โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

กับการพบกันโดยไม่มีการคาดหมาย   หนึ่งคนที่ดำมืดและถูกเลือกให้ลงนรกตั้งแต่แรกเกิด   กับเด็กน้อยที่อยู่ในโคนตมแต่มุ่งหวังในแสงสว่างแห่งแดนสวรรค์   ด้วยความเหงาว้าเหว่เดียวดายเมื่อเห็นใครมีความทุกข์เช่นตน   เมื่อเห็นคนที่ยอมพูดจาด้วยโดยดี   ความไร้เดียงสาทำให้อยากยึดไว้เพื่อหวังพึ่งพิงให้คลายเหงา   ดังคนจมลงในน้ำเชี่ยวกรากย่อมยินดีที่มีคนยื่นเชือกให้   โดยลืมมองให้ถนัดว่านั่นมิใช่เชือก   หากแต่เป็นงูพิษ
 
กาเอลยังคงนั่งลับมีดอย่างเฉยเมย   ไม่นำพาต่อสิ่งใด   เสียงร้องเพลงของเด็กชายยังดังแว่วมาเป็นระยะ   แต่ทว่าเบาลงตามความห่างที่ไกลออกไปเรื่อยๆ
 
เด็กชายตัวน้อยนามออสมอนด์   เดินกลับไปยังหมู่บ้านด้วยความรู้สึกเป็นสุข   เขาที่โดดเดี่ยวมาตลอดมั่นใจเหลือเกินว่าวันพรุ่งนี้เขาจะมีเพื่อน   ชีวิตหลังจากนี้จะไม่เหงาอีกต่อไป   ครอบครัวคือสิ่งที่เขาโหยหามาโดยตลอด   อีกไม่นานจะเกิดขึ้นจริง
 
เด็กน้อยยังร้องเพลงอยู่เมื่อเดินผ่านโขดหินใหญ่   ไม่สนใจต่อสิ่งใดแม้มีเสียงนกประหลาดดังอยู่เหนือหัว   ทันใดนั้นก็เกิดไอหมอกสีดำปรากฏขึ้นจากทางด้านหลัง   มันหลอมรวมกันอย่างรวดเร็วกลายเป็นร่างหนึ่ง   ออสมอนด์นั้นไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าเกิดสิ่งใดขึ้น   มีดสีดำก็แทงทะลุกลางอก
 
ทุกสิ่งเกิดขึ้นและจบลงในพริบตา   เด็กน้อยล้มลงบนพื้นหินริมฝีปากยังแย้มยิ้มและดวงตายังเปิดอยู่   เขาตายไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ
 
ยาพิษที่อาบใบมีดของกาเอลนั้นรุนแรงนัก   มันสามารถพรากชีวิตของเหยื่อได้ในทันที   เขานั่งลงข้างๆ ร่างของเด็กน้อยคนนั้น   ปิดดวงตาสีฟ้างดงามของเด็กชายผู้น่าสงสารด้วยมือที่เปื้อนเลือด
 
“ วันพรุ่งนี้ไม่มีหรอก ”    
 
หนุ่มน้อยว่า
เขาจ้องมองร่างไร้ชีวิตด้วยความเย็นชา
 
เสียงนกประหลาดยังดังเซ็งแซ่อยู่เหนือหัว
กาเอลมองมันด้วยสีหน้าขุ่นมัว
 
เขายังสวมหน้ากากอันเก่า
เพียงแต่ดึงผ้ามาคลุมไว้อีกชั้น
 
ที่เนินดินแห่งหนึ่ง
เจ้าชายผู้เดียวดายจากเมืองคาเล
นั่งลงขุดดินด้วยมีดที่เขาเพิ่งใช้สังหารเหยื่อ
 
ท้องฟ้ายามนี้มืดครึ้มด้วยเมฆสีดำ
แต่กลับมีรอยแยกเล็กๆ ค่อยๆ แหวกออก
 
แสงสว่างเรื่อเรืองของดวงอาทิตย์ลอดผ่านลงมา
แสงนั้นทาบลงพนพื้นหญ้า
แล้วไหลไปหาร่างของเด็กชายคนนั้น
อย่างเชื่องช้าและเงียบงัน
 
แต่เมื่อลำแสงนั้นใกล้จะถึง
พลันเกิดไอชั่วร้ายห่อหุ้มร่างเด็กน้อย
 
แสงสว่างจึงหยุดอยู่เพียงเท่านั้น
ไม่อาจไปต่อได้
 
กาเอลชะงักงัน
เขาหันไปมองลำแสงทองผ่องอำไพ
แล้วยิ้มให้อย่างเย้ยหยัน
 
“ ไม่กล้าหรือ   ข้ายังไม่น่ากลัวขนาดนั้น   ถ้าแค่นี้ยังล้มข้าไม่ได้ก็อย่าหวังว่าแดนสวรรค์จะเป็นฝ่ายชนะ   คู่ต่อสู้ของพวกเจ้าโหดร้ายกว่าข้ามากมายนัก ”
 
