ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นมาก็เช้าแล้วผมก็อ่าบน้ำลงมาข้างล่างแล้วก็เดินไปกินข้าวก็เจอฮารุกับยัยพลอย

 

ฮารุ-มาทานข้าวก่อนสิคะ

ผม-ครับ นี่แกยังไม่ไปอีกหรอ จะ7.15 แล้วนะ ยัยพลอย

พลอย-อิ่มแล้วค้าาา พี่ฮารุ พี่ชาย หนูไปก่อนนะค้าาา

ฮารุ-ไปดีมาดีนะจ๊ะ

ผม-เสร็จแล้วรีบกลับบ้านละ อย่าให้ฮารุซังต้องเป็นห่วงนะ

พลอย-ค้าาาา

 

แล้วยัยพลอยก็วิ่งออกไป หานิชิโนะ

 

ผม-เฮ้อออ จะไหวมั้ยเนี่ย ยัย พลอย

ฮารุ-ไหวสิคะ ที่รักก็รีบมานั่ง ทานข้าวได้แล้วนะคะ เด๋วก็ไปทำงานสาย

ผม-จริงสิครับฮารุซัง วันนี้ หลังเลิกงาน พวก พนง เค้าชวนไปดื่มกันนิดหน่อยนะครับ

ฮารุ-เอ๋ แล้วจะกลับดึกมั้ยคะ

ผม-ก็น่าจะดึกหน่อยนะครับ

ฮารุ-ยังไงก็รีบๆกลับบ้านมาไวๆนะคะ ช่วงนี้ฮารุก็อยากจะทำข้าวให้ที่รักทานนะคะ เย็นนี้ฮารุจะเริ่มทำค่ะ

ผม-เอ๊ะ เย็นนี้เลยหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ ยังไงก็ต้องรีบกลับบ้านนะคะ

ผม-ขะ เข้าใจแล้วละครับ

 

 

พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ออกจากบ้านมาที่บริษัท พอไปถึงก็นั่งทำงาน จนมาตอนเย็น พวก พนง บางคนที่เลิกงาน แล้ว

ตรงไปรอที่ร้าน คนที่เลิกช้า ก็ค่อยตามไปพอผมเสร็จงานก็มึดแล้ว ผมก็เลยรีบวิ่งไปที่ร้านเจอทุกคนนั่งกันอยู่ครบ

 

 

ผม-คือว่าทุกคนครับ ขอโทษที่มาช้านะครับ

ทุกคน-ไม่เป็นไรครับ

ผม-คือว่า วันนี้

ยาเบะ-บิกคุซัง นั่งก่อนสิครับ

จิโร-ดื่มด้วยกันก่อนครับบิกคุซัง

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับ

มินามิ-นี่บิกคุซังคะ วันนี้จะรีบไปไหนมั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ ทำไมหรอครับ

มินามิ-เด๋วพวกเรากำลังจะไปต่อกันอีกร้านค่ะ บิกคุซัง.......ไปด้วยกันมั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ จะไปต่อกันอีกร้านหรอครับ แต่พรุ้งนี้พพวกเราทำงานกันนะครับ

ยาเบะ-นี่มัน2ทุ่มกว่าเองนะครับบิกคุซัง ยังดื่มได้อีกนิดหน่อย จนกว่ารถไฟจะหมดนะครับ

ผม-งะ งั้นเด๋วผมไปเช๊คบิลร้านนี้ให้ก่อนนะครับ

 

 

แล้วผมก็ออกมาจ่ายเงิน พอจ่ายเงินเสร็จผมก็มายืนรอหน้าร้าน ทุกคนก็ค่อยๆ ทยอยกันออกมา

 

 

ผม-ทุกคนครับ คือว่า เด๋วผมต้องรีบกลับบ้าน ยังไงไว้เจอกันพรุ้งนี้นะครับ

มินามิ-จะ จะกลับบ้านแล้วหรอคะ

ผม-ครับ

คานะ-นี่บิกคุซังคะ

ผม-ครับ? คานะซัง

คานะ-จะรีบกลับบ้านไปทำอะไรหรอคะ

ผม-เอ๊ะ คือว่า พอดีมีคนทำข้าวไว้รออยู่ที่บ้านน่ะครับ ผมไม่อยากให้เค้ารอครับ ตะ ตะแต่ว่าวันอื่นผมไปดื่มด้วยกับ

ทุกคนได้นะครับ

ยาเบะ-ฮ้าาา อิจฉาบิกคุซังจังเลยน้าาา มีภรรยาแสนสวย ทำกลับข้าวรออยู่ที่บ้าน

ผม-ฮ่ะๆๆๆ ยาเบะซังนี่ละก็ อย่าแซวกันสิครับ

คานะ-ก็ได้ค่ะ งั้น ไว้เจอกันพรุ้งนี้นะคะบิกคุซัง

มินามิ-ละ ละแล้ว มาดื่มด้วยกันอีกนะคะ บิกคุซัง

ผม-ได้เลยครับ

ทุกคน-ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ/ค่ะ

ผม-ผมก็ต้องขอบคุณทุกคนด้วยนะครับ ที่ทำงานกันเหน็ดเหนื่อยทุกวันงั้น ผมไปก่อนนะครับ พรุ้งนี้อย่ามาทำงานสาย

กันนะครับ

 

 

 

แล้วพวกผมก็แยกย้ายกัน ผมก็กำลังจะเดินกลับไปที่รถ ก็เห็น พวกชิโระเดินอยู่ไกลๆ ตอนแรกผมก็จะเดินเข้าไปทักแต่ดู

เหมือน อารมไม่ค่อยดีกันเท่าไหร่ผมก็เลยค่อยๆตามไปพอตามไปถึง มันเป็นตึกล้าง ที่ไม่น่าจะมีคนอยู่แล้วหรือไม่ก็

กำลังก่อสร้าง แล้วไอ้พวกชิโระมันมากันทำไมนะ สักพักก็มี กลุ่มคนประมาณ20คน มาแล้วพวกมันคุยอะไรกันผมก็ไม่รู้

แต่ไม่นานพวกมันก็ตลุมบอลกัน พวกชิโระมีไม่น่าจะถึง15คนด้วยซ้ำ ผมก็เลยวิ่งเข้าไปตลุมบอลกับพวกนั้นด้วย

ตลุมบอลกันอยู่สักพัก

 

 

 

ชิโระ-นี่แก มาได้ไงวะ

ผม-อยากจะถามแกเหมือนกัน ทำไม มอมเป็นลุกหมาแบบนี้วะ

ชิโระ-เห้ย!!!!! ไอ้พวกกระจอก เก่งจริง อย่าหมาลอบกัดสิวะ

...-ชิโระซังงงง ไม่คิดเลยนะครับ ว่า นายน้อยแห่งกลุ่ม ทาเคดะ จะมีน้ำยาแค่นี้

ชิโระ-ซาซากิ นี่แก

ซาซากิ-เฮ้อออ ชิโระซังงงง คุณน่ะไม่เหมาะกับที่แบบนี้หรอกนะครับ

ผม-เห้ย ซาซากิ แกเป็นพระเจ้าหรอวะ ถึงมาตัดสินว่าใครเหมาะไม่เหมาะน่ะ

ซาซากิ-แล้วคุณ...... พนง บริษัท มีธุระอะไรที่นี่ไม่ทราบ

ผม-ถ้าแกมีธุระกับไอ้ชิโระละก็นะ

ซาซากิ-โฮ่ แกจะบอกว่าแกเก่งกว่าไอ้หมอนั่นงั้นหรอ

ผม-เออ!! จะลองมั้ยละ ท่านหัวหน้าแก๊ง ซาซากิซัง

...-คุณตำรวจครับ ตรงนี้มีคนตีกันอยู่ครับบบบบบ!!!!

ซาซากิ-ชิ เห้ยพวกเราไป

ผม-เห้ย ซาซากิ แกจะ หนีไปไหนวะ เรายังคุยกันไม่จบเลยไม่ใช่หรอ

ซาซากิ-แกทำซ่าได้ก็แค่ตอนนี้ละนะ

ผม-จำเอาไว้ให้ดีละ ถ้าแกมีปัญหากับไปหมอนี่ ละก็ เราจะเจอกันเร็วๆนี้แน่

 

 

แล้วพวกเราก็หนีกันออกมา ผมก็ลากพวกไอ้ชิโระ กลับมาที่บริษัทด้วย

 

 

ชิโระ-นี่แก........ แกทำแบบนี้ทำไม

ผม-นี่ชิโระ วันนี้กำลังรีบ แกช่วยสั่งให้ลูกน้องของแก กลับไปก่อนได้มั้ย

ชิโระ-ดะ ได้

ผม-ขึ้นรถสะ

ชิโระ-ปะ ไปไหน

ผม-บอกให้ขึ้นรถแกไม่ได้ยินหรอ ชิโระ

ชิโระ-พวกแกกลับไปรอที่บ้านก่อน เด๋วกลับไปเอง

 

 

แล้วชิโระก็ขึ้นรถ ผมก็ขับรถออกมากลับบ้าน

 

 

ชิโระ-นี่แก จะไปไหน

ผม-กลับบ้าน

ชิโระ-แล้วจะลากมาทำไมเนี่ย

ผม-ชิโระ รอบนี้แกแค่ดวงดี หรอกนะที่ ไปเจอแกพอดีอ่ะ

ชิโระ-รอบหน้าไม่แพ้พวกมันแน่

ผม-นี่ชิโระ เด๋วกินข้าวก่อนค่อยกลับบ้านนะ

ขิโระ-ระ รู้แล้วน่า

 

 

พอพวกเรามาถึงบ้าน ก็เจอ ทานากะยืนรออยู่

 

 

ผม-กลับมาแล้วครับ

พ่อบ้าน-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับ

ชิโระ-นี่ บ้านใคร แล้วเรามาทำอะไร

พ่อบ้าน-บ้านหลังนี้เป็นของ คุณท่านครับ

ชิโระ-เห๊ะ!!

ผม-ชิโระ เข้ามาบ้านได้แล้ว

ชิโระ-อะ อื้ม

พ่อบ้าน-คุณผู้หญิงรอ อยู่ที่ห้องอาหารนะครับ คุณท่าน

ผม-ขอบคุณครับ ทานากะซัง

พ่อบ้าน-ครับ

 

 

แล้วพวกเราก็เดินเข้ามาที่ห้องอาหาร ก็เจอฮารุกับพลอยนั่งอยู่

 

 

ฮารุ-ที่รัก หน้าไปโดนอะไรมาคะ

ผม-ฮารุซัง ช่วยเตรียมข้าวเพิ่มอีก1ชุดได้มั้ยครับ

ฮารุ-ทำไมหรอคะ

ผม-เอ้า แกก็เข้ามาได้แล้ว ชิโระ

ชิโระ-สะ สะ สวัสดีนะ ฮารุ

ฮารุ-เอ๋!!!!! ชิโระ ไปกัดกับหมาที่ไหนมา

ผม-ฮารุซังช่วยเตรียมอาหารเพิ่มให้หน่อยนะครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ

ผม-นี่ชิโระแกไปอ่าบน้ำก่อนสิ

ชิโระ-อะ อื้ม

ผม-ทานากะซังครับ ช่วยพาชิโระไปอ่าบน้ำที่ห้องนอน แขก ด้วยนะครับ

พ่อบ้าน-รับทราบครับ เชิญทางด้านนี้เลยครับ ชิโระซัง

ชิโระ-อื้ม

ผม-งั้นยัย พลอย บอกฮารุซังด้วยนะ เด๋วมาไปอ่าบน้ำก่อน

พลอย- เข้าใจแล้วค่ะ

 

 

แล้วผมก็เดินขึ้นมาอ่าบน้ำข้างบน พออ่าบเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง ก็เจอฮารุกับพลอย

 

 

