โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์เคยได้ยินมาเหมือนกันว่าในอดีตหนุ่มน้อยคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้ายและเลือดเย็น   เป็นผู้พิทักษ์แห่งโอรีเวียที่จอมเวทวาลานไว้วางใจ   สำหรับเด็กชายชาวซีนาร์ยแล้วดารีลนั้นทั้งใจดีและอ่อนโยนแม้เขาจะแสดงอาการเกรี้ยวกราดบ้างในบางครั้ง   แต่ก็ยังเป็นระดับที่เด็กชายตัวน้อยนั้นยอมรับได้   แม้ในยามที่โดนหมายเอาชีวิตเช่นนี้เขากลับไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย

“ เจ้าต้องอธิบายมาว่าพวกเราตกเป็นผู้ต้องสงสัยได้อย่างไร ”

เด็กชายยังพยายามต่อรอง

“ หนึ่งคนในตระกูลของเจ้าเป็นผู้พิทักษ์หน้ากากทอง   สุดท้ายได้หายตัวไปอย่างลึกลับ   บิดาของเจ้าที่อยู่ๆ ก็ละทิ้งความเจริญทั้งที่การงานกำลังไปได้ดี   ปากบอกจะไปใช้ชีวิตที่สงบสุข   แต่ทั้งที่มีที่อื่นมากมายให้ไปกลับเลือกไปซีนาร์ยอันเป็นดินแดนชิดขอบกับเมืองปีศาจ   อีกทั้งยังมีการติดต่อกับพ่อมดดีมีนหนึ่งในสมาชิกสภาสูงที่เริ่มเอาใจออกห่างจากจอมเวทวาลาน   นอกจากนั้นพวกเจ้าทั้งสี่ยังเดินข้ามผ่านหุบเขาเงาปีศาจอันเป็นสถานที่ต้องห้าม   ว่ากันว่าไม่เคยมีใครเข้าไปแล้วกลับออกมาได้แม้แต่ผู้ใช้เวทมนตร์ก็ยังสูญหายในนั้น   พวกเจ้าเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาแต่กลับออกมาได้หน้าตาเฉย   นอกจากนั้นเจ้าที่เป็นแค่เด็กกลับสามารถนำดาบโบราณที่มีอำนาจลึกลับออกมาจากหุบเขา   โดยที่ยังไม่รู้แน่ว่ามันอยู่ที่นั่นหรือเจ้าครอบครองมันมาก่อนแล้ว   นอกจากนั้นเพื่อนนักเรียนของเจ้าต่างตามสืบเรื่องของข้าให้กันวุ่นวาย   ทั้งหมดที่ว่ามามีสิ่งใดไม่น่าสงสัยกันเล่า   แท้จริงแล้วพวกเจ้าเป็นใครและทำงานให้กับผู้ใดกันแน่ ” 

ดารีลว่า

“ สิ่งที่รู้ข้าเคยเล่าให้เจ้าฟังหมดแล้วนี่นา   สิ่งที่ไม่เคยพูดก็เพราะสิ่งนั้นข้าไม่รู้   หรือเจ้าไม่เคยเชื่อใจข้า ”

“ หน้าตาข้าเหมือนคนโง่ขนาดนั้นเลยหรือ ”

หนุ่มน้อยย้อนถาม

“ ที่เจ้าใกล้ชิดข้าก็เพื่อหวังสอดแนมอย่างนั้นสินะ ”

ฟิโลโซเฟอร์สงสัย

“ ที่เจ้าไล่ตามข้าก็หวังสอดแนมเหมือนกันนั่นแหละ   เพียงแต่ข้านั้นถูกฝึกมาให้เป็นนักฆ่าตั้งแต่แรก   งานนี้พวกเจ้าเลยพลาดตั้งแต่ยังไม่เริ่ม   บอกมาตอนนี้ดีมีนอยู่ที่ใด ”

ดารีลว่า

เขาขยับมีดในมือให้พร้อมใช้งานมากขึ้น

“ ท่านดีมีนบอกว่าจะไปทำธุระนอกเมืองส่วนที่ไหนข้าไม่รู้หรอก ”

เด็กน้อยบอกตามจริง

“ ฮึก ”

เด็กน้อยต้องกัดฟันเพื่อเก็บเสียงร้อง

เมื่อปลายมีดถูกกดลงที่สีข้างอย่างช้าๆ

พร้อมกับรอยยิ้มเย็นเยือกที่ชั่วร้าย

“ บางทีข้าก็ชอบใจที่เหยื่อปากแข็ง   แต่นี่มันค่อนคืนเข้าไปแล้ว   คิดว่าข้ามีเวลาเท่าไหร่กันเพื่อจะสางงานให้เสร็จ   หรือข้าต้องลากน้องสาวของเจ้ามาที่นี่ ”

“ ดารีลเจ้าทำงานให้ใครกันแน่ ”

เด็กชายตัวน้อยย้อนถาม

“ ตราบใดที่ยังอยู่ในโอรีเวียข้าก็ขึ้นตรงต่อจอมเวทวาลาน   ความสงบสุขของโอรีเวียนั้น   อยู่ในความรับผิดชอบของข้า ”

ขณะที่พูด

มือของเขาก็ยังกดปลายมีดจมลึกลงเรื่อยๆ

แผลที่แก้มนั้นลึกพอสมควร

เลือดของเด็กน้อยจึงไหลชุ่มลงสู่หมอน

“ ดารีลพวกเราไม่ใช่คนร้ายนะ ”

ฟิโลโซเฟอร์กระซิบบอก

“ และข้ายังเห็นเจ้าเป็นเพื่อนอยู่   ปล่อยมือเถอะนะข้าจะบอกทุกคนว่าแผลทั้งหมดนั้นเกิดจากข้ากลิ้งตกเตียง ”

“ ไม่ต้องแก้ตัวแทนข้าหรอกถ้าข้าได้ลงมือแล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยด้วยมือของข้าเอง ”

หนุ่มน้อยตอบ

เมื่อเห็นว่าการเจรจาไม่เป็นผล

เด็กชายตัวน้อยจึงแกล้งทำเป็นนิ่ง

ไม่รับรู้ถึงแรงกระทำ

ของคนที่คร่อมอยู่บนร่าง

ดารีลสังเกตเห็นว่าเด็กน้อยไม่ไหวติง

เขาจึงชักมีดออกมาวางไว้ข้างๆ

แล้วก้มลงฟังเสียงลมหายใจ

ฟิโลโซเฟอร์เห็นโอกาส

จึงพยายามแย่งมีดมา

แต่ดารีลก็ยังเร็วกว่า

เขาคว้ามีดเล่มนั้น

ปักฉึกลงบนหมอนจนมิดด้าม

เฉียดศีรษะของเด็กชายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น