ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ฮารุ-นี่ๆๆๆ ตื่นได้แล้วค่ะ บิกคุคุง

ผม-อืมมมมม ง่วงจังเลยครับ

ฮารุ-ไปทำงานวันแรกจะสายไม่ได้นะคะ

ผม-คร้าบบ

 

แล้วผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันอ่าบน้ำเสร็จ

 

ฮารุ-วันนี้ใส่ชุดนี้ไปทำงานนะ

ผม-เอ๋ ต้องใส่สูทผูกไทร์ ไปทำงานจริงๆหรอครับ

ฮารุ-ก็จริงน่ะสิคะเมื่อวานก็พาไปซื้อครบหมดแล้วนี่คะ เอ้ายืนตรงๆฮารุจะผูกไทร์ให้

ผม-ครับๆ

ฮารุ-เอ้าเรียบร้อย

ผม-ขอบคุณครับ วันนี้ฮารุซังไปเรียนใช่มั้ยครับ

ฮารุ-ใช่จ๊ะ แต่เด๋วฮารุจะส่ง บิกคุคุงไปทำงานก่อนแล้วฮารุค่อยไป

ผม-งั้นผมไปก่อนนะครับ

ฮารุ-ลืมอะไรรึป่าวคะ

ผม-อ่อ จริงด้วยลืม ใส่สูท ลืมได้ไงกันนะ ฮ่ะๆ

ฮารุ-ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ

ผม-แล้วเรื่อง อะไรหรอครับ

ฮารุ-โธ่!!!! ฮารุเคยบอกแล้วใช่มั้ยคะ ว่าก่อนออกจากบ้าน ต้องทำยังไงคะ

ผม-จะ จะ จุ๊บ ครับ

ฮารุ-ก็รู้นี่คะ ทำไมต้องให้ฮารุพูดหลายรอบ

ผม-ครับ

 

 

แล้วผมก็ต้องจุ๊บฮารุก่อนออกจากบ้านทุกวัน พอจุ๊บเสร็จฮารุก็หยิบเสื้อสูทมาใส่ให้

 

 

ฮารุ-งั้นวันแรก ฮารุจะให้ค่าขนม20000เยนละกันนะคะ

ผม-เอ๋!! ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ

ฮารุ-แต่ถ้ามีเงินเยอะๆแล้วบิกคุคุงเอาเงินไปลงกับรถหมดแล้งบ้านเราจะเอาอะไรกินคะ และถ้าเกิดฮารุจับได้ว่าบิกคุคุง

มี สาวๆมาติดละก็ ฮารุไม่ปล่อยไว้แน่ๆค่ะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ

ฮารุ-แล้วรีบกลับบ้านนะคะ

ผม-ครับบ

 

 

แล้วผมก็ขับรถออกจากบ้านฮารุมาที่บริษัท ผมก็กดลิฟต์ขึ้นมาบนสุด

 

 

เลขา-กลับมาแล้วหรอคะ

ผม-กลับมาแล้วครับ วันนั้นที่ฮารุซังพูดไม่ดีไป ต้องขอโทษแทนด้วยนะครับ

เลขา-ไม่เป็นไรค่ะ ปกติแล้วคุณหนูไม่ค่อยสนใจคนอื่นเท่าไหร่ แต่พอวันนั้นเห็นบอกว่าเป็นแฟนบิกคุคุง ก็เลยตกใจนิดหน่อยค่ะ

ผม-งะ งั้น หรอครับ จริงสิครับ โอคะวะซังอยู่มั้ยครับ

เลขา-อยู่ค่ะ กำลังจะเตรียมไปประชุมค่ะ

ผม-งั้นผมขอเข้าไปพบ โอคะวะซังหน่อยนะครับ

เลขา-เชิญค่ะ

 

ก๊อกๆๆ

 

