ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ตื่นมาอีกทีเช้า ผมก็ลุกมาอ่าบน้ำแต่งตัวไปทำงานแล้วก็ลงมาข้างล่าง
 
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิง รอ อยู่ที่ห้องอาหารครับคุณท่าน
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
แล้วผมก็เดินไปที่ห้องอาหาร เจอฮารุกับพลอยนั่งอยู่
 
ผม-เฮ้ออ บ้านเงียบดีจริงๆ
ฮารุ-มานั่งทานข้าวได้แล้วนะคะ
ผม-คร้าบๆ
พลอย-พะ พี่ชาย คือว่า ถะ ถะ ถ้าเพื่อนหนูมาเที่ยวที่บ้าน
ผม-เฮ้อ เรื่องนี้อีกแล้วหรอ
ฮารุ-คุณคะ
ผม-นี่ยัยพลอย ลำพังแค่งานที่ต้องทำ ก็เหนื่อยมากพอแล้วนะ ไหนจะไอ้พวกบ้านั่นอีก วันๆมีแต่เรื่อง แล้วใครละที่
ต้องจัดการ ก็มีแต่พี่ชายของแกที่ต้องจัดการอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ เพราะงั้น วันหยุดทั้งที ขอนอนอยู่บ้านเงียบๆบ้างไม่
ได้หรอห๊ะ ยัยพลอย
 
พลอย-นะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ
ฮารุ-คุณคะ แบบนี้น้องก็เสียใจนะคะ
ผม-เฮ้อออ เรื่องแบบนี้อีกแล้วหรอ ครับฮารุซัง งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ
พลอย-เอ่อ คือว่า…..
ผม-ห๊ะ มีอะไรงั้นหรอยัยพลอย
พลอย-คะ คะ คือว่า วันพุธนี้……..
ผม-วันพุธมีอะไรยัยพลอย
ฮารุ-มีอะไรหรอจ๊ะพลอยจัง
พลอย-มะ ไม่มีอะไรค่ะ พี่ชาย ขับรถไปทำงานดีๆนะคะ
ผม-แกก็ให้มันเร็วๆเถอะนิชิโนะซังรอนานแล้วนะ
พลอย-ค่ะ
 
 
แล้วผมก็ออกจากบ้าน ไปที่บริษัทพอขึ้นไปก็เจอ ยาเบะซัง อยู่ที่หน้าห้องโอคะวะซัง
 
 
ผม-ยาเบะซังไม่ใช่หรอครับเนี่ย มาหาโอคะวะซังหรอครับ
ยาเบะ-อ๊ะ บิกคุซัง พอดีเลยคือว่า……ลูกสาวผมเค้าเรียนมหาลัย ด้านการตลาด แล้วพอดีมีงานกลุ่มที่ต้องทำ เค้า
เลยอยากจะขอเข้ามาเรียนรู้การทำงาน แล้วเอาไปทำรายงานส่งอาจารย์ครับ ผมเลยต้องขึ้นมาหาคุยกับโอคะวะซังก่อน
น่ะครับ
 
ผม-เห๋ งานกลุ่มหรอครับ ยาเบะซังนี่เป็นพ่อที่ดีจริงๆเลยนะครับ
ยาเบะ-ฮ่ะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกนะครับบิกคุซัง
ชิสึกะ-แต่ว่านะยาเบะซัง วันนี้โอคะวะซังยังไม่มาเลยนี่สิ
ยาเบะ-งะ งั้นหรอครับ แบบนี้ผมคงต้องโทรไปบอกลูกสาวว่าไม่ได้ก่อนละกันนะครับ
ผม-ดะ เด๋วสิครับ ยาเบะซัง น้องๆเค้าจะมากันวันไหนหรอครับ
ยาเบะ-วะ วันพุธนี้ครับ
ผม-อืมม… อีก2วันหรออ
ชิสึกะ-เมื่อก่อนก็มีนักเรียนเคยมาขอดูงานอยู่เหมือนกันนะคะ แต่……..
ผม-มีอะไรงั้นหรอครับ ชิสึกะซัง
ชิสึกะ-หลังจากนั้น ก็เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยเลยทำให้โอคะวะตัดสินใจ ไม่ อยากรับ เคสแบบนี้อีกค่ะ แต่ ตอนที่คุณหนู
เรียนมหาลัยก็…เห็นเข้ามาทำงานกลุ่มได้อยุ่นะคะ
 
ยาเบะ-ตะ ตะ แต่ ชิสึกะซัง นะ นะ นั่น คุณหนูนะครับ ผะ ผะ ผม ว่าผมโทรไปบอกลูกดีกว่านะครับ ว่าไม่ได้
ผม-เด๋วสิครับ ยาเบะซัง น้องๆเค้าก็แค่อยากจะมาขอความรู้พวกเราเท่านั้นเองนะครับ
ยาเบะ-ตะ แต่ว่า
ผม-งะ งั้น ให้น้องๆมาเอาความรู้เถอะนะครับ เด่วผมจะช่วยอีกแรงนะครับ แต่ห้ามให้ข้อมูลความลับของบริษัทเรานะครับ
ยาเบะ-จะดีหรอครับบิกคุซัง
 
ผม-กะ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับแต่ผมคิดว่าน้องๆแค่มาขอความรู้ พวกเราที่มีความรู้ความสามารถด้านนั้นก็ควรจะ
ต้องส่งต่อความรู้พวกนี้ให้กับน้องๆรุ่นต่อไปใช่มั้ยละครับ ยาเบะซัง
 
ยาเบะ-นะ นั่นสินะครับบิกคุซัง ขอบคุณมากเลยนะครับ งั้นเด๋วผมต้องโทรไปบอกข่าวดีกับลูกสาวผมก่อนนะครับ
ผม-ครับ ดีใจด้วยนะครับ
ยาเบะ-บิกคุซังขอบคุณจริงๆนะครับ
 
และยาเบะก็ลงไป
 
ชิสึกะ-เฮ้อออ บิกคุซัง แบบนี้จะดีจริงๆหรอคะ ถ้าท่านประธานรู้ละก็
ผม-เอ๋ ถ้าโอคะวะซังได้รู้ถึงเหตุผลละก็ โอคะวะซังต้องเข้าใจแน่ๆเลยครับ
นานามิ-แต่ก็ อยากช่วย ยาเบะซังนะคะ ได้ข่าวว่าเค้ากับลูกสาว เข้ากันไม่ค่อยได้นะคะ
ผม-เอ๋ เพราะอะไรหรอครับ
นานามิ-จะพูดยังไงดีละคะ พอดีว่า นานามิ ได้รู้จักกับน้องของเพื่อนคนนึงค่ะ น้องคนนั้นก็เคยเรียนที่เดียวกับลูกสาวของ
คุณยาเบะซังนะคะเวลาอยู่ในห้องเรียน ลูกสาวยาเบะซัง มักจะชอบอวด เพื่อนๆ เกี่ยวกับ ฐานะบ้างล่ะ หรือ หน้าที่การ
งานของยาเบะซังด้วยล่ะค่ะ
 
 
ผม-เห๋ นึกไม่ถึงเลยนะครับ ยาเบะซังออกจะเป็นคนน่ารัก แท้ๆครับ
นานามิ-มันยังไม่หมดนะคะบิกคุซัง เคยมีเพื่อนคนนึงที่ พ่อเค้าเป็นค่พนง ทีตำแหน่งต่ำกว่ายาเบะซัง ลูกสาวของ
คุณยาเบะ ก็เลย………ทั้งพูดดูถูก แถมยังไปปาร์ตี้ที่บานของเด็กคนนนั้นแล้วก็พูดเรื่องนี้อย่างหน้าตาเฉยในบ้านของเด็ก
คนนั้นเลยนะคะ
 
ผม-อย่างงั้นหรอครับพอฟังแล้วไม่รู้ทำไมมันทำให้ผมนึกถึง…….
ชิสึก-นึกถึงอะไรหรอคะ
ผม-อ่อป่าวหรอกครับ พอดีเมื่อเช้า น้องสาวผมเค้าก็บอกว่า อยากจะขอให้เพื่อนๆมาเที่ยวที่บ้านน่ะครับ ผมก็เลยคิดว่า
มันคล้ายๆกันเฉยๆน่ะครับ
นานามิ-งั้นหรอคะ
ผม-จริงสิ พวกเราแยกย้ายกันไปทำงานดีกว่านะครับถ้าโอคะวะซังมาเห็นละก็ พวกเราน่าจะซวยแทน ยาเบะซังนะครับ
ชิสึกะ-นั่นสิคะ บิกคุซัง
นานามิ-งานวางไว้อยู่บนโต๊ะแล้วนะคะ บิกคุซัง
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
ผมก็เดินเข้ามาทำงานสักพักก็ออกไปประชุมงานกับโอคาวะซัง กว่าจะประชุมเสร็จออกมาก็เย็นพอขึ้นมาบนห้องก็
ทำงานอีกแปปนึง ผมก็ทำงานเสร็จ พอขับรถมาถึงบ้าน ก็เจอไอ้พวกบ้าอยู่หน้าบ้าน
 
