โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เมื่อการแสดงชุดนั้นจบลงเหล่าสาวงามก็เดินเรียงรายกันออกไปยังห้องพักส่วนตัว   พวกนางล้วนแต่งกายด้วยเสื่อผ้าอาภรณ์อันหรูหรา   ต่างสวมหน้ากากตามแบบคนในตระกูลของท่านลอร์ดเดเวอร์รอส

ฟิโลโซเฟอร์มองหานักแสดงเจ้าปัญหาคนนั้น   และพบว่าเดินปะปนมากับกลุ่มนางรำกลุ่มใหญ่   เขาอาศัยจังหวะคนพลุกพล่าน   ย่องเข้าไปปิดปากพาลากเข้ามายังที่ซ่อน

แต่ดารีลก็ยังเป็นดารีล   เขาชักมีดประจำกายขึ้นมาจ่อคอของผู้ก่อเหตุได้รวดเร็วเหมือนเดิม   ครั้นเมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้ทำเรื่องอุกอาจเขาก็หัวเราะชอบใจ

“ หนุ่มน้อยเจ้าคิดจะทำอะไรกัน  ที่แห่งนี้หาใช่หอคณิกาไม่   นึกอยากฉุดใครตามอำเภอใจแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรือ   เป็นเด็กเป็นเล็กใยป่าเถื่อนนัก ”

เจ้าของร่างงามท้วง

ฟิโลโซเฟอร์กระชากหน้ากากประดับเพชรพลอย

ที่ใช้ปกปิดครึ่งปิดหน้านั้นออก

“ เจ้าต่างหากล่ะกำลังทำอะไร   คิดว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วข้าจะดูไม่ออกหรือ ”

เด็กชายว่า

“ ข้าเตือนว่าอย่ามาที่นี่   แต่เจ้าก็ยังดั้นด้นมาจนได้   ทำไมล่ะคิดถึงข้ามากหรือไง ”

ดารีลแกล้งถามยั่ว

แล้วพาไปยังห้องจัดเลี้ยงห้องหนึ่ง

ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่าไร้ผู้คน

มีเพียงถ้วยชามใช้แล้วแต่ยังไม่เก็บกวาด

“ ข้าเป็นห่วงเจ้า ”

เด็กชายตัวน้อยว่า

พลางเดินตามหลังไปติดๆ

“ อยู่ๆ เงียบหายไปแบบนั้นเลยกังวลใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า   จึงมาดูให้เห็นกับตา ”

“ แล้วตอนนี้คิดว่าข้าเป็นเช่นไรล่ะ ”

ดารีลหันมาเผชิญหน้ากับเด็กชาย

กางแขนออกข้างลำตัว

เพื่อให้สำรวจได้ชัดเจน

“ ไม่รู้สิ   แต่ว่าเวลาเจ้าเมานี่เรื้อนหนักมาก   มันมิใช่เรื่องดีเลยนะ ”

ฟิโลโซเฟอร์บอก

“ ด่าข้าขนาดนี้เจ้าควรอธิบายเหตุผลด้วยว่าข้าทำสิ่งใดผิด ”

หนุ่มน้อยแกล้งทำหน้าตึงไปอย่างนั้น

เพราะความจริงแล้วเขาไม่เคยถือสาฟิโลโซเฟอร์เลย

“ ก็ที่ทำไปเมื่อครู่น่ะ   กับกลุ่มนางรำพวกนั้น   ทำตัวเลื้อยรุ่มร่ามต่อหน้าผู้คนมากมายมันสมควรหรือ ”

เด็กชายชาวซีนาร์ยขึ้นเสียง

“ ไม่ให้ข้าเลื้อยกับสตรีจะให้ข้าไปเลื้อยกับบุรุษหรือไรเจ้านี่แปลกพิลึก ”

“ กับใครก็ไม่ควรทั้งนั้น ”

ดารีลถอนหายใจ

“ ข้าคือผู้พิทักษ์หน้ากากทองหนึ่งในผู้คุ้มกันแห่งโอรีเวีย   การหาข่าวเป็นส่วนหนึ่งของงาน    และคนอย่างข้าไม่เคยเลือกวิธีการอยู่แล้ว ”

“ แล้วมันได้ผลหรือไร ”

ฟิโลโซเฟอร์ถามพลางเดินเข้ามาใกล้ด้วยอาการข่มขู่คุกคาม

“ บุรุษมักจะคายความลับต่อหน้าของมึนเมาและสาวงาม ”

หนุ่มน้อยรูปงามว่าพลางผลักเด็กชายออก

แล้วจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น

แต่เป็นเขาที่เมามายจนเกินไป

ต้องคล้องแขนรอบคอเด็กชายเอาไว้

เพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงไปกองกับพื้น

แต่คนอายุมากกว่านั้นนอกจากจะสูงกว่าแล้วยังตัวหนักกว่าคนน้อง

ทั้งคู่จึงเซไปชนโต๊ะตัวหนึ่ง

เด็กชายกวาดเอาถ้วยจานออกจากโต๊ะได้ทัน

ก่อนที่ดารีลจะทิ้งตัวนอนลงไป

ดารีลคว้าไหล่ของเขาตั้งใจจะใช้พยุงร่างให้ลุกขึ้น

กลับกลายเป็นดึงเด็กชายตัวน้อยให้หน้าทิ่มลงมา

“ ให้ตายสิ   ไม่ยักกะรู้ว่าเจ้าเองก็เมา   แบบนี้ไม่ไหวเลยนะ ”

หนุ่มน้อยแกล้งประณามหน้าตาเฉย

ทั้งเขารู้ดีว่าฟิโลโซเฟอร์ไม่ได้ดื่มของมึนเมา

ตอนนี้ทั้งสองทาบทับกันบนโต๊ะตัวหนึ่ง

ฟิโลโซเฟอร์รีบยันกายลุกขึ้น

เพราะเกรงว่าจะทำคนด้านล่างบาดเจ็บ

เขาก้มลงมองและรับรู้ด้วยอารมณ์หวั่นไหว

ว่าคนที่กำลังแนบชิดนั้นสวมชุดบางเบาเพียงใด

กลิ่นหอมเย้ายวนกับผิวกายที่ขาวกระจ่างน่าสัมผัส

ทำเอาหน้ามืดจนแทบคุมอาการไม่อยู่

เด็กชายตัวน้อยต้องหลับตากลั้นลมหายใจ

แล้วถอยห่างออกมา

ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปกว่านี้