โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เป็นความหงุดหงิดปนน่าโมโห   ทั้งที่สามารถแย่งมีดมาได้แล้วแท้ๆ แต่หนุ่มน้อยคนนั้นก็ไม่ลดความพยายาม   ฟิโลโซเฟอร์ทั้งปลอบทั้งขู่ก็ยังไม่เป็นผล   เจ้าของร่างบอบบางยังคงดึงดันจะออกไปข้างนอก   หาทางสงบให้กับตนเอง
 
เด็กชายตัวน้อยโมโหจนแทบคลั่ง
เขาจับไหล่ดารีลกดกระแทกลงกับเตียงแสนนุ่มนิ่มนั้น
 
“ โอ๊ะ   แบบนี้ข้าเจ็บนะเบามือหน่อยไม่เป็นหรือไร ”
 
หนุ่มน้อยแกล้งพูด
ทั้งที่ความจริงไม่ได้เจ็บปวดอันใดเลย
 
“ ดารีล   เจ้านี่มัน ”
 
เด็กชายคำราม
 
ดารีลพยายามลุกอีกครั้ง
แต่คนอายุน้อยกว่าได้พลิกตัวขึ้นไปคร่อมร่างของเขาเอาไว้
 
“ ถ้าเป็นคนอื่น   กล้าทำเยี่ยงนี้ได้โดนข้าสับเป็นท่อนๆ แน่ ”
 
“ แล้วไงล่ะ   ยังไงวันนี้ข้าก็ไม่ปล่อยเจ้าลงน้ำแน่ดารีล   เจ้าเมาหนักขนาดนี้   เดินเองยังไม่ไหวแถมอากาศก็หนาวเย็น   เจ้าเปลี่ยนใจเสียเถอะ   ไว้วันหลังค่อยเล่นยังไม่สาย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ เจ้าก็แค่เด็กเมื่อวานซืนรู้ได้อย่างไรว่าไม่ไหว ”
 
หนุ่มน้อยแย้ง
 
“ ข้าโตกว่าปีกลายแล้วนะ ”
 
ดารีลยกแขนขึ้น
ยันแผ่นอกเด็กชายตั้งท่าจะผลักออกไป
 
แต่ครานี้เด็กน้อยไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว
เขาคว้าแขนข้างนั้นกดลงกับพื้น
 
“ เจ้าเมาจนเสียสติข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปไหนทั้งนั้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
 
ดารีลเกร็งข้อมือ
พร้อมจะเหวี่ยงเด็กชายออกไปอีกครั้ง
 
เด็กชายใช้มือข้างที่ว่างคว้าลำคอขาวผ่องของเขา
บังคับให้เงยหน้าขึ้น
 
แล้วกดจูบลงไปอย่างรวดเร็วและรุนแรง
 
ดารีลตะลึงงัน
กับการจู่โจมที่ไม่อยู่ในความคาดหมาย
 
ได้แต่ปล่อยให้เด็กชายประกบปากอย่างร้อนแรง
ราวกับจะดูดกลืนทั้งลมหายใจและวิญญาณ
 
ฟิโลโซเฟอร์ฉวยโอกาสตอนที่หนุ่มน้อยกำลังมึนงง
รวบแขนทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัว
 
ดารีลถึงกับดิ้นรนกับจูบที่ไร้ความปราณีนั้น
เด็กน้อยตั้งใจบดจูบโดยไม่ปล่อยไห้เขาได้หายใจ
 
หนุ่มน้อยครางเสียงแผ่วเพื่อประท้วงการคุกคาม
แต่ไม่เป็นผล
 
ฟิโลโซเฟอร์รอจนแน่ใจว่า
เด็กหนุ่มคนนั้นหมดแรงแล้วจึงคลายมือออก
เพราะเขาเองก็หน้ามืดไปเหมือนกัน
 
ดารีลปรือตามองแล้วหลับตานิ่งไปอีก
เด็กชายตัวน้อยก้มลงจูบเบาๆ อีกครั้ง
 
เริ่มตั้งแต่ปลายคางเรื่อยลงมาถึงลำคอ
ด้วยความรู้สึกผิดที่ทำรุนแรงเกินไป
 
ปลอบโยนเพื่อนรักสู่การหลับใหล
ถ้าเจ้าหายเมาแล้วจำได้จะทำหน้าอย่างไรนะ
 
ดารีลเจ้าแค่เมามากไปเท่านั้นพอตื่นขึ้นทุกอย่างจะดีเองข้าสัญญา
เขาก้มลงจูบเรื่อยๆ จนดารีลสงบนิ่งไปในอ้อมแขนของเขา
 
หวังว่าเจ้าจะลืมเรื่องวันนี้
เรื่องที่เจ้าพยายามจะฆ่าตัวตาย
 
เจ้าจะสามารถกลับมาเป็นดารีลคนเดิมได้หรือไม่นะ
ข้าได้แต่ภาวนาให้เจ้าเป็นสุข
 
แต่ดารีลกลับรู้สึกตัวเร็วมาก
เขาอาศัยจังหวะที่เด็กชายเผลอ
กลิ้งลงจากเตียงแล้วมุ่งไปยังหน้าต่างที่เปิดกว้าง
 
ฟิโลโซเฟอร์ที่รออยู่แล้ว
ก็ตามไปคว้าตัวเอาไว้ทันที่ริมหน้าต่างนั่นเอง
เพราะเขานึกอยู่แล้วว่าดารีลคงไม่หยุดง่ายๆ
 
 
เวลาผ่านไปเนิ่นนานสำหรับคนสองคน
ดารีลนอนเอาสองมือกุมท้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
 