ผม-โอคะวะซังครับ ขออนุญาตนะครับ

โอคะวะซัง-มาแล้วหรอ พอใส่ชุดแบบนี้แล้ว ดูเหมือน พนง บริษัท แล้วนะ

ผม-ฮ่ะๆ งะ งั้นหรอครับ ผมเขิลๆยังไงไม่รู้ครับ

โอคะวะซัง-ดูดีออก ไม่ต้องเขิลๆ

ผม-คะ ครับ

โอคะวะซัง-จริงสิ บิกคุคุง ปีนี้อายุ 21แล้วสินะ

ผม-ใช่ครับ

โอคะวะซัง-ตอนแรกยังคิดว่าอายุ เท่ากับพวกชิโระอยู่เลยนะ

ผม-อ่อผมน่าจะแก่กว่าชิโระ2ปีครับ

 

โอคะวะซัง-แล้วทำไมถึงมาเรียนพร้อมชิโระได้ละ ไปทำอะไรมางั้นหรอ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เล่าทุกอย่างให้โอคะวะซังฟังเรื่องรอยสัก เรื่องแก๊ง

 

 

โอคะวะซัง-เป็นอย่างงั้นเองหรอเนี่ย ว่าแต่ ที่รอดมาได้นี่ก็เก่งแล้วละนะ

ผม-ไม่หรอกครับ ผมมันก็แค่ดวงดี ตอนนั้นเลยรอดมาได้

โอคะวะซัง-งั้นหรอ งั้นไปทำงานเถอะ เอกสารอยู่บนโตีะในห้องแล้วนะ

ผม-ครับผม

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องโอคะวะซังกลับไปทำงานที่ห้อง เอกสารที่แสนจะเยอะกองเป็นภูเขาพอทำไปเรื่อยๆ

แทนที่จะลดลง กลับมีมาเพิ่มเรื่อยๆ

 

 

ผม-คือ ของวันนี้ยังมีมาอีกหรอครับเนี่ย นี่ก็ จะเย็นแล้วนะครับ

เลขา-ค่ะ ขอให้ช่วยเร่งมือด้วยนะคะ งานค้างที่ บิกคุคุง เยอะมากเลยค่ะ

ผม-เข้าใจแล้วครับ งั้นวันนี้ผมจะพยายามเคลียเอกสารให้เยอะที่สุดครับ

เลขา-งั้นถ้าจะเอาอะไรเพิ่มเติมก็เรียกได้เลยนะคะ

ผม-ครับ

 

 

หลังจากที่เลขาออกไป ผมก็ต้องมานั่งปั่นงาน ทั้งงานเก่างานใหม่ ตายแน่ๆๆ ระหว่างที่ผม ไล่เคลียงานเก่าอยู่ ก็มีคน

โทรมา

 

ผม-ฮัลโหลครับ

ฮารุ-บิกคุคุง อยู่ไหนหรอคะ

ผม-ผมนั่งทำงานอยู่เลยครับ

ฮารุ-แต่นี่มันจะมึดแล้วนะคะ คุณพ่อก็กลับมาบ้านแล้วด้วย

ผม-งะ งั้น เด๋วผมรีบทำแล้วรีบกลับบ้านนะครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะ วันนี้ฮารุจะทำอาหารเย็นด้วยนะ รีบๆกลับบ้านนะคะ

ผม- งั้นผมรีบทำงานก่อนนะครับ

 

 

 

หลังจากวางสาย ฮารุ เสร็จปุ๊บ ก็หันมาปั่น งานต่อ แต่ดูดีๆ แฟ้มเอกสาร นี้ ยอดมันแปลกๆแหะ ปกติยอดมันต้องตรงสิ

ผมก็เปิดไปเรื่อยๆๆ ยอดไม่ตรงกันสักอัน เฮ้อ สงสัยต้องส่งกลับไปทำมาใหม่สะละมั้งเนี่ย สาขาไหนกันนะถึงทำเอกสาร

ออกมาแบบนี้ผมเลยไปดูที่หน้าปกแฟ้มว่าเป็นสาขาไหนสรุปมันเป็น ของสาขา ที่ฮารุจะต้องไปตรวจสอบ ที่เรานัดกันไป

เที่ยวด้วย พอเห็นแบบนั้นผมเลยแยกแฟ้มไว้ก่อนยังไม่ได้ส่งกลับไปแก้ ในระหว่างที่ คิดว่าจะเอาไงกับแฟ้มนี้ดี

