โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

กับการพบกันโดยไม่มีการคาดหมาย   หนึ่งคนที่ดำมืดและถูกเลือกให้ลงนรกตั้งแต่แรกเกิด   กับเด็กน้อยที่อยู่ในโคนตมแต่มุ่งหวังในแสงสว่างแห่งแดนสวรรค์   ด้วยความเหงาว้าเหว่เดียวดายเมื่อเห็นใครมีความทุกข์เช่นตน   เมื่อเห็นคนที่ยอมพูดจาด้วยโดยดี   ความไร้เดียงสาทำให้อยากยึดไว้เพื่อหวังพึ่งพิงให้คลายเหงา   ดังคนจมลงในน้ำเชี่ยวกรากย่อมยินดีที่มีคนยื่นเชือกให้   โดยลืมมองให้ถนัดว่านั่นมิใช่เชือก   หากแต่เป็นงูพิษ

 

กาเอลยังคงนั่งลับมีดอย่างเฉยเมย   ไม่นำพาต่อสิ่งใด   เสียงร้องเพลงของเด็กชายยังดังแว่วมาเป็นระยะ   แต่ทว่าเบาลงตามความห่างที่ไกลออกไปเรื่อยๆ

 

เด็กชายตัวน้อยนามออสมอนด์   เดินกลับไปยังหมู่บ้านด้วยความรู้สึกเป็นสุข   เขาที่โดดเดี่ยวมาตลอดมั่นใจเหลือเกินว่าวันพรุ่งนี้เขาจะมีเพื่อน   ชีวิตหลังจากนี้จะไม่เหงาอีกต่อไป   ครอบครัวคือสิ่งที่เขาโหยหามาโดยตลอด   อีกไม่นานจะเกิดขึ้นจริง

 

เด็กน้อยยังร้องเพลงอยู่เมื่อเดินผ่านโขดหินใหญ่   ไม่สนใจต่อสิ่งใดแม้มีเสียงนกประหลาดดังอยู่เหนือหัว   ทันใดนั้นก็เกิดไอหมอกสีดำปรากฏขึ้นจากทางด้านหลัง   มันหลอมรวมกันอย่างรวดเร็วกลายเป็นร่างหนึ่ง   ออสมอนด์นั้นไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าเกิดสิ่งใดขึ้น   มีดสีดำก็แทงทะลุกลางอก

 

ทุกสิ่งเกิดขึ้นและจบลงในพริบตา   เด็กน้อยล้มลงบนพื้นหินริมฝีปากยังแย้มยิ้มและดวงตายังเปิดอยู่   เขาตายไปโดยที่ไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ

 

ยาพิษที่อาบใบมีดของกาเอลนั้นรุนแรงนัก   มันสามารถพรากชีวิตของเหยื่อได้ในทันที   เขานั่งลงข้างๆ ร่างของเด็กน้อยคนนั้น   ปิดดวงตาสีฟ้างดงามของเด็กชายผู้น่าสงสารด้วยมือที่เปื้อนเลือด

 

“ วันพรุ่งนี้ไม่มีหรอก ”    

 

หนุ่มน้อยว่า

เขาจ้องมองร่างไร้ชีวิตด้วยความเย็นชา

 

เสียงนกประหลาดยังดังเซ็งแซ่อยู่เหนือหัว

กาเอลมองมันด้วยสีหน้าขุ่นมัว

 

เขายังสวมหน้ากากอันเก่า

เพียงแต่ดึงผ้ามาคลุมไว้อีกชั้น

 

ที่เนินดินแห่งหนึ่ง

เจ้าชายผู้เดียวดายจากเมืองคาเล

นั่งลงขุดดินด้วยมีดที่เขาเพิ่งใช้สังหารเหยื่อ

 

ท้องฟ้ายามนี้มืดครึ้มด้วยเมฆสีดำ

แต่กลับมีรอยแยกเล็กๆ ค่อยๆ แหวกออก

 

แสงสว่างเรื่อเรืองของดวงอาทิตย์ลอดผ่านลงมา

แสงนั้นทาบลงพนพื้นหญ้า

แล้วไหลไปหาร่างของเด็กชายคนนั้น

อย่างเชื่องช้าและเงียบงัน

 

แต่เมื่อลำแสงนั้นใกล้จะถึง

พลันเกิดไอชั่วร้ายห่อหุ้มร่างเด็กน้อย

 

แสงสว่างจึงหยุดอยู่เพียงเท่านั้น

ไม่อาจไปต่อได้

 

กาเอลชะงักงัน

เขาหันไปมองลำแสงทองผ่องอำไพ

แล้วยิ้มให้อย่างเย้ยหยัน

 

