โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เมื่อเมฆหมอกแห่งความชั่วร้ายได้กระจายไปถึง   เงามืดที่เคยเก็บเงียบในส่วนลึกก็ถูกเผยออกมา   ที่หมู่บ้านเล็กๆ ในชนบทอันห่างไกลของโอรีออน   ชาวบ้านกำลังอดอยากหิวโหยเพราะพืชพันธุ์เสียหายและแหล่งน้ำเป็นพิษ   มีเพียงบ่อน้ำกลางหมู่บ้านพอได้อาศัยดื่มกิน   แต่มันก็อยู่ในสภาพแห้งขอดจนต้องทะเลาะกันเพื่อที่จะได้ตักเป็นคนแรกก่อนน้ำจะขุ่นข้น

 

ความช่วยเหลือจากเมืองหลวงที่ไม่เคยมีมาถึง   ชาวบ้านที่ยากไร้หมดที่พึ่งพิงเพราะพวกเขาเป็นเพียงคนกลุ่มเล็กๆ ไร้ความสำคัญ   จึงต้องออกหาของป่าและล่าสัตว์แต่นั่นยังไม่เพียงพอ

 

เป็นความอดอยากที่กัดกินพวกเขาโดยไร้ซึ่งทางออก   ผู้คนมีชีวิตอยู่อย่างเศร้าหมองและสิ้นหวัง   วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าโดยไร้การเหลียวแล   จนในที่สุด

 

ในเวลาใกล้ค่ำของวันหนึ่ง   ได้มีนักเดินทางสองคนแวะมาที่หมู่บ้าน   พวกเขาร้องขออาหารและที่พักกับคนในหมู่บ้านและกับเหรียญทองคำหนึ่งเหรียญ   ครั้งแรกคนในหมู่บ้านได้ขอให้นักเดินทางทั้งสองจากเสีย   เพราะอาหารในหมู่บ้านนั้นเหลือน้อยเต็มที

 

กาลก่อนนั้นหมู่บ้านแห่งนี้เคยต้อนรับนักเดินทางเป็นอย่างดี   แต่ในช่วงเวลาที่ทุกข์ยากนี้   ปากท้องของตนเองย่อมสำคัญกว่าผู้อื่นที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน   แม้นักเดินทางทั้งสองจะร้องขอเพราะเห็นว่านี่เป็นเวลาใกล้ค่ำมากแล้ว   ไม่รู้จะไปพักที่แห่งใดโดยเสนอมอบเหรียญทองเพิ่มให้อีก

 

ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านก็เป็นคนตอบตกลง   เขาอนุญาตให้นักเดินทางทั้งสองพักในบ้านของเขาได้   อีกทั้งยังทำการเลี้ยงรับรองเป็นอย่างดี   ท่ามกลางความสงสัยของคนในหมู่บ้าน   จนผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านหมดความอดทนต้องดึงนายของตนมาสอบถาม

 

“ แคนตาส   นี่ท่านทำอะไรกันอาหารเหล่านั้นคือทั้งหมดที่พวกเรามี   ท่านทำเช่นนี้แล้วคนในหมู่บ้านจะดื่มกินอะไรในวันพรุ่งนี้ ”

 

ที่ปรึกษาหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม

 

“ เพราะข้าคิดถึงคนในหมู่บ้านจึงได้ทำเช่นนี้ ”

 

หัวหน้าหมู่บ้านบอก

 

“ แต่ท่านเอาของทั้งหมดให้กับคนนอกไปแล้วยังบอกว่าทำเพื่อคนในหมู่บ้าน   ไม่คิดว่าคำพูดกับการกระทำของท่านดูขัดแย้งกันหรือ ”   

 

“ เพราะพวกเขาทั้งสองสามารถช่วยเหลือเราได้ในยามวิกฤติเช่นนี้   ข้าจึงต้องตอบแทนความช่วยเหลือนั้นเสียหน่อย ”

 

แคนตาสผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

บอกกับคนสนิทของเขาที่ยังคงมีสีหน้างุนงง

 

“ ข้าไม่เข้าใจ ”

 

ผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านบอกตามตรง

แคนตาสจึงได้กระซิบบอกสิ่งหนึ่งแก่เขา

 

ซึ่งก็ทำให้ผู้ช่วยถึงกับตะลึงตาค้าง

กับสิ่งที่ได้ยิน

 

“ เราจะทำเช่นนั้นจริงๆ น่ะหรือท่านไม่คิดว่า ”

 

