับ แค่นี้ก่อนนะครับ
ฮารุ-คุณคะ!!!!!
 
 
แล้วผมก็กดวางไปแล้วก็รีบขับรถ พอไปถึงผมก็เอาของฝากเล็กๆน้อยๆให้เค้าเสร็จก็อธิบายว่าติดประชุม รถเยอะมาก
กว่าจะเดินทางมาถึง บลาๆ แถไปเรื่อย แล้วพอคุยที่นี่เสร็จผมก็ต้องไปต่ออีกที่ ทำเหมือนเดิมเลย เปิดด้วยของฝากแล้ว
อธิบาย บลาๆแล้วก็ปิดด้วยคุยงาน พอคุยเสร็จก็เกือบๆ2ทุ่มผมก็เลยขัยรถวนไปส่ง นานามิซังที่ใต้คอนโดแล้วผมก็ขับรถ
กลับมาที่บ้านพอขึ้นทางด่วนตรงชิบูย่าได้ผมนี่กดคันเร่งแทบทะลุ แต่กดตลอดทางไม่ได้เพราะมันจะมีจุดตรวจจับ
ความเร็วแต่พอผ่านกล้องจับความเร็วปุ๊บก็กดต่อยาวๆพอมาลงทางด่วนมาผมก็โทรหาฮารุ
 
 
ฮารุ-ฮัลโหล
ผม-ฮารุซังเปิดประตูบ้านตอนนี้เลยครับ
ฮารุ-ฮัลโหลที่รัก เสียงมันดังมากๆเลยค่ะ พูดว่าอะไรนะคะ
ผม-เปิดประตูบ้านครับ!!
ฮารุุ-ที่รักไม่ได้ยินเลยค่ะ ฮารุได้ยินแต่เสียงรถ
ชิโระ-เปิดลำโพงสิฮารุ
ฮารุ-ชิโระ ฟังสิบิกคุคุงโทรมาแต่พูดอะไรไม่รู้เรื่องได้ยินแต่เสียงรถ
ชิโระ-โห!!เสียงดังขนาดนี้ นะ นี่แกแข่งรถอยู่หรอ
ผม-ชิโระ!!!!เปิดประตูบ้านเด๋วนี้โว้ยยยยยยยย
ฮารุ-เนี่ยบิกคุคุงพูดอะไรก็ไม่ได้ยินตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ที่รักคะจอดรถคุยกันก่อนได้มั้ยคะ
ชิโระ-ระ หรือว่า.............แย่แล้วฮารุ ทานากะซังรีบบอกให้คนเปิดประตูหน้าบ้านเด๋วนี้เลยครับ เปิดให้หมดเลยนะครับ
ฮารุ-เอ๊ะ แต่ว่า
ชิโรนะ-เอาเถอะน่าฮารุ ทานากะซัง เร็วๆครับ
พ่อบ้าน-ทะ ทราบแล้วครับ
 
 
 
แล้วผมก็กดวางสายไป เหลือแค่2บล๊อคถึงบ้านแล้ว พอถึงหน้าบ้าน ผมหักเลี้ยวขวาหน่อยนึงแล้วสบัดตูดรถเลี้ยวซ้าย
เข้าบ้านไปเลยพอไปถึงควันยางรถนี่เต็มลานหน้าบ้านไปหมดทุกคนก็ออกมายืนดูกันแล้วผมก็เอารถไปจอดในโรงรถ แต่
ยังดับเครื่องไม่ได้ เพราะกดมาตลอดทางถ้าดับเครื่องเลยเด๋วจะพังสะก่อน เลยต้องให้มันวอร์มเครื่องก่อนดับเครื่อง ผม
เลยตั้งtimemer ไว้10นาที
 
 
ฮารุ-ที่รักคะเกิดอะไรขึ้น
ชิโระ-เห้ยเป็นอะไรรึป่าว
พ่อบ้าน-คุณท่านปลอดภัยรึป่าวครับ
ผม-เอ๊ะ เฮ้ออออ ก็เกือบไปแล้วละครับถ้าเกิดเปิดประตูช้ากว่านี้ละก็แย่แน่ๆ
ฮารุ-ก็ที่รักโทรมาเสียงรถดังมากเลยนะคะ
ชิโระ-นี่แก...ขับรถมาความเร็วเท่าไหร่
ผม-เอ๊ะ ไม่รู้หรอก ไม่ได้ดูอะ
ฮารุ-ก็ดูในจอที่เพิ่งไปติดมาใหม่สิคะ ที่รักบอกว่ามันจะจำความเร็วสูงสุดด้วยนี่คะ
ผม-เอ๊ะ มะ ไม่มีหรอกครับ ของแบบนั้น พวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะครับ
ชิโระ-ปะ
พ่อบ้าน-คุณท่านไม่ดับเครื่องรถหรอครับ
ผม-ผมตั้งเวลาไว้แล้วครับ พวกเราไปกันเถอะครับ
 
แล้วพวกผมก็เดินมาที่หน้าบ้าน
 
อาจารย์-บิกคุคุง ขับรถเร็วขนาดนี้ไม่ได้นะจ๊ะ
ผม-ขะ ขอโทษครับ อาจารย์จิโตเสะ
นาคาสะ-บิกคุคุงปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะนะทุกคน
จิสึรุ-นั่นสินะ นี่ๆ พวกเรามาถ่ายรูปกันเถอะแล้วเด๋วลองส่งลงในกลุ่มดูทุกคนต้องตกใจแน่ๆเลยล่ะ
นาคาสะ-ดีสิแบบนั้นทุกคนจะได้รู้ว่าบิกคุคุงยังอยู่ที่นี่
พ่อบ้าน-งั้นกระผมจะเป็นคนถ่ายรูปให้เองนะครับ
ผม-เอ๊ะ เด๋วสิครับ มาถ่ายหน้าบ้านแบบนี้จะดีหรอครับ
จิสึรุ-ดีสิ เพราะจะตั้งชื่อรูปนี้ว่าบ้านของบิกคุคุง
ผม-เอ๋!!!
ฮารุ-ที่รักยืนดีๆสิคะ
พ่อบ้าน-เสร็จแล้วครับ จิสึรุซัง
จิสึรุ-ไหนๆ เด๋วเอาลงกลุ่มเลยนะ
อาจารย์-นี่ๆส่งให้อาจารย์ด้วยสิจ๊ะ
จิสึรุ-ได้เลยค่ะ
เมดอายะ-คุณท่านคะ เด๋วเอากระเป๋าทำงานไปเก็บให้นะคะ
เมดชิสึ-น้ำองุ่นมาแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-เอ๊ะ มะ มีอะไรกันหรอครับ ทั้ง2คน
เมดชิสึ-ไม่มีอะไรคะ พวกเราก็แค่ทำตามหน้าที่แบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนี่คะ
เมดอายะ-ขอกระเป๋าทำงานด้วยค่ะ คุณท่าน
ผม-ดะ เด๋วผมไปเปลื่ยนชุดด้วยครับผมเอาไปเก็บเองก็ได้นะครับ
ฮารุ-ที่รักคะ ไม่ต้องไปเปลื่ยนหรอกนะคะ
ผม-แต่มันอึดอัดนะครับ
ฮารุ-งั้นอายะซังช่วยเอาเสื้อสูทกับกระเป๋าทำงานไปเก็บให้คุณท่านด้วยนะจ๊ะ
เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง ขอเสื้อสูทกับกระเป๋าทำงานด้วยค่ะคุณท่าน
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ
เมดชิสึ-คุณท่านคะ น้ำองุ่นค่ะ
 
