ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

ตื่นมาก็เที่ยงกว่าๆผมก็เข้าไปอ่าบน้ำแต่งตัวและลงไปข้างล่าง บ้านเงียบมากๆ

 

 

ผม-คนอื่นไปไหนกันหมดล่ะครับ

พ่อบ้าน-แขกทุกท่านกลับไปกันหมดแล้วครับคุณท่าน

ผม-เอ๋ กลับไปแล้วหรอครับ

พ่อบ้าน-ครับ

 

 

ผมก็เลยเดินไปหาฮารุที่ห้องอาหารเข้าไปมีแค่ฮารุกับยัยพลอยและชิสึ

 

 

ฮารุ-ที่รักคะมาทานข้าวได้แล้วนะคะ

ผม-ครับ

ฮารุ-นี่จะบ่ายแล้วนะคะ แล้วอาหารเย็นวันนี้ล่ะคะ

ผม-อืมมมม ไม่รู้สิครับ

ฮารุ-อ่อฮารุรู้แล้วค่ะเด๋วฮารุมานะคะ

 

แล้วฮารุก็วิ่งออกไป

 

ผม-ยัยพลอยฮารุซังเค้าจะทำอะไร

พลอย-ไม่รู้สิ

ผม-แล้วไอ้พวกบ้ากลับกันไปหมดแล้วหรอ

พลอย-ทุกคนเค้ากลับไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะหลังทานจากข้าวเช้าเสร็จ เห็นทิ้งจดหมายไว้ให้พี่ชายนี่คะ ทานากะซังคงเอา

ไปวางไว้ให้ในห้องทำงานแล้วล่ะมั้ง

 

ผม-เอ๊ะ เมื่อกี้เจอทานากะซังไม่เห็นพูดอะไรนะ

พลอย-ก็ลองเดินไปดูก่อนสิคะทานากะซังอาจจะลืมบอกก็ได้

 

 

ผมก็เลยเดินออกไปที่ห้องทำงานพอเข้าไปก็เจอกระดาษA4 วางอยู่บนโต๊ะในนั้นมีข้อความของแต่ละคน

 

 

อาจารย์จิโตะเสะ-บ้านสวยมากเลยนะบิกคุคุงขอบใจสำหรับทุกอย่างนะจ๊ะ

นาคาสะ-ขอให้บิกคุคุงกับฮารุซังมีความสุขมากๆนะขอบคุณที่ดูแลนะ

อิจิโร่-โอ้ยเห็นแกมีความสุขก็ดีแล้วละนะขอบใจนะ

จิสึรุ-อาหารอร่อยมากเลยนะ ไว้จะมาเที่ยวอีกนะ

 

 

พอผมอ่านจบแล้วไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกดีทั้งๆที่ปกติแล้วผมเองก็ไม่ใช่คนที่จะชอบอยู่ในที่ๆคนเยอะๆอยู่แล้วแต่ตอนนี้กลับ

อยากจะชวนเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันทุกคนมาปาร์ตี้ที่บ้าน เฮ้อออคิดถึงวันเก่าๆจังเลยน้าาาาา

ก๊อกๆ

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ

ผม-ครับ มีอะไรหรอครับ

ฮารุ-ฮารุโทรไปสั่งอาหารมาสำหรับเย็นนี้นะคะ

ผม-อืมมก็ดีเหมือนกันนะ ทุกคนจะได้พักจริงๆไม่ต้องมานั่งเตรียมอาหารสำหรับพวกเราทุกคน แต่มันจะพอหรอครับบ้าน

เรามีกันตั้งหลายคน

 

ฮารุ-งั้นสั่งมาเยอะๆเลยนะคะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วฮารุก็กดมือถือโทร

 

 

ฮารุ-ซานาเอะซังคะ บิกคุซังบอกว่าสั่งมาเยอะๆหน่อยนะคะ

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-จ๊ะ ขอบใจจ๊ะ

 

 

แล้วฮารุก็วางสายไป

 

ผม-ซานาเอะซังนี่คือ

ฮารุ-ที่รักจำเลขาตัวเองไม่ได้หรอคะ

ผม-เอ๊ะแล้วซานาเอะซังเค้าไปทำงานร้านอาหารแล้วหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะครับ

ฮารุ-ร้านอาหาร? ที่รักพูดเรื่องอะไรหรอคะ

ผม-แล้วทำไมถึงโทรไปสั่งอาหารกับซานาเอะซังล่ะครับ

ฮารุ-ฮารุไม่ได้สั่งให้ซานาเอะทำอาหารสะหน่อยนะคะ ฮารุแค่ให้ซานาเอะซังสั่งอาหารจากร้านอาหารในโรงแรมให้มาส่ง

ที่บ้านเองค่ะ

 

ผม-ระ ร้านอาหารในโรงแรมของเราหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-แต่แถวบ้านเราไม่มีโรงแรมสาขาใก้ลบ้านเราเลยนะครับ

ฮารุ-สาขาที่ใก้ลสุดน่าจะเป็นแถวฮิโรชิมะค่ะ

ผม-เอ๋!!! สั่งจากที่นั่นเลยหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-นะ นี่ฮารุซัง ค่าอาหารกับค่าส่งนี่

ฮารุ-ค่าอาหารฮารุให้ซานาเอะซังโทรสั่งลงบัญชีของที่รักค่ะ ส่วนค่าส่งไม่มีหรอกนะคะเพราะฮารุให้นานามิซังจัดการ

โทรสั่งให้รถโรงแรมมาส่งที่บ้านแล้วค่ะ

 

ผม-ดะ เด๋วสิครับฮารุซังทำแบบนี้มันไม่ดีนะครับ

ฮารุ-ทำไมละคะ คุณพ่อเองยังทำแบบนี้เลยนะคะเวลาคุณแม่อยากทานอาหารในโรงแรม

ผม-ก็นั่นมันคุณพ่อนะครับ

ฮารุ-ที่รักก็ทำได้นี่คะฮารุโทรไปบอกซานาเอะซังกับนานามิซังทั้ง2คนยังไม่ตกใจเท่าที่รักเลยนะคะ

ผม-ตะ แต่ว่า

ฮารุ-ที่รักคะทำงานหนักแล้วก็หัดใช้สวัสดิการของบริษัทบ้างเถอะนะคะ

ผม-สวัสดิการของผมหรอครับ ผมมีด้วยหรอครับ

ฮารุ-ก็ต้องมีสิคะ สวัสดิการของที่รักน่ะเท่ากับของคุณพ่อเลยนะคะ

ผม-เอ๊ะอย่าบอกนะครับว่าฮารุไปโวยกับคุณพ่อมา

ฮารุ-ฮารุไม่ได้ทำค่ะ คนที่ทำคือคุณแม่ค่ะ

ผม-คุณแม่หรอครับ

ฮารุ-ค่ะ คุณแม่เป็นคนบอกคุณพ่อให้จัดการค่ะ

ผม-เฮ้อออ คุณแม่เองหรอกหรอครับ

ฮารุ-คุณแม่ก็เป็นห่วงที่รักนะคะ เจอฮารุทีไรคุณแม่จะพูดบ่อยๆว่าให้ที่รักพักบ้าง

ผม-คุณแม่ใจดีจังเลยนะครับ

ฮารุ-คุณแม่ก็ใจดีจริงๆนั่นแหละค่ะ แต่ที่รักก็ทำงานหนักเกินไปด้วยนะคะ

ผม-ขะ ขอโทษครับ

ฮารุ-จริงสิคะที่รักทำไมวันนี้ที่รักไม่โทรเรียกนานามิซังกับซานาเอะซังมาล่ะคะ

ผม-เอ๊ะ มาทำไมหรอครับ

ฮารุ-ที่รักคะ ทั้ง2คนเค้าก็ต้องทำงานหนักเพราะที่รักนะคะ น่าจะตอบแทนทั้ง2คนบ้างนะคะ

ผม-ผมก็พาไปทานอาหารบ้างนะครับช่วงเย็นถ้ามีเวลา

ฮารุ-ราเมงนั่นหรอคะ

ผม- มันอร่อยจริงๆนะครับ

ฮารุ-เฮ้อออ ที่รักคะเลี้ยงทั้งทีเลี้ยงดีๆหน่อยสิคะ

ผม-กะ ก็ ได้ครับ นี่ฮารุวันนี้ไปเดทกับผมนะ

ฮารุ-เอ๊ะ เดทหรอคะ ที่รักหมายถึงพวกเรา3คนไปเที่ยวกันหรอคะ

ผม-เอ๋ ไปกัน3คนจะเรียกว่าเดทได้ยังไงล่ะครับ มันก็ต้องมีแค่ผมกับฮารุสิครับไปด้วยกันมั้ยครับ

ฮารุ-ปะ... ไปค่ะ

ผม-งั้นเด๋วผมขอไปเปลื่ยนชุดก่อนนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

 

แล้วผมกับฮารุก็เดินออกมาจากห้องทำงานผมก็ขึ้นไปเปลื่ยนชุดแล้วลงมาหาฮารุ

 

 

ฮารุ-ทะ ที่รักคะทำไมจู่ๆถึงเอาเสื้อตัวนี้มาใส่คะที่รักไม่ชอบเสื้อตัวเล็กๆไม่ใช่หรอคะ

ผม-นานๆทีอยากลองเปลื่ยนดูบ้างแล้วผมก็เอาเสื้อแจ๊คเก๊ตยีนส์มาด้วยเพื่อหนาว ครับ

ฮารุ-งะ งั้น...ฮารุใส่เสื้อยีนส์ให้นะ

ผม-เอ๊ะใส่เลยหรอครับ ไว้ไปใส่ตอนถึงข้างนอกก็ได้ครับ

ฮารุ-สะ ใส่ตอนนี้เลยนะคะ

ผม-คะ ครับงั้นพวกเราไปกันเถอะนะครับวันนี้แดดออกด้วยนะครับ

ฮารุ-ทานากะซังเปิดโรงรถด้วยจ๊ะ

ผม-ไม่ต้องครับ วันนี้เด๋วจะมีคนเอาอาหารเย็นมาส่งนะครับเอาไปให้พลอยจังเลยนะครับแล้วที่เหลือพลอยจังจะเป็น

คนจัดการให้ครับงั้นผมฝากบ้านด้วยนะครับทนากะซัง

 

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

 

แล้วผมก็เดินไปเปิดประตูรถ240z

 

 

ผม-เชิญครับ คุณภรรยา

ฮารุ-เอ๊ะ ให้ฮารุนั่งคันนี้ได้จริงๆหรอคะ

ผม-จริงสิครับของผมทุกอย่างก็เป็นของฮารุซังด้วยนะครับ

 

แล้วฮารุก็วิ่งมาจุ๊บแก้มผม

 

ฮารุ-ฮิฮิวันนี้จะไปเดทที่ไหนกันดีคะ

ผม-อืมมงั้นก็ไปบริษัทก่อนละกันนะครับ

ฮารุ-เอ๋!!!! ไหนที่รักชวนฮารุมาเดทไม่ใช่หรอคะ

ผม-ก็ใช่ครับแต่ขอผมแวะไปทำธุระแปปนึงนะครับแล้วอีกอย่างพวกเราจะเอารถไปจอดที่บริษัทด้วยนะครับผมไม่อยาก

เอาคันนี้ไปจอดที่อื่น

 

ฮารุ-ค่ะๆไปกันเถอะนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

แล้วพวกผมก็ขับรถออกมาจากบ้านไปที่บริษัทระหว่างทางก็มีกดบ้างถ้าเอาความเร็วอยู่100-160กม/ชม เครื่องเดิมๆที่

ทำมาใหม่ถือว่าสบายเลยช่วงล่างก็หนึบดีนะเนี่ยยว้าววว

 

 

ฮารุ-ที่รักคะยิ้มอะไรหรอคะ

ผม-เอ๊ะ ก็แบบว่า รถคันนี้มันออกมาดีมากๆเลยครับแล้วตั้งแต่ได้มาผมก็ยังไม่มีโอกาสได้ลองขับเลยนะครับนี่เป็น

ครั้งแรกที่ผมได้ขับคันนี้ผมก็เลยรู้สึกดีใจ

 

 

พอไปถึงบริษัทผมก็เอารถไปจอดแล้วเดินเข้าบริษัทไปกับฮารุพอขึ้นมาถึงห้องทำงานก็เจอนานามิกับซานาเอะนั่งอยู่

 

 

นานามิ-เอ๊ะบิกคุซังวันนี้วันหยุดมาทำอะไรหรอคะ

ซานาเอะ-สวัสดีค่ะบิกคุซังคุณหนู

ฮารุ-จ๊ะ

ผม-วันนี้ผมมาจ่ายเงินค่าอาหารน่ะครับ

ซานาเอะ-อ่อที่คุณหนูโทรมาสั่งหรอคะ

ผม-ครับ รบกวนช่วยจ่ายให้ผมด้วยนะครับ

ซานาเอะ-จ่ายเรียบร้อยแล้วค่ะบิกคุซัง

ผม-งั้นเด๋วผมพาฮารุซังเดินดูห้องทำงานใหม่หน่อยนะครับ

นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ

 

 

ผมก็พาฮารุเดินดูห้องทำงานใหม่พอเปิดประตูเข้าไปผมก็ถอดเสื้อนอกออกเอามาถือแทนเพราะในตึกมันอุ่นอยู่แล้วสิ่ง

แรกที่ฮารุพูดคือ

 

 

ฮารุ-เนี่ยนะห้องทำงาน

ผม-เอ๊ะทำไมหรอครับ

 

 

 

ฮารุก็ไม่ตอบอะไรผมแล้วฮารุก็เดินดูรอบๆห้องทำงานผมสักพักก็ออกไปเดินดูทั้งชั้นกันไปเลยผมก็ได้แต่เดินตามเงียบๆ

พอเดินวนจนครบปุ๊บฮารุก็เดินกลับมาที่ตรงหน้าลิฟต์

 

 

 

ฮารุ-ใช้ไม่ได้

ผม-อะไรใช้ไม่ได้หรอครับฮารุซัง

ฮารุ-ที่รักคะห้องทำงานของทีรักไม่มีของอะไรเลยนะคะ

ผม-เอ๊ะ ของหรอครับ

ฮารุ-นานามิซัง ซานาเอะซัง ให้คนขึ้นแต่งห้องทำงานบิกคุซังใหม่ช่วยจัดการด้วยนะคะ

นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะคุณหนู

ผม-เอ๊ะฮารุซังจะทำอะไรหรอครับ

ฮารุ-ฮารุก็จะทำให้มันสมกับเป็นห้องทำงานจริงๆน่ะสิคะ

ผม-ตะ แต่ว่าฮารุซังแบบนี้มันรบกวนคนอื่นนะครับ

ฮารุ-บิกคุซัง

ผม-เอ๊ะ ขอโทษครับ

ฮารุ-ถ้าเสร็จงานแล้วพวกเราก็ไปเดทกันเถอะนะคะ

ผม-ครับ นานามิซังซานาเอะซังผมฝากด้วยนะครับ ถ้ามีงานด่วนเข้ามารบกวนโทรบอกผมด้วยนะครับ

นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ

 

 

 

พอพวกเราลงมาข้างล่างพอออกมาจากลิฟต์พวกคนที่อยู่ชั้นล่างก็มองมาที่พวกผมกันหมดเลยตอนแรกผมก็ไม่ได้เอ๊ะใจ

อะไรแล้วจู่ๆเสื้อที่ผมถืออยู่ก็โดนดึงออกไป

 

 

 

ฮารุ-บิกคุซัง ใส่เสื้อได้แล้วนะคะ

ผม-เอ๊ะอ่อลืมไปเลยสิครับพอดีข้างบนมันร้อนผมเลยถอดออก

ฮารุ-ยังจะพูดอีกรีบๆใส่เสื้อได้แล้วค่ะ

 

 

 

แล้วฮารุก็กางเสื้อให้ผม ผมก็เลยต้องเอาแขนใส่เข้าไปแล้วพอใส่เสร็จผมก็หันไปมองพวกคนที่อยู่ตรงนั้นพอผมหันไป

ปุ๊บพวกเค้าก็หลบตาผมปั๊บ

 

 

 

ผม-เฮ้อออ

ฮารุ-ไปเดทกันได้แล้วนะคะ

ผม-เอ๊ะ ฮารุซังไม่ต้องพูดเสียงดังก็ได้นะครับ

ฮารุ-ฮารุจะพูดค่ะ

ผม-เป็นอะไรครับเนี่ยอยู่ๆก็โมโห

ฮารุ-บิกคุคุงบ้า

 

 

แล้วฮารุก็วิ่งหนีออกไปผมก็เลยวิ่งตามไป

 

 

ผม-เด๋วสิครับฮารุซังเราค่อยๆเดินไปเดทไปก็ได้นะครับ

 

แล้วฮารุก็หยุดวิ่ง

 

ผม-เป็นอะไรไปครับฮารุซัง

 

ฮารุไม่ได้ตอบอะไรผมแต่เดินเข้ามาแล้วดึงแขนผมไปกอด

 

ผม-ฮารุซังจะกอดแขนผมแล้วเดินไม่ได้นะครับ

ฮารุ-ฮารุจะกอดค่ะ

ผม-เฮ้อ เข้าใจแล้วครับงั้นพวกเราไปเดินเล่นกันเถอะนะครับ เดินตรงไปอีกหน่อยเด๋วก็ถึงตรงหน้าสถาณีชิบูย่าล่ะฮารุซัง

อยากได้อะไรมั้ยครับ

 

ฮารุ-ที่รักจะซื้อให้หรอคะ

ผม-ครับ

ฮารุ-ขอบคุณนะคะ

 

 

แล้วพวกเราก็เดินเล่นกันไปเรื่อยๆ ฮารุนี่ได้เสื้อผ้ามาอย่างเยอะแน่นอนว่าคนถือของคือผมเหมือนเดิมพอเดินกันมาสัก

พักก็มาถึงร้านเสื้อผ้าผู้ชายพวกเราก็เดินเข้าไปดู

 

 

ผม-ฮารุซังเสื้อตัวนี้ สวยดีนะครับ

ฮารุ-ก็สวยอยู่หรอกนะคะแต่อืมมมมม เหมือนมันจะใหญ่สุดแค่ตัวนี้อ่ะค่ะ

ผม-มันก็น่าจะเท่ากับตัวที่ผมใส่อยู่ตอนนี้ไม่ใช่หรอครับที่ฮารุซังชอบซื้อมาให้ผม

ฮารุ-มันก็ใช่อยู่หรอกนะคะ แต่ฮารุมาคิดดูแล้ว ใส่ตัวใหญ่ๆหน่อยดีกว่านะคะ

ผม-เอ๊ะ แต่ว่าฮารุซังบอกว่าไม่ชอบให้ผมใส่ตัวใหญ่ๆไม่ใช่หรอครับเพราะงั้นหลังจากนี้ผมว่าจะเปลื่ยนมาใส่เสื้อแบบที่

ฮารุซังชอบ

ฮารุ-ไม่เอาแล้วค่ะ

ผม-เอ๊ะทำไมละครับ

ฮารุ-ใส่ที่บ้านก็พอแล้วค่ะไอ้ตัวเล็กๆแบบนี้

ผม-ฮารุซัง........หรือว่าที่โมโหเมื่อกี้เพราะ หะ...หึงผมหรอครับ

ฮารุ-พึ่งจะรู้ตัวหรอคะ ตาทึ่ม

ผม-เอ๋ ก็ผมเห็นฮารุซังชอบให้ผมใส่แบบนี้อีกอย่างคนพวกนั้นเค้าก็แค่มองนะครับ

ฮารุ-ขนาดฮารุยืนอยู่ตรงนั้นด้วยแท้ๆนะคะถ้าฮารุไม่อยู่ คุณไม่โดนลากไปแล้วหรอคะ

ผม-โดนลากหรอครับมะ ไม่มีใครทำแบบนั้นหรอกนะครับ

ฮารุ-ไม่สนค่ะ อ่ะนี่เอาตัวใหญ่ๆเอาไปใส่เลยค่ะ ขอโทษนะคะไซร์นี้มีอีกมั้ยค่ะ เอามาหมดเลยค่ะ

ผม-เด๋วสิครับฮารุซังซื้อแค่ 2-3ตัวก็พอแล้วนะครับเด๋วเราต้องเดินไปที่อื่นต่อนะครับ

ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ งั้นเอาแค่นี้ค่ะ

 

 

พอจ่ายเงินเสร็จพวกเราก็เดินออกจากร้าน

 

 

ผม-ฮารุซังครับ พวกเราจะซื้อของอะไรให้คุณพ่อคุณแม่ดีล่ะครับ

ฮารุ-อืมมมมเราสั่งพวกเค้กกับขนมไว้ดีมั้ยคะพรุ้งนี้ให้เค้าส่งไปที่บ้านคุณพ่อ

ผม-อันนั้นผมสั่งอยู่แล้วล่ะครับ แต่ว่าผมอยากซื้อของอะไรที่มันแพงสักหน่อยให้คุณพ่อกับคุณแม่อ่ะครับ

ฮารุ-เอ๋ไม่ต้องแพงก็ได้นะคะ

ผม-นาฬิกาดีมั้ยครับ

ฮารุ-แต่คุณแม่ไม่ได้ชอบใส่นาฬิกานะคะ

ผม-งั้นซื้อให้คุณพ่อก่อนละกันนะครับ

 

 

 

พวกเราก็เดินไปหาร้านนาฬิกาแบรนดังไฮโซหมาเห่า พอเดินเข้าไปก็มีหลายรุ่นให้เลือกเยอะแยะไปหมดแต่ผมไปสะดุด

ตากับตัวลิมิเต็ดผมว่ามันสวยมากแต่ราคามันก็ลิมิเต็ดสุดๆเหมือนกันผมก็ยืนมองๆอยู่สักพัก

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ อันนี้มันไม่แพงไปหน่อยหรอค่ะ

ผม-แต่ผมว่าอันนี้สวยที่สุดในร้านแล้วนะครับ

ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิคะ มันแพงที่สุดในร้านนี่คะ

ผม-ขอโทษนะครับสินค้าตัวที่โชว์นี่ยังมีของอยู่มั้ยครับ

พนง-ยังมีอยู่ครับ

ผม-แล้วมันลิมิเต็ดยังไงหรอครับ

พนง-ตัวนี้จะเป็นสีลิมิเต็ดครับแล้วก็ผลิตมาจำนวนน้อยมากๆเลยครับ ด้านหลังตัวเรือนนาฬิกาจะมีหมายเลขบอกครับว่า

ตัวนี้ผลิตออกมาตัวที่เท่าไหร่

ผม-อืมมมม

ฮารุ-ที่รักคะจะดีหรอ

ผม-งั้นเอาอันนี้ครับ รบกวนห่อของขวัญให้ด้วยนะครับ

พนง-ทราบแล้วครับคุณลูกค้า สดวกชำระเงินเป็นบัตรหรือเงินสดครับ

ผม-บัตรครับ

 

แล้วผมก็ยื่นบัตรให้เค้าไป

 

ฮารุ-ที่รักคะราคามันแพงพอๆกับแหวนแต่งงานของที่รักเลยนะคะจะดีหรอคะ

ผม-ดีสิครับ อีกอย่างตอนนี้พอผมต้องทำงาน2ที่ผมก็ได้เงินเพิ่มด้วยนะครับ เพราะงั้นเรื่องเงินก็น่าจะพอจ่ายไหวอยู่นะ

ครับ

 

ฮารุ-แต่ที่รักคะเด๋วที่รักก็จะซื้อบ้านที่ไทยอีกไม่ใช่หรอคะ พวกเราใช้เงินเยอะขนาดนี้จะดีหรอคะ

ผม-เอ๊ะเงินเก็บเราไม่พอหรอครับ

ฮารุ-มันก็พออยู่หรอกนะคะ แต่ฮารุแค่กลัวว่าพวกเราจะใช้เงินกันเยอะเกินไป

ผม-เพราะงั้นชีวิตผมถึงขาดฮารุซังไม่ได้ไงละครับ ผมมีฮารุซังดูแลเรื่องเงินอยู่ผมถึงไม่ห่วงอะไร

ฮารุ-แล้วของคุณแม่ละคะ

ผม-เอาอะไรดีน้าาาา

ฮารุ-กระเป๋ามั้ยคะ

ผม-อืมมม ก็ดีนะครับเวลาออกงานคุณแม่ก็จะได้ใช้ด้วย

ฮารุ-งั้นเด๋วเราไปเลือกกระเป๋ากันนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

หลังจากที่พวกผมได้ของเสร็จก็ไปเดินดูกระเป๋าพอได้กระเป๋าเสร็จพวกเราก็ไปเลือกซื้อของขวัญให้พวกทานากะซังกว่า

จะได้ของครบก็เริ่มจะมึดละพวกผมก็สั่งเค้กผลไม้ไว้ให้เค้าไปส่งที่บ้านพรุ้งนี้แล้วพวกเราก็เดินกลับมาเอารถที่บริษัทเอา

ของเก็บในรถแล้วพวกเราก็ขับรถกลับมาที่บ้านผมก็เอารถไปจอดที่หน้าบ้าน แล้วขนของเข้าไปในบ้านของพวกคุณพ่อ

กับคุณแม่ผมฝากฮารุไว้แล้วก็เอาถุงของขวัญพวกทานากะเดินเข้าไปที่ห้องอาหารเพราะคิดว่ายัยพลอยคงเตรียมทุก

อย่างไว้แล้ว

 

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่านคุณผู้หญิง

ฮารุ-จ๊ะ

ผม-ยัยพลอยเตรียมงานเสร็จรึยัง

พลอย-เสร็จแล้วค่ะพี่ชาย

ฮารุ-วันนี้ทำงานคนเดียวเหนื่อยมั้ยจ๊ะ

พลอย-ไม่เหนื่อยเลยค่ะพี่ฮารุ

ผม-ทานากะซังช่วยไปเรียกทุกคนมาที่ห้องอาหารด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ที่รักจะเดินไปไหนคะ

ผม-จะไปหยิบของหน่อยครับ แล้วก็นี่ถ้าทุกคนมาแล้วก็ฝากเอาของขวัญให้ด้วยนะครับ

ฮารุ-ค่ะ กลับมาเร็วๆนะคะ

 

 

แล้วผมก็เดินไปเอาไวน์ที่ซื้อเก็บไว้ ผมแบกขึ้นมา1ลังแล้วก็เดินกลับไปที่ห้องอาหารทุกคนก็มายืนรอกันแล้ว

 

 

พ่อบ้าน-คุณท่านเด๋วกระผมช่วยยกนะครับ

ผม-ไม่เป็นไรครับ เอาล่ะถ้ามากันพร้อมแล้วทุกคนเชิญนั่งครับ

พ่อบ้าน-นั่งที่โต๊ะอาหารนี่หรอครับ

ผม-ใช่ครับ

 

 

ทุกคนก็กล้าๆกลัวๆ ทานากะก็นั่งเป็นคนแรกแล้วทุกคนก็เริ่มนั่งตาม แล้วยัยพลอยก็เริ่มเดินแจกจานให้ทุกคน

 

 

อายะ-คุณหนูพลอยเด๋วพวกเราทำให้นะคะ

ผม-อายะซังครับ

อายะ-ขอโทษค่ะ

 

แล้วผมก็หยิบไวน์ออกมา

 

ฮารุ-ที่รักคะ ไวน์นี่มัน.....เอาออกมาหมดเลยหรอคะ

ผม-ครับ

ฮารุ-เอ๊ะ แต่ที่รักบอกว่ามันหาซื้อยากไม่ใช่หรอคะ

ผม-ถึงไวน์นี้จะหาซื้อยากก็จริงแต่สำหรับผมทุกคนในที่นี้หายากกว่าไวน์ขวดนี้อีกนะครับ

ฮารุ-แล้วเอามาเปิดหมดเลยแบบนี้มันจะดีหรอคะ

ผม-ดีสิครับ เพราะผมมีทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ผมถึงได้ทำงานได้เต็มที่และไม่ต้องมานั่งห่วงเรื่องที่บ้านเรื่องของฮารุซังหรือ

เรื่องของพลอยจัง ทุกคนขอบคุณนะครับ

 

 

แล้วผมก็เดินเสิร์ฟไวน์ให้ทุกคนทีละแก้วๆจนครบส่วนฮารุก็เดินแจกของขวัญ

 

 

พ่อบ้าน-คุณท่าน นี่คือ

ผม-ยัยพลอยมานั่งที่ได้แล้ว

 

ยัยพลอยก็วิ่งมานั่งที่

 

ผม-อาหารทั้งหมดบนโต๊ะฮารุซังเป็นคนสั่งมาเลี้ยงทุกคนในที่นี้ส่วนของขวัญนี่ก็เป็นการตอบแทนทุกคนที่ดูแลผมฮารุ

ซังและพลอยจังตลอดที่ผ่านมาครับ เพราะงั้นคืนนี้ขอให้ทุกคนสนุกไปกับปาร์ตี้ในคืนนี้นะครับ

 

ทุกคน-เย้!!!!!!!!

 

 

หลังจากที่พวกเรานั่งกินนั่งดื่มกันจนสะใจแล้วพวกผมก็ขึ้นมาบนห้องปล่อยให้คนอื่นอยู่กันต่อเพราะเด๋วเช้าพวกผมต้อง

รีบตื่นไปเตรียมของแล้วก็เข้าไปที่บ้านฮารุกว่าผมจะตื่นมาก็เกือบบ่ายโมงล่ะผมก็รีบอ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่าง

 

 

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนะครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องก็เห็นพวกฮารุกับยัยพลอย เตรียมของกันวุ่นไปหมด

 

 

ผม-ผมตื่นล่ะครับฮารุซัง

ฮารุ-ที่รักคะ จะไปที่บ้านคุณพ่อกี่โมงคะ

ผม-ก็ไปได้เลยนะครับถ้าเตรียมของเสร็จแล้ว

ฮารุ-แล้วจะให้ขนของใส่คันไหนดีคะ

ผม-ใส่คันฮารุซังเลยครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

แล้วพวกอายะซังก็เอาของไปใส่ในรถพอใส่ของเสร็จฮารุก็เอากุญแจรถมาให้ผม

 

 

ผม-ครับ?เอามาให้ผมทำไมหรอครับ

ฮารุ-ก็ที่รักจะเอารถฮารุไปไม่ใช่หรอคะวันนี้

ผม-อ่อ ใช่ครับ งั้นยัยพลอยแกไปบอกนิชิโนะซังให้ไปส่งที่บ้านคุณพ่อแล้วเอาของไปด้วยนะ ชิสึซังก็ขึ้นรถไปกับยัย

พลอยด้วยเลยนะครับ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน

 

แล้วพวกยัยพลอยก็เดินไปขึ้นรถที่โรงจอดรถ

 

ฮารุ-ที่รักคะแล้วพวกเราล่ะคะไม่ไปที่บ้านคุณพ่อหรอคะ

ผม-ไปสิครับ ป่ะงั้นเราไปขึ้นรถกันเถอะนะครับ

 

 

แล้วผมก็เดินไปที่หน้าบ้านเปิดรถ240zให้ฮารุแล้วก็ขับรถออกไปพอเข้าไปถึงพวกโอคะวะซังก็ออกมายืนรอกันอยู่หน้า

บ้านผมก็เลยขับรถจะไปจอดที่โรงรถ

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ คุณพ่อโบกมือเรียกให้ไปที่หน้าบ้านค่ะ

ผม-เอ๊ะ ไม่จอดในโรงรถหรอครับ

ฮารุ-ทีอยู่บ้านคันนี้ยังจอดหน้าบ้านเลยนะคะ

ผม-แต่ว่า

ฮารุ-ไปจอดหน้าบ้านได้แล้วค่ะ

 

 

ผมก็วนรถไปจอดหน้าบ้าน

 

 

โอคะวะซัง-รถเสร็จแล้วหรอเนี่ยยย เป็นไงบ้างขับดีมั้ย

ผม-สวัสดีครับคุณพ่อคุณแม่ รถขับดีมากเลยครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-หรอ สีแดงก็ออกมาสวยนะเนี่ย

สึคุยะซัง-นี่ลูกซื้อรถมาใหม่อีกแล้วหรอจ๊ะ

ผม-คะ ครับ คุณแม่

สึคุยะซัง-นี่ลูกซื้อรถบ่อยๆแบบนี้เด๋วรถก็เต็มบ้านเหมือนของคุณพ่อพอดีนะจ๊ะ

ผม-ฮ่าๆครับ

โอคะวะซัง-จริงสิบิกคุคุงแล้วงานช่วงนี้เป็นไงบ้าง

ผม-ช่วงนี้งานก็ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ครับผมพอจะมีเวลาว่างอยู่บ้างครับ

สึคุยะซัง-นี่คุณคะ ชวนลูกๆเข้าบ้านได้แล้วนะคะ

โอคะวะซัง-นั่นสิ เข้าบ้านกันก่อนเถอะนะ

 

 

แล้วพวกโอคะวะซังก็พาพวกเราไปที่ห้องนั่งเล่นพวกผมก็ช่วยกันขนของเข้าไปในบ้านแล้วพวกผม5คนก็นั่งคุยกันอยู่ใน

ห้องพวกของที่ผมเอามาก็ให้ชิสึเอาเข้าไปในครัวพวกผมก็นั่งคุยกันระหว่างรอ

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้เรามาทำอะไรอย่าลืมสิคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วผมก็หยิบของที่เตรียมไว้ ให้โอคะวะซังกับสึคุยะซัง

 

 

สึคุยะ-นี่คืออะไรหรอจ๊ะ

ผม-เอ่อ คือมันเป็นของขวัญจากพวกผม3คนครับ ที่ซื้อมาให้คุณพ่อกับคุณแม่

ฮารุ-ของคุณแม่ฮารุเป็นคนเลือกเองค่ะ แต่ของคุณพ่อบิกคุคุงเป็นคนเลือกค่ะ

 

 

แล้วทั้งคู่ก็แกะของขวัญ

 

 

สึคุยะ-ว้าว กระเป๋าสวยจัง ขอบใจนะจ๊ะทุกคน

ผม-ครับถ้าคุณแม่ชอบพวกผมก็ดีใจครับ ไว้ผมจะซื้อมาให้บ่อยๆนะครับ

ฮารุ-คุณพ่อชอบรึป่าวคะ

โอคะวะซัง-นี่มัน

สึคุยะ-เอ๋ นี่มันอันที่คุณจะซื้อตอนนั้นนี่คะ

โอคะวะซัง-อะ อืม

ผม-อันนี้ผมเห็นมันสวยดีครับ แล้วมันยังเป็นรุ่นลิมิเต็ดด้วยนะครับ

สึคุยะซัง-หรอจ๊ะ วันนั้นคุณพ่อของลูกก็บ่นว่าอยากได้อยู่ด้วยนะใช่มั้ยคะ

โอคะวะซัง-ใช่แต่ว่าบิกคุคุง มันแพงไม่ใช่หรอรุ่นนี้

ฮารุ-ก็ต้องแพงน่ะสิคะ อันนี้แพงที่สุดในร้านแล้วค่ะ

ผม-มะ ไม่ได้แพงขนาดนั้นหรอกนะครับคุณพ่อ

ฮารุ-ไม่แพงได้ยังไงราคามันพอๆกับแหวนแต่งงานของที่รักเลยนะคะ

ผม-ฮารุซังพวกเราไม่ควรพูดเรื่องราคาที่นี่นะครับ

ฮารุ-ขะ ขอโทษค่ะ

สึคุยะซัง-นี่ลูกมีเงินใช้กันรึป่าวจ๊ะซื้อของแพงๆแบบนี้

ผม-มะ..มีครับคุณแม่ หลังๆมาคุณพ่อก็ให้เงินเดือนผมเพิ่มขึ้นเยอะผมคิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไรครับ

โอคะวะซัง-เฮ้อออ ขอบใจนะทุกคน แต่บิกคุคุงทีหลังไม่ต้องซื้อของแพงๆแบบนี้มาหรอกนะ

ผม-คะ ครับ

 

ก๊อกๆ

 

ชิสึ-ขออนุญาตค่ะ

สึคุยะซัง-นี่ลูกมาบ้านนี้ยังจะเอาเมดมาอีกหรอ

ผม-เอ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับที่ผมให้ชิสึซังมาด้วยเพราะผมให้ชิสึซังเป็นเมดประจำตัวฮารุซังน่ะครับ

สึคุยะซัง-ฮารุมีเมดประจำตัวที่บ้านแล้วหรอเนี่ย

ฮารุ-จู่ๆบิกคุคุงก็บอกให้ชิสึซังมาเป็นเมดประจำตัวให้หนูค่ะคุณแม่

ผม-คือผมอยากให้มีคนคอยช่วยฮารุซังครับ เพราะงานในบ้านก็เยอะด้วยนะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-หรอจ๊ะแล้วที่บ้านคนจะพอหรอ

ผม-คือว่าเรื่องนั้นผมให้เค้ารับสมัครคนเพิ่มแล้วล่ะครับ

สึคุยะซัง-จริงสิเด๋วแม่จะส่งคนไปให้นะพอดีมีคนมาสมัครงานพอดีเป็นผู้ชาย1คนกับผู้หญิง1คนเป็นพี่น้องกันนะจ๊ะ

ผม-แต่ว่า

ฮารุ-คุณคะ

ผม-ขอโทษครับคุณแม่ งั้นผมขอรับไว้ด้วยความเต็มใจครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ แล้วตอนนี้ลูกชินกับบริษัทรึยังจ๊ะ

ผม-ผมทำงานนี้มาจะ5ปีแล้วตอนนี้ก็เริ่มชินแล้วล่ะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-แล้วมีเวลาพักบ้างรึป่าวจ๊ะ

ผม-ก็

ฮารุ-จะไปมีได้ยังไงละคะคุณแม่ มีแค่ช่วง2-3วันนี้นั่นแหละค่ะ ที่ยอมออกห่างจากงานแล้วไปทำอย่างอื่น แถมฮารุสั่ง

อาหารโรงแรมให้มาส่งที่บ้านบิกคุคุงก็ดุหนูด้วยนะคะคุณแม่

 

ผม-ดะ เด๋วสิครับฮารุ

โอคะวะซัง-นี่ลูกแค่อาหารในร้านอาหารของตัวเองไม่เห็นเป็นอะไรเลย ถ้าอยากทานก็สั่งมาได้ตลอดเลยนะ

สึคุยะซัง-นี่ลูกอย่าบอกนะว่าลูกยังไม่รู้ว่าทำงานบริษัทเนี่ยมันต้องมีสวัสดิการของพนักงานนะจ๊ะลูกรู้บ้างรึป่าวจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้นผมทราบดีครับคุณแม่

สึคุยะซัง-แล้วทำไมลูกไม่รู้จักใช้สวัสดิการเพื่อทำให้ตัวเองสบายขึ้นสักหน่อยล่ะจ๊ะ อย่างเช่นทานอาหารดีๆ ปกติลูกชอบ

ให้นานามิซังไปซื้อข้าวกล่องแช่แข็งบ่อยๆใช่มั้ยจ๊ะ

 

ผม-คะ ครับ

สึคุยะซัง-เฮ้ออออ นี่คุณคะ....ทำไมคุณถึงปล่อยให้ลูกทำงานหนักแบบนี้คะ

โอคะวะซัง-ดะ เด๋วสิ ทำไมมาลงที่ผมล่ะ

สึคุยะซัง-คุณก็หาคนมาช่วยงานลูกหน่อยไม่ได้หรอคะ ลูกทำงานหนักก็เพราะคุณเอาแต่ไปเล่นไม่ยอมเข้าไปทำงาน

ไม่ใช่หรอคะ

 

โอคะวะซัง-คะ คือว่าเรื่องนั้นมัน.... นะ นี่บิกคุคุงทีหลังก็หัดใช้คนอื่นทำงานสะบ้างนะ แม่เค้าก็พูดขนาดนี้แล้ว

ผม-คะ...คือว่าคุณแม่ครับอย่าไปว่าคุณพ่อเลยนะครับ

สึคุยะซัง-ลูกไม่ต้องมาช่วยคุณพ่อเลยนะ คนนึงก็เอาแต่ไปเที่ยวเล่น อีกคนก็ทำแต่งานไม่ยอมพักสะบ้าง

ผม-คะ...ครับ

 

 

ผมก็ไม่รู้จะทำไงดีอยู่บ้านนี้มาก็หลายปีเพิ่งจะเคยเห็นคุณแม่เป็นแบบนี้ครั้งแรกปกติจะใจดีกับผมเสมอ ผมก็เลยหันไป

หาฮารุ

 

 

ฮารุ-ไม่รู้ไม่ชี้จัดการเองสิคะ

ผม-ตะ แต่

 

 

ผมก็เลยหันไปหาที่พึ่งสุดท้ายละ ยัยพลอย ยัยนี่มันต้องช่วยผมแน่ๆเพราะผมช่วยมันตั้งหลายอย่าง

 

ผม-นะ นี่ยัยพลอยทำไรสักอย่างสิ

 

ยัยพลอยมันก็ทำเก๊กเท่ แล้วก็กินน้ำชาต่อ

 

พลอย-ซู๊ดดดดดด.......เรื่องนี้หนูไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยนี่คะพี่ชายหนูช่วยไม่ได้หรอกนะคะ

ผม-ยะ ยัยนี่....

 

ผมหันกลับไปทั้ง2คนก็ยังเถียงกันอยู่ผมก็ไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน จู่ๆก็นึกคำของเตี่ยได้ เตี่ยเคยบอกผมไว้ว่าถ้าไม่รู้จะทำ

ยังไง ลองขอโทษดูก่อนอาจจะดีขึ้นก็ได้ ผมก็เลยยืนขึ้นแล้วก็ก้มหัว

 

 

ผม-คุณแม่ คุณพ่อ ผมขอโทษนะครับ

 

 

แล้วทั้ง2คนก็หยุดเถียงกันแล้วก็หันมามองที่ผมแทน

 

 

โอคะวะซัง-นะ...นี่ลูกทำอะไรน่ะ

สึคุยะซัง-นะ...นั่นสิจ๊ะลูกไม่เห็นจะต้องขอโทษเลยนะ

ผม-คือว่าคุณแม่ครับเรื่องสวัสดิการของบริษัทนั้นผมรู้ดีครับแต่ผมไม่รู้ว่าผมใช้ได้แค่ไหนผมก็เลยใช้ของ พนง.ทั่วไปมา

ตลอดเลยครับผมต้องขอโทษด้วยนะครับคุณแม่ และในครั้งนี้ผมก็ทำให้คุณพ่อต้องเดือดร้อนไปด้วยผมต้องขอโทษ

จริงๆนะครับคุณพ่อ

 

ฮารุ-ที่รักคะไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนะคะ เด๋วทั้ง2คนเค้าก็เลิกเถียงกันเองนั่นแหละค่ะ

สึคุยะซัง-นี่ลูกเงยหน้าขึ้นมาได้แล้วนะจ๊ะ

ผม-คะ..ครับ

สึคุยะซัง-นี่ลูกถ้าไม่นับคุณพ่อแล้วในบริษัทใครมีอำนาจในการตัดสินใจอนุมัติเรื่องงานต่างๆกันหรอจ๊ะ

ผม-เอ๊ะเรื่องนั้น...... ผะ..ผมเองครับคุณแม่

สึคุยะซัง-เพราะงั้น สวัสดิการของลูกก็มีเท่ากับของคุณพ่อยังไงละจ๊ะ

ผม-ตะ..แต่แบบนั้น

โอคะวะซัง-นี่ลูกถ้าแม่เค้าพูดแบบนี้ก็ทำตามไปนั่นแหละ

ผม-ครับคุณพ่อ

สึคุยะซัง-เอาละนี่ก็บ่าย2โมงกว่าๆละ แม่เริ่มอยากทานของว่างสะแล้วสิ นี่พลอยจังเอาของว่างเป็นอะไรดีจ๊ะ

พลอย-นะ หนูทานอะไรก็ได้ค่ะ คะ คุณ.....แม่

สึคุยะซัง-นี่ลูกสั่งได้ทั้งหมดในเมนูเลยนะจ๊ะ

ฮารุ-เอ๋นี่มันร้านเค้กในโรงแรมที่คุณแม่ชอบไม่ใช่หรอคะ

สึคุยะซัง-ใช่แล้วจ๊ะ ฮารุลูกอยากทานอันไหนจ๊ะ

ฮารุ-นี่ๆ พลอยจังอันนี้น่าทานมากเลยนะ

พลอย-ว้าวจริงด้วยสินะคะพี่ฮารุ

ฮารุ-เอาอันไหนดีนะ พลอยจังช่วยพี่เลือกหน่อยสิ

พลอย-ตะ แต่ว่า

สึคุยะซัง-นี่พลอยจังก็อีกคนนะ ไม่เห็นต้องเกรงใจกันเลยนี่จ๊ะ

พลอย-ขะ ขอบคุณนะคะ

ฮารุ-นี่พลอยจัง เค้กอันนี้รูปแอ๊ปเปิ้ลด้วยนะน่ารักมาเลยเนอะฮิฮิ

พลอย-อาจจะเป็นเค้กแอ๊ปเปิ้ลรึป่าวคะ

สึคุยะซัง-นี่บิกคุคุงลูกอยากทานอันไหนหรอจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ ผมไม่ค่อย

ฮารุ-บิกคุคุงทานแค่เค้กผลไม้รวมเท่านั้นแหละค่ะคุณแม่

สึคุยะซัง-หรอจ๊ะ

ผม-คะ ครับ

สึคุยะซัง-แล้วคนอื่นเลือกกันได้รึยังจ๊ะ

ฮารุ-นี่พลอยจังพวกเราทานชีสเค้กอันนี้กันมั้ย

พลอย-ว้าววววดูน่าทานมากเลยค่ะ แต่พี่ฮารุคะอันนี้มันแพงกว่าอันก่อนหน้านี้อีกนะคะ ทั้งที่เป็นชีสเค้กเหมือนกัน

ฮารุ-อันนี้อร่อยกว่าตอนพี่เด็กๆคุณแม่จะสั่งมาให้ประจำเลยล่ะจ๊ะ พี่ก็ไม่ได้ทานนานแล้วเหมือนกัน

พลอย-สั่งจากร้านนี้หรอคะ

ฮารุ-จ๊ะ

พลอย-งั้นหนูเลือกอันเดียวกับพี่ฮารุค่ะ

สึคุยะซัง-ชีสเค้กกับเค้กผลไม้รวม อย่างละก้อนนะจ๊ะ

ฮารุ-ค่าาาา

สึคุยะซัง-บิกคุคุงโทรสั่งให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะ

ผม-ดะ..ได้ครับคุณแม่ร้านเบอร์อะไรหรอครับ

สึคุยะซัง-โทรไปบอกนานามิซังก็ได้จ๊ะ ให้เค้าจัดการให้นะ

ผม-เอ๊ะ นานามิซังหรอครับ

ฮารุ-ที่รักคะ บอกนานามิซังว่าร้านเค้กอยู่ในโรงแรมเดียวกับเมื่อวานที่สั่งอาหารนั่นแหละค่ะ

สึคุยะซัง-งั้นรบกวนด้วยนะจ๊ะ

ผม-คะ..ครับคุณแม่

 

 

แล้วผมก็เลยหยิบมือถือโทรหานานามิซังแต่พอมันไม่ใช่เรื่องงานแล้วรู้สึกมันพูดไม่ค่อยออกเลยแหะ

 

 

นานามิ-ฮัลโหลค่ะ บิกคุซัง

ผม-สะ..สวัสดีครับ นานามิซัง

นานามิ-มีอะไรหรอคะ

ผม-คะ..คือว่าขอโทษนะครับที่ผมโทรมารบกวนในวันหยุดแบบนี้ ผมอยากจะรบกวนนานามิซังโทรสั่งของให้หน่อยครับ

นานามิ-อ่อถ้าเรื่องนั้นสบายมากเลยค่ะ บิกคุซังอยากได้อะไรหรอคะ

ผม-คะ คือว่าผมอยากสั่งเค้กจากร้าน ที่ขายอยู่ในโรงแรมสาขาที่ฮารุซังสั่งอาหารเมื่อวานอ่ะครับ

นานามิ-อ่อได้ค่ะแล้วบิกคุซังจะรับวันไหนคะ

ผม-อะ เอาตอนนี้เลยครับรบกวนช่วยบอกให้รถของโรงแรมมาส่งที่บ้านท่านประธานด้วยนะครับ

นานามิ-วันนี้บิกคุซังอยู่กับท่านประธานหรอคะ

ผม-คะ ครับ เอาเค้กผลไม้รวม1ก้อนครับแล้วก็เอาชีสเค้กพรีเมี่ยม1ก้อนครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ เด๋วจะโทรสั่งให้เลยนะคะ

ผม-ครับขอบคุณนะครับนานามิซัง

นานามิ-ค่ะ สบายมากเลยค่ะบิกคุซังอยากได้อะไรอีกก็โทรมาได้เลยนะคะ

ผม-คะ ครับ

 

 

ผมก็วางสายกับนานามิไป

 

 

สึคุยะซัง-เป็นไงบ้างจ๊ะ

ผม-กะ ก็โทรสั่งเรียบร้อยแล้วครับคุณแม่

ฮารุ-คุณแม่ไม่ได้ถามเรื่องนั้นสะหน่อยนะคะ ที่คุณแม่หมายถึงคือที่รักได้ใช้งานเลขาตามที่ควรจะทำแล้วเป็นยังไงบ้าง

ล่ะคะ

 

สึคุยะซัง-ใช่จ๊ะ

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-ที่รักคะ คุณแม่แค่โทรทีเดียวก็ได้เค้กแล้วนะคะ นี่มันร้านโปรดของคุณแม่นะคะที่รัก

ผม-คะ คือว่าเรื่องนั้นผมก็ยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ครับ

สึคุยะซัง-อยากจะได้อะไรก็บอกนานามิซังกับซานาเอะซังได้เลยนะจ๊ะ

ผม-คะ ครับคุณแม่

สึคุยะซัง-จริงสิเด๋วหลังทานเค้กเสร็จ ฮารุจัง กับพลอยจัง พวกเราไปข้างนอกกันหน่อยมั้ยจ๊ะ จะได้ซื้อของกลับมาบ้าน

ด้วยสำหรับเย็นนี้

 

ฮารุ-ไปค่ะ

พลอย-ค่ะ

สึคุยะซัง-โอเคจ๊ะ แต่ก่อนไปขอแม่บ่นเด็กดื้อต่อก่อนนะจ๊ะ

พลอย-เด็กดื้อหรอคะ

สึคุยะซัง-จ๊ะ บิกคุคุง

ผม-เอ๊ะ คะ..ครับคุณแม่

สึคุยะซัง-เอกสารในบริษัททั้งหมดใครเป็นคนทำจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ กะ..ก็มีทั้งผมทั้งคุณพ่อแล้วก็คนอื่นๆด้วยครับ

สึคุยะซัง-แล้วทำไมลายเซ็น ในเอสารทั้งหมดมันถึงมีแต่ชื่อลูกล่ะ

ผม-คะ คือว่า

สึคุยะซัง-แสดงว่าที่ฮารุพูดว่ากลับบ้านมาก็นั่งทำงานยันเช้าทุกวันเสาร์เป็นเรื่องจริงสินะ

ผม-มะ..ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-แล้วทำไมลูกถึงไม่ให้งานคนอื่นทำบ้างละ

ผม-ผมแค่รู้สึกว่ามันไม่น่าไว้ใจ

สึคุยะซัง-นี่ลูก พนง. ในบริษัทเราก็คัดมาแล้วนะ

ฮารุ-นั่นสิคะ

พลอย-คือว่าพี่ชายเป็นคนที่ไม่เคยไว้ใจใครสักคนค่ะ

ฮารุ-เอ๋!!

ผม-ยัยพลอย

ฮารุ-ที่รักคะห้ามว่าพลอยจังนะคะ

ผม-เฮ้อออ มันก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ ผมไม่ใช่คนที่ไม่ไว้ใจใคร แต่แค่งานที่ผมทำนั้นมันมีความสำคัญต่อบริษัท

เราอย่างมาก เพราะบางทีแค่คุณพ่อเห็นลายเซ็นต์ผมคุณพ่อก็เซ็นได้เลยโดยที่ไม่ต้องอ่านเอกสารนั่นทั้งหมดมัน เลย

ไม่ใช่ใครก็ได้ที่ผมจะให้ทำงานนี้

 

ฮารุ-แต่ว่าที่รัก

โอคะวะซัง-มันก็จริงของบิกคุคงนะลูก เอกสารหลายๆอย่างมันก็เป็นเอกสารสำคัญถ้าไม่อ่านให้ดีๆมันจะส่งผลเสียกับเรา

เยอะมากเลยนะลูก

 

สึคุยะซัง-นี่มันเป็นงานของคุณไม่ใช่หรอคะ ยูคิซัง

โอคะวะซัง-ตะ....แต่ บิกคุคุงก็ทำงานนี้ได้ดีนะ

ฮารุ-ไม่ใช่แค่ตอนนี้นะคะ เมื่อก่อนตอนที่ฮารุช่วยงานคุณพ่อ คุณพ่อก็ชอบโดดงานประจำเลยนะคะคุณแม่

สึคุยะซัง-คุณคะ! ครั้งที่แล้วยังไม่เข็ดอีกหรอคะ ดีละงั้นครั้งนี้จะลงโทษให้แรงกว่าเดิม

โอคะวะซัง-ดะ..เด๋วสิคุณ

สึคุยะซัง-ฮิโระช่วยเปิดโรงรถของคุณท่านทีสิจ๊ะ

โอคะวะซัง-ดะ..เด๋วสิ นะ..นี่ อย่าเอารถไปขายอีกเลยนะ

สึคุยะซัง-ก็เพราะว่าวันๆคุณเอาแต่โดดงานไปอยู่กับรถนี่ไงละคะ

ผม-คะ..คุณแม่ครับ

สึคุยะซัง-นี่ลูกจะมาช่วยคุณพ่อของลูกอีกแล้วหรอ

โอคะวะซัง-บะ..บิกคุคุง

ผม-คะ..คือว่าคุณแม่ครับเรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของคุณพ่อนะครับ

สึคุยะซัง-เฮ้อออ ก็ได้ 2คนนี้นี่รักกันขนาดไหนนะถึงได้ออกตัวรับผิดแทนกันแบบนี้

ผม-ดีใจด้วยนะครับ คุณพ่อ

โอคะวะซัง-ขอบใจมากนะบิกคุคุง

สึคุยะ-นี่ลูก แม่จะให้เวลาลูก1ปี ถ้าลูกยังหาคนมาช่วยงานไม่ได้อีกแม่จะให้ฮารุกลับไปทำงานช่วยลูกนะ

ผม-เอ๋!! ดะ..เด๋วสิครับคุณแม่ แบบนั้นฮารุก็

สึคุยะซัง-ถ้าไม่อยากให้ฮารุต้องไปทำงานเหนื่อยๆ ลูกก็ควรจะหาคนมาช่วยงานให้ได้ไวๆนะจ๊ะ

ผม- ขะ..เข้าใจแล้วครับคุณแม่

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิง เค้กมาส่งแล้วครับให้ยกออกมาเลยมั้ยครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะยกออกมาเลยฮิโระ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

สึคุยะซัง-เอาละ งั้นพวกเราไปเลือกกันเถอะนะ ว่าเราจะขายรถคันไหนดีนะ

โอคะวะซัง-เอ๋!!!

ผม-ดะ..เด๋วสิครับคุณแม่เมื่อกี้คุณแม่บอกว่าจะให้เวลาผม1ปีไม่ใช่หรอครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ แต่เรื่องที่คุณพ่อของลูกโดดงานก็ไม่เปลื่ยนไปหรอกนะจ๊ะ

ผม-ฮารุ ชะ..ช่วยผมหน่อยสิครับ

ฮารุ-เฮ้ออฮารุก็อยากช่วยนะคะ แต่คุณพ่อเองก็ผิดจริงๆนี่คะที่โดดงานบ่อยๆ

ผม-มันก็ใช่ครับ แต่คุณพ่อเป็นถึงเจ้าของ จริงๆไม่จำเป็นต้องมานั่งทำงานเองเลยนะครับ

สึคุยะซัง-ถ้าลูกพูดแบบนั้น งั้นแม่จะให้คุณพ่อออกมาแล้วลูกต้องเป็นประธานบริษัทแทนคุณพ่อนะจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ เรื่องนั้นมัน.........

สึคุยะซัง-ว่ายังไงละจ๊ะ

โอคะวะซัง-บิกคุคุง รับไปเถอะนะลูกก็แค่ทำงานปกติแบบที่ลูกทำมาก็พอแล้วนะ

ผม-ตะ..แต่ว่า ผะ...ผมว่าเด๋วพวกเราค่อยไปซื้อรถกันใหม่ก็ได้นะครับคุณพ่อรอบนี้ให้คุณแม่ขายไปก่อนเถอะนะครับ

ฮารุ-คิคิคิคิ คุณพ่อโดนบิกคุคุงทิ้งแล้วค่ะ คุณแม่เก่งจังเลยนะคะทำไมถึงจับทางบิกคุคุงได้ละคะ

สึคุยะซัง-ฮิฮิ ไว้แม่จะสอนให้ฮารุนะจ๊ะ

โอคะวะซัง-แต่บิกคุคุง

ผม-ผมเข้าใจครับคุณพ่อ ไว้เด๋วช่วงบ่ายพวกเรามานั่งคุยเรื่องรถกันทั้งวันเลยดีมั้ยครับ ผมเองก็อยากเอารถใหม่ขับไป

ไกลๆหน่อยเหมือนกันครับตั้งแต่ได้มา ก็ยังไม่ได้ไปไหนเลยครับ

 

โอคะวะซัง-อะ อืม

ผม-ไม่ต้องเศร้าไปหรอกนะครับ

ฮารุ-คุณแม่คะพวกเรามาทานเค้กกันก่อนเถอะนะคะ เด๋วพวกเราค่อยไปเลือกรถที่จะขายแล้วก็ไปซื้อของกัน

สึคุยะซัง-จ๊ะ

 

 

พวกเราก็มานั่งโต๊ะกินเค้กกันพอกินเสร็จทางกลุ่มผู้หญิงก็ออกไปที่โรงรถไปเลือกรถกันส่วนผมกับโอคะวะซังพวกเราได้

แต่ยืนดูรถผมอยู่หน้าบ้านสักพัก

 

 

โอคะวะซัง-แล้ววันนี้ลูกอยากจะขับไปไหนละ

ผม-ผมแค่อยากไปขับรถเล่นครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-งั้นเด๋วขอไปเปลื่ยนชุดก่อนนะ

ผม-ครับ

 

 

แล้วโอคะวะซังก็เข้าไปในบ้านทางกลุ่มผู้หญิงก็ขึ้นรถกันออกไป

 

 

พ่อบ้าน-บิกคุซังยืนทำที่อะไรหน้าบ้านหรอครับ

ผม-อ่อเด๋วผมกับคุณพ่อว่าจะไปขับรถเล่นกันหน่อยครับ คุณพ่อโดนบังคับขายรถแบบไม่เต็มใจคงเสียใจอยู่ ผมเลย

อยากจะทำอะไรให้คุณพ่ออารมดีขึ้นมาหน่อยครับ

 

พ่อบ้าน-อย่างงั้นหรอครับ

ผม-จริงสิครับแล้วเมื่อกี้ คุณแม่เค้าพูดว่าจะขายรถคันไหนหรอครับ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงสั่งให้เอารถของคุณท่านไปขาย2คันครับ

ผม-เอ๋ 2คันเลยหรอครับ

พ่อบ้าน-ครับ

ผม-เฮ้อออ จะทำยังไงดีนะ

พ่อบ้าน-บิกคุซังจะทำอะไรหรอครับ

ผม-อ่อพอดีผมคิดว่าถ้าเกิดผมเอารถ2คันที่คุณแม่เลือกไปเก็บที่บ้านผมจะได้รึป่าว

พ่อบ้าน-ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะครับ คุณผู้หญิงสั่งให้เอารถไปขาย

ผม-งั้น ผมจะซื้อรถ2คันนี้เองครับ

พ่อบ้าน-เอ๋!! แต่ว่า ถ้าคุณผู้หญิงรู้เข้าจะทำยังไงล่ะครับ

ผม-ผมมีความคิดอะไรดีๆแล้วละครับ เด๋วผมจะให้เงินฮิโระซังไปแล้วฮิโระซังก็เอาเงินที่ผมจ่ายเอาไปให้คุณแม่ แล้วผม

ก็เอารถไปเก็บที่บ้านผมทีนี้ รถก็เป็นชื่อของคุณพ่อเหมือนเดิม คุณแม่ก็ได้ขายรถตามที่อยากจะทำ

 

พ่อบ้าน-แต่ว่า...ผมไม่คิดว่าแบบนั้นมันจะดีเท่าไหร่นะครับบิกคุซัง

ผม-ยะ อย่างงั้นหรอครับ

พ่อบ้าน-งั้นเอาอย่างงี้ดีมั้ยครับเอารถไปขายที่ร้านรถมือสอง แล้วบิกคุซังก็ไปซื้อคืน

ผม-มันก็ได้อยู่หรอกนะครับ

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วผมขอไปเตรียมตัวก่อนนะครับ

ผม-ครับ

 

 

ผมก็หยิบมือถือโทรหาทานากะซัง

 

 

พ่อบ้าน-ครับ คุณท่าน

ผม-ทานากะซังครับ ผมอยากให้ทานากะซังกับนิชิโนะซังมาหาผมที่บ้านนี้หน่อยครับ

พ่อบ้าน-จะให้ไปตอนไหนดีครับ

ผม-มาตอนนี้เลยครับ ไม่ต้องเอารถมานะครับให้ใครก็ได้ที่ขับรถเป็นให้ขับรถมาส่งนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

 

แล้วผมก็วางสายไปแปปนึงฮิโระก็ออกมาหน้าบ้าน

 

ฮิโระ-บิกคุซังเด๋วผมขอตัวก่อนนะครับเด๋วจะให้อีก2คนขับรถไปขาย

ผม-รอเด๋วก่อนได้มั้ยครับ พอดีผมให้คนมาหาอยู่ผมจะให้เค้านั่งไปกับทั้ง2คนด้วยเลยครับ

ฮิโระ-ทราบแล้วครับบิกคุซัง

 

 

พวกผมยืนรอแปปนึงพวกทานากะกับนิชิโนะก็มา

 

 

ทานากะ-กระผมมาแล้วครับคุณท่าน

ผม-ขอบคุณนะครับ เด๋วทานากะซังกับนิชิโนะซังช่วยนั่งรถไปกับ2คนนี้ด้วยนะครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-แล้วก็นี่ ผมไม่รู้เค้าจะขายเราเท่าไหร่งั้นเอาเงินไปทั้งหมดที่ผมมีก่อนแล้วกันนะครับถ้าเค้าจ่ายผ่านบัตรได้ก็จ่ายผ่าน

บัตรของผมได้เลยนะครับ และก็ทานากะซังช่วยทำหน้าที่คุยแทนผมด้วยนะครับผมต้องการรถ2คันนี้โดยที่ห้ามเปลื่ยน

ชื่อเจ้าของรถเด็ดขาด

 

ทานากะ-กระผมจะทำให้เต็มที่ครับคุณท่าน

ผม-พอได้รถแล้วให้เอารถ2คันนี้ไปจอดในโรงรถที่คนเข้าไปใช้น้อยที่สุดนะครับ งั้นผมรบกวนด้วยนะครับทานากะซัง นิชิ

โนะซัง

นิชิโนะ-ครับคุณท่าน

ทานากะซัง-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วพวกทานากะซังก็นั่งรถกันออกไป

 

 

โอคะวะซัง-เฮ้อออ รถไปแล้วหรอ

ผม-อ่อครับ แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไรหรอกนะครับ

โอคะวะซัง-นี่ลูกอย่าบอกนะว่าให้เอารถไปเก็บที่อื่นน่ะ

ผม-ตอนแรกผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันและก็จะซื้อนั่นแหละครับแต่ฮิโระซังบอกว่าคุณแม่ไม่ให้ขายผมครับ

โอคะวะซัง-งั้นพวกเรารีบไปทีร้านกันเถอะ

ผม-ถ้าเกิดคุณแม่ไปถามแล้วรู้ว่าพวกเรา2คนเป็นคนไปซื้อจะทำยังไงละครับ

โอคะวะซัง-นะ..นั่นสินะ

ผม-คุณพ่อพวกเราไปขับรถเล่นกันมั้ยครับ

โอคะวะซัง-อืม

ผม-คุณพ่อไม่ต้องห่วงเรื่องรถหรอกนะครับ ผมจัดการไปเรียบร้อยหมดแล้วครับ และผมก็ให้ทานากะซังกับนิชิโนะซังนั่ง

รถไปกับรถ2คันนั้นด้วยแล้วนะครับคิดว่าวันนี้รถคงไปจอดในโรงรถที่บ้านผมแน่นอนครับ

 

โอคะวะซัง-นะ..นี่ลูก

ผม-ก็ผมเป็นคนทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นใช่มั้ยละครับผมเลยอยากรับผิดชอบอะไรสักอย่างครับ

โอคะวะซัง-เฮ้ออออ พ่อนี่ใช้ไม่ได้จริงๆเลยนะต้องให้ลูกมาช่วยตลอด

ผม-เอ๋ ไม่จริงหรอกนะครับคุณพ่อ แค่ให้โอกาสผมได้เข้าทำงานที่บริษัทใหญ่ๆแถมได้เงินเดือนเยอะๆอีก ไม่รู้ว่าผมจะ

ตอบแทนคุณพ่อกับคุณแม่ให้หมดได้ยังไง

 

โอคะวะซัง-นี่ลูก ยังจะพูดแบบนี้อีกหรอเด๋วลูกก็แต่งงานกันแล้วนะ พวกเราก็ครอบครัวเดียวกันเพราะงั้น จะไม่ให้ลูก

สืบทอดตำแหน่งประธานบริษัทได้ยังไงกันละ แล้วลูกอยากจะเป็นประธานบริษัทรึยังละ

 

ผม-มะ...ไม่ไหวหรอกครับ ผมยังไม่เก่งพอที่จะรับตำแหน่งนั้นได้ครับ

โอคะวะซัง-หรออ พ่อคิดว่าจะได้เลิกทำงานแล้วสะอีกนะ

ผม-เอ๋ คุณพ่อ ถ้าคุณพ่อไม่อยู่ผมจะทำยังไงละครับ

โอคะวะซัง-ก็ทำงานแบบที่เคยทำก็พอแล้วไม่ใช่หรอ

ผม-ผมยังไม่มั่นใจครับ ยังไงผมต้องรบกวนคุณพ่อ ต่ออีกสักระยะได้มั้ยครับ

โอคะวะซัง-ฮ่ะๆงั้นหรอ ก็ได้ ลูกขอทั้งที

ผม-งั้นพวกเราไปกันเลยดีมั้ยครับ

โอคะวะซัง-ป่ะ ขอพ่อขับนะ

ผม-ได้สิครับ

 

 

พวกเราขึ้นรถแล้วก็ขับรถออกจากบ้านไปวนที่แถวๆท่าเรือฮิโรชิม่าในระหว่างทางพวกเราก็คุยเรื่องรถรุ่นนั้นรุ่นนี้กันไป

ตลอดทาง

 

 

โอคะวะซัง-ลูกที่แม่พูดก็จริงนะลูกควรจะแบ่งงานให้คนอื่นทำบ้าง หาเวลาไปพักผ่อนบ้างนะ

ผม-นะ..นั่นสินะครับ

โอคะวะซัง-ค่อยๆคิดไปก็ได้นะยังไงแม่ก็ให้เวลาตั้ง1ปี

ผม-ผมจะพยายามมองๆคนไว้บ้างละกันนะครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-อื้ม อยากได้คนไหนมาช่วยงานก็บอกนานามิหรือซานาเอะได้เลยนะ

ผม-ได้ครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-จริงสิลูกอยากได้รถคันใหม่มั้ย

ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับคุณพ่อ

โอคะวะซัง-เด๋วพ่อจะซื้อให้

ผม-เอ๋ ไม่ดีกว่านะครับ

โอคะวะซัง-ไม่เอาจริงๆหรอ

ผม-คะ...คือว่าจริงๆแล้วผมก็อยากได้ มัสแตงอยู่เหมือนกันครับ แต่ยังไม่เจอที่ถูกใจเลยครับ

โอคะวะซัง-งั้นหรอแล้วทำไมเราไม่ไปซื้อมือ1เลยละ

ผม-ที่ผมอยากได้คือรุ่นเก่าอ่ะครับ

โอคะวะซัง-หรอ

ผม-คะ..ครับ ผมก็พยายามตามหามาสักพักแล้วละครับ ก่อนที่จะมาเจอคันนี้อีกครับคุณพ่อแต่มันหาไม่ได้เลย

โอคะวะซัง-นี่ลูกทำการาจได้แล้วนะ

ผม-นั่นสินะครับ ผมเองก็คิดอยู่เหมือนกันครับเพราะตอนนี้รถคันนี้จอดหน้าบ้านตลอดเลยครับ ผมว่าจะทำการาจแล้วเอา

คันนี้เข้าไปจอด

 

โอคะวะซัง-ดีสิแบบนั้น

ผม-ก็คิดไว้บ้างแล้วครับ แต่ผมยังตัดสินใจไม่ได้เลยล่ะครับ

โอคะวะซัง-แล้วลูกชอบแบบไหนละ

ผม-อืมมม ผมชอบแบบกระจกรอบด้านครับ จะได้โชว์รถได้ทุกด้านของรถแล้วก็จะติดไฟที่พื้นแล้วส่องเข้าไปที่ตัวรถ

ครับ ส่วนด้านในผมอยากจะทำเป็นห้องเล่นเกมส์ครับเอาไว้ซื้อเกมส์แข่งรถมาเล่นกันผมว่าจะซื้อมา4ชุดครับ ส่วนด้าน

บนชั้นลอยผมยังไม่ได้คิดเลยครับว่าจะเอาไว้ทำอะไร

 

โอคะวะซัง-ดีนี่ พ่อเองก็อยากจะเล่นเกมส์แบบนั้นบ้างจัง

ผม-งั้นไว้ผมจะซื้อมาให้ที่บ้านคุณพ่อด้วยนะครับ

โอคะวะซัง-ขอบใจนะบิกคุคุง

ผม-ครับ

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็คุยเรื่องเกมส์แข่งรถ กับการาจที่ผมจะทำใหม่และก็คุยกันในหลายๆเรื่อง ช่วงหลังๆมานี้ผมเริ่มชิน

กับการเรียกคุณพ่อกับคุณแม่มากขึ้นรู้สึกว่าพวกเราสนิทกันมากขึ้นยังไงก็ไม่รู้

พวกเราขับรถกันมาสักพักกว่าจะถึงบ้านก็เกือบจะมึดพอดีพวกผมกลับมาถึงก็เอารถไปจอดหน้าบ้าน

 

 

 

พ่อบ้านฮิโระ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน บิกคุซัง

ผม-กลับมาแล้วครับ

โอคะวะซัง-อ่า

พ่อบ้านฮิโระ-คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องอาหารนะครับ

โอคะวะซัง-เข้าใจแล้ว

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

 

แล้วพวกเราก็เดินเข้าบ้านมา

 

 

สึคุยะซัง-ไปไหนกันมาจ๊ะหนุ่มๆ

ผม-พะ..พวกผมไปขับรถเล่นที่แถวฮิโรชิมะ มาครับ

ฮารุ-ที่รักคะมานั่งได้แล้วนะคะ วันนี้ฮารุซื้อของกลับมาเยอะเลยนะ

ผม-แล้วยัยพลอยไปรบกวนอะไรรึป่าวครับ

ฮารุ-เอ๋ รบกวนอะไรคะ

สึคุยะซัง-จริงสิลูก พวกเรา3คนคุยกันแล้วนะจ๊ะถ้าพลอยจังเรียบจบแม่จะให้พลอยจังเข้าไปทำงานที่บริษัทนะจ๊ะ

ผม-ดะ..เด๋วสิครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ทำไมหรอจ๊ะพลอยจังก็เรียนด้านการตลาดมาด้วยนะ แม่ว่าจะให้มาเป็นหัวหน้าแผนกการตลาด ลูกว่าไม่ดีหรอ

โอคะวะซัง-นะ..นี่คุณ ให้เวลาลูกหน่อยสิ ไหนคุณบอกว่าจะให้เวลาบิกคุคง1ปีไงละ

สึคุยะซัง-ก็แค่คุยไว้ก่อนนี่คะ นะจ๊ะลูก

ผม-ตะ..แต่ว่าพลอยจังเพิ่งจะเรียนอยู่ปี1เองนะครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ทีลูกยังทำงานได้เลยนี่จ๊ะ ถ้าลูกไม่อยากให้พลอยจังไปทำงานงั้นแม่ก็คงไม่มีทางเลือกต้องให้ฮารุจังไป

ทำงานแทนแล้วละนะ

 

ผม-เอ๋!! คุณแม่ครับ ผมจะทำเองนะครับ

สึคุยะซัง-นี่ลูก รู้มั้ยทำไมถึงต้องให้คนที่อยู่ข้างๆตัวลูกเข้าไปทำงาน ก็เพื่อจะได้ช่วยลูกทำงานจะได้มีเวลาพักผ่อนนะ

ผม-ตะ..แต่

ฮารุ-พลอยจังบอกพวกเราหมดแล้วค่ะ วิธีที่จะทำให้คุณเอางานให้คนอื่นทำบ้าง

ผม-ยัยพลอย

พลอย-ขอโทษค่ะพี่ชาย

ฮารุ-หยุดเลยนะคะ ห้ามว่าพลอยจังนะคะ บิกคุคุงนั่นแหละผิด

ผม-เฮ้อออ คุณแม่ครับ แต่ผมไม่สามารถให้พลอยจังทำหน้าที่หัวหน้าแผนกการตลาดได้จริงๆครับเพราะทางเราเองก็มี

คนเก่งๆอยู่แล้วด้วยนะครับคุณแม่

 

โอคะวะซัง-งั้น ให้พลอยจังไปช่วย เรื่องงานเอกสารของลูกดีมั้ยละ อย่างน้อย ก็ได้ช่วยงานลูกบ้างก็ยังดีนะ ส่วนเงิน

เดือนเด๋วทางบริษัทจะจ่ายให้พลอยจังเอง

 

ผม-ตะ...แต่

สึคุยะซัง-นี่ลูก จะไม่เอาอะไรสักอย่างเลยไม่ได้นะจ๊ะ

ผม-ขะ..เข้าใจแล้วครับ

สึคุยะซัง-แล้วก็นะบิกคุคุง

ผม-เอ๋ ผะ..ผมอีกแล้วหรอครับคุณแม่

สึคุยะซัง-จ๊ะ ก็ลูกเป็นเจ้าของบ้านนี่ ตั้งแต่อยู่บ้านใหม่มาก็จะครบปีแล้วนะ ทำไมไม่จัดปาร์ตี้สักหน่อยล่ะจ๊ะ

ผม-ปาร์ตี้หรอครับ ผมก็จัดอยู่นะครับคุณแม่ เมื่อวานพวกเราก็จัดปาร์ตี้เลี้ยงคนในบ้านไปเองนะครับ

ฮารุ-คุณแม่หมายถึงปาร์ตี้เปิดบ้านแบบที่พวกเราเคยไปที่บ้านชิโระไงคะที่รัก

ผม-เอ๋!! มะ..ไม่ดีหรอกมั้งครับคุณแม่

สึคุยะซัง-ทำไมละ นานๆทีไม่เป็นไรหรอกนะแล้วอีกอย่าง พวกเราก็ต้องจัดปาร์ตี้ฉลองให้การหมั้นของลูกด้วยไม่ใช่หรอ

ผม-ตะ...แต่ว่า จะดีหรอครับแบบนั้น

สึคุยะซัง-นี่ลูกไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยนะ ปาร์ตี้เปิดบ้านน่ะ

ฮารุ-นั่นสิคะ

พลอยจัง-มันเป็นยังไงหรอคะพี่ฮารุ

ฮารุ-มันก็แค่เชิญเพื่อนมาเล่นที่บ้านเรานั่นแหละจ๊ะ เจ้าของบ้านก็จะจัดปาร์ตี้ไว้ต้อนรับ มันก็ประมาณนี้

สึคุยะซัง-นี่พลอยจังสนุกมากเลยนะ

พลอยจัง-เอ๋ งั้นก็น่าสนุกนะคะมีคนมาเล่นที่บ้าน

ผม-นี่ยัยพลอย แกคงเข้าใจไปคนละทางแล้วละ งานปาร์ตี้ที่พูดถึงกันอยู่คือ เหมือนงานเลี้ยงปาร์ตี้ของพวกไฮโซที่จัด

เป็นงานเลี้ยงพบปะกัน หลักๆก็มีไว้ให้พวกคุณหนูทั้งหลายได้มาเจอกันเอง เพราะทุกคนที่มางานล้วนแล้วแต่เป็นระดับ

เจ้าของบริษัทใหญ่ๆกันทั้งนั้น

 

พลอยจัง-คะ..คุณหนูหรอคะ เอ๋ งานแบบนั้น ให้หนูเข้าร่วมด้วยจะดีหรอคะ

ฮารุ-ดีสิ

พลอยจัง-ตะ...แต่ว่า มะ..มันงานของคุณหนู นะคะ

สึคุยะซัง-มันก็ใช่นะ แล้วพลอยจังเข้าร่วมด้วยมันแปลกตรงไหนละจ๊ะ

พลอยจัง-กะ..ก็หนู........ ไม่ใช่ คะ...คุณหนู นี่คะ

สึคุยะซัง-พูดอะไรแบบนั้นละจ๊ะ

ชิสึ-คุณหนูพลอยก็คือ คุณหนูพลอยของพวกเรานะคะ

พลอยจัง-เอ๋ ชิสึซัง

สึคุยะซัง-นี่ ชิสึซังขอถามอะไรสักหน่อยนะ บิกคุคุง และฮารุจัง เป็นอะไร สำหรับเธอ

ชิสึ-บิกคุซังคือ คุณท่าน ค่ะ ส่วนฮารุซัง คือคุณผู้หญิงของพวกเราค่ะ

สึคุยะซัง-แล้วพลอยจังละจ๊ะ

ชิสึ-พลอยจัง คือคุณหนู ของพวกเราค่ะ

สึคุยะซัง-งั้นพลอยจังก็เข้าร่วมได้แล้วใช่มั้ยจ๊ะ

พลอย-ตะ..แต่ว่า พี่ชาย

ผม-เฮ้ออ ก็ตามที่ชิสึซังพูดนั่นแหละ

สึคุยะซัง-แล้วก็พรุ้งนี้ฮารุจังช่วยรอรับคนงานใหม่อีก2คนด้วยนะจ๊ะเด๋วแม่จะส่งคนไปให้

ฮารุ-ค่ะ คุณแม่

โอคะวะซัง-งั้นพวกเรามาทานข้าวกันเถอะนะ

สึคุยะซัง-นั่นสินะคะ

 

 

แล้วหลังจากนั้น พวกเราก็กินข้าวกันสักพัก พอกินกันเสร็จผมก็เลย โทรหานิชิโนะให้เอารถออกมารอรับพลอยจังกับชิสึ

ซังกลับบ้าน

 

 

สึคุยะซัง-จริงสิหลังจากนี้ พลอยจังจะต้องมานอนที่บ้านนี้นะจ๊ะ

พลอย-เอ๋ ทำไมหรอคะ

สึคุยะซัง-ก็เพราะ ว่า แม่น่ะอยากจะอุ้มเด็กแล้วนี่จ๊ะ

ฮารุ-เอ๋ คะ...คุณแม่คะ พูดอะไรแบบนี้คะ

พลอย-นั่นสินะคะ งั้นหนูขอรบกวนด้วยนะคะ

ฮารุ-ดะ..เด๋วสิพลอยจัง

โอคะวะซัง-นั่นสิลูก น่าจะมีกันได้แล้วนะ

ฮารุ-คุณพ่อคะ

ผม-มีอะไรกันหรอครับฮารุซัง

ฮารุ-ก็

สึคุยะซัง-ก็พวกเราอยากได้เด็กเล็กๆสักคนนี่จ๊ะ แม่เลยว่าจะให้พลอยจังมานอนที่บ้านนี้สักพักนะ

ฮารุ-โธ่คุณแม่คะ

ผม-อืมมม......นั่นสินะครับ

ฮารุ-ที่รักคะ ช่วยพูดอะไรหน่อยสิคะ

ผม-เอ๋ ก็ฮารุซังบอกไม่ให้ผมว่าพลอยจังนี่ครับ ส่วนอีกคนก็คุณแม่ผมว่าอะไรไม่ได้อยู่แล้วครับ ฮารุซังจะให้ผมทำยังไง

ดีละครับ

 

สึคุยะซัง-ฮิฮิ นั่นสินะ ฮารุจังง

โอคะวะซัง-พวกเราอยากได้เด็กน้อยๆแล้วนะ

ฮารุ-ดะ..เด๋วเถอะยังไม่หยุดกันอีกหรอคะ คุณพ่อ

 

 

ผมก็เลยเดินไปกอดฮารุจากด้านหลัง

 

 

ผม-นี่ฮารุ คุณพ่อคุณแม่ก็พูดขนาดนี้แล้ว พวกเรามาลองมีลูกกันมั้ยครับ

ฮารุ-นะ..นี่ คุณพูดอะไรคะ ปล่อยมือเลยนะคะ โธ่ คุณก็เป็นไปกับเค้าด้วยหรอคะ

โอคะวะซัง-ฮ่ะๆ

สึคุยะซัง-นะฮารุจัง

ผม-คุณแม่พูดขนาดนี้แล้วนะครับ งั้นคืนนี้พวกเรากลับบ้านกันเถอะนะครับ

ฮารุ-อือ

 

 

ฮารุตอบแบบก้มหน้าตลอดผมก็เลยเอามือลูบหัวฮารุ

 

 

ผม-คุณพ่อคุณแม่ งั้นคืนนนี้พวกผมกลับบ้านก่อนนะครับ ไว้พวกผมจะเข้ามาหาใหม่นะครับ

โอคะวะซัง-เด๋วจะให้คนไปส่งนะ

ผม-ไม่เป็นไรครับคุณพ่อผมโทรเรียกนิชิโนะซังให้มารอ พลอยจังกับชิสึซังแล้วละครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ

โอคะวะซัง-งั้นหรอ พรุ้งนี้เจอกันที่บริษัทนะลูก

ผม-ครับคุณพ่อ

 

 

แล้วพวกผมก็เดินออกมาที่หน้าบ้านก็เจอนิชิโนะมาจอดรถรอแล้ว

 

 

ผม-ขอบคุณนะครับ นิชิโนะซัง

นิชิโนะ-ไม่เป็นไรครับคุณท่าน

ผม-งั้นรบกวนพา พลอยจัง กับชิสึซังกลับบ้านด้วยนะครับ

นิชิโนะ-เชิญขึ้นรถครับ คุณหนูพลอย

พลอย-ขะ ขอบคุณนะคะ

สึคุยะซัง-พลอยจังเองก็ต้องเริ่มชินได้แล้วนะจ๊ะ

พลอย-ค่ะ

 

 

ผมก็เดินไปเปิดประตูรถให้ฮารุ

 

 

ผม-เชิญครับ คุณภรรยา

ฮารุ-ค่ะ

ผม-งั้นคุณพ่อคุณแม่ผมกับฮารุไปก่อนนะครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ

 

 

แล้วผมก็ขับรถกลับมาที่บ้าน มาถึงบ้าน ผมก็แยกย้ายกันกลับมานอนที่ห้อง ผมอ่าบน้ำเสร็จก็ลงมานอนสักพักฮารุก็อ่า

บน้ำออกมาผมก็เลยหันไปคุยกับฮารุ

 

 

ผม-นี่ฮารุ.....

 

ภาพที่ผมเห้นคือฮารุเดินออกจากห้องน้ำมาไม่ใส่ชุดอะไรเลยแล้วก็เดินไปปิดไฟ

 

ผม-นะ...นี่ ฮารุ มะ..ไม่ใส่เสื้อผ้าเด๋วไม่สบายนะครับ

ฮารุ-ก็ที่รักบอกอยากจะมีลูกไม่ใช่หรอคะ

ผม-เอ๋ ดะ..เด่วสิครับฮารุใจเย็นๆก่อนนะ

 

 

แล้วฮารุก็จับผมไปจูบหลังจากนั้นคงไม่ต้องบรรยาย