โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เหล่าข้าราชการเมืองโอรีออนต่างนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด   ข่าวลือประหลาดมากมายถาโถมเข้ามาถึงในวังหลวง   ทั้งความอดอยากโรคละบาดและโจรผู้ร้าย   ซึ่งสาเหตุล้วนแล้วมาจากความขาดแคลน   ความหิวโหยนั้นน่ากลัวนักจนผู้คนต้องปล้นฆ่าช่วงชิงเอาของผู้อื่นมายื้อชีวิตของตน

 

คนมั่งมียังสุขสบายอยู่   แต่คนที่ยากจนต้องดิ้นรนทุกอย่างไม่สนถูกผิด   ในเมืองหลวงผู้คนยังไม่อดอยากนักเพราะผลผลิตจากชนบทห่างไกลเกือบทั้งหมดถูกล่งมาที่นี่   และผู้คนที่มั่งคั่งยังสามารถซื้อสินค้าจากต่างเมืองได้   ทำให้คนในเมืองหลวงไม่ต้องทุกข์ร้อนอีกทั้งยังไม่เข้าใจถึงความลำบากของผู้คนในชนบท

 

 

            ชายชราผมหงอกขาวหนวดเครารุงรังผู้เป็นกำลังสำคัญทางความคิดของกษัตริย์แฮโรด   ขณะนี้กำลังเคร่งเครียดกับจดหมายมากมายที่ส่งมาจากส่วนต่างๆ ของเมือง   มีทั้งจดหมายขอความช่วยเหลือและรายงานแปลกประหลาดที่ต้องตรวจสอบข้อเท็จจริงให้แน่ใจเสียก่อน

 

“ ท่านอาเทมิสป่านนี้ยังไม่นอนอีกหรือ ”     

 

เด็กรับใช้คนหนึ่งทักขึ้น

เขานำม้วนหนังสืออีกตะกร้าเข้ามาส่ง

 

ด้วยความที่เขาเห็นชายชรานั่งอ่านหนังสือท่านี้มาตั้งแต่เมื่อคืนวาน 

นี่รุ่งสางของอีกวันก็ยังอยู่ท่าเดิมไม่ลุกไปไหน

 

“ ท่านควรจะพักผ่อนเสียบ้างอย่าหักโหมนักเลย ”

 

เด็กรับใช้เอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง

 

“ ข้างีบหลับบนโต๊ะบ้างแล้วล่ะ ”

 

อาเทมิสว่า

 

“ อ้อ   จริงสิพวกเจ้าเห็นเจ้าเมทาอินเข้ามาหรือยัง ”

 

ชายชราถามถึงบุตรชายขี้เหล้า

ที่มักออกไปหาความสำราญในยามราตรีไม่เคยว่างเว้น

 

“ เข้ามาแล้ว   ความจริงยามเที่ยงคืนที่ผ่านมา   คนของเราพบเขานอนหลับอยู่ข้างถนน   จึงได้พาเขามาตั้งแต่ตอนนั้น   เวลานี้ยังไม่ตื่นเลยท่านต้องการพบเขาหรือไม่ ”

 

เด็กรับใช้ถาม

ชายชราส่ายหน้าแต่ไม่เอ่ยอะไร

 

“ ต้องขออนุญาตถามเรื่องของคุณชายน้อย   ข้าหมายถึงอีเลียส   ท่านไม่คิดว่าเราควรเรียกตัวเขากลับมาหรือ   ข้าได้ยินข่าวมากมายจากโอรีเวียซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องร้าย   ขออภัยเถิดท่านไม่คิดเป็นห่วงคุณชายน้อยบ้างหรือปล่อยเขาไว้คนเดียวแบบนั้น ”

 

คำถามนั้นทำเอาอาเทมิสต้องถอนหายใจยาวด้วยความเหนื่อยอ่อน

 

“ คิดสิ   ข้าคิดมาตลอดอยากเรียกเขากลับมาตั้งนานแล้วแต่… ”