 

ก๊อกๆๆ

 

เลขา-บิกคุซัง นี่มันก็3ทุ่มกว่าแล้ว ขอ อนุุญาตกลับก่อนนะคะ

ผม-3ทุ่มกว่าแล้วหรอ ครับ งั้นกลับบ้านเถอะนะครับเด๋วผมอยู่ต่ออีกแปปนึง ก็จะกลับแล้วครับ

เลขา-แล้วก็เมื่อกี้คุณหนู โทรมาบอกให้บิกคุซังกลับบ้านได้แล้วค่ะ

ผม-เอ่ ฮารุซังโทรมาหรอครับ

เลขา-ค่ะ น้ำเสียงโมโหมากเลยนะคะ

ผม-หรอครับ งั้นเด๋วผมทำต่ออีกแปปนึงก็จะกลับแล้วครับ

เลขา-เข้าใจแล้วค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

 

พอเลขาออกไป ผมก็เลยหยิบมือถือมาดู ชิบหาย ฮารุโทรมา 8 ครั้ง ผมเลยรีบโทรกลับไปก่อนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่

 

 

ผม-ฮัลโหลฮารุซัง ขอโทษนะครับ พอดีทำงานแล้วมันไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลยไม่ได้รับสาย ฮารุ ขอโทษนะครับ

ฮารุ-แล้ว เมื่อไหร่จะกลับคะ นี่มันดึกแล้วนะคะ

ผม-จะเสร็จแล้วครับ อีกแปปนึงนะ

ฮารุ-อีกแปปนึง มาหลายครั้งแล้วนะคะ

ผม-จะเสร็จแล้วครับ เด๋วผมรีบกลับบ้านนะครับ

ฮารุ-ถ้ามาช้า คงจะรู้ใช่มั้ยคะ ว่าจะเจออะไร

ผม-ระ ระ รุ้สิครับ ฮ่ะๆ งั้นผมจะรีบกลับบ้านให้ไวที่สุดเลยนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

หลังจากวางสายฮารุไปผมก็รีบปั่น งานแฟ้มสุดท้าย เสร็จ ดูนาฬิกา อีก10นาทีเที่ยงคืน ชิบหายแล้ว กุตายแน่ๆ

งานนี้ ผมก็เลยรีบเก็บของ แล้วก็เอาแฟ้มเจ้าปัญหา กลับไปบ้านด้วย พอมาถึงบ้าน ก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าบ้านถ้าฮารุมา

เจอตอนนี้ละก็ ตายแน่ๆตู

 

 

พ่อบ้าน-ยินดีตอนรับกลับบ้านครับ บิกคุซัง

ผม-อ๊าาาา!!! ตกใจหมดเลยครับ ทีหลังอย่ามาเงียบๆแบบนี้สิครับ เฮ้อออ โล่งงง นึกว่า ฮารุซังสะอีก

พ่อบ้าน-ถ้าคุณหนูละก็ นั่งรอบิกคุซัง อยู่ที่ห้องอาหาร มาตั้งแต่เย็นแล้วครับ

ผม-เอ๋ ตั้งแต่เย็น

พ่อบ้าน-ใช่ครับตั้งแต่ตอนเย็น

ผม-ยะ ยะ อย่า...บอกนะว่า ตอนนี้ฮารุซังก็ ยังง......

พ่อบ้าน-ใช่ครับ ตอนนี้ก็ยังนั่งรออยู่ที่ห้องอาหารเหมือนเดิมครับ

ผม-งะ งะ งั้น ผมไปหาฮารุซังก่อนนะครับ

พ่อบ้าน-ครับถ้าจะรับอะไรเพิ่มก็เรียกได้เลยนะครับ

ผม-คะ ครับ

 

 

 

แล้วผมก็เดินไปทางห้องอาหารที่ฮารุนั่งรออยู่บอกตรงๆ ผมไม่อยากให้ทางเดินนี้มันจบลงอยากให้ทางเดินมันยาวไป

เรื่อยๆ ทางเดินยาวมากแปปเดียวเท่านั้นก็ถึงหน้าห้องอาหาร แต่ไม่กล้าเข้าแหะ งั้นลองแอบดูก่อนละกันนะ ผมก็ค่อยๆ