 
ถ้าผมทำตามที่อายะบอกแล้วไม่ทำตามที่ชิสึพูดอีกล่ะก็ แถมฮารุก็ดูอยู่ด้วยสิ......
 
 
 
ผม-ขะ ขอบคุณครับชิสึซัง ดื่มแล้วชื่นใจมากแน่ๆเลยละครับ
อิจิโร่-รถสีแดงคันนี้ของบิกคุคุงหรอ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ แถมถ้าคันนี้เป็นอะไรไปนิดเดียวล่ะก็บิกคุซังบ่นแน่ๆค่ะ ขนาดฮารุเองบิกคุซังยังไม่ให้ขึ้นเลยนะคะ
อาจารย์-เอ๋ แบบนี้จะซื้อมาทำไม่ละจ๊ะ
ผม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ ที่ผมไม่ให้ฮารุเข้าไปใก้ลเพราะว่า ฮารุซังจะมีพวกสร้อยข้อมือแหวน กระเป๋าเข็มขัด
อะไรพวกที่เป็นโลหะอ่ะครับ มันจะทำให้สีรถเป็นรอยได้แล้วเบาะก็จะขาดได้ด้วยนะครับ
 
นาคาสะ-แล้วคันนี้มีใครเคยนั่งบ้างรึป่าวคะ
ฮารุ-คนที่เคยเข้าไปนั่งหรือขับคันนี้มีแค่บิกคุคุงคนเดียวค่ะ
ผม-จริงๆแล้วไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับฮารุซัง
พ่อบ้าน-คุณท่านเชิญแขกเข้าไปที่ห้องอาหารเถอะนะครับ ข้างนอกเริ่มจะหนาวแล้วนะครับ
ผม-นั่นสินะครับ ทุกคนครับพวกเราเข้าบ้านกันเถอะนะครับ
พ่อบ้าน-ชิสึซังรบกวนด้วยนะครับ
เมดชิสึ-ค่ะ ทุกท่านคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินเข้ามาในห้องอาหารกับข้าวนี่เต็มโต๊ะไปหมด แถมมีต้นคริสมาสในบ้านด้วยติดไฟสวยเลย
 
 
พลอย-ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะพี่ชายวันนี้ทำงานเหนื่อยรึป่าวคะ
ผม-อืมก็เหนื่อยเหมือนทุกๆวันนั่นแหละ แล้วต้นไม้นี่ใครเป็นคนทำแกหรอยัยพลอย
ฮารุ-พวกเราช่วยกันทำเองค่ะ ที่รักชอบมั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ ก็สวยดีนะครับ
พลอย-พี่ชายมานั่งที่ได้แล้วค่ะ พวกเรารอพี่ชายกันมานานแล้วนะคะ
ผม-อืม
จิสึรุ-เอ๋!!!!!
นาคาสะ-มีอะไรหรอจิจัง
จิสึรุ-นี่เธอไม่ได้ดูมือถือหรอ ในกลุ่มส่งข้อความกันมาเต็มเลย
ผม-ข้อความอะไรหรอครับ
จิสึรุ-ก็นี่ไง ที่ลงรูปไปอ่ะ ดูสิบิกคุคุง
 
 
ผมก็ดู มันก็เป็นรูปที่พวกเราถ่ายกันหน้าบ้านและตั้งชื่อว่า บ้านบิกคุคุง(บ้านหลังใหญ่มากกกกกกก)แล้วในกลุ่มก็มีคนส่ง
มาแต่คำว่าที่ไหน??
 
 
ผม-เอ่ออ จิสึรุซัง ทำไมไปตั้งชื่อแบบนั้นล่ะครับ
จิสึรุ-ก็มันเรื่องจริงนี่ แล้วบิกคุคุงจะเอายังไงดีล่ะ
ผม-เรื่องอะไรหรอครับ
จิสึรุ-ก็เรื่องที่ทุกคนถามหาที่อยู่นี่ไง
ผม-กะ ก็ ถ้าจะมีคนมาเพิ่มก็บอกได้แหละครับ แต่ถ้าไม่มีคนมาเพิ่มผมก็ยังไม่อยากบอกว่าอยู่ที่ไหนครับ ผม
เกรงใจฮารุซังครับ
 
จิสึรุ-งั้นหรอ
นาคาสะ-แย่แล้ว...... ฮะ ฮิมาวาริโทรมา
จิสึรุ-รับไปสิ
นาคาสะ-ฮะ ฮัลโหล..... ปะ แปปนึงนะฮิมาวาริเด๋วจะเปิดลำโพงให้
 
นาคาสะก็เปิดลำโพง
 
ฮิมาวาริ-นี่!!!! พวกเธอทำไมไปเจอบิกคุคุงถึงไม่ยอมบอก
นาคาสะ- กะ ก็วันนี้มีแนะแนวน้องๆก็เลย....มีโอกาสได้เจอ
ฮิมาวาริ-หนอยยย นี่บิกคุคุง!!
ผม-ครับ!!! หัวหน้าห้อง
ฮิมาวาริ-พอสอบเสร็จ นายก็กลับบ้านโดยไม่ยอมลาพวกเราเลยนะ
ผม-จะ...ใจเย็นๆสิครับหัวหน้าห้อง คะ คือมันมีปัญหานิดหน่อย ไว้ถ้ามีโอกาสพวกเราได้เจอกันผมจะเล่าให้ทุกคน
ฟังและจะขอโทษทุกคนด้วยตัวเองนะครับหัวหน้าห้อง
 