 

ชายชราวางมือลงบนกองม้วนหนังสือจำนวนมากมายนั้น

ลูบคลำมันไปมาแล้วเอ่ยว่า

 

“ ข้าเกรงว่าโอรีออนต่างหากที่ตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง ”

 

“ มันไม่แน่หรอก   ไม่มีอะไรแน่นอนทั้งนั้น   ทุกเมืองมีความเสียงที่จะถูกโจมตีในเวลานี้สภาแห่งโอรีเวียขาดความเชื่อมั่น   ถ้าจะหวังความคุ้มครองจากจอมเวทวาลานคงเป็นไปไม่ได้   สู้พาเขากลับมาให้พวกเราปกป้องกันเองไม่ดีกว่าหรือ ”

 

เด็กรับใช้แย้ง

 

“ ข้าเชื่อมั่นในสติปัญญาของหลานชายคนเดียวของข้า   อีกอย่างอีเลียสมีสหายที่ไว้ใจได้อยู่ในโอรีเวีย   แม้พวกเขาจะยังเป็นเด็กแต่มีความสามารถด้านการต่อสู้   และยิ่งไปกว่านั้นข้าได้ยินมาว่าหนึ่งในสหายของเขาเป็นถึงผู้ใช้เวทมนตร์   นั่นเป็นโอกาสอันดีน้อยนักที่มนุษย์เช่นเราจะได้ใกล้ชิดผู้ใช้เวทมนตร์   ปล่อยอีเลียสไว้ที่นั่นเขาจะมีโอกาสที่ดีกว่า   อย่างน้อยข้าก็เชื่อว่าอีเลียสจะเอาตัวรอดได้ ”

 

ที่ปรึกษากษัตริย์แฮโรดตอบ

 

“ อะไรอีเลียส   อีเลียสนะ   เจ้าเด็กดักแด้ยังไม่ตื่นอีกหรือ ”

 

เสียงอ้อแอ้ของเมทาอินดังสอดขึ้น

เขานั้นเดินได้ไม่มั่นคงนักและในมือยังถือเหยือกเหล้าไม่ยอมวาง

 

เมทาอินมีรูปร่างสูงแต่ทว่าผอมแห้ง

หลังของเขาโก่งงอดูแก่ชรายิ่งกว่าคนเป็นพ่อ

แม้ผมจะยังดำอยู่แต่ก็หลุดร่วงไปมากแล้ว

 

ทุกคนในห้องนั้นหันไปมองเขา

แล้วก็เบือนหน้าหนีด้วยความระอา

 

และท่าทีนั้นก็ทำให้เขาไม่พอใจ

จึงหันไปเอ่ยกับเด็กรับใช้

 

“ ทำไม   ข้าเป็นพ่อจะถามถึงลูกไม่ได้หรือข้าไม่ได้ทำหน้าที่พ่อที่ดีหรือไร   พวกเจ้านี่นะไปเลยไปปลุกอีเลียสลูกชายสุดรักของข้า   วันนี้ข้าจะกินอาหารเช้าพร้อมลูก   แล้วอย่าลืมใสหัวไปตั้งโต๊ะให้ไวล่ะข้าหิวและอีเลียสน้อยๆ ก็คงหิวเช่นกัน   ปล่อยให้ตาแก่นี่กินกองหนังสือของแกไป ”

 

“ พวกเราไปปลุกอีเลียสไม่ได้ขอรับเพราะเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ”

 

เด็กรับใช้ตอบด้วยความเหนื่อยหน่าย

 

“ ไม่อยู่   ไปไหนกันไปบ้านแม่ของเขาหรือหนอยแน่นางแพศยาแอบมาพาลูกไปไม่ขออนุญาตข้าช่างกล้านัก ” 

 

เมทาอินกล่าวผรุสวาท

 

“ อีเลียสไปเรียนหนังสือที่โอรีเวีย ”