เปิดประตูออกแบบเบาที่สุดและเงียบที่สุดในชีวิต

 

 

ฮารุ-ทำอะไรอยู่หรอคะ

ผม-อะ อ่อ ประตูนี้มันสวยดีนะครับ

ฮารุ-งั้นคืนนี้ก็นอนกับประตูไปละกันนะคะ

ผม-เอ๋!!! ผมอยากนอนกับฮารุซังมากกว่านี่ครับ

ฮารุ-แล้วฮารุบอกให้กลับบ้านไวๆใช่มั้ยคะ

ผม-มันก็ใช่ครับแต่งานเก่ามันค้างเยอะมากเลยครับทำเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักทีอะครับ

ฮารุ-งั้นหรอ งั้นก็วางแฟ้มงาน แล้วมานั่งทางข้าวได้แล้วค่ะ

 

 

หลังจากฮารุพูดจบก็ มาดึงแฟ้มงานไปแล้วก็ ถอดเสื้อสูท ออกให้ผม แล้วผมก็นั่งกินข้าว คุยเล่นกับฮารุเรื่องที่มหาลัยที่ฮารุเรียน

 

 

ผม-จริงสิฮารุจำ โรงแรมที่ ฮารุจะต้องไปตรวจอาทิตย์นี้ได้มั้ยครับ

ฮารุ-จำได้สิคะ มีอะไรหรอ

ผม-ฮารุลองดูแฟ้มงานให้ผมหน่อย ลองดูยอดรวม ในแต่ ละวันสิ มันไม่ตรงกัน เลยอ่ะ เหมือนมีใคร พยายามจะปลอม

แปลงตัวเลขเลยครับ

ฮารุ-อืมมมมมม มันเหมือนจริงๆด้วยนะ งั้นเด๋วพรุ้งนี้ต้องบอกคุณพ่อแล้วละค่ะ แบบนี้

ผม-เฮ้ออ อิ่มแล้ววว อร่อยมากเลยละครับ ขอบคุณนะครับ ฮารุซัง

ฮารุ-หรอถ้ามาตอนที่ทำเสร็จใหม่ๆจะอร่อยกว่านี้อีกแท้ๆ

ผม-งั้นผมไปทำงานต่อละนะครับ

ฮารุ-เด๋วสิคะทำงานต่อนี่ หมายความว่าไงคะ

ผม-ก็ขับรถกลับไปบริษัทแล้วก็นั่งทำงานต่อ เพราะว่าเอกสารเก่ามันค้างที่ผมตอนนี้เยอะมากเลยครับ

ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ ถ้าบิกคุคุุงกลับไปทำงานโดยที่ไม่พักผ่อน ฮารุจะให้คุณพ่อไล่บิกคุคุงออก

ผม-เอ๋ ใช้อำนาจในทางที่ผิดนะแบบนี้

ฮารุ-ไม่สน งั้นก็ป่ะเราขึ้นนอนกัน เรื่องงานค่อยคิดพรุ้งนี้นะคะ

 

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ขึ้นอนกันทันที่เนื่องจากพวกเราง่วงมากๆ มากถึงที่สุดแล้วผมก็หลับไปยาวๆ มาสดุ้งตื่นมาตอน

เที่ยง ทำงานวันที่2ก็เข้างานบ่ายหรอเนี่ย ผมรีบอ่าบน้ำแต่งตัวเสร็จ ลงมาด้านล่างก็ไม่เจอใครเลยผมก็เลย ขับรถดิ่งไป

ที่บริษัท พอขึ้นลิฟต์ไปก็เจอ เลขาโอคะวะซัง

 

 

 

เลขา- บิกคุซัง?