ฮิมาวาริ-ครั้งนี้นายจะไม่หนีอีกแล้วใช่มั้ย
ผม-ไม่หนีไปไหนหรอกนะครับ ว่าแต่หัวหน้าห้องไม่สนใจมาปาร์ตี้กับพวกเราหรอครับ
ฮิมาวาริ-ก็เพราะว่านายไม่ยอมนัดกันก่อนนี่
ผม-ฮ่าๆ รอบหน้าผมจะนัดให้เรียบร้อยก่อนนะครับ
ฮิามาวาริ-อืมม งั้นแค่นี้นะต้องวางสายแล้ว
ผม-ครับหัวหน้าห้อง
 
แล้วก็วางสายไป
 
ผม-เฮ้ออออ ทุกคนคงจะโกรธแน่ๆเลยนะครับที่ผมหายไปแบบนั้น
อิจิโร่-มันก็แน่อยู่แล้วเพราะทุกคนเห็นว่านายเป็นเพื่อนถึงได้โกรธ
ผม-นั่นสินะ
ฮารุ-นี่ทุกคนคะ พวกเรามาทานอาหารกันเถอะนะ วันนี้ฮารุเตรียมเนื้อวากิวไว้ด้วยนะคะ
จิสึรุ-ว้าววววว
อาจารย์-นั่นสินะจ๊ะพวกเรามาทานข้าวกันเถอะนะ
มิจัง-คุณท่านคะ ให้หนูเอาไวน์ที่เก็บไว้ออกมาเลยมั้ยคะ
ผม-เอ๋!!  มิจังทำไมแต่งตัวแบบนี้ละครับ วันนี้อาจารย์มาด้วยนะครับ
มิจัง-แต่ว่าตอนนี้เลิกเรียนแล้วนี่คะ อีกอย่างคุณท่านก็อนุญาตให้หนูทำงานแล้วด้วยค่ะ
ผม-มะ..มันก็ใช่ครับแต่ว่า
ฮารุ-นั่นสิที่รัก เอาไวน์ที่เก็บไว้มาเปิดฉลองหน่อยสิคะซื้อไว้ตั้งเยอะนี่คะ
มิจัง-งั้นเด๋วหนูไปเอามาให้นะคะคุณผู้หญิง
พ่อบ้าน-ถือไหวรึป่าวครับมิจัง
มิจัง-ไหวค่ะ
พ่อบ้าน-งั้นเอารถเข็นไปด้วยสิครับต้องหยิบมาทีเดียวหลายๆขวดคงจะหนักไปสำหรับมิจังนะครับ
มิจัง-ค่ะ
ผม-ทานากะซังช่วยไปดูมิจังหน่อยนะครับผมเป็นห่วง
เมดชิสึ-คุณท่านคะไม่ต้องห่วงมิจังนะคะ เพราะมิจังเป็นเด็กหัวไวก็เลยเรียนรู้งานไปได้เยอะมากแล้วค่ะ
ผม-แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีครับ
ฮารุ-ที่รักคะ ที่รักมีหน้าที่ดูแลแขกนะคะ
ผม-ขอโทษครับ จริงสิชิโระแกไม่ได้ชวนริกะจังมาด้วยหรอวันนี้
ชิโระ-ชวนแล้วแต่ริกะจัง อยู่กับที่บ้านช่วงนี้
ผม-หรอ ริววันนี้ขอบใจมากนะ
ริว-ครับพี่ใหญ่
ผม-ริว บอกกี่ทีแล้วต่อหน้าคนอื่นอย่าเรียกแบบนี้
ริว-ขอโทษครับพี่ชาย
นาคาสะ-นี่บิกคุคุง ทำไมริวซังถึงเรียกบิกคุคุงว่าพี่ละ พวกเราน่าจะอายุเท่ากันไม่ใช่หรอ
ริว-เพราะเป็นพี่ชายถึงต้องเรียกพี่ไม่ใช่หรอ
ผม-คือว่าเรื่องมันยาวมากๆเลยล่ะครับ ไว้ถ้ามีโอกาสแล้วผมจะเล่าให้ฟังนะครับ
ริว-พี่ชาย เรื่องดาเตะ
ผม-เป็นยังไงบ้างที่ให้ไปถาม
ริว-คือ ดาเตะหายตัวไปแล้วครับ มีบางคนบอกว่ายักษ์ม่วงมาเอาตัวไปครับ
ผม-ยักษ์ม่วงอีกแล้วหรอ
พลอย-นี่พี่ชายคะ!! มาอยู่นี่ยังจะกลับไปยุ่งกับพวกยักษ์นั่นอีกหรอคะ
ฮารุ-เอ๊ะ คุณคะ
ผม-นี่ยัยพลอยเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว
พลอย-ตะ แต่
ผม-ยัยพลอย
พลอย-ค่ะ
อาจารย์-นะ นี่ พวกเรามาชนแก้วฉลองกันหน่อยดีกว่านะ
ผม-นั่นสิครับ
ทุกคน-คัมปายยย
ผม-ทุกคนครับ เอ่อ ผมขอ อนุญาตสัก 5นาทีนะครับ เด๋วผมกลับมา
ฮารุ-คุณจะไปไหนคะ
ผม-จะไปที่ห้องทำงานครับ ฮารุซัง ยัยพลอย ชิโระ ริว ช่วยดูแลทุกคนด้วยนะครับ
ชิโระ-เออ
ริว-ครับพี่ชาย
ฮารุ-ที่รักคะ ยังไงก็มีพวกอายะซังอยู่ไม่ต้องห่วงนะคะ
ผม-ขอโทษนะครับฮารุซัง แต่ว่า ทานากะซัง อายะซัง ชิสึซัง ช่วยมากับผมที่ห้องทำงานด้วยนะครับ แล้วก็ตามทุกคนใน
บ้านมาด้วยนะครับ
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วทานากะก็ออกจากห้องไป
 
 
อายะ-คุณท่านจะให้พวกเราไปรอที่ห้องทำงานเลยมั้ยคะ
ผม-ทั้ง2คนเดินตามผมมาเลยครับ
มิจัง-คุณท่านคะ แล้วมิจังละคะ
ผม-เอ๊ะ มิจังช่วยดูแล อาจารย์แทนพี่ชายทีนะครับ
มิจัง-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-อาจารย์จิโตเสะ นาคาสะซัง จิสึรุซัง อิจิโร่ ตามสบายเลยนะครับ จะเอาอะไรเพิ่มบอกมิจังได้เลยนะครับ งั้นเด๋วผม
ขอตัวก่อนนะครับ
 