ผม-แล้วชิโระละครับ

ฮารุ-ยังไม่มาเลยค่ะ แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอคะ

ผม-อาจจะเรื่องเข้าใจผิดกันละมั้งครับ

ฮารุ-เข้าใจผิดจนต้องเจ็บตัวมาขนาดนี้เลยหรอคะ บิกคุคุงไม่เท่าไหร่แต่ชิโระนี่สิ

ชิโระ-กลับมาแล้วว

ผม-มาแล้วหรอ มานั่งกินข้าวก่อนสิ ชิโระ

ชิโระ-ไม่คิดเลยนะว่าแกจะมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้แล้วเนี่ย

ผม-บ้านของ ฮารุซังเค้า

ชิโระ-ขอบคุณนะฮารุที่ทำอาหารให้กิน

ฮารุ-ขอบคุณบิกคุคุงเถอะ ถ้าไม่ใช่บิกคุคุงบอก ฮารุไม่ทำหรอกนะ

ผม-จริงสิ ฮารุซัง กับ พลอยจัง นี่ก็ดึกแล้วนะครับ ขึ้นไปนอนก่อนเถอะนะครับ

ฮารุ-เอ๋ แต่

ผม-พอดีผมมีเรื่องอยากคุยกับชิโระ น่ะครับ

ฮารุ-ขะ เข้าใจแล้วค่ะ พลอยจัง พวกเราไปในห้องกันเถอะนะจ๊ะ

พลอย-ค่ะ

 

แล้วพวกฮารุก็ไป

 

ผม-เอาละชิโระ แกต้องพูดความจริงละนะ

ชิโระ-เรื่อง ซาซากิน่ะหรอ

ผม-ใช่ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ชิโระ-มันก็แค่เรื่อง ของยากุซ่า ทะเลาะกันเท่านั้นแหละ

ผม-ไม่ อยากรู้มากกว่านั้น มันเกิดอะไรกันปกติก็เห็นอยู่กันได้มาตั้งนาน

ชิโระ-คะ คือว่า ที่นี่ มียากุซ่าเจ้าถิ่นอยู่หลายแก๊ง แต่มีเพียงแค่3แก๊ง ที่ถือว่าเป็นตระกูลที่เก่าแก่ พวกเราก็คือ 1ในนั้น

ผม-รวมทั้งซาซากิด้วยงั้นหรอ

ชิโระ-ใช่แล้วละ ตอนเด็กๆเราก็เคยเจอกันบ่อยอยู่หรอกจะเรียกว่าเพื่อนสมัยเด็กก็ได้นะ

ผม-แล้วเพื่อนสมัยเด็กอย่างพวกแกทำไมถึงมาตีกันเองอย่างงี้ละ

ชิโระ-มันเรื่องของพื้นที่แก๊ง ช่วงหลังๆมานี่พวกเราก็มีเรื่องกันบ่อยขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ

ผม-แล้วทาเคดะซังเค้าว่ายังไงละ

ชิโระ-พ่อน่ะ แก่แล้ว ไม่อยากให้มาทำงานในแก๊งอีกแล้ว เพราะงั้น นายน้อยของตระกูลก็จะขึ้นเป็นหัวหน้ารุ่นต่อไป

ผม-แล้วระหว่างแก๊งแกกับแก๊งซาซากิ ทะเลาะกันมาก่อนหน้านี้อีกงั้นหรอ

ชิโระ-ใช่ ถึงเราจะเหมือนเพื่อนกันแต่เราก็เป็นคู่แข่งกัน

ผม-หรอ ถ้ามันไม่ตายเราก็ต้องตายอย่างงั้นหรอ

ชิโระ-อ่าใช่แล้วละ

ผม-แล้วแกพร้อมที่จะทิ้งทุกอย่างแล้วหรอ

ชิโระ-...................นี่วันนี้ขอบใจนะที่มาช่วย แต่ถ้าแกเข้ามายุ่งเรื่องนี้ละก็แกอาจจะโดนไปด้วยนะ

ผม-แล้วยังไงละ

ชิโระ-ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ดีใจนะที่แกชวนมากินข้าวที่บ้านนะ

ผม-ถ้าแกอยากจะมากินอีกก็มาสิวะ ใครห้ามแก งั้นหรอ

ชิโระ-อะ อืมม งั้นเด๋ววันนี้กลับบ้านก่อนนะ

ผม-ทานากะซัง ช่วยเรียก นิชิโนะซังให้ผมหน่อยนะครับ

พ่อบ้าน-รับทราบครับ

ผม-นี่ชิโระ เรื่องของพวกแก มันมีทางออกที่ดีกว่าที่แกคิดอยู่นะ ถ้าแกบอกว่าแกคือหัวหน้ารุ่นต่อไปของแก๊งละก็

ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรอ่ะ แกอย่าลืมนะ แกไม่ได้เอาแค่อณาคตของคนในแก๊งไปเสี่ยงหรอกนะ แต่แกเอาชีวิตของ

คนในแก๊งแกไปเสี่ยงอยู่นะ แบบนี้

 

 

ชิโระ-อืม

พ่อบ้าน-คุณท่าน เตรียมรถพร้อมแล้วครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

พวกผมก็เดินออกมา ส่งชิโระขึ้นรถที่หน้าบ้าน

 

 

ผม-รบกวนส่งชิโระให้ถึงบ้านด้วยนะครับ นิชิโนะซัง

นิชิโนะ-ทราบแล้วครับคุณท่าน

ผม-แล้วเจอกันนะชิโระ

ชิโระ-อ่าแล้วเจอกัน บอกฮารุด้วยนะอาหารอร่อยมาก

ผม-อืม ฮารุซังต้องดีใจแน่ๆ

 

 

แล้วพวกชิโระก็กลับบ้านไปผมก็เข้าบ้านขึ้นไปบนห้อง

 

 

ฮารุ-ชิโระกลับแล้วหรอคะ

ผม-ครับ กลับไปแล้วครับ ฝากมาบอกว่าอาหารอร่อยมากเลยครับ

ฮารุ-หรอคะ แล้ว ชิโระไปโดนอะไรมาหรอครับ

ผม-อ่อ เรื่องของพวกแก๊งน่ะครับ

ฮารุ-แล้วบิกคุคง ไปเจอได้ยังไงคะ

ผม-ก็ตอนออกจากร้านเหล้าผมไปเจอชิโระพอดีก็เลยเดินตามไปแล้วก็เกิดเรื่องผมก็เอาตัวชิโระกลับมาบ้านนี่แหละครับ

