ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นมาอีกทีเช้า ผมก็ลุกมาอ่าบน้ำแต่งตัวไปทำงานแล้วก็ลงมาข้างล่าง

 

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิง รอ อยู่ที่ห้องอาหารครับคุณท่าน

ผม-ขอบคุณนะครับ

 

แล้วผมก็เดินไปที่ห้องอาหาร เจอฮารุกับพลอยนั่งอยู่

 

ผม-เฮ้ออ บ้านเงียบดีจริงๆ

ฮารุ-มานั่งทานข้าวได้แล้วนะคะ

ผม-คร้าบๆ

พลอย-พะ พี่ชาย คือว่า ถะ ถะ ถ้าเพื่อนหนูมาเที่ยวที่บ้าน

ผม-เฮ้อ เรื่องนี้อีกแล้วหรอ

ฮารุ-คุณคะ

ผม-นี่ยัยพลอย ลำพังแค่งานที่ต้องทำ ก็เหนื่อยมากพอแล้วนะ ไหนจะไอ้พวกบ้านั่นอีก วันๆมีแต่เรื่อง แล้วใครละที่

ต้องจัดการ ก็มีแต่พี่ชายของแกที่ต้องจัดการอยู่คนเดียวไม่ใช่หรอ เพราะงั้น วันหยุดทั้งที ขอนอนอยู่บ้านเงียบๆบ้างไม่

ได้หรอห๊ะ ยัยพลอย

 

พลอย-นะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ

ฮารุ-คุณคะ แบบนี้น้องก็เสียใจนะคะ

ผม-เฮ้อออ เรื่องแบบนี้อีกแล้วหรอ ครับฮารุซัง งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ

พลอย-เอ่อ คือว่า…..

ผม-ห๊ะ มีอะไรงั้นหรอยัยพลอย

พลอย-คะ คะ คือว่า วันพุธนี้……..

ผม-วันพุธมีอะไรยัยพลอย

ฮารุ-มีอะไรหรอจ๊ะพลอยจัง

พลอย-มะ ไม่มีอะไรค่ะ พี่ชาย ขับรถไปทำงานดีๆนะคะ

ผม-แกก็ให้มันเร็วๆเถอะนิชิโนะซังรอนานแล้วนะ

พลอย-ค่ะ

 

 

แล้วผมก็ออกจากบ้าน ไปที่บริษัทพอขึ้นไปก็เจอ ยาเบะซัง อยู่ที่หน้าห้องโอคะวะซัง

 

 

ผม-ยาเบะซังไม่ใช่หรอครับเนี่ย มาหาโอคะวะซังหรอครับ

ยาเบะ-อ๊ะ บิกคุซัง พอดีเลยคือว่า……ลูกสาวผมเค้าเรียนมหาลัย ด้านการตลาด แล้วพอดีมีงานกลุ่มที่ต้องทำ เค้า

เลยอยากจะขอเข้ามาเรียนรู้การทำงาน แล้วเอาไปทำรายงานส่งอาจารย์ครับ ผมเลยต้องขึ้นมาหาคุยกับโอคะวะซังก่อน

น่ะครับ

 

ผม-เห๋ งานกลุ่มหรอครับ ยาเบะซังนี่เป็นพ่อที่ดีจริงๆเลยนะครับ

ยาเบะ-ฮ่ะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกนะครับบิกคุซัง

ชิสึกะ-แต่ว่านะยาเบะซัง วันนี้โอคะวะซังยังไม่มาเลยนี่สิ

ยาเบะ-งะ งั้นหรอครับ แบบนี้ผมคงต้องโทรไปบอกลูกสาวว่าไม่ได้ก่อนละกันนะครับ

ผม-ดะ เด๋วสิครับ ยาเบะซัง น้องๆเค้าจะมากันวันไหนหรอครับ

ยาเบะ-วะ วันพุธนี้ครับ

ผม-อืมม… อีก2วันหรออ

ชิสึกะ-เมื่อก่อนก็มีนักเรียนเคยมาขอดูงานอยู่เหมือนกันนะคะ แต่……..

ผม-มีอะไรงั้นหรอครับ ชิสึกะซัง

ชิสึกะ-หลังจากนั้น ก็เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยเลยทำให้โอคะวะตัดสินใจ ไม่ อยากรับ เคสแบบนี้อีกค่ะ แต่ ตอนที่คุณหนู

เรียนมหาลัยก็…เห็นเข้ามาทำงานกลุ่มได้อยุ่นะคะ

 

ยาเบะ-ตะ ตะ แต่ ชิสึกะซัง นะ นะ นั่น คุณหนูนะครับ ผะ ผะ ผม ว่าผมโทรไปบอกลูกดีกว่านะครับ ว่าไม่ได้

ผม-เด๋วสิครับ ยาเบะซัง น้องๆเค้าก็แค่อยากจะมาขอความรู้พวกเราเท่านั้นเองนะครับ

ยาเบะ-ตะ แต่ว่า

ผม-งะ งั้น ให้น้องๆมาเอาความรู้เถอะนะครับ เด่วผมจะช่วยอีกแรงนะครับ แต่ห้ามให้ข้อมูลความลับของบริษัทเรานะครับ

ยาเบะ-จะดีหรอครับบิกคุซัง

 

ผม-กะ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับแต่ผมคิดว่าน้องๆแค่มาขอความรู้ พวกเราที่มีความรู้ความสามารถด้านนั้นก็ควรจะ

ต้องส่งต่อความรู้พวกนี้ให้กับน้องๆรุ่นต่อไปใช่มั้ยละครับ ยาเบะซัง

 

ยาเบะ-นะ นั่นสินะครับบิกคุซัง ขอบคุณมากเลยนะครับ งั้นเด๋วผมต้องโทรไปบอกข่าวดีกับลูกสาวผมก่อนนะครับ

ผม-ครับ ดีใจด้วยนะครับ

ยาเบะ-บิกคุซังขอบคุณจริงๆนะครับ

 

และยาเบะก็ลงไป

 

ชิสึกะ-เฮ้อออ บิกคุซัง แบบนี้จะดีจริงๆหรอคะ ถ้าท่านประธานรู้ละก็

ผม-เอ๋ ถ้าโอคะวะซังได้รู้ถึงเหตุผลละก็ โอคะวะซังต้องเข้าใจแน่ๆเลยครับ

นานามิ-แต่ก็ อยากช่วย ยาเบะซังนะคะ ได้ข่าวว่าเค้ากับลูกสาว เข้ากันไม่ค่อยได้นะคะ

ผม-เอ๋ เพราะอะไรหรอครับ

นานามิ-จะพูดยังไงดีละคะ พอดีว่า นานามิ ได้รู้จักกับน้องของเพื่อนคนนึงค่ะ น้องคนนั้นก็เคยเรียนที่เดียวกับลูกสาวของ

คุณยาเบะซังนะคะเวลาอยู่ในห้องเรียน ลูกสาวยาเบะซัง มักจะชอบอวด เพื่อนๆ เกี่ยวกับ ฐานะบ้างล่ะ หรือ หน้าที่การ

งานของยาเบะซังด้วยล่ะค่ะ

 

 

ผม-เห๋ นึกไม่ถึงเลยนะครับ ยาเบะซังออกจะเป็นคนน่ารัก แท้ๆครับ

นานามิ-มันยังไม่หมดนะคะบิกคุซัง เคยมีเพื่อนคนนึงที่ พ่อเค้าเป็นค่พนง ทีตำแหน่งต่ำกว่ายาเบะซัง ลูกสาวของ

คุณยาเบะ ก็เลย………ทั้งพูดดูถูก แถมยังไปปาร์ตี้ที่บานของเด็กคนนนั้นแล้วก็พูดเรื่องนี้อย่างหน้าตาเฉยในบ้านของเด็ก

คนนั้นเลยนะคะ

 

ผม-อย่างงั้นหรอครับพอฟังแล้วไม่รู้ทำไมมันทำให้ผมนึกถึง…….

ชิสึก-นึกถึงอะไรหรอคะ

ผม-อ่อป่าวหรอกครับ พอดีเมื่อเช้า น้องสาวผมเค้าก็บอกว่า อยากจะขอให้เพื่อนๆมาเที่ยวที่บ้านน่ะครับ ผมก็เลยคิดว่า

มันคล้ายๆกันเฉยๆน่ะครับ

นานามิ-งั้นหรอคะ

ผม-จริงสิ พวกเราแยกย้ายกันไปทำงานดีกว่านะครับถ้าโอคะวะซังมาเห็นละก็ พวกเราน่าจะซวยแทน ยาเบะซังนะครับ

ชิสึกะ-นั่นสิคะ บิกคุซัง

นานามิ-งานวางไว้อยู่บนโต๊ะแล้วนะคะ บิกคุซัง

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

ผมก็เดินเข้ามาทำงานสักพักก็ออกไปประชุมงานกับโอคาวะซัง กว่าจะประชุมเสร็จออกมาก็เย็นพอขึ้นมาบนห้องก็

ทำงานอีกแปปนึง ผมก็ทำงานเสร็จ พอขับรถมาถึงบ้าน ก็เจอไอ้พวกบ้าอยู่หน้าบ้าน

 

 