ผม-คือว่าขอโทษนะครับที่ มาทำงานวันที่2ก็ มาเข้างานบ่ายโมงสะแล้วครับ เด๋วผมจะรีบปั่นงาน ที่ค้างให้นะครับ

เลขา-เอ๋ ไม่สบายหายแล้วหรอคะ ไม่นอนพักแบบนี้จะดีหรอคะ

ผม-เอ๊ะ ผม....... ไม่สบายหรอครับ

เลขา-ค่ะ ท่านประธานบอกว่าวันนี้บิกคุซังไม่สบายเลยให้ลาป่วยค่ะ

ผม-คือผมก็กลับไปนั่งกินข้าวแล้วก็คุยกับฮารุซัง........นะ นึกไม่ออกแล้วครับ มารู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้วครับ

เลขา-งะ งั้นหรอคะ กลับบ้านพักผ่อนดีกว่านะคะแบบนี้

ผม-ฮ่ะๆ นั่นสินะครับ แต่ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้วเด๋วผมขอทำงานสักแปปละกันนะครับ

เลขา-งั้นเด๋วจะเอาน้ำเข้าไปให้นะคะ

ผม-ขอบคุณครับ

 

 

 

แล้วผมก็เดินเข้ามาในห้องทำงาน ก็มานั่งนึกเราไม่สบายงั้นหรอ?? ตัวก็ไม่ร้อน ไอ ก็ไม่มี เอ..........มันยังไงหว่า หลัง

จากที่ผมนั่งคิดอยู่แปปนึง เลขาของโอคะวะซัง ก็เอาน้ำมาให้แล้วผมก็นั่งทำงานไปเรื่อยจนมารู้สึกตัวอีกทีก็5โมงเย็นคือ

ใครบอกงานนั่งโต๊ะแล้วไม่เมื่อยนะ ไม่จริงเล๊ยยยยยยยยปวดหลังไปหมด ผมเลยยืนเย้นเส้นยืดสายหน่อยไม่ไหวฮ่ะๆ วัน

นี้เป็นวันแรกที่รู้สึกว่า วิวจากที่ทำงานตอนเย็นมันจะสวยแบบนี้ อาจจะเพราะเวลามาทำงานทีไรมักจะต้องรีบ

ก้มหน้าก้มตาตลอดจนบางทีอาจจะลืมมองสิ่งที่อยู่รอบตัวเรา

 

 

ก๊อกๆๆๆ

 

ผม-ครับ

ฮารุ-มาอยู่ที่นี่เองหรอคะ

ผม-เอ๊ะ.......ฮารุซังรู้ได้ไงครับเนี่ยว่าผมอยู่ที่นี่

ฮารุ-เฮ้ออออ นอกจากบ้าน แล้วจะอยู่ที่ไหนได้อีกหรอคะ ถ้าไม่ใช่ที่นี่

ผม-ฮ่ะๆ ฮารุซังของผมเก่งจริงๆเลยนะครับ

ฮารุ-ชมฮารุไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะคะ

ผม-แล้ววันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างครับ สนุกมั้ยครับ

ฮารุ-วันนี้นะมีเรื่องสนุกๆ ที่มหาลัยด้วยแหละนะ

ผม-งั้นหรอครับ ดีจังเลยนะครับ ผมเห็นฮารุซังมีความสุขทีไรมันทำให้ผมมีแรงทำงาน เลยละครับ

ฮารุ-จริงหรอคะ ฮิฮิ

ผม-จริงสิครับงั้นวันนี้เรากลับบ้านกันเลยมั้ยครับนี่ก็เย็นแล้วด้วย

ฮารุ-เอ๋ วันนี้บิกคุคุงชวนกลับบ้านหรอเนี่ย?? เห็นปกติเอาแต่ขอทำงานอีกแปปนึงตลอดเลยไม่ใช่หรอ

ผม-ก็วันนี้ อาจจะรู้สึกอยากจะรีบกลับบ้านไปเจอครอบครัวละมั้งครับฮ่ะๆ

ฮารุ-ป่ะ งั้นเราไปกันเถอะ

ผม-ครับ งั้นเด๋วผมเก็บของแปปนึงนะ

 

 

พอผมเก็บของเสร็จก็ออกมาจะลงลิฟต์

 

 

