โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เด็กน้อยจากหมู่บ้านแสนกันดารกับกาเอลนั่งคุยกันอยู่นาน   เขาเล่าถึงเรื่องราวในวัยเด็กที่เคยมีความสุขก่อนที่ทุกอย่างจะพังลง   แต่สิ่งหนึ่งที่เขายังไม่บอกคือเขาเป็นผู้ใช้เวทมนต์ร้ายไปกว่านั้นเขาคือผู้ใช้มนต์ดำแห่งเมืองคาเล

 

ส่วนเด็กชายออสมอนด์ก็ได้เล่าถึงพ่อแม่ที่แสนดีของเขา   และการถูกกลั่นแกล้งการเอารัดเอาเปรียบในหมู่บ้าน   แต่เด็กน้อยก็ยังเชื่อ   เชื่อมั่นในความดีเขาอยากไปสวรรค์ที่ๆ เดียวที่คิดว่าพ่อกับแม่ของเขาอยู่   เมื่อความตายมาเยือนเขาจะไปที่นั่น   หากเขาเป็นคนดีพอ   ไม่ว่าโลกจะเลวร้ายเพียงใดเขาก็จะเป็นคนดี   และการมาถึงของกาเอลทำให้เขารู้สึกดีใจที่มีเพื่อน   อย่างน้อยก็มีคนรับฟังสิ่งที่อยู่ในใจของเขา

 

“ เจ้าไม่รู้สึกว่าข้าน่ากลัวหรือ ” 

 

กาเอลถาม

พลางยื่นผลส้มหวานฉ่ำให้

 

“ ใช่   ในตอนแรกท่านดูน่ากลัวอย่างไรไม่รู้   แต่ข้าบอกตนเองว่าอย่ามองคนที่ภายนอก   ข้าเองที่โดนดูถูกย่อมเข้าใจความรู้สึกนั้น ”

 

หนุ่มน้อยเอนหลังพิงโขดหิน

กระถางเผากำยานแขวนกับโซ่เส้นเล็กๆ

พันจากมือเลื้อยสูงขึ้นไปในแขนเสื้อ

 

“ แต่เวลานี้ข้ากลับไม่รู้สึกว่าท่านน่ากลัวแม้แต่น้อย ”

 

“ เหตุใดเจ้าจึงไม่อยากให้ข้าเข้าไปในหมู่บ้าน ”

 

กาเอลเอ่ยถาม

ทั้งที่ความจริงเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไร

 

เด็กชายนิ่งอึ้งอยู่เป็นครู่

สุดท้ายก็ยอมเอ่ยปาก

 

“ คนในหมู่บ้านจะทำร้ายท่าน ”

 

เขากระซิบบอกเสียงแหบพร่า

 

“ ความจริงแล้วคนในหมู่บ้านก็มิได้ชั่วร้ายถึงเพียงนั้น   เพียงแต่ว่าความลำบากได้บีบคั้นพวกเขา   ผู้คนที่อดอยากหิวโหยมักจะทำทุกอย่าง ”

 

“ ข้าเข้าใจแล้ว ”

 

กาเอลบอก

 

“ ถ้าเป็นเรื่องนั้นก็ไม่จำต้องกังวล   ข้าสัญญาว่าหากเจ้ายังอยู่ในหมู่บ้าน   ข้าจะไม่เข้าไป ”

 

หนุ่มน้อยว่า

พลางหยิบขนมปังออกมาจากเสื้อคลุม

ส่งให้เด็กน้อยเพิ่มอีก

 

“ ข้าอิ่มแล้ว ”

 

เด็กชายปฏิเสธ

 

“ อิ่มก็เก็บไว้กินวันหลังอย่างที่เคยทำสิ ”

 

“ ไม่เป็นไรข้าหาใหม่ได้   ท่านเองก็ต้องกินมิใช่หรือ   ข้าไม่รู้ว่าท่านจะไปไหนแต่หนทางข้างหน้ากันดารนัก   เก็บเอาไว้เถิดไม่อย่างนั้นท่านจะกลายเป็นผู้ที่หิวโหย ”

 

กาเอลหัวเราะหึ

แล้วยัดขนมใส่มือเด็ก

แต่ยังไม่วายปัดฝุ่นจากมือตนเอง

 

“ สำหรับข้าแล้วเจ้าช่างโสโครกนัก ”

 

เด็กน้อยก้มมองตนเองที่เนื้อตัวมอมแมมแล้วทำหน้าเศร้า

 