ผม-นี่ไอ้พวกบ้า ยืนทำอะไรกันอ่ะ

ชิโระ-คือ วันนี้คุยกันกับริว เลยอยากจะ ทำ bbq กินกัน

ริว-แต่ว่า พวกเราหาเตาไม่เจอ

ผม-จะไปเจอได้ยังไง บ้านนี้ไม่มีเตา แบบนั้นหรอกนะ พวกแกไม่ได้ถามฮารุซังหรอ

ริว-พี่ฮารุบอกว่าจำไม่ได้เหมือนกันว่ามีรึป่าว แต่เหมือนจะมีมั้ง บอกมาแบบนี้แหละครับพี่ใหญ่

ผม-เฮ้ออ ที่นี่ไม่มีหรอกยังไม่ได้ซื้อ วันนี้เข้าบ้านไปกินข้าวในบ้านกันก่อนเถอะ วันอื่นค่อยมาทำกินกัน

ชิโระ-อะ อืมมม

 

 

พอพวกเราเดินเข้ามาในบ้านพวกเราก็เดินไปที่ห้องอาหารก็เจอ พวกฮารุอยู่ที่นั่น

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-ทำอะไรกันอยู่หรอครับ

เมดอายะ-คือว่าคุณผู้หญิงสั่งให้หาเตาbbq อ่ะค่ะ แต่พวกเราหากันเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักทีคุณผู้หญิงก็เลย หงุดหงิด

แล้วก็นั่งอยู่หน้าทีวีค่ะ

ผม-อ่อ เพราะแบบนี้ ไอ้พวกบ้าถึงไปยืนกันอยู่หน้าบ้านสินะ

เมดอายะ-ค่ะ

ผม-แล้ววันนี้ มีอะไรทานกันรึป่าวครับ

เมดชิสึ-คือว่า...... พวกเราไม่มีใครกล้าเข้าไปถามคุณผู้หญิงค่ะ

ผม-ระ หรอครับ งั้นอายะซัง ชิสึซัง ช่วยทำอาหารให้หน่อยนะครับ วันนี้ไม่มีbbq หรอกนะครับ งั้นวันนี้ทำสเต๊คละกันนะ

ครับ

เมดชิสึ/เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ

 

พอจบเรื่องอาหาร ผมก็เลย เดินเข้าไปหาฮารุ

 

ผม-ฮารุซัง ผมกลับมาแล้วครับ

ฮารุ-เอ๊ะ ที่รักกลับมาแล้วหรอคะ

ผม-ครับแล้วมีเรื่องอะไรกันหรอครับ

ฮารุ-คือว่า ฮารุหงุดหงิดตัวเองค่ะ วันนี้ริวกับชิโระชวนทำbbq ทานกัน ฮารุก็อยากทาน ฮารุจำได้ว่าบ้านเรามี แต่ฮารุหา

มาทั้งวันแล้วหายังไงก็หาไม่เจออ่ะค่ะ

ผม-อ่อ เรื่องนั้นเองหรอครับงั้นวันนี้เรามาทานข้าวกันก่อนนะครับ

ฮารุ-เอ๊ะ!! ฮารุลืมบอกให้ทำอาหารเลยค่ะ

ผม-ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรครับ ผมบอกให้เค้าทำข้าวแล้วละครับ

ฮารุ-หรอ คะ แต่เรื่องในบ้านฮารุต้องเป็นคนจัดการแท้ๆ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกนะครับ แล้วพลอยจังกลับบมาบ้านรึยังครับ

ฮารุ-ยะ ยะ ยังไม่กลับมาเลยค่ะ ดะ ดะ เด๋วฮารุไปโทรพลอยจังก่อนนะคะ

ผม-ครับ

ชิโระ-นี่ วันนี้ช่วยเลือก ท่อไอเสียรถให้หน่อยสิ

ผม-เอ๋ รถแก มันแต่งท่อมาแล้วนะ เปลื่ยนล้อก่อนดีกว่า อย่างแรก

ชิโระ-งั้นเด๋วจะไปลองหาซื้อดูก่อน

ริว-ผมเองก็อยากลองมาเล่นรถแต่งเหมือนกันนะครับเนี่ย พอเห็นทุกคนสนุกกันขนาดนี้

ผม-ถ้าแกชอบก็ลองดู คงไม่เสียหายหรอกนะ ริว

ฮารุ-คุณค่ะ พลอยจัง บอกว่าขอกลับบ้านดึกนิดนึงค่ะ พอดีจะต้องออกไปทำรายงานนอกสถานที่ เลยต้องเตรียมเอกสาร

กันเยอะ

ผม-งั้นหรอครับ บอกพลอยจังด้วยนะครับว่าให้รีบกลับบ้านได้แล้วนี่มันก็เริ่มจะดึกแล้วด้วยครับ เด๋วจะให้นิชิโนะซังไปรับ

ให้ติดต่อกลับมาด้วยนะครับพอเสร็จแล้ว

ฮารุ-ค่ะ

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินข้าวกัน พอกินเสร็จ ก็นั่งคุยกันสักพัก พวก ริวกับชิโระก็กลับบ้านส่วนผมกับฮารุก็นั่งรอ

ยัยพลอย กลับมาบ้าน ระหว่างรอพวกเราก็นั่งดูทีวีกัน เกือบจะเที่ยงคืน มือถือฮารุก็ดังไม่ใช่ใครที่ไหนยัยพลอยนั่นเอง

 

 

ฮารุ-ทานากะซัง ช่วยบอกนิชิโนะซังหน่อยนะคะ ว่า พลอยจัง รออยู่ ที่หน้ามหาลัย

ผม-ไม่ต้องเด๋วผมจะไปเองครับ

ฮารุ-ที่รัก รอที่บ้านเถอะนะทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว

ผม-แต่

ฮารุ-นั่งลงเด๋วนี้นะคะคุณ ฮารุจะจัดการเรื่องในบ้านเองค่ะ ทานากะซัง รบกวนด้วยนะคะ

ผม-ถ้าพลอยจังกลับมาแล้ว บอกให้เค้ามาหาผมด้วยนะครับ ทานากะซัง

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

 

แล้วทานากะซังก็ออกไปพอเกือบๆตี1 ยัยพลอยก็กลับมา

 

พลอย-กะ กะ กลับมาแล้วค่ะ

ฮารุ-กลับมาแล้วหรอจ๊ะพลอยจัง ทานข้าวมั้ยจ๊ะ

พลอย-หนูทานข้าวกับเพื่อนที่มหาลัยมาแล้วค่ะ หนูขอโทษนะคะที่กลับบ้านดึก

ฮารุ-ไม่เป็นไรจ๊ะ

ผม-ยัยพลอย นั่งลง

ฮารุ-คุณคะ อย่าดุน้องเลยนะคะ

พลอย-ค่ะ

 

เฮ้ออ!! ก็เข้าใจยัยพลอยอยู่หรอกนะแต่การที่ไปยืนรอมึดๆคนเดียวมันก็อันตรายอยู่ดี คงต้องดุยัยพลอยแทนเตี่ยกับแม่สะหน่อยยังไงสะเราก็คือผู้ปกครองของยัยพลอยล่ะนะ

 

 

ผม-จะกลับบ้านดึกก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ ควรจะโทรบอกกันหน่อยคนที่บ้านก็เป็นห่วง ข้าวก็ทำไว้รอแล้ว ทีหลังถ้าจะ

ต้องกลับบ้านดึกแบบนี้ ควรบอกฮารุซังด้วย จะได้นิชิโนะซังไปรอรับกลับบ้านไปยืนรอรถคนเดียวดึกๆเนี่ยมันอันตรา

ยเข้าใจมั้ย? ยัยพลอย

 

พลอย-หนูขอโทษค่ะ พี่ฮารุ ทีหลังหนูจะโทรบอกนะค่ะ

ฮารุ-พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะจ๊ะ เพราะงั้น มีอะไรก็โทรมาหาได้เลยนะจ๊ะ

พลอย-ขอบคุณค่ะพี่ฮารุ พี่ชายหนูขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ

ผม-อืม ไปนอนเถอะ พรุ้งนี้ก็ต้องไปเรียนอีก อย่าไปสายละ

พลอย-ค่ะ

ฮารุ-ที่รักพวกเราก็ขึ้นห้องกันได้แล้วนะคะ

ผม-ครับ ป่ะงั้นพวกเราก็ไปนอนพร้อมกันเลยนะครับ

 

 

 

แล้วพวกเราก็ขึ้นมานอน ตื่นเช้ามาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวไปทำงานพอขึ้นไปข้างบนก็นั่งทำงานได้สักพัก ผมก็เดินลงไปที่

แผนกการตลาด แล้วก็บอกกับหัวหน้าแผนก ว่าพรุ้งนี้จะมีนักศึกษาเข้ามา พอเสร็จผมก็กลับขึ้นมาทำงานต่อ พอเย็นผมก็

เลิกงานแล้วกลับบ้านพอไปถึงบ้านก็เจอไอ้ชิโระมันกำลังเปลื่ยนล้อรถอยู่ในโรงรถผม พอผมเอารถเข้าไปจอดผมก็ลงไป

หาชิโระ

 

 

 

ผม-เปลื่ยนล้อแล้วก็ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ

ชิโระ-หรอ จริงอะ พอดีอยากได้ล้อใหญ่ๆ ก็เลยซื้อชุดนี้มา

ผม-ก็เท่ดีออกนี่ อย่าลืมล้างมือก่อนเข้าไปกินข้าวในบ้านละชิโระ

ชิโระ-โอเค

 

 

ผมก็เดินเข้ามาในบ้านก็เจอพวกฮารุกับริวกำลังจะเดินออกจากบ้าน

 

 

ผม-จะไปไหนกันหรอครับฮารุซัง

ฮารุ-จะออกมาหาที่รักนี่แหละค่ะ

ผม-หรอครับ

ชิโระ-เฮ้อออ เสร็จสักที

ผม-พลอยจังกลับมารึยังครับ

ฮารุ-กลับมาแล้วค่ะ นั่งดูทีวีอยู่

ผม-งั้นพวกเราเข้าบ้านไปรอทานข้าวกันเถอะนะครับ

 

 

แล้วพวกเราก็เดินมาที่ห้องอาหาร พอมาถึงยัยพลอยก็ปิดทีวี

 

 

ผม-ยัยพลอยแกไม่ดูทีวีแล้วหรอ

พลอย-ไม่ดูแล้วค่ะ พะ พะ พี่ชาย

ผม-มีอะไร

พลอย-คือ......