“ หรือเจ้ามีทางเลือกอื่น   ในยามที่มืดมิดไร้การเหลียวแลจากผู้ใช้เวทมนตร์เช่นนี้   ข้าได้อธิฐานขอความช่วยเหลือต่อทวยเทพและเขาสองคนก็ปรากฏ   จะให้มองเห็นเป็นเช่นไร   นี่คือคำตอบในสิ่งที่เราต้องการพระเจ้าได้ประทานมาเพื่อพวกเราแล้ว   จะไม่ยอมรับเอาเลยหรือ ”

 

แม้ผู้ช่วยของเขาจะดูอึกอักไปในคราแรก

แต่สุดท้ายก็พยักหน้าเห็นด้วย

และได้ยกถาดอาหารเข้าไปเพิ่มให้แขกผู้มาเยือนนั้นอีก

 

 

            ในค่ำคืนที่มืดมิดนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและเงียบงัน

ความลับดำมืดได้เกิดในใจของพวกเขา

เมื่อความอดอยากหิวโหยเป็นฝ่ายชนะ

ทุกอย่างก็เป็นไปตามสัญชาตญาณ

 

แสงแห่งรุ่งอรุณมาเยือนอีกครั้ง

พวกเขามีเหรียญทองจำนวนหนึ่ง

เพียงพอที่จะซื้ออาหารและความสะดวกสบายไปอีกระยะ

 

ในที่สุดชาวบ้านในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้

ก็ค้นพบทางออกของตนเองแล้ว

 

ในตอนเช้าของวันนั้น

พวกเขามีเนื้อสดดีๆ แจกจ่ายทุกคน

 

ผู้คนล้วนมีความสุข

จนต้องขึ้นป้ายยินดีต้อนรับคนแปลกหน้าทุกคน

 

 

ต่อมามีหญิงชราแต่งกายสกปรกมอมแมม

เข้ามาขอน้ำและอาหารจากชาวบ้าน

นางบอกว่าหลงทางทั้งเหนื่อยและหิว

 

แต่แทนที่จะได้รับการช่วยเหลือ

นางกลับถูกขว้างปาด้วยก้อนหิน

เพื่อขับไล่ออกไป

 

หญิงชราผู้หน้าสงสารล้มลง

เลือดอาบไปทั่วร่าง

แต่นางก็ยังไม่หยุดวิงวอน

 

“ นางเป็นคนพเนจรไร้หัวนอนปลายเท้า   หากนางหายตัวไปคงไม่มีผู้ใดสังเกต   ใยท่านไม่รับนางมาไว้ในหมู่บ้าน   หลายวันมานี้แทบไม่มีผู้ใดผ่านทางเลย   บางทีนางอาจเป็นตัวเลือกยามจำเป็น ”

 

ผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยถาม

 

แคนตาสหยุดมือที่กำลังถือค้อน

ทุบกะโหลกให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนเก็บใส่กระสอบ

 

เขาหันหน้ามาทางผู้ช่วยคนสนิท

 

“ นางดูสกปรกและเหมือนคนเป็นโรคข้าไม่อยากเสี่ยง ”

 

หัวหน้าหมู่บ้านตอบเรียบๆ

ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่โต

 

“ ข้าได้ยินเรื่องโรคระบาดมันไม่ดีแน่หากมีอะไรเกิดขึ้นกับหมู่บ้านของเรา ”

 

“ แต่เสบียงของเราก็เหลือน้อยลงแล้วท่านจะแก้ปัญหานี้อย่างไร   เงินทองเรามีพอสมควรแต่เสบียงหาซื้อได้ยาก   หรือท่านจะส่งคนไปต่างเมือง ”

 

ผู้ช่วยเอ่ยถาม

 

“ ส่งคนออกไปก็เป็นความเสี่ยงที่พวกเขาจะไม่กลับมา   แต่หากจำเป็นจริงๆ ก็คงต้องตามนั้น   ตอนนี้เรายังมีคนแก่กับคนพิการที่ยังพอทำประโยชน์ได้อยู่ ”

 

แคนตาสบอก

ผู้ช่วยของเขาจึงพยักหน้ารับ

 

เขาออกไปบอกคนของเขา

ให้ลากหญิงชราคนนั้น

ออกไปทิ้งนอกหมู่บ้าน

 

 

มีเด็กชายร่างผอมแห้งแต่งกายมอมแมมคนหนึ่ง

ได้วิ่งตามหญิงชราคนนั้นไป

 

เมื่อเห็นว่านางบาดเจ็บ

เขาก็เก็บเอาใบไม้มาบดทำแผลให้นาง

 

แบ่งขนมปังขึ้นรา

และผลไม้แห้งๆ ให้กับนาง

 

ก่อนจะเตือนหญิงชราคนนั้น

ให้หนีไปให้ไกล

จากหมู่บ้านแห่งนี้