“ ไม่กล้าหรือ   ข้ายังไม่น่ากลัวขนาดนั้น   ถ้าแค่นี้ยังล้มข้าไม่ได้ก็อย่าหวังว่าแดนสวรรค์จะเป็นฝ่ายชนะ   คู่ต่อสู้ของพวกเจ้าโหดร้ายกว่าข้ามากมายนัก ”

 

ถึงจะกล่าวเช่นนั้น

แต่เขาก็ยังโบกมือให้ไอหมอกสีดำสลายไป

 

แล้วในแสงสว่างจึงปรากฏชายหญิงคู่หนึ่ง

ใบหน้าละม้ายคล้ายเด็กน้อยผู้โชคร้าย

 

พวกเขาเป็นเพียงเงาจางๆ แต่ทว่ามีปีกสีขาวที่สวยงาม

ทั้งคู่ก้มลงโอบอุ้มเอาเด็กน้อย

 

ที่เป็นเพียงเงาจางๆ เช่นเดียวกับพวกเขา

ทิ้งร่างเดิมให้นอนนิ่งบนพื้น

 

และเด็กน้อยในอ้อมแขน

ก็ยังหลับใหลอยู่เช่นเดิม

 

“ ว่ากันว่าเหล่าทวยเทพจะไม่มาเหยียบบนพื้นดินโลกมนุษย์   พวกเจ้าคงมิใช่เทพสินะ ”

 

เสียงไพเราะหวานใส

ที่เจือไปด้วยความหยามเหยียดดังขึ้นใกล้ๆ

 

หญิงสามในชุดสีแดงบางเบายืนอยู่ตรงนั้น

เท้าสีขาวเปลือยเปล่าเหยียบย่ำลงบนพื้นหญ้า

 

ข้อเท้าบอบบางของนาง

พันธนาการด้วยโซ่เหล็กขึ้นสนิมเส้นใหญ่

 

ร่างโปร่งใสทั้งสองตกอยู่ในอาการหวาดกลัว

ร่างที่เป็นบุรุษจึงอุ้มเด็กน้อยหายไป

เหลือเพียงร่างหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่

 

“ ขี้ขลาดแท้   ข้าอุตส่าห์จะส่งข่าวถึงท่านมหาเทพ ”

 

นางหัวเราะคิกคักแล้วหันไปหากาเอล

 

“ จริงไหมจ๊ะทูนหัว ”

 

“ ข้าไม่รู้หรอกและไม่สนด้วย   พอดีไม่ได้มีญาติอยู่แดนสวรรค์ ”

 

กาเอลตอบเสียงเย็น

แล้วก้มหน้าก้มตาขุดดินต่อ

 

สตรีในชุดสีแดงถึงกับสะอึก

ใบหน้างอง้ำด้วยความขัดใจ

 

“ เจ้ากัดข้า   ได้อย่างไรกัน   ข้าเองก็ไม่ได้มีญาติอยู่แดนสวรรค์และไม่อยากมีด้วย ”

 

นางต่อว่า

แล้วหันไปทำตาขุ่นกับสตรีแดนเทพ

 

“ นางมิใช่นักรบ   อย่าหยาบเถื่อนกับสตรีไร้ทางสู้สิ ”

 

กาเอลถึงกับต้องเอ่ยเตือน

เมื่อเห็นสตรีชุดแดงทำท่าจะเอาจริง

 

“ แล้วไงใครสน ”

 

นางว่า

 

“ ไหนว่าจะฝากข่าวถึงมหาเทพ   เจ้าเล่นงานท่านทูตแบบนั้น   คงได้ฝากข่าวอยู่หรอก ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นบอก

 

“ น่าเบื่อ   เจ้าไม่สนใจหรือว่าหัวใจของนางฟ้าใช้ทำอะไรได้บ้าง ”

 

สตรีนางนั้นจ้องกาเอลอยู่นาน

สุดท้ายก็ปล่อยน้ำตาร่วงหล่นลงมา

 

นางเก็บหยดน้ำตาใส่ขวดแก้วเล็กๆ

แล้วยื่นให้เขา

ก่อนจะหายไปพร้อมกับเมฆที่ปิดเข้าหากัน

 

“ น้ำตานางฟ้าก็น่าสนเหมือนกัน ”

 

สตรีชุดแดงว่า

กาเอลไม่พูดอะไรเขาปาขวดนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี

 

แต่สตรีชุดแดงคว้าเอาไว้ได้ทัน

 

“ หรือเจ้าไม่สน ”

 

นางเอ่ยถามด้วยความสงสัย

 

“ ของจากแดนสวรรค์น่าขยะแขยงจะตาย ”

 

เขาว่า

แล้วก้มลงขุดดินต่อ