ผม-เฮ้อออ อ้ำๆอึ้งๆอยู่ได้ มากินข้าวได้แล้ว

พลอย-ค่ะ

 

 

พอพวกเรากินข้าวกันเสร็จ พวกเราก็นั่งคุยเล่นกันอีกสักพัก แล้วก็แยกย้ายกันผมเข้าห้องมากับฮารุ

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ สั่งเตา bbq ให้ฮารุรึยังคะ

ผม-สั่งไปให้แล้วล่ะครับ น่าจะมาส่ง ใน1-2วันนี่แหละครับ

ฮารุ-หรอคะ

ผม-มีอะไรหรอครับ ทำไมฮารุซัง กับ พลอยจัง ดูแปลกๆกันจังเลยครับ

ฮารุ-คือว่า......วะ วะ วันศุกร์นี้ เพื่อนๆพลอยจังจะมาเที่ยวที่บ้านอ่ะค่ะ

ผม-อ่อ เพราะแบบนี้ฮารุซังเลยรีบหาเตาbbq กันหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ ฮะ ฮารุ ขอโทษนะคะที่ตัดสินใจเอง ตะ แต่ ฮารุไม่อยากมีความลับกับที่รักอะค่ะ

ผม-เฮ้ออออ ไม่เป็นอะไรหรอกนะครับฮารุซัง ช่วงนี้ งานก็ไม่ได้เยอะมากด้วย

ฮารุ-จริงหรอคะ

ผม-จริงสิครับ งั้นเด๋วผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

พอผมอ่าบน้ำเสร็จก็แต่งตัวออกมา แล้วก็มานอนดูทีวีรอฮารุอ่าบน้ำ พอฮารุอ่าบน้ำเสร็จก็มานอนกอดผม

 

 

ผม-นี่ฮารุซัง ตอนฤดูใบไม้เปลื่ยนสี พวกเราไปเที่ยวที่ คาวะกุจิโกะ กันมั้ยครับ

ฮารุ-เอ๋ ที่รักจะดีหรอ คะ

ผม-ทำไมละครับ

ฮารุ-ก็ ที่นั่น พวกเรา....

ผม-เรื่องมันนานมาแล้วนะครับแล้วตอนนี้เราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนี่ครับเพราะงั้น เราไปเที่ยวเก็บความทรงจำกันอีกครั้งนะ

ฮารุ-กะ ก็ได้ค่ะ ทำไมจู่ๆ ถึงมาชวนคะเนี่ย

ผม-พอดี วันนั้นผมดูรายงานในแฟ้ม แล้วก็ไปเห็น ว่าที่นั่นทำตึกใหม่มาพักนึงแล้ว จองยากมากเลยนะ

ฮารุ-ที่รักอยากไป ดู ภูเขาฟูจิขนาดนั้นเลยหรอคะ

ผม-ครับผมชอบมากเลยละครับ

ฮารุ-หรอคะ จริงสิ ที่รักรู้มั้ยคะชั้นบนสุดของตึกใหม่ นอกจากจะมีบ่อ ส่วนตัวที่ดูวิวฟูจิซังได้แล้ว ตอนนอนก็ยังดูวิวฟูจิซัง

ได้ด้วยนะคะ

ผม-จะ จริงหรอครับแต่ห้องนั้นจองยากมากเลยนะครับ ถ้าจองได้ ผมก็อยากไปจังเลยครับ พวกเราไปกันเถอะนะครับ

ฮารุ-แล้วคนอื่นล่ะคะ

ผม-ให้ไปด้วยก็ได้ครับแต่ นอนห้องถูกก็พอแล้วพวกนั้นอ่ะครับ

ฮารุ-ได้ยังไงล่ะคะ

ผม-งั้นผมฝากเรื่องจองห้องพักด้วยนะครับ

ฮารุ-ค่ะ งั้นเรานอนกันนะคะ

ผม-ครับ

 

 

 

พอมาตอนเช้าก็ตื่นไปอ่าบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่างกินข้าวเสร็จก็ขับรถออกไปทำงาน พอมาถึงก็ขึ้นไปเคลียเอกสาร

จนถึงประมาณ11โมงกว่าๆ ผมก็เลย ลงมาข้างล่างตึก มาถึงก็เจอ ยาเบะซังยืนอยู่กับเด็ก4คน 1ใน4คนนั้นมียัยพลอยอยู่

ด้วยก็เลยนึกสนุกแกล้งทำเป็นไม่รู้จักยัยพลอย แล้วผมก็เลยเดินเข้าไปทัก

 

 

 

ผม-สวัสดีครับ ยาเบะซัง นี่คือน้องๆที่ยาเบะซังบอกหรอครับ

ยาเบะ-ชะ ใช่แล้วครับ บิกคุ

ผม-จริงสิครับ ผมขอเวลายาเบะซังสักนิดนึงได้มั้ยครับ พอดีมีเรื่องงานอยากจะปรึกษาครับ

ยาเบะ-คะ ครับ

ผม-ทุกคนครับ ขออนุญาตแปปนึงนะครับ

ทุกคน-ค่ะ/ครับ

 

 

แล้วผมก็เดินแยกออกมากับยาเบะซัง

 

 

ยาเบะ-มีเรื่องอะไรหรอครับบิกคุซัง

ผม-คือว่าผมลืมบอกไปน่ะครับ ว่า ผมยังไม่อยากให้บอกว่าผมทำงานอะไรที่นี่อ่ะครับ ผมอยากให้น้องๆเห็นว่าผมทำงาน

เป็น พนง ทั่วๆไปแบบ เด็กจบใหม่อะไรแบบนี้อ่ะครับ เพราะงั้นฝากด้วยนะครับ

ยาเบะ-เอ๊ะ จะดีหรอครับ

ผม-ดีสิครับ ยังไง น้องๆ เค้าก็ไม่ต้องเจอผมอยู่แล้วละครับ ส่วนที่แผนกการตลาด ผมไปคุยไว้ให้แล้วละครับ พาขึ้นไป

ได้เลยนะครับ

ยาเบะ-ครับ บิกคุซัง

ผม-แล้วนี่จะเที่ยงแล้วนะครับ จะไปไหนกัน ไม่ไปพักทานข้าวกันหรอครับ

ยาเบะ-คือว่า กำลังจะพาไป ที่ห้องว่างอ่ะครับให้ทานข้าวกันแต่ เหมือนจะมี 1 คนที่ไม่ได้เอาข้าวกลางวันมาครับ

 

 

ถ้าให้ผมเดาละก็ยัยพลอยแน่ๆ เพราะที่บ้านพวกเราไม่เคยทำอาหารกลางวันให้อ่ะนะ

 

 

ผม-งะ งั้น เอาอย่างงี้ครับ เด๋วผมฝากยาเบะซังไปซื้อข้าวกล่องมาให้น้องๆทุกคนด้วยนะครับ

 

แล้วผมก็เอาเงินให้ยาเบะไป5000เยน

 

ยาเบะ-ขะ ขอบคุณครับ ตะ แต่ บิกคุซังไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะครับ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกครับ งั้นผมฝากด้วยนะครับ

ยาเบะ-เข้าใจแล้วครับ

 

 

แล้วผมก็เดินออกจากบริษัท ออกมาหาอะไรกิน เดินไปเดินมา ก็ไปจบที่ร้านข้าวแกงกะหรี่ ที่มีสาขาไปทั่วญี่ปุ่น พอ

กินเสร็จก็กลับมาห้องทำงานเตรียมเอกสาร แล้วตอนบ่ายผมก็ลงไปประชุมกับแผนกไอที และแผนกบุคคล กว่าจะ

ประชุมเสร็จก็เย็น พอออกจากห้องประชุมมาผมก็เดินไปหายาเบะซัง

 

 

ผม-ยาเบะซังครับ น้องๆ กลับกันไปรึยังครับ

ยาเบะ-เด๋วผมจะลองถามให้นะครับ

ผม-ครับ

 

แปปนึง ยาเบะซังก็กลับมา

 

ยาเบะ-กำลังจะกลับกันแล้วครับตอนนี้อยู่ข้างล่างตึก

ผม-ถ้าวันนี้งานเสร็จหมดแล้ว นานๆทีกลับบ้านพร้อมลูกสาวบ้างก็ดีนะครับฮ่ะๆ

ยาเบะ-นั่นสิครับ งั้นเด๋วผมขึ้นไปเก็บของก่อนนะครับ

ผม-ครับ

 

 

แล้วพอ ยาเบะ ไป ผมก็ส่งข้อความหายัยพลอยให้นั่งรออยู่ข้างล่างก่อน แล้วผมก็ขึ้นไปเก็บของลงมาก็เห็นยัยพลอย

นั่งก้มหน้าอยู่คนเดียวหรือว่าเรื่องที่ผมแกล้งยัยพลอยตอนกลางวัน...... ผมก็เลยไปนั่งข้างๆ

 

 

ผม-ปะ เป็นอะไรไปยัยพลอย วันนี้งานเยอะหรอ

พลอย-ปะ ป่าวค่ะ แค่พอเห็นยาเบะซังกลับบ้านพร้อมเนแนะจัง แล้ว หนู.........

