ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ตื่นมาก็เช้าแล้วผมก็อ่าบน้ำลงมาข้างล่างแล้วก็เดินไปกินข้าวก็เจอฮารุกับยัยพลอย
 
ฮารุ-มาทานข้าวก่อนสิคะ
ผม-ครับ นี่แกยังไม่ไปอีกหรอ จะ7.15 แล้วนะ ยัยพลอย
พลอย-อิ่มแล้วค้าาา พี่ฮารุ พี่ชาย หนูไปก่อนนะค้าาา
ฮารุ-ไปดีมาดีนะจ๊ะ
ผม-เสร็จแล้วรีบกลับบ้านละ อย่าให้ฮารุซังต้องเป็นห่วงนะ
พลอย-ค้าาาา
 
แล้วยัยพลอยก็วิ่งออกไป หานิชิโนะ
 
ผม-เฮ้อออ จะไหวมั้ยเนี่ย ยัย พลอย
ฮารุ-ไหวสิคะ ที่รักก็รีบมานั่ง ทานข้าวได้แล้วนะคะ เด๋วก็ไปทำงานสาย
ผม-จริงสิครับฮารุซัง วันนี้ หลังเลิกงาน พวก พนง เค้าชวนไปดื่มกันนิดหน่อยนะครับ
ฮารุ-เอ๋ แล้วจะกลับดึกมั้ยคะ
ผม-ก็น่าจะดึกหน่อยนะครับ
ฮารุ-ยังไงก็รีบๆกลับบ้านมาไวๆนะคะ ช่วงนี้ฮารุก็อยากจะทำข้าวให้ที่รักทานนะคะ เย็นนี้ฮารุจะเริ่มทำค่ะ
ผม-เอ๊ะ เย็นนี้เลยหรอครับ
ฮารุ-ค่ะ ยังไงก็ต้องรีบกลับบ้านนะคะ
ผม-ขะ เข้าใจแล้วละครับ
 
 
พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ออกจากบ้านมาที่บริษัท พอไปถึงก็นั่งทำงาน จนมาตอนเย็น พวก พนง บางคนที่เลิกงาน แล้ว
ตรงไปรอที่ร้าน คนที่เลิกช้า ก็ค่อยตามไปพอผมเสร็จงานก็มึดแล้ว ผมก็เลยรีบวิ่งไปที่ร้านเจอทุกคนนั่งกันอยู่ครบ
 
 
ผม-คือว่าทุกคนครับ ขอโทษที่มาช้านะครับ
ทุกคน-ไม่เป็นไรครับ
ผม-คือว่า วันนี้
ยาเบะ-บิกคุซัง นั่งก่อนสิครับ
จิโร-ดื่มด้วยกันก่อนครับบิกคุซัง
ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ
มินามิ-นี่บิกคุซังคะ วันนี้จะรีบไปไหนมั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับ
มินามิ-เด๋วพวกเรากำลังจะไปต่อกันอีกร้านค่ะ บิกคุซัง.......ไปด้วยกันมั้ยคะ
ผม-เอ๊ะ จะไปต่อกันอีกร้านหรอครับ แต่พรุ้งนี้พพวกเราทำงานกันนะครับ
ยาเบะ-นี่มัน2ทุ่มกว่าเองนะครับบิกคุซัง ยังดื่มได้อีกนิดหน่อย จนกว่ารถไฟจะหมดนะครับ
ผม-งะ งั้นเด๋วผมไปเช๊คบิลร้านนี้ให้ก่อนนะครับ
 
 
แล้วผมก็ออกมาจ่ายเงิน พอจ่ายเงินเสร็จผมก็มายืนรอหน้าร้าน ทุกคนก็ค่อยๆ ทยอยกันออกมา
 
 
ผม-ทุกคนครับ คือว่า เด๋วผมต้องรีบกลับบ้าน ยังไงไว้เจอกันพรุ้งนี้นะครับ
มินามิ-จะ จะกลับบ้านแล้วหรอคะ
ผม-ครับ
คานะ-นี่บิกคุซังคะ
ผม-ครับ? คานะซัง
คานะ-จะรีบกลับบ้านไปทำอะไรหรอคะ
ผม-เอ๊ะ คือว่า พอดีมีคนทำข้าวไว้รออยู่ที่บ้านน่ะครับ ผมไม่อยากให้เค้ารอครับ ตะ ตะแต่ว่าวันอื่นผมไปดื่มด้วยกับ
ทุกคนได้นะครับ
ยาเบะ-ฮ้าาา อิจฉาบิกคุซังจังเลยน้าาา มีภรรยาแสนสวย ทำกลับข้าวรออยู่ที่บ้าน
ผม-ฮ่ะๆๆๆ ยาเบะซังนี่ละก็ อย่าแซวกันสิครับ
คานะ-ก็ได้ค่ะ งั้น ไว้เจอกันพรุ้งนี้นะคะบิกคุซัง
มินามิ-ละ ละแล้ว มาดื่มด้วยกันอีกนะคะ บิกคุซัง
ผม-ได้เลยครับ
ทุกคน-ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ/ค่ะ
ผม-ผมก็ต้องขอบคุณทุกคนด้วยนะครับ ที่ทำงานกันเหน็ดเหนื่อยทุกวันงั้น ผมไปก่อนนะครับ พรุ้งนี้อย่ามาทำงานสาย
กันนะครับ
 
 
 
แล้วพวกผมก็แยกย้ายกัน ผมก็กำลังจะเดินกลับไปที่รถ ก็เห็น พวกชิโระเดินอยู่ไกลๆ ตอนแรกผมก็จะเดินเข้าไปทักแต่ดู
เหมือน อารมไม่ค่อยดีกันเท่าไหร่ผมก็เลยค่อยๆตามไปพอตามไปถึง มันเป็นตึกล้าง ที่ไม่น่าจะมีคนอยู่แล้วหรือไม่ก็
กำลังก่อสร้าง แล้วไอ้พวกชิโระมันมากันทำไมนะ สักพักก็มี กลุ่มคนประมาณ20คน มาแล้วพวกมันคุยอะไรกันผมก็ไม่รู้
แต่ไม่นานพวกมันก็ตลุมบอลกัน พวกชิโระมีไม่น่าจะถึง15คนด้วยซ้ำ ผมก็เลยวิ่งเข้าไปตลุมบอลกับพวกนั้นด้วย
ตลุมบอลกันอยู่สักพัก
 
