ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัว ลงมาข้างล่าง

 

พ่อบ้าน-คุณท่านครับ มีคนมาขอพบ ครับ

ผม-อยู่ที่ไหนหรอครับ

พ่อบ้าน-อยู่ที่ห้องรับแขก ครับ

 

หลังจากที่ผมเดินมาถึงห้องรับแขกเปิดเข้าไปก็เจอ ทาเคดะซัง ชิโระ ซาซากิซัง ริว และฮารุ

 

ผม-สวัสดีครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ฮารุซังทำไมไม่ปลุกผมละครับ

ฮารุ-เอ่อ ทาเคดะซังเค้า

ทาเคดะ-รบกวนหน่อยนะบิกคุคุง

ซาซากิ-เมื่อคืน ต้องขอขอบคุณจริงๆเลยนะบิกคุคุง

ผม-ฮารุซังครับ ขอพวกผมคุยกันสักแปปนะครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วคะ

พ่อบ้าน-งั้นกระผมขอตัวก่อนนะครับคุณท่าน

ทาเคดะ-ว่าแต่นะบิกคุคุง พอจะมีเวลาว่างหน่อยมั้ย

ผม-มีอะไรหรอครับ ทาเคดะซัง

ซาซากิ-ทำไมเมื่อคืน หลังจากจัดการเรื่องเสร็จแล้วถึงประกาศออกจากตำแหน่งล่ะ มีหลายคนที่อยากได้อยู่นะ

ผม-คน คนนั้นไม่ใช่ผมแน่ๆครับ เพราะยังไงผมก็เหมาะกับการเป็น พนง บริษัท นี่แหละครับ

ซาซากิ-แล้ว บิกคุคุงจะได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้งั้นหรอ

ผม-ประโยชน์หรอครับ ? ไม่มีหรอกครับของแบบนั้น ไอ้2คนนี้ มันไม่ควรจะได้รับการให้อภัยกับสิ่งที่มันทำลงไป ก็แค่นั้น

แหละครับ

ซาซากิ-เข้าใจแล้วสิ แบบนี้นี่เอง ถึงว่าทำไม ยูคิคุง กับ ทาเคจัง ถึงแย่งตัวกันนัก

ทาเคดะ-ใช่มั้ยล่ะ

ผม-แล้ววันนี้มามีเรื่องอะไรกันหรอครับ

ทาเคดะ/ซาซากิ- ขอฝากไอ้พวกบ้านี่ไว้ด้วยจะได้มั้ย บิกคุคุง

ผม-เอ๋!! เด๋ว สิครับ

ทาเคดะ-ก็เมื่อคืน บิกคุคุงเป็นคนไล่ชิโระออกจากแก๊งเองไม่ใช่หรอ เพราะงั้นมันก็กลับเข้าแก๊งไม่ได้

ซาซากิ-ริวก็ด้วยเหมือนกันละนะ

ผม-เด๋วสิ ครับ ก็แค่ทั้งคู่ ยอมให้ไอ้2คนนี้กลับเข้าแก๊งก็ได้ไม่ใช่หรอครับ

ชิโระ-ฝากตัวด้วยละพี่ชาย

ริว-ฝากตัวด้วยนะพี่ใหญ่

ผม-ฝากกับผีน่ะสิ ไอ้พวกบ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ทาเคดะซัง ซาซากิซัง เรื่องนี้ ผมช่วยไม่

พ่อบ้าน-ทาเคดะซังกับซาซากิซัง ขึ้นรถออกไปแล้วครับ

ผม-ห๊ะ!!! หน่อยยยยยย

ชิโระ-นี่พี่ชายหิวข้าว

ริว-ผมหิวแล้วครับ

ผม-ฮืมมมมมมมมม ไอ้พวกบ้าาาาาาา!!!!! กลับบ้านไปเลยไป๊!!!

ฮารุ-ที่รัก เกิดเรื่องอะไรหรอคะ

ผม-คือไอ้

ชิโระ-ฮารุ วันนี้ฮารุสวยจังเลย นะ

ริว-พี่ฮารุ พวกเราหิวข้าวจังเลยครับ

ฮารุ-จ๊ะ งั้นไป ทานข้าวกันที่ห้องอาหารนะ

 

 

แล้วพวกมัน 2ตัวก็ส่งสายตากวนตีนมาทางผม

 

 

ผม-เห้ยๆๆๆ หยุดเลย ปล่อยฮารุซังนะโว้ยไอ้พวกบ้าานี่!!!!!!!!