 
ผม-นี่ไอ้พวกบ้า ยืนทำอะไรกันอ่ะ
ชิโระ-คือ วันนี้คุยกันกับริว เลยอยากจะ ทำ bbq กินกัน
ริว-แต่ว่า พวกเราหาเตาไม่เจอ
ผม-จะไปเจอได้ยังไง บ้านนี้ไม่มีเตา แบบนั้นหรอกนะ พวกแกไม่ได้ถามฮารุซังหรอ
ริว-พี่ฮารุบอกว่าจำไม่ได้เหมือนกันว่ามีรึป่าว แต่เหมือนจะมีมั้ง บอกมาแบบนี้แหละครับพี่ใหญ่
ผม-เฮ้ออ ที่นี่ไม่มีหรอกยังไม่ได้ซื้อ วันนี้เข้าบ้านไปกินข้าวในบ้านกันก่อนเถอะ วันอื่นค่อยมาทำกินกัน
ชิโระ-อะ อืมมม
 
 
พอพวกเราเดินเข้ามาในบ้านพวกเราก็เดินไปที่ห้องอาหารก็เจอ พวกฮารุอยู่ที่นั่น
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-ทำอะไรกันอยู่หรอครับ
เมดอายะ-คือว่าคุณผู้หญิงสั่งให้หาเตาbbq อ่ะค่ะ แต่พวกเราหากันเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักทีคุณผู้หญิงก็เลย หงุดหงิด
แล้วก็นั่งอยู่หน้าทีวีค่ะ
ผม-อ่อ เพราะแบบนี้ ไอ้พวกบ้าถึงไปยืนกันอยู่หน้าบ้านสินะ
เมดอายะ-ค่ะ
ผม-แล้ววันนี้ มีอะไรทานกันรึป่าวครับ
เมดชิสึ-คือว่า...... พวกเราไม่มีใครกล้าเข้าไปถามคุณผู้หญิงค่ะ
ผม-ระ หรอครับ งั้นอายะซัง ชิสึซัง ช่วยทำอาหารให้หน่อยนะครับ วันนี้ไม่มีbbq หรอกนะครับ งั้นวันนี้ทำสเต๊คละกันนะ
ครับ
เมดชิสึ/เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ
 
พอจบเรื่องอาหาร ผมก็เลย เดินเข้าไปหาฮารุ
 
ผม-ฮารุซัง ผมกลับมาแล้วครับ
ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักกลับมาแล้วหรอคะ
ผม-ครับแล้วมีเรื่องอะไรกันหรอครับ
ฮารุ-คือว่า ฮารุหงุดหงิดตัวเองค่ะ วันนี้ริวกับชิโระชวนทำbbq ทานกัน ฮารุก็อยากทาน ฮารุจำได้ว่าบ้านเรามี แต่ฮารุหา
มาทั้งวันแล้วหายังไงก็หาไม่เจออ่ะค่ะ
ผม-อ่อ เรื่องนั้นเองหรอครับงั้นวันนี้เรามาทานข้าวกันก่อนนะครับ
ฮารุ-เอ๊ะ!! ฮารุลืมบอกให้ทำอาหารเลยค่ะ
ผม-ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรครับ ผมบอกให้เค้าทำข้าวแล้วละครับ
ฮารุ-หรอ คะ แต่เรื่องในบ้านฮารุต้องเป็นคนจัดการแท้ๆ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ แล้วพลอยจังกลับบมาบ้านรึยังครับ
ฮารุ-ยะ ยะ ยังไม่กลับมาเลยค่ะ ดะ ดะ เด๋วฮารุไปโทรพลอยจังก่อนนะคะ
ผม-ครับ
ชิโระ-นี่ วันนี้ช่วยเลือก ท่อไอเสียรถให้หน่อยสิ
ผม-เอ๋ รถแก มันแต่งท่อมาแล้วนะ เปลื่ยนล้อก่อนดีกว่า อย่างแรก
ชิโระ-งั้นเด๋วจะไปลองหาซื้อดูก่อน
ริว-ผมเองก็อยากลองมาเล่นรถแต่งเหมือนกันนะครับเนี่ย พอเห็นทุกคนสนุกกันขนาดนี้
ผม-ถ้าแกชอบก็ลองดู คงไม่เสียหายหรอกนะ ริว
ฮารุ-คุณค่ะ พลอยจัง บอกว่าขอกลับบ้านดึกนิดนึงค่ะ พอดีจะต้องออกไปทำรายงานนอกสถานที่ เลยต้องเตรียมเอกสาร
กันเยอะ
ผม-งั้นหรอครับ บอกพลอยจังด้วยนะครับว่าให้รีบกลับบ้านได้แล้วนี่มันก็เริ่มจะดึกแล้วด้วยครับ เด๋วจะให้นิชิโนะซังไปรับ
ให้ติดต่อกลับมาด้วยนะครับพอเสร็จแล้ว
ฮารุ-ค่ะ
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินข้าวกัน พอกินเสร็จ ก็นั่งคุยกันสักพัก พวก ริวกับชิโระก็กลับบ้านส่วนผมกับฮารุก็นั่งรอ
ยัยพลอย กลับมาบ้าน ระหว่างรอพวกเราก็นั่งดูทีวีกัน เกือบจะเที่ยงคืน มือถือฮารุก็ดังไม่ใช่ใครที่ไหนยัยพลอยนั่นเอง
 
 
ฮารุ-ทานากะซัง ช่วยบอกนิชิโนะซังหน่อยนะคะ ว่า พลอยจัง รออยู่ ที่หน้ามหาลัย
ผม-ไม่ต้องเด๋วผมจะไปเองครับ
ฮารุ-ที่รัก รอที่บ้านเถอะนะทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
ผม-แต่
ฮารุ-นั่งลงเด๋วนี้นะคะคุณ ฮารุจะจัดการเรื่องในบ้านเองค่ะ ทานากะซัง รบกวนด้วยนะคะ
ผม-ถ้าพลอยจังกลับมาแล้ว บอกให้เค้ามาหาผมด้วยนะครับ ทานากะซัง
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
 
แล้วทานากะซังก็ออกไปพอเกือบๆตี1 ยัยพลอยก็กลับมา
 
พลอย-กะ กะ กลับมาแล้วค่ะ
ฮารุ-กลับมาแล้วหรอจ๊ะพลอยจัง ทานข้าวมั้ยจ๊ะ
พลอย-หนูทานข้าวกับเพื่อนที่มหาลัยมาแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะที่กลับบ้านดึก
ฮารุ-ไม่เป็นไรจ๊ะ
ผม-ยัยพลอย นั่งลง
ฮารุ-คุณคะ อย่าดุน้องเลยนะคะ
พลอย-ค่ะ
 
เฮ้ออ!! ก็เข้าใจยัยพลอยอยู่หรอกนะแต่การที่ไปยืนรอมึดๆคนเดียวมันก็อันตรายอยู่ดี คงต้องดุยัยพลอยแทนเตี่ยกับแม่สะหน่อยยังไงสะเราก็คือผู้ปกครองของยัยพลอยล่ะนะ
 
 
ผม-จะกลับบ้านดึกก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ ควรจะโทรบอกกันหน่อยคนที่บ้านก็เป็นห่วง ข้าวก็ทำไว้รอแล้ว ทีหลังถ้าจะ
ต้องกลับบ้านดึกแบบนี้ ควรบอกฮารุซังด้วย จะได้นิชิโนะซังไปรอรับกลับบ้านไปยืนรอรถคนเดียวดึกๆเนี่ยมันอันตรา
ยเข้าใจมั้ย? ยัยพลอย
 
พลอย-หนูขอโทษค่ะ พี่ฮารุ ทีหลังหนูจะโทรบอกนะค่ะ
ฮารุ-พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะจ๊ะ เพราะงั้น มีอะไรก็โทรมาหาได้เลยนะจ๊ะ
พลอย-ขอบคุณค่ะพี่ฮารุ พี่ชายหนูขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ
ผม-อืม ไปนอนเถอะ พรุ้งนี้ก็ต้องไปเรียนอีก อย่าไปสายละ
พลอย-ค่ะ
ฮารุ-ที่รักพวกเราก็ขึ้นห้องกันได้แล้วนะคะ
ผม-ครับ ป่ะงั้นพวกเราก็ไปนอนพร้อมกันเลยนะครับ
 
 
 
แล้วพวกเราก็ขึ้นมานอน ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวไปทำงานพอขึ้นไปข้างบนก็นั่งทำงานได้สักพัก ผมก็เดินลงไปที่
แผนกการตลาด แล้วก็บอกกับหัวหน้าแผนก ว่าพรุ้งนี้จะมีนักศึกษาเข้ามา พอเสร็จผมก็กลับขึ้นมาทำงานต่อ พอเย็นผมก็
เลิกงานแล้วกลับบ้านพอไปถึงบ้านก็เจอไอ้ชิโระมันกำลังเปลื่ยนล้อรถอยู่ในโรงรถผม พอผมเอารถเข้าไปจอดผมก็ลงไป
หาชิโระ
 
 
 
ผม-เปลื่ยนล้อแล้วก็ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ
ชิโระ-หรอ จริงอะ พอดีอยากได้ล้อใหญ่ๆ ก็เลยซื้อชุดนี้มา
ผม-ก็เท่ดีออกนี่ อย่าลืมล้างมือก่อนเข้าไปกินข้าวในบ้านละชิโระ
ชิโระ-โอเค
 