 
 
ชิโระ-นี่แก มาได้ไงวะ
ผม-อยากจะถามแกเหมือนกัน ทำไม มอมเป็นลุกหมาแบบนี้วะ
ชิโระ-เห้ย!!!!! ไอ้พวกกระจอก เก่งจริง อย่าหมาลอบกัดสิวะ
...-ชิโระซังงงง ไม่คิดเลยนะครับ ว่า นายน้อยแห่งกลุ่ม ทาเคดะ จะมีน้ำยาแค่นี้
ชิโระ-ซาซากิ นี่แก
ซาซากิ-เฮ้อออ ชิโระซังงงง คุณน่ะไม่เหมาะกับที่แบบนี้หรอกนะครับ
ผม-เห้ย ซาซากิ แกเป็นพระเจ้าหรอวะ ถึงมาตัดสินว่าใครเหมาะไม่เหมาะน่ะ
ซาซากิ-แล้วคุณ...... พนง บริษัท มีธุระอะไรที่นี่ไม่ทราบ
ผม-ถ้าแกมีธุระกับไอ้ชิโระละก็นะ
ซาซากิ-โฮ่ แกจะบอกว่าแกเก่งกว่าไอ้หมอนั่นงั้นหรอ
ผม-เออ!! จะลองมั้ยละ ท่านหัวหน้าแก๊ง ซาซากิซัง
...-คุณตำรวจครับ ตรงนี้มีคนตีกันอยู่ครับบบบบบ!!!!
ซาซากิ-ชิ เห้ยพวกเราไป
ผม-เห้ย ซาซากิ แกจะ หนีไปไหนวะ เรายังคุยกันไม่จบเลยไม่ใช่หรอ
ซาซากิ-แกทำซ่าได้ก็แค่ตอนนี้ละนะ
ผม-จำเอาไว้ให้ดีละ ถ้าแกมีปัญหากับไปหมอนี่ ละก็ เราจะเจอกันเร็วๆนี้แน่
 
 
แล้วพวกเราก็หนีกันออกมา ผมก็ลากพวกไอ้ชิโระ กลับมาที่บริษัทด้วย
 
 
ชิโระ-นี่แก........ แกทำแบบนี้ทำไม
ผม-นี่ชิโระ วันนี้กำลังรีบ แกช่วยสั่งให้ลูกน้องของแก กลับไปก่อนได้มั้ย
ชิโระ-ดะ ได้
ผม-ขึ้นรถสะ
ชิโระ-ปะ ไปไหน
ผม-บอกให้ขึ้นรถแกไม่ได้ยินหรอ ชิโระ
ชิโระ-พวกแกกลับไปรอที่บ้านก่อน เด๋วกลับไปเอง
 
 
แล้วชิโระก็ขึ้นรถ ผมก็ขับรถออกมากลับบ้าน
 
 
ชิโระ-นี่แก จะไปไหน
ผม-กลับบ้าน
ชิโระ-แล้วจะลากมาทำไมเนี่ย
ผม-ชิโระ รอบนี้แกแค่ดวงดี หรอกนะที่ ไปเจอแกพอดีอ่ะ
ชิโระ-รอบหน้าไม่แพ้พวกมันแน่
ผม-นี่ชิโระ เด๋วกินข้าวก่อนค่อยกลับบ้านนะ
ขิโระ-ระ รู้แล้วน่า
 
 
พอพวกเรามาถึงบ้าน ก็เจอ ทานากะยืนรออยู่
 
 
ผม-กลับมาแล้วครับ
พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ
ชิโระ-นี่ บ้านใคร แล้วเรามาทำอะไร
พ่อบ้าน-บ้านหลังนี้เป็นของ คุณท่านครับ
ชิโระ-เห๊ะ!!
ผม-ชิโระ เข้ามาบ้านได้แล้ว
ชิโระ-อะ อื้ม
พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรอ อยู่ที่ห้องอาหารนะครับ คุณท่าน
ผม-ขอบคุณครับ ทานากะซัง
พ่อบ้าน-ครับ
 
 
แล้วพวกเราก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหาร ก็เจอฮารุกับพลอยนั่งอยู่
 
 
ฮารุ-ที่รัก หน้าไปโดนอะไรมาคะ
ผม-ฮารุซัง ช่วยเตรียมข้าวเพิ่มอีก1ชุดได้มั้ยครับ
ฮารุ-ทำไมหรอคะ
ผม-เอ้า แกก็เข้ามาได้แล้ว ชิโระ
ชิโระ-สะ สะ สวัสดีนะ ฮารุ
ฮารุ-เอ๋!!!!! ชิโระ ไปกัดกับหมาที่ไหนมา
ผม-ฮารุซังช่วยเตรียมอาหารเพิ่มให้หน่อยนะครับ
ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ
ผม-นี่ชิโระแกไปอ่าบน้ำก่อนสิ
ชิโระ-อะ อื้ม
ผม-ทานากะซังครับ ช่วยพาชิโระไปอ่าบน้ำที่ห้องนอน แขก ด้วยนะครับ
พ่อบ้าน-รับทราบครับ เชิญทางด้านนี้เลยครับ ชิโระซัง
ชิโระ-อื้ม
ผม-งั้นยัย พลอย บอกฮารุซังด้วยนะ เด๋วมาไปอ่าบน้ำก่อน
พลอย- เข้าใจแล้วค่ะ
 
 
แล้วผมก็เดินขึ้นมาอ่าบน้ำข้างบน พออ่าบเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง ก็เจอฮารุกับพลอย
 