“ อันที่จริงข้าเคยสะอาดกว่านี้   แต่น้ำในบึงเป็นพิษและน้ำในบ่อของหมู่บ้านก็ไม่เพียงพอสำหรับข้า ”

 

“ ข้าขอโทษ ”

 

กาเอลบอก

แต่ไม่มีความสำนึกปนในน้ำเสียงนั้นเลย

 

“ ไม่เป็นไรข้าชินแล้ว   อีกอย่างเราเป็นเพื่อนกันข้าย่อมไม่ถือสาเรื่องเล็กน้อย ”

 

“ เอาล่ะนี่ก็สายมากแล้วจงกลับไปเสียเถิดก่อนที่จะมีใครเป็นห่วง ”

 

“ ข้าไม่มีใครเป็นห่วงหรอก   อีกอย่างข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไปกับท่านกาเอล ”

 

เด็กชายว่า

 

“ เจ้ารู้หรือว่าข้าจะไปที่ใด ”

 

หนุ่มน้อยถาม

 

“ ข้าลำบากมามากแล้วไม่ว่าที่ใดข้าก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้นเพราะไม่มีสิ่งใดแล้วที่ข้าจะทนไม่ได้ ”

 

ออสมอนด์ว่า

 

“ ข้าจะไปนรก ”

 

คำนั้นทำเอาเด็กชายตาโต

 

“ กาเอล   ความโชคร้ายในวัยเด็กของท่านไม่ได้แปลว่าท่านต้องลงนรกหรอกนะ   บางทีการที่พระเจ้าไม่เคยเหลียวแลอาจเป็นเพราะว่าพระองค์กำลังลองใจเราอยู่   ความดีนั้นล้ำค่าและคงทน   ผู้ที่ผ่านการเลือกสรรแล้วเท่านั้นที่คู่ควรกับแดนสวรรค์ ”

 

กาเอลถอนหายใจ

รู้สึกขมขื่นอยู่ข้างในลึกๆ

 

“ แท้จริงแล้วข้าไม่สนว่านรกหรือสวรรค์แต่ข้ากลับถูกเลือกให้เดินทางนี้   แต่เอาเถอะบางทีข้าก็สงสัยเช่นกันว่าอย่างข้านี่สามารถเหยียบแดนสวรรค์ได้หรือไม่    ส่วนเจ้าก็กลับเข้าหมู่บ้านไปเสีย   ข้าจะยังไม่ไปไหนหากว่าอยากไปกับข้าจริงพรุ่งนี้ให้กลับมาในป่า   ถ้าหาข้าพบเจ้าก็ไปกับข้าได้ ”

 

“ จริงนะ ”

 

เด็กชายกระโดดลุกขึ้นยืนด้วยความยินดี

 

“ ท่านต้องสัญญากับข้า ”

 

“ แน่นอน ”

 

กาเอลว่า

 

เด็กชายจึงก้มเก็บข้าวของของตนพร้อมกับบอกว่าเจอกันพรุ่งนี้

 

“ ดูแน่ใจเหลือเกินนะ   ไม่คิดว่าป่าแห่งนี้กว้างใหญ่ไปหรือ ”

 

หนุ่มน้อยสงสัย

 

“ ข้าเที่ยวหาของป่า   เดินย่ำอยู่ในนี้จนชินแล้ว ”

 

ออสมอนด์กล่าวอย่างมั่นใจ

 

กาเอลจึงพยักหน้า

ปล่อยให้เด็กชายตัวน้อยเดินจากไป

โดยไม่หันไปมอง

 

ออสมอนด์นั้นอารมณ์ดีเป็นที่สุด

เขาเดินลัดเลอะไปตามโขดหิน

 

พลางส่งเสียงร้องเพลง

เป็นบทเพลงที่สดใสที่สุดในชีวิต

 

กาเอลหยิบมีดสั้นของตนขึ้นมา

มันถูกปกคลุมด้วยไอสีดำชั่วร้าย

 

เขาพิจารณามันอยู่เป็นครู่

ก่อนจะหยิบหินก้อนเล็กๆ

ขึ้นมารูดไปตามคมมีด

ด้วยสีหน้าที่นิ่งงัน

 

เสียงนกประหลาดร้องดังแกรกขึ้นเหนือยอดไม้

เขาเพียงชำเลืองมองด้วยหางตา

แล้วก็ไม่สนใจมันอีก