โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เป็นความหงุดหงิดปนน่าโมโห   ทั้งที่สามารถแย่งมีดมาได้แล้วแท้ๆ แต่หนุ่มน้อยคนนั้นก็ไม่ลดความพยายาม   ฟิโลโซเฟอร์ทั้งปลอบทั้งขู่ก็ยังไม่เป็นผล   เจ้าของร่างบอบบางยังคงดึงดันจะออกไปข้างนอก   หาทางสงบให้กับตนเอง

 

เด็กชายตัวน้อยโมโหจนแทบคลั่ง

เขาจับไหล่ดารีลกดกระแทกลงกับเตียงแสนนุ่มนิ่มนั้น

 

“ โอ๊ะ   แบบนี้ข้าเจ็บนะเบามือหน่อยไม่เป็นหรือไร ”

 

หนุ่มน้อยแกล้งพูด

ทั้งที่ความจริงไม่ได้เจ็บปวดอันใดเลย

 

“ ดารีล   เจ้านี่มัน ”

 

เด็กชายคำราม

 

ดารีลพยายามลุกอีกครั้ง

แต่คนอายุน้อยกว่าได้พลิกตัวขึ้นไปคร่อมร่างของเขาเอาไว้

 

“ ถ้าเป็นคนอื่น   กล้าทำเยี่ยงนี้ได้โดนข้าสับเป็นท่อนๆ แน่ ”

 

“ แล้วไงล่ะ   ยังไงวันนี้ข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าลงน้ำแน่ดารีล   เจ้าเมาหนักขนาดนี้   เดินเองยังไม่ไหวแถมอากาศก็หนาวเย็น   เจ้าเปลี่ยนใจเสียเถอะ   ไว้วันหลังค่อยเล่นยังไม่สาย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ เจ้าก็แค่เด็กเมื่อวานซืนรู้ได้อย่างไรว่าไม่ไหว ”

 

หนุ่มน้อยแย้ง

 

“ ข้าโตกว่าปีกลายแล้วนะ ”

 

ดารีลยกแขนขึ้น

ยันแผ่นอกเด็กชายตั้งท่าจะผลักออกไป

 

แต่ครานี้เด็กน้อยไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว

เขาคว้าแขนข้างนั้นกดลงกับพื้น

 

“ เจ้าเมาจนเสียสติข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปไหนทั้งนั้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

 

ดารีลเกร็งข้อมือ

พร้อมจะเหวี่ยงเด็กชายออกไปอีกครั้ง

 

เด็กชายใช้มือข้างที่ว่างคว้าลำคอขาวผ่องของเขา

บังคับให้เงยหน้าขึ้น

 

แล้วกดจูบลงไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง

 

ดารีลตะลึงงัน

กับการจู่โจมที่ไม่อยู่ในความคาดหมาย

 

ได้แต่ปล่อยให้เด็กชายประกบปากอย่างร้อนแรง

ราวกับจะดูดกลืนทั้งลมหายใจและวิญญาณ

 

ฟิโลโซเฟอร์ฉวยโอกาสตอนที่หนุ่มน้อยกำลังมึนงง

รวบแขนทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัว

 

ดารีลถึงกับดิ้นรนกับจูบที่ไร้ความปราณีนั้น

เด็กน้อยตั้งใจบดจูบโดยไม่ปล่อยไห้เขาได้หายใจ

 

หนุ่มน้อยครางเสียงแผ่วเพื่อประท้วงการคุกคาม

แต่ไม่เป็นผล

 

ฟิโลโซเฟอร์รอจนแน่ใจว่า

เด็กหนุ่มคนนั้นหมดแรงแล้วจึงคลายมือออก

เพราะเขาเองก็หน้ามืดไปเหมือนกัน

 

ดารีลปรือตามองแล้วหลับตานิ่งไปอีก

เด็กชายตัวน้อยก้มลงจูบเบาๆ อีกครั้ง

 

เริ่มตั้งแต่ปลายคางเรื่อยลงมาถึงลำคอ

ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำรุนแรงเกินไป

 

ปลอบโยนเพื่อนรักสู่การหลับใหล

ถ้าเจ้าหายเมาแล้วจำได้จะทำหน้าอย่างไรนะ

 

ดารีลเจ้าแค่เมามากไปเท่านั้นพอตื่นขึ้นทุกอย่างจะดีเองข้าสัญญา

เขาก้มลงจูบเรื่อยๆ จนดารีลสงบนิ่งไปในอ้อมแขนของเขา

 

หวังว่าเจ้าจะลืมเรื่องวันนี้

เรื่องที่เจ้าพยายามจะฆ่าตัวตาย

 

เจ้าจะสามารถกลับมาเป็นดารีลคนเดิมได้หรือไม่นะ

ข้าได้แต่ภาวนาให้เจ้าเป็นสุข

 

แต่ดารีลกลับรู้สึกตัวเร็วมาก

เขาอาศัยจังหวะที่เด็กชายเผลอ

กลิ้งลงจากเตียงแล้วมุ่งไปยังหน้าต่างที่เปิดกว้าง

 

ฟิโลโซเฟอร์ที่รออยู่แล้ว

ก็ตามไปคว้าตัวเอาไว้ทันที่ริมหน้าต่างนั่นเอง

เพราะเขานึกอยู่แล้วว่าดารีลคงไม่หยุดง่ายๆ

 

 

เวลาผ่านไปเนิ่นนานสำหรับคนสองคน

ดารีลนอนเอาสองมือกุมท้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

 

“ เจ้าทำข้าเจ็บ ”

 

เขาประณามด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง

 

“ ข้ายังไม่เคยใช้ความรุนแรงกับเจ้าสักครั้ง   แต่ดูเจ้าทำเข้าสิ  เห็นข้ายอมหน่อยเล่นข้าซะน่วมเลยหรือ ”

 

“ ที่ทำไปทั้งหมดก็เป็นเพราะรักเจ้าหรอกนะ ”

 

เด็กชายว่า

พลางเอื้อมมือไปกุมมือบอบบางนั้น

 

“ คนที่บอกรักข้าล้วนจ้องจะทำร้ายข้ากันทั้งนั้น   ไม่นึกว่าเจ้าก็ไม่ได้ต่างกันเลย ”

 

เด็กชายปลดเสื่อคลุมนอกของตนออก

จ้องมองคนตรงหน้าดั่งจะกลืนกิน

 

“ ทำแบบนี้คิดจะขืนใจข้าหรือไง ”

 

ดารีลท้วง

เมื่อเห็นเด็กชายเคลื่อนเข้ามาใกล้

 

แม้จะกล่าวเช่นนั้น

แต่แววตากลับเชิญชวนเสียยิ่งนัก

 

“ ไม่แน่ ”

ฟิโลโซเฟอร์ว่าหน้าตาเฉย

ทำเอาคนถูกแกล้งต้องลุกพรวดขึ้นด้วยอาการหวาดระแวง

 

“ ถ้าเจ้าไม่ยอมใครเลยจะกล้า   ว่าแต่หายเจ็บแล้วหรือลุกนั่งแบบนั้น ”

 

เด็กชายตัวน้อยดันเขาให้นอนราบ

แล้วก้าวขึ้นไปคร่อมร่างนั้นไว้อีกครั้ง

 

วางมือเหนือเข่าแล้วค่อยๆ ลากสูงขึ้น

 

“ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ”

 

เด็กชายถาม

 

“ จุก ”

 

หนุ่มน้อยตอบสั้นๆ เสียงบูดใช้ได้

 

“ แต่เจ้าก็ทุบข้าไม่ยั้งเหมือนกันนี่ ”

 

เด็กน้อยว่า

 

“ น้อยไปสิ   ใจจริงข้าอยากฉีกเจ้าออกเป็นชิ้นๆ  ข้านึกว่าเจ้าจะกินข้าเสียแล้ว ”

 

“ เจ้าไม่ชอบหรือไง   แล้วแบบนี้ล่ะดีไหม ”

 

เขาลากนิ้วผ่านขาอ่อน

สอดมือผ่านเสื้อคลุมบางเบา

เข้าไปสัมผัสหน้าท้องผิวเนียนละเอียดไต้ฝ่ามือนั้น

 

“ พอได้อยู่ ”

 

เด็กชายลูบไล้เบาๆ แล้วเลื่อนนิ้วขึ้นไปกดเหนือสะดือ

ดารีลถึงกับสะดุ้งเขาคว้ามือเด็กชายไว้

 

“ แล้วอย่างนี้ล่ะ ”

 

หนุ่มน้อยไม่ตอบ

แต่ออกแรงจิกเล็บลงบนข้อมือเด็กชาย

 

ริมฝีปากเม้มบางเฉียบ

บอกไม่ถูกว่าเจ็บหรืออารมณ์อื่นใด

 

เด็กน้อยรู้สึกได้ว่าเจ้าของร่างงดงามนั้นกำลังเครียดเกร็ง

เขารู้สึกลิงโลดยินดีต่อการตอบสนองนั้น

 

เด็กชายยังคงรุนแรงตรงนั้นต่อ

โดยไม่สนใจแรงจิกที่เพิ่มขึ้นจนเลือดไหลซึม

 

ดารีลกระชากคอเสื้อเด็กชายให้ล้มลงมาบนตัวเขา

 

“ เจ้าแกล้งข้านี่ ”

 

ดารีลกัดฟันพูด

 

“ ข้าแค่อยากช่วยเจ้า   เพียงเจ้าลืมความทุกข์   ข้ายินดีทำทุกอย่าง ”

 

“ โกหก เจ้าไม่ อุ๊ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ปิดปากของเขาเอาไว้ก่อนที่จะพูดจบ

เด็กน้อยสอดลิ้นเข้าไปตามหาความหอมหวานนั้น

 

ดารีลครางประท้วงเบาๆ

เขารู้สึกขัดใจที่โดนคุกคามโดยไม่ตั้งตัว

แต่กระนั้นก็ไม่ได้คิดจะขัดขืนเท่าที่ควร

 

เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงตามใจเด็กชายได้ถึงเพียงนี้

กับเจ้าหญิงแค่จูบก็ยังรู้สึกว่าเกินเลยมากไป

แต่กับเด็กคนนี่นั้นแทบกลืนกินทั้งร่าง

 

“ เจ้าเป็นของข้า ”

 

เด็กชายประกาศหลังถอนริมฝีปากขึ้น

 

ดารีลผลักเด็กชายล้มลงข้างๆ

แล้วตามขึ้นไปนั่นคร่อม

ยิ้มมุมปากอย่างผู้กำชัย

 

“ เจ้าเล่นผิดคนแล้วเด็กน้อย   ข้ามิใช่ของผู้ใด ”

 

เขาปลดเสื้อคลุมออก

แล้วฟิโลโซเฟอร์จึงเรียนรู้ว่าความร้อนแรงที่แท้จริงเป็นเช่นไร