ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
ฮารุ-นี่ๆๆๆ ตื่นได้แล้วค่ะ บิกคุคุง
ผม-อืมมมมม ง่วงจังเลยครับ
ฮารุ-ไปทำงานวันแรกจะสายไม่ได้นะคะ
ผม-คร้าบบ
 
แล้วผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันอ่าบน้ำเสร็จ
 
ฮารุ-วันนี้ใส่ชุดนี้ไปทำงานนะ
ผม-เอ๋ ต้องใส่สูทผูกไทร์ ไปทำงานจริงๆหรอครับ
ฮารุ-ก็จริงน่ะสิคะเมื่อวานก็พาไปซื้อครบหมดแล้วนี่คะ เอ้ายืนตรงๆฮารุจะผูกไทร์ให้
ผม-ครับๆ
ฮารุ-เอ้าเรียบร้อย
ผม-ขอบคุณครับ วันนี้ฮารุซังไปเรียนใช่มั้ยครับ
ฮารุ-ใช่จ๊ะ แต่เด๋วฮารุจะส่ง บิกคุคุงไปทำงานก่อนแล้วฮารุค่อยไป
ผม-งั้นผมไปก่อนนะครับ
ฮารุ-ลืมอะไรรึป่าวคะ
ผม-อ่อ จริงด้วยลืม ใส่สูท ลืมได้ไงกันนะ ฮ่ะๆ
ฮารุ-ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ
ผม-แล้วเรื่อง อะไรหรอครับ
ฮารุ-โธ่!!!! ฮารุเคยบอกแล้วใช่มั้ยคะ ว่าก่อนออกจากบ้าน ต้องทำยังไงคะ
ผม-จะ จะ จุ๊บ ครับ
ฮารุ-ก็รู้นี่คะ ทำไมต้องให้ฮารุพูดหลายรอบ
ผม-ครับ
 
 
แล้วผมก็ต้องจุ๊บฮารุก่อนออกจากบ้านทุกวัน พอจุ๊บเสร็จฮารุก็หยิบเสื้อสูทมาใส่ให้
 
 
ฮารุ-งั้นวันแรก ฮารุจะให้ค่าขนม20000เยนละกันนะคะ
ผม-เอ๋!! ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ
ฮารุ-แต่ถ้ามีเงินเยอะๆแล้วบิกคุคุงเอาเงินไปลงกับรถหมดแล้งบ้านเราจะเอาอะไรกินคะ และถ้าเกิดฮารุจับได้ว่าบิกคุคุง
มี สาวๆมาติดละก็ ฮารุไม่ปล่อยไว้แน่ๆค่ะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ
ฮารุ-แล้วรีบกลับบ้านนะคะ
ผม-ครับบ
 
 
แล้วผมก็ขับรถออกจากบ้านฮารุมาที่บริษัท ผมก็กดลิฟต์ขึ้นมาบนสุด
 
 
เลขา-กลับมาแล้วหรอคะ
ผม-กลับมาแล้วครับ วันนั้นที่ฮารุซังพูดไม่ดีไป ต้องขอโทษแทนด้วยนะครับ
เลขา-ไม่เป็นไรค่ะ ปกติแล้วคุณหนูไม่ค่อยสนใจคนอื่นเท่าไหร่ แต่พอวันนั้นเห็นบอกว่าเป็นแฟนบิกคุคุง ก็เลยตกใจนิดหน่อยค่ะ
ผม-งะ งั้น หรอครับ จริงสิครับ โอคะวะซังอยู่มั้ยครับ
เลขา-อยู่ค่ะ กำลังจะเตรียมไปประชุมค่ะ
ผม-งั้นผมขอเข้าไปพบ โอคะวะซังหน่อยนะครับ
เลขา-เชิญค่ะ
 