“ เจ้าทำข้าเจ็บ ”
 
เขาประณามด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง
 
“ ข้ายังไม่เคยใช้ความรุนแรงกับเจ้าสักครั้ง   แต่ดูเจ้าทำเข้าสิ  เห็นข้ายอมหน่อยเล่นข้าซะน่วมเลยหรือ ”
 
“ ที่ทำไปทั้งหมดก็เป็นเพราะรักเจ้าหรอกนะ ”
 
เด็กชายว่า
พลางเอื้อมมือไปกุมมือบอบบางนั้น
 
“ คนที่บอกรักข้าล้วนจ้องจะทำร้ายข้ากันทั้งนั้น   ไม่นึกว่าเจ้าก็ไม่ได้ต่างกันเลย ”
 
เด็กชายปลดเสื่อคลุมนอกของตนออก
จ้องมองคนตรงหน้าดั่งจะกลืนกิน
 
“ ทำแบบนี้คิดจะขืนใจข้าหรือไง ”
 
ดารีลท้วง
เมื่อเห็นเด็กชายเคลื่อนเข้ามาใกล้
 
แม้จะกล่าวเช่นนั้น
แต่แววตากลับเชิญชวนเสียยิ่งนัก
 
“ ไม่แน่ ”
ฟิโลโซเฟอร์ว่าหน้าตาเฉย
ทำเอาคนถูกแกล้งต้องลุกพรวดขึ้นด้วยอาการหวาดระแวง
 
“ ถ้าเจ้าไม่ยอมใครเลยจะกล้า   ว่าแต่หายเจ็บแล้วหรือลุกนั่งแบบนั้น ”
 
เด็กชายตัวน้อยดันเขาให้นอนราบ
แล้วก้าวขึ้นไปคร่อมร่างนั้นไว้อีกครั้ง
 
วางมือเหนือเข่าแล้วค่อยๆ ลากสูงขึ้น
 
“ ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง ”
 
เด็กชายถาม
 
“ จุก ”
 
หนุ่มน้อยตอบสั้นๆ เสียงบูดใช้ได้
 
“ แต่เจ้าก็ทุบข้าไม่ยั้งเหมือนกันนี่ ”
 
เด็กน้อยว่า
 
“ น้อยไปสิ   ใจจริงข้าอยากฉีกเจ้าออกเป็นชิ้นๆ  ข้านึกว่าเจ้าจะกินข้าเสียแล้ว ”
 
“ เจ้าไม่ชอบหรือไง   แล้วแบบนี้ล่ะดีไหม ”
 
เขาลากนิ้วผ่านขาอ่อน
สอดมือผ่านเสื้อคลุมบางเบา
เข้าไปสัมผัสหน้าท้องผิวเนียนละเอียดไต้ฝ่ามือนั้น
 
“ พอได้อยู่ ”
 
เด็กชายลูบไล้เบาๆ แล้วเลื่อนนิ้วขึ้นไปกดเหนือสะดือ
ดารีลถึงกับสะดุ้งเขาคว้ามือเด็กชายไว้
 
“ แล้วอย่างนี้ล่ะ ”
 
หนุ่มน้อยไม่ตอบ
แต่ออกแรงจิกเล็บลงบนข้อมือเด็กชาย
 
ริมฝีปากเม้มบางเฉียบ
บอกไม่ถูกว่าเจ็บหรืออารมณ์อื่นใด
 
เด็กน้อยรู้สึกได้ว่าเจ้าของร่างงดงามนั้นกำลังเครียดเกร็ง
เขารู้สึกลิงโลดยินดีต่อการตอบสนองนั้น
 
เด็กชายยังคงรุนแรงตรงนั้นต่อ
โดยไม่สนใจแรงจิกที่เพิ่มขึ้นจนเลือดไหลซึม
 
ดารีลกระชากคอเสื้อเด็กชายให้ล้มลงมาบนตัวเขา
 
“ เจ้าแกล้งข้านี่ ”
 
ดารีลกัดฟันพูด
 
“ ข้าแค่อยากช่วยเจ้า   เพียงเจ้าลืมความทุกข์   ข้ายินดีทำทุกอย่าง ”
 
“ โกหก เจ้าไม่ อุ๊ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ปิดปากของเขาเอาไว้ก่อนที่จะพูดจบ
เด็กน้อยสอดลิ้นเข้าไปตามหาความหอมหวานนั้น
 
ดารีลครางประท้วงเบาๆ
เขารู้สึกขัดใจที่โดนคุกคามโดยไม่ตั้งตัว
แต่กระนั้นก็ไม่ได้คิดจะขัดขืนเท่าที่ควร
 
เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงตามใจเด็กชายได้ถึงเพียงนี้
กับเจ้าหญิงแค่จูบก็ยังรู้สึกว่าเกินเลยมากไป
แต่กับเด็กคนนี่นั้นแทบกลืนกินทั้งร่าง
 
“ เจ้าเป็นของข้า ”
 
เด็กชายประกาศหลังถอนริมฝีปากขึ้น
 
ดารีลผลักเด็กชายล้มลงข้างๆ
แล้วตามขึ้นไปนั่นคร่อม
ยิ้มมุมปากอย่างผู้กำชัย
 
“ เจ้าเล่นผิดคนแล้วเด็กน้อย   ข้ามิใช่ของผู้ใด ”
 
เขาปลดเสื้อคลุมออก
แล้วฟิโลโซเฟอร์จึงเรียนรู้ว่าความร้อนแรงที่แท้จริงเป็นเช่นไร