ริว-พี่ฮารุ ช่วยผมด้วยครับ

ฮารุ-คุณคะ!!!!!! เพื่อนแค่มาทานข้าวด้วยไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนะคะ

ผม-ตะ แต่

ฮารุ-คุณก็เดินมาเร็วๆสิคะ

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วพวกเราก็เดินกันมาที่ห้องอาหารเข้าไปก็เห็นยัยพลอยนั่งกินอยู่

 

 

ฮารุ-อายะซัง ชิสึซัง รบกวนช่วยเอามาเพิ่มอีก2ที่น๊ะจ๊ะ

อายะ/ชิสึ-ทราบแล้วค่ะคุณผู้หญิง

ฮารุ-นี่ที่รักมานั่งที่ได้แล้วค่ะ

ผม-คะ ครับ

ฮารุ-แล้วเมื่อกี้ ทะเลาะอะไรกันหรอจ๊ะ

ชิโระ-พวกเราแค่ อยากจะมาเล่นที่บ้านนี้เท่านั้นเอง ยังไงพวกเราก็อยากจะเล่นกับบิกคุคุงใช่มั้ย ริวจัง

ริว-ใช่เลย ชิจัง

ฮารุ-เห๋งั้นหรอจ๊ะ งั้นก็มาบ่อยๆเลยนะ

ผม-ดะ เด่ว สิครับฮารุซัง ไอ้พวกนี้มันก็แค่กลับบ้านไม่ได้แค่นั้นแหละครับ เด็กมีปัญหา จนโดนไล่ออกจากบ้าน ครับ

ฮารุ-เอ๋งั้นเราก็ต้องช่วยเพื่อนสิ ใช่มั้ยละคะ

ชิโระ-ใช่แล้วๆ เพื่อนต้องช่วยเพื่อนใช่มั้ยละ เพราะพ่อรู้ว่าแกอยู่แถวนั้นถึงบอกให้ไปมีเรื่องกันที่ตึกล้างใช่มั้ยละ

ริว-ก็ไม่รู้ว่าทำไม ถึงไปนัดที่นั่น แคบก็แคบ ร้อนอีกด้วยนะ

ผม-ชิโระเมื่อกี้แกว่าไงนะ

ชิโระ-ก็บอกว่าที่พวกเราไปแถวนั้นเพราะพ่อรู้ว่าแกอยู่แถวนั้น ยังไงแกก็ต้องมาช่วยใช่มั้ยละ

เมดอายะ-ยกข้าวมาให้แล้วค่ะ ชิโระซัง ริวซัง

ผม-ทานากะซัง ครับ ช่วยบอกนิโชโนะซังให้เตรียมรถด้วยครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ คุณท่าน

ผม-นี่ ไอ้พวกตัวปัญหา ตรงนั้นอ่ะ ไปเก็บของสะเด๋วจะให้คนขับรถไปส่ง

ชิโระ-เอ๊ะ แต่พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเลยนะ พี่ชาย

ริว-พี่ฮารุ พี่ใหญ่จะไล่พวกเราอีกแล้วครับ

ผม-หนอยยยยยยยยยยย ไอ้พวกบ้า!!!! พวกแกกลับบ้านไปเลยนะ หิวนักก็กลับไปกินข้าวที่บ้านของพวกแกสะสิ!!!!!!!

ฮารุ-เด๋วสิคะ คุณ ทำไมไปไล่เพื่อนแบบ นั้นล่ะ คะ

ชิโระ-บิกคุคุง ใจร้าย ฮือๆ

ริว-พี่ใหญ่ใจร้ายฮืออๆๆ

ฮาร-คุณคะ!!!เพื่อนๆเสียใจนะคะไปพูดแบบนี้

ผม-ฮารุซังกำลังโดนพวกนี้หลอกอยู่นะครับ

พ่อบ้าน-เตรียมรถเรียบร้อยแล้วครับคุณท่าน

ผม-ดี งั้นทานากะซัง อุ้มไอ้ริวมาเลย

 

 

พอพูดจบผมก็แบกชิโระขึ้นบ่า แล้วเอาไปทิ้งที่หน้าบ้าน

 

 

ฮารุ-เด่วสิคะคุณ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ

ผม-อ่าใช่แล้วละ เรื่องทั้งหมดมันเกิดจากพวกตาเฒ่าที่ขี้เกียจจะทำงานเอง เลยวางแผนให้คนอื่นจัดการสินะ

ฮารุ-หมายความว่าไงคะ

ผม-เห้ยไอ้พวกตัวปัญหา คุกเขาเด๋วนี้

ชิโระ/ริว-ครับ!!!

ผม-เอาละ ไหนลองบอกมาสิ๊ว่า ตาเฒ่าพวกนั้นสั่งงานอะไรพวกแกมา

ชิโระ-พ่อบอกแค่ว่า แกมีสิ่งที่คนจะเป็นหัวหน้าแก๊งควรจะมีเพราะงั้น

ริว-พวกแกที่ก่อเรื่องวุ่นวายในครั้งนี้จงไปอยู่กับชายคนนั้นแล้วเรียนรู้จากเค้าสะ ถ้าถึงวันนั้นอาจจะยอมยกตำแหน่ง

หัวหน้าแก๊งให้พวกแกก็ได้

ฮารุ-เอ๋!!!!!!!