ก๊อกๆๆ
 
ผม-โอคะวะซังครับ ขออนุญาตนะครับ
โอคะวะซัง-มาแล้วหรอ พอใส่ชุดแบบนี้แล้ว ดูเหมือน พนง บริษัท แล้วนะ
ผม-ฮ่ะๆ งะ งั้นหรอครับ ผมเขิลๆยังไงไม่รู้ครับ
โอคะวะซัง-ดูดีออก ไม่ต้องเขิลๆ
ผม-คะ ครับ
โอคะวะซัง-จริงสิ บิกคุคุง ปีนี้อายุ 21แล้วสินะ
ผม-ใช่ครับ
โอคะวะซัง-ตอนแรกยังคิดว่าอายุ เท่ากับพวกชิโระอยู่เลยนะ
ผม-อ่อผมน่าจะแก่กว่าชิโระ2ปีครับ
 
โอคะวะซัง-แล้วทำไมถึงมาเรียนพร้อมชิโระได้ละ ไปทำอะไรมางั้นหรอ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้โอคะวะซังฟังเรื่องรอยสัก เรื่องแก๊ง
 
 
โอคะวะซัง-เป็นอย่างงั้นเองหรอเนี่ย ว่าแต่ ที่รอดมาได้นี่ก็เก่งแล้วละนะ
ผม-ไม่หรอกครับ ผมมันก็แค่ดวงดี ตอนนั้นเลยรอดมาได้
โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นไปทำงานเถอะ เอกสารอยู่บนโตีะในห้องแล้วนะ
ผม-ครับผม
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องโอคะวะซังกลับไปทำงานที่ห้อง เอกสารที่แสนจะเยอะกองเป็นภูเขาพอทำไปเรื่อยๆ
แทนที่จะลดลง กลับมีมาเพิ่มเรื่อยๆ
 
 
ผม-คือ ของวันนี้ยังมีมาอีกหรอครับเนี่ย นี่ก็ จะเย็นแล้วนะครับ
เลขา-ค่ะ ขอให้ช่วยเร่งมือด้วยนะคะ งานค้างที่ บิกคุคุง เยอะมากเลยค่ะ
ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นวันนี้ผมจะพยายามเคลียเอกสารให้เยอะที่สุดครับ
เลขา-งั้นถ้าจะเอาอะไรเพิ่มเติมก็เรียกได้เลยนะคะ
ผม-ครับ
 
 
หลังจากที่เลขาออกไป ผมก็ต้องมานั่งปั่นงาน ทั้งงานเก่างานใหม่ ตายแน่ๆๆ ระหว่างที่ผม ไล่เคลียงานเก่าอยู่ ก็มีคน
โทรมา
 
ผม-ฮัลโหลครับ
ฮารุ-บิกคุคุง อยู่ไหนหรอคะ
ผม-ผมนั่งทำงานอยู่เลยครับ
ฮารุ-แต่นี่มันจะมึดแล้วนะคะ คุณพ่อก็กลับมาบ้านแล้วด้วย
ผม-งะ งั้น เด๋วผมรีบทำแล้วรีบกลับบ้านนะครับ
ฮารุ-ก็ได้ค่ะ วันนี้ฮารุจะทำอาหารเย็นด้วยนะ รีบๆกลับบ้านนะคะ
ผม- งั้นผมรีบทำงานก่อนนะครับ
 
 
 
หลังจากวางสาย ฮารุ เสร็จปุ๊บ ก็หันมาปั่น งานต่อ แต่ดูดีๆ แฟ้มเอกสาร นี้ ยอดมันแปลกๆแหะ ปกติยอดมันต้องตรงสิ
ผมก็เปิดไปเรื่อยๆๆ ยอดไม่ตรงกันสักอัน เฮ้อ สงสัยต้องส่งกลับไปทำมาใหม่สะละมั้งเนี่ย สาขาไหนกันนะถึงทำเอกสาร
ออกมาแบบนี้ผมเลยไปดูที่หน้าปกแฟ้มว่าเป็นสาขาไหนสรุปมันเป็น ของสาขา ที่ฮารุจะต้องไปตรวจสอบ ที่เรานัดกันไป
เที่ยวด้วย พอเห็นแบบนั้นผมเลยแยกแฟ้มไว้ก่อนยังไม่ได้ส่งกลับไปแก้ ในระหว่างที่ คิดว่าจะเอาไงกับแฟ้มนี้ดี
 