ฮารุ-อย่างงั้นหรอคะ

ผม-ครับ พวกเรานอนกันเถอะนะครับ

 

 

 

แล้วผมก็หลับไปเลยพอตื่นมาอีกทีก็เช้าผมก็อ่าบน้ำ แต่งตัวไปทำงาน เย็นก็กลับบ้านจนมาถึงวันศุกร์ได้ข่าวว่าไอ้พวก

บ้านั่นจะเจอกันวันนี้แต่ผมไม่รู้ว่าที่ไหนหรือเวลาไหนพอเช้าผมก็เข้าไปทำงานก่อนพอตอนเย็นผมก็ทิ้งงานแล้วออกจาก

บริษัท ผมก็เลยขับรถเข้าไปหาทาเคดะซังที่บ้าน

 

 

พ่อบ้าน-อ้าว บิกคุซังไม่ใช่หรอครับเนี่ย

ผม-สวัสดีครับ มิอูระซัง ทาเคดะซังอยู่มั้ยครับ

พ่อบ้าน-คุณท่านไม่อยู่ครับ

ผม-ระ หรอครับ

พ่อบ้าน-บิกคุซังมีเรื่องด่วนรึป่าวครับ

ผม-ก็ มีนิดหน่อยครับ

พ่อบ้าน-งั้นเด๋วผมจดเบอร์คุณท่านให้นะครับ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

พอผมได้เบอร์มาผมก็กดโทรหาทาเคดะซัง

 

 

ผม-ฮัลโหลทาเคดะซังครับ ผมบิกคุ นะครับ

ทาเคดะ- บิกคุคุงหรอ มีธุระอะไร

ผม-เรื่อง ชิโระน่ะครับ

ทาเคดะ-หรอ ถ้างั้นช่วยมาหาที่ ร้าน นวดประจำ หน่อยสิ

ผม-ร้านนวดประจำหรอครับ

 

ทาเคดะ-อ่า ถามจากมิอูระก็ได้ หมอนั่นก็รู้จัก

ผม-ทราบแล้วครับทาเคดะซัง

ทาเคดะ-ระ ระ รีบๆ มาละ

ผม-ครับ ทาเคดะซัง ทาเคดะซังง!!!

พ่อบ้าน-เกิดอะไรขึ้นหรอครับ

ผม-ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ทาเคดะซังบอกให้ไปหาที่ร้านนวดประจำ มิอุระซังร้าน อยู่ไหนหรอครับ

 

 

พอมิอูระซังบอก มาปุ๊บผมก็ซัดรถไปที่ร้านนวดให้ไวที่สุด พอไปถึงหน้าร้าน มือถือ ผมก็ดัง

 

 

ผม-ฮัลโหลครับ

ฮารุ-ที่รักคะ อยู่ไหนคะ

ผม-พอดีผมกำลังจะไปหาทาเคดะซังน่ะครับ

ฮารุ-แล้วจะกลับกี่โมงคะ

ผม-ยังไม่แน่ใจเลยครับ

ฮารุ-คืนนี้มีปาร์ตี้ที่บ้านนะคะ

ผม-เอ๊ะวันนี้หรอครับ

ฮารุ-ค่ะ ก็คุณเป็นคนบอกเองนี่คะว่าวันศุกร์

ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมจะรีบกลับไปนะครับ ฮารุซังจัดปาร์ตี้กันไปก่อนเลยนะครับ

ฮารุ-ค่ะ รีบๆกลับบ้านนะคะ

ผม-ครับฮารุซัง

 

 

หลังจากผมวางสายกับฮารุเสร็จผมก็วิ่งเข้าไปถามเค้าว่าทาเคดะซังอยู่ห้องไหนเสร็จแล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นไปที่ห้อง ผมเปิด

ห้องไป ผมก็เห็นทาเคดะซังนอน อยู่ แล้วเตียงข้างๆ ก็มีอีกคนนึงนอนอยู่ รอยสักนั่นยากุซ่าหรอ

 

 

...-เห้ยแกเป็นใครในนี้ห้ามคนนอกเข้า

ผม-ทะ ทะ ทาเคดะซัง ทาเคดะซัง!!!

 

...-เรียกให้ตายก็คงไม่ได้ยินแล้วละมั้ง แต่ไม่ต้องห่วงเด๋วจะส่งแกตามไปด้วยก็ได้นะ

 

 

 

พอมันพูดจบแล้วก็เดินเข้ามาหาผมในมือถือ ดาบแล้วกำลังดึงดาบออกมา ผมก็เลยถีบไปที่ลิ้นปี่ของคนที่ถือดาบเดินเข้า

มาหาผม ไอ้นั่นก็กระเด็นไปติดกำแพง แล้วผมก็เดินเข้าไป ในห้องก็เห็นอีกคนนึงอยู่ที่มุมห้องที่ดูก็รู้ว่าไอ้หมอนี่เก่งกว่า

ไอ้คนเมื่อกี้เยอะและยังจะมีดาบอีก

 

 

 

...-โฮ่ เก่งไม่เบาเลยนิ่ ไอ้หนู

ผม-ยากุซ่าตัวจริงงั้นหรอ อยากลองของมานานแล้ว

...-ปากดีจริงๆเลยนะไอ้หนู

 

 

ผมก็เลยเดินเข้าไปหาไอ้คนที่ยืนอยู่มุมห้อง จู่ๆ ก็มีคนจับมือผมเอาไว้

 

 

ทาเคดะซัง-ใจเย็นๆสิบิกคุคุง

ผม-เอ๊ะ!!!! ทะ ทะ ทาเคดะซัง....... ปลอดภัยหรอครับ

ทาเคดะ-ก็มาแค่นวดนี่ จะไม่ปลอดภัยได้ยังไงกันฮ่ะๆ

ผม-แต่ว่า.......