 
แล้วพวกผมก็เดินมาที่ห้องทำงาน เข้ามาทุกคนรออยู่กันแล้วพอผม อายะ และ ชิสึเข้ามาก็ครบคนพอดี
 
 
ผม-ขอบคุณทุกคนที่มานะครับ อย่างแรกเลยผมอยากรู้ว่า ในที่นี่มีใคร สามารถต่อสู้ได้บ้างครับ
พ่อบ้าน-ต่อสู้หรอครับ
ผม-ครับ เช่น การใช้อาวุธในการป้องกันตัว หรือศิลปะการต่อสู้ก็ได้ครับ
ชิสึ-คุณท่านคะ คาราเต้ ได้รึป่าวคะ
ผม-ชิสึซังเคยฝึกคาราเต้มาหรอครับ
ชิสึ-ค่ะ ตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ
ผม-งั้นโอเครครับ ชิสึซัง
พ่อบ้าน-กระผมเคยเป็นทหารเก่าครับคุณท่านถึงจะต่อสู้ไม่เก่งแต่ผมพอจะยิงปืนเป็นครับ
ผม-แล้วใครยังสามารถยิงปืนได้อีกมั้ยครับ ส่วนยามาดะซัง ยามากุจิซัง คงไม่ต้องห่วงสินะครับ
ยามาดะ-ครับคุณท่าน
ยามากุจิ-คุณท่านมีเรื่องอะไรหรอครับ
ผม-อ่อตอนนี้ยังไม่มีอะไรหรอกนะครับ ผมก็แค่อยากเตรียมพร้อมไว้เฉยๆครับ
อายะ-คุณท่านคะ แล้วพวกเราที่ทำได้แต่งานปกติละคะ
ผม-อืมมมม จริงๆผมก็อยากให้เรียนรู้เอาไว้กันทุกคนนะครับ อย่างน้อยเราจะได้พอช่วยเหลือตัวเองได้
อายะ-แล้วจะให้พวกเราจะไปฝึกที่ไหนหรอคะ
ผม-นั่นสินะครับ อืมมม..ง่ายสุดคงต้องไปประเทศไทยละมั้งเนี่ย
พ่อบ้าน-ประเทศไทยหรอครับ
ผม-อ่อไม่มีอะไรครับ ไว้ผมจะขอคิดดูก่อนแล้วกันนะครับอายะซัง แล้วก็ทานากะซังช่วยรับสมัคร เมดเพิ่มให้ผมหน่อยนะ
ครับ
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-ชิสึซังหลังจากนี้ช่วยเป็นเมดประจำตัวฮารุซังด้วยนะครับ ฮารุซังไปไหนชิสึซังต้องตามไปด้วยทุกที่เลยนะครับ
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-แล้วก็ถ้าเมดคนใหม่มาแล้วก็ให้ไปช่วยอายะซังทำงานเลยนะครับ อายะซังหลังจากนี้อาจจะเหนื่อยหน่อยแต่ผมขอ
ฝากด้วยนะครับ
 
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน กระผมหาคนได้เมื่อไหร่ จะส่งรีบไปช่วยอายะซังทันทีเลยครับ
อายะ-ด้วยความยินดีค่ะคุณท่าน
ผม-ขอเน้น เลยนะครับ ต้องไว้ใจได้
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-ผมขอให้ทุกคนเตรียมพร้อมไว้เสมอนะครับ งั้นพวกเราแยกย้ายกันกลับไปทำงานได้แล้วครับ
 
 
หลังจากนั้น คนอื่นก็กระจายกันกลับไปห้อง ยามาดะไปอยู่ป้อมหน้าบ้าน ส่วนผม ทานากะ อายะ ชิสึ เดินไปที่ห้อง
อาหาร
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ
ฮารุ-คุณมานั่งทีได้แล้วค่ะ
ผม-ครับ ฮารุซังหลังจากนี้ ผมจะให้ชิสึซังเป็นเมดประจำตัวฮารุซังนะครับ
ฮารุ-เอ๊ะ จะดีหรอคะ งานในบ้านมันเยอะนะคะ
ผม-ผมให้รับสมัครเมดเพิ่มแล้วล่ะครับ
อิจิโร่-นี่ไม่อยากจะเชื่อเลย บิกคุคุงนาย นายสั่งงานได้คล่องจริงๆเลยนะ เหมือนฝันไปเลย
ผม-ฮ่ะๆ สำหรับผมมันก็เหมือนฝันจริงๆนั่นแหละครับ เพราะการได้มาเรียนทีนี่ การได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ การได้เจอฮารุซังที่นี่
มันก็เหมือนเป็นความฝันของผมแต่แรกอยู่แล้วล่ะครับ แต่น่าเสียดายทีผมมาเรียนแค่ปีเดียวเรื่องราวของพวกเราในรั้ว
โรงเรียนที่นี่มันเลยน้อยมาก
 
นาคาสะ-นี่บิกคุคุงอาจจะคิดว่ามันน้อยนะแต่สำหรับพวกเราแล้วมันคือช่วงเวลาสำคัญที่พวกเราได้สนุกไปด้วยกันหัวเราะ
ไปด้วยกันนะ วันที่บิกคุคงกลับประเทศไทยทุกคนเสียใจกันมากเลยนะที่ไม่ได้บอกลากันเป็นครั้งสุดท้าย
 
อิจิโร่-นายกับชิโระ ก็น่าโมโห อยู่ที่นี่กันมาตลอดแท้ๆทำไมไม่ติดต่อกันมาบ้างเลย
ผม-คือหลังจากเรียนจบผมก็ทำงานยุ่งมาตลอดในช่วง3ปีแรก ผมต้องบีบตัวเองอยู่เสมอให้ทำงาน
อาจารย์-ทำงานบริษัทมันก็แบบนี้แหละนะบิกคุคุง ทุกคนจ๊ะอย่าไปว่าบิกคุคุงเลยนะ สังคมที่บิกคุคงเจออยู่น่ะ เด๋วทุกคน
เรียนจบมหาลัยออกไปก็จะได้เจอแต่ตอนนี้ก็มีฝึกงานให้ได้ทดลองเจอดูก่อนแต่ว่านะสังคมเด็กฝึกงานกับสังคมคน
ทำงานประจำมันต่างกันเยอะมากโดยเฉพาะความกดดันในการทำงานต่างกันอย่างเทียบไม่ได้เลยละนะจ๊ะ
 
