_ERROR_

         พอเกมเริ่มต้นขึ้น พวกเราก็ถูกส่งลงไปบนจุดที่แตกต่างกันในอาณาเขตของฝ่ายเรา พอผมเปิดแผนที่ดูก็พบว่า ตอนนี้ผมอยู่บริเวณป่าริมอาณาเขต ซึ่งแค่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ข้ามฝั่งแล้ว ป่าตรงนี้มีทั้งต้นไม้สูง และพุ่มไม้เตี้ยๆ แต่ไม่ได้มีจำนวนมากเท่าไหร่นัก

‘ฮัลโหลๆ ทั้งคู่ได้ยินพี่นะ ตอนนี้กดตรงโทรเลย แล้วช่วยบอกด้วยว่าอยู่ตรงไหนกันบ้าง’

เสียงของรุ่นพี่ดังแทรกขึ้นมา ผมกดไปที่ “โทร” แล้วรายงานสถานการณ์

‘นี่B45ครับ ผมอยู่ตรงป่าริมอาณาเขตครับ’

‘D62 อยู่ใกล้ๆบ่อน้ำครับ’

ผมได้ยินเสียงของD62ด้วยล่ะ ดีนะที่เมื่อกี้เสียงมันไม่ซ้อนกัน

‘โอเค งั้นทั้ง2คนข้ามฝั่งไปเลย B45 หลบตามพุ่มไม้ไปเลยนะ แล้วก็หาทางเข้าไปตรงป่ารกฝั่งทีมB เพื่อไปชิงธงให้ได้ ส่วนD62ช่วยทำหน้าที่ล่อเป้าศัตรูทีนะ แค่วิ่งก็ได้ แต่อย่าวิ่งเข้ามาเขตเรา ทำได้ใช่ไหม ช่วยทีนะ’

พี่Z04 พูด

“รับทราบครับ”

พวกเราทั้งคู่ขานรับ 

ผมค่อยๆหลบตามต้นไม้ใหญ่และพุ่มไม้ไปเรื่อย ๆ แล้วก็คอยมองดูศัตรูอยู่เรื่อย ๆ แต่รู้สึกว่าผมจะไม่เจอใครเลยแฮะ ตอนนี้ผมเข้ามาในเขตของทีมBได้ซักพักแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงตรงป่ารกที่อยู่หน้าหอบัญชาการแล้ว ทำไมมันดูง่ายเกินไปจนน่ากลัวเลยล่ะ

ผมหยิบปืนมาลองเล็งเล่นดู เพราะผมไม่เคยยิงปืนเลย ผมก็เลยไม่มั่นใจเท่าไรว่าจะยิงได้ แต่เกมนี้ดูสะดวกกว่าที่คิด มันจะมีแถบตำแหน่งขึ้นมาตรงบริเวณที่จะยิงโดน และดูเหมือนถ้าใช้ปืนยาวจะซูมเป้าหมายได้ด้วย แถมเป้าหมายจะไม่เห็นแถบตำแหน่งเล็งนี้ด้วยนะ ซึ่งข้อมูลทุกอย่างที่ว่าเนี่ยจะมีบอกไว้ในแถบ “อาวุธ”

ผมเดินเข้ามาในบริเวณป่ารกแล้ว ต้นไม้ในบริเวณนี้หนาแน่นกว่าป่าริมอาณาเขตพอสมควร แบบนี้ผมจะเข้าไปชิงธงได้สบายๆเลยไหมนะ

แต่ยังไม่ทันไรผมก็ต้องหยุด เพราะผมเห็นทหารของทีมB นั่งจ่อไรเฟิลไปที่ใครสักคนอยู่ บนต้นไม้ที่ค่อนข้างสูง ผมควรยิงเขาเลยไหมนะ ผมคิดอย่างนั้นแล้วก็หยิบปืนสั้นขึ้นมาเล็ง

‘B45 รีบหลบออกมาก่อน เร็ว!!!!!!’

อยู่ๆก็มีเสียงเตือนมาจากรุ่นพี่ แต่ดูเหมือนว่าผมน่าจะหลบไม่ทันแล้ว แถวนี้ไม่มีต้นไม้ที่ขนาดใหญ่พอให้หลบ แถม G39 ที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้หันกระบอกปืนลูกซองออโต้มาทางผม แล้วก็…

‘ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!!’

เสียงปืนลูกซองดังสนั่น นี่เขากะจะให้รู้กันไปทั้งสนามเลยหรือไงกัน แน่นอนระยะห่างของผมกับ G39 แค่ประมาณ2เมตร ไม่มีทางที่ผมจะรอดจากลูกซองเมื่อกี้หรอก

หน้าจอบนแว่นของผมเขียนว่า “Game over” ดูท่าจะจบแล้วสินะ ผมก็เลยถอดแว่นVRออก มีจอทีวีขนาดไม่ใหญ่มาก ที่กำลังฉายสถานการณ์ที่อยู่ในเกม ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเก้าอี้ของผม ผมเลยลุกไปนั่งดู

เมื่อกี้นี้G39สะกดรอยผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลย ทั้งๆที่ผมมองรอบๆตัวตลอดเวลา แถมยังอุตส่าห์โผล่มาในจังหวะแบบนั้นอีก ผมดูจากหน้าจอทีวี ทีมของผมตายไป2คนแล้ว แถมยังในเวลาไล่เลี่ยกัน ท่าทางG39จะเลือกยิงผม ในจังหวะเดียวกับมือปืนบนต้นไม้คนนั้นพอดี

แต่จริงๆระยะนั้นใช้แค่ปืนสั้นก็พอแล้วนะ ทำไมต้องใช้ถึงขั้นลูกซอง หรือเขาต้องการให้มั่นใจว่าผมจะตายสนิทจริงๆ รู้สึกว่าเกมนี้ถ้ายิงโดนหัวหรือหัวใจ hpจะหมดทันทีเลยล่ะ เขาคงไม่มั่นใจในการเล็งกระมัง

ตอนนี้ทีมผมเหลือสมาชิกอยู่2 อีกทีมเหลืออยู่3 ไม่รวมผู้บัญชาการ เขาไปสู้กันตอนไหนน่ะ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย และภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือG39กำลังวิ่งวุ่นอยู่ในเขตของทีมAอยู่ ดูท่าจะมีคนตามล่าเขาจากเสียงปืนเมื่อกี้สินะ คงเป็นทหารaiที่อยู่ไม่ไกลจากผมตอนนั้น ไม่งั้นพี่Z04จะรู้เรื่องที่ผมกำลังจะถูกยิงได้ไงล่ะ 

G39ที่วิ่งยังไม่ทันพ้นสายตาของทหารทีมผมดี ก็ดันไปจ๊ะเอ๋กับทหารทีมตัวเองที่กำลังหลบหลังพุ่มไม้เพื่อเตรียมชิงธงเข้า หมอนี่เล่นอะไรของมันเนี่ย…

แต่ทั้งคู่ยังไม่ทันจะวิ่งหนีต่อ ก็มีระเบิดมือจากไหนก็ไม่รู้ ลอยเข้ามากลางวง

‘ตูม!!!!!!’

ทีมBทั้งสองคนเลยตายในทันที

ดูท่าระเบิดจะมาจากD62ที่กลับเข้ามาฝั่งนี้พอดี ทำไมเขาไม่ไปชิงธงล่ะ ทีนี้ทีมเราก็ไม่มีใครเป็นคนไปชิงธงแล้วนะ! เพราะทีมAอีกคนก็วิ่งไล่G39มาในเขตนี้เหมือนกัน

แล้วทหารที่เหลืออีกคนของทีมBล่ะ?

หวา~ เขากำลังจะวิ่งไปชิงธงฝั่งเราแล้ววว!!!

ทหารทีมAยิงปืนไปที่ทหารทีมBคนนั้นและสกัดไว้ได้ชั่วครู่ หลังจากนั้นD62ก็วิ่งไปหาเขาแล้วเอามีดเสียบอกของฝ่ายตรงข้าม ในจังหวะเดียวกับที่กระสุนจากฝ่ายนั้นยิงโดนหัวของD62พอดี

‘ชนะแล้ว!!!!!!!!!’

D62ตะโกนลั่นด้วยความดีใจหลังจากที่ถอดแว่นออก

เนื่องด้วยเราไม่นับผู้บัญชาการเป็นสมาชิก ทีมBตายหมด ส่วนทีมAเหลืออยู่1คน ทีมเราเลยเป็นฝ่ายชนะไป

‘สนุกมากเลยครับ ถึงผมจะตายเร็วก็เถอะ’

ผมบอกรุ่นพี่ไป

‘สนุกก็ดีแล้วล่ะ แล้วเป็นไงสนใจชุมนุมนี้กันไหมเอ่ย’

พี่Z04ถาม

‘ผมว่าเล่นเกมแบบนี้ก็สนุกดีครับ แต่ผมไม่ได้สนใจเรื่องเป็นคนวางแผนน่ะครับ ผมว่ามันดูปวดหัวน่ะ แหะๆ ก็เลยคิดว่าไม่เหมาะเท่าไรครับ’

D62ตอบด้วยท่าทางเสียดาย 

‘แต่ผมชอบนะ ผมอยากเข้าที่นี่ๆ รอบนี้ผมสนุกมากเลย’

G39พูด

‘แต่B45ไม่ได้สังเกตผมเลยหรอ ทั้งๆที่ผมตามนายมาตั้งแต่พ้นเขตแดนแล้วแท้ๆ นายนี่ตาถั่วเนอะ~’

เอ็งน่ะเงียบปากไปเลย ไอคนที่วิ่งไปหาพวกตัวเองแล้วโดนระเบิดตายคู่ ไม่มีสิทธิ์พูดว่าผมตาถั่วหรอกนะ

‘อ่ะ มันใกล้เวลาเริ่มคาบแรกแล้ว เราไปกันเลยไหม’

D62 ทักขึ้นมา

‘จริงด้วยๆ รีบไปกันเถอะ ถ้าวิ่งไปตอนนี้อาจจะยังทันอยู่’

ผมพูดขณะที่มองนาฬิกา อีก5นาทีจะเริ่มคาบแรก กับระยะทาง800เมตร ผมไม่อยากไปสายตั้งแต่ครั้งแรกหรอกนะ

ถ้ารู้ว่าแค่ชุมนุมเดียวก็หมดเวลาแล้ว ผมไม่น่าเลือกมาไกลขนาดนี้เลย แถมสุดท้ายD62ก็ไม่ได้สนใจชุมนุมนี้ด้วย รู้สึกเสียเวลาชะมัด

ผมคิดระหว่างที่วิ่งกลับไปที่ตึกเรียนด้วยความเหน็ดเหนื่อย 

ตอนนี้พวกเรามาถึงหน้าตึกเรียนปี1แล้ว ตึกเรียนปี1เป็นตึก10ชั้น ทรงลูกบาศก์ มีชั้น1เป็นห้องประชุม ส่วนชั้น2-8 เป็นห้องเลคเชอร์ล้วนๆ โดยแบ่งห้องตามรหัส  คนที่รหัสขึ้นต้นด้วย A-G, H-M, N-S , T-Z จะอยู่ห้องเดียวกัน

พวกผมก็เลยซวยต้องมานั่งกับหมอนี่อีกจนได้

‘นี่ๆ ไหนๆก็มาแล้ว ให้ผมนั่งด้วยสิ คงไม่ทำตัวเหมือนไม่รู้จักกันใส่ผมใช่ไหม’

G39ถามด้วยแววตาอ้อนวอน 

แต่ผมอยากจะทำตัวเหมือนไม่รู้จักหมอนี่มาก่อนจังเลยน้า

‘ได้สิๆ ไม่มีปัญหาหรอก เนอะB45’

D62 พูดแบบนั้น แล้วจะให้ตอบว่าผมมีปัญหาได้ไงล่ะ

‘อืม ได้แหละ…’

ผมก็เลยต้องตามน้ำไป

‘เงียบๆได้แล้วทุกคน จะเริ่มคาบเรียนแล้ว’

มีอาจารย์เดินเข้ามาในห้องแล้วพูดขึ้นมา หลังจากนั้นเขาก็หันหน้าไปทางกระดานขนาดใหญ่แล้วเริ่มสอน

.