ทาเคดะ-ใจเย็นๆลงก่อนนะบิกคุคุง คนที่อยู่ข้างๆเทอ คือ ซาซากิ ซาบุโร่ ไงละ แล้วคนที่ยืนอยู่มุมห้องนั่นก็คือมือขวา

ของเค้า

ผม-เอ๊ะ ซาซากินี่......

ทาเคดะ-ใช่ หัวหน้าแก๊ง ซาซากิ ไงละ

ผม-เอ๋!!!!!!!

ซาซากิ-นี่ หรอ คนที่เล่าให้ฟังน่ะ

ทาเคดะ-ใช่ แล้วละ น่าสนใจใช่มั้ยละ

ซาซากิ-โฮ่ๆ น่าสนใจไม่น้อยเลยทีเดียว ทำเอามือซ้ายของชั้น สลบได้ในทีเดียวนี่้ไม่ธรรมดาจริงๆ งั้นขอแนะนำ ตัว

ใหม่นะ ซาซากิ ซาบุโร่ เป็นหัวหน้าแก๊ง ซาซากิ

 

ผม-เอ๊ะ อ๊ะ ผมชื่อ big ยินดีที่ได้รู้จักครับ ซาซากิ ซัง

ทาเคดะ-แล้วเธอมีธุระอะไรหรอบิกคุคุง

ผม-คือว่าเรื่องที่ชิโระ กับ ทางกลุ่ม ซาซากิ

ทาเคดะ-อย่างงั้นหรอ

ผม-ตะ แต่ว่า ในเมื่อ ทาเคดะซังกับซาซากิซังรู้จักกันทำไมถึงยังมาทะเลาะกันอีกละครับ

 

ซาซากิ-ก็จริงที่พวกเรารู้จักกัน แต่ถ้าสิ่งที่ พวก เด็กๆทำกันนั้นมันก็เป็นเรื่องปกติของยากุซ่า ถ้าเราไม่ป้องกันเขตแดน

ของเรา อีกแก๊งจะมากลืนกินไป ซึ่งตอนนี้ก็ยังมีแก๊งใหญ่อีกแก๊งที่เรียกได้ว่าเป็นแก๊งที่ใหญ่ที่สุดจ้องจะยึดพื้นที่ของพวก

เรา ที่ไอพวกนั้นจะถูกกดดันก็ไม่แปลกหรอกนะ

 

ผม-ระ เรื่องนี้ผมก็ไม่เถียงหรอกนะครับ ถ้างั้นทำไมพวกเราไม่ร่วมมือกันล่ะครับ

ทาเคดะ-หมายความว่ายังไง

ผม-คือถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไป ก็มีแต่ แค่ใครจะตายก่อนกันไม่ใช่หรอครับ

 

ทาเคดะ-คือว่านะบิกคุคุง เรื่องนั้นพวกเราเองก็รู้แต่ว่า ตระกูลของพวกเราน่ะ พึ่งจะมารู้จักกันได้ไม่นาน แต่เราเป็น คู่แข่ง

กันมาหลายรุ่นแล้วละนะ เพราะงั้น มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น

 

ซาซากิ-โฮ่ เธอเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ ที่พังประตูเข้ามาในห้องที่หัวหน้าแก๊งยากุซ่ากำลังประชุมอยู่ แล้วมาบอกว่ามี

ปัญญาจะแก้เรื่องนี้ได้งั้นหรอ

 

ทาเคดะ-ก็อย่างที่ ซาซากิ พูดไปละนะบิกคุคุง ปัญหามันไม่ได้ยากถ้าเกิดพวกเราออกหน้าในตอนนี้มันก็แค่การทะเลาะ

กันของเด็กๆเท่านั้นแหละ แต่ถ้าพวกเราออกหน้านั่นหมายความเกิดสงครามระหว่างแก๊ง แล้ว เรื่องนี้ ก็จะเป็นผลแย่กว่า

ไม่ใช่หรอ

 

ผม-มันก็ใช่ครับ ตะ ตะ แต่.....ไอ้พวก2คนนั้นเรื่องที่พวกมันกำลังจะทำกันมันไม่ใช่แค่อาจจะทำให้อณาคตของ

คนในแก๊งต้องติดคุกเท่านั้นนะครับแต่อาจจะทำให้มีการสียชีวิตด้วยก็ได้นะครับ ถึงผมจะยังไม่เคยรู้จัก ซาซากิคนนั้นแต่

สำหรับชิโระผมรู้จักดีเลยละครับและชิโระบอกผมว่าสมัยเด็กๆเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนกับซาซากิ เพราะงั้นผมไม่สามารถ

จะปล่อยให้ไอ้พวก2คนนั้นต้องเดินไปผิดทางอีกแล้วครับ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง พวกคุณเองก็ไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น

ใช่มั้ยละครับ!!! พวกคุณถึงมาอยู่ด้วยกันในวันนี้ใช่มั้ยครับ!!!ทาเคดะซัง

ผมรู้แล้วละครับที่พวกคุณไม่สามารถออกหน้าในครั้งนี้ได้ ถ้างั้นทาเคดะซัง ซาซากิซังปล่อยเรื่องนี้ ให้พนง บริษัทคนนี้

เป็นคนทำหน้าที่นี้ดีกว่ามั้ยครับ ไม่ว่าจะเป็นความทะเยอทะยายหรืออุดมการณ์ของไอ้พวกบ้า2คนนั้น ผมจะทำลายมัน

ทิ้งให้หมดเองครับ รวมถึงแก๊งทาเคดะและแก๊งซาซากิปลอมๆนั่นด้วยครับ ผมของร้องละครับ!!!! ทาเคดะซัง ซาซากิซัง

 

 

 

แล้วก็เงียบกันทั้งห้องหลังจากที่ผมพูดจบ 

 

 

ซาซากิ-ฮ่าๆๆๆๆ ถูกใจแกจริงๆ ไอ้เด็กน้อย

ทาเคดะ-งั้นเธอจะทำยังไงหรอ บิกคุคุง เพราะสุดท้าย ไอ้2คนนั้นก็ต้องเป็นคนนำ รุ่นต่อไปอยู่ดี

 

