โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์ต้องการเพียงแค่จะตำหนิเพื่อนรักเรื่องการแสดงเสี่ยงตายโดยไม่จำเป็น   และการกระทำอันไม่เหมาะสมต่อหน้าสาวงามเหล่านั้น   กลับกลายเป็นว่าตัวเขาเองที่เกือบจะห้ามใจไม่ไหว   แต่หนุ่มน้อยคนนั้นกลับมองไม่เห็นปัญหาของตน   ทำเป็นพิงหลังอ้อยอิงกับขอบโต๊ะแล้วยังยื่นมือมาขอความช่วยเหลือจากเด็กชายผู้ไร้เดียงสา   ให้ช่วยดึงร่างขึ้น

 

ขณะนั้นเองได้มีคนเดินเข้ามาในห้อง   ดารีลชำเลืองมองตามเสียงด้วยหางตา   เขาชักสีหน้าเล็กน้อยราวกับว่าโดนขัดจังหวะเข้าให้แล้ว

 

หนุ่มน้อยลุกพรวดขึ้น   แล้วลากเอาฟิโลโซเฟอร์ออกไปก่อนที่ใครจะเข้ามาเห็น   เขาพาเด็กชายชาวซีนาร์ยหลบเลี่ยงผู้คนมายังห้องหนึ่ง  

 

“ ห้องนี้เป็นอย่างไร ”

 

ดารีลถาม

เขาเดินนำเข้ามาในห้อง

ด้วยท่าทีภาคภูมิใจ

 

“ มันเป็นของใครล่ะ ”

 

เด็กชายถาม

มันเป็นห้องกว้างที่มีเพียงเตียงสีขาว

กับเครื่องใช้น้อยชิ้น

และผ้าม่านสีเดียวกับผ้าปูเตียง

 

“ ห้องข้าเอง   เพิ่งสั่งให้เขาจัดใหม่   แต่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้งานจริงๆ จังๆ ”

 

ดารีลว่า

เขาทิ้งตัวลงขอบเตียงแล้วค่อยๆ เลื้อยไถลขึ้นไปจนถึงหมอนใบใหญ่ด้านบน

 

“ มันขาวมากไปหรือเปล่า   ข้าไม่เคยมีห้องนอนเป็นของตนเอง   เลยไม่รู้ว่าควรจะจัดอย่างไรบ้างเจ้าคิดว่ามีอะไรขาดเกินไปไหม ”

 

เจ้าของห้องยังถามต่อ

 

ใช่มันขาวมากจริงๆ สำหรับดารีลที่ชื่นชอบสีดำ

เด็กชายตัวน้อยคิด

 

พอคิดถึงห้องส่วนตัวของดารีลตรงชั้นบนสุดของคฤหาสน์

ที่เต็มไปด้วยของประหลาดและซากสัตว์แห้งกรัง

ห้องนี้กลับดูเรียบโล่งไม่สมกับเป็นเขาเลย

 

ฟิโลโซเฟอร์ไม่ตอบโต้อะไรกับคำถามเหล่านั้น

เขาเดินไปยังโต๊ะที่วางอยู่หัวเตียง

เพื่อหาดูว่ามีน้ำอุ่นอยู่แถวนั้นหรือไม่

 

“ เจ้าเมาแล้วพูดมากจริง   ดื่มน้ำหน่อยสิก่อนจะเจ็บคอมากไปกว่านี้ ”

 

เด็กชายว่าพลางยื่นจอกใส่น้ำให้

และเขาก็รับมาดื่มอย่างว่าง่าย

 

หนุ่มน้อยคนนั้นขยับที่แล้วเรียกเด็กชายให้เข้ามาใกล้ๆ

 

“ โอ้   ที่นอนนี่นุ่มได้ขนาดนี้เลยหรือ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ประหลาดใจ

เมื่อลองก้าวขึ้นมาบนเตียง

 

“ ที่นอนขนนกน่ะ ”

 

เจ้าของห้องบอก

 

“ ที่นอนข้าใช้หญ้าแห้งยัดข้างในมาตลอด   ไม่นึกว่าขนนกสามารถใช้งานแบบนี้ได้   เมื่อก่อนล่าสัตว์ออกบ่อยแต่ไม่เคยเก็บไว้เลย   เช่นนั้นเดี๋ยวข้าจะลองทำดูบ้างเผื่อวันใดเจ้าไปบ้านข้าจะได้นอนสบายตัวหน่อย ”

 

เด็กชายตัวน้อยว่า

 