ชิโระ-ขอโทษจริงๆนะที่ไม่ได้ติดต่อกลับไป
ผม-อาจารย์ครับ เป็นไปได้มั้ยช่วงก่อนปีใหม่ที่โรงเรียนปิดผมอยากจะทำเรื่องขอยืมใช้สถานที่สัก1วันอ่ะครับ
อาจารย์-มันก็ได้อยู่หรอกนะแต่ บิกคุคุงจะทำอะไรหรอจ๊ะ
ผม-อ่อเรื่องนั้น
 
 
ผมก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดในกลุ่มแชทที่นาคาสะชวนเข้าซึ่งข้อความที่ส่งกันมารัวๆผมก็ยังไม่ได้อ่านสักอันผมก็เลย
กดพูดลงไปในแชท
 
 
 
ผม-สวัสดีครับ ผม.....บิกคุครับ ก่อนอื่นเลยผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่กลับบ้านโดยที่ไม่ได้ลาทุกคน คือผมมี
เรื่องที่อยากจะพูดกับทุกคนเยอะมาก และผมก็รู้ว่าทุกคนอยู่ในช่วงปีท้ายๆของการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย แต่ถ้าเป็นไปได้
ในวันที่ 28นี้ อยากจะขอเชิญทุกท่านมาเจอกันที่ห้องเรียนเก่าของพวกเราในเวลา10โมงเช้า ผมหวังว่าทุกคนจะให้อภัย
ผมที่ทำตามใจตัวเองในครั้งที่แล้วนะครับและหวังว่าวันที่28นี้พวกเราจะได้เจอกันนะครับขอบคุณที่รับฟังครับ
และผมก็กดส่งข้อความ
 
 
 
ฮารุ-คุณคะ แล้วชุดนักเรียนที่มาเรียนที่นี่ไปไหนแล้วล่ะคะ ฮารุไม่เคยเห็นเลยนะคะ
ผม-อ่อผมเอากลับไปเก็บบ้านตั้งแต่ เรียบจบแล้วล่ะครับ
ฮารุ-เอ๋ ฮารุคิดว่า วันที่28คุณไปเจอเพื่อนๆถ้าได้ถ่ายรูปกับทุกคนในชุดนักเรียนก็ดีนะคะ
นาคาสะ-จริงด้วยสิ อาจารย์ คะ พวกเราทำหนังสือรุ่นให้บิกคุคุงกันเองเถอะนะคะ
อาจารย์-นั่นสินะ
ฮารุ-ฮารุเอาด้วยค่ะ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดฮารุจะเป็นคนออกให้เองค่ะ
จิสึรุ-งั้นเด๋วคงต้องกลับไปค้นหารูปเก่าๆแล้วสิ ไม่รู้จะยังมีเหลือมั้ย
นาคาสะ-เด๋วลองถามลงกลุ่มเพื่อมีคนเก็บไว้
ฮารุ-นี่ชิคุงง ชุดนักเรียนยังอยู่มั้ย
ชิโระ-มะ มันก็ยังอยู่นะ ทำไมหรอ
ฮารุ-เอามาให้บิกคุซังยืมใส่หน่อยสิ นะ
ชิโระ-จะ จะบ้าหรอฮารุ บิกคุคุง ตัวใหญ่ขึ้นมาจากแต่ก่อนตั้งเยอะ แขนจะใส่เข้ารึป่าวเถอะ
ฮารุ-แหม๋...ชิคุง ก็แค่ใส่ถ่ายรูปแค่ครั้งเดียวเองนะ
ชิโระ-อึก!!! ระ รู้แล้วน่า ก็ได้เด๋วเอามาให้ยืม
ฮารุ-ฮิฮิขอบคุณนะ
ชิโระ-เฮ้อออ พอเป็นเรื่องของบิกคุคุงแล้ว เธอนี่ยอมทำทุกอย่างจริงๆเลยนะฮารุฮารุ-ฮิฮิ^^เขินจังเลย
ชิโระ-โอ้ยๆนี่เธอ......
ผม-ทุกคนครับ ขอบคุณนะครับ
อิจิโร่-เน่ๆบิกคุคุง พวกเราอยากจะรู้มานานแล้วว่าประเทศไทยเป็นยังไงบ้างน่ะ แบบการใช้ชีวิตอะไรแบบนั้น
ผม-อ่อ ก็เป็นเมืองที่สวยงามในระดับนึงเลยล่ะครับ แต่พวกเราไม่สามารถปล่อยกายปล่อยใจไปกับความสวยงามได้มาก
นักเพราะอันตรายอยู่รอบด้านเสมอ อย่างเช่น ตามซอยมึดๆก็ไม่ควรที่จะเข้าไป
 
นาคาสะ-จริงหรอตอนนั้นไปเที่ยว นาคาสะเดินไปเดินมา มันก็สนุกดีนะ ของกินขายเต็มเลย
ผม-มันก็เดินได้แหละครับ แค่โจรมันเยอะมาก จนทุกคนคิดไม่ถึงเลยล่ะครับ
ฮารุ-เอ๋ ไม่จริงหรอกนะคะ ตอนฮารุไปมา2ครั้ง ก็ดูเงียบดีนะคะยิ่งแถวบ้านคุณนี่ดูปลอดภัยมากเลยนะคะ
พลอย-เมื่อก่อนมันไม่ได้สงบและปลอดภัยขนาดนั้นหรอกนะคะพี่ฮาร แต่เพราะพี่ชายและเพื่อนๆพี่ชายนี่แหละค่ะที่เป็น
คนทำให้มันเป็นแบบนั้น
 
ฮารุ-เอ๋ บิกคุคุงหรอที่เป็นคนทำ
พลอย-ค่ะ พอทำเสร็จก็
ผม-นี่ยัยพลอย วันนี้รู้สึกว่าแกจะพูดเรื่องไร้สาระเยอะไปแล้วนะ
พลอย-ขอโทษค่ะพี่ชาย
ฮารุ-คุณคะ
ผม-ไม่มีอะไรหรอกนะครับฮารุซัง พลอยจังก็แค่พูดไปเรื่อยนั่นแหละครับ
ฮารุ-จริงๆนะคะ
ผม-ครับ แล้วก็ในประเทศไทย เวลาเกิดเหตุร้ายขึ้นมา ตำรวจมักจะถึงที่เกิดเหตุช้า เพราะงั้นพวกเราทุกคนเลยถูกสอน
มาให้ช่วยเหลือตัวเอง
 
อิจิโร่-ถึงว่านายเข้ากับพวก ชิโระได้ง่ายขนาดนั้น
ผม-ฮ่ะๆ ที่ประเทศไทยมันโหดกว่าที่ทุกคนคิดมากเลยล่ะครับโดยเฉพาะพวกนักเรียนที่เรียนสายอาชืพครับ
นาคาสะ-สายอาชืพ หรอ
อาจารย์-บิกคุคุงเธอก็เรียนมาทางสายอาชืพไม่ใช่หรอที่มาเป็นนักเรียนแลกเปลื่ยน
ผม-ใช่ครับ
อิจิโร่-งั้นนายก็เจออะไรมาเยอะเลยหรอ
ผม-ฮ่ะๆ ก็นิดหน่อยครับ
พลอย-ตอนที่พี่ชายอยู่ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้างหรอคะ
นาคาสะ-บิกคุคุงเป็นคนดีมากเลยนะช่วยงานตลอด
อิจิโร่-จำตอนที่เราเปิดร้านของห้องเรากันได้มั้ยในงานเทศกาลโรงเรียนอ่ะ บิกคุคุงก็ช่วยทำอาหารด้วยไม่ใช่หรอ
จิสึรุ-ใช่ๆ คิดถึงจังเลยยยย
อาจารย์-ตอนนั้นมีประกวดผู้ชายกับผู้หญิงของแต่ละห้องด้วยนี่นะ
จิสึรุ-จริงด้วยๆ ตอนนั้นกว่าจะทำให้บิกคุคุงยอมลงประกวดลำบากกันมากเลยนะ
ผม-ฮ่าๆ ถึงจะลงประกวดก็เถอะแต่ผมก็ใส่ชุดนักเรียนธรรมดาขึ้นไปแท้ๆ ไม่รู้เข้ารอบมาได้ยังไงเหมือนกันนะครับ
พลอย-เอ๋!!!!
อิจิโร่-ใช่มั้ยละ ห้องอื่นเค้าแต่งตัวกันจัดเต็ม แต่บิกคุคุงน่ะใส่เสื้อนักเรียนตัวใหญ่ๆแค่นั้น
ฮารุ-ที่รักชอบใส่เสื้อตัวใหญ่ๆมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วหรอคะ
ชิโระ-ก็ใช่น่ะสิตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยล่ะ
ผม-กะ ก็... มันใส่สบายดีนะครับ
ฮารุ-แล้วทำไมถึงได้เข้ารอบล่ะคะ
ผม-คือ...
ชิโระ-ฮ่าๆ เรื่องนั้นน่ะหรอก็เพราะในงานกีฬาของโรงเรียนก่อนหน้านั้นในตอนนั้นทางโรงเรียนมีเสื้อที่ใส่ในงานกีฬา
สีตัวใหญ่สุดก็แล้วแต่มันก็ยังเล็กไปสำหรับบิกคุคุงละนะ
 
อิจิโร่-นั่นสิใส่แล้วกล้ามแขนกล้ามหน้าอกไหล มีแต่กล้ามทั้งนั้นแถมใหญ่อีก น่าหมันไส้จริงๆ
ผม-กะ ก็มันไม่มีเสื้อสีๆให้ใส่แล้วนี่ครับถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากใส่ตัวเล็กขนาดนั้นสะหน่อยนะครับ
ชิโระ-หลังจากวันนั้นไอ้หมอนี่ก็โดนสาวๆส่งจดหมายรักมาเต็มไปหมด
ฮารุ-เอ๋!!! ฮารุไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลยนะคะ บิกคุ...ซัง
ผม-ดะ..เด๋วก่อนสิครับฮารุซัง คะ..คือเรื่องนี้มันนานมาแล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้ตอบรับใครสักคนเลยนะครับ
พลอย-แล้วสรุปพี่ชายก็ชนะประกวดหรอคะ
นาคาสะ-ไม่ใช่หรอกจ๊ะ คนที่ชนะคือเคนชินเพื่อนในห้องอีกคน
พลอย-เอ๋ ทำไมถึงมีผู้ชายลงประกวด2คนละคะ
จิสึรุ-ก็ตอนนั้นผู้หญิงในห้องไม่มีใครกล้าลงประกวดเลยน่ะสิ บิกคุคุงเลยต้องลงประกวดแทน
นาคาสะ-พอถึงรอบชิง เคนชินกับบิกคุคุง บิกคุคุงก็ไม่ยอมมาประกวดหายตัวไปไหนไม่รู้สุดท้ายเคนชินเลยชนะ
พลอย-แบบนี้ก็ไม่รู้สิคะว่าใครชนะ
นาคาสะ-จ๊ะ
ผม-ขอแค่ห้องเราชนะ ก็พอแล้วนี่ครับไม่จำเป็นต้องเป็นผม เคนชินชนะพวกเราก็ชนะนะครับเพราะงั้นผมไม่จำเป็นที่จะ
ต้องประกวดต่อไปนี่ครับ
 
อิจิโร่-มันก็จริง
ผม-จริงสิครับแล้วเคนชินตอนนี้ทำอะไรอยู่หรอครับ
นาคาสะ-คือว่า...ตั้งแต่จบไปก็ไม่มีใครติดต่อได้อีกเลย
จิสึรุ-นั่นสินะ ถึงจะส่งข้อความไปก็ไม่เคยตอบกลับมาเลยทั้งๆที่อยู่ในกลุ่มด้วยนะ
พลอย-แล้วเคนชินเป็นคนยังไงหรอคะ
นาคาสะ-เป็นคนที่หล่อมากเลยล่ะจ๊ะ มีแต่คนชอบทั้งนั้นเลยนะ
ฮารุ-แล้วทำไมเค้าไม่ตอบหรอคะ เค้าไม่สนิทกับเพื่อนๆหรอคะ
จิสึรุ-ก็สนิทอยู่นะ แต่ตอนหลังๆเคนชิน..
ผม-ช่วงหลังผมกับเคนชินเราสนิทกันมากพอๆกับชิโระเลยล่ะครับแต่อย่างที่ทุกคนรู้กันอยู่แล้วว่าผมกลับโดยที่ไม่ได้
บอกใคร คนที่รู้มีแค่ชิโระเท่านั้นเพราะหลังจากที่สอบเสร็จผมกับชิโระพวกเราฉลองกันที่ห้องของผมแล้วผมก็เลยบอกชิ
โระไปว่าจะต้องกลับพรุ้งนี้
 