 
ผมก็เดินเข้ามาในบ้านก็เจอพวกฮารุกับริวกำลังจะเดินออกจากบ้าน
 
 
ผม-จะไปไหนกันหรอครับฮารุซัง
ฮารุ-จะออกมาหาที่รักนี่แหละค่ะ
ผม-หรอครับ
ชิโระ-เฮ้อออ เสร็จสักที
ผม-พลอยจังกลับมารึยังครับ
ฮารุ-กลับมาแล้วค่ะ นั่งดูทีวีอยู่
ผม-งั้นพวกเราเข้าบ้านไปรอทานข้าวกันเถอะนะครับ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินมาที่ห้องอาหาร พอมาถึงยัยพลอยก็ปิดทีวี
 
 
ผม-ยัยพลอยแกไม่ดูทีวีแล้วหรอ
พลอย-ไม่ดูแล้วค่ะ พะ พะ พี่ชาย
ผม-มีอะไร
พลอย-คือ......
ผม-เฮ้อออ อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ มากินข้าวได้แล้ว
พลอย-ค่ะ
 
 
พอพวกเรากินข้าวกันเสร็จ พวกเราก็นั่งคุยเล่นกันอีกสักพัก แล้วก็แยกย้ายกันผมเข้าห้องมากับฮารุ
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ สั่งเตา bbq ให้ฮารุรึยังคะ
ผม-สั่งไปให้แล้วล่ะครับ น่าจะมาส่ง ใน1-2วันนี่แหละครับ
ฮารุ-หรอคะ
ผม-มีอะไรหรอครับ ทำไมฮารุซัง กับ พลอยจัง ดูแปลกๆกันจังเลยครับ
ฮารุ-คือว่า......วะ วะ วันศุกร์นี้ เพื่อนๆพลอยจังจะมาเที่ยวที่บ้านอ่ะค่ะ
ผม-อ่อ เพราะแบบนี้ฮารุซังเลยรีบหาเตาbbq กันหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ ฮะ ฮารุ ขอโทษนะคะที่ตัดสินใจเอง ตะ แต่ ฮารุไม่อยากมีความลับกับที่รักอะค่ะ
ผม-เฮ้ออออ ไม่เป็นอะไรหรอกนะครับฮารุซัง ช่วงนี้ งานก็ไม่ได้เยอะมากด้วย
ฮารุ-จริงหรอคะ
ผม-จริงสิครับ งั้นเด๋วผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
พอผมอ่าบน้ำเสร็จก็แต่งตัวออกมา แล้วก็มานอนดูทีวีรอฮารุอ่าบน้ำ พอฮารุอ่าบน้ำเสร็จก็มานอนกอดผม
 
 
ผม-นี่ฮารุซัง ตอนฤดูใบไม้เปลื่ยนสี พวกเราไปเที่ยวที่ คาวะกุจิโกะ กันมั้ยครับ
ฮารุ-เอ๋ ที่รักจะดีหรอ คะ
ผม-ทำไมละครับ
ฮารุ-ก็ ที่นั่น พวกเรา....
ผม-เรื่องมันนานมาแล้วนะครับแล้วตอนนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนี่ครับเพราะงั้น เราไปเที่ยวเก็บความทรงจำกันอีกครั้งนะ
ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ ทำไมจู่ๆ ถึงมาชวนคะเนี่ย
ผม-พอดี วันนั้นผมดูรายงานในแฟ้ม แล้วก็ไปเห็น ว่าที่นั่นทำตึกใหม่มาพักนึงแล้ว จองยากมากเลยนะ
ฮารุ-ที่รักอยากไป ดู ภูเขาฟูจิขนาดนั้นเลยหรอคะ
ผม-ครับผมชอบมากเลยละครับ
ฮารุ-หรอคะ จริงสิ ที่รักรู้มั้ยคะชั้นบนสุดของตึกใหม่ นอกจากจะมีบ่อ ส่วนตัวที่ดูวิวฟูจิซังได้แล้ว ตอนนอนก็ยังดูวิวฟูจิซัง
ได้ด้วยนะคะ
ผม-จะ จริงหรอครับแต่ห้องนั้นจองยากมากเลยนะครับ ถ้าจองได้ ผมก็อยากไปจังเลยครับ พวกเราไปกันเถอะนะครับ
ฮารุ-แล้วคนอื่นล่ะคะ
ผม-ให้ไปด้วยก็ได้ครับแต่ นอนห้องถูกก็พอแล้วพวกนั้นอ่ะครับ
ฮารุ-ได้ยังไงล่ะคะ
ผม-งั้นผมฝากเรื่องจองห้องพักด้วยนะครับ
ฮารุ-ค่ะ งั้นเรานอนกันนะคะ
ผม-ครับ
 
 
 
พอมาตอนเช้าก็ตื่นไปอ่าบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่างกินข้าวเสร็จก็ขับรถออกไปทำงาน พอมาถึงก็ขึ้นไปเคลียเอกสาร
จนถึงประมาณ11โมงกว่าๆ ผมก็เลย ลงมาข้างล่างตึก มาถึงก็เจอ ยาเบะซังยืนอยู่กับเด็ก4คน 1ใน4คนนั้นมียัยพลอยอยู่
ด้วยก็เลยนึกสนุกแกล้งทำเป็นไม่รู้จักยัยพลอย แล้วผมก็เลยเดินเข้าไปทัก
 
 
 
ผม-สวัสดีครับ ยาเบะซัง นี่คือน้องๆที่ยาเบะซังบอกหรอครับ
ยาเบะ-ชะ ใช่แล้วครับ บิกคุ
ผม-จริงสิครับ ผมขอเวลายาเบะซังสักนิดนึงได้มั้ยครับ พอดีมีเรื่องงานอยากจะปรึกษาครับ
ยาเบะ-คะ ครับ
ผม-ทุกคนครับ ขออนุญาตแปปนึงนะครับ
ทุกคน-ค่ะ/ครับ
 
 
แล้วผมก็เดินแยกออกมากับยาเบะซัง
 
 
ยาเบะ-มีเรื่องอะไรหรอครับบิกคุซัง
ผม-คือว่าผมลืมบอกไปน่ะครับ ว่า ผมยังไม่อยากให้บอกว่าผมทำงานอะไรที่นี่อ่ะครับ ผมอยากให้น้องๆเห็นว่าผมทำงาน
เป็น พนง ทั่วๆไปแบบ เด็กจบใหม่อะไรแบบนี้อ่ะครับ เพราะงั้นฝากด้วยนะครับ
ยาเบะ-เอ๊ะ จะดีหรอครับ
ผม-ดีสิครับ ยังไง น้องๆ เค้าก็ไม่ต้องเจอผมอยู่แล้วละครับ ส่วนที่แผนกการตลาด ผมไปคุยไว้ให้แล้วละครับ พาขึ้นไป
ได้เลยนะครับ
ยาเบะ-ครับ บิกคุซัง
ผม-แล้วนี่จะเที่ยงแล้วนะครับ จะไปไหนกัน ไม่ไปพักทานข้าวกันหรอครับ
ยาเบะ-คือว่า กำลังจะพาไป ที่ห้องว่างอ่ะครับให้ทานข้าวกันแต่ เหมือนจะมี 1 คนที่ไม่ได้เอาข้าวกลางวันมาครับ
 
 
ถ้าให้ผมเดาละก็ยัยพลอยแน่ๆ เพราะที่บ้านพวกเราไม่เคยทำอาหารกลางวันให้อ่ะนะ
 
 
ผม-งะ งั้น เอาอย่างงี้ครับ เด๋วผมฝากยาเบะซังไปซื้อข้าวกล่องมาให้น้องๆทุกคนด้วยนะครับ
 
แล้วผมก็เอาเงินให้ยาเบะไป5000เยน
 
ยาเบะ-ขะ ขอบคุณครับ ตะ แต่ บิกคุซังไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นผมฝากด้วยนะครับ
ยาเบะ-เข้าใจแล้วครับ
 
 
แล้วผมก็เดินออกจากบริษัท ออกมาหาอะไรกิน เดินไปเดินมา ก็ไปจบที่ร้านข้าวแกงกะหรี่ ที่มีสาขาไปทั่วญี่ปุ่น พอ
กินเสร็จก็กลับมาห้องทำงานเตรียมเอกสาร แล้วตอนบ่ายผมก็ลงไปประชุมกับแผนกไอที และแผนกบุคคล กว่าจะ
ประชุมเสร็จก็เย็น พอออกจากห้องประชุมมาผมก็เดินไปหายาเบะซัง
 
 
ผม-ยาเบะซังครับ น้องๆ กลับกันไปรึยังครับ
ยาเบะ-เด๋วผมจะลองถามให้นะครับ
ผม-ครับ
 
แปปนึง ยาเบะซังก็กลับมา
 
ยาเบะ-กำลังจะกลับกันแล้วครับตอนนี้อยู่ข้างล่างตึก
ผม-ถ้าวันนี้งานเสร็จหมดแล้ว นานๆทีกลับบ้านพร้อมลูกสาวบ้างก็ดีนะครับฮ่ะๆ
ยาเบะ-นั่นสิครับ งั้นเด๋วผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ
ผม-ครับ
 
 
แล้วพอ ยาเบะ ไป ผมก็ส่งข้อความหายัยพลอยให้นั่งรออยู่ข้างล่างก่อน แล้วผมก็ขึ้นไปเก็บของลงมาก็เห็นยัยพลอย
นั่งก้มหน้าอยู่คนเดียวหรือว่าเรื่องที่ผมแกล้งยัยพลอยตอนกลางวัน...... ผมก็เลยไปนั่งข้างๆ
 
 
ผม-ปะ เป็นอะไรไปยัยพลอย วันนี้งานเยอะหรอ
พลอย-ปะ ป่าวค่ะ แค่พอเห็นยาเบะซังกลับบ้านพร้อมเนแนะจัง แล้ว หนู.........
ผม-เฮ้ออออ จะไปอิจฉาเค้าทำไม แกก็มีพี่ชายมารับกลับบ้านอยู่นี่ไม่เห็นหรอ แล้วจะต่างกับเค้ายังไง ยัยบ้า
พลอย-กะ ก็ ตอนที่มาพี่ชายเห็นหนูที่นี่แล้วพี่ชายก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักนี่
ผม-ฮ่ะๆ เรื่องนั้นเองหรอ แค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง เด๋วไว้จะเป็นคนเฉลยให้เองนะ
 
 
 
ผมก็ยืนขึ้นแล้วก็เอามือไปขยี้หัวยัยพลอย
 
 
ผม-ป่ะกลับบ้านกันเถอะ ซื้ออะไรกลับไปฝากฮารุซังดีนะ
พลอย-อะ อื้อ หัวหนูยุ่งหมดแล้วยัยพี่บ้า
ผม-ฮ่ะๆ กลับมาเป็นแบบเดิมสักทีนะ
นานามิ-เอ๊ะบิกคุซังยังไม่กลับอีกหรอคะ เห็นลงมาตั้งนานแล้ว
ผม- พอดีผมนั่งคุยกับน้องสาวผมอยู่น่ะครับ
นานามิ-อ่อ พลอยจังดีจังเลยนะคะ ที่มีพี่ชายรักน้องแบบนี้
ผม-ฮ่ะๆ นานามิซัง พวกผมทะเลาะกันประจำเลยนะครับ
นานามิ-งะ งั้นหรอคะ แต่บิกคุซังก็ทำเพื่อพลอยจังนะคะ อย่างวันนี้ที่มา
ผม-ดะ เด๋วสิครับ นานามิซัง งั้นพวกผมกลับบ้านก่อนนะครับ
นานามิ-ฮิฮิ บิกคุซังนี่ รักน้องจริงๆด้วยนะคะ
ผม-ฮ่ะๆ นานามิซังแกล้งผมอีกแล้วนะครับ งั้นไปก่อนนะครับ
พลอย-ไปก่อนนะคะ นานามิซัง
นานามิ-ไว้มาเที่ยวอีกนะจ๊ะ พลอยจัง
 
 
แล้วพวกเราก็เดินมาที่รถ พอขึ้นรถได้ผมก็ขับรถไปซื้อเค้กกลับบ้าน
 
 
พลอย-คะ คือว่าวันนี้ก่อนกลับบ้าน พอยาเบะซังมา เนเนะจังก็เลย ขอหนูว่าขอให้ทุกคนไปเที่ยวที่บ้านได้มั้ยอ่ะค่ะ
ผม-แล้วว.....
พลอย-คะ คะ คือว่า...... วะ วันศุกร์หนูขอ พาเพื่อนๆมาเที่ยวที่บ้านนะคะ
ผม-ได้สิ
พลอย-จะไม่รบกวน.... เอ๊ะ!!
ผม-จะมาวันศุกร์ใช่มั้ยละ เด๋วจะให้ คนเตรียมอาหารไว้ให้ แล้วก็สั่งเตา bbq มาให้แล้ว
พลอย-เอ๋!!
ผม-เอ๋ อะไรของแก ยัยบ้า ก็บอกว่าได้
พลอย-จริงอ่ะ
ผม-พูดมากเด๋วก็ไม่ให้มาสะหรอก
พลอย-ก็หนู ตกใจแล้วก็ดีใจนี่คะ นึกว่าจะบอกว่าไม่ได้สะอีก
ผม-เฮ้ออออออ ยังไงสะผู้ปกครองของแกที่อยู่ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่นแล้วใช่มั้ยละ
พลอย-ค่ะ
 
 
แล้วยัยพลอยก็นั่งยิ้ม ตั้งแต่ยัยนี่มาก็ยังไม่เคยเห็นยัยนี่ ยิ้มอออกมาจากใจเลยสักครั้ง เฮ้อ!!เอาเถอะ ยอมเหนื่อยหน่อย
แลกกับรอยยิ้มของยัยนี่ก็คุ้มอยู่ละนะ พอสักพักพวกเราก็ถึงบ้าน
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-กลับมาแล้วครับ
พลอยจัง-กลับมาแล้วค่ะ
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรอทั้ง2ท่านอยู่ที่ห้องอาหารนะครับ
ผม-ครับผม ยัยพลอยถือเค้กตามมา
พลอย-มะ มัน หนัก
ผม-เฮ้อออ ยัยนี่ เอามา
 
 
แล้วผมก็ถือเค้กเข้าบ้านแล้วก็เดินไปหาฮารุ
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ ฮารุซัง วันนี้ผมซื้อเค้กกลับมาด้วยครับ
ฮารุ-เด๋วนี้ที่รักใจดีจังเลยนะคะ
ผม-ผมก็ปกตินะครับ
ฮารุ-มานั่งได้แล้วค่ะ พลอยจังวันนี้ไปเรียนมาเป็นยังไงบ้างจ๊ะ
พลอย-วะ วันนี้สนุกมากเลยค่ะพี่ฮารุ
ชิโระ-นี่วันศุกร์แก จะ จัดปาร์ตี้หรอ
ผม-เออ ใช่ พอดีเพื่อนๆของพลอยจังที่มหาลัยเค้าจะขอมาเที่ยวที่บ้านอ่ะนะ จริงสิ มีbbq ด้วยนะ พวกแกก็มาด้วยสิ
ริว-ผมมาอยู่แล้วครับ พี่ใหญ่
ชิโระ-ว้าว ใครจะผลาดละงานแบบนี้
ผม-แต่ทุกคน มีข้อแม้นะครับ คือตอนนี้ เพื่อนๆพลอยจังเค้ายังไม่รู้ว่าผมทำงานอะไร เพราะงั้น ตอนที่ทุกคนมาที่นี่ต้อง
ทำเป็นว่าผมเป็นคนนอกนะครับ
พ่อบ้าน-ดะ เด๋วสิครับ คุณท่าน แบบนั้นมันไม่ดีนะครับ
ผม-นี่คือคำสั่งนะครับ ทานากะซัง
พ่อบ้าน-ขะ เข้าใจแล้วครับคุณท่าน
ฮารุ-แล้วฮารุละคะ
ผม-ยังไงบ้านนี้ก็ต้องเป็นของฮารุซังอยู่ดีครับ ส่วนยัยพลอยคือคนที่มาทำงานที่นี่แล้วเรียนไปด้วยเข้าใจนะครับ
ชิโระ-แล้วพวกเราล่ะ
ผม-พวกบ้าอย่างแกก็เล่นบทเป็นเพื่อนคุณท่านไปละกัน
ริว-แล้วใครจะเล่นบทเป็นคุณท่านละพี่ใหญ่
ผม-นะ นะ นั่น ไม่รู้โว้ยยยยย
ชิโระ/ริว-เอ๋!!!!!
ผม-ไม่รู้ละ ที่เหลือพวกแก คิดกันเอาเองละกัน ห้ามแผนแตกนะโว้ยไอ้พวกบ้า ริวถ้าแกเรียกว่าพี่ใหญ่ละก็
ริว-ขะ เข้าใจแล้วครับ
ผม-เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละครับ จริงสิเตาbbq มาส่งรึยังครับ
พ่อบ้าน-มาส่งแล้วครับ กระผมสั่งให้คนประกอบไว้แล้วครับ
ผม-อืม งั้นรบกวนด้วยนะครับ จริงสิ เด๋วชิสึซังกับอายะซัง ไปกับนิชิโนะซังนะครับ ไปซื้อของสดมาทำbbq กันนะครับ
เมดชิสึ/เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน แล้วจะให้ซื้อเยอะแค่ไหนดีคะ
ผม-อืมมมม ผม ฮารุซัง พลอยจัง ไอ้พวกบ้า ยาเบะซัง เพื่อนพลอยจังอีก.........
ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุไปด้วยเองค่ะ เด๋วฮารุจะจัดการซื้อมาให้ครบนะคะ
ผม-กะ ก็ได้ครับ งั้นวันนี้ก็แยกย้ายกันได้เลยนะครับ
 
 
 
พวกเราก็แยกย้ายกันกลับมาที่ห้องของตัวเองพอถึงห้องผมก็อ่าบน้ำ แล้วก็แต่งตัวออกมานอน พอตื่นเช้ามาก็อ่าบน้ำ
แต่งตัวลงมาข้างล่างแล้วก็เข้าไปกินข้าวเช้าเสร็จปุ๊บก็ออกไปทำงานวันนี้ ต้องออกไปตรวจงานที่สาขากับโอคะวะซังกว่า
จะเสร็จก็ดึกโอคะวะซังเลยให้ผมติดรถกลับมาที่บ้านด้วยแล้วทิ้งรถไว้ที่บริษัท 
 
 
 