ผม-ก็อย่างที่ได้ยินนะครับฮารุซัง บ้านนี้ไม่สามารถรับเลี้ยงเด็กมีปัญหา เพิ่มได้อีกหรอกนะครับนั่นก็เพราะว่า บ้านหลังนี้

ก็มีตัวปัญหาอยู่แล้วต้อง2คนยังจะเอามาเพิ่มอีกงั้นหรอวะไอ้พวกบ้าาาา!!!บอกมาสิตอนนี้หัวหน้าแก๊งของพวกแกรวมตัว

กันอยู่ที้ไหน

ชิโระ-มะ มะ ไม่รู้

ริว-วิ้ว วิ้ด วิ้ด วิ้ว

 

 

หนอยยยยยยยย ไอ้พวกนี้ แกล้งทำเป็นไม่รู้อย่างงั้นหรออออออออ

 

 

ผม-เห้ย!!!!ถ้าพวกแก ไม่บอกมาละก็ จะขอใช้กำลังทำให้พวกแก ยอมพูดให้ได้ละนะ หึหึ

ฮารุ-หยุดนะ!!!!!!บ้านนี้ห้ามใช้ความรุนแรงนะคะ ต่อให้เป็นคุณ ฮารุก็ไม่ยอมนะคะ

ผม-ฮารุซัง คือพวกเราโดน หลอกอยู่นะครับ จริงๆไอ้2ตัวนี้อะ มันกลับบ้านได้ตลอดแหละครับแต่มันแค่อยากจะ

ป่วน พวกเราเท่านั้นแหละครับ

ฮารุ-แต่ทั้งชิโระและริว ก็ได้รับคำสั่งมาแบบนี้เหมือนกันนี่คะ พวกเค้าทั้ง2คนก็ลำบากเหมือนกันนะคะ

ชิโระ-ขอบคุณนะ ฮารุ

ริว-ขอบคุณนะพี่ฮารุ

พ่อบ้าน-คุณท่านให้กระผมจัดห้องให้เลยมั้ยครับ

ผม-ไม่ต้อง! เด็กมีปัญหาแบบนี้บ้านเราไม่ต้องการ ให้นอนห้องพักของแขกน่ะดีแล้ว

ฮารุ-คุณคะ

 

ผม-ผมก็ยอมให้สิ่งที่ผมยอมได้แล้วนะครับ เพราะงั้นอะไรที่ผมยอมไม่ได้ผมก็ไม่เอาเหมือนกันครับถึงจะเป็นฮารุซังก็

เถอะนะครับ ส่วน พวกแก ทั้ง2ตัว จะยอมให้อยู่ที่นี่ สัก2วันละกัน แล้วก็นะในบ้านหลังนี้ มีอยู่2คนที่พวกแก ห้ามแตะ

ต้องแม้แต่ปลายเล็บ นั่นก็คือ ฮารุซังและพลอยจัง ถ้า รู้ว่าพวกแก ทำอะไร2คนนี้เมื่อไหร่ละก็จะทำให้พวกแกได้เห็น

ยักษ์ของจริง เมื่อคืนน่ะ เทียบไม่ติดฝุ่นเลยละ เข้าใจ? ไอ้พวกตัวปัญหา

 

ชิโระ/ริว-ครับ!!!!!

ผม-ทีนี้ก็บอก ที่ รวมหัวของตาเฒ่าพวกนั้นมาได้แล้ว พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน

ชิโระ/ริว-พวกเราไม่รู้หรอกนะ

ฮารู-ฮารุรู้ค่ะ

ผม-เห๊ะ!!!! จริงหรอครับฮารุซัง

ฮารุ-ค่ะ บิกคุคุง อยากรู้ที่อยู่ของ ทาเคดะซัง กับซาซากิซังใช่มั้ยละคะ

ผม-มะ มันก็ใช่อยู่หรอกครับ แต่ ฮารุซังคงไม่เล่นมุขแล้วบอกว่านี่ไงทั้ง2คนอยู่นี่แล้วหรอกนะครับ

ฮารุ-เอ๋! ฮารุไม่เล่นมุขแบบนั้นหรอกนะคะ จริงสิถ้าที่รักจะไปรอแปปนึงนะเด๋วไปหยิบของก่อนนะ

ผม-ทานากะซังถ้าตอนที่ผมไม่อยู่ แล้วเห็น2คนนี้ ทำผิดข้อห้ามของบ้านหลังนี้ละก็ ช่วยโยนไอ้พวกบ้า นี่ออกจากบ้าน

ด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-รับทราบแล้วครับคุณท่าน

ชิโระ-นี่ แก……

ฮารุ-มาแล้วค้าาา นี่จ๊ะฝากเอาของไปให้ด้วยนะจ๊ะ

ผม-เอ๊ะ!!!! เอาของไปให้ใครหรอครับ

ฮารุ-ก็บิกคุคุงจะไปหา พวกทาเคดะซังใช่มั้ยละคะ งั้นก็ฝากเอาของไปให้คุณแม่ด้วยนะคะ

 

 

แล้วฮารุก็เดินไปปล่อยทิ้งให้พวกผมงงกันต่อไป

 

 

ผม-ละ แล้ว ทาเคดะซังอยู่ไหนละเนี้ย นี่พวกแก รู้มั้ยคำใบ้ของฮารุอะ

ชิโระ/ริว-ไม่เข้าใจเลยสัก ติ๊ดนึง

ผม-เฮ้ออออ งั้นผมฝากที่เหลือด้วยนะครับ ทานากะซัง เด่วผมเอาของไปให้ สึคุยะซังก่อนนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

 

แล้วผมก็ออกมา ขับรถไปที่บ้านโอคะวะซัง ก็เจอสึคุยะซังอยู่หน้าบ้าน

 

 