 
ผม-แล้วชิโระละครับ
ฮารุ-ยังไม่มาเลยค่ะ แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอคะ
ผม-อาจจะเรื่องเข้าใจผิดกันละมั้งครับ
ฮารุ-เข้าใจผิดจนต้องเจ็บตัวมาขนาดนี้เลยหรอคะ บิกคุคุงไม่เท่าไหร่แต่ชิโระนี่สิ
ชิโระ-กลับมาแล้วว
ผม-มาแล้วหรอ มานั่งกินข้าวก่อนสิ ชิโระ
ชิโระ-ไม่คิดเลยนะว่าแกจะมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้แล้วเนี่ย
ผม-บ้านของ ฮารุซังเค้า
ชิโระ-ขอบคุณนะฮารุที่ทำอาหารให้กิน
ฮารุ-ขอบคุณบิกคุคุงเถอะ ถ้าไม่ใช่บิกคุคุงบอก ฮารุไม่ทำหรอกนะ
ผม-จริงสิ ฮารุซัง กับ พลอยจัง นี่ก็ดึกแล้วนะครับ ขึ้นไปนอนก่อนเถอะนะครับ
ฮารุ-เอ๋ แต่
ผม-พอดีผมมีเรื่องอยากคุยกับชิโระ น่ะครับ
ฮารุ-ขะ เข้าใจแล้วค่ะ พลอยจัง พวกเราไปในห้องกันเถอะนะจ๊ะ
พลอย-ค่ะ
 
แล้วพวกฮารุก็ไป
 
ผม-เอาละชิโระ แกต้องพูดความจริงละนะ
ชิโระ-เรื่อง ซาซากิน่ะหรอ
ผม-ใช่ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ชิโระ-มันก็แค่เรื่อง ของยากุซ่า ทะเลาะกันเท่านั้นแหละ
ผม-ไม่ อยากรู้มากกว่านั้น มันเกิดอะไรกันปกติก็เห็นอยู่กันได้มาตั้งนาน
ชิโระ-คะ คือว่า ที่นี่ มียากุซ่าเจ้าถิ่นอยู่หลายแก๊ง แต่มีเพียงแค่3แก๊ง ที่ถือว่าเป็นตระกูลที่เก่าแก่ พวกเราก็คือ 1ในนั้น
ผม-รวมทั้งซาซากิด้วยงั้นหรอ
ชิโระ-ใช่แล้วละ ตอนเด็กๆเราก็เคยเจอกันบ่อยอยู่หรอกจะเรียกว่าเพื่อนสมัยเด็กก็ได้นะ
ผม-แล้วเพื่อนสมัยเด็กอย่างพวกแกทำไมถึงมาตีกันเองอย่างงี้ละ
ชิโระ-มันเรื่องของพื้นที่แก๊ง ช่วงหลังๆมานี่พวกเราก็มีเรื่องกันบ่อยขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ
ผม-แล้วทาเคดะซังเค้าว่ายังไงละ
ชิโระ-พ่อน่ะ แก่แล้ว ไม่อยากให้มาทำงานในแก๊งอีกแล้ว เพราะงั้น นายน้อยของตระกูลก็จะขึ้นเป็นหัวหน้ารุ่นต่อไป
ผม-แล้วระหว่างแก๊งแกกับแก๊งซาซากิ ทะเลาะกันมาก่อนหน้านี้อีกงั้นหรอ
ชิโระ-ใช่ ถึงเราจะเหมือนเพื่อนกันแต่เราก็เป็นคู่แข่งกัน
ผม-หรอ ถ้ามันไม่ตายเราก็ต้องตายอย่างงั้นหรอ
ชิโระ-อ่าใช่แล้วละ
ผม-แล้วแกพร้อมที่จะทิ้งทุกอย่างแล้วหรอ
ชิโระ-...................นี่วันนี้ขอบใจนะที่มาช่วย แต่ถ้าแกเข้ามายุ่งเรื่องนี้ละก็แกอาจจะโดนไปด้วยนะ
ผม-แล้วยังไงละ
ชิโระ-ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ดีใจนะที่แกชวนมากินข้าวที่บ้านนะ
ผม-ถ้าแกอยากจะมากินอีกก็มาสิวะ ใครห้ามแก งั้นหรอ
ชิโระ-อะ อืมม งั้นเด๋ววันนี้กลับบ้านก่อนนะ
ผม-ทานากะซัง ช่วยเรียก นิชิโนะซังให้ผมหน่อยนะครับ
พ่อบ้าน-รับทราบครับ
ผม-นี่ชิโระ เรื่องของพวกแก มันมีทางออกที่ดีกว่าที่แกคิดอยู่นะ ถ้าแกบอกว่าแกคือหัวหน้ารุ่นต่อไปของแก๊งละก็
ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรอ่ะ แกอย่าลืมนะ แกไม่ได้เอาแค่อณาคตของคนในแก๊งไปเสี่ยงหรอกนะ แต่แกเอาชีวิตของ
คนในแก๊งแกไปเสี่ยงอยู่นะ แบบนี้
 
 
ชิโระ-อืม
พ่อบ้าน-คุณท่าน เตรียมรถพร้อมแล้วครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
พวกผมก็เดินออกมา ส่งชิโระขึ้นรถที่หน้าบ้าน
 
 
ผม-รบกวนส่งชิโระให้ถึงบ้านด้วยนะครับ นิชิโนะซัง
นิชิโนะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-แล้วเจอกันนะชิโระ
ชิโระ-อ่าแล้วเจอกัน บอกฮารุด้วยนะอาหารอร่อยมาก
ผม-อืม ฮารุซังต้องดีใจแน่ๆ
 
 
แล้วพวกชิโระก็กลับบ้านไปผมก็เข้าบ้านขึ้นไปบนห้อง
 
 
ฮารุ-ชิโระกลับแล้วหรอคะ
ผม-ครับ กลับไปแล้วครับ ฝากมาบอกว่าอาหารอร่อยมากเลยครับ
ฮารุ-หรอคะ แล้ว ชิโระไปโดนอะไรมาหรอครับ
ผม-อ่อ เรื่องของพวกแก๊งน่ะครับ
ฮารุ-แล้วบิกคุคง ไปเจอได้ยังไงคะ
ผม-ก็ตอนออกจากร้านเหล้าผมไปเจอชิโระพอดีก็เลยเดินตามไปแล้วก็เกิดเรื่องผมก็เอาตัวชิโระกลับมาบ้านนี่แหละครับ
ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ
ผม-ครับ พวกเรานอนกันเถอะนะครับ
 