ผม-เฮ้ออออ จะไปอิจฉาเค้าทำไม แกก็มีพี่ชายมารับกลับบ้านอยู่นี่ไม่เห็นหรอ แล้วจะต่างกับเค้ายังไง ยัยบ้า

พลอย-กะ ก็ ตอนที่มาพี่ชายเห็นหนูที่นี่แล้วพี่ชายก็แกล้งทำเป็นไม่รู้จักนี่

ผม-ฮ่ะๆ เรื่องนั้นเองหรอ แค่แหย่เล่นเท่านั้นเอง เด๋วไว้จะเป็นคนเฉลยให้เองนะ

 

 

 

ผมก็ยืนขึ้นแล้วก็เอามือไปขยี้หัวยัยพลอย

 

 

ผม-ป่ะกลับบ้านกันเถอะ ซื้ออะไรกลับไปฝากฮารุซังดีนะ

พลอย-อะ อื้อ หัวหนูยุ่งหมดแล้วยัยพี่บ้า

ผม-ฮ่ะๆ กลับมาเป็นแบบเดิมสักทีนะ

นานามิ-เอ๊ะบิกคุซังยังไม่กลับอีกหรอคะ เห็นลงมาตั้งนานแล้ว

ผม- พอดีผมนั่งคุยกับน้องสาวผมอยู่น่ะครับ

นานามิ-อ่อ พลอยจังดีจังเลยนะคะ ที่มีพี่ชายรักน้องแบบนี้

ผม-ฮ่ะๆ นานามิซัง พวกผมทะเลาะกันประจำเลยนะครับ

นานามิ-งะ งั้นหรอคะ แต่บิกคุซังก็ทำเพื่อพลอยจังนะคะ อย่างวันนี้ที่มา

ผม-ดะ เด๋วสิครับ นานามิซัง งั้นพวกผมกลับบ้านก่อนนะครับ

นานามิ-ฮิฮิ บิกคุซังนี่ รักน้องจริงๆด้วยนะคะ

ผม-ฮ่ะๆ นานามิซังแกล้งผมอีกแล้วนะครับ งั้นไปก่อนนะครับ

พลอย-ไปก่อนนะคะ นานามิซัง

นานามิ-ไว้มาเที่ยวอีกนะจ๊ะ พลอยจัง

 

 

แล้วพวกเราก็เดินมาที่รถ พอขึ้นรถได้ผมก็ขับรถไปซื้อเค้กกลับบ้าน

 

 

พลอย-คะ คือว่าวันนี้ก่อนกลับบ้าน พอยาเบะซังมา เนเนะจังก็เลย ขอหนูว่าขอให้ทุกคนไปเที่ยวที่บ้านได้มั้ยอ่ะค่ะ

ผม-แล้วว.....

พลอย-คะ คะ คือว่า...... วะ วันศุกร์หนูขอ พาเพื่อนๆมาเที่ยวที่บ้านนะคะ

ผม-ได้สิ

พลอย-จะไม่รบกวน.... เอ๊ะ!!

ผม-จะมาวันศุกร์ใช่มั้ยละ เด๋วจะให้ คนเตรียมอาหารไว้ให้ แล้วก็สั่งเตา bbq มาให้แล้ว

พลอย-เอ๋!!

ผม-เอ๋ อะไรของแก ยัยบ้า ก็บอกว่าได้

พลอย-จริงอ่ะ

ผม-พูดมากเด๋วก็ไม่ให้มาสะหรอก

พลอย-ก็หนู ตกใจแล้วก็ดีใจนี่คะ นึกว่าจะบอกว่าไม่ได้สะอีก

ผม-เฮ้ออออออ ยังไงสะผู้ปกครองของแกที่อยู่ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่นแล้วใช่มั้ยละ

พลอย-ค่ะ

 

 

แล้วยัยพลอยก็นั่งยิ้ม ตั้งแต่ยัยนี่มาก็ยังไม่เคยเห็นยัยนี่ ยิ้มอออกมาจากใจเลยสักครั้ง เฮ้อ!!เอาเถอะ ยอมเหนื่อยหน่อย

แลกกับรอยยิ้มของยัยนี่ก็คุ้มอยู่ละนะ พอสักพักพวกเราก็ถึงบ้าน

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-กลับมาแล้วครับ

พลอยจัง-กลับมาแล้วค่ะ

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรอทั้ง2ท่านอยู่ที่ห้องอาหารนะครับ

ผม-ครับผม ยัยพลอยถือเค้กตามมา

พลอย-มะ มัน หนัก

ผม-เฮ้อออ ยัยนี่ เอามา

 

 

แล้วผมก็ถือเค้กเข้าบ้านแล้วก็เดินไปหาฮารุ

 

 

ผม-กลับมาแล้วครับ ฮารุซัง วันนี้ผมซื้อเค้กกลับมาด้วยครับ

ฮารุ-เด๋วนี้ที่รักใจดีจังเลยนะคะ

ผม-ผมก็ปกตินะครับ

ฮารุ-มานั่งได้แล้วค่ะ พลอยจังวันนี้ไปเรียนมาเป็นยังไงบ้างจ๊ะ

พลอย-วะ วันนี้สนุกมากเลยค่ะพี่ฮารุ

ชิโระ-นี่วันศุกร์แก จะ จัดปาร์ตี้หรอ

ผม-เออ ใช่ พอดีเพื่อนๆของพลอยจังที่มหาลัยเค้าจะขอมาเที่ยวที่บ้านอ่ะนะ จริงสิ มีbbq ด้วยนะ พวกแกก็มาด้วยสิ

ริว-ผมมาอยู่แล้วครับ พี่ใหญ่

ชิโระ-ว้าว ใครจะผลาดละงานแบบนี้

ผม-แต่ทุกคน มีข้อแม้นะครับ คือตอนนี้ เพื่อนๆพลอยจังเค้ายังไม่รู้ว่าผมทำงานอะไร เพราะงั้น ตอนที่ทุกคนมาที่นี่ต้อง

ทำเป็นว่าผมเป็นคนนอกนะครับ

พ่อบ้าน-ดะ เด๋วสิครับ คุณท่าน แบบนั้นมันไม่ดีนะครับ

ผม-นี่คือคำสั่งนะครับ ทานากะซัง

พ่อบ้าน-ขะ เข้าใจแล้วครับคุณท่าน

ฮารุ-แล้วฮารุละคะ

ผม-ยังไงบ้านนี้ก็ต้องเป็นของฮารุซังอยู่ดีครับ ส่วนยัยพลอยคือคนที่มาทำงานที่นี่แล้วเรียนไปด้วยเข้าใจนะครับ

ชิโระ-แล้วพวกเราล่ะ

ผม-พวกบ้าอย่างแกก็เล่นบทเป็นเพื่อนคุณท่านไปละกัน

ริว-แล้วใครจะเล่นบทเป็นคุณท่านละพี่ใหญ่

ผม-นะ นะ นั่น ไม่รู้โว้ยยยยย

ชิโระ/ริว-เอ๋!!!!!

ผม-ไม่รู้ละ ที่เหลือพวกแก คิดกันเอาเองละกัน ห้ามแผนแตกนะโว้ยไอ้พวกบ้า ริวถ้าแกเรียกว่าพี่ใหญ่ละก็

ริว-ขะ เข้าใจแล้วครับ

ผม-เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละครับ จริงสิเตาbbq มาส่งรึยังครับ

พ่อบ้าน-มาส่งแล้วครับ กระผมสั่งให้คนประกอบไว้แล้วครับ

ผม-อืม งั้นรบกวนด้วยนะครับ จริงสิ เด๋วชิสึซังกับอายะซัง ไปกับนิชิโนะซังนะครับ ไปซื้อของสดมาทำbbq กันนะครับ

เมดชิสึ/เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะคุณท่าน แล้วจะให้ซื้อเยอะแค่ไหนดีคะ

ผม-อืมมมม ผม ฮารุซัง พลอยจัง ไอ้พวกบ้า ยาเบะซัง เพื่อนพลอยจังอีก.........

ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุไปด้วยเองค่ะ เด๋วฮารุจะจัดการซื้อมาให้ครบนะคะ

ผม-กะ ก็ได้ครับ งั้นวันนี้ก็แยกย้ายกันได้เลยนะครับ

 

 

 

พวกเราก็แยกย้ายกันกลับมาที่ห้องของตัวเองพอถึงห้องผมก็อ่าบน้ำ แล้วก็แต่งตัวออกมานอน พอตื่นเช้ามาก็อ่าบน้ำ

แต่งตัวลงมาข้างล่างแล้วก็เข้าไปกินข้าวเช้าเสร็จปุ๊บก็ออกไปทำงานวันนี้ ต้องออกไปตรวจงานที่สาขากับโอคะวะซังกว่า

จะเสร็จก็ดึกโอคะวะซังเลยให้ผมติดรถกลับมาที่บ้านด้วยแล้วทิ้งรถไว้ที่บริษัท 

 

 

 

ผม-โอคะวะซัง อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ยครับ

โอคะวะซัง-ไม่เป็นไรๆ เด๋ว จะต้องรีบกลับบ้านเหมือนกัน

ผม-ระ หรอครับ วันนี้ขอบคุณมากเลยนะครับที่มาส่งผมถึงบ้าน

โอคะวะซัง-ยังจะพูดแบบนี้อีก ตอนนี้เราก็เหมือนกับครอบครัวเดียวกันแล้วนะ แค่มาส่งลูกที่บ้านน่ะไม่ใช่เรื่องใหญ่

อะไรหรอกนะ

 

ผม-คะ ครับ

โอคะวะซัง-งั้นไปละ เจอกันพรุ้งนี้นะ

ผม-ครับ โอคะวะซัง

พ่อบ้าน-กลับมาแล้วหรอครับคุณท่าน รถคุณท่านเสียหรอครับ โทรมาบอกกระผมก็ได้นะครับ

ผม-อ่อไม่ใช่หรอกครับ พอดีผมออกไปทำงานข้างนอกกับโอคะวะซังมาน่ะครับ กว่าจะเสร็จมันก็มึดแล้วเลยทิ้งรถไว้ที่

บริษัท

 

พ่อบ้าน-อย่างงั้นหรอครับ คุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องอาหารนะครับ กำลังนั่งรอคุณท่านอยู่

ผม-ขอบคุณนะครับทานากะซัง

 

 

แล้วผมก็เดินมาหาฮารุที่ห้องอาหาร

 

 

ผม-กลับมาแล้วครับ

ฮารุ-ทำไมวันนี้ ไม่ได้ยินเสียงรถของที่รักเลยละคะ ปกติจะได้ยินมาแต่ไกลแท้ๆ

ผม-พอดีผมไปทำงานข้างนอกกับโอคะวะซังมาน่ะครับผมก็เลยขอติดรถกลับมาบ้านด้วยเลย

ฮารุ-แล้วรถที่รักล่ะคะ ไปทิ้งไว้ไหน

ผม-อ่อผมจอดไว้ที่บริษัทน่ะครับ

ฮารุ-หรอคะ ทานากะซังช่วยบอกนิชิโนะซังด้วยนะคะพรุ้งนี้เช้าต้องไปส่งคุณท่านที่บริษัทด้วย

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

ผม-แล้วคนอื่นๆ ละครับ

ฮารุ-ริวกับชิโระกลับบ้านไปแล้วค่ะ พลอยจังก็ขึ้นไปห้องนอนแล้วค่ะ

ผม-หรอครับ

เมดชิสึ-คุณท่าน จะรับอาหารเย็นเลยมั้ยคะ

ผม-เอาครับ ขอบคุณนะครับ

เมดชิสึ-ค่ะ

ฮารุ-วันนี้ฮารุกับพลอยจังไปช่วยกันซื้อของมาเต็มเลยละค่ะ

ผม-หรอครับ จริงสิครับ ตอนเย็น ต้องให้นิชิโนะซังขับรถไปรับทุกคนด้วยนะครับแล้วก็ยาเบะซังมาด้วยนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ถ้ารถไม่พอก็ให้ ไอ้พวกบ้ามันขับรถไปรับนะครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ

ผม-เฮ้ออออ สงสัยต้องขายรถทิ้งแล้วซื้อใหม่ละมั้งเนี่ยครับ เริ่มไม่พอนั่ง

ฮารุ-นั่นสิคะ

ผม-ตอนแรกผมแค่คิดถึงฮารุซังคนเดียว

ฮารุ-แต่คันฮารุยังใหม่อยู่เลยนะคะ

ผม-นั่นสินะครับ งั้นผมอาจจะต้องขายของผมทิ้งแล้วซื้อรถตู้สักคัน ฮารุซังว่าไงครับ

ฮารุ-ยังไม่รู้สิคะ ฮารุ รู้สึกว่าเราจะซื้อรถเยอะไป เด๋วจะเข้าทางที่รักหมดนะสิคะ

ผม-เอ๋ แต่นี่มันรถใช้งานน่ะครับไม่เกี่ยวกับแต่งรถเลยนะครับ

ฮารุ-งั้น ฮารุจะลองๆดูรถตู้ แล้วเอามาให้ที่รักเลือกนะคะ ว่าจะเอาคันไหน

ผม-แบบนั้นก็ได้ครับ

ฮารุ-คันนี้แล้วพอก่อนนะคะ ฮารุเข้าใจค่ะว่าเงินเดือนที่รักได้เยอะแล้ว แต่เราควรเก็บไว้ใช้อย่างอื่นบ้างนะคะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-งั้นก็รีบทานข้าวแล้วขึ้นนอนกันนะคะ

ผม-ครับ

 

 

พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นนอน เช้าก็ตื่นไปทำงาน ตอนเช้าก็ติดรถ นิชิโนะไปทำงาน พอไปถึงก็ขึ้นไปห้องทำงาน

 

 

นานามิ-บิกคุซังคะ เอกสาร เต็มโต๊ะแล้วนะคะ

ผม-เอ๋!! เฮ้อออ พักหลังผมไปประชุมบ่อยสะด้วยสิ ไม่ค่อยมีเวลาเคลียเอกสารเท่าไหร่

นานามิ-ก็เพราะแบบนั้นแหละคะ หลายๆแผนก เริ่มมาตามงานกันแล้วนะคะ

ผม-งะ งั้นผมจะรีบเข้าไปทำให้ครับ

นานามิ-เด๋วจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะ

ผม-ครับ

 

 

ผมก็เข้ามานั่งทำงานเคลียเอกสาร ไปเรื่อยๆ จนมาตอนเย็น ฮารุก็โทรมาตาม

 

 

ผม-ฮัลโหลครับ

ฮารุ-ที่รักจะกลับมากี่โมงคะ

ผม-น่าจะอีกสักพักนะครับ ทานกันก่อนเลยนะครับ

ฮารุ-รีบๆกลับมานะคะ ตอนนี้นิชิโนะซังกำลังไปรับทุกคนมาที่บ้านค่ะ

ผม-แล้วไอ้พวกบ้า ละครับ

ฮารุ-กำลัง จุดเตากันอยู่ค่ะ

ผม-เด๋วผมจะรีบกลับบ้านนะครับ ยังไงฝากบอกทุกคนให้ทำตามแผนด้วยนะครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ

 

 

แล้วฮารุก็วางสายไปผมก็นั่งทำงานไปอีกสักพักมึดพอดี ผมก็เลยเอาเอกสารที่เสร็จแล้วให้นานามิซัง แล้วผมก็เอาที่

ยังไม่เสร็จแบกกลับไปที่บ้านด้วยพอขึ้นรถผมก็ขับรถไปที่บ้านพอไปถึงก็เจอทานากะซังยืนรออยู่

 

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน

ผม-กลับมาแล้วครับ แล้วทุกคนละครับ

พ่อบ้าน-นั่งกันอยู่ที่สวน ครับ

ผม-หรอครับ งั้นอย่าลืมทำตามแผนนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับ

 

 

แล้วทานากะก็เดินนำผมไปที่สวน ก็เจอทุกคนนั่งกันอยู่

 

 

ยาเบะซัง-อ้าวมาแล้วหรอครับ

ผม-สวัสดีครับยาเบะซัง ทุกคนผมขอโทษด้วยนะครับที่ผมมาช้า

ยาเบะ-คะ คะ คือว่า เด็กๆน่าจะเคยเจอกันที่บริษัทวันนั้นแล้วนะ คนๆ นี้ชื่อบิกคุซัง ทำงานอยู่ที่บิรษัทเดียวกัน วะ

วะ วันนี้เลยชวนมาดื่มด้วย น่ะครับ

 

ผม-สวัสดีครับผมชื่อ big นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ

ฮารุ-นะ นี่ อายะซังเอาน้ำให้แขกสิจ๊ะ บิกคุซัง มาเหนื่อยๆ พักดื่มน้ำก่อนนะคะ

ผม-ขอบคุณมากเลยครับ

ยาเบะ-งะ งั้น ผมจะแนะนำทุกคนให้ได้รู้จักนะครับ คนนี้คือลูกสาวของผมเองชื่อว่าเนเนะครับ ถัดจากเนเนะ ก็คือโอโตมิ

จัง ครับ แล้วก็ผู้ชายคนนั้นชื่อ โทรุคุงน่ะครับ ส่วนคนที่นั่งข้างๆโทรุคุงก็คือ พลอยจังครับ

 

ผม-ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ทุกคน

ทุกคน-ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ

 

 

พวกเราก็นั่งกินนั่งคุยกันไปได้สักพักนึง

 

 

พ่อบ้าน-คะ คะ คือว่า

 

แล้วทานากะก็เดินเข้ามากระซิบข้างๆผม

 

พ่อบ้าน-ทะ ท่านโอคะวะซังมาหาครับ

ผม-เอ๋!! โอคะวะซังหรอครับ

ยาเบะ-เอ๊ะ!!