ก๊อกๆๆ
 
เลขา-บิกคุซัง นี่มันก็3ทุ่มกว่าแล้ว ขอ อนุุญาตกลับก่อนนะคะ
ผม-3ทุ่มกว่าแล้วหรอ ครับ งั้นกลับบ้านเถอะนะครับเด๋วผมอยู่ต่ออีกแปปนึง ก็จะกลับแล้วครับ
เลขา-แล้วก็เมื่อกี้คุณหนู โทรมาบอกให้บิกคุซังกลับบ้านได้แล้วค่ะ
ผม-เอ่ ฮารุซังโทรมาหรอครับ
เลขา-ค่ะ น้ำเสียงโมโหมากเลยนะคะ
ผม-หรอครับ งั้นเด๋วผมทำต่ออีกแปปนึงก็จะกลับแล้วครับ
เลขา-เข้าใจแล้วค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
 
พอเลขาออกไป ผมก็เลยหยิบมือถือมาดู ชิบหาย ฮารุโทรมา 8 ครั้ง ผมเลยรีบโทรกลับไปก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
 
 
ผม-ฮัลโหลฮารุซัง ขอโทษนะครับ พอดีทำงานแล้วมันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยไม่ได้รับสาย ฮารุ ขอโทษนะครับ
ฮารุ-แล้ว เมื่อไหร่จะกลับคะ นี่มันดึกแล้วนะคะ
ผม-จะเสร็จแล้วครับ อีกแปปนึงนะ
ฮารุ-อีกแปปนึง มาหลายครั้งแล้วนะคะ
ผม-จะเสร็จแล้วครับ เด๋วผมรีบกลับบ้านนะครับ
ฮารุ-ถ้ามาช้า คงจะรู้ใช่มั้ยคะ ว่าจะเจออะไร
ผม-ระ ระ รุ้สิครับ ฮ่ะๆ งั้นผมจะรีบกลับบ้านให้ไวที่สุดเลยนะครับ
ฮารุ-ค่ะ
 
 
หลังจากวางสายฮารุไปผมก็รีบปั่น งานแฟ้มสุดท้าย เสร็จ ดูนาฬิกา อีก10นาทีเที่ยงคืน ชิบหายแล้ว กุตายแน่ๆ
งานนี้ ผมก็เลยรีบเก็บของ แล้วก็เอาแฟ้มเจ้าปัญหา กลับไปบ้านด้วย พอมาถึงบ้าน ก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้านถ้าฮารุมา
เจอตอนนี้ละก็ ตายแน่ๆตู
 
 
พ่อบ้าน-ยินดีตอนรับกลับบ้านครับ บิกคุซัง
ผม-อ๊าาาา!!! ตกใจหมดเลยครับ ทีหลังอย่ามาเงียบๆแบบนี้สิครับ เฮ้อออ โล่งงง นึกว่า ฮารุซังสะอีก
พ่อบ้าน-ถ้าคุณหนูละก็ นั่งรอบิกคุซัง อยู่ที่ห้องอาหาร มาตั้งแต่เย็นแล้วครับ
ผม-เอ๋ ตั้งแต่เย็น
พ่อบ้าน-ใช่ครับตั้งแต่ตอนเย็น
ผม-ยะ ยะ อย่า...บอกนะว่า ตอนนี้ฮารุซังก็ ยังง......
พ่อบ้าน-ใช่ครับ ตอนนี้ก็ยังนั่งรออยู่ที่ห้องอาหารเหมือนเดิมครับ
ผม-งะ งะ งั้น ผมไปหาฮารุซังก่อนนะครับ
พ่อบ้าน-ครับถ้าจะรับอะไรเพิ่มก็เรียกได้เลยนะครับ
ผม-คะ ครับ
 
 
 
