โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เมื่อการแสดงชุดนั้นจบลงเหล่าสาวงามก็เดินเรียงรายกันออกไปยังห้องพักส่วนตัว   พวกนางล้วนแต่งกายด้วยเสื่อผ้าอาภรณ์อันหรูหรา   ต่างสวมหน้ากากตามแบบคนในตระกูลของท่านลอร์ดเดเวอร์รอส
 
ฟิโลโซเฟอร์มองหานักแสดงเจ้าปัญหาคนนั้น   และพบว่าเดินปะปนมากับกลุ่มนางรำกลุ่มใหญ่   เขาอาศัยจังหวะคนพลุกพล่าน   ย่องเข้าไปปิดปากพาลากเข้ามายังที่ซ่อน
 
แต่ดารีลก็ยังเป็นดารีล   เขาชักมีดประจำกายขึ้นมาจ่อคอของผู้ก่อเหตุได้รวดเร็วเหมือนเดิม   ครั้นเมื่อเห็นว่าใครเป็นผู้ทำเรื่องอุกอาจเขาก็หัวเราะชอบใจ
 
“ หนุ่มน้อยเจ้าคิดจะทำอะไรกัน  ที่แห่งนี้หาใช่หอคณิกาไม่   นึกอยากฉุดใครตามอำเภอใจแบบนี้มันถูกต้องแล้วหรือ   เป็นเด็กเป็นเล็กใยป่าเถื่อนนัก ”
 
เจ้าของร่างงามท้วง
 
ฟิโลโซเฟอร์กระชากหน้ากากประดับเพชรพลอย
ที่ใช้ปกปิดครึ่งปิดหน้านั้นออก
 
“ เจ้าต่างหากล่ะกำลังทำอะไร   คิดว่าแต่งตัวแบบนี้แล้วข้าจะดูไม่ออกหรือ ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ข้าเตือนว่าอย่ามาที่นี่   แต่เจ้าก็ยังดั้นด้นมาจนได้   ทำไมล่ะคิดถึงข้ามากหรือไง ”
 
ดารีลแกล้งถามยั่ว
แล้วพาไปยังห้องจัดเลี้ยงห้องหนึ่ง
 
ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่าไร้ผู้คน
มีเพียงถ้วยชามใช้แล้วแต่ยังไม่เก็บกวาด
 
“ ข้าเป็นห่วงเจ้า ”
 
เด็กชายตัวน้อยว่า
พลางเดินตามหลังไปติดๆ
 
“ อยู่ๆ เงียบหายไปแบบนั้นเลยกังวลใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า   จึงมาดูให้เห็นกับตา ”
 
“ แล้วตอนนี้คิดว่าข้าเป็นเช่นไรล่ะ ”
 
ดารีลหันมาเผชิญหน้ากับเด็กชาย
กางแขนออกข้างลำตัว
เพื่อให้สำรวจได้ชัดเจน
 
“ ไม่รู้สิ   แต่ว่าเวลาเจ้าเมานี่เรื้อนหนักมาก   มันมิใช่เรื่องดีเลยนะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
 
“ ด่าข้าขนาดนี้เจ้าควรอธิบายเหตุผลด้วยว่าข้าทำสิ่งใดผิด ”
 
หนุ่มน้อยแกล้งทำหน้าตึงไปอย่างนั้น
เพราะความจริงแล้วเขาไม่เคยถือสาฟิโลโซเฟอร์เลย
 
“ ก็ที่ทำไปเมื่อครู่น่ะ   กับกลุ่มนางรำพวกนั้น   ทำตัวเลื้อยรุ่มร่ามต่อหน้าผู้คนมากมายมันสมควรหรือ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยขึ้นเสียง
 
“ ไม่ให้ข้าเลื้อยกับสตรีจะให้ข้าไปเลื้อยกับบุรุษหรือไรเจ้านี่แปลกพิลึก ”
 
“ กับใครก็ไม่ควรทั้งนั้น ”
 
ดารีลถอนหายใจ
 
“ ข้าคือผู้พิทักษ์หน้ากากทองหนึ่งในผู้คุ้มกันแห่งโอรีเวีย   การหาข่าวเป็นส่วนหนึ่งของงาน    และคนอย่างข้าไม่เคยเลือกวิธีการอยู่แล้ว ”
 
“ แล้วมันได้ผลหรือไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามพลางเดินเข้ามาใกล้ด้วยอาการข่มขู่คุกคาม
 
“ บุรุษมักจะคายความลับต่อหน้าของมึนเมาและสาวงาม ”
 
หนุ่มน้อยรูปงามว่าพลางผลักเด็กชายออก
แล้วจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น
 
แต่เป็นเขาที่เมามายจนเกินไป
ต้องคล้องแขนรอบคