_ERROR_

‘กริ๊งงงงงง กริ๊งงงงงง’

เช้าวันหยุดวันหนึ่งที่อากาศสดใส มีสายเรียกเข้าจากใครก็ไม่รู้มารบกวนเวลานอนของผม

ผมกดรับสายไปโดยที่ตายังไม่เปิดด้วยซ้ำ

‘ฮัลโหล~ เบสท์ใช่ไหม ตอนนี้มีงานเข้าน่ะ รีบๆมาที่สำนักงานเร็วๆ’

เบสท์คือชื่อของผมเอง ส่วนคนที่โทรมาก็เป็นเพื่อนผู้หญิงที่ทำงานที่เดียวกับผมชื่ออิงค์

‘วันนี้ วันหยุดไม่ใช่หรอ~ ไม่เอา ไม่ไป’

ผมตอบไป 

‘มันมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นน่ะ ตอนนี้ที่สำนักงานวุ่นวายกันใหญ่เลย อ่ะ! มีคนเรียกฉันแล้ว แค่นี้นะ นายก็รีบมาล่ะ’

เธอพูดจบแล้วก็วางสายใส่ทันที 

ให้ตายเถอะ ผมขี้เกียจไปจริงๆเลย

ผมลุกจากเตียงขึ้นมาแต่งตัว ห้องของผมเป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ อยู่ในอพาร์ตเมนต์บนเกาะที่อยู่ไม่ไกลจาก creating gift center เท่าไร เกาะนี้ถือว่าเป็นที่พักของเหล่าผู้ดูแลเกาะ โดยมีเรือเหินเวหาทำหน้าที่พาพวกเราไปที่โรงเรียน

ผมทำงานเป็นผู้ดูแลระบบของ creating gift center หน้าที่หลักๆของผมก็คือตรวจสอบรายชื่อนักเรียนเข้าใหม่ในแต่ละปี และติดตามความคืบหน้าของพวกเขาเหล่านั้น แน่นอนผมสามารถเดินทางไปกลับระหว่างมิตินี้กับโลกมนุษย์ได้ เพราะผู้ให้การสนับสนุนหลักของเกาะแห่งนี้ก็เป็นคนจากประเทศมหาอำนาจบนโลกมนุษย์ บางครั้งผมก็ต้องไปติดต่อกับพวกเขา

ดังนั้นวิชาต่างๆ หรือชุมนุมต่างๆ ที่โรงเรียนนี้ ก็เลยต้องเป็นไปตามความต้องการของผู้ให้การสนับสนุนเหล่านั้น

สำนักงานใหญ่ของcreating gift center ตั้งอยู่ที่หอคอยกลางของโรงเรียนนั่นแหละ แต่นักเรียนจะไม่สามารถเข้าไปได้ เพราะมันมีทางเข้าแบบพิเศษอยู่ โดยจะต้องเข้ามาจากบริเวณท่าเรือริมเกาะ ซึ่งเป็นโซนที่นักเรียนเข้ามาไม่ได้ มุดเข้าอุโมงค์ใต้ดิน นั่งรถรางที่มีจัดไว้ให้ไปถึงหอคอย  แล้วจึงขึ้นลิฟต์ตัวที่จอดแค่ชั้นสำนักงานกับชั้นใต้ดินขึ้นมา

เมื่อผมมาถึงสำนักงาน ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นผู้ดูแลแต่ละคนวิ่งวุ่นกันชุลมุนไปหมด มีเอกสารกองอยู่บนโต๊ะมากกว่าที่ผมเห็นเมื่อวานนี้เป็นสิบๆเท่า มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย

ผมทำตัวสงบเสงี่ยมเดินเข้าไปหาอิงค์ แล้วสอบถามเรื่องราวกับเธอ

‘นี่คือเรื่องใหญ่ที่เธอบอกหรอ มันดูอาการหนักกว่าที่ผมคิดอีกนะเนี่ย’

‘ใช่ๆๆ นายยังไม่รู้เรื่องใช่ป่ะ คือว่าอยู่ๆระบบการรับเด็กใหม่ก็เกิดข้อผิดพลาดขึ้นน่ะ’

‘ข้อผิดพลาด???’

‘คือปกติเราต้องรีเซตความทรงจำแล้วก็ความสามารถของคนทุกคนที่ถูกส่งมาที่นี่ใช่ไหม แล้วก็ใส่ความสามารถแค่ระดับสื่อสารกับดำรงชีวิตได้ ให้พวกเขา’

‘ต่อเลยๆ’

‘แต่มันมีใครก็ไม่รู้มายุ่งกับระบบน่ะ ทำให้5%ของเด็กใหม่รุ่นนี้ บางคนก็ไม่ได้ถูกลบความทรงจำ บางคนก็ไม่ได้ถูกรีเซตความสามารถ แถมบางคนยังถูกใส่ความสามารถแปลกๆให้อีกต่างหาก’

‘อ้าว แล้วเอากลับไปรีเซตใหม่ตอนนี้ไม่ทันแล้วหรอ’

‘ไม่ทันแล้วน่ะสิ ตอนนี้เด็กๆไปรออยู่ที่หอประชุม เตรียมพร้อมสำหรับงานปฐมนิเทศกันหมดแล้ว’

อิงค์บอก 

แล้วจะทำไงต่อดีล่ะทีนี้

‘นี่! เบสท์มาถึงแล้วใช่ไหม รีบมาที่ห้องผอ.เร็ว!’

มีคนเดินมาเรียกผม

ฮะ!? ฮะ!? ตอนนี้เลยอ่ะนะ 

ผมก็เลยเดินเข้าไปที่ห้องผอ. และสิ่งที่ผอ.พูดกับผมก็คือ

‘เบสท์ นายช่วยปลอมตัวเป็นเด็กปี1 แล้วก็ไปตามหาerrorพวกนั้นทีนะ’

‘error? พวก5%นั่นหรือครับ แล้วจะปลอมตัวไปยังไง…หรือครับ’

ผมถาม ผมรู้สึกว่าตัวเองตามเรื่องไม่ค่อยทันเท่าไหร่น่ะ

‘มีerror บางส่วนที่พวกเราสังเกตทันน่ะ เราก็เลยแยกพวกเขาออกมาแล้ว นายก็ไปสวมรอยแทนพวกนั้น รหัสของนายคือ B45 เราส่งผู้ดูแลคนอื่นปลอมตัวเข้าไปกันบ้างแล้ว แล้วก็เพราะนายมาสายเข้าไปสมทบคงไม่ทันแล้ว นายก็ทำหน้าที่เป็นคนกล่าวสุนทรพจน์ของนักเรียนใหม่ไปเลยก็แล้วกัน’

ผอ.ตอบ แล้วก็ไล่ผมไปเปลี่ยนชุดทันที โดยที่ผมยังไม่ทันได้ถามอะไร 

หลังจากที่ผมเปลี่ยนชุดเสร็จก็มีคนยื่นบทสำหรับสุนทรพจน์ พร้อมทั้งโฟนให้กับผม แล้วบอกผมว่า รายละเอียดของภารกิจอยู่ในโฟนแล้ว 

ผมขึ้นไปกล่าวสุนทรพจน์ด้วยความรู้สึกงงๆ แล้วค่อยเอาเวลาที่นั่งฟังผอ.พูดในหอประชุม มาเปิดรายละเอียดของภารกิจนี้ดู

ภารกิจลับ : รหัสB45003421

*คำเตือน ห้ามเอาข้อมูลหน้านี้ให้คนอื่นดูเด็ดขาด

สิ่งที่ต้องทำ

• หาตัวerror หรือคนที่น่าสงสัยว่าเป็นerror แล้วส่งข้อมูลมาให้สำนักงานทางโฟน
• หาทางทำให้พวกเขาเหล่านั้น ไม่ไปสร้างผลกระทบกับการเรียนรู้ของนักเรียนคนอื่น
• ทางที่ดี ให้พวกเขาหลีกเลี่ยงการใช้ความสามารถผิดปกติที่พวกเขามี
• ถ้าเกิดทำไม่ได้ ติดต่อมาหาสำนักงาน เราจะส่งคนไปจัดการเอง

ข้อควรระวัง

• ห้ามให้นักเรียนรู้ว่า เป็นผู้ดูแลปลอมตัวมาเป็นอันขาด แม้เด็กคนนั้นจะเป็นerrorก็ตาม
• ถ้ามีคนรู้ ให้ถอนตัวทันที แล้วพาคนที่รู้มาที่สำนักงานด้วย

หมายเหตุ: หลังจากที่เราหาตัวผู้ร้ายที่มายุ่งกับระบบได้แล้ว และสามารถระบุตัวerrorพร้อมจัดการให้พวกเขาเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว ให้เฟดตัวออกมาเงียบๆ เดี๋ยวเราจะส่งเด็กที่แยกออกมาพวกนั้นกลับไป แน่นอนว่าเราจะเตรียมให้พวกนั้นมีความรู้พร้อมที่จะไปเรียนร่วมกับคนอื่นได้เลย

อา~ ดูยุ่งยากจังเลย จะปฏิเสธก็ไม่ทันแล้วด้วย แล้วถ้าไม่อยากให้เด่น จะให้เหรียญผู้กล่าวสุนทรพจน์นี่มาทำไมเล่า แถมติดให้ที่อกเสื้อเลยนะ

 

.

.

.

‘B45 B45 นายเป็นอะไรน่ะ เห็นยืนเหม่ออยู่พักนึงแล้วนะ เรียกก็ไม่ตอบ’

เสียงของD62 errorคนแรกที่ผมเจอ ดังเข้ามาในหูของผม ดูท่าผมจะมัวแต่คิดนู่นคิดนี่จนลืมสนใจสิ่งรอบข้างไปล่ะมั้ง

จะว่าไปแล้ว ตอนวันแรกมีอีกคนที่ผมสงสัยว่าจะเป็นerror คนๆนั้นคือ คนที่ตอนนี้นั่งวาดรูปอยู่ตรงหน้าผม ผมจำได้ว่าเธอรหัสA14 จากที่แนะนำตัวกันที่ชุมนุมไพ่ และเพราะว่าตอนเธอเล่นเกม ผมเห็นเธอสังเกตสีหน้าอีกฝ่ายตอนหยิบไพ่ แน่นอนว่าผมก็ทำแบบนั้นได้ แต่ผมเลือกที่จะไม่ทำ แต่เด็กปี1คนอื่นทำเรื่องนั้นไม่เป็นหรอก ผมก็เลยสงสัยเธอนิดหน่อย

และภาพวาดตรงหน้าผม ก็ยิ่งทำให้ผมมั่นใจ ว่าเธอเป็นหนึ่งในerror ดูเหมือนว่าเธอน่าจะมีความทรงจำชาติก่อนอยู่ ผมต้องหาทางตีสนิทกับเธอ แล้วหาวิธีจัดการให้ได้

‘นี่ๆ นี่คือภาพของที่ไหนหรอ มันดูสวยจังเลย’

ผมแกล้งถามไป

‘สถานที่ในจินตนาการฉันเองน่ะ ฟังดูน่าอายจังเนอะ ขอบคุณที่ชมนะ’

ดูท่าเธอจะไม่ยอมบอกง่ายๆ หรือว่าเธอวาดจากจินตนาการจริงๆ?

เหลวไหลน่า มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนขนาดนั้นหรอก 

‘แต่ว่ามันดูสมจริงมากเลยนะ’

ผมพยายามคาดคั้นต่ออีกหน่อย

‘จริงหรอ ขอบคุณนะ’

แต่เธอก็ตอบมาแค่นี้

ผมไม่ยอมแพ้แค่นี้หรอก

‘ผมอยากวาดได้แบบนี้บ้างจังเลย เธอช่วยสอนหน่อยได้ไหม’

‘ได้สิ แต่เป็นวันอื่นนะ วันนี้ตอนเย็นฉันมีธุระน่ะ’

‘ขอบคุณนะ ผมรหัสB45 แล้วเธอล่ะ’

‘A14น่ะ ฉันดีใจนะที่ได้เจอคนที่ชอบวาดรูปเหมือนกัน’

โอเค! เท่านี้ผมก็หาเหตุผลมาตีสนิทกับเธอได้แล้ว

‘นี่ตกลงว่านายจะเข้าชุมนุมนี้หรอ’

D62 ถาม

‘ไม่ๆๆ ยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้น แต่ถ้านายโอเค ผมก็ไม่มีปัญหานะ’

เกือบลืมเรื่องหาชุมนุมให้D62ไปเลยแฮะ

‘อืม ฉันว่าจะไปดูชุมนุมอื่นอีกซักหน่อยน่ะ แต่นายได้เพื่อนแล้วนี่ ไม่มีฉันก็ไม่เป็นไรมั้ง’

D62 พูด

ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นน่ะสิ แต่ถ้าเขาเลือกชุมนุมอื่นที่ไม่เกี่ยวกับความสามารถเขา ผมก็โอเคนะ

‘ผมว่า ผมก็จะไปดูอีกนิดเหมือนกันน่ะ’

แต่ตอนนี้ผมต้องตอบไปแบบนี้ก่อน

‘ว่าแต่ พวกนายจะไม่ไปเรียนคาบต่อไปกันหรือไง’

G39 ถาม

จริงด้วย! คาบบ่ายเริ่มตอนบ่ายโมงนี่ พวกเรายังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลยนะ แต่ตอนนี้มันเที่ยง45แล้ว

‘ก่อนอื่น เราไปหาอะไรรองท้องที่โรงอาหารกันก่อน แล้วค่อยไปที่ห้องเรียนละกันนะ’

D62 บอก 

หลังจากนั้นพวกผมก็บอกลาทุกคนในชุมนุมศิลปะ แล้วค่อยเดินไปที่โรงอาหาร 

ระหว่างทางที่เดินอยู่ ผมนึกถึงรูปที่A14วาด รู้สึกมันจะมีสิ่งหนึ่งที่ผมมองข้ามไป มันมีรูปมือที่ยื่นออกมาเหนือผิวน้ำทะเลอยู่ด้วย เหมือนเป็นรูปคนที่กำลังจะจมน้ำ

หรือว่ามันมีความหมายอะไรพิเศษหรือเปล่านะ

‘นี่นายเหม่อลอยอีกแล้วนะ นายตกหลุมรักเด็กผู้หญิงคนนั้นหรือไง’

G39พูดกับผม

‘เอ๋!? ทำไมอยู่ๆนายก็พูดแบบนั้นล่ะ’

‘ก็นายดูพูดมากกว่าปกติ แล้วก็หลังจากที่เห็นเธอ นายก็ดูคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาเลยนี่’

คือผมก็คิดมากแหละ เพราะมีerror 2คนเข้ามาพร้อมกัน แต่ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องแบบนั้นเลยนะ

…

หรือผมควรบอกพวกเขาไปเลยว่าผมแอบชอบเธอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องโกหก แต่มันจะทำให้ผมเข้าหาเธอสะดวกขึ้นมากเลยนะ ฟังดูไม่เลวนี่นา แต่ว่าถ้าโดนจับได้ว่าโกหกก็คงยุ่งยากเหมือนกัน…..

 

‘อือ ใช่แหละ ที่จริงผมแอบชอบA14น่ะ’

ผมพูดโดยแสร้งทำเป็นเขินอาย

บวกลบคูณหารดูแล้ว ผมว่าวิธีนี้เวิร์ค! ส่วนเรื่องหลังจากนั้น ก็ปล่อยให้ตัวผมในตอนนั้นจัดการก็แล้วกัน

‘โอ้ว! งั้นหรอ ฉันจะคอยเชียร์นะ!’

D62 ตอบกลับมาด้วยความตื่นเต้น

‘เรื่องจริงหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อเลย’

G39 พูดขึ้นมา เขาดูตกใจจริงๆ

‘นายเป็นคนถามเองไม่ใช่หรือไง’

‘ผมแค่จะแซวเล่นน่ะ…’

G39พูดแบบนั้น แล้วก็เงียบไปเลย 

ผมควรส่งรายละเอียดเรื่องของ D62 กับ A14 ไปให้สำนักงานวันนี้ไหม หรือผมควรจะรอเวลาอีกนิดกันนะ

ว่าแล้วพวกเราก็มาถึงโรงอาหารกันแล้ว มีของกินเล่นบางอย่างที่น่าจะกินพอทันเวลาตั้งรออยู่ เหมือนรู้อยู่แล้วว่าพวกเราจะมากินข้าวไม่ทัน พอเห็นแบบนั้นพวกเราก็หยิบมากันคนละกล่อง แล้วกินกันระหว่างที่เดินไปห้องเรียน

ระหว่างที่เรียนคาบบ่ายอยู่ผมก็นั่งนึกถึงภาพวาดนั่นอีกครั้ง ทะเล ชายหาด และคนจมน้ำ มันมีความหมายอะไรกันแน่นะ เพราะดูเหมือนเธอก็ไม่ได้อยากบอกคนอื่น ว่าเธอจำเรื่องในอดีตชาติได้ แต่เธอกลับเลือกที่จะวาดรูปแบบนั้น

ผมคิดว่ามันต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ

.

.

.

 

หรือว่า!?

มันจะเป็นการขอความช่วยเหลือ?

มือคนที่ยื่นพ้นน้ำมาตอนกำลังจะจมน้ำ เป็นเหมือนสัญญาณของการขอความช่วยเหลือ

แน่นอนว่า คนอื่นแถวนี้คงไม่รู้เรื่องนี้หรอก 

หรือเธอพยายามจะขอให้คนที่เข้าใจภาพนี้ ช่วยอะไรเธอสักอย่าง

แต่ช่วยเรื่องอะไรล่ะ?

ผมจะไปถามเธอตรงๆก็ไม่ได้ 

ผมควรจะทำยังไงดี……