ผม-อย่างที่ซาซากิซังบอกละครับ ไอ้พวกบ้านั่น ก็แค่ ถูกกดดัน จนไม่เหลือทางเลือกให้กับตัวเอง ถ้าปล่อยไว้แบบนี้มัน

ก็ แค่ ไม่ใคร คนใดคนนึ่งก็ต้องตายจากไป ถ้ามีคนตาย พวก ซาซากิซัง หรือทาเคดะซังไม่ใช่หรอครับที่จะเสียใจ

มากกว่าคนอื่นนะครับ

 

 

ผมก็เล่าแผนให้ทั้ง2คนฟัง ทั้งหมด

 

 

ทาเคดะ-อืม ได้สิงั้น จะตั้งแต่เธอเป็น หัวหน้าแก๊งละกันนะ

ซาซากิ-เห้ยเอาตราประทับมา

 

 

หลังจากนั้น ผมก็ได้ หนังสือแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าแก๊ง ทั้งทาเคดะ และ ซาซากิ

 

 

ซาซากิ-เห้ย โทชิโร่ แกไปช่วยไอ้เด็กนี่ด้วยละ

ทาเคดะ-มาคิชิมะ แกก็ไปกับเค้าด้วยสิ

ผม-คือผมสืบรู้มาแค่ว่าไอ้พวกบ้านั่นนัดเจอกันวันนี้แต่ไม่รู้เวลากับสถานที่เลยละครับ พอจะมีใครรู้บ้างมั้ยครับว่ามันนัด

เจอกันที่ไหน

มาคิชิมะ-นัดกันตอน2ทุ่มที่นอกเมืองครับ งั้นเด๋วผมจะพาไปครับ บิกคุซัง

 

ผม-ขอบคุณนะครับผมจะไม่ทำให้ทาเคดะซังและซาซากิซัง ต้องผิดหัวงแน่นอนครับ

 

 

พวกเราก็ออกมาแล้วมาคิชิมะ ก็พาผมมาที่ ที่ไอ้พวกบ้านั่นมันนัดกัน พอไปถึงก็มึดละไอ้พวกบ้านั่น มันก็กำลังมา

รวมตัวกันพวกผมก็เลยไปนั่งรออยู่ที่ลานกว้างกับพวกมาคิชิมะซังพวกเราก็นั่งดูดบุหรี่กันอยู่เงียบๆสักพักไอ้พวกบ้า

ก็มากัน

 

 

ชิโระ-นี่แก มาอยู่นี่ได้ยังไง

ซาซากิ-แกอีกแล้วงั้นหรอ

ผม-นี่ พวกเราน่าจะมานั่งคุยกันหน่อยนะ

ซาซากิ-ทำไมต้องฟังในสิ่งที่แกพูดด้วยวะ ไอ้พนง บริษัท

 

 

ผมก็เลยโยนกระดาษของแก๊งซาซากิที่มีตราของหัวหน้าแก๊งให้มันดู

 

 

ผม-ก็จริงที่เป็นแค่ พนงบริษัท แต่ว่านะ ตอนนี้ก็ยังเป็นหัวหน้าแก๊งยากุซาด้วยละนะ เฮ้ออออ

ซาซากิ-มะ มะ ไม่มีทาง พ่อ!!!!

ผม-ทีนี้แกก็นั่งลงสะ นี่คือคำสั่งของหัวหน้าแก๊งนะ ซาซากิ ไม่สิ เรียกแค่ริวก็พอแล้วละมั้ง

ซาซากิ-แก!!!ไม่เชื่อแกหรอกนะ เรื่องตำแหน่งปลอมๆนั่นน่ะ

ผม-งั้น แก ก็ลอง ถาม โทชิโร่ซัง ดูมั้ยละ

ซาซากิ-หึหึฮ่ะๆๆ ไอ้โง่เอ็ย คนๆนั้นน่ะโทชิโร่ มือขวา หัวหน้าแก๊งไม่มีทางอยู่กับแกได้หรอก เพราะเค้าต้องอยู่

ติดตัวหัวหน้าแก๊งซาซากิเสมอ

ผม-ก็ใช่น่ะสิ แล้วที่ยืนข้าง หลังนี่ใครละ

โทชิโร่-นายน้อย นี่คือคำสังจริงครับ

ซาซากิ-แก!!!....

ผม-นี่ พวกแก๊งซาซากิ กับ แก๊งทาเคดะ ช่วยนั่งลงก่อนได้มั้ย

ชิโระ-นี่แก หมายความไงวะ

ผม-นี ชิโระ ริว ถามจริงๆพวกแกคิดว่าพวกแก เก่งพอที่จะมานำแก๊งได้แล้วจริงๆหรอ

ซาซากิ-ทำไมจะนำไม่ได้ !!

ชิโระ-เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก อย่ามายุ่งจะได้มั้ย!!!

ผม-เฮ้อออออออ.........งั้นหรอ งั้นในนาม ของหัวหน้าแก๊ง ซาซากิ ขอไล่ ซาซากิ ริว ออกจากแก๊งตั้งแต่นี้เป็นต้น

ไป แกไม่ใช่ คนของแก๊งนี้แล้ว

ซาซากิ-ว่าไงนะ

 

 

แล้วริวก็วิ่งเข้ามาใส่ผมแต่โทชิโร่กันเอาไว้

 

 

โทชิโร่-ได้โปรดหยุดด้วยครับต่อให้เป็นนายน้อยถ้ากล้าหันคมดาบเข้าใส่หัวหน้าแก๊งของเรา ละก็ผมไม่เกรงใจนะครับ

ผม-ในนามของหัวหน้าแก๊ง ทาเคดะ ขอไล่ ทาเคดะ ชิโระ ออกจากแก๊ง

ชิโระ-แก

ผม-แกจะถามเหมือนกันสินะ เอ้า

 

 

ผมก็โยนกระดาษ ของแก๊งทาเคดะให้ชิโระดู

 

 

ผม-แกคงจำลายมือและตราประทับของพ่อแกได้สินะชิโระ

ชิโระ-นี่แกทำอะไรกับพ่ออ!!!