แล้วผมก็เดินไปทางห้องอาหารที่ฮารุนั่งรออยู่บอกตรงๆ ผมไม่อยากให้ทางเดินนี้มันจบลงอยากให้ทางเดินมันยาวไป
เรื่อยๆ ทางเดินยาวมากแปปเดียวเท่านั้นก็ถึงหน้าห้องอาหาร แต่ไม่กล้าเข้าแหะ งั้นลองแอบดูก่อนละกันนะ ผมก็ค่อยๆ
เปิดประตูออกแบบเบาที่สุดและเงียบที่สุดในชีวิต
 
 
ฮารุ-ทำอะไรอยู่หรอคะ
ผม-อะ อ่อ ประตูนี้มันสวยดีนะครับ
ฮารุ-งั้นคืนนี้ก็นอนกับประตูไปละกันนะคะ
ผม-เอ๋!!! ผมอยากนอนกับฮารุซังมากกว่านี่ครับ
ฮารุ-แล้วฮารุบอกให้กลับบ้านไวๆใช่มั้ยคะ
ผม-มันก็ใช่ครับแต่งานเก่ามันค้างเยอะมากเลยครับทำเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักทีอะครับ
ฮารุ-งั้นหรอ งั้นก็วางแฟ้มงาน แล้วมานั่งทางข้าวได้แล้วค่ะ
 
 
หลังจากฮารุพูดจบก็ มาดึงแฟ้มงานไปแล้วก็ ถอดเสื้อสูท ออกให้ผม แล้วผมก็นั่งกินข้าว คุยเล่นกับฮารุเรื่องที่มหาลัยที่ฮารุเรียน
 
 
ผม-จริงสิฮารุจำ โรงแรมที่ ฮารุจะต้องไปตรวจอาทิตย์นี้ได้มั้ยครับ
ฮารุ-จำได้สิคะ มีอะไรหรอ
ผม-ฮารุลองดูแฟ้มงานให้ผมหน่อย ลองดูยอดรวม ในแต่ ละวันสิ มันไม่ตรงกัน เลยอ่ะ เหมือนมีใคร พยายามจะปลอม
แปลงตัวเลขเลยครับ
ฮารุ-อืมมมมมม มันเหมือนจริงๆด้วยนะ งั้นเด๋วพรุ้งนี้ต้องบอกคุณพ่อแล้วละค่ะ แบบนี้
ผม-เฮ้ออ อิ่มแล้ววว อร่อยมากเลยละครับ ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง
ฮารุ-หรอถ้ามาตอนที่ทำเสร็จใหม่ๆจะอร่อยกว่านี้อีกแท้ๆ
ผม-งั้นผมไปทำงานต่อละนะครับ
ฮารุ-เด๋วสิคะทำงานต่อนี่ หมายความว่าไงคะ
ผม-ก็ขับรถกลับไปบริษัทแล้วก็นั่งทำงานต่อ เพราะว่าเอกสารเก่ามันค้างที่ผมตอนนี้เยอะมากเลยครับ
ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ ถ้าบิกคุคุุงกลับไปทำงานโดยที่ไม่พักผ่อน ฮารุจะให้คุณพ่อไล่บิกคุคุงออก
ผม-เอ๋ ใช้อำนาจในทางที่ผิดนะแบบนี้
ฮารุ-ไม่สน งั้นก็ป่ะเราขึ้นนอนกัน เรื่องงานค่อยคิดพรุ้งนี้นะคะ
 
 
 
หลังจากนั้นพวกเราก็ขึ้นอนกันทันที่เนื่องจากพวกเราง่วงมากๆ มากถึงที่สุดแล้วผมก็หลับไปยาวๆ มาสดุ้งตื่นมาตอน
เที่ยง ทำงานวันที่2ก็เข้างานบ่ายหรอเนี่ย ผมรีบอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จ ลงมาด้านล่างก็ไม่เจอใครเลยผมก็เลย ขับรถดิ่งไป
ที่บริษัท พอขึ้นลิฟต์ไปก็เจอ เลขาโอคะวะซัง
 
 
 
