โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เจ้าชายเอลานอสเอาแต่นั่งหน้าบูดอยู่ในซุ้มเล็กๆ ที่จัดไว้สำหรับดื่มชา   ซุ้มนี้อยู่ทางทิศตะวันออกออกของสวน   อดีตเคยบานสะพรั่งไปด้วยดอกกุหลาบสีขาว   แต่ในเวลากลับไม่สดใสเช่นเดิม

 

เขาจ้องมองบุตรแฝดทั้งสองของราชินีวิเวียร่า   ที่กำลังเล่นซุกซนกันบนพื้นหญ้าเขียวขจี   เบื้องหน้าของเขาคือกษัตริย์แฮโรดผู้บึ้งตึงและราชินีแสนงามที่แกร่งยิ่งกว่าทหารแนวหน้า  

 

ช่วงเวลาดื่มชาในตอนเช้าที่ควรจะสงบสุข   ถูกทำลายลงด้วยเสียงบ่นพร่ำของราชินีผู้คอยตำหนิเรื่องความบกพร่องของการรักษาความปลอดภัยในวัง   ดูเหมือนว่าจะไม่มีสิ่งใดถูกใจพระนางเลย

 

ตลอดหลายวันมานี้ในวังหลวงมีแต่เรื่องวุ่นวาย  

ราชินีวิเวียร่าก็เอาแต่ตรัสขอนั่นขอนี่ไม่เคยพอ

จนบางครั้งก็ทำเอากษัตริย์แฮโรดเกิดพระทัยเหนื่อยหน่าย

 

“ คนของข้าที่ส่งออกไปตามชนบทได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย   คิดว่าต้องมีเรื่องผิดปรกติเกิดขึ้นอย่างแน่นอน   เราควรจะส่งคนมีฝีมือออกไปอีกครั้งเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ”

 

เจ้าชายเอลานอสกล่าวกับกษัตริย์

ผู้เป็นบิดาของตน

 

“ ไม่มีอะไรเหนือความคาดหมายทั้งนั้น   พวกเขาหนีไปจากเมืองโอรีออนต่างหาก   เมืองนี้มันวิปริตเพราะมีผู้สมคบคิดกับผู้ใช้มนต์ดำ   ถ้ายังเป็นเช่นนี้ต่อไปเมืองนี้คงกลายเป็นเมืองร้างแน่ ”

 

ราชินีกล่าวสวนขึ้น

 

“ ท่านว่าใครนะสมคบคิดกับผู้ใช้มนต์ดำ ”

 

เจ้าชายว่า

 

“ เจ้ารู้ดีที่สุดมิใช่หรือ   ฝ่าบาทเห็นด้วยหรือไม่เพคะ ”

 

พระนางเย้ย

แล้วไปทำฉอเลาะกับกษัตริย์แฮโรด

 

กษัตริย์แฮโรดทรงนิ่งเฉย

แม้พระองค์จะรู้สึกได้ว่ามีไอชั่วร้ายอยู่ในวัง

 

แต่ก็ขลาดกลัวเกินกว่า

จะตัดสินใจทำสิ่งใด

 

“ ท่านพ่อข้าอยากได้คนเพิ่ม   ตอนนี้เมืองของเรามีประสบปัญหาอย่างหนัก   ผู้คนตามชนบทล้วนอดอยากบางทีหากเรานำเสบียงจากเมืองหลวงไปแจกจ่าย   อาจช่วยพวกเขาได้ ”

 

เจ้าชายเอลานอสแสร้งเปลี่ยนเรื่อง

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ

 

“ พูดอะไรเช่นนั้น   ส่งเสบียงไปแล้วผู้คนมากมายในเมืองล่ะ   พวกเขาไม่ดื่มกินหรือไร ”

 

ราชินีวิเวียร่าขึ้นเสียง

 

“ คนในเมืองล้วนแล้วแต่ฟุ่มเฟือยหากให้พวกเขาประหยัดลงบ้างก็คงไม่เป็นไร   เพราะตอนนี้ชาวนาชนบทแทบจะไม่มีข้าวสาลีเอาไว้ทำขนมปังดีๆ กินแล้ว ”

 

เจ้าชายน้อยแย้ง

 

“ ไม่มีขนมปังก็กินอย่างอื่นแทนสิอย่าโง่นักเลย   พวกถั่วพวกข้าวโพดอะไรนั่นบดๆ หน่อยก็กลายเป็นแป้งเหมือนกัน   ถ้าไม่เรื่องมากก็ไม่อดตายหรอก ”  

 

นางว่า

 

“ ท่านไม่ได้ยินข่าวบ้างหรือปีนี้ผลผลิตทางการเกษตรเสียหายหนัก   ของที่ท่านว่ามามันไม่มีหรอก   พวกชาวบ้านอดอยากจนแทบจะกินเนื้อกันเองแล้ว ”

 

“ คนบ้าที่ไหนกินเนื้อกันเองถ้ามิใช่พวกปีศาจมนต์ดำ   ถ้าไม่มีจริงๆ ก็ขุดมันขุดรากไม้กินสิจะไปยากอะไร   คนพวกนั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว   แต่คนเมืองหลวงสิเขาไม่เคยลำบากพวกเราต้องห่วงเขาให้มากกว่านี้ ”

 

ดูเหมือนคำว่ามนต์ดำจะจี้ใจเจ้าชายเอลานอสอยู่ไม่น้อย

เขาจึงกล่าวว่า

 

“ ท่านนี่มันปีศาจร้ายชัดๆ เพราะคนเมืองมอบเงินทองให้กับท่านน่ะสิจึงได้เห็นใจเขา ”

 

“ เจ้า ”

 

ราชินีแสนงามโกรธกริ้วจนพระพักตร์แดงก่ำ

แต่ก็ไม่สามารถทำอันใดได้

 

จึงหันไปทางกษัตริย์แฮโรด

 

“ ฝ่าบาท   ดูเจ้าชายเสียเถิดกิริยาทรามนัก   เขาควรได้รับการอบรมที่ดีกว่านี้เพื่อเป็นกษัตริย์ที่ดีในวันข้างหน้า ”

 

“ อย่ามาทำเป็นเสี้ยมสอน   ระวังบุตรสุดรักของท่านให้ดีเถิด ”

 

เจ้าชายกล่าวสอดขึ้น

 

“ เจ้าขู่ข้าหรือ ”

 

ก่อนที่การโต้เถียงจะลุกลาม

กษัตริย์แฮโรดผู้กำลังกลัดกลุ้มก็หมดความอดทน

 

พระองค์ปรารถนาช่วงเวลาที่สงบสุข

ช่วงเวลาน้ำชายามเช้าแทนที่จะได้ผ่อนคลาย

 

กลับต้องมารับฟังการวิวาท

ที่ไม่จบสิ้น

 

พระองค์จึงตบโต๊ะดังปัง

 

“ ไปไหนก็ไปเลยทั้งคู่นั่นล่ะ ”

 

“ ท่านไล่ข้าหรือ ”

 

ราชินีตกตะลึง

นี่เป็นครั้งแรกที่กษัตริย์แฮโรดทรงเกี้ยวกราดใส่

 

กษัตริย์ไม่ตอบอะไร

 

พระนางจึงลุกขึ้นด้วยอาการขัดเคือง

แล้วจูงเอาบุตรทั้งสองกลับเข้าปราสาทไป

 

เจ้าชายเอลานอสมองผู้เป็นบิดาสลับกับถ้วยชา

สุดท้ายก็คว้าถ้วยชา

แล้วเดินกลับห้องไป

 

ในระหว่างทางโถงเดิน

เขาได้กลิ่นกำยายที่คุ้นเคย

 

แต่เมื่อมองหาจนทั่วแล้วก็ไม่พบอะไร

เจ้าชายจึงเดินทางต่อด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น

 

นานเหลือเกินที่ไม่ได้พบกับกาเอล

แต่ก็ยังแน่ใจได้ว่าคนผู้นั้นต้องอยู่แถวนี้อย่างแน่นอน