 
 
แล้วผมก็หลับไปเลยพอตื่นมาอีกทีก็เช้าผมก็อ่าบน้ำ แต่งตัวไปทำงาน เย็นก็กลับบ้านจนมาถึงวันศุกร์ได้ข่าวว่าไอ้พวก
บ้านั่นจะเจอกันวันนี้แต่ผมไม่รู้ว่าที่ไหนหรือเวลาไหนพอเช้าผมก็เข้าไปทำงานก่อนพอตอนเย็นผมก็ทิ้งงานแล้วออกจาก
บริษัท ผมก็เลยขับรถเข้าไปหาทาเคดะซังที่บ้าน
 
 
พ่อบ้าน-อ้าว บิกคุซังไม่ใช่หรอครับเนี่ย
ผม-สวัสดีครับ มิอูระซัง ทาเคดะซังอยู่มั้ยครับ
พ่อบ้าน-คุณท่านไม่อยู่ครับ
ผม-ระ หรอครับ
พ่อบ้าน-บิกคุซังมีเรื่องด่วนรึป่าวครับ
ผม-ก็ มีนิดหน่อยครับ
พ่อบ้าน-งั้นเด๋วผมจดเบอร์คุณท่านให้นะครับ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
พอผมได้เบอร์มาผมก็กดโทรหาทาเคดะซัง
 
 
ผม-ฮัลโหลทาเคดะซังครับ ผมบิกคุ นะครับ
ทาเคดะ- บิกคุคุงหรอ มีธุระอะไร
ผม-เรื่อง ชิโระน่ะครับ
ทาเคดะ-หรอ ถ้างั้นช่วยมาหาที่ ร้าน นวดประจำ หน่อยสิ
ผม-ร้านนวดประจำหรอครับ
 
ทาเคดะ-อ่า ถามจากมิอูระก็ได้ หมอนั่นก็รู้จัก
ผม-ทราบแล้วครับทาเคดะซัง
ทาเคดะ-ระ ระ รีบๆ มาละ
ผม-ครับ ทาเคดะซัง ทาเคดะซังง!!!
พ่อบ้าน-เกิดอะไรขึ้นหรอครับ
ผม-ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ทาเคดะซังบอกให้ไปหาที่ร้านนวดประจำ มิอุระซังร้าน อยู่ไหนหรอครับ
 
 
พอมิอูระซังบอก มาปุ๊บผมก็ซัดรถไปที่ร้านนวดให้ไวที่สุด พอไปถึงหน้าร้าน มือถือ ผมก็ดัง
 
 
ผม-ฮัลโหลครับ
ฮารุ-ที่รักคะ อยู่ไหนคะ
ผม-พอดีผมกำลังจะไปหาทาเคดะซังน่ะครับ
ฮารุ-แล้วจะกลับกี่โมงคะ
ผม-ยังไม่แน่ใจเลยครับ
ฮารุ-คืนนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านนะคะ
ผม-เอ๊ะวันนี้หรอครับ
ฮารุ-ค่ะ ก็คุณเป็นคนบอกเองนี่คะว่าวันศุกร์
ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมจะรีบกลับไปนะครับ ฮารุซังจัดปาร์ตี้กันไปก่อนเลยนะครับ
ฮารุ-ค่ะ รีบๆกลับบ้านนะคะ
ผม-ครับฮารุซัง
 
 
หลังจากผมวางสายกับฮารุเสร็จผมก็วิ่งเข้าไปถามเค้าว่าทาเคดะซังอยู่ห้องไหนเสร็จแล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้อง ผมเปิด
ห้องไป ผมก็เห็นทาเคดะซังนอน อยู่ แล้วเตียงข้างๆ ก็มีอีกคนนึงนอนอยู่ รอยสักนั่นยากุซ่าหรอ
 
 
...-เห้ยแกเป็นใครในนี้ห้ามคนนอกเข้า
ผม-ทะ ทะ ทาเคดะซัง ทาเคดะซัง!!!
 
...-เรียกให้ตายก็คงไม่ได้ยินแล้วละมั้ง แต่ไม่ต้องห่วงเด๋วจะส่งแกตามไปด้วยก็ได้นะ
 
 
 
พอมันพูดจบแล้วก็เดินเข้ามาหาผมในมือถือ ดาบแล้วกำลังดึงดาบออกมา ผมก็เลยถีบไปที่ลิ้นปี่ของคนที่ถือดาบเดินเข้า
มาหาผม ไอ้นั่นก็กระเด็นไปติดกำแพง แล้วผมก็เดินเข้าไป ในห้องก็เห็นอีกคนนึงอยู่ที่มุมห้องที่ดูก็รู้ว่าไอ้หมอนี่เก่งกว่า
ไอ้คนเมื่อกี้เยอะและยังจะมีดาบอีก
 
 
 
...-โฮ่ เก่งไม่เบาเลยนิ่ ไอ้หนู
ผม-ยากุซ่าตัวจริงงั้นหรอ อยากลองของมานานแล้ว
...-ปากดีจริงๆเลยนะไอ้หนู
 