ผม-อ๊ะจริงสิครับ วันนี้ผมทำไปได้แค่ 2 แฟ้มนี้นะครับ ส่งให้โอคะวะซังได้เลยนะครับ

เลขา-ทราบแล้วค่ะ

ฮารุ-ชิสุกะซัง วันนี้ยังเหลืองานที่ยังทำไม่เสร็จหรอคะ

เลขา-อ่องานส่วนตัวเสร็จหมดแล้วค่ะ เหลือแค่รองานที่บิกคุซัง เอามาให้ท่านประธานเท่านั้นค่ะ

ผม-เอ๊ะ ทุกครั้งที่อยู่ดึกนี่เป็นเพราะผมหรอครับ

เลขา-มะ ไม่ใช่อย่างงั้นหรอกนะคะ มันเป็นหน้าที่ค่ะที่ต้องรอส่งเจ้านายกลับบ้านก่อนถึงจะเลิกงานได้ค่ะ

ผม-งั้นก็ทำกับเฉพาะโอคะวะซังคนเดียวพอนะครับ กับผมอันนไหนงานด่วนบอกเลยนะครับเด๋วผมจะรีบทำให้ก่อน แล้ว

ถ้าอันไหนเสร็จแล้วผมจะมาวางให้ที่โต๊ะนะครับ

เลขา-ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็คงต้องทำตามหน้าที่ต่อค่ะ

ฮารุ-ก็ตามที่ชิสุกะซังบอกนั่นแหละค่ะ แต่ละคนมีหน้าทีคนตัวเองนะคะ

ผม-คะ ครับ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-ชิสุกะซัง ก็เก็บของเถอะ จะได้รีบกลับบ้านนะคะ เด๋วจะมึดสะก่อน

เลขา-รับทราบค่ะคุณหนู

 

 

พอลิฟต์มาผมกับฮารุก็เข้าไปลงมาเอารถข้างล่าง แล้วก็ขับรถออกมาจากที่ทำงานตรงกลับบ้าน

 

 

ฮารุ-นี่คุณคะ คุณต้องเริ่มชินกับการมี พนง แล้วนะคะ ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ พนง อาจจะไม่เชื่อฟังเราก็ได้นะคะ

ผม-งะ งั้นหรอครับ

ฮารุ-ใช่ค่ะ อย่างเช่นเรื่องของชิสุกะซัง สิ่งที่เค้าพูดมันคือหน้าที่สำหรับเค้าเพราะงั้นเราก็ต้องเคารพในสิ่งที่เค้าต้องทำ

ด้วยนะคะ แล้วอีกหน่อย เราจะต้องมีบ้าน เป็นของเราเองแล้วก็ต้องมี พนง เป็นของพวกเราที่เราต้องดูแลด้วยนะคะ

เพราะแบบนั้นแหละช่วยทำตัวให้ชินได้แล้วนะคะ

ผม-คะ ครับ เข้าใจแล้วครับ

ฮารุ-ดีค่ะ

ผม-จริงสิ วันนี้ ผมไม่สบายหรอครับ

ฮารุ-ก็ใช่นะสิคะ หลังจากที่กินข้าวเสร็จ แล้วก็เดินขึ้นห้องมาด้วยกันดีๆแต่จู่ๆก็ลมลงนอนชุดก็ไม่เปลื่ยนนะคะ พอฮารุ

ออกจากห้องน้ำมาก็เลยมาดู สรุปคือเป็นไข้ คะ แล้วฮารุก็ปลุกมากินยา แล้วก็ให้นอนต่อ เช้ามาฮารุก็ลงไปบอกคุณพ่อ

เรื่องนี้ คุณพ่อก็เลยบอกว่าวันนี้ให้พักไปก่อน

ผม-งะ งั้นหรอครับ ผมก็จำได้แค่ กินข้าวเสร็จ แล้วก็ขึ้นห้องนอน แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลยครับรู้สึกตัวอีกทีก็เที่ยงแล้ว

ครับ

ฮารุ-ก็ฮารุเห็นไม่สบาย ฮารุก็เลยไม่ได้ปลุก

ผม-ระ หรอครับ

 

แล้วพอเราถึงบ้านเราก็กินข้าว แล้วก็ขึ้นไปกินยานอน เช้ามาก็หายไม่สบาย แล้วผมก็ไปทำงานตามปกติ