สึคุยะซัง-บิกคุคุง ไม่ใช่หรอจ๊ะ

ผม-สวัสดีครับ สึคุยะซัง

สึคุยะซัง-วันนี้ มีอะไรหรอจ๊ะ

ผม-คือว่าฮารุซังฝากให้ผมเอาของมาให้น่ะครับ จริงสิผมต้องไปทำธุระต่อ ขอตัวก่อนนะครับ

สึคุยะซัง-เอ๊ะ มีเรื่องอะไรกันหรอ เข้าไปปรึกษาคุณพ่อดีมั้ยล่ะจ๊ะ ตอนนี้กำลังนั่งคุยกันอยู่ในโรงรถนะ

ผม-เห๊ะ โรงรถ หรือว่า……..ขอบคุณนะครับ สึคุยะ ไม่สิ คุณแม่ครับ

สึคุยะซัง-จ๊ะ ฮิฮิ

 

 

ผมก็วิ่งไปที่โรงรถ

 

 

ผม-โอคะวะซัง คร้าบบบบบบบบบ

โอคะวะซัง-อ่าว บิกคุคุงนี่นา

ทาเคดะซัง-มาพอดีเลยนะพวกเรากำลังคุยเรื่องรถแต่งกันอยู่เลย

ซาซากิ-เธอก็ชอบรถเหมือนหรอ อืม ๆ

ผม-เอ๊ะ ตาเฒ่าเจ้าเล่น์

โอคะวะซัง-ตาเฒ่า?

ผม-ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ได้โปรด รับลูกชายกลับบ้านด้วยเถอะนะครับ

ทาเคดะซัง-เอ๋ เรื่องนี้อีกแล้วหรอ ก็บิกคุคุงไล่2คนนั้นออกเองนี่นา บิกคุคุงก็ต้องรับผิดชอบสิ

ซาซากิ-ใช่ ใช่

ผม-เอ๊ะ

โอคะวะซัง-เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอ บิกคุคุง

 

ผมก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

โอคะวะซัง-อ่า เข้าใจแล้วละ

ผม-แล้วตอนนี้ไอ้พวกตัวปัญหานั่นก็มาอาศัยที่บ้านด้วยนะครับ

ทาเคดะ-นี่ ยูคิคุงคิดว่าไงหรอ

โอคะวะซัง-ก็คิดว่า บิกคุคุงต้องมีส่วนรับผิดชอบ ต่อเรื่องในครั้งนี้อ่ะนะ

ผม-ดะเด๋วสิครับ

ซาซากิ-ใช่แล้วละยูคิคุง เพราะบิกคุคุงไล่ออกเด็ก2คนนั้นก็เลยไม่มีที่ให้กลับไปละนะ

โอคะวะซัง-งั้นก็ต้องขอ ฝากบิกคุคุงหน่อยละกันนะ

ผม-เอ๊ะ ………… เรื่องนี้ เรื่องนี้หน่ะ มันเกิดขึ้นก็เพราะ ตาแก่ วางแผน มาแล้วสินะ แล้วก็มาหลอกให้ผม จัดการ รวม

แก๊ง ให้ แท้ๆ มาตอนนี้กลับเอาตัวปัญหามาให้เลี้ยงอีกมันจะมากกันไปแล้วนะ ตาแก่ทาเคดะซัง ซาซากิซัง

 

ทาเคดะซัง-พะ พะ พวก เราไม่รู้เรื่องสักนิดเลยเนอะ

ซาซากิซัง-นั่นะสิ ทาเคจัง

ผม-หึหึ……..ไอ้พวกตัวปัญหานั่นมันยอมคายออกมาแล้วละครับ คำสั่ง ของหัวหน้าแก๊งที่บอกให้พวกมันมาอยู่กับผมน่ะ

มันหมายความว่าไง ตาเฒ่าเจ้าเล่น์!!!!!!!!!!!!!!!

 

ทาเคดะซัง-ชิ!!! ไหนชิโระมันสัญญากันสะดิบดีแล้วจะไม่พูดเรื่องนี้

ซาซากิซัง-นะ นั่นสิ ริวเองก็ไม่น่าจะ

ผม-หึหึหึหึฮ่าๆๆๆๆๆ ยอมรับมาแล้วสินะ พวกตาแก่ งี่เง่า ลูกตัวเองก็ต้องเลี้ยงเองสิ่ ต้องสั่งสอนมันด้วยตัวเอง

เท่านั้นสิ ถึงจะเรียกว่าลูกผู้ชาย จริงไหมละตาแก่!!!!!!!!!

โอคะวะซัง-นะ นี่บิกคุคุง

ผม-อ๊ะ โอควะซัง มีอะไรหรอครับ

โอคะวะซัง-คะ คือว่า 2 คนนั้นขึ้นรถ ออกไปจะถึงหน้าบ้านแล้วนะ

ผม-ห๊ะ

 

 

ผมหันไปเห็นรถสีดำ2คัน กำลังออกจากบ้านไป ผมก็เลยรีบวิ่งสุดตัวแต่ไม่ทัน เลยตัดสินใจตะโกนแทน อย่างน้อยขอให้

ได้ยินเสียงก็ยังดีพอคิดแบบนั้นผมก็หายใจเข้าลึกๆๆแล้วตะโกนมันออกไปดังๆ

 

 

ผม-ฉันจะจัดการกับพวกแกให้ได้เล้ยยยยยย ไอ้พวกตาเฒ่าเจ้าเล่น์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

แล้วรถคันนึงก็เปิดกระจกลง

 

 

ทาเคดะ-ฮ่าๆๆๆๆ ไปก่อนนะบิกคุคุง ฝากชิโระด้วยละ

ผม-ตาแก่!!!!!!!!!อย่าโยนงานมาให้กันแบบนี้จะได้มั้ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!