 
ผมก็เลยเดินเข้าไปหาไอ้คนที่ยืนอยู่มุมห้อง จู่ๆ ก็มีคนจับมือผมเอาไว้
 
 
ทาเคดะซัง-ใจเย็นๆสิบิกคุคุง
ผม-เอ๊ะ!!!! ทะ ทะ ทาเคดะซัง....... ปลอดภัยหรอครับ
ทาเคดะ-ก็มาแค่นวดนี่ จะไม่ปลอดภัยได้ยังไงกันฮ่ะๆ
ผม-แต่ว่า.......
ทาเคดะ-ใจเย็นๆลงก่อนนะบิกคุคุง คนที่อยู่ข้างๆเทอ คือ ซาซากิ ซาบุโร่ ไงละ แล้วคนที่ยืนอยู่มุมห้องนั่นก็คือมือขวา
ของเค้า
ผม-เอ๊ะ ซาซากินี่......
ทาเคดะ-ใช่ หัวหน้าแก๊ง ซาซากิ ไงละ
ผม-เอ๋!!!!!!!
ซาซากิ-นี่ หรอ คนที่เล่าให้ฟังน่ะ
ทาเคดะ-ใช่ แล้วละ น่าสนใจใช่มั้ยละ
ซาซากิ-โฮ่ๆ น่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว ทำเอามือซ้ายของชั้น สลบได้ในทีเดียวนี่้ไม่ธรรมดาจริงๆ งั้นขอแนะนำ ตัว
ใหม่นะ ซาซากิ ซาบุโร่ เป็นหัวหน้าแก๊ง ซาซากิ
 
ผม-เอ๊ะ อ๊ะ ผมชื่อ big ยินดีที่ได้รู้จักครับ ซาซากิ ซัง
ทาเคดะ-แล้วเธอมีธุระอะไรหรอบิกคุคุง
ผม-คือว่าเรื่องที่ชิโระ กับ ทางกลุ่ม ซาซากิ
ทาเคดะ-อย่างงั้นหรอ
ผม-ตะ แต่ว่า ในเมื่อ ทาเคดะซังกับซาซากิซังรู้จักกันทำไมถึงยังมาทะเลาะกันอีกละครับ
 
ซาซากิ-ก็จริงที่พวกเรารู้จักกัน แต่ถ้าสิ่งที่ พวก เด็กๆทำกันนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติของยากุซ่า ถ้าเราไม่ป้องกันเขตแดน
ของเรา อีกแก๊งจะมากลืนกินไป ซึ่งตอนนี้ก็ยังมีแก๊งใหญ่อีกแก๊งที่เรียกได้ว่าเป็นแก๊งที่ใหญ่ที่สุดจ้องจะยึดพื้นที่ของพวก
เรา ที่ไอพวกนั้นจะถูกกดดันก็ไม่แปลกหรอกนะ
 
ผม-ระ เรื่องนี้ผมก็ไม่เถียงหรอกนะครับ ถ้างั้นทำไมพวกเราไม่ร่วมมือกันล่ะครับ
ทาเคดะ-หมายความว่ายังไง
ผม-คือถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไป ก็มีแต่ แค่ใครจะตายก่อนกันไม่ใช่หรอครับ
 
ทาเคดะ-คือว่านะบิกคุคุง เรื่องนั้นพวกเราเองก็รู้แต่ว่า ตระกูลของพวกเราน่ะ พึ่งจะมารู้จักกันได้ไม่นาน แต่เราเป็น คู่แข่ง
กันมาหลายรุ่นแล้วละนะ เพราะงั้น มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
 
ซาซากิ-โฮ่ เธอเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ ที่พังประตูเข้ามาในห้องที่หัวหน้าแก๊งยากุซ่ากำลังประชุมอยู่ แล้วมาบอกว่ามี
ปัญญาจะแก้เรื่องนี้ได้งั้นหรอ
 
ทาเคดะ-ก็อย่างที่ ซาซากิ พูดไปละนะบิกคุคุง ปัญหามันไม่ได้ยากถ้าเกิดพวกเราออกหน้าในตอนนี้มันก็แค่การทะเลาะ
กันของเด็กๆเท่านั้นแหละ แต่ถ้าพวกเราออกหน้านั่นหมายความเกิดสงครามระหว่างแก๊ง แล้ว เรื่องนี้ ก็จะเป็นผลแย่กว่า
ไม่ใช่หรอ
 
ผม-มันก็ใช่ครับ ตะ ตะ แต่.....ไอ้พวก2คนนั้นเรื่องที่พวกมันกำลังจะทำกันมันไม่ใช่แค่อาจจะทำให้อณาคตของ
คนในแก๊งต้องติดคุกเท่านั้นนะครับแต่อาจจะทำให้มีการสียชีวิตด้วยก็ได้นะครับ ถึงผมจะยังไม่เคยรู้จัก ซาซากิคนนั้นแต่
สำหรับชิโระผมรู้จักดีเลยละครับและชิโระบอกผมว่าสมัยเด็กๆเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนกับซาซากิ เพราะงั้นผมไม่สามารถ
จะปล่อยให้ไอ้พวก2คนนั้นต้องเดินไปผิดทางอีกแล้วครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง พวกคุณเองก็ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น
ใช่มั้ยละครับ!!! พวกคุณถึงมาอยู่ด้วยกันในวันนี้ใช่มั้ยครับ!!!ทาเคดะซัง
ผมรู้แล้วละครับที่พวกคุณไม่สามารถออกหน้าในครั้งนี้ได้ ถ้างั้นทาเคดะซัง ซาซากิซังปล่อยเรื่องนี้ ให้พนง บริษัทคนนี้
เป็นคนทำหน้าที่นี้ดีกว่ามั้ยครับ ไม่ว่าจะเป็นความทะเยอทะยายหรืออุดมการณ์ของไอ้พวกบ้า2คนนั้น ผมจะทำลายมัน
ทิ้งให้หมดเองครับ รวมถึงแก๊งทาเคดะและแก๊งซาซากิปลอมๆนั่นด้วยครับ ผมของร้องละครับ!!!! ทาเคดะซัง ซาซากิซัง
 
 
 
แล้วก็เงียบกันทั้งห้องหลังจากที่ผมพูดจบ 
 
 
ซาซากิ-ฮ่าๆๆๆๆ ถูกใจแกจริงๆ ไอ้เด็กน้อย
ทาเคดะ-งั้นเธอจะทำยังไงหรอ บิกคุคุง เพราะสุดท้าย ไอ้2คนนั้นก็ต้องเป็นคนนำ รุ่นต่อไปอยู่ดี
 