โอคะวะซัง-นี่ บิกคุคุง ทำอะไรกันอยู่หรอ

ฮารุ-คุณพ่อ!! มะ มาทำอะไรหรอคะ

โอคะวะซัง-หื๋อ?พ่อก็แค่มาหาบิกคุคุงเฉยๆ

ผม-คะ ครับ โอคะวะซัง มีเรื่องอะไรหรอครับ

โอคะวะซัง-ก็เรื่องที่ลูกอนุมัติ ให้คนไปดูงานไง

ยาเบะ-ท่านประธานคือว่าเรื่องนั้น

โอคะวะซัง-อ้าว ยาเบะมาด้วยหรอ

ผม-เอ๊ะ โอคะวะซังเรื่องนั้นหรอครับ ดะ เด๋วเราไปคุยทางด้านนั้นกันเถอะนะครับ

โอคะวะซัง-ได้สิ

 

 

แล้วผมก็พาโอคะวะซังมาที่หน้าบ้าน

 

 

ผม-คือว่าเรื่องนั้น ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ

โอคะวะซัง-อ่อเรื่องนั้น ฮารุโทรมาบอก ตั้งแต่วันอังคารแล้วละนะ

ผม-เอ๋ แต่เมื่อกี้

โอคะวะซัง-อ่อ คือเมื่อก่อนมันเคยเกิดเรื่อง แต่ไม่ใช่ว่าบริษัทเราไม่เห็นคุณค่านักศึกษาหรอกนะ ยังไงทุกๆปีพวกเราก็รับ

นักศึกษาฝึกงาน อยู่แล้ว แต่ ในเมื่อมีคนอื่นอยู่ด้วยก็ต้องทำตามกฏใช่มั้ยละ

 

ผม-ครับ แล้ววันนี้

โอคะวะซัง-อ่อ ได้ข่าวว่าติดตั้งลิฟต์ยกรถในโรงรถแล้วหรอ

ผม-ครับ พอดีผมเอาไว้เปลื่ยนอะไหล่รถน่ะครับ

โอคะวะซัง-จริงสิ วันไหนว่างๆ เข้าไปเอาsupra มา เปลื่ยนของเหลวให้หน่อยสิ

ผม-ได้เลยครับ ผมว่า เปลื่ยนล้อ ด้วยดีมั้ยครับ

โอคะวะซัง-อืม ก็ดีนะ

ผม-งั้นเด๋วผมเจอ ล้อสวยๆแล้วจะส่งรูปไปให้โอคะวะซังเลือกนะครับ

โอคะวะซัง- บิกคุคุง ไม่ทำห้องไว้นั่งดูรถบ้างหรอ

ผม-อ่อ แบบในหนังสือใช่มั้ยครับ ผมซื้อทุกเดือนเลยละครับหนังสือเล่มนั้น

โอคะวะซัง-บิกคุคุงก็ทำบ้างสิ

ผม-นั่นสินะครับ แต่ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าใช้เงินเยอะเกิน ตอนนี้รู้สึกว่ารถไม่พอนั่ง เลยคิดว่าจะดูรถตู้อีกสักคันอะครับ

โอคะวะซัง-หรอ อืมมม.... แล้วฮารุจังว่าไงบ้างละ

ผม-ฮารุซังก็บอกว่า พอซื้อได้อยู่ แต่ อยากจะให้เก็บเงินเพื่ออย่างอื่นบ้างนะครับ

โอคะวะซัง-มันก็จริงละนะ ค่อยๆคิดไปก็ได้ไม่ต้องรีบร้อนหรอกนะ ถ้ารถไม่พอก็เข้าไปเอาที่บ้านนะ

ผม-ครับ

โอคะวะซัง-งั้นไปก่อนนะ

ผม-เอ๊ะ จะไปแล้วหรอครับ ไม่อยู่ดื่มสักหน่อยหรอครับ

โอคะวะซัง-ไม่ดีกว่า ให้เด็กๆ ดื่มกันเถอะ งั้นไปก่อนนะบิกคุคุง

 

 

 

ผมก็เดินไปส่งโอคะวะซังที่รถ พอส่งเสร็จ ก็เดินกลับไปหาทุกคน

 

 

เนเนะ-บิกคุซังคุณเป็นใครกันแน่คะ

ผม-เอ๊ะ ผมก็เป็น พนง บริษัทแบบ ยาเบะซังไงครับ

โทรุ-พนง ทั่วไปหรอครับ แล้วโอคะวะซังที่เป็นประธานบริษัทจะมาหา พนง ตอนดึกๆนี่หรอครับ

ฮารุ-คุณคะเลิกเล่นได้แล้วนะคะ น้องๆ งง กันไปหมดแล้วนะ

พ่อบ้าน-นั่นสิครับ กระผมเองก็ลำบากใจ

ผม- ขะ เข้าใจแล้วครับ เฮ้อออออ

ยาเบะ-หมาย ความว่ายังไงหรอครับบิกคุซัง

 

 

แล้วฮารุก็ลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ที่อยู่หัวโต๊ะ

 

 

ฮารุ-คุณคะ มานั่งที่ได้แล้วนะคะ

 

แล้วผมก็เดินไปนั่งที่แทนฮารุ แล้วฮารุก็ไปนั่งแทนผมที่อยู่ข้างซ้าย

 

ผม-คือว่าอย่างงี้นะครับ ยาเบะซัง ทุกคน งั้นผมจะแนะนำตัวอีกครั้งนะครับ ผมชื่อbig ทำงานเป็น พนง บริษัทเดียว

กับยายเบะซังตำแหน่ง รองประธาน บริษัทครับ ส่วนคนที่อยู่ทางซ้ายมือผม คือโอคะวะ ฮารุกะซัง เป็นคู่หมั้นผมเองครับ

และก็คนสุดท้าย....

 

ผมก็ยื่นมือไปจับหัวยัยพลอย

 

ผม-คนๆนี้ก็คือ พลอยจัง เป็นน้องสาวของผมเองครับ

ยาเบะ-เอ๋!!!! คนนี้คือน้องสาว หรอครับ

ผม-ใช่แล้วล่ะครับ

โทรุ-ที่บอกว่าน้องสาวนี่คือ พี่น้องจริงๆหรอครับ

ผม-ใช่ครับ ส่วนอีก2คนที่อยู่ ตรงนั้น ก็คือ ชิโระกับริว

เนเนะ-แล้วทำไมบิกคุซังต้องมาโกหกเรื่องที่ทำงานด้วยละคะ

ผม-เอ๋!! ก็สำหรับผมแล้ว ตำแหน่งงาน มันก็แค่ ชื่อเรียกไม่ใช่หรอครับ มันไม่ได้วัดว่าใครดีกว่าใครหรอกนะครับ

เนเนะ-แล้วบิกคุซังที่มีตำแหน่งสูงกว่าพ่อหนูทำไมถึงยอมมาแกล้งเป็นลูกน้องของพ่อด้วยละคะ

ผม-ทำไมหรอครับ ก็เพราะผมมองว่า ยาเบะซังเป็นคนที่เก่งละมั้งครับ

เนเนะ-ถ้าพ่อหนูเก่งจริง ก็คงได้ตำแหน่งสูงๆแล้วละ

 

ผม-ยาเบะซังไม่เก่งหรอครับ ผมว่ายาเบะซังเป็นคนเก่ง นะครับ โทรุคุง โอโตมิจัง เนเนะจัง เคยทำงานกลุ่มกันมาก่อน

ใช่มั้ยล่ะครับ งานกลุ่มที่คนยิ่งเยอะมันยิ่งคุมให้ไปในทิศทางเดียวนั้นยากถูกมั้ยครับ นั่นน่ะแค่คนไม่กี่คนเองนะครับ

แต่ยาเบะซังที่เป็นถึงหัวหน้าแผนกบุคคุล ที่ต้องคุม พนง มากกว่า 1000ขึ้นไป มันไม่ง่ายนะครับที่จะทำได้

คนเรามีสิ่งที่ชอบ กับ สิ่งที่ไม่ชอบ ไม่เหมือนกันยกตัวอย่างเช่น 1คน ก็1อย่าง แล้วถ้า 1000คนละครับ แต่ในความเป็น

จริงแล้วคนเรามีสิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ไม่ชอบมากกว่าคนละ1อย่างอีกนะครับ แล้ว แบบนี้ เนเนะจังยังจะบอกว่าคุณพ่อของ

เนเนะจังเป็นคนไม่เก่งอีกหรอครับ

 

ยาเบะ-บิกคุซัง

ผม-ว่ายังไงครับ โทรุคุง โอโตมิจัง เนเนะจัง พลอยจัง

พลอย-หนูว่า ยาเบะซังเป็นคนที่เก่งมากเลยค่ะ

โทรุ-อืม ก็เก่งจริงๆนะ

โอโตมิ-พอลองได้คิดตามแล้วก็เริ่มรู้สึกว่าสุดยอดมาเลยค่ะ

ผม-แล้วเนเนะจังละ คิดว่ายังไงหรอครับ

เนเนะ-กะ กะ เก่ง........

ผม-เอ๋ เนเนะจังพูดว่ายังไงนะครับ พอดี ไม่ค่อยได้ยิน

เนเนะ-โธ่!!! หนูบอกว่า พ่อของหนูเก่งที่สุดในโลกยังไงละ!!!!

ผม-ฮ่ะๆ ดีใจด้วยนะครับ ยาเบะซัง

ยาเบะ-ขะ ขอบคุณครับ บิกคุซัง

ผม-ถ้างั้น เรามาเริ่มปาร์ตี้ รอบ2กันเถอะครับ

ทุกคน-โอ้!!!

 

พวกเราก็ปิ้งbbq กินกันต่อ

 

ชิโระ-นี่เนื้อหมดแล้ววว

ผม-เอ๊ะหมดแล้วหรอ

ฮารุ-ซื้อมาตั้งเยอะเลยนะคะหมดแล้วหรอ

เมดอายะ-เด๋วจะรีบไปเอามาเพิ่มนะคะ

ผม-เอามาเยอะๆเลยนะครับ

เมดอายะ-ทราบแล้วค่ะ คุณท่าน

ผม-จริงสิ อายะซัง ชิสึซัง เด๋วช่วยทำเพื่อ ยามาดะซังด้วยนะครับ แล้วก็อย่าลืมของฮามากุจิซังที่หลับอยู่ด้วยนะครับ

เมดอายะ/เมดชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ทานากะซังเด๋วให้คนจัดห้องพักให้แขกด้วยนะ แล้วก็ตามคนที่เหลือให้มานั่งทานด้วยนะครับรวมถึงทานากะซังด้วย

นะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

 

 

แล้วทานากะก็เดินไป

 

 

ผม-ยังไงคืนนี้ก็พักที่นี่ก่อนเถอะนะครับ เด๋วพรุ้งนี้จะให้คนขับรถไปส่งนะครับ

ยาเบะ-จะดีหรอครับ

ผม-ดีสิครับ นี่ดึกแล้วรถไฟก็หมดแล้วด้วย นะครับ ยาเบะซัง

ยาเบะ-งั้น ขอรบกวนบิกคุซังด้วยนะครับ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะปกติก็มีไอ้พวกบ้า มานอนประจำอยู่แล้วละครับ

ชิโระ-เห้ยๆ เรียกเพื่อนแบบนั้นได้ยังไงไอ้พี่ชายบ้า

ผม-เฮ้อออ ริว แกคอยดูชิโระด้วยละอย่าให้เมาเยอะถ้ามันไม่ไหวก็ลากมันไปนอนได้เลย

ริว-ครับพี่ใหญ่

ยาเบะ-บิกคุซัง ถ้าเกิดพวกเด็กๆเรียนจบแล้ว พอจะรับเข้าทำงานได้มั้ยครับ

ผม-ได้สิครับ ถ้าน้องๆเรียนจบแล้ว ก็ส่งใบสมัครงานมาได้เลยครับ แต่เด๋วผมจะไปบอกแผนกบุคคล ตอนที่ 3คนนี้ มา

ห้ามให้ยาเบะซังเป็นคนรับผิดชอบเพราะอาจจะเกิดการ เอาใจเด็กๆได้นะครับฮ่ะๆๆๆ

 

ยาเบะ-แหม๋ บิกคุซังนี่ละก็ มาดื่มกันอีกสักแก้วนะครับบิกคุซัง

ผม-ฮ่ะๆ วันนี้มาดื่มกันให้เต็มที่เลยนะครับยาเบะซัง

ยาเบะ-ได้เลยครับ วันนี้ผม ไม่ปล่อยบิกคุซังหนีกลับบ้านก่อนแน่ๆครับ

ผม-ฮ่ะๆ วันนี้ผมไม่หนีไปไหนหรอกนะครับ

ฮารุ-ยาเบะซัง บิกคุซังหนีกลับบ้านด้วยหรอคะ

ยาเบะ-หนีกลับบ้านจริงๆครับ คุณหนู บิกคุซังบอกว่าจะต้องรีบกลับบ้านเพราะมีคนทำข้าวรออยู่

ผม-ฮ่ะๆ ยาเบะซังยังจำได้อีกหรอครับเนี่ย คนที่ทำก็คือฮารุซังนี่แหละครับ

ยาเบะ-อย่างงั้นหรอครับ บิกคุซัง

ผม-ใช่แล้วละครับ

เนเนะ-บิกคุซังคะ เรื่องที่บอกว่าพวกเราเรียนจบแล้วให้ไปส่งใบสมัครงานที่บริษัทได้เลยนี่จริงหรอคะ

ผม-จริงสิครับ

โอโตมิ-แล้วจะจ้างพวกเราทุกคนเลยหรอคะ

ผม-เอ๋!! ก็ถ้าทดสอบแล้ว ผ่าน ก็รับทุกคนเลยล่ะครับ

เนเนะ-แล้ว พลอยจังละคะ ต้องส่ง ด้วยเหมือนกันรึป่าวคะ

ยาเบะ-เนเนะ!!

ผม-ไม่เป็นไรครับยาเบะซัง เนเนะจังคงจะหมายความว่าถ้าเป็นพลอยจังอาจจะไม่ต้องส่งใบสมัครงานแล้วเข้าไป

ทำงานได้เลยใช่มั้ยละครับ

เนเนะ-แล้วไม่จริงหรอคะ

ผม-ฮ่ะๆ ไม่จริงแน่นอนครับ เพราะถ้าพลอยจังกล้ายื่นใบสมัคร ผมจะเป็นคน รับผิดชอบเองครับ การทดสอบ ของ

ทุกคนที่ทดสอบโดย แผนกบุคคุลอาจจะแค่ระดับ1 แต่ถ้าพลอยจังกล้ามาจริงๆ แบบทดสอบจะอยู่ที่ระดับ3ขึ้นไปครับ

 

เนเนะ-แล้วพวกเราจะเชื่อได้ยังไงคะ บิกคุซังเองก็มาทำงานได้โดยไม่ต้องทดสอบนี่คะ

ฮารุ-ทุกคนอาจจะไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอกนะจ๊ะ แต่ คนที่ทดสอบ บิกคุซัง น่ะ คือ โอคะวะซัง ประธานบริษัทไงละจ๊ะ

เนเนะ-แต่ยังไงเค้าก็ต้องเอาใจ ฮารุซังอยู่แล้วนี่คะ เพราะยังไงก็เป็นคู่หมั้นกัน

ฮารุ-เนเนะจังจ๊ะ บิกคุซังทำงานนี้มาก่อนที่พวกเราจะหมั้นกันอีกนะ

ยาเบะ-ละ แล้ว แบบทดสอบ ของท่านประธานคืออะไรหรอครับ

ฮารุ-เรื่องนั้น

ผม-แบบทดสอบของผมก็คือ ผมต้องทำงานเก่าที่ค้างมาเกือบเดือน แล้วก็งานใหม่ ทั้งหมด ภายใน12วันครับ

ยาเบะ-เอ๊ะ!!! 12วันเองหรอครับ

ผม-ครับ ในระหว่างที่ผมทำงาน ผมจะไม่สามารถติดต่อกับคนที่ผมรักได้เลยแม้แต่ นิดเดียว ข้อความก็ส่งไม่ได้

เสียงก็ไม่ได้ยิน แบบทดสอบผมมีเท่านี้แหละครับ

 

ยาเบะ-ดะ เด๋วสิครับ ทำงานเก่าที่มากองค้างไว้ เกือบเดือนแถมของใหม่อีกหรอครับ ไม่น่าเชื่อ 12วันเองหรอครับ

ผม-ครับ โอคะวะซังบอกผมเพียงแค่ว่า ถ้าผมทำทั้งหมดได้ เค้าถึงจะออกใบรับรองขอวีซ่าให้ น่ะครับ

เนเนะ-โกหก จะไปทำทันได้ไงละ แค่ 12วันเอง

ชิโระ-ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อละนะ เพราะพี่เองก็อยู่ในวันนั้นด้วย

ฮารุ-ก็อย่างที่บอกไปแล้วนะจ๊ะ เพราะงั้น ไม่ต้องห่วงนะ

 

ผม-ฮ่ะๆก็ตามนั้นแหละครับ ถ้าพลอยจัง กล้ามาส่งใบสมัคร จริง จะให้ไปทดสอบกับทุกคนที่แผนกบุคคุลก็ได้แต่

อำนาจของ ฮารุซังน่ะ มีมากกว่าที่ผมมีเยอะมาก เพราะงั้นถ้าพลอยจังมาสมัครแล้วอยากให้เท่าเทียมกับทุกคนผมก็จะ

เป็นคนทดสอบเองว่า จะได้ทำงานที่นี่หรือป่าว แต่ถ้าทุกคนอยากจะให้ผมทดสอบเหมือนกันหมดเลยก็ได้นะครับ

 

โทรุ-ผมไปสมัครแบบปกติดีกว่าครับ

โอโตมิ-ฟังแบบนี้แล้วใครจะไปให้บิกคุซังทดสอบล่ะคะ

ผม-ฮ่ะๆ อย่างงั้นหรอครับ

ยาเบะ-แต่ที่ หนักสุดคือ ของบิกคุซังนะครับ ไม่อยากจะเชื่อว่า ผ่านแบบทดสอบ แบบนั้นมาได้

ผม-ก็เล่น ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยละครับ ผมอยู่แต่ในห้องทำงาน ตลอด24ชม ทั้ง12วันเต็มเลยละครับ ฮ่ะๆ

ชิโระ-ใช่ เหนื่อยใครละที่ต้องคอยส่งข้าวส่งน้ำน่ะ ทั้งอาหารทั้งเสื้อผ้า

ผม-เออๆ ขอบใจแกด้วยนะชิโระ

ฮารุ-นี่ คุณคะ วันนี้ฮารุจองห้องพัก ที่คาวากุจิโกะได้แล้วนะคะ

ผม-เอ๊ะ!! ห้องที่เราคุยกันนั่นหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ดีจังเลยนะครับ อยากไปเร็วๆ แล้วสิ

ชิโระ-นี่แก จะไปเที่ยวคาวากุจิโกะหรอวะ

ผม-เออ

ริว-ไปเมื่อไหร่ครับ ผมไปด้วย

ผม-พอเลยพวกแก ทั้งคู่อ่ะ ได้ไปเรียนมหาลัยบ้างรึป่าว

ชิโระ-ไม่อ่ะ

ริว-ผมก็ไม่ได้ไป

ผม-แล้วทำไมไม่ไปละไอ้พวกบ้า

ชิโระ-แต่ว่า

ผม-เฮ้ออออให้ตายสิ ตาแก่พวกนั้นชอบโยนงานแบบนี้มาอยู่เรื่อย

ยาเบะ-แล้วทำไมชิโระกับริวถึงมาอยู่ที่นี่หรอครับ แถมฟังที่บิกคุซัง บอกด้วยครับ

ผม-เฮ้อออ งั้น ผมจะแนะนำตัวไอ้พวกบ้า นี่ใหม่ละกันนะครับ ไอ้หมอนี่ชื่อว่า ทาเคดะ ชิโระ ส่วนไอ้หมอนี่ชื่อ ซาซากิ ริว

ยาเบะ-ทาเคดะ ซาซากิ อย่าบอกนะครับ

ผม-ก็อย่างที่เข้าใจน่ะแหละครับ ไอ้พวกบ้านี่ คือลูกชาย ของหัวหน้าแก๊งยากุซ่าครับ

พวกยาเบะ-เอ๋!!!!!!