ผม-โอคะวะซัง อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ยครับ
โอคะวะซัง-ไม่เป็นไรๆ เด๋ว จะต้องรีบกลับบ้านเหมือนกัน
ผม-ระ หรอครับ วันนี้ขอบคุณมากเลยนะครับที่มาส่งผมถึงบ้าน
โอคะวะซัง-ยังจะพูดแบบนี้อีก ตอนนี้เราก็เหมือนกับครอบครัวเดียวกันแล้วนะ แค่มาส่งลูกที่บ้านน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่
อะไรหรอกนะ
 
ผม-คะ ครับ
โอคะวะซัง-งั้นไปละ เจอกันพรุ้งนี้นะ
ผม-ครับ โอคะวะซัง
พ่อบ้าน-กลับมาแล้วหรอครับคุณท่าน รถคุณท่านเสียหรอครับ โทรมาบอกกระผมก็ได้นะครับ
ผม-อ่อไม่ใช่หรอกครับ พอดีผมออกไปทำงานข้างนอกกับโอคะวะซังมาน่ะครับ กว่าจะเสร็จมันก็มึดแล้วเลยทิ้งรถไว้ที่
บริษัท
 
พ่อบ้าน-อย่างงั้นหรอครับ คุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องอาหารนะครับ กำลังนั่งรอคุณท่านอยู่
ผม-ขอบคุณนะครับทานากะซัง
 
 
แล้วผมก็เดินมาหาฮารุที่ห้องอาหาร
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ
ฮารุ-ทำไมวันนี้ ไม่ได้ยินเสียงรถของที่รักเลยละคะ ปกติจะได้ยินมาแต่ไกลแท้ๆ
ผม-พอดีผมไปทำงานข้างนอกกับโอคะวะซังมาน่ะครับผมก็เลยขอติดรถกลับมาบ้านด้วยเลย
ฮารุ-แล้วรถที่รักล่ะคะ ไปทิ้งไว้ไหน
ผม-อ่อผมจอดไว้ที่บริษัทน่ะครับ
ฮารุ-หรอคะ ทานากะซังช่วยบอกนิชิโนะซังด้วยนะคะพรุ้งนี้เช้าต้องไปส่งคุณท่านที่บริษัทด้วย
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง
ผม-แล้วคนอื่นๆ ละครับ
ฮารุ-ริวกับชิโระกลับบ้านไปแล้วค่ะ พลอยจังก็ขึ้นไปห้องนอนแล้วค่ะ
ผม-หรอครับ
เมดชิสึ-คุณท่าน จะรับอาหารเย็นเลยมั้ยคะ
ผม-เอาครับ ขอบคุณนะครับ
เมดชิสึ-ค่ะ
ฮารุ-วันนี้ฮารุกับพลอยจังไปช่วยกันซื้อของมาเต็มเลยละค่ะ
ผม-หรอครับ จริงสิครับ ตอนเย็น ต้องให้นิชิโนะซังขับรถไปรับทุกคนด้วยนะครับแล้วก็ยาเบะซังมาด้วยนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-ถ้ารถไม่พอก็ให้ ไอ้พวกบ้ามันขับรถไปรับนะครับ
ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ
ผม-เฮ้ออออ สงสัยต้องขายรถทิ้งแล้วซื้อใหม่ละมั้งเนี่ยครับ เริ่มไม่พอนั่ง
ฮารุ-นั่นสิคะ
ผม-ตอนแรกผมแค่คิดถึงฮารุซังคนเดียว
ฮารุ-แต่คันฮารุยังใหม่อยู่เลยนะคะ
ผม-นั่นสินะครับ งั้นผมอาจจะต้องขายของผมทิ้งแล้วซื้อรถตู้สักคัน ฮารุซังว่าไงครับ
ฮารุ-ยังไม่รู้สิคะ ฮารุ รู้สึกว่าเราจะซื้อรถเยอะไป เด๋วจะเข้าทางที่รักหมดนะสิคะ
ผม-เอ๋ แต่นี่มันรถใช้งานน่ะครับไม่เกี่ยวกับแต่งรถเลยนะครับ
ฮารุ-งั้น ฮารุจะลองๆดูรถตู้ แล้วเอามาให้ที่รักเลือกนะคะ ว่าจะเอาคันไหน
ผม-แบบนั้นก็ได้ครับ
ฮารุ-คันนี้แล้วพอก่อนนะคะ ฮารุเข้าใจค่ะว่าเงินเดือนที่รักได้เยอะแล้ว แต่เราควรเก็บไว้ใช้อย่างอื่นบ้างนะคะ
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-งั้นก็รีบทานข้าวแล้วขึ้นนอนกันนะคะ
ผม-ครับ
 
 
พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นนอน เช้าก็ตื่นไปทำงาน ตอนเช้าก็ติดรถ นิชิโนะไปทำงาน พอไปถึงก็ขึ้นไปห้องทำงาน
 
 
นานามิ-บิกคุซังคะ เอกสาร เต็มโต๊ะแล้วนะคะ
ผม-เอ๋!! เฮ้อออ พักหลังผมไปประชุมบ่อยสะด้วยสิ ไม่ค่อยมีเวลาเคลียเอกสารเท่าไหร่
นานามิ-ก็เพราะแบบนั้นแหละคะ หลายๆแผนก เริ่มมาตามงานกันแล้วนะคะ
ผม-งะ งั้นผมจะรีบเข้าไปทำให้ครับ
นานามิ-เด๋วจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะ
ผม-ครับ
 
 
ผมก็เข้ามานั่งทำงานเคลียเอกสาร ไปเรื่อยๆ จนมาตอนเย็น ฮารุก็โทรมาตาม
 
 
ผม-ฮัลโหลครับ
ฮารุ-ที่รักจะกลับมากี่โมงคะ
ผม-น่าจะอีกสักพักนะครับ ทานกันก่อนเลยนะครับ
ฮารุ-รีบๆกลับมานะคะ ตอนนี้นิชิโนะซังกำลังไปรับทุกคนมาที่บ้านค่ะ
ผม-แล้วไอ้พวกบ้า ละครับ
ฮารุ-กำลัง จุดเตากันอยู่ค่ะ
ผม-เด๋วผมจะรีบกลับบ้านนะครับ ยังไงฝากบอกทุกคนให้ทำตามแผนด้วยนะครับ
ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ
 
 
แล้วฮารุก็วางสายไปผมก็นั่งทำงานไปอีกสักพักมึดพอดี ผมก็เลยเอาเอกสารที่เสร็จแล้วให้นานามิซัง แล้วผมก็เอาที่
ยังไม่เสร็จแบกกลับไปที่บ้านด้วยพอขึ้นรถผมก็ขับรถไปที่บ้านพอไปถึงก็เจอทานากะซังยืนรออยู่
 
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน
ผม-กลับมาแล้วครับ แล้วทุกคนละครับ
พ่อบ้าน-นั่งกันอยู่ที่สวน ครับ
ผม-หรอครับ งั้นอย่าลืมทำตามแผนนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ
 
 
แล้วทานากะก็เดินนำผมไปที่สวน ก็เจอทุกคนนั่งกันอยู่
 
 
ยาเบะซัง-อ้าวมาแล้วหรอครับ
ผม-สวัสดีครับยาเบะซัง ทุกคนผมขอโทษด้วยนะครับที่ผมมาช้า
ยาเบะ-คะ คะ คือว่า เด็กๆน่าจะเคยเจอกันที่บริษัทวันนั้นแล้วนะ คนๆ นี้ชื่อบิกคุซัง ทำงานอยู่ที่บิรษัทเดียวกัน วะ
วะ วันนี้เลยชวนมาดื่มด้วย น่ะครับ
 
ผม-สวัสดีครับผมชื่อ big นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ
ฮารุ-นะ นี่ อายะซังเอาน้ำให้แขกสิจ๊ะ บิกคุซัง มาเหนื่อยๆ พักดื่มน้ำก่อนนะคะ
ผม-ขอบคุณมากเลยครับ
ยาเบะ-งะ งั้น ผมจะแนะนำทุกคนให้ได้รู้จักนะครับ คนนี้คือลูกสาวของผมเองชื่อว่าเนเนะครับ ถัดจากเนเนะ ก็คือโอโตมิ
จัง ครับ แล้วก็ผู้ชายคนนั้นชื่อ โทรุคุงน่ะครับ ส่วนคนที่นั่งข้างๆโทรุคุงก็คือ พลอยจังครับ
 
ผม-ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ทุกคน
ทุกคน-ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ
 
 
พวกเราก็นั่งกินนั่งคุยกันไปได้สักพักนึง
 
 
พ่อบ้าน-คะ คะ คือว่า
 
แล้วทานากะก็เดินเข้ามากระซิบข้างๆผม
 
พ่อบ้าน-ทะ ท่านโอคะวะซังมาหาครับ
ผม-เอ๋!! โอคะวะซังหรอครับ
ยาเบะ-เอ๊ะ!!
โอคะวะซัง-นี่ บิกคุคุง ทำอะไรกันอยู่หรอ
ฮารุ-คุณพ่อ!! มะ มาทำอะไรหรอคะ
โอคะวะซัง-หื๋อ?พ่อก็แค่มาหาบิกคุคุงเฉยๆ
ผม-คะ ครับ โอคะวะซัง มีเรื่องอะไรหรอครับ
โอคะวะซัง-ก็เรื่องที่ลูกอนุมัติ ให้คนไปดูงานไง
ยาเบะ-ท่านประธานคือว่าเรื่องนั้น
โอคะวะซัง-อ้าว ยาเบะมาด้วยหรอ
ผม-เอ๊ะ โอคะวะซังเรื่องนั้นหรอครับ ดะ เด๋วเราไปคุยทางด้านนั้นกันเถอะนะครับ
โอคะวะซัง-ได้สิ
 