เลขา- บิกคุซัง?
ผม-คือว่าขอโทษนะครับที่ มาทำงานวันที่2ก็ มาเข้างานบ่ายโมงสะแล้วครับ เด๋วผมจะรีบปั่นงาน ที่ค้างให้นะครับ
เลขา-เอ๋ ไม่สบายหายแล้วหรอคะ ไม่นอนพักแบบนี้จะดีหรอคะ
ผม-เอ๊ะ ผม....... ไม่สบายหรอครับ
เลขา-ค่ะ ท่านประธานบอกว่าวันนี้บิกคุซังไม่สบายเลยให้ลาป่วยค่ะ
ผม-คือผมก็กลับไปนั่งกินข้าวแล้วก็คุยกับฮารุซัง........นะ นึกไม่ออกแล้วครับ มารู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้วครับ
เลขา-งะ งั้นหรอคะ กลับบ้านพักผ่อนดีกว่านะคะแบบนี้
ผม-ฮ่ะๆ นั่นสินะครับ แต่ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้วเด๋วผมขอทำงานสักแปปละกันนะครับ
เลขา-งั้นเด๋วจะเอาน้ำเข้าไปให้นะคะ
ผม-ขอบคุณครับ
 
 
 
แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน ก็มานั่งนึกเราไม่สบายงั้นหรอ?? ตัวก็ไม่ร้อน ไอ ก็ไม่มี เอ..........มันยังไงหว่า หลัง
จากที่ผมนั่งคิดอยู่แปปนึง เลขาของโอคะวะซัง ก็เอาน้ำมาให้แล้วผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยจนมารู้สึกตัวอีกทีก็5โมงเย็นคือ
ใครบอกงานนั่งโต๊ะแล้วไม่เมื่อยนะ ไม่จริงเล๊ยยยยยยยยปวดหลังไปหมด ผมเลยยืนเย้นเส้นยืดสายหน่อยไม่ไหวฮ่ะๆ วัน
นี้เป็นวันแรกที่รู้สึกว่า วิวจากที่ทำงานตอนเย็นมันจะสวยแบบนี้ อาจจะเพราะเวลามาทำงานทีไรมักจะต้องรีบ
ก้มหน้าก้มตาตลอดจนบางทีอาจจะลืมมองสิ่งที่อยู่รอบตัวเรา
 
 
ก๊อกๆๆๆ
 
ผม-ครับ
ฮารุ-มาอยู่ที่นี่เองหรอคะ
ผม-เอ๊ะ.......ฮารุซังรู้ได้ไงครับเนี่ยว่าผมอยู่ที่นี่
ฮารุ-เฮ้ออออ นอกจากบ้าน แล้วจะอยู่ที่ไหนได้อีกหรอคะ ถ้าไม่ใช่ที่นี่
ผม-ฮ่ะๆ ฮารุซังของผมเก่งจริงๆเลยนะครับ
ฮารุ-ชมฮารุไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะคะ
ผม-แล้ววันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างครับ สนุกมั้ยครับ
ฮารุ-วันนี้นะมีเรื่องสนุกๆ ที่มหาลัยด้วยแหละนะ
ผม-งั้นหรอครับ ดีจังเลยนะครับ ผมเห็นฮารุซังมีความสุขทีไรมันทำให้ผมมีแรงทำงาน เลยละครับ
ฮารุ-จริงหรอคะ ฮิฮิ
ผม-จริงสิครับงั้นวันนี้เรากลับบ้านกันเลยมั้ยครับนี่ก็เย็นแล้วด้วย
ฮารุ-เอ๋ วันนี้บิกคุคุงชวนกลับบ้านหรอเนี่ย?? เห็นปกติเอาแต่ขอทำงานอีกแปปนึงตลอดเลยไม่ใช่หรอ
ผม-ก็วันนี้ อาจจะรู้สึกอยากจะรีบกลับบ้านไปเจอครอบครัวละมั้งครับฮ่ะๆ
ฮารุ-ป่ะ งั้นเราไปกันเถอะ
ผม-ครับ งั้นเด๋วผมเก็บของแปปนึงนะ
 