 

ผม-เฮ้อออออ ก็แค่ พวกแกมันน่าสมเพช มีปัญญาแค่นี้ กลับบอกจะนำ แก๊ง ไอ้พวกโง่ ชีวิตคนนะเว้ย ทำไมถึงเอาชีวิต

คนอื่น มาทิ้งวะ !!!!! คนพวกนี้ เค้าเชื่อใจพวกแก แต่แกกลับเดินนำพวกเค้าไปลงนรกงั้นหรอ!!!

 

พอพูดจบผมก็เดินออกมากลางวง

 

ผม-นี่ ชิโระ ริว พวกแก มา ต่อยกันมั้ย

ชิโระ-แกหมายความว่าพวกเรา3คนมาต่อยกันงั้นหรอ

 

ผม-ที่หมายถึงคือ พวกแก2คนอะ ลุมเข้ามาเลยแค่เด็กน้อยอย่างพวกแกต่อให้จะมีสัก2-3คนละก็แปปเดียวก็เสร็จแล้ว

จะทำให้พวกแกเห็นเองว่าหมัดของ คนที่ต้องแบกรับทุกอย่างอะ มันหนักแค่ไหน ไอ้พวกกระจอก!!!

 

 

พอผมพูดจบ ซาซากิ ก็วิ่งเข้ามาใส่ ขวาสินะ ผมหลับหมัดขวาปุ๊บ ก็เอาหมัดซ้ายฮุคไปที่คาง ซาซากิ ร่วงลงไป

 

 

ผม-นี่ซาซากิ แกคงยังไม่จบแค่นี้ใช่มั้ย ลุกขึ้นนะโว้ย!!!!!!!!

ชิโระ-นี่แกเป็นบ้าไปแล้วหรอ

ผม-ก็เออน่ะสิ!!! พวกแกก็รีบๆๆเข้ามาได้แล้วอย่าพูดมาก

 

 

ผมพูดจบ ชิโระ ก็วิ่งเข้ามาใส่พร้อมซาซากิ ผมถีบชิโระไปก่อนแล้ว ใส่ขวาตรงเข้าที่หน้าซาซากิ พอซาซากิล้มไปผมไป

ใส่ชิโระอีกหมัด แล้วก็หันมาใส่ ซาซากิ อีกที ไอ้พวกบ้า2ตัวก็ลงไปกองกับพื้น

 

 

ผม-เห้ย ลุกขึ้น!!!! ใครให้นอนวะ!!

ชิโระ-นะ นี่ แก............ อ๊อก อ๊อก

ซาซากิ-นี่แก เป็นตัวอะไรกันแน่

ผม-บอกแล้วใช่มั้ย ว่า จะให้พวกแกได้เห็น สิ่งที่เรียก ว่าเตรียมใจของจริงมันเป็นยังไง

 

 

แล้วจู่ๆ คนในกลุ่มซาซากิ ก็ชักมีด วิ่ง ตรงมาที่ผม

 

 

โทชิโร่-ระวังครับบิกคุซัง

 

 

แล้วโทชิโร่ก็เอาดาบ ที่พกมาปัดมีดนั่นออกไป แล้วก็ฟันใส่คนนั้น แต่มันกระโดถอยหลังทัน

 

 

โทชิโร่-แกเป็นใคร ไม่เคยเห็นหน้าในแก๊งเลยนะ

...-โฮ่ เกือบจะหลบพ้นแล้วสิ

 

 

แควก!! แล้วเสื้อไอ้หมอนั้น ก็ขาด พอมันถอดเสื้อตรงอก ด้านหน้า ที่ตัวมัน มีรอยสักยักษ์ม่วง อยู่ ใช่รอยสักนั่นผมไม่มี

ทางลืมแน่ๆ รอยสักยักษ์ นี่

 

 

ซาซากิ-แก...........ดาเตะ ถอยไปสะ

ดาเตะ-ซาซากิคุง จะให้หนีได้ยังไง ในเมื่อมีคนน่ากินอยู่ตรงหน้าแบบนี้

ผม-นี่แก รอยสักนั่น

ดาเตะ-เห๋ ไม่รู้จักงั้นหรอ แก๊งยักษ์อ่ะ

 

 

พอมันพูดจับผมก็วิ่งไปจับหัวมันแล้วเหวี่ยงมันเข้าไปกระแทก กับกำแพง ตึง!!!

 

 

ผม-มีเรื่องอยากจะถามอะไรดาเตะซังหน่อย เรื่องยักษ์ที่แกพูดน่ะ

ดาเตะ-แก นะ แก!!!

 

 

 

แล้วดาเตะ ก็เอาหัวโขกใส่ ผมก็กระโดดถอยหลังหลบแล้วก็กระโดดพุ่งเข้าไปแล้วรัวหมัดใส่เข้าไปที่ท้อง5-6ที ตุบ ตุบ

ตุบ แล้วก็ตามด้วยหมัดขวาเข้าที่ตาซ้ายพอผมต่อยไปหัวมันก็ไปกระแทกกับกำแพงอีกที

 

 

 

ผม-เอาละ แกจะบอกได้รึยังเรื่องยักษ์ที่แกภูมิใจนั่นอ่ะ เห้ยยยยย !! สลบไปแล้วหรอ วะ เฮ้ออออ เนี่ยนะยักษ์ กระจอก

เป็นบ้า

 

ผมก็หันกลับมาทางพวกชิโระ

 

ผม-เห้ย พวกแก 2คนอ่ะ จะนอนไปถึงไหน รีบๆมาต่อกันได้แล้วหน่า ถ้าพวกแกไม่เข้ามา งั้นจะเข้าไปหาพวกแกเองละกัน

 

และผมก็เดินเข้าไปหาพวกมัน

 

 

ผม-นี่ ทำไมพวกแก2คนไม่ลอง ช่วยกันเข้ามาสู้ละ อาจจะชนะก็ได้นะ

 

 

แล้วพวกมันก็วิ่งเข้ามาพร้อมกัน หึหึ ไอ้พวกนี้หลอกง่ายดีจริงๆ ผมก็เลยวิ่งใส่ พอไปถึงผมกระโดดเข่าลอยใส่

อกซาซากิ แล้ว ก็หันซ้ายไปใส่ชิโระต่อด้วยหมัดขวาเข้า ปลายคางมันแล้วซาซากิลุกขึ้นมาผมก็ศอกใส่ที่หางคิ้วซาซากิ

ลงไปนอนกองกับพื้น

 

 

ผม-เห้ยลุกขึ้น!!!! ถ้าชีวิตพวกแก ไม่มีค่าแล้วละก็ จะฆ่าแกให้เอง ไอ้พวกโง่ ยืนขึ้นสิโว้ยยยยย!!!!!!!

