โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เด็กน้อยจากหมู่บ้านแสนกันดารกับกาเอลนั่งคุยกันอยู่นาน   เขาเล่าถึงเรื่องราวในวัยเด็กที่เคยมีความสุขก่อนที่ทุกอย่างจะพังลง   แต่สิ่งหนึ่งที่เขายังไม่บอกคือเขาเป็นผู้ใช้เวทมนต์ร้ายไปกว่านั้นเขาคือผู้ใช้มนต์ดำแห่งเมืองคาเล
 
ส่วนเด็กชายออสมอนด์ก็ได้เล่าถึงพ่อแม่ที่แสนดีของเขา   และการถูกกลั่นแกล้งการเอารัดเอาเปรียบในหมู่บ้าน   แต่เด็กน้อยก็ยังเชื่อ   เชื่อมั่นในความดีเขาอยากไปสวรรค์ที่ๆ เดียวที่คิดว่าพ่อกับแม่ของเขาอยู่   เมื่อความตายมาเยือนเขาจะไปที่นั่น   หากเขาเป็นคนดีพอ   ไม่ว่าโลกจะเลวร้ายเพียงใดเขาก็จะเป็นคนดี   และการมาถึงของกาเอลทำให้เขารู้สึกดีใจที่มีเพื่อน   อย่างน้อยก็มีคนรับฟังสิ่งที่อยู่ในใจของเขา
 
“ เจ้าไม่รู้สึกว่าข้าน่ากลัวหรือ ” 
 
กาเอลถาม
พลางยื่นผลส้มหวานฉ่ำให้
 
“ ใช่   ในตอนแรกท่านดูน่ากลัวอย่างไรไม่รู้   แต่ข้าบอกตนเองว่าอย่ามองคนที่ภายนอก   ข้าเองที่โดนดูถูกย่อมเข้าใจความรู้สึกนั้น ”
 
หนุ่มน้อยเอนหลังพิงโขดหิน
กระถางเผากำยานแขวนกับโซ่เส้นเล็กๆ
พันจากมือเลื้อยสูงขึ้นไปในแขนเสื้อ
 
“ แต่เวลานี้ข้ากลับไม่รู้สึกว่าท่านน่ากลัวแม้แต่น้อย ”
 
“ เหตุใดเจ้าจึงไม่อยากให้ข้าเข้าไปในหมู่บ้าน ”
 
กาเอลเอ่ยถาม
ทั้งที่ความจริงเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเพราะอะไร
 
เด็กชายนิ่งอึ้งอยู่เป็นครู่
สุดท้ายก็ยอมเอ่ยปาก
 
“ คนในหมู่บ้านจะทำร้ายท่าน ”
 
เขากระซิบบอกเสียงแหบพร่า
 
“ ความจริงแล้วคนในหมู่บ้านก็มิได้ชั่วร้ายถึงเพียงนั้น   เพียงแต่ว่าความลำบากได้บีบคั้นพวกเขา   ผู้คนที่อดอยากหิวโหยมักจะทำทุกอย่าง ”
 
“ ข้าเข้าใจแล้ว ”
 
กาเอลบอก
 
“ ถ้าเป็นเรื่องนั้นก็ไม่จำต้องกังวล   ข้าสัญญาว่าหากเจ้ายังอยู่ในหมู่บ้าน   ข้าจะไม่เข้าไป ”
 
หนุ่มน้อยว่า
พลางหยิบขนมปังออกมาจากเสื้อคลุม
ส่งให้เด็กน้อยเพิ่มอีก
 
“ ข้าอิ่มแล้ว ”
 
เด็กชายปฏิเสธ
 
“ อิ่มก็เก็บไว้กินวันหลังอย่างที่เคยทำสิ ”
 
“ ไม่เป็นไรข้าหาใหม่ได้   ท่านเองก็ต้องกินมิใช่หรือ   ข้าไม่รู้ว่าท่านจะไปไหนแต่หนทางข้างหน้ากันดารนัก   เก็บเอาไว้เถิดไม่อย่างนั้นท่านจะกลายเป็นผู้ที่หิวโหย ”
 
กาเอลหัวเราะหึ
แล้วยัดขนมใส่มือเด็ก
แต่ยังไม่วายปัดฝุ่นจากมือตนเอง
 
“ สำหรับข้าแล้วเจ้าช่างโสโครกนัก ”
 
