โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์ต้องการเพียงแค่จะตำหนิเพื่อนรักเรื่องการแสดงเสี่ยงตายโดยไม่จำเป็น   และการกระทำอันไม่เหมาะสมต่อหน้าสาวงามเหล่านั้น   กลับกลายเป็นว่าตัวเขาเองที่เกือบจะห้ามใจไม่ไหว   แต่หนุ่มน้อยคนนั้นกลับมองไม่เห็นปัญหาของตน   ทำเป็นพิงหลังอ้อยอิงกับขอบโต๊ะแล้วยังยื่นมือมาขอความช่วยเหลือจากเด็กชายผู้ไร้เดียงสา   ให้ช่วยดึงร่างขึ้น
 
ขณะนั้นเองได้มีคนเดินเข้ามาในห้อง   ดารีลชำเลืองมองตามเสียงด้วยหางตา   เขาชักสีหน้าเล็กน้อยราวกับว่าโดนขัดจังหวะเข้าให้แล้ว
 
หนุ่มน้อยลุกพรวดขึ้น   แล้วลากเอาฟิโลโซเฟอร์ออกไปก่อนที่ใครจะเข้ามาเห็น   เขาพาเด็กชายชาวซีนาร์ยหลบเลี่ยงผู้คนมายังห้องหนึ่ง  
 
“ ห้องนี้เป็นอย่างไร ”
 
ดารีลถาม
เขาเดินนำเข้ามาในห้อง
ด้วยท่าทีภาคภูมิใจ
 
“ มันเป็นของใครล่ะ ”
 
เด็กชายถาม
มันเป็นห้องกว้างที่มีเพียงเตียงสีขาว
กับเครื่องใช้น้อยชิ้น
และผ้าม่านสีเดียวกับผ้าปูเตียง
 
“ ห้องข้าเอง   เพิ่งสั่งให้เขาจัดใหม่   แต่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้งานจริงๆ จังๆ ”
 
ดารีลว่า
เขาทิ้งตัวลงขอบเตียงแล้วค่อยๆ เลื้อยไถลขึ้นไปจนถึงหมอนใบใหญ่ด้านบน
 
“ มันขาวมากไปหรือเปล่า   ข้าไม่เคยมีห้องนอนเป็นของตนเอง   เลยไม่รู้ว่าควรจะจัดอย่างไรบ้างเจ้าคิดว่ามีอะไรขาดเกินไปไหม ”
 
เจ้าของห้องยังถามต่อ
 
ใช่มันขาวมากจริงๆ สำหรับดารีลที่ชื่นชอบสีดำ
เด็กชายตัวน้อยคิด
 
พอคิดถึงห้องส่วนตัวของดารีลตรงชั้นบนสุดของคฤหาสน์
ที่เต็มไปด้วยของประหลาดและซากสัตว์แห้งกรัง
ห้องนี้กลับดูเรียบโล่งไม่สมกับเป็นเขาเลย
 
ฟิโลโซเฟอร์ไม่ตอบโต้อะไรกับคำถามเหล่านั้น
เขาเดินไปยังโต๊ะที่วางอยู่หัวเตียง
เพื่อหาดูว่ามีน้ำอุ่นอยู่แถวนั้นหรือไม่
 
“ เจ้าเมาแล้วพูดมากจริง   ดื่มน้ำหน่อยสิก่อนจะเจ็บคอมากไปกว่านี้ ”
 
เด็กชายว่าพลางยื่นจอกใส่น้ำให้
และเขาก็รับมาดื่มอย่างว่าง่าย
 
หนุ่มน้อยคนนั้นขยับที่แล้วเรียกเด็กชายให้เข้ามาใกล้ๆ
 
“ โอ้   ที่นอนนี่นุ่มได้ขนาดนี้เลยหรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ประหลาดใจ
เมื่อลองก้าวขึ้นมาบนเตียง
 
“ ที่นอนขนนกน่ะ ”
 
เจ้าของห้องบอก
 
“ ที่นอนข้าใช้หญ้าแห้งยัดข้างในมาตลอด   ไม่นึกว่าขนนกสามารถใช้งานแบบนี้ได้   เมื่อก่อนล่าสัตว์ออกบ่อยแต่ไม่เคยเก็บไว้เลย   เช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะลองทำดูบ้างเผื่อวันใดเจ้าไปบ้านข้าจะได้นอนสบายตัวหน่อย ”
 
