โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เมื่อเมฆหมอกแห่งความชั่วร้ายได้กระจายไปถึง   เงามืดที่เคยเก็บเงียบในส่วนลึกก็ถูกเผยออกมา   ที่หมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทอันห่างไกลของโอรีออน   ชาวบ้านกำลังอดอยากหิวโหยเพราะพืชพันธุ์เสียหายและแหล่งน้ำเป็นพิษ   มีเพียงบ่อน้ำกลางหมู่บ้านพอได้อาศัยดื่มกิน   แต่มันก็อยู่ในสภาพแห้งขอดจนต้องทะเลาะกันเพื่อที่จะได้ตักเป็นคนแรกก่อนน้ำจะขุ่นข้น
 
ความช่วยเหลือจากเมืองหลวงที่ไม่เคยมีมาถึง   ชาวบ้านที่ยากไร้หมดที่พึ่งพิงเพราะพวกเขาเป็นเพียงคนกลุ่มเล็กๆ ไร้ความสำคัญ   จึงต้องออกหาของป่าและล่าสัตว์แต่นั่นยังไม่เพียงพอ
 
เป็นความอดอยากที่กัดกินพวกเขาโดยไร้ซึ่งทางออก   ผู้คนมีชีวิตอยู่อย่างเศร้าหมองและสิ้นหวัง   วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าโดยไร้การเหลียวแล   จนในที่สุด
 
ในเวลาใกล้ค่ำของวันหนึ่ง   ได้มีนักเดินทางสองคนแวะมาที่หมู่บ้าน   พวกเขาร้องขออาหารและที่พักกับคนในหมู่บ้านและกับเหรียญทองคำหนึ่งเหรียญ   ครั้งแรกคนในหมู่บ้านได้ขอให้นักเดินทางทั้งสองจากเสีย   เพราะอาหารในหมู่บ้านนั้นเหลือน้อยเต็มที
 
กาลก่อนนั้นหมู่บ้านแห่งนี้เคยต้อนรับนักเดินทางเป็นอย่างดี   แต่ในช่วงเวลาที่ทุกข์ยากนี้   ปากท้องของตนเองย่อมสำคัญกว่าผู้อื่นที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน   แม้นักเดินทางทั้งสองจะร้องขอเพราะเห็นว่านี่เป็นเวลาใกล้ค่ำมากแล้ว   ไม่รู้จะไปพักที่แห่งใดโดยเสนอมอบเหรียญทองเพิ่มให้อีก
 
ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็เป็นคนตอบตกลง   เขาอนุญาตให้นักเดินทางทั้งสองพักในบ้านของเขาได้   อีกทั้งยังทำการเลี้ยงรับรองเป็นอย่างดี   ท่ามกลางความสงสัยของคนในหมู่บ้าน   จนผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านหมดความอดทนต้องดึงนายของตนมาสอบถาม
 
“ แคนตาส   นี่ท่านทำอะไรกันอาหารเหล่านั้นคือทั้งหมดที่พวกเรามี   ท่านทำเช่นนี้แล้วคนในหมู่บ้านจะดื่มกินอะไรในวันพรุ่งนี้ ”
 
ที่ปรึกษาหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม
 
“ เพราะข้าคิดถึงคนในหมู่บ้านจึงได้ทำเช่นนี้ ”
 
หัวหน้าหมู่บ้านบอก
 
“ แต่ท่านเอาของทั้งหมดให้กับคนนอกไปแล้วยังบอกว่าทำเพื่อคนในหมู่บ้าน   ไม่คิดว่าคำพูดกับการกระทำของท่านดูขัดแย้งกันหรือ ”   
 
“ เพราะพวกเขาทั้งสองสามารถช่วยเหลือเราได้ในยามวิกฤติเช่นนี้   ข้าจึงต้องตอบแทนความช่วยเหลือนั้นเสียหน่อย ”
 
แคนตาสผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน
บอกกับคนสนิทของเขาที่ยังคงมีสีหน้างุนงง
 
“ ข้าไม่เข้าใจ ”
 
ผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านบอกตามตรง
แคนตาสจึงได้กระซิบบอกสิ่งหนึ่งแก่เขา
 
ซึ่งก็ทำให้ผู้ช่วยถึงกับตะลึงตาค้าง
กับสิ่งที่ได้ยิน
 
“ เราจะทำเช่นนั้นจริงๆ น่ะหรือท่านไม่คิดว่า ”
 
“ หรือเจ้ามีทางเลือกอื่น   ในยามที่มืดมิดไร้การเหลียวแลจากผู้ใช้เวทมนตร์เช่นนี้   ข้าได้อธิฐานขอความช่วยเหลือต่อทวยเทพและเขาสองคนก็ปรากฏ   จะให้มองเห็นเป็นเช่นไร   นี่คือคำตอบในสิ่งที่เราต้องการพระเจ้าได้ประทานมาเพื่อพวกเราแล้ว   จะไม่ยอมรับเอาเลยหรือ ”
 
แม้ผู้ช่วยของเขาจะดูอึกอักไปในคราแรก
แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเห็นด้วย
และได้ยกถาดอาหารเข้าไปเพิ่มให้แขกผู้มาเยือนนั้นอีก
 
 
            ในค่ำคืนที่มืดมิดนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและเงียบงัน
ความลับดำมืดได้เกิดในใจของพวกเขา
เมื่อความอดอยากหิวโหยเป็นฝ่ายชนะ
ทุกอย่างก็เป็นไปตามสัญชาตญาณ
 
แสงแห่งรุ่งอรุณมาเยือนอีกครั้ง
พวกเขามีเหรียญทองจำนวนหนึ่ง
เพียงพอที่จะซื้ออาหารและความสะดวกสบายไปอีกระยะ
 
ในที่สุดชาวบ้านในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้
ก็ค้นพบทางออกของตนเองแล้ว
 
ในตอนเช้าของวันนั้น
พวกเขามีเนื้อสดดีๆ แจกจ่ายทุกคน
 
ผู้คนล้วนมีความสุข
จนต้องขึ้นป้ายยินดีต้อนรับคนแปลกหน้าทุกคน
 
 
ต่อมามีหญิงชราแต่งกายสกปรกมอมแมม
เข้ามาขอน้ำและอาหารจากชาวบ้าน
นางบอกว่าหลงทางทั้งเหนื่อยและหิว
 
แต่แทนที่จะได้รับการช่วยเหลือ
นางกลับถูกขว้างปาด้วยก้อนหิน
เพื่อขับไล่ออกไป
 
หญิงชราผู้หน้าสงสารล้มลง
เลือดอาบไปทั่วร่าง
แต่นางก็ยังไม่หยุดวิงวอน
 
“ นางเป็นคนพเนจรไร้หัวนอนปลายเท้า   หากนางหายตัวไปคงไม่มีผู้ใดสังเกต   ใยท่านไม่รับนางมาไว้ในหมู่บ้าน   หลายวันมานี้แทบไม่มีผู้ใดผ่านทางเลย   บางทีนางอาจเป็นตัวเลือกยามจำเป็น ”
 
ผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม
 
แคนตาสหยุดมือที่กำลังถือค้อน
ทุบกะโหลกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนเก็บใส่กระสอบ
 
เขาหันหน้ามาทางผู้ช่วยคนสนิท
 
“ นางดูสกปรกและเหมือนคนเป็นโรคข้าไม่อยากเสี่ยง ”
 
หัวหน้าหมู่บ้านตอบเรียบๆ
ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โต
 
“ ข้าได้ยินเรื่องโรคระบาดมันไม่ดีแน่หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหมู่บ้านของเรา ”
 
“ แต่เสบียงของเราก็เหลือน้อยลงแล้วท่านจะแก้ปัญหานี้อย่างไร   เงินทองเรามีพอสมควรแต่เสบียงหาซื้อได้ยาก   หรือท่านจะส่งคนไปต่างเมือง ”
 
ผู้ช่วยเอ่ยถาม
 
“ ส่งคนออกไปก็เป็นความเสี่ยงที่พวกเขาจะไม่กลับมา   แต่หากจำเป็นจริงๆ ก็คงต้องตามนั้น   ตอนนี้เรายังมีคนแก่กับคนพิการที่ยังพอทำประโยชน์ได้อยู่ ”
 
แคนตาสบอก
ผู้ช่วยของเขาจึงพยักหน้ารับ
 
เขาออกไปบอกคนของเขา
ให้ลากหญิงชราคนนั้น
ออกไปทิ้งนอกหมู่บ้าน
 
 
มีเด็กชายร่างผอมแห้งแต่งกายมอมแมมคนหนึ่ง
ได้วิ่งตามหญิงชราคนนั้นไป
 
เมื่อเห็นว่านางบาดเจ็บ
เขาก็เก็บเอาใบไม้มาบดทำแผลให้นาง
 
แบ่งขนมปังขึ้นรา
และผลไม้แห้งๆ ให้กับนาง
 
ก่อนจะเตือนหญิงชราคนนั้น
ให้หนีไปให้ไกล
จากหมู่บ้านแห่งนี้