ผม-อย่างที่ซาซากิซังบอกละครับ ไอ้พวกบ้านั่น ก็แค่ ถูกกดดัน จนไม่เหลือทางเลือกให้กับตัวเอง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้มัน
ก็ แค่ ไม่ใคร คนใดคนนึ่งก็ต้องตายจากไป ถ้ามีคนตาย พวก ซาซากิซัง หรือทาเคดะซังไม่ใช่หรอครับที่จะเสียใจ
มากกว่าคนอื่นนะครับ
 
 
ผมก็เล่าแผนให้ทั้ง2คนฟัง ทั้งหมด
 
 
ทาเคดะ-อืม ได้สิงั้น จะตั้งแต่เธอเป็น หัวหน้าแก๊งละกันนะ
ซาซากิ-เห้ยเอาตราประทับมา
 
 
หลังจากนั้น ผมก็ได้ หนังสือแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าแก๊ง ทั้งทาเคดะ และ ซาซากิ
 
 
ซาซากิ-เห้ย โทชิโร่ แกไปช่วยไอ้เด็กนี่ด้วยละ
ทาเคดะ-มาคิชิมะ แกก็ไปกับเค้าด้วยสิ
ผม-คือผมสืบรู้มาแค่ว่าไอ้พวกบ้านั่นนัดเจอกันวันนี้แต่ไม่รู้เวลากับสถานที่เลยละครับ พอจะมีใครรู้บ้างมั้ยครับว่ามันนัด
เจอกันที่ไหน
มาคิชิมะ-นัดกันตอน2ทุ่มที่นอกเมืองครับ งั้นเด๋วผมจะพาไปครับ บิกคุซัง
 
ผม-ขอบคุณนะครับผมจะไม่ทำให้ทาเคดะซังและซาซากิซัง ต้องผิดหัวงแน่นอนครับ
 
 
พวกเราก็ออกมาแล้วมาคิชิมะ ก็พาผมมาที่ ที่ไอ้พวกบ้านั่นมันนัดกัน พอไปถึงก็มึดละไอ้พวกบ้านั่น มันก็กำลังมา
รวมตัวกันพวกผมก็เลยไปนั่งรออยู่ที่ลานกว้างกับพวกมาคิชิมะซังพวกเราก็นั่งดูดบุหรี่กันอยู่เงียบๆสักพักไอ้พวกบ้า
ก็มากัน
 
 
ชิโระ-นี่แก มาอยู่นี่ได้ยังไง
ซาซากิ-แกอีกแล้วงั้นหรอ
ผม-นี่ พวกเราน่าจะมานั่งคุยกันหน่อยนะ
ซาซากิ-ทำไมต้องฟังในสิ่งที่แกพูดด้วยวะ ไอ้พนง บริษัท
 
 
ผมก็เลยโยนกระดาษของแก๊งซาซากิที่มีตราของหัวหน้าแก๊งให้มันดู
 
 
ผม-ก็จริงที่เป็นแค่ พนงบริษัท แต่ว่านะ ตอนนี้ก็ยังเป็นหัวหน้าแก๊งยากุซาด้วยละนะ เฮ้ออออ
ซาซากิ-มะ มะ ไม่มีทาง พ่อ!!!!
ผม-ทีนี้แกก็นั่งลงสะ นี่คือคำสั่งของหัวหน้าแก๊งนะ ซาซากิ ไม่สิ เรียกแค่ริวก็พอแล้วละมั้ง
ซาซากิ-แก!!!ไม่เชื่อแกหรอกนะ เรื่องตำแหน่งปลอมๆนั่นน่ะ
ผม-งั้น แก ก็ลอง ถาม โทชิโร่ซัง ดูมั้ยละ
ซาซากิ-หึหึฮ่ะๆๆ ไอ้โง่เอ็ย คนๆนั้นน่ะโทชิโร่ มือขวา หัวหน้าแก๊งไม่มีทางอยู่กับแกได้หรอก เพราะเค้าต้องอยู่
ติดตัวหัวหน้าแก๊งซาซากิเสมอ
ผม-ก็ใช่น่ะสิ แล้วที่ยืนข้าง หลังนี่ใครละ
โทชิโร่-นายน้อย นี่คือคำสังจริงครับ
ซาซากิ-แก!!!....
ผม-นี่ พวกแก๊งซาซากิ กับ แก๊งทาเคดะ ช่วยนั่งลงก่อนได้มั้ย
ชิโระ-นี่แก หมายความไงวะ
ผม-นี ชิโระ ริว ถามจริงๆพวกแกคิดว่าพวกแก เก่งพอที่จะมานำแก๊งได้แล้วจริงๆหรอ
ซาซากิ-ทำไมจะนำไม่ได้ !!
ชิโระ-เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก อย่ามายุ่งจะได้มั้ย!!!
ผม-เฮ้อออออออ.........งั้นหรอ งั้นในนาม ของหัวหน้าแก๊ง ซาซากิ ขอไล่ ซาซากิ ริว ออกจากแก๊งตั้งแต่นี้เป็นต้น
ไป แกไม่ใช่ คนของแก๊งนี้แล้ว
ซาซากิ-ว่าไงนะ
 
 
แล้วริวก็วิ่งเข้ามาใส่ผมแต่โทชิโร่กันเอาไว้
 
 
โทชิโร่-ได้โปรดหยุดด้วยครับต่อให้เป็นนายน้อยถ้ากล้าหันคมดาบเข้าใส่หัวหน้าแก๊งของเรา ละก็ผมไม่เกรงใจนะครับ
ผม-ในนามของหัวหน้าแก๊ง ทาเคดะ ขอไล่ ทาเคดะ ชิโระ ออกจากแก๊ง
ชิโระ-แก
ผม-แกจะถามเหมือนกันสินะ เอ้า
 
 
ผมก็โยนกระดาษ ของแก๊งทาเคดะให้ชิโระดู
 
 
ผม-แกคงจำลายมือและตราประทับของพ่อแกได้สินะชิโระ
ชิโระ-นี่แกทำอะไรกับพ่ออ!!!
 
