โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เวลาผ่านไปเนิ่นนานกับการที่กาเอลพยายามขุดดินด้วยมีดเล่มนั้น   จนขณะนี้มันกลายเป็นหลุมลึก   สตรีชุดแดงนั่งเอียงคอห้อยขาบนตอไม้ผุๆ จ้องมองหนุ่มน้อยด้วยแววตาสุดเอ็นดู

“ เจ้าทำอะไรกันนะ   ไม่เหนื่อยบ้างหรือความจริงแล้วข้ามีวิธีที่เร็วกว่านั้น   อยากให้ช่วยหรือไม่ ”

นางส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

“ ไม่จำเป็น   ข้าแค่เบื่อเลยหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา   อีกนานกว่าจะมืดค่ำ ”

กาเอลตอบ

เขาลุกขึ้นจากหลุม

แล้วลากร่างที่ไร้ลมหายใจของเด็กชายตัวน้อยลงไป

สตรีชุดแดงหยิบขวดแก้วใส่น้ำตาขึ้นมา

แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

“ ข้าชอบเด็กคนนี้   เด็กน้อยแสนดีที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา   มันน่าตื่นเต้นดีออกหากสามารถทำให้เขายอมก้มหัวต่อหน้าข้าได้   แต่เจ้ากลับส่งไปสวรรค์เสียได้   ไม่รู้ว่าพลั้งมือหรือเพราะอะไร ”

“ อย่างข้าไม่มีคำว่าพลั้งพลาดหรอก   เด็กคนนี้น่าเบื่อจะตาย   ส่วนเรื่องนรกหรือสวรรค์นั้นมิใช่ธุระของข้าแต่ไปสวรรค์ก็ดีแล้วมิใช่หรือ   เด็กอ่อนแอเช่นนี้เป็นนักรบไม่ได้หรอกส่งลงนรกก็เป็นได้แค่ตัวไร้ประโยชน์ ”

เขากล่าวพลางกลบฝังร่างของเด็กน้อย

“ แล้วใครล่ะที่เจ้าเห็นว่าแกร่งพอ   เด็กน้อยจากแดนซีนาร์ยคนนั้นพอไหวหรือเปล่า   ข้าขอล่ะเด็กคนนั้นข้าจองแล้ว   เจ้าน่ะพอไม่ถูกใจก็ฆ่าทิ้งโดยไม่แม้จะคิดทบทวน   แบบนี้ไม่ไหวเลยนะข้ายังไม่ได้สมุนคู่ใจเลย ”

คำพูดนั้นทำเอากาเอลถึงกับชะงัก

“ มีข้าอยู่แล้วยังไม่เพียงพออีกหรือ ”

เขาว่า

“ เด็กดี   ข้าไม่เคยมองว่าเจ้าเป็นทาสรับใช้ ”

สตรีชุดแดงบอกด้วยอาการประจบประแจง

หนุ่มน้อยคนนั้นไม่ตอบโต้อะไร

เขากำลังให้ความสนใจกับการแกะสลักชื่อหนึ่งลงบนก้อนหิน

“ ออสมอนด์ข้าเกลียดชื่อนี้จริง ”  

สตรีแสนสวยเบ้ปาก

แต่กาเอลไม่มีความเห็นใดเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ ใยข้ารู้สึกว่าเจ้ากำลังเสียใจ ”

นางว่าหลังจากที่เงียบกันไปนาน

และกาเอลก็เอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น

“ ทุกอารมณ์ของข้าล้วนเกิดจากการปั้นแต่ง   ไม่มีความจริงใจใดทั้งสิ้น   นานมากแล้วที่ข้าไม่เคยเสียใจ ”

“ น่าประหลาดที่ข้าเองก็ไม่รู้สึกถึงความเสียใจ   แต่ทุกครั้งที่มองเห็นหน้าเจ้า   กลับรู้สึกผิดขึ้นมา ”

สตรีนางนั้นว่า

ทำเอากาเอลถึงกับหัวเราะ

“ นั่นเป็นเครื่องยืนยันว่าสติของเจ้าไม่อยู่กับร่องกับรอยวอเรน่า   ใยเจ้าไม่พักเสียบ้างก่อนจะทำเรื่องง่ายๆ ให้วายป่วงไปกว่านี้ ”

สตรีแสนงามหยิบขวดแก้วออกมาอีกครั้ง

“ เจ้าคิดว่านี่สามารถใช้ทำสิ่งใดได้ ”

นางถาม

“ อะไรก็ช่างข้าไม่ทำ ”

“ แน่ใจ   แต่ข้าว่าข้าหาคนทำได้นะ ”