พลอย-แล้วเคนชินละ
ผม-คิดว่าไม่น่าจะมีใครรู้
ชิโระ-หลังจากส่งเสร็จพอวันที่ไปโรงเรียนทุกคนก็ถามหาบิกคุคุงกันก็เลยบอกทุกคนไปว่าบิกคุคุงกลับบ้านแล้ว
จิสึรุ-ตอนนั้นเคนชินโมโหมากเลยเนอะ เพราะพวกเราเตรียมงานอำลาให้บิกคุคุง ตอนนั้นพวกเราก็ไม่คิดว่าจะมีโอกาส
ได้เจอกับบิกคุคุงอีก
 
ผม-เฮ้ออออ คิดถึงวันเก่าๆนะครับ
ฮารุ-วันที่28ฮารุขอไปด้วยได้มั้ยคะ
ผม-อืมม...ได้สิครับ
ฮารุ-แต่ที่รักคะวันที่28ไม่ต้องทำงานหรอคะ
ผม-ผมคิดว่าถ้าไม่มีงานด่วนอะไรผมจะหยุดครับ
ฮารุ-งั้นฮารุก็ได้อยู่กับที่รักทั้งวันเลยสินะคะ
ผม-ใช่ครับ
ฮารุ-ดีใจจังเลยค่ะ
ผม-จริงสิ ทานากะซัง ช่วยไปเตรียมห้องพักให้แขกหน่อยสิครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
ผม-อายะซัง พรุ้งนี้ช่วยเตรียมอาหารเช้าให้ด้วยนะครับใครตื่นแล้วก็พามาทานข้าวเลยนะครับ
อายะ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-ชิสึซังครับเด๋วบอกนิชิโนะซังว่าพรุ้งนี้ ให้เตรียมรถไว้ส่งทุกคนด้วยนะครับถ้าใครต้องรีบกลับก็ให้ไปส่งก่อนเลยนะ
ครับ
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-มิจังครับอืมมม ช่วยดูแลอาจารย์จิโตะเสะแทนพี่ชายด้วยนะครับ
มิจัง-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน
อิจิโร่-นี่..บิกคุคุงจะอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกนานมั้ย
ผม-นั่นสินะครับ ฮารุซัง อยากให้ผมอยู่ที่นี่นานแค่ไหนหรอครับ
ฮารุ-ตะ...ตลอดไปค่ะ
ผม-ครับ งั้น ผมก็จะอยู่ที่ญี่ปุ่นไปอีกนานแน่นอนครับ อิจิโร่
จิสึรุ-แบบนี้เราก็มาจัดปาร์ตี้ที่นี่กันได้สินะสำหรับห้องของเรา
ผม-ได้สิครับไว้ ผมจะทำที่นั่งชิวๆไว้หลายๆมุมนะครับ
ฮารุ-ชิสึซังจ๊ะช่วยไปเอาไวน์มาเพิ่มอีกหน่อยสิจ๊ะ แล้วก็มิจังช่วยเอาอาหารมาเพิ่มด้วยนะจ๊ะ
ชิสึ/มิจัง-ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง
 
 
 
แล้วฮารุก็ยื่นกระดาษใบเล็กๆมาให้ผม
 
 
ฮารุ-ที่รักคะเอาให้อาจารย์จิโตะเสะสิคะ
ผม-ครับ?
 
 
แล้วผมก็ดูมันคือตั๋วทดลองพักฟรีที่ทางบริษัทออกให้สำหรับลูกค้าvipเท่านั้นและใช้ได้แค่สาขาที่เปิดใหม่ไม่เกิน1ปี
แต่ในใบนั้นมีขีดตรงคำว่าแค่สาขาเปิดใหม่ออกไปแล้วเขียนเพิ่มเป็นทุกสาขาแล้วก็มีลายเซ็นต์ฮารุ ด้ายหลังก็
มีหลายเซ็นต์ฮารุ
 
 
ผม-นี่คือ...
ฮารุ-ก็บัตรvipไงคะ
ผม-ตะ แต่ว่ามันสำหรับสาขาเปิดใหม่นะครับ
ฮารุ-ฮารุก็เขียนแก้ให้แล้วนี่ไงคะ แล้วก็เซ็นเอาไว้ให้แล้วด้วยนะคะ ที่รักก็เซ็นด้วยสิคะ
ผม-เอ๊ะ ผมด้วยหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ ก็ที่รักเป็นรองประธานบริษัทตัวจริงนี่คะ มีชื่ออยู่ในบริษัทด้วยนะคะ
ผม-คะ ครับ
 
 
แล้วผมก็เซ็นบนลายเซ็นฮารุทั้งหน้าและหลังบัตรแล้วผมก็ยื่นให้อาจารย์
 
 
ผม-อาจารย์ครับนี่คือบัตรสำหรับvipที่จะสมารถพักได้ฟรี ในบัตรจะเขียนว่าสำหรับสาขาเปิดใหม่แต่ว่าฮารุซังแก้ให้เป็น
ใช้ได้ทุกสาขาแล้วผมกับฮารุซังก็เซ็นไว้ให้แล้ว และเพื่อความมั่นใจว่าอาจารย์จะได้พักฟรีถ้าอาจารย์รู้ว่าจะไปพักที่ไหน
แล้วบอกผมอีกที่ก็ได้ครับ เด๋วผมจะโทรไปบอกที่สาขานั้นไว้ให้ก่อนอีกทีนะครับ
 
 
อาจารย์-จะดีหรอจ๊ะ
ฮารุ-ดีสิคะ
ผม-อาจารย์ช่วยรับไว้ด้วยนะครับ
อาจารย์-งั้น ขอบใจนะ บิกคุคุง ฮารุซัง
จิสึรุ-นี่บิกคุคุงตอนนี้นอกจากจะเนื้อหอมแล้วยังหน้าที่การงานดีอีกแบบนี้ไปไหนมาไหนสาวๆได้กรี๊ดแน่ๆ
ผม-ฮ่าๆ ผมมีแหวนแต่งงานแล้วนะครับ เพราะงั้นคิดว่าไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ
อิจิโร่-แกเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วมีคนมาชอบแกก็ไม่เคยจะสนใจ พอมีเวลาว่างแกก็ไปเดินเล่นย่านการค้า อยู่อย่าง
เดียว แกไปหาอะไรงั้นหรอ
 