 

คนเป็นปู่บอกเรียบๆ

 

“ ไปเมื่อไหร่   ตั้งแต่เช้าเลยรึไงใยไม่ปลุกข้าอย่างน้อยข้าก็เป็นพ่อ   สมควรต้องส่งเขาไปกับขบวนเกวียนมิใช่หรือแต่นี่กระไรไม่มีใครเตือนข้าเลย   แต่ละคนเห็นข้าเป็นอะไร ”

 

คำกล่าวของชายขี้เหล้า

ทำเอาคนอื่นๆ ต้องเบือนหน้าหนี

 

แม้แต่อาเทมิสยังก้มหน้ามองดูม้วนหนังสือในมือ

ด้วยท่าทีเอือมระอา

 

“ ทำไมล่ะ   อย่างกับข้าพูดอะไรผิดไป ”

 

เขายิ่งมีอารมณ์ขุ่นมัวมากขึ้น

เมื่อคนอื่นทำเป็นไม่สนใจ

 

“ บุตรชายของท่านอายุเท่าไหร่แล้วท่านจำได้หรือเปล่า   เป็นเวลานานหลายปีที่เราส่งเขาไปยังโอรีเวีย   ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มน้อยแสนองอาจ   สมราคากับการเป็นหลานของท่านอาเทมิสที่ปรึกษาคนสำคัญของกษัตริย์แฮโรดเจ้าแห่งเมืองโอรีออน   ไม่ได้เป็นเด็กชายผอมแห้งอย่างกับคนขี้โรคอย่างที่ท่านเข้าใจหรอก ”  

 

เด็กรับใช้กล่าวขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

เขารู้สึกเป็นทุกข์แทนเจ้านาย

 

ที่มีบุตรชายไม่เอาไหน

แล้วยังทำตัวให้เสื่อมเสียตลอด

 

“ อะไรนะ ”

 

ชายคนนั้นถึงกับอุทานออกมา

นานเหลือเกินสินะที่เขาไม่ได้ใส่ใจคนรอบตัว

 

แต่เพราะอะไรล่ะ

ถ้ามิใช่เพราะหากเขาหยิบจับอะไร

 

ผู้คนก็มักจะตั้งความหวังว่าเขาจะต้องทำได้ดี

เฉกเช่นเดียวกับพ่อของเขา

 

 

 

ไปเมื่อคืนไม่บอกข้าข้าเป็นพ่อ

ทำงานทำไมอยู่กินที่ท่านหาไว้ชาตินี้ก็ไม่หมด

 

“ ในเวลาที่บ้านเมืองกำลังตกอยู่ในความยากลำบาก   เจ้าไม่คิดจะออกไปตรวจดูความเดือดร้อนของผู้คนบ้างหรือ   เผื่อมีอะไรที่พอช่วยได้บ้าง ”

 

คนเป็นพ่อกล่าวอย่างอ่อนโยน

และนั่นทำเอาชายขี้เมาอารมณ์ขุ่นขึ้นมาอีก

 

“ ไม่ล่ะ   แค่สมบัติที่ท่านหามาข้าใช้จนตายก็ไม่หมด   จำเป็นด้วยหรือที่ข้าต้องออกไปทำงานให้ลำบาก   สู้เอาเวลาไปหาความสำราญไม่ดีกว่าหรือ ”

 

เขากล่าวแล้วสะบัดหน้าเดินออกไปจากห้อง

แต่แล้วก็ชะงักเท้า

เพราะนึกอะไรอย่างหนึ่งขึ้นมาได้

 

“ ข้าได้ยินมาว่ากษัตริย์แฮโรดทรงมีเรื่องกลัดกลุ้มพระทัย ”

 

ชายขี้เมาว่า

 

“ เรื่องนี้ท่านอย่าได้กังวลไปข้าแน่ใจว่ามีทางช่วยที่ดีคอยดูฝีมือของข้าก็แล้วกัน ”