เด็กชายตัวน้อยว่า
 
ในขณะที่ฟิโลโซเฟอร์กำลังสนใจกับที่นอนหนานุ่มอยู่นั้น
คนอายุมากว่าก็คว้าไหล่ของเด็กชายจนล้มทับลงมาบนร่างของเขา
พลางจ้องเด็กชายด้วยประกายตาประหลาด
 
ฟิโลโซเฟอร์พยายามลุกขึ้น
แต่โดนคล้องแขนรอบคอเอาไว้จนขยับไม่ได้
 
“ ทำไมล่ะกลัวข้าแล้วหรือ ”
 
คนลงมือกลั่นแกล้งถาม
ด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า
 
“ กลัวเจ้าโดนทับตายต่างหากล่ะ   ตัวข้าตอนนี้ไม่ได้เล็กอย่างที่คิดนะ ”
 
“ เจ้ารักข้า ”
 
นี่คือคำถาม
แม้เด็กชายจะรู้สึกงุนงง
ว่าเวลานี้หนุ่มน้อยแสนงามกำลังอยู่ในอารมณ์เช่นไร
แต่เขาก็ตอบไปว่า
 
“ ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่ชายใยจะไม่รักเจ้าล่ะ ”
 
“ หากเจ้ารักข้าจริงจะช่วยข้าทำอะไรสักอย่างได้ไหม ”
 
ดารีลพูด
เขากุมมือเด็กชายด้วยสองมือของตน
 
ยกขึ้นจรดริมฝีปากเป่ารดด้วยลมหายใจอุ่นๆ
ด้วยแววตาที่วิงวอน
 
“ ข้าเคยปฏิเสธคำขอของเจ้าหรือ ”
 
นั่นเป็นคำถามที่มีความหมายดังการตอบรับกลายๆ
หนุ่มน้อยจึงจับมือฟิโลโซเฟอร์วางตรงหน้าท้องของตน
 
แล้วขยับเลื่อนต่ำลงไป
เขาสบตากับเด็กชายอย่างมีความหมาย
 
คนไร้เดียงสากว่าถึงกับสะดุ้งเมื่อมีสิ่งหนึ่งถูกยัดเยียดเข้ามาในมือ
มันทั้งแข็งแกร่งและเย็นเยือก
 
เมื่อก้มมองว่ามันคือสิ่งใดแน่
เขาก็ต้องตกตะลึง
 
เพราะมันคือมีดสั้นอาบยาพิษ
ที่ดารีลพกติดตัวอยู่เป็นประจำ
 
แม้เจตนายังไม่แน่ชัด
แต่หัวใจของเด็กน้อยก็หล่นวูบ
ด้วยมองเห็นเค้าลางหายนะที่อยู่ไม่ไกล
 
“ ดารีล   ข้าคิดว่าเจ้าเมาเกินไปแล้วอย่าล้อเล่นแบบนี้เลยนะ   ข้าไม่สนุกด้วยหรอก ”
 
“ ข้าไม่ได้ล้อเล่น ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นกระซิบบอก
 
ฟิโลโซเฟอร์พยายามปล่อยมีดนั้นไป
แต่อีกคนกลับรวบมือเขาเอาไว้แน่น
 
“ เจ้าคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดข้าเพียงนี้   เจ้าคนเดียวที่ข้าพยายามอย่างที่สุดเพื่อปกป้องจากอันตราย   เจ้าคนเดียวที่ข้าสามารถไว้วางใจได้ไม่ว่าในสถานการณ์ใดก็ตาม ”
 
ดารีลเลื่อนปลายมีดมาวางตรงกลางอกของตน
 
“ เจ้าคนเดียวที่สามารถหยุดลมหายใจของข้าได้โดยที่ข้าจะไม่ขัดขืน ”
 
เขากล่าวด้วยอาการอันสงบ
แต่แววตานั้นคมกล้านัก
 
“ ทำบ้าอะไรนี่ให้ตายสิสติยังดีอยู่หรือเปล่า   เจ้าไม่ขัดขืนแต่ข้าไม่ยินยอมหรอก ”
 
เด็กชายถึงกับอุทานออกมา
กลัวแทบตายว่าดารีลจะกดมีดลงทั้งอย่างนั้น
 
“ ใยต้องทำเช่นนี้ดารีล   มีเรื่องอันใดไม่สบายใจเจ้าบอกข้าได้   ข้าอยู่ข้างเจ้ามาตลอดแต่เรื่องแบบนี้ข้าทำเพื่อเจ้าไม่ได้   ดารีลโลกใบนี้ยังต้องการเจ้าอยู่หรืออย่างน้อยข้าเองก็ต้องการเจ้า   หยุดเถอะนะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์อ้อนวอนด้วยมือที่สั่นระริก