โอคะวะซัง-ดูจากน้ำเสียงแสดงว่าเรื่องจริงสินะ แล้วทิ้งฮารุจังกับพลอยจังไว้กับ2คนนั้นจะดีหรอ บิกคุคุง

ผม-เอ๊ะ !!! แย่แล้ว ผมไปก่อนนะครับโอคะวะซังฝากสวัสดีสึคุยะซังด้วยนะครับฮารุซังผมมาแล้วคร้าบบบบบบ!!!!!

 

 

 

แล้วผมก็วิ่งไปขึ้นรถ ดิ่งกลับบ้านให้ไวที่สุดถึงจะไม่ได้ไกลก็เถอะบ้านผมกับบ้านโอคะวะซัง พอไปถึงบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-กลับมาแล้วหรอครับ

ผม-ฮารุซังละครับ

พ่อบ้าน-อยู่ในครัวครับ

ผม-หรอครับ แล้วไอ้พวกบ้านั่นอยู่ที่ไหนหรอครับ

พ่อบ้าน-นั่งเล่นอยู่ในสวนครับ

ผม-งะ งั้นหรอ

 

 

 

แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน ถึงจะไม่ค่อยชอบแต่ บ้านที่มีผู้ชายคอยช่วยกันป้องกันมันก็ดีกว่าละนะ ถ้างั้นจะขอใช้

แรงไอ้พวกบ้านั่นจนมันร้องขอชีวิตเลย แล้วจะได้กลับบ้านไปเองเลยแล้วกันพอคิดได้แบบนั้นปุ๊บผมเปิดคอมสั่งของ สั่ง

อะไหล่แต่งรถ ที่อยากได้มาให้หมด หึหึหึ อยากอยู่กันนักใช่มั้ย เด่วจะให้อยู่ให้เข็ดเลยยย หลังจากที่ทางร้านยืนยัน   

ออเดอร์ปุ๊บ ผมก็ เอารถ ฮารุ ไปขนของกลับมาที่บ้าน

 

 

 

ฮารุ-ไปไหนมาหรอคะคุณ

ผม-ผมไปซื้อของ มาน่ะครับ

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วกระผมช่วยยกของให้นะครับ

ผม-ไม่เป็นไรครับ ช่วยเรียกไอ้พวกบ้ามาให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมจะรอที่โรงรถ

พ่อบ้าน-รับทราบครับ

ฮารุ-เอ๋ แต่ฮารุทำข้าวเย็นเสร็จแล้วนะคะ ทานข้าวเย็นก่อนเถอะนะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ

 

 

แล้วพวกผมก็เดินเข้ามาในห้องอารหาร ที่มียัยพลอย ชิโระและริว

 

 

ฮารุ-เมื่อก่อนบ้านเรากินข้าวกันทีแค่2คนแต่ตอนนี้บ้านเรามีกันตั้ง5คนแหนะ

พ่อบ้าน-นั่นสินะครับทำให้บ้านดูครึกครื้นขึ้นเยอะเลยนะครับ คุณท่าน

ผม-เฮ้ออออออจริงๆบ้านเราก็มีแค่กันแค่3แท้ๆ ที่เหลืออีก2คน ก็แค่คนมาขออาศัยอยู่เท่านั้นแหละครับฮารุซัง

ชิโระ-ชื่อพวกเราเท่ดีเนอะ

ริว-ใช่ๆ สมแล้วที่เป็นพี่ใหญ่

ผม-ไอ้พวกบ้า!!! จะอยู่ที่นี่ทุกคนต้องทำงาน ไม่มีข้อยกเว้น แม้แต่ลูกชายของยากุซ่าหรอกนะ

ชิโระ-ได้สิ นอนอยู่เฉยก็เบื่อ

ผม-หึหึ เบื่อหรอ ดีแล้วจะทำให้รู้ว่าชีวิต แบบนี้มัน เหนื่อยแค่ไหนรีบกินข้าวสะ ยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ

ริว-เอ๋!!!!! พี่ฮารุคร้าบบ

 

 

ผมก็เลยมองไปที่ฮารุ

 

 

ฮารุ- มะ มะ แหม๋ พยายามเข้านะจ๊ะ ริวจัง

ริว-พี่ฮารุ........

ผม-จริงสิ ยัยพลอย พรุ้งนี้ ช่วยพาฮารุไปซื้อเค้กร้านนั้นทีนะ รู้สึกอยากกิน แล้วก็นี่เอาเงินไปและไม่ต้องรีบกลับบ้านละ

ชิโระ-นะ นี่ แก

ผม-นี่ ไอ้พวกบ้า เอาข้าวเพิ่มอีกมั้ยยยย

ชิโระ/ริว- อะ อะ อิ่มแล้วละครับ งะ งั้นพวกเราขอ กลับ

 

 

ผมก็เลยวิ่งไปจับหัวของไอ้พวกบ้านี่

 

 

ผม-นี่ไอ้พวกบ้า จะกลับห้องแล้วหรอ ฮารุซังพลอยจัง คืนนี้ก็ดึกแล้ว รีบๆนอนนะ พรุ้งนี้ฝากด้วยละ ยัยพลอยยย

พลอย-ค่ะ!!!!!