.

.

 

‘นี่B45ตื่นสิๆ นายจะนอนหลับแบบนี้ไม่ได้นะ’

D62พยายามปลุกผมด้วยเสียงเบาๆ

ผมหลับไปตอนไหนกันนะ เพราะคาบเรียนน่าเบื่อเกินไป หนังตามันก็เลยปิดไปโดยอัตโนมัติละมั้ง

‘นายไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย’

D62ถามด้วยความเป็นห่วง

‘หมอนั่นแค่ขี้เกียจเฉยๆล่ะมั้ง~’

คนที่ทำเหมือนเรียน แต่จริงๆแล้วนั่งวาดรูปเล่นอย่างนายไม่ควรพูดหรือเปล่า

ผมคิดขณะมองที่สมุดของG39 ที่เต็มไปด้วยรูปวาดประหลาดๆ 

‘อ่ะ! จริงสิ จบคาบนี้ไปชุมนุมศิลปะกันเหอะ’

G39 ชวน

‘ทำไมผมถึงต้อง….’

‘ก็ดีเหมือนกัน ไปกันเถอะ แต่ตอนนี้ต้องตั้งใจเรียนก่อนนะ’

ผมยังไม่ทันพูดจบD62ก็แทรกขึ้นมา ผมต้องทนอยู่กับไอคนปากเสียนี่ต่ออีกงั้นหรออออ…

D62ดูตั้งใจฟังครูมากเลยล่ะ ผมไม่ควรไปกวนเขาสินะ ว่าแล้วผมก็นอนต่อดีกว่า

.

.

.

‘B45 B45 ตื่นได้แล้ว ตอนนี้หมดคาบแล้วนะ’

‘ถ้าไม่ตื่นเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ในห้องคนเดียวซะหรอก’

ทั้งสองคนปลุกผม

‘อือๆ ตื่นแล้วๆ’

ผมส่งเสียงบอกพวกเขา ทั้งๆที่ยังสะลึมสะลืออยู่

ผมโดนทั้งสองคนลากไปชุมนุมศิลปะ โดยที่ผมยังไม่ทันตื่นดี ไม่นานพวกเราก็มาหยุดอยู่หน้าหอศิลป์แล้ว

ถึงจะเรียกว่าหอศิลป์ แต่ที่นี่ไม่ได้มีแค่ชุมนุมศิลปะ กับห้องแสดงงานศิลป์นะ หอศิลป์เป็นตึก3ชั้น สีขาว มีเกลียวสีเทาและฟ้าล้อมรอบ ข้างในประกอบไปด้วยชุมนุมศิลปะ ชุมนุมดนตรี ชุมนุมถ่ายภาพ ชุมนุมแฟชั่นดีไซน์ ชุมนุมแกะสลัก และอีกหลายชุมนุมที่เกี่ยวกับงานศิลป์ นอกจากนั้นทุกห้องในหอนี้เป็นห้องเก็บเสียง ทำให้นักเรียนที่เข้ามาใช้ห้องจะได้มีสมาธิกับงานของตนได้อย่างเต็มที่

พวกผมเดินเข้ามาในห้องชุมนุมศิลปะ เห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมวงวาดรูปกัน รู้สึกว่าแบบวาดรูปก็คือ “ทร้อปเปิ้ล” ผลไม้บนเกาะนี้ เป็นผลรูปหัวใจ สีชมพู เนื้อมีรสเปรี้ยวอมหวาน 