นาคาสะ-นั่นสิ
ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้นคือว่า....
ฮารุ-ฮิฮิ
ชิโระ-ก็จะอะไรสะอีกละ ที่บิกคุคุงไปเดินตามหาได้ทุกวันๆน่ะ ก็คือหาฮารุนี่ไงละ
ทุกคน-เอ๋!!
นาคาสะ-จริงหรอ
ผม-คะ ครับ วันแรกๆที่ผมมาถึงที่นี่ผมบังเอิญไปเจอฮารุซังที่ร้านขายรองเท้าครับ
จิสึรุ-อ่อแล้วก็คุยกันมาตลอดเลยสินะถึงไม่สนใจสาวๆคนอื่น
ผม-ไม่ใช่หรอกนะครับผมได้คุยกับฮารุซังครั้งแรกก็หลังจากวันที่เจอตอนนั้นประมาณ6เดือนไปเจอกันที่บ้านชิโระ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ วันนั้นเป็นงานปาร์ตี้หลังจากนั้นชิโระก็ส่งข้อความาหาบอกว่าบิกคุคุงขอเมลได้มั้ยฮารุก็เลยบอกว่าได้
หลังจากนั้นพวกเราก็ส่งข้อความหากันบ้าง โทรหากันบ้างค่ะ
 
ผม-ฮารุซังไม่ต้องละเอียดขนาดนั้นก็ได้นะครับ
ฮารุ-ทำไมหรอคะ ฮิฮิ
ผม-กะ ก็มัน......
อาจารย์-ไว้เรามาคิดถึงวันเก่าๆกันดีกว่านะจ๊ะนี่มันก็ดึกแล้วด้วยนะ
อิจิโร่-นั่นสินะ
นาคาสะ-งั้นวันที่28เรามาเจอกันที่โรงเรียนเก่าของพวกเรานะ
ผม-แล้วเจอกันนะครับ สำหรับวันนี้ ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ ที่มาในวันนี้งั้นคืนนี้เชิญพักผ่อนให้สบายเถอะนะครับ
ทานากะซังรบกวนด้วยครับเสร็จแล้วก็ไปพักผ่อนได้เลยนะครับ ส่วนชิสึซัง อายะซัง มิจัง เก็บของเสร็จก็ไปพักผ่อนได้
เลยนะครับ ฮารุซัง ชิโระ ริว พลอยจัง เด๋วขอให้มาที่ห้องทำงานด้วยนะครับ
 
ฮารุ-ป่ะงั้นพวกเราไปกันเถอะนะ
 
 
หลังจากที่ทุกคนเดินไปกับทานากะผมกับคนอื่นๆก็เข้ามาในห้องทำงาน
 
 
ผม-เอาละ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับทุกคนหน่อย พรุ้งนี้เราจะจัดงานปาร์ตี้ให้พวกทานากะซังกัน ส่วนวันอาทิตย์พวกเรา
จะไปจัดปาร์ตี้ที่บ้านคุณพ่อกันนะครับ
 
ฮารุ-ได้สิคะ
พลอย-แล้วเราจะวางแผนยังไงดีละ
ผม-แผนไม่มีแล้วตอนนี้มีเรื่องอื่นที่ต้องคิด เพราะงั้นวันอาทิตย์เราจะเข้าไปปกตินี่แหละ ส่วนของฮารุซังกับพลอยจังก็มี
แค่นี้แหละครับ ขึ้นไปนอนก่อนได้เลยนะครับ
 
ฮารุ-แล้วที่รักล่ะคะ
ผม-เด๋วผมคุยกันเสร็จแล้วจะตามขึ้นไปนะครับ
ฮารุ-ขึ้นมาไวๆนะคะ
ผม-ครับ
 
พอพวกฮารุออกไปเสร็จ
 
ผม-อย่างแรกเลยนะ คืนนี้พวกแกขึ้นไปนอนห้องชั้นบนล่ะกัน ให้ทานากะซังเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว แล้วก็อีกเรื่องอัน
นี้สำคัญมาก พวกแกช่วยไปคุยกับทาเคดะซังและซาซากิซังให้หน่อย อยากจะได้ปืนมาไว้ที่บ้านสักหน่อยจะได้อุ่นใจ
 
ชิโระ-ปืนจริงๆเนี่ยหรอ
ผม-ใช่
ริว-งั้นเด๋วผมลองไปขอพ่อดูครับว่าหาให้ได้มั้ยสัก1-2กระบอก
ผม-ไม่ริว ต้องการมากกว่านั้น
ชิโระ-แก...จะเอาเท่าไหร่
ผม-ขอเยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้อืมมม อยากได้อย่างน้อยขอสัก20กระบอกละกันนะ กระสุนขอเยอะๆได้เป็นลังยิ่งดี
ชิโระ-เห้ยแกบ้าไปแล้วหรอจะทำสงครามหรอวะ
ริว-นั่นสิครับพี่ใหญ่
ผม-ตอนนี้สถานการมันเปลื่ยนไปแล้ว อย่างน้อยมีก็อุ่นใจยังไงช่วยหน่อยละกันนะ
ชิโระ-เออๆจะลองดูละกัน
ริว-ครับพี่ใหญ่
ผม-แล้วก็เรื่องสุดท้ายหลังจากนี้ไป พวกแก2คน ต้องมาซ้อมมวยที่นี่
ริว-แต่ว่าพี่ใหญ่พวกผมสู้กันเป็นอยู่แล้วนะครับ
ชิโระ-นั่นสิ
ผม-ไอ้ที่แกทำวันนั้นเรียกสู้หรอ จะบอกอะไรให้นะวันนั้น ออกแรงยังไม่ถึง20%ด้วยซ้ำ
ริว-เอ๊ะ
ผม-ใช่ และไอ้พวกยักษ์นั่นมันเก่งกว่าพวกแกในตอนนี้เยอะ เพราะงั้นถ้าพวกแกทนแรง100%ไม่ได้แกก็เป็นได้แค่ตัว
ถ่วง และพวกแกก็ลืมเรื่องยักษ์ไปได้เลย
 
ชิโระ-กะ ก็ไม่เถียงหรอกนะแรงแกตอนโมโหในวันนั้นมันเยอะกว่านี้หลายเท่า
ผม-อย่างที่บอกไปงั้นพวกแกไปพักเถอะ อ่ออีกอย่างแกเตรียมหาวันว่างไว้นะพวกเราจะไปประเทศไทยกันสัก3-5วัน
ริว-ไปทำไรหรอครับ
ผม-พวกแกต้องฝึกอีกหลายอย่างเพราะงั้นพวกเราถึงต้องไปที่นั่น คืนนี้ก็นอนพักเถอะพรุ้งนี้ค่อยขับรถกลับบ้าน
ชิโระ-เฮ้อ ง่วงนอนจริงๆไปกันเถอะ
 
 
 
แล้วพวกเราก็ขึ้นห้องมานอน