โทรุ-ยากุซ่า จริงหรอครับ

ชิโระ-ก็จริงสิ

ริว-จะดูรอยสักมั้ย

เนเนะ-ดะ เด๋วสิ นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย

โอโตมิ-พลอยจังอยู่บ้านแบบนี้หรอ

ผม-นี่ทุกคนครับถึงจะบอกว่า ลูกชาย ของยากุซ่า แต่ ไอ้พวกนี้ เองก็เป็นคนที่นิสัยดีนะครับ

เนเนะ-จะจริงหร๊อออ

ฮารุ-ตั้งแต่ทุกคนมา พวกชิโระก็ ดูไม่เหมือนยากุซ่าเลยใช่มั้ยละจ๊ะ ถ้าบิกคุซังไม่บอก ทุกคนก็คงจะยังไม่รู้ตัวแน่ๆ ว่านั่ง

อยู่ กับว่าที่หัวหน้าแก๊ง

 

โทรุ-มะ มันก็จริงนะครับ

ฮารุ-อีกอย่างนะจ๊ะ 2คนนี้ ช่วยกันจุดไฟเตา bbq เพื่อรอทุกคนตั้งแต่เย็นแล้วนะจ๊ะ

โอโตมิ-จะ จริง หรอคะ

ริว-จริงสิครับ ผมแสบตาไปหมดแล้วครับ

ผม-หยุดเลย ก่อนที่พวก แกจะจีบสาวเนี่ย ตั้งแต่อาทิตย์หน้าเป็นต้นไปพวกแก2คนกลับไปเรียนได้ละ

ชิโระ-เอ๋ไม่เอาหรอก

ริว-ใช่ครับ ผมได้รับคำสั่งให้มาอยู่นี่ครับ

ผม-ไอ้พวกบ้า นี่คือคำสั่งถ้าพวกแกไม่ไปละก็ ต่อให้ต้องใช้กำลังก็จะให้พวกแกกลับไปเรียนให้ได้

ชิโระ/ริว-ขะ เข้าใจแล้วครับ พี่ชาย/พี่ใหญ่

โทรุ-พะ พะ พลอยจัง พี่ชายเธอสั่งยากุซ่าได้ด้วยแหละ

พลอย-อะ อืม

ผม-งั้นคืนนี้ ก็ดื่มกันให้เต็มที่เลยนะครับ เด๋วผมขอตัวก่อนนะครับ

พลอย-จะไปแล้วหรอคะ

ผม-อืม ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ ฮารุซัง ฝากตรงนี้ด้วยนะครับ

ฮารุ-ได้เลยค่ะ

ผม-ถ้าใครง่วงแล้ว ก็บอกเลยนะครับ ทานากะซัง ช่วยพาไปที่ห้องด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ

เมดอายะ-เด๋วจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะคุณท่าน

ผม-ขอบคุณครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปที่รถแล้วก็ขนงานออกมาไปนั่งทำที่ห้องทำงานได้แปปนึง อายะก็เอาน้ำมาให้ผมก็นั่งทำงาน

ต่อไปเรื่อยๆ สักพัก ก็มีคนมา

ก๊อกๆ

 

ผม-ครับ

ยาเบะ-บิกคุซังยังทำงานอยู่อีกหรอครับ

ผม-อ้าวยาเบะซัง ดื่มเสร็จแล้วหรอครับ

ยาเบะ-คือว่า ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับบิกคุซังหน่อยครับ

ผม-งะ งั้นเข้ามานั่งก่อนสิครับ

ยาเบะ-คือเรื่องที่ท่านประธานมา เมื่อกี้อ่ะครับ เรื่องของลูกสาวผมใช่มั้ยครับ

ผม-อ่อ เรื่องนั้น ผมจัดการรับผิดชอบแล้วละครับ

ยาเบะ-แต่ว่า

ผม-ยังไงพลอยจังก็น้องผมเหมือนกันนะครับ ผมเองก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบอยู่แล้วละครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ

ยาเบะ-ครับ บอกตามตรงนะครับ แบบทดสอบของโอคะวะซัง ที่ให้บิกคุซังทำ จนถึงเมื่อกี้ผมก็ยังคิดว่าไม่มีทางเป็นไป

ได้ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วละครับ ว่าสิ่งที่บิกคุซังพูดไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยครับ

 

ผม-ฮ่ะๆ ไม่หรอกนะครับ ผมเองก็ได้โอคะวะซัง ช่วยอยู่บ่อยๆนะครับ

ยาเบะ-ไม่หรอกครับ บิกคุซัง ขนาด กลับมาบ้าน แล้วบิกคุซัง ยังกลับมานั่งทำงานต่อที่บ้านอีก ผมว่าไม่มีใครจะทำแบบ

นี้หรอกนะครับ

 

ผม-อาจจจะเพราะว่าผมแบกรับความคาดหวังของ โอคะวะซังเอาไว้ละมั้งครับ ผมก็เลย อยากจะทำให้เต็มที่น่ะครับ

ยาเบะ-งั้นผมไม่กวนบิกคุซังแล้วนะครับ

ผม-ครับ

 

แล้วยาเบะก็ออกไปผมก็นั่งทำงาน ต่อไปเรื่อยๆ แล้วก็มีคนมาอีก

ก๊อกๆๆ

 

 

ผม-ครับ

พลอย-ยะ ยังทำงานอยู่อีกหรอพี่ชาย

ผม-อืมใช่ พอดียังทำงานไม่เสร็จ แล้วกลับมาก่อนก็เลยมานั่งทำงานต่อ

พลอย-ขะ ขอบคุณนะคะ ที่ยอมให้หนูเอาแต่ใจแบบนี้ และก็หนูขอโทษนะคะที่ก่อนหน้านี้ไม่เข้าใจพี่ชายเลยสัก

นิดว่าพี่ชายต้องทำงานหนักแค่ไหน ถึงจะให้พอกับสิ่งที่พวกเรามีกินมีใช้ในตอนนี้

 

ผม-ระ หรอ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ การทำงานมันก็แบบนี้แหละ ไม่ใช่ ความผิดแกหรอกนะ มีแกเพิ่มาอีกแค่1คน

ไม่ทำให้ เหนื่อยมากขึ้นหรอกนะ

 

พลอย-ขะ ขอบคุณค่ะ ระ ระ รักพี่ชายนะคะ

ผม-อะ อืม แล้ว ฮารุซังละ

ฮารุ-อยู่นี่ค่ะ

ผม-เอ๋ แล้วใครอยู่ดูข้างนอกละครับ

ฮารุ-ตอนนี้ น้องๆก็เข้าห้องกันหมดแล้วค่ะ เหลือแต่ ยาเบะซัง ก็มีพวก ชิโระ กับริว นั่งอยู่ ทานากะซังก็ยังอยู่นะคะ

ผม-ระ หรอครับ งั้นฮารุซังกับพลอยจัง ก็ขึ้นไปนอนได้แล้วนะครับนี่มันก็ดึกแล้ว

พลอย-มะ มีงานให้หนูช่วยทำมั้ยคะ

ผม-งานหรออ.... มีสิงานให้ทำอะ

พลอย-ทำอะไรหรอคะ หนูจะช่วยทุกอย่างเลยค่ะ

ผม-อืมมม.......งั้นก็ขึ้นไปนอนได้แล้ว นั่นล่ะคืองานของแก ยัยพลอย

พลอย-แต่ว่า

ผม-ก็บอกไปแล้วไงว่าไม่ต้องคิดอะไรให้มันเยอะ ที่กองอยู่เนี่ยมันงานปกติเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ความผิดแกหรอกนะ

ฮารุ-ก็อย่างที่บิกคุซังพูดนะจ๊ะ พลอยจัง ไม่ต้องคิดมากนะ

พลอย-ตะ แต่ว่า พี่ชาย

ผม-ฮารุซังครับ ช่วยพาพลอยจังไปนอนหน่อยนะครับ เด๋วผมจะต้องทำงานต่อแล้วล่ะครับ

ฮารุ-ไปนอนกันเถอะนะจ๊ะพลอยจัง เด๋วคืนนี้พี่ขอไปนอนด้วยนะ

พลอย-ค่ะ

ฮารุ-ที่รักคะ วันนี้ ที่รักนอนคนเดียวนะ

ผม-ได้เลยครับฮารุซัง

ฮารุ-ฝันดีค่ะ ที่รัก จุ๊บ

 

 

แล้วฮารุก็เดินเข้ามาจูบผมแล้วก็เดินออกไปผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆ กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายกว่าๆ ผมก็เลยเดิน

ออกจากห้องมาแล้วก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอนอ่าบน้ำแล้วก็ล้มตัวลงนอน