ในขณะที่ฟิโลโซเฟอร์กำลังสนใจกับที่นอนหนานุ่มอยู่นั้น

คนอายุมากว่าก็คว้าไหล่ของเด็กชายจนล้มทับลงมาบนร่างของเขา

พลางจ้องเด็กชายด้วยประกายตาประหลาด

 

ฟิโลโซเฟอร์พยายามลุกขึ้น

แต่โดนคล้องแขนรอบคอเอาไว้จนขยับไม่ได้

 

“ ทำไมล่ะกลัวข้าแล้วหรือ ”

 

คนลงมือกลั่นแกล้งถาม

ด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า

 

“ กลัวเจ้าโดนทับตายต่างหากล่ะ   ตัวข้าตอนนี้ไม่ได้เล็กอย่างที่คิดนะ ”

 

“ เจ้ารักข้า ”

 

นี่คือคำถาม

แม้เด็กชายจะรู้สึกงุนงง

ว่าเวลานี้หนุ่มน้อยแสนงามกำลังอยู่ในอารมณ์เช่นไร

แต่เขาก็ตอบไปว่า

 

“ ข้าเห็นเจ้าเป็นพี่ชายใยจะไม่รักเจ้าล่ะ ”

 

“ หากเจ้ารักข้าจริงจะช่วยข้าทำอะไรสักอย่างได้ไหม ”

 

ดารีลพูด

เขากุมมือเด็กชายด้วยสองมือของตน

 

ยกขึ้นจรดริมฝีปากเป่ารดด้วยลมหายใจอุ่นๆ

ด้วยแววตาที่วิงวอน

 

“ ข้าเคยปฏิเสธคำขอของเจ้าหรือ ”

 

นั่นเป็นคำถามที่มีความหมายดังการตอบรับกลายๆ

หนุ่มน้อยจึงจับมือฟิโลโซเฟอร์วางตรงหน้าท้องของตน

 

แล้วขยับเลื่อนต่ำลงไป

เขาสบตากับเด็กชายอย่างมีความหมาย

 

คนไร้เดียงสากว่าถึงกับสะดุ้งเมื่อมีสิ่งหนึ่งถูกยัดเยียดเข้ามาในมือ

มันทั้งแข็งแกร่งและเย็นเยือก

 

เมื่อก้มมองว่ามันคือสิ่งใดแน่

เขาก็ต้องตกตะลึง

 

เพราะมันคือมีดสั้นอาบยาพิษ

ที่ดารีลพกติดตัวอยู่เป็นประจำ

 

แม้เจตนายังไม่แน่ชัด

แต่หัวใจของเด็กน้อยก็หล่นวูบ

ด้วยมองเห็นเค้าลางหายนะที่อยู่ไม่ไกล

 

“ ดารีล   ข้าคิดว่าเจ้าเมาเกินไปแล้วอย่าล้อเล่นแบบนี้เลยนะ   ข้าไม่สนุกด้วยหรอก ”

 

“ ข้าไม่ได้ล้อเล่น ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นกระซิบบอก

 

ฟิโลโซเฟอร์พยายามปล่อยมีดนั้นไป

แต่อีกคนกลับรวบมือเขาเอาไว้แน่น

 

“ เจ้าคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดข้าเพียงนี้   เจ้าคนเดียวที่ข้าพยายามอย่างที่สุดเพื่อปกป้องจากอันตราย   เจ้าคนเดียวที่ข้าสามารถไว้วางใจได้ไม่ว่าในสถานการณ์ใดก็ตาม ”

 

ดารีลเลื่อนปลายมีดมาวางตรงกลางอกของตน

 

“ เจ้าคนเดียวที่สามารถหยุดลมหายใจของข้าได้โดยที่ข้าจะไม่ขัดขืน ”

 

เขากล่าวด้วยอาการอันสงบ

แต่แววตานั้นคมกล้านัก

 

“ ทำบ้าอะไรนี่ให้ตายสิสติยังดีอยู่หรือเปล่า   เจ้าไม่ขัดขืนแต่ข้าไม่ยินยอมหรอก ”

 

เด็กชายถึงกับอุทานออกมา

กลัวแทบตายว่าดารีลจะกดมีดลงทั้งอย่างนั้น

 

“ ใยต้องทำเช่นนี้ดารีล   มีเรื่องอันใดไม่สบายใจเจ้าบอกข้าได้   ข้าอยู่ข้างเจ้ามาตลอดแต่เรื่องแบบนี้ข้าทำเพื่อเจ้าไม่ได้   ดารีลโลกใบนี้ยังต้องการเจ้าอยู่หรืออย่างน้อยข้าเองก็ต้องการเจ้า   หยุดเถอะนะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์อ้อนวอนด้วยมือที่สั่นระริก