เด็กน้อยก้มมองตนเองที่เนื้อตัวมอมแมมแล้วทำหน้าเศร้า
 
“ อันที่จริงข้าเคยสะอาดกว่านี้   แต่น้ำในบึงเป็นพิษและน้ำในบ่อของหมู่บ้านก็ไม่เพียงพอสำหรับข้า ”
 
“ ข้าขอโทษ ”
 
กาเอลบอก
แต่ไม่มีความสำนึกปนในน้ำเสียงนั้นเลย
 
“ ไม่เป็นไรข้าชินแล้ว   อีกอย่างเราเป็นเพื่อนกันข้าย่อมไม่ถือสาเรื่องเล็กน้อย ”
 
“ เอาล่ะนี่ก็สายมากแล้วจงกลับไปเสียเถิดก่อนที่จะมีใครเป็นห่วง ”
 
“ ข้าไม่มีใครเป็นห่วงหรอก   อีกอย่างข้าตัดสินใจแล้วว่าจะไปกับท่านกาเอล ”
 
เด็กชายว่า
 
“ เจ้ารู้หรือว่าข้าจะไปที่ใด ”
 
หนุ่มน้อยถาม
 
“ ข้าลำบากมามากแล้วไม่ว่าที่ใดข้าก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้นเพราะไม่มีสิ่งใดแล้วที่ข้าจะทนไม่ได้ ”
 
ออสมอนด์ว่า
 
“ ข้าจะไปนรก ”
 
คำนั้นทำเอาเด็กชายตาโต
 
“ กาเอล   ความโชคร้ายในวัยเด็กของท่านไม่ได้แปลว่าท่านต้องลงนรกหรอกนะ   บางทีการที่พระเจ้าไม่เคยเหลียวแลอาจเป็นเพราะว่าพระองค์กำลังลองใจเราอยู่   ความดีนั้นล้ำค่าและคงทน   ผู้ที่ผ่านการเลือกสรรแล้วเท่านั้นที่คู่ควรกับแดนสวรรค์ ”
 
กาเอลถอนหายใจ
รู้สึกขมขื่นอยู่ข้างในลึกๆ
 
“ แท้จริงแล้วข้าไม่สนว่านรกหรือสวรรค์แต่ข้ากลับถูกเลือกให้เดินทางนี้   แต่เอาเถอะบางทีข้าก็สงสัยเช่นกันว่าอย่างข้านี่สามารถเหยียบแดนสวรรค์ได้หรือไม่    ส่วนเจ้าก็กลับเข้าหมู่บ้านไปเสีย   ข้าจะยังไม่ไปไหนหากว่าอยากไปกับข้าจริงพรุ่งนี้ให้กลับมาในป่า   ถ้าหาข้าพบเจ้าก็ไปกับข้าได้ ”
 
“ จริงนะ ”
 
เด็กชายกระโดดลุกขึ้นยืนด้วยความยินดี
 
“ ท่านต้องสัญญากับข้า ”
 
“ แน่นอน ”
 
กาเอลว่า
 
เด็กชายจึงก้มเก็บข้าวของของตนพร้อมกับบอกว่าเจอกันพรุ่งนี้
 
“ ดูแน่ใจเหลือเกินนะ   ไม่คิดว่าป่าแห่งนี้กว้างใหญ่ไปหรือ ”
 
หนุ่มน้อยสงสัย
 
“ ข้าเที่ยวหาของป่า   เดินย่ำอยู่ในนี้จนชินแล้ว ”
 
ออสมอนด์กล่าวอย่างมั่นใจ
 
กาเอลจึงพยักหน้า
ปล่อยให้เด็กชายตัวน้อยเดินจากไป
โดยไม่หันไปมอง
 
ออสมอนด์นั้นอารมณ์ดีเป็นที่สุด
เขาเดินลัดเลอะไปตามโขดหิน
 
พลางส่งเสียงร้องเพลง
เป็นบทเพลงที่สดใสที่สุดในชีวิต
 
กาเอลหยิบมีดสั้นของตนขึ้นมา
มันถูกปกคลุมด้วยไอสีดำชั่วร้าย
 
เขาพิจารณามันอยู่เป็นครู่
ก่อนจะหยิบหินก้อนเล็กๆ
ขึ้นมารูดไปตามคมมีด
ด้วยสีหน้าที่นิ่งงัน
 
เสียงนกประหลาดร้องดังแกรกขึ้นเหนือยอดไม้
เขาเพียงชำเลืองมองด้วยหางตา
แล้วก็ไม่สนใจมันอีก