ผม-เฮ้อออออ ก็แค่ พวกแกมันน่าสมเพช มีปัญญาแค่นี้ กลับบอกจะนำ แก๊ง ไอ้พวกโง่ ชีวิตคนนะเว้ย ทำไมถึงเอาชีวิต
คนอื่น มาทิ้งวะ !!!!! คนพวกนี้ เค้าเชื่อใจพวกแก แต่แกกลับเดินนำพวกเค้าไปลงนรกงั้นหรอ!!!
 
พอพูดจบผมก็เดินออกมากลางวง
 
ผม-นี่ ชิโระ ริว พวกแก มา ต่อยกันมั้ย
ชิโระ-แกหมายความว่าพวกเรา3คนมาต่อยกันงั้นหรอ
 
ผม-ที่หมายถึงคือ พวกแก2คนอะ ลุมเข้ามาเลยแค่เด็กน้อยอย่างพวกแกต่อให้จะมีสัก2-3คนละก็แปปเดียวก็เสร็จแล้ว
จะทำให้พวกแกเห็นเองว่าหมัดของ คนที่ต้องแบกรับทุกอย่างอะ มันหนักแค่ไหน ไอ้พวกกระจอก!!!
 
 
พอผมพูดจบ ซาซากิ ก็วิ่งเข้ามาใส่ ขวาสินะ ผมหลับหมัดขวาปุ๊บ ก็เอาหมัดซ้ายฮุคไปที่คาง ซาซากิ ร่วงลงไป
 
 
ผม-นี่ซาซากิ แกคงยังไม่จบแค่นี้ใช่มั้ย ลุกขึ้นนะโว้ย!!!!!!!!
ชิโระ-นี่แกเป็นบ้าไปแล้วหรอ
ผม-ก็เออน่ะสิ!!! พวกแกก็รีบๆๆเข้ามาได้แล้วอย่าพูดมาก
 
 
ผมพูดจบ ชิโระ ก็วิ่งเข้ามาใส่พร้อมซาซากิ ผมถีบชิโระไปก่อนแล้ว ใส่ขวาตรงเข้าที่หน้าซาซากิ พอซาซากิล้มไปผมไป
ใส่ชิโระอีกหมัด แล้วก็หันมาใส่ ซาซากิ อีกที ไอ้พวกบ้า2ตัวก็ลงไปกองกับพื้น
 
 
ผม-เห้ย ลุกขึ้น!!!! ใครให้นอนวะ!!
ชิโระ-นะ นี่ แก............ อ๊อก อ๊อก
ซาซากิ-นี่แก เป็นตัวอะไรกันแน่
ผม-บอกแล้วใช่มั้ย ว่า จะให้พวกแกได้เห็น สิ่งที่เรียก ว่าเตรียมใจของจริงมันเป็นยังไง
 
 
แล้วจู่ๆ คนในกลุ่มซาซากิ ก็ชักมีด วิ่ง ตรงมาที่ผม
 
 
โทชิโร่-ระวังครับบิกคุซัง
 
 
แล้วโทชิโร่ก็เอาดาบ ที่พกมาปัดมีดนั่นออกไป แล้วก็ฟันใส่คนนั้น แต่มันกระโดถอยหลังทัน
 
 
โทชิโร่-แกเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้าในแก๊งเลยนะ
...-โฮ่ เกือบจะหลบพ้นแล้วสิ
 
 
แควก!! แล้วเสื้อไอ้หมอนั้น ก็ขาด พอมันถอดเสื้อตรงอก ด้านหน้า ที่ตัวมัน มีรอยสักยักษ์ม่วง อยู่ ใช่รอยสักนั่นผมไม่มี
ทางลืมแน่ๆ รอยสักยักษ์ นี่
 
 
ซาซากิ-แก...........ดาเตะ ถอยไปสะ
ดาเตะ-ซาซากิคุง จะให้หนีได้ยังไง ในเมื่อมีคนน่ากินอยู่ตรงหน้าแบบนี้
ผม-นี่แก รอยสักนั่น
ดาเตะ-เห๋ ไม่รู้จักงั้นหรอ แก๊งยักษ์อ่ะ
 
 
พอมันพูดจับผมก็วิ่งไปจับหัวมันแล้วเหวี่ยงมันเข้าไปกระแทก กับกำแพง ตึง!!!
 
 
ผม-มีเรื่องอยากจะถามอะไรดาเตะซังหน่อย เรื่องยักษ์ที่แกพูดน่ะ
ดาเตะ-แก นะ แก!!!
 
 
 
แล้วดาเตะ ก็เอาหัวโขกใส่ ผมก็กระโดดถอยหลังหลบแล้วก็กระโดดพุ่งเข้าไปแล้วรัวหมัดใส่เข้าไปที่ท้อง5-6ที ตุบ ตุบ
ตุบ แล้วก็ตามด้วยหมัดขวาเข้าที่ตาซ้ายพอผมต่อยไปหัวมันก็ไปกระแทกกับกำแพงอีกที
 
 
 
ผม-เอาละ แกจะบอกได้รึยังเรื่องยักษ์ที่แกภูมิใจนั่นอ่ะ เห้ยยยยย !! สลบไปแล้วหรอ วะ เฮ้ออออ เนี่ยนะยักษ์ กระจอก
เป็นบ้า
 
ผมก็หันกลับมาทางพวกชิโระ
 
ผม-เห้ย พวกแก 2คนอ่ะ จะนอนไปถึงไหน รีบๆมาต่อกันได้แล้วหน่า ถ้าพวกแกไม่เข้ามา งั้นจะเข้าไปหาพวกแกเองละกัน
 
และผมก็เดินเข้าไปหาพวกมัน
 
 
ผม-นี่ ทำไมพวกแก2คนไม่ลอง ช่วยกันเข้ามาสู้ละ อาจจะชนะก็ได้นะ
 
 
แล้วพวกมันก็วิ่งเข้ามาพร้อมกัน หึหึ ไอ้พวกนี้หลอกง่ายดีจริงๆ ผมก็เลยวิ่งใส่ พอไปถึงผมกระโดดเข่าลอยใส่
อกซาซากิ แล้ว ก็หันซ้ายไปใส่ชิโระต่อด้วยหมัดขวาเข้า ปลายคางมันแล้วซาซากิลุกขึ้นมาผมก็ศอกใส่ที่หางคิ้วซาซากิ
ลงไปนอนกองกับพื้น
 