 
พอผมเก็บของเสร็จก็ออกมาจะลงลิฟต์
 
 
ผม-อ๊ะจริงสิครับ วันนี้ผมทำไปได้แค่ 2 แฟ้มนี้นะครับ ส่งให้โอคะวะซังได้เลยนะครับ
เลขา-ทราบแล้วค่ะ
ฮารุ-ชิสุกะซัง วันนี้ยังเหลืองานที่ยังทำไม่เสร็จหรอคะ
เลขา-อ่องานส่วนตัวเสร็จหมดแล้วค่ะ เหลือแค่รองานที่บิกคุซัง เอามาให้ท่านประธานเท่านั้นค่ะ
ผม-เอ๊ะ ทุกครั้งที่อยู่ดึกนี่เป็นเพราะผมหรอครับ
เลขา-มะ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกนะคะ มันเป็นหน้าที่ค่ะที่ต้องรอส่งเจ้านายกลับบ้านก่อนถึงจะเลิกงานได้ค่ะ
ผม-งั้นก็ทำกับเฉพาะโอคะวะซังคนเดียวพอนะครับ กับผมอันนไหนงานด่วนบอกเลยนะครับเด๋วผมจะรีบทำให้ก่อน แล้ว
ถ้าอันไหนเสร็จแล้วผมจะมาวางให้ที่โต๊ะนะครับ
เลขา-ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็คงต้องทำตามหน้าที่ต่อค่ะ
ฮารุ-ก็ตามที่ชิสุกะซังบอกนั่นแหละค่ะ แต่ละคนมีหน้าทีคนตัวเองนะคะ
ผม-คะ ครับ เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-ชิสุกะซัง ก็เก็บของเถอะ จะได้รีบกลับบ้านนะคะ เด๋วจะมึดสะก่อน
เลขา-รับทราบค่ะคุณหนู
 
 
พอลิฟต์มาผมกับฮารุก็เข้าไปลงมาเอารถข้างล่าง แล้วก็ขับรถออกมาจากที่ทำงานตรงกลับบ้าน
 
 
ฮารุ-นี่คุณคะ คุณต้องเริ่มชินกับการมี พนง แล้วนะคะ ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ พนง อาจจะไม่เชื่อฟังเราก็ได้นะคะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ
ฮารุ-ใช่ค่ะ อย่างเช่นเรื่องของชิสุกะซัง สิ่งที่เค้าพูดมันคือหน้าที่สำหรับเค้าเพราะงั้นเราก็ต้องเคารพในสิ่งที่เค้าต้องทำ
ด้วยนะคะ แล้วอีกหน่อย เราจะต้องมีบ้าน เป็นของเราเองแล้วก็ต้องมี พนง เป็นของพวกเราที่เราต้องดูแลด้วยนะคะ
เพราะแบบนั้นแหละช่วยทำตัวให้ชินได้แล้วนะคะ
ผม-คะ ครับ เข้าใจแล้วครับ
ฮารุ-ดีค่ะ
ผม-จริงสิ วันนี้ ผมไม่สบายหรอครับ
ฮารุ-ก็ใช่นะสิคะ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ แล้วก็เดินขึ้นห้องมาด้วยกันดีๆแต่จู่ๆก็ลมลงนอนชุดก็ไม่เปลื่ยนนะคะ พอฮารุ
ออกจากห้องน้ำมาก็เลยมาดู สรุปคือเป็นไข้ คะ แล้วฮารุก็ปลุกมากินยา แล้วก็ให้นอนต่อ เช้ามาฮารุก็ลงไปบอกคุณพ่อ
เรื่องนี้ คุณพ่อก็เลยบอกว่าวันนี้ให้พักไปก่อน
ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมก็จำได้แค่ กินข้าวเสร็จ แล้วก็ขึ้นห้องนอน แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยครับรู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้ว
ครับ
ฮารุ-ก็ฮารุเห็นไม่สบาย ฮารุก็เลยไม่ได้ปลุก
ผม-ระ หรอครับ
 
แล้วพอเราถึงบ้านเราก็กินข้าว แล้วก็ขึ้นไปกินยานอน เช้ามาก็หายไม่สบาย แล้วผมก็ไปทำงานตามปกติ