“มันก็แค่ลูกท้อที่รสชาติเป็นแอปเปิลเท่านั้นแหละ” มีคนเคยบอกผมมาว่าอย่างงั้น

‘น้องๆที่ยืนดูอยู่ ไม่ลองมาวาดกันดูบ้างหรอ’

มีรุ่นพี่คนนึงเดินเข้ามาชวน แล้วก็หยิบกระดานวาดรูปพร้อมดินสอให้พวกเรา

ลองวาดดูก็ได้ ถึงผมจะวาดรูปไม่เป็นก็เถอะ

‘นี่ นายวาดอะไรน่ะ เหรียญหรือไง’

หลังจากเริ่มร่างภาพกันไม่นาน G39 ก็ถามผม

‘ก็วาดทร้อปเปิ้ลอันนั้นไง’

ผมพยายามตอบเขาไปตามตรง

‘แต่นายวาดแค่วงกลม …ที่ดูไม่ค่อยกลม แล้วก็ระบายสีชมพูแค่นั้นเองนี่ ใครดูออกก็แปลกแล้ว’

คนที่วาดเป็นวงรีอย่างนายก็ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก 

ผมหันไปทางD62 บ้าง เขาก็วาดได้แค่วงกลมเหมือนกัน แต่เขาก็ดูสนุกนะ เลือกชุมนุมนี้เลยดีไหมเนี่ย

‘เบื่อแล้วอ่ะ ผมไปดูกลุ่มอื่นนะ’

อยู่ๆ G39พูดก็แบบนั้น แล้วก็เดินไปทางอีกกลุ่มที่วาดรูปกันอยู่

เอาล่ะ ผมมาแก้รูปให้ดูเป็นทร้อปเปิ้ลมากขึ้นหน่อยดีกว่า

 

‘นี่ๆๆๆๆๆ ทั้งคู่มาดูนี่สิ มีปี1คนนึงวาดรูปสวยมากเลยล่ะ’

ยังไม่ทันไร G39ก็เดินกลับมาชวนด้วยท่าทางตื่นเต้น

สวยมากงั้นหรอ? ที่ตอนนี้ปี1ทุกคนวาดได้ อย่างเก่งก็แค่ขี้ก้างมีตา ไม่ใช่หรือไง

ผมกับD62 เดินตามG39ไปดูภาพนั้น

คนที่เป็นคนวาดภาพที่สวยมากนั่นเป็นคนที่เราเคยเจอมาแล้ว เธอคือเด็กผู้หญิงผมสีฟ้าเทา ตาสีเขียว ที่ชนะเกม “คนสุดท้าย” ที่ชุมนุมไพ่ 

ตอนที่เธอจดจ่อกับการวาดภาพ มันดูงดงามจังเลยน้า~

….เดี๋ยวก่อน เรื่องนั้นไม่เกี่ยว

สิ่งสำคัญคือภาพที่เธอวาด มันสวยจริงๆผมยอมรับ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือ เธอวาดสิ่งที่ไม่มีอยู่บนโลกแห่งนี้

ภาพวาดของเธอประกอบไปด้วยท้องฟ้า สีฟ้าสดใส ในเวลาที่ดูเหมือนจะเป็นเวลากลางวัน มีแสงแดดสะท้อนหาดทรายสีขาว และท้องทะเลในภาพยังเป็นสีน้ำเงิน ไม่ใช่สีแดง

มันคือสถานที่ที่ไม่มีอยู่ที่ creating gift center แต่เป็นสถานที่ ที่อยู่บนโลกมนุษย์

ฉะนั้นแล้ว คนที่วาดรูปนี้ขึ้นมา จะต้องเป็น “error” อย่างแน่นอน

 

แต่ทั้งๆที่ผมก็เป็นแค่นักเรียนใหม่เหมือนกัน…

แล้วผมรู้ได้ไงว่ามันมีอยู่บนโลกมนุษย์น่ะหรือ?

.

.

.

 

เพราะว่าผมเป็น ผู้ดูแล ของเกาะแห่งนี้ไงล่ะ