 
ผม-เห้ยลุกขึ้น!!!! ถ้าชีวิตพวกแก ไม่มีค่าแล้วละก็ จะฆ่าแกให้เอง ไอ้พวกโง่ ยืนขึ้นสิโว้ยยยยย!!!!!!!
โทชิโร่-บิกคุซัง พอเท่านี้เถอะครับ แค่นี้นายน้อยก็ โดนไปเยอะแล้วครับ
ผม-ไม่ครับ คนที่ไม่เห็นคุณค่าชีวิตตัวเองว่าแย่แล้วแต่ไอ้พวกนี้ มัน เอาชีวิตของคนอื่นมาทิ้งด้วยนะครับ
ไอ้พวกโง่ ยืนขึ้นนะโว้ยยย !!!! เนี่ยหรอวะที่พวกแกเรียกว่าเตรียมใจกันมาแล้วน่ะ เห้ย!!!!!!!
 
 
แล้วผมก็เตะไปที่ท้องของซาซากิกับชิโระ คนละที
 
 
มาคิชิมะ-บิกคุซัง พอเถอะนะครับ
ผม-โธ่โว้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
 
พวกผมก็เดินกลับ
 
 
ชิโระ-นะ นี่แก!!
ซาซากิ-แก!!!
ผม-โฮ่ ยังจะลุกขึ้นอีกงั้นหรอ
โทชิโร่-บิกคุซัง ถึงเป็นคุณผม
มาคิชิมะ-นี่ปล่อยไปเถอะ
 
 
ผมก็เดินไปหาพวกมัน แล้วก็เอามือ บีบปากพวกมันทั้ง2คน
 
 
ผม-นี่ไอ้พวกบ้าจะบอกอะไรให้นะที่พวกแกรอดตายในวันนี้เนี่ย เพราะเห็นแก่ ทาเคดะซังและซาซากิซังหรอกนะ แต่ถ้า
หลังจากนี้ พวกแกยังจะพูดเรื่องเตรียมใจจอมปลอมนั่นออกมาอีกละก็ ถึงเวลนั้นจะฆ่าพวกแกอย่างไม่เสียดายเลยจำเอา
ไว้ ชีวิตไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาทิ้งไอ้พวกโง่ พวกแก เลิกเข้ามายุ่งเรื่องของแก๊งได้ละ หลับไปสะ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินออกมา
 
 
ผม-ทุกคนในที่นี้ฟัง ทั้งแก๊งทาเคดะและซาซากิ ผมขอลาออกจากตำแหน่งหัวหน้าแก๊งตั้งแต่นี้เป็นต้นไป กลับไปหา
หัวหน้าแก๊งตัวจริงของพวกคุณได้แล้วนะครับการเล่นเป็นหัวหน้าแก๊งปลอมๆของไอ้บ้า2ตัวนี้มันจบแล้วครับ
งั้นไปละ บาย
 
 
แล้วผมก็จุดไฟเผาการดาษแต่งตั้งที่ได้รับมาจากทาเคดะซังและซาซากิซัง
 
 
โทชิโร่-แบบนี้มัน
ผม-ผมก็บอกแล้วนะครับ ว่าผม เป็น แค่ พนง บริษัท โรงแรมเท่านั้นครับ ไม่คิดจะเป็นหัวหน้าแก๊งอะไรนี่หรอก ผมแค่
ทนเห็นการกระทำของไอ้พวกโง่2ตัวนี้ไม่ได้เท่านั้นเอง ครับ
 
มาคิชิมะ-ขอบคุณบิกคุซังมากเลยนะครับ ที่ช่วย นายน้อย ของพวกเราเอาไว้
ผม-เฮ้อ!!! ครับ ยังไงผมขอฝากไอ้พวกบ้า 2ตัว นี้ด้วยนะครับ มาคิชิมะซัง โทชิโร่ซัง งั้นผมขอกลับบ้านไปทำธุระก่อน
นะครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็ออกมาเฮ้อออออจบสักทีเหนื่อยเป็นบ้า แล้วผมก็เลยขับรถกลับไปที่บ้าน พอไปถึงทานากะซังก็ยืนรอ
อยู่ พอผมลงไป
 
 
พ่อบ้าน-คะ คุณท่าน!! ไปทำอะไรมาครับ
ผม-ไม่มีอะไรหรอกครับ
 
 
แล้วพวกฮารุก็วิ่งกันออกมา
 
 
ฮารุ-ที่รักคะ!!! ทำไมชุดถึงมีแต่เลือดคะ
พลอย-อย่าบอกนะว่าไปมีเรื่องอีกแล้ว
ผม-เฮ้ออองั้นเด๋วผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ ฮารุซัง
ฮารุ-ที่รักเป็นอะไรมั้ยคะ ขอฮารุดูหน่อยนะคะ
ผม-ทุกคนไปปาร์ตี้ต่อเถอะนะครับ เด๋ว ผม ลงมา
 
 
ผมก็ขึ้นมาบน ห้องแล้วก็เข้าไปอ่าบน้ำแต่งตัวออกมา
 
 
ฮารุ-ที่รักไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ยคะ
ผม-ผมไม่เป็นอะไรครับ
ฮารุ-แล้วเลือดที่ชุดมาจากไหนละคะ
ผม-ฮารุซัง ผมหิวมากเลยละครับมีอะไรทานมั้ยครับ
ฮารุ-มีสิคะ เยอะเลย นะ ที่รัก ไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ
ผม-ไม่เป็นไรจริงๆครับ
ฮารุ-งั้นลงไปข้างล่างกันเถอะนะคะ
 
 
ผมก็ลงมาข้างล่าง ก็มานั่งกินงานเลี้ยงกันสักพักก็แยกย้ายกันไปนอน