 
แล้วผมก็พาโอคะวะซังมาที่หน้าบ้าน
 
 
ผม-คือว่าเรื่องนั้น ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ
โอคะวะซัง-อ่อเรื่องนั้น ฮารุโทรมาบอก ตั้งแต่วันอังคารแล้วละนะ
ผม-เอ๋ แต่เมื่อกี้
โอคะวะซัง-อ่อ คือเมื่อก่อนมันเคยเกิดเรื่อง แต่ไม่ใช่ว่าบริษัทเราไม่เห็นคุณค่านักศึกษาหรอกนะ ยังไงทุกๆปีพวกเราก็รับ
นักศึกษาฝึกงาน อยู่แล้ว แต่ ในเมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วยก็ต้องทำตามกฏใช่มั้ยละ
 
ผม-ครับ แล้ววันนี้
โอคะวะซัง-อ่อ ได้ข่าวว่าติดตั้งลิฟต์ยกรถในโรงรถแล้วหรอ
ผม-ครับ พอดีผมเอาไว้เปลื่ยนอะไหล่รถน่ะครับ
โอคะวะซัง-จริงสิ วันไหนว่างๆ เข้าไปเอาsupra มา เปลื่ยนของเหลวให้หน่อยสิ
ผม-ได้เลยครับ ผมว่า เปลื่ยนล้อ ด้วยดีมั้ยครับ
โอคะวะซัง-อืม ก็ดีนะ
ผม-งั้นเด๋วผมเจอ ล้อสวยๆแล้วจะส่งรูปไปให้โอคะวะซังเลือกนะครับ
โอคะวะซัง- บิกคุคุง ไม่ทำห้องไว้นั่งดูรถบ้างหรอ
ผม-อ่อ แบบในหนังสือใช่มั้ยครับ ผมซื้อทุกเดือนเลยละครับหนังสือเล่มนั้น
โอคะวะซัง-บิกคุคุงก็ทำบ้างสิ
ผม-นั่นสินะครับ แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าใช้เงินเยอะเกิน ตอนนี้รู้สึกว่ารถไม่พอนั่ง เลยคิดว่าจะดูรถตู้อีกสักคันอะครับ
โอคะวะซัง-หรอ อืมมม.... แล้วฮารุจังว่าไงบ้างละ
ผม-ฮารุซังก็บอกว่า พอซื้อได้อยู่ แต่ อยากจะให้เก็บเงินเพื่ออย่างอื่นบ้างนะครับ
โอคะวะซัง-มันก็จริงละนะ ค่อยๆคิดไปก็ได้ไม่ต้องรีบร้อนหรอกนะ ถ้ารถไม่พอก็เข้าไปเอาที่บ้านนะ
ผม-ครับ
โอคะวะซัง-งั้นไปก่อนนะ
ผม-เอ๊ะ จะไปแล้วหรอครับ ไม่อยู่ดื่มสักหน่อยหรอครับ
โอคะวะซัง-ไม่ดีกว่า ให้เด็กๆ ดื่มกันเถอะ งั้นไปก่อนนะบิกคุคุง
 
 
 
ผมก็เดินไปส่งโอคะวะซังที่รถ พอส่งเสร็จ ก็เดินกลับไปหาทุกคน
 
 
เนเนะ-บิกคุซังคุณเป็นใครกันแน่คะ
ผม-เอ๊ะ ผมก็เป็น พนง บริษัทแบบ ยาเบะซังไงครับ
โทรุ-พนง ทั่วไปหรอครับ แล้วโอคะวะซังที่เป็นประธานบริษัทจะมาหา พนง ตอนดึกๆนี่หรอครับ
ฮารุ-คุณคะเลิกเล่นได้แล้วนะคะ น้องๆ งง กันไปหมดแล้วนะ
พ่อบ้าน-นั่นสิครับ กระผมเองก็ลำบากใจ
ผม- ขะ เข้าใจแล้วครับ เฮ้อออออ
ยาเบะ-หมาย ความว่ายังไงหรอครับบิกคุซัง
 
 
แล้วฮารุก็ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ที่อยู่หัวโต๊ะ
 
 
ฮารุ-คุณคะ มานั่งที่ได้แล้วนะคะ
 
แล้วผมก็เดินไปนั่งที่แทนฮารุ แล้วฮารุก็ไปนั่งแทนผมที่อยู่ข้างซ้าย
 
ผม-คือว่าอย่างงี้นะครับ ยาเบะซัง ทุกคน งั้นผมจะแนะนำตัวอีกครั้งนะครับ ผมชื่อbig ทำงานเป็น พนง บริษัทเดียว
กับยายเบะซังตำแหน่ง รองประธาน บริษัทครับ ส่วนคนที่อยู่ทางซ้ายมือผม คือโอคะวะ ฮารุกะซัง เป็นคู่หมั้นผมเองครับ
และก็คนสุดท้าย....
 
ผมก็ยื่นมือไปจับหัวยัยพลอย
 
ผม-คนๆนี้ก็คือ พลอยจัง เป็นน้องสาวของผมเองครับ
ยาเบะ-เอ๋!!!! คนนี้คือน้องสาว หรอครับ
ผม-ใช่แล้วล่ะครับ
โทรุ-ที่บอกว่าน้องสาวนี่คือ พี่น้องจริงๆหรอครับ
ผม-ใช่ครับ ส่วนอีก2คนที่อยู่ ตรงนั้น ก็คือ ชิโระกับริว
เนเนะ-แล้วทำไมบิกคุซังต้องมาโกหกเรื่องที่ทำงานด้วยละคะ
ผม-เอ๋!! ก็สำหรับผมแล้ว ตำแหน่งงาน มันก็แค่ ชื่อเรียกไม่ใช่หรอครับ มันไม่ได้วัดว่าใครดีกว่าใครหรอกนะครับ
เนเนะ-แล้วบิกคุซังที่มีตำแหน่งสูงกว่าพ่อหนูทำไมถึงยอมมาแกล้งเป็นลูกน้องของพ่อด้วยละคะ
ผม-ทำไมหรอครับ ก็เพราะผมมองว่า ยาเบะซังเป็นคนที่เก่งละมั้งครับ
เนเนะ-ถ้าพ่อหนูเก่งจริง ก็คงได้ตำแหน่งสูงๆแล้วละ
 
ผม-ยาเบะซังไม่เก่งหรอครับ ผมว่ายาเบะซังเป็นคนเก่ง นะครับ โทรุคุง โอโตมิจัง เนเนะจัง เคยทำงานกลุ่มกันมาก่อน
ใช่มั้ยล่ะครับ งานกลุ่มที่คนยิ่งเยอะมันยิ่งคุมให้ไปในทิศทางเดียวนั้นยากถูกมั้ยครับ นั่นน่ะแค่คนไม่กี่คนเองนะครับ
แต่ยาเบะซังที่เป็นถึงหัวหน้าแผนกบุคคุล ที่ต้องคุม พนง มากกว่า 1000ขึ้นไป มันไม่ง่ายนะครับที่จะทำได้
คนเรามีสิ่งที่ชอบ กับ สิ่งที่ไม่ชอบ ไม่เหมือนกันยกตัวอย่างเช่น 1คน ก็1อย่าง แล้วถ้า 1000คนละครับ แต่ในความเป็น
จริงแล้วคนเรามีสิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ไม่ชอบมากกว่าคนละ1อย่างอีกนะครับ แล้ว แบบนี้ เนเนะจังยังจะบอกว่าคุณพ่อของ
เนเนะจังเป็นคนไม่เก่งอีกหรอครับ
 
ยาเบะ-บิกคุซัง
ผม-ว่ายังไงครับ โทรุคุง โอโตมิจัง เนเนะจัง พลอยจัง
พลอย-หนูว่า ยาเบะซังเป็นคนที่เก่งมากเลยค่ะ
โทรุ-อืม ก็เก่งจริงๆนะ
โอโตมิ-พอลองได้คิดตามแล้วก็เริ่มรู้สึกว่าสุดยอดมาเลยค่ะ
ผม-แล้วเนเนะจังละ คิดว่ายังไงหรอครับ
เนเนะ-กะ กะ เก่ง........
ผม-เอ๋ เนเนะจังพูดว่ายังไงนะครับ พอดี ไม่ค่อยได้ยิน
เนเนะ-โธ่!!! หนูบอกว่า พ่อของหนูเก่งที่สุดในโลกยังไงละ!!!!
ผม-ฮ่ะๆ ดีใจด้วยนะครับ ยาเบะซัง
ยาเบะ-ขะ ขอบคุณครับ บิกคุซัง
ผม-ถ้างั้น เรามาเริ่มปาร์ตี้ รอบ2กันเถอะครับ
ทุกคน-โอ้!!!
 
พวกเราก็ปิ้งbbq กินกันต่อ
 
ชิโระ-นี่เนื้อหมดแล้ววว
ผม-เอ๊ะหมดแล้วหรอ
ฮารุ-ซื้อมาตั้งเยอะเลยนะคะหมดแล้วหรอ
เมดอายะ-เด๋วจะรีบไปเอามาเพิ่มนะคะ
ผม-เอามาเยอะๆเลยนะครับ
เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ คุณท่าน
ผม-จริงสิ อายะซัง ชิสึซัง เด๋วช่วยทำเพื่อ ยามาดะซังด้วยนะครับ แล้วก็อย่าลืมของฮามากุจิซังที่หลับอยู่ด้วยนะครับ
เมดอายะ/เมดชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-ทานากะซังเด๋วให้คนจัดห้องพักให้แขกด้วยนะ แล้วก็ตามคนที่เหลือให้มานั่งทานด้วยนะครับรวมถึงทานากะซังด้วย
นะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
 
 
แล้วทานากะก็เดินไป
 
 
ผม-ยังไงคืนนี้ก็พักที่นี่ก่อนเถอะนะครับ เด๋วพรุ้งนี้จะให้คนขับรถไปส่งนะครับ
ยาเบะ-จะดีหรอครับ
ผม-ดีสิครับ นี่ดึกแล้วรถไฟก็หมดแล้วด้วย นะครับ ยาเบะซัง
ยาเบะ-งั้น ขอรบกวนบิกคุซังด้วยนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะปกติก็มีไอ้พวกบ้า มานอนประจำอยู่แล้วละครับ
ชิโระ-เห้ยๆ เรียกเพื่อนแบบนั้นได้ยังไงไอ้พี่ชายบ้า
ผม-เฮ้อออ ริว แกคอยดูชิโระด้วยละอย่าให้เมาเยอะถ้ามันไม่ไหวก็ลากมันไปนอนได้เลย
ริว-ครับพี่ใหญ่
ยาเบะ-บิกคุซัง ถ้าเกิดพวกเด็กๆเรียนจบแล้ว พอจะรับเข้าทำงานได้มั้ยครับ
ผม-ได้สิครับ ถ้าน้องๆเรียนจบแล้ว ก็ส่งใบสมัครงานมาได้เลยครับ แต่เด๋วผมจะไปบอกแผนกบุคคล ตอนที่ 3คนนี้ มา
ห้ามให้ยาเบะซังเป็นคนรับผิดชอบเพราะอาจจะเกิดการ เอาใจเด็กๆได้นะครับฮ่ะๆๆๆ
 
ยาเบะ-แหม๋ บิกคุซังนี่ละก็ มาดื่มกันอีกสักแก้วนะครับบิกคุซัง
ผม-ฮ่ะๆ วันนี้มาดื่มกันให้เต็มที่เลยนะครับยาเบะซัง
ยาเบะ-ได้เลยครับ วันนี้ผม ไม่ปล่อยบิกคุซังหนีกลับบ้านก่อนแน่ๆครับ
ผม-ฮ่ะๆ วันนี้ผมไม่หนีไปไหนหรอกนะครับ
ฮารุ-ยาเบะซัง บิกคุซังหนีกลับบ้านด้วยหรอคะ
ยาเบะ-หนีกลับบ้านจริงๆครับ คุณหนู บิกคุซังบอกว่าจะต้องรีบกลับบ้านเพราะมีคนทำข้าวรออยู่
ผม-ฮ่ะๆ ยาเบะซังยังจำได้อีกหรอครับเนี่ย คนที่ทำก็คือฮารุซังนี่แหละครับ
ยาเบะ-อย่างงั้นหรอครับ บิกคุซัง
ผม-ใช่แล้วละครับ
เนเนะ-บิกคุซังคะ เรื่องที่บอกว่าพวกเราเรียนจบแล้วให้ไปส่งใบสมัครงานที่บริษัทได้เลยนี่จริงหรอคะ
ผม-จริงสิครับ
โอโตมิ-แล้วจะจ้างพวกเราทุกคนเลยหรอคะ
ผม-เอ๋!! ก็ถ้าทดสอบแล้ว ผ่าน ก็รับทุกคนเลยล่ะครับ
เนเนะ-แล้ว พลอยจังละคะ ต้องส่ง ด้วยเหมือนกันรึป่าวคะ
ยาเบะ-เนเนะ!!
ผม-ไม่เป็นไรครับยาเบะซัง เนเนะจังคงจะหมายความว่าถ้าเป็นพลอยจังอาจจะไม่ต้องส่งใบสมัครงานแล้วเข้าไป
ทำงานได้เลยใช่มั้ยละครับ
เนเนะ-แล้วไม่จริงหรอคะ
ผม-ฮ่ะๆ ไม่จริงแน่นอนครับ เพราะถ้าพลอยจังกล้ายื่นใบสมัคร ผมจะเป็นคน รับผิดชอบเองครับ การทดสอบ ของ
ทุกคนที่ทดสอบโดย แผนกบุคคุลอาจจะแค่ระดับ1 แต่ถ้าพลอยจังกล้ามาจริงๆ แบบทดสอบจะอยู่ที่ระดับ3ขึ้นไปครับ
 
เนเนะ-แล้วพวกเราจะเชื่อได้ยังไงคะ บิกคุซังเองก็มาทำงานได้โดยไม่ต้องทดสอบนี่คะ
ฮารุ-ทุกคนอาจจะไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอกนะจ๊ะ แต่ คนที่ทดสอบ บิกคุซัง น่ะ คือ โอคะวะซัง ประธานบริษัทไงละจ๊ะ
เนเนะ-แต่ยังไงเค้าก็ต้องเอาใจ ฮารุซังอยู่แล้วนี่คะ เพราะยังไงก็เป็นคู่หมั้นกัน
ฮารุ-เนเนะจังจ๊ะ บิกคุซังทำงานนี้มาก่อนที่พวกเราจะหมั้นกันอีกนะ
ยาเบะ-ละ แล้ว แบบทดสอบ ของท่านประธานคืออะไรหรอครับ
ฮารุ-เรื่องนั้น
ผม-แบบทดสอบของผมก็คือ ผมต้องทำงานเก่าที่ค้างมาเกือบเดือน แล้วก็งานใหม่ ทั้งหมด ภายใน12วันครับ
ยาเบะ-เอ๊ะ!!! 12วันเองหรอครับ
ผม-ครับ ในระหว่างที่ผมทำงาน ผมจะไม่สามารถติดต่อกับคนที่ผมรักได้เลยแม้แต่ นิดเดียว ข้อความก็ส่งไม่ได้
เสียงก็ไม่ได้ยิน แบบทดสอบผมมีเท่านี้แหละครับ
 
ยาเบะ-ดะ เด๋วสิครับ ทำงานเก่าที่มากองค้างไว้ เกือบเดือนแถมของใหม่อีกหรอครับ ไม่น่าเชื่อ 12วันเองหรอครับ
ผม-ครับ โอคะวะซังบอกผมเพียงแค่ว่า ถ้าผมทำทั้งหมดได้ เค้าถึงจะออกใบรับรองขอวีซ่าให้ น่ะครับ
เนเนะ-โกหก จะไปทำทันได้ไงละ แค่ 12วันเอง
ชิโระ-ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อละนะ เพราะพี่เองก็อยู่ในวันนั้นด้วย
ฮารุ-ก็อย่างที่บอกไปแล้วนะจ๊ะ เพราะงั้น ไม่ต้องห่วงนะ
 
ผม-ฮ่ะๆก็ตามนั้นแหละครับ ถ้าพลอยจัง กล้ามาส่งใบสมัคร จริง จะให้ไปทดสอบกับทุกคนที่แผนกบุคคุลก็ได้แต่
อำนาจของ ฮารุซังน่ะ มีมากกว่าที่ผมมีเยอะมาก เพราะงั้นถ้าพลอยจังมาสมัครแล้วอยากให้เท่าเทียมกับทุกคนผมก็จะ
เป็นคนทดสอบเองว่า จะได้ทำงานที่นี่หรือป่าว แต่ถ้าทุกคนอยากจะให้ผมทดสอบเหมือนกันหมดเลยก็ได้นะครับ
 
โทรุ-ผมไปสมัครแบบปกติดีกว่าครับ
โอโตมิ-ฟังแบบนี้แล้วใครจะไปให้บิกคุซังทดสอบล่ะคะ
ผม-ฮ่ะๆ อย่างงั้นหรอครับ
ยาเบะ-แต่ที่ หนักสุดคือ ของบิกคุซังนะครับ ไม่อยากจะเชื่อว่า ผ่านแบบทดสอบ แบบนั้นมาได้
ผม-ก็เล่น ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยละครับ ผมอยู่แต่ในห้องทำงาน ตลอด24ชม ทั้ง12วันเต็มเลยละครับ ฮ่ะๆ
ชิโระ-ใช่ เหนื่อยใครละที่ต้องคอยส่งข้าวส่งน้ำน่ะ ทั้งอาหารทั้งเสื้อผ้า
ผม-เออๆ ขอบใจแกด้วยนะชิโระ
ฮารุ-นี่ คุณคะ วันนี้ฮารุจองห้องพัก ที่คาวากุจิโกะได้แล้วนะคะ
ผม-เอ๊ะ!! ห้องที่เราคุยกันนั่นหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ
ผม-ดีจังเลยนะครับ อยากไปเร็วๆ แล้วสิ
ชิโระ-นี่แก จะไปเที่ยวคาวากุจิโกะหรอวะ
ผม-เออ
ริว-ไปเมื่อไหร่ครับ ผมไปด้วย
ผม-พอเลยพวกแก ทั้งคู่อ่ะ ได้ไปเรียนมหาลัยบ้างรึป่าว
ชิโระ-ไม่อ่ะ
ริว-ผมก็ไม่ได้ไป
ผม-แล้วทำไมไม่ไปละไอ้พวกบ้า
ชิโระ-แต่ว่า
ผม-เฮ้ออออให้ตายสิ ตาแก่พวกนั้นชอบโยนงานแบบนี้มาอยู่เรื่อย
ยาเบะ-แล้วทำไมชิโระกับริวถึงมาอยู่ที่นี่หรอครับ แถมฟังที่บิกคุซัง บอกด้วยครับ
ผม-เฮ้อออ งั้น ผมจะแนะนำตัวไอ้พวกบ้า นี่ใหม่ละกันนะครับ ไอ้หมอนี่ชื่อว่า ทาเคดะ ชิโระ ส่วนไอ้หมอนี่ชื่อ ซาซากิ ริว
ยาเบะ-ทาเคดะ ซาซากิ อย่าบอกนะครับ
ผม-ก็อย่างที่เข้าใจน่ะแหละครับ ไอ้พวกบ้านี่ คือลูกชาย ของหัวหน้าแก๊งยากุซ่าครับ
พวกยาเบะ-เอ๋!!!!!!
โทรุ-ยากุซ่า จริงหรอครับ
ชิโระ-ก็จริงสิ
ริว-จะดูรอยสักมั้ย
เนเนะ-ดะ เด๋วสิ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย
โอโตมิ-พลอยจังอยู่บ้านแบบนี้หรอ
ผม-นี่ทุกคนครับถึงจะบอกว่า ลูกชาย ของยากุซ่า แต่ ไอ้พวกนี้ เองก็เป็นคนที่นิสัยดีนะครับ
เนเนะ-จะจริงหร๊อออ
ฮารุ-ตั้งแต่ทุกคนมา พวกชิโระก็ ดูไม่เหมือนยากุซ่าเลยใช่มั้ยละจ๊ะ ถ้าบิกคุซังไม่บอก ทุกคนก็คงจะยังไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่านั่ง
อยู่ กับว่าที่หัวหน้าแก๊ง
 
โทรุ-มะ มันก็จริงนะครับ
ฮารุ-อีกอย่างนะจ๊ะ 2คนนี้ ช่วยกันจุดไฟเตา bbq เพื่อรอทุกคนตั้งแต่เย็นแล้วนะจ๊ะ
โอโตมิ-จะ จริง หรอคะ
ริว-จริงสิครับ ผมแสบตาไปหมดแล้วครับ
ผม-หยุดเลย ก่อนที่พวก แกจะจีบสาวเนี่ย ตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไปพวกแก2คนกลับไปเรียนได้ละ
ชิโระ-เอ๋ไม่เอาหรอก
ริว-ใช่ครับ ผมได้รับคำสั่งให้มาอยู่นี่ครับ
ผม-ไอ้พวกบ้า นี่คือคำสั่งถ้าพวกแกไม่ไปละก็ ต่อให้ต้องใช้กำลังก็จะให้พวกแกกลับไปเรียนให้ได้
ชิโระ/ริว-ขะ เข้าใจแล้วครับ พี่ชาย/พี่ใหญ่
โทรุ-พะ พะ พลอยจัง พี่ชายเธอสั่งยากุซ่าได้ด้วยแหละ
พลอย-อะ อืม
ผม-งั้นคืนนี้ ก็ดื่มกันให้เต็มที่เลยนะครับ เด๋วผมขอตัวก่อนนะครับ
พลอย-จะไปแล้วหรอคะ
ผม-อืม ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ ฮารุซัง ฝากตรงนี้ด้วยนะครับ
ฮารุ-ได้เลยค่ะ
ผม-ถ้าใครง่วงแล้ว ก็บอกเลยนะครับ ทานากะซัง ช่วยพาไปที่ห้องด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ
เมดอายะ-เด๋วจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะคุณท่าน
ผม-ขอบคุณครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปที่รถแล้วก็ขนงานออกมาไปนั่งทำที่ห้องทำงานได้แปปนึง อายะก็เอาน้ำมาให้ผมก็นั่งทำงาน
ต่อไปเรื่อยๆ สักพัก ก็มีคนมา
ก๊อกๆ
 
ผม-ครับ
ยาเบะ-บิกคุซังยังทำงานอยู่อีกหรอครับ
ผม-อ้าวยาเบะซัง ดื่มเสร็จแล้วหรอครับ
ยาเบะ-คือว่า ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับบิกคุซังหน่อยครับ
ผม-งะ งั้นเข้ามานั่งก่อนสิครับ
ยาเบะ-คือเรื่องที่ท่านประธานมา เมื่อกี้อ่ะครับ เรื่องของลูกสาวผมใช่มั้ยครับ
ผม-อ่อ เรื่องนั้น ผมจัดการรับผิดชอบแล้วละครับ
ยาเบะ-แต่ว่า
ผม-ยังไงพลอยจังก็น้องผมเหมือนกันนะครับ ผมเองก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบอยู่แล้วละครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ
ยาเบะ-ครับ บอกตามตรงนะครับ แบบทดสอบของโอคะวะซัง ที่ให้บิกคุซังทำ จนถึงเมื่อกี้ผมก็ยังคิดว่าไม่มีทางเป็นไป
ได้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วละครับ ว่าสิ่งที่บิกคุซังพูดไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยครับ
 
ผม-ฮ่ะๆ ไม่หรอกนะครับ ผมเองก็ได้โอคะวะซัง ช่วยอยู่บ่อยๆนะครับ
ยาเบะ-ไม่หรอกครับ บิกคุซัง ขนาด กลับมาบ้าน แล้วบิกคุซัง ยังกลับมานั่งทำงานต่อที่บ้านอีก ผมว่าไม่มีใครจะทำแบบ
นี้หรอกนะครับ
 
ผม-อาจจจะเพราะว่าผมแบกรับความคาดหวังของ โอคะวะซังเอาไว้ละมั้งครับ ผมก็เลย อยากจะทำให้เต็มที่น่ะครับ
ยาเบะ-งั้นผมไม่กวนบิกคุซังแล้วนะครับ
ผม-ครับ
 
แล้วยาเบะก็ออกไปผมก็นั่งทำงาน ต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็มีคนมาอีก
ก๊อกๆๆ
 
 
ผม-ครับ
พลอย-ยะ ยังทำงานอยู่อีกหรอพี่ชาย
ผม-อืมใช่ พอดียังทำงานไม่เสร็จ แล้วกลับมาก่อนก็เลยมานั่งทำงานต่อ
พลอย-ขะ ขอบคุณนะคะ ที่ยอมให้หนูเอาแต่ใจแบบนี้ และก็หนูขอโทษนะคะที่ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจพี่ชายเลยสัก
นิดว่าพี่ชายต้องทำงานหนักแค่ไหน ถึงจะให้พอกับสิ่งที่พวกเรามีกินมีใช้ในตอนนี้
 
ผม-ระ หรอ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ การทำงานมันก็แบบนี้แหละ ไม่ใช่ ความผิดแกหรอกนะ มีแกเพิ่มาอีกแค่1คน
ไม่ทำให้ เหนื่อยมากขึ้นหรอกนะ
 
พลอย-ขะ ขอบคุณค่ะ ระ ระ รักพี่ชายนะคะ
ผม-อะ อืม แล้ว ฮารุซังละ
ฮารุ-อยู่นี่ค่ะ
ผม-เอ๋ แล้วใครอยู่ดูข้างนอกละครับ
ฮารุ-ตอนนี้ น้องๆก็เข้าห้องกันหมดแล้วค่ะ เหลือแต่ ยาเบะซัง ก็มีพวก ชิโระ กับริว นั่งอยู่ ทานากะซังก็ยังอยู่นะคะ
ผม-ระ หรอครับ งั้นฮารุซังกับพลอยจัง ก็ขึ้นไปนอนได้แล้วนะครับนี่มันก็ดึกแล้ว
พลอย-มะ มีงานให้หนูช่วยทำมั้ยคะ
ผม-งานหรออ.... มีสิงานให้ทำอะ
พลอย-ทำอะไรหรอคะ หนูจะช่วยทุกอย่างเลยค่ะ
ผม-อืมมม.......งั้นก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว นั่นล่ะคืองานของแก ยัยพลอย
พลอย-แต่ว่า
ผม-ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ต้องคิดอะไรให้มันเยอะ ที่กองอยู่เนี่ยมันงานปกติเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ความผิดแกหรอกนะ
ฮารุ-ก็อย่างที่บิกคุซังพูดนะจ๊ะ พลอยจัง ไม่ต้องคิดมากนะ
พลอย-ตะ แต่ว่า พี่ชาย
ผม-ฮารุซังครับ ช่วยพาพลอยจังไปนอนหน่อยนะครับ เด๋วผมจะต้องทำงานต่อแล้วล่ะครับ
ฮารุ-ไปนอนกันเถอะนะจ๊ะพลอยจัง เด๋วคืนนี้พี่ขอไปนอนด้วยนะ
พลอย-ค่ะ
ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้ ที่รักนอนคนเดียวนะ
ผม-ได้เลยครับฮารุซัง
ฮารุ-ฝันดีค่ะ ที่รัก จุ๊บ
 
 
แล้วฮารุก็เดินเข้ามาจูบผมแล้วก็เดินออกไปผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายกว่าๆ ผมก็เลยเดิน
ออกจากห้องมาแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอนอ่าบน้ำแล้วก็ล้มตัวลงนอน