ผม-เอาละนะ ทีนี้ก็เหลือแค่พวกเราแล้วนะไอ้พวกบ้า จะใช้งานพวกแกอย่างสะใจไปเลยยยยย!!!!!!!

ชิโระ-พ่อจ๋าาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!

ริว-จ๊ากกกกก!!!!!!!

 

 

 

แล้วประตูก็ค่อยๆปิด ปึง!!!!!!!! พวกเราก็เดินไปที่โรงรถ แล้วผมก็เปิดรถฮารุ ในนั้นมีของเต็มไปหมด ยัดมาทั้งในรถและ

ทั้งช่องเก็บของบอกได้ว่าแน่นสุดๆ

 

 

ผม-งานแรกของพวกแกคือช่วยกันยก เอาของทั้งหมดในรถ คันนี้ออกมากองไว้ที่พื้น อย่างระมัดระวัง ห้ามกระแทกเด็ดขาด

 

 

พอพวกเราขนของกันเสร็จ

 

 

ชิโระ-แกไปซื้ออะไรมาหรอ

ผม-อยากจะรู้กันละสิ ริวข้างๆแกมีสวิตไฟ เปิดที

 

แล้วไอ้ริวก็เปิดไฟ

 

ชิโระ-นะ นี่มัน

ริว-โห

ผม-นี่ก็คือของแต่งทั้งหมดที่พวกเราจะยัดมันเข้าไปใน รถ33สีขาวคันนั้น

ชิโระ-นี่แกจะแต่งรถจริงหรอ

ผม-ก็เออน่ะสิ ไม่งั้นจะซื้อของมาทำไม

ริว-แล้วเราจะเริ่มจากกตรงไหนดีละ

ผม-งานง่ายๆก็แค่ เอาของเก่าออกแล้วเอาของใหม่ใส่เข้าไป เท่านั้นแหละ

ชิโระ-อ่า แล้ว...

ผม-งั้นก็อย่างแรกเราจะเอาของเหลวออกให้หมดจากรถคันนี้ แล้ว เอาล้อ เอาเบรค จานเบรคออกมา ต่อไปก็ภายใน เอา

เบาะออกมา พวงมาลัยเดิมเอาออก แล้วใส่ของแต่งเข้าไป

ริว-เอ๊ะ แต่ผมทำไม่เป็น

ผม-ริวแกจัดการภายในรถเริ่มจากเบาะ ชิโระแกจัดการล้อ เบรก โช๊ค เอามันออกมาสะ แล้วคอยดูริวด้วย ส่วนตรง

เครื่องยนต์ เด๋วจะจัดการเอง ถ้ารู้หน้าที่ ก็ทำงานได้ แกะของใหม่กันเถอะ

 

 

 

หลังจากที่เราแกะของออกมา แล้วเช๊คว่ามีอะไรมาบ้าง หลังจากนั้นเราก็ช่วยกันทำ งานไอ้ริวเสร็จ ก่อนเพราะทำน้อยสุด

พองานมันเสร็จมันก็ไป เหลือผมกับชิโระ พวกเราทำจนถึงเช้า ตอนนี้ก็เหลือแค่ ใส่ชุดท่อไอเสียแล้วก็ล้อ ก็เสร็จแล้วละ

นะ

 

 

พ่อบ้าน-คุณท่านซ่อมรถเองเลยหรอครับ

ผม-อ๊ะ ทานากะซัง ใช่แล้วละครับพอดีตอนเด็กๆผมเคยเรียนพวกนี้มานิดหน่อย

ขิโระ-ทานากะซัง ผมขอน้ำดื่มหน่อยครับ

พ่อบ้าน-ได้ครับชิโระซัง แล้วคุณท่านละครับ

ผม-ผมขอเป็น น้ำองุ่นละกันครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ชิโระ-นี่ แกก็รีบใส่เฮดเดอร์ให้เส็รจสักทีสิ จะได้ยกรถขึ้น

ผม-แปปนึงสิวะ มันใส่ยากนะเว้ย เอ้าเสร็จแล้ว เฮ้อ!

ชิโระ-ป่ะยกรถขึ้นละใส่ท่อ

ผม-เออ

 

 

พวกเราก็ยกรถขึ้นใส่ท่อ ยันปลายท่อ เสร็จปุ๊บ ก็ใส่ล้อต่อ

 

 

เมดชิสึ-คุณท่านคะ น้ำมาแล้วค่ะ

ผม-อ๊ะขอบคุณครับ

ชิโระ-เสร็จแล้วว เฮ้ออออ เสร็จสักที

ผม-เฮ้ออออ เหนื่อยเป็นบ้า

ชิโระ-นี่เรามาลองฟังเสียงกันเถอะ

ผม-เออ เอาดิ

 

 

แล้วผมก็ขึ้นไปบนรถพอสตาร์ทเครื่อง ปุ๊บ เสียงนี่ดังลั่นโรงรถเลย ผมเลยลองเบิ้ลเครื่องไป3 รอบ

 

 

ชิโระ-เสียงดีนี่หว่า

ผม-ใช่มั้ยล่ะ รถแกอ่ะ เอามาแต่งบ้างมั้ยละ

ชิโระ-เห้ย เอาดิ

พ่อบ้าน-คุณท่านครับ คุณผู้หญิงบอกให้ไปหาที่ห้องอาหารตอนนี้เลยครับ

ผม-เอ๊ะ!! งั้นก็ไปกินข้าวกันเถอะชิโระ

 

 

พวกเราก็เดินเข้าไปในบ้านก็เจอ ฮารุยืนตาขวางรออยู่

 

ฮารุ-คุณคะ!!!!