ถึงจะกล่าวเช่นนั้น
แต่เขาก็ยังโบกมือให้ไอหมอกสีดำสลายไป
 
แล้วในแสงสว่างจึงปรากฏชายหญิงคู่หนึ่ง
ใบหน้าละม้ายคล้ายเด็กน้อยผู้โชคร้าย
 
พวกเขาเป็นเพียงเงาจางๆ แต่ทว่ามีปีกสีขาวที่สวยงาม
ทั้งคู่ก้มลงโอบอุ้มเอาเด็กน้อย
 
ที่เป็นเพียงเงาจางๆ เช่นเดียวกับพวกเขา
ทิ้งร่างเดิมให้นอนนิ่งบนพื้น
 
และเด็กน้อยในอ้อมแขน
ก็ยังหลับใหลอยู่เช่นเดิม
 
“ ว่ากันว่าเหล่าทวยเทพจะไม่มาเหยียบบนพื้นดินโลกมนุษย์   พวกเจ้าคงมิใช่เทพสินะ ”
 
เสียงไพเราะหวานใส
ที่เจือไปด้วยความหยามเหยียดดังขึ้นใกล้ๆ
 
หญิงสามในชุดสีแดงบางเบายืนอยู่ตรงนั้น
เท้าสีขาวเปลือยเปล่าเหยียบย่ำลงบนพื้นหญ้า
 
ข้อเท้าบอบบางของนาง
พันธนาการด้วยโซ่เหล็กขึ้นสนิมเส้นใหญ่
 
ร่างโปร่งใสทั้งสองตกอยู่ในอาการหวาดกลัว
ร่างที่เป็นบุรุษจึงอุ้มเด็กน้อยหายไป
เหลือเพียงร่างหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่
 
“ ขี้ขลาดแท้   ข้าอุตส่าห์จะส่งข่าวถึงท่านมหาเทพ ”
 
นางหัวเราะคิกคักแล้วหันไปหากาเอล
 
“ จริงไหมจ๊ะทูนหัว ”
 
“ ข้าไม่รู้หรอกและไม่สนด้วย   พอดีไม่ได้มีญาติอยู่แดนสวรรค์ ”
 
กาเอลตอบเสียงเย็น
แล้วก้มหน้าก้มตาขุดดินต่อ
 
สตรีในชุดสีแดงถึงกับสะอึก
ใบหน้างอง้ำด้วยความขัดใจ
 
“ เจ้ากัดข้า   ได้อย่างไรกัน   ข้าเองก็ไม่ได้มีญาติอยู่แดนสวรรค์และไม่อยากมีด้วย ”
 
นางต่อว่า
แล้วหันไปทำตาขุ่นกับสตรีแดนเทพ
 
“ นางมิใช่นักรบ   อย่าหยาบเถื่อนกับสตรีไร้ทางสู้สิ ”
 
กาเอลถึงกับต้องเอ่ยเตือน
เมื่อเห็นสตรีชุดแดงทำท่าจะเอาจริง
 
“ แล้วไงใครสน ”
 
นางว่า
 
“ ไหนว่าจะฝากข่าวถึงมหาเทพ   เจ้าเล่นงานท่านทูตแบบนั้น   คงได้ฝากข่าวอยู่หรอก ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นบอก
 
“ น่าเบื่อ   เจ้าไม่สนใจหรือว่าหัวใจของนางฟ้าใช้ทำอะไรได้บ้าง ”
 
สตรีนางนั้นจ้องกาเอลอยู่นาน
สุดท้ายก็ปล่อยน้ำตาร่วงหล่นลงมา
 
นางเก็บหยดน้ำตาใส่ขวดแก้วเล็กๆ
แล้วยื่นให้เขา
ก่อนจะหายไปพร้อมกับเมฆที่ปิดเข้าหากัน
 
“ น้ำตานางฟ้าก็น่าสนเหมือนกัน ”
 
สตรีชุดแดงว่า
กาเอลไม่พูดอะไรเขาปาขวดนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี
 
แต่สตรีชุดแดงคว้าเอาไว้ได้ทัน
 
“ หรือเจ้าไม่สน ”
 
นางเอ่ยถามด้วยความสงสัย
 
“ ของจากแดนสวรรค์น่าขยะแขยงจะตาย ”
 
เขาว่า
แล้วก้มลงขุดดินต่อ