โทชิโร่-บิกคุซัง พอเท่านี้เถอะครับ แค่นี้นายน้อยก็ โดนไปเยอะแล้วครับ

ผม-ไม่ครับ คนที่ไม่เห็นคุณค่าชีวิตตัวเองว่าแย่แล้วแต่ไอ้พวกนี้ มัน เอาชีวิตของคนอื่นมาทิ้งด้วยนะครับ

ไอ้พวกโง่ ยืนขึ้นนะโว้ยยย !!!! เนี่ยหรอวะที่พวกแกเรียกว่าเตรียมใจกันมาแล้วน่ะ เห้ย!!!!!!!

 

 

แล้วผมก็เตะไปที่ท้องของซาซากิกับชิโระ คนละที

 

 

มาคิชิมะ-บิกคุซัง พอเถอะนะครับ

ผม-โธ่โว้ยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

พวกผมก็เดินกลับ

 

 

ชิโระ-นะ นี่แก!!

ซาซากิ-แก!!!

ผม-โฮ่ ยังจะลุกขึ้นอีกงั้นหรอ

โทชิโร่-บิกคุซัง ถึงเป็นคุณผม

มาคิชิมะ-นี่ปล่อยไปเถอะ

 

 

ผมก็เดินไปหาพวกมัน แล้วก็เอามือ บีบปากพวกมันทั้ง2คน

 

 

ผม-นี่ไอ้พวกบ้าจะบอกอะไรให้นะที่พวกแกรอดตายในวันนี้เนี่ย เพราะเห็นแก่ ทาเคดะซังและซาซากิซังหรอกนะ แต่ถ้า

หลังจากนี้ พวกแกยังจะพูดเรื่องเตรียมใจจอมปลอมนั่นออกมาอีกละก็ ถึงเวลนั้นจะฆ่าพวกแกอย่างไม่เสียดายเลยจำเอา

ไว้ ชีวิตไม่ใช่สิ่งที่จะเอามาทิ้งไอ้พวกโง่ พวกแก เลิกเข้ามายุ่งเรื่องของแก๊งได้ละ หลับไปสะ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินออกมา

 

 

ผม-ทุกคนในที่นี้ฟัง ทั้งแก๊งทาเคดะและซาซากิ ผมขอลาออกจากตำแหน่งหัวหน้าแก๊งตั้งแต่นี้เป็นต้นไป กลับไปหา

หัวหน้าแก๊งตัวจริงของพวกคุณได้แล้วนะครับการเล่นเป็นหัวหน้าแก๊งปลอมๆของไอ้บ้า2ตัวนี้มันจบแล้วครับ

งั้นไปละ บาย

 

 

แล้วผมก็จุดไฟเผาการดาษแต่งตั้งที่ได้รับมาจากทาเคดะซังและซาซากิซัง

 

 

โทชิโร่-แบบนี้มัน

ผม-ผมก็บอกแล้วนะครับ ว่าผม เป็น แค่ พนง บริษัท โรงแรมเท่านั้นครับ ไม่คิดจะเป็นหัวหน้าแก๊งอะไรนี่หรอก ผมแค่

ทนเห็นการกระทำของไอ้พวกโง่2ตัวนี้ไม่ได้เท่านั้นเอง ครับ

 

มาคิชิมะ-ขอบคุณบิกคุซังมากเลยนะครับ ที่ช่วย นายน้อย ของพวกเราเอาไว้

ผม-เฮ้อ!!! ครับ ยังไงผมขอฝากไอ้พวกบ้า 2ตัว นี้ด้วยนะครับ มาคิชิมะซัง โทชิโร่ซัง งั้นผมขอกลับบ้านไปทำธุระก่อน

นะครับ

 

 

 

หลังจากนั้นผมก็ออกมาเฮ้อออออจบสักทีเหนื่อยเป็นบ้า แล้วผมก็เลยขับรถกลับไปที่บ้าน พอไปถึงทานากะซังก็ยืนรอ

อยู่ พอผมลงไป

 

 

พ่อบ้าน-คะ คุณท่าน!! ไปทำอะไรมาครับ

ผม-ไม่มีอะไรหรอกครับ

 

 

แล้วพวกฮารุก็วิ่งกันออกมา

 

 

ฮารุ-ที่รักคะ!!! ทำไมชุดถึงมีแต่เลือดคะ

พลอย-อย่าบอกนะว่าไปมีเรื่องอีกแล้ว

ผม-เฮ้ออองั้นเด๋วผมไปอ่าบน้ำก่อนนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-ที่รักเป็นอะไรมั้ยคะ ขอฮารุดูหน่อยนะคะ

ผม-ทุกคนไปปาร์ตี้ต่อเถอะนะครับ เด๋ว ผม ลงมา

 

 

ผมก็ขึ้นมาบน ห้องแล้วก็เข้าไปอ่าบน้ำแต่งตัวออกมา

 

 

ฮารุ-ที่รักไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนใช่มั้ยคะ

ผม-ผมไม่เป็นอะไรครับ

ฮารุ-แล้วเลือดที่ชุดมาจากไหนละคะ

ผม-ฮารุซัง ผมหิวมากเลยละครับมีอะไรทานมั้ยครับ

ฮารุ-มีสิคะ เยอะเลย นะ ที่รัก ไม่เป็นอะไรจริงๆนะคะ

ผม-ไม่เป็นไรจริงๆครับ

ฮารุ-งั้นลงไปข้างล่างกันเถอะนะคะ

 

 

ผมก็ลงมาข้างล่าง ก็มานั่งกินงานเลี้ยงกันสักพักก็แยกย้ายกันไปนอน