ผม-คะ ครับ!!!

ฮารุ-เสียงรถเมื่อกี้ใครทำคะ!!

ผม-ผะ ผมทำครับฮารุซัง

ฮารุ-ชิโระไปอ่าบน้ำแล้วมากินข้าว ส่วนคุณตามฮารุขึ้นมาบนห้องด้วยค่ะ

ผม-คะ ครับ

 

 

แล้วผมก็เดินตามฮารุขึ้นมาบนห้อง

 

 

ผม-ฮะ ฮารุซัง

ฮารุ-คุณคะ!!! หลังจากนี้ไปในบ้านหลังนี้ ห้ามทำเสียงดังอีกนะคะ

ผม-คะ ครับ ขอโทษด้วยครับ

ฮารุ-เสียงมันดังจน ฮารุสดุ้งตื่นเลยนะคะ

ผม-ขอโทษครับ ฮารุซัง

ฮารุ-แล้วนี่อะไรคะ ทำไมตัวคุณถึงได้เหม็นน้ำมันแบบนี้ละคะ ไปอ่าบน้ำเด๋วนี้เลยนะคะ ถ้ากลิ่นน้ำมันไม่หมด ตัว ห้าม

เข้าใก้ลฮารุค่ะ

ผม-เอ๋!!!

 

 

แล้วฮารุก็ลงไปข้างล่าง ผมก็เลยรีบอ่าบน้ำ ถูสบู่เยอะๆๆๆ หลายๆรอบ หลังจากที่อ่าบน้ำเสร็จไป3รอบ กลิ่น ก็หายไป

ทีนี้ผมก็แต่งตัวลงมาข้างล่าง

 

 

ผม-ทานากะซัง แล้วฮารุซังละครับ

พ่อบ้าน-อยู่ที่ห้องอาหารครับ

 

 

แล้วผมก็เดินมาหาฮารุเข้าไปก็เจอ ทุกคนนั่งอยู่

 

 

ฮารุ-มาเร็วๆสิคะ ทุกคนเค้ารอทานข้าวเช้ากันอยู่นะคะ

ผม-เอ๊ะ นี่นั่งรอผมหรอครับ

ฮารุ-ก็ใช่น่ะสิคะ

ผม-ขอโทษด้วยนะครับ งะ งั้นเรามาทานข้าวเช้ากันเถอะนะครับ

เมดอายะ-เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ

ผม-อ๊ะ ขอบคุณครับ

พลอย-นี่ พี่ฮารุ วันนี้เราจะไปที่ไหนกันดีคะ

ฮารุ-นั่นสิ งั้นเรา ไป เดินเล่นที่ ย่านกินซ่ามั้ยคะ

พลอย-ไปค่ะ

ฮารุ-แล้วพวกที่รักละคะ จะทำอะไร

ผม-อืมมม นอนละมั้งครับ

ชิโระ-นอนเหมือนกัน

ริว-ผมว่างครับ งั้นผมจะไปเป็นเพื่อน พวกพี่ฮารุนะครับ

ผม-นี่ ริว แกรู้ใช่มั้ยว่าแกจะเจออะไรถ้า เกิดอะไรขึ้นกับ2คนนี้น่ะ

ริว-ครับ!!!

ฮารุ-นี่คุณคะ

ผม-อะไรหรอครับ

ฮารุ-ขอบคุณนะคะ

ผม-เอ๊ะ

ฮารุ-ไปก่อนนะค้าา

พ่อบ้าน-ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ คุณผู้หญิง

ผม-นี่ชิโระ ฮารุซัง ขอบุคณเรื่องอะไร

ชิโระ-จะไปรู้ยัยนั่นหรอ เฮ้อออ อิ่มละครับ งั้นไปนอนก่อนนะ

ผม-เออ

เมดชิสึ-คุณท่านจะรับอะไรเพิ่มมั้ยคะ

ผม-ไม่เอาละครับ งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ ฝาก ที่เหลือด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-เข้าใจแล้วครับ คุณท่าน

 

 

แล้วผมก็ขึ้นไป นอน ตื่นมาอีกที คือฮารุมาปลุก

 

 

ผม-มีอะไรหรอครับ ฮารุซัง

ฮารุ-ที่รักคะ ดูนี่สิคะ กระเป๋าใหม่ของฮารุ สวยมั้ยคะ

ผม-เอ๋ สวยดีนะครับ

ฮารุ-ฮารุยอมกัดฟันซื้อมาเลยนะคะ เนี่ย

ผม-กัดฟันเลยหรอครับ ผะ ผม ไม่กล้าถามราคาเลยละครับ

ฮารุ-สองแสนปลายๆค่ะ

ผม-เอ๊ะ ฮะ ฮารุซัง เอาเงินที่ไหนไปซื้อหรอครับเนี่ย

ฮารุ-เงินเดือนที่รักไงคะ

ผม-เอ๋!!!! ละ ละ แล้ว พลอยจัง อย่าบอกนะครับว่า

ฮารุ-พลอยจัง ไม่ได้ซื้อแบบฮารุหรอกค่ะ

ผม-งะ งะ งั้นหรอครับ เฮ้อออออ

ฮารุ-ค่ะ แต่พลอยจังซื้อ อีกรุ่นที่ สวยมากเหมือนกันแต่ใบเล็กลงมาหน่อยนึงค่ะ ราคาก็เลยถูกกว่าของฮารุ ตั้งเยอะเลย

ผม-ถะ ถะ ถูกกว่าเยอะนี่ มัน......ราคา ทะ ทะ เท่าไหร่หรอครับ

ฮารุ-1แสนค่ะ

ผม-ห๊ะ ยะ ยะ ยัยบ้านั่น

ฮารุ-เอ๋ ที่รักคะถูกกว่าของฮารุตั้งเยอะนะคะ ไม่เป็นอะไรหรอกนะคะ

ผม-เฮ้ออออ ผมบอก ฮารุซังแล้วใช่มั้ยครับ ว่าอย่าตามใจพลอยจังเยอะน่ะครับ

ฮารุ-ตะ แต่ว่า ฮารุไม่ได้ ตามใจอะไรพลอยจังเลยนะคะ กระเป๋าพลอยจังก็เป็นคนจ่ายเงินเองนะคะ

ผม-จริงหรอครับ

ฮารุ-ก็จริงน่ะสิคะ ป่ะลงไปทานข้าวกันเถอะนะ ฮารุซื้อขนมมาเต็มเลยนะคะ ถ้าที่รักจะทานที่รักก็บอก อายะซังกับชิสึซัง

ได้เลยนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

แล้วพวกเราก็เดินลงมาข้างล่างเพื่อไปกินข้าวพอเดินเข้ามาในห้อง ก็อยู่กันครบเลย

 

 

 

ผม-นี่พวกแก 2คน จะไม่กลับบ้านจริงๆ หรอ

ชิโระ-ถ้ากลับก็จะไม่ได้เข้าบ้านนี้อีกอ่ะดิ

ริว-ใช่ๆ

ผม-เฮ้ออออ พวกแกคิดจะใส่ชุดเดิมซ้ำไปถึงไหน กินข้าวแล้วกลับบ้านไป๊ พรุ้งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้

ฮารุ-งั้นพวกเรากินข้าวกันเถอะนะ

ผม-ครับ

ชิโระ-พรุ้งนี้แกไปทำงานใช่มั้ย

ผม-เออใช่แล้วละ

ฮารุ-พลอยจังบอกเวลาไปกลับกับนิชิโนะซังแล้วนะจ๊ะ

พลอย-บอกเรียบร้อยแล้วค่ะจริงสิคะพี่ฮารุ ถะ ถะ ถ้า.....เพื่อนที่มหาลัยจะขอมาเที่ยวที่บ้านจะได้มั้ยคะ

ฮารุ-ได้มั้ยคะคุณ

ผม-ขอผมคิดดูก่อนนะครับ อีกอย่างก็ใช่ว่าเค้าจะมากันจริงๆสะหน่อยนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

ริว-อิ่มละคร้าบบบ อาหารอร่อยมากเลยครับ

ชิโระ-เฮ้อออ อิ่มสุดๆไปเลย งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะ ริว

ผม-หะ เห้ยเด๋วสิ พวกแกไม่กินเค้กกันหรอ

ริว-เด๋วไว้ผมมากิน พรุ้งนี้ละกันครับ พี่ใหญ่

ชิโระ-นั่นสิตอนนี้จุก กินอะไรไม่ลงแล้วละนะ

ผม-ระ หรอ งั้นพรุ้งนี้พวกแกค่อยมากินละกัน ทานากะซังครับ รบกวนให้นิชิโนะซังขับรถไปส่ง2คนนี้ด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-เข้าใจแล้วครับ

ชิโระ-เจอกันนะพี่ชาย

ริว-ไปก่อนนะพี่ใหญ่

ผม-เออ เฮ้อออออ วุ่นวายสุดๆ ไอ้พวกบ้า

ฮารุ-แต่คุณก็ดูมีความสุขดีนี่คะ

ผม-เอ๋ ผมเนี่ยหรอครับ ฮารุซังไม่มีทาง ผมเหนื่อย จนตัวจะขาดแล้วต่างหากละครับ

ฮารุ-งั้นทานข้าวเสร็จแล้วขึ้นไปพักผ่อนต่อเถอะนะคะ

ผม-แล้วฮารุซังละครับ

ฮารุ-ฮารุจะไปนั่งดูหนังกับพลอยจัง ค่ะ

ผม-หรอครับ งั้นผมไปนอนก่อนนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ยัยพลอยแกก็อย่านอนดึกล่ะ

พลอย-รู้แล้วค่ะ

 

 

ผมก็เดินขึ้นมาข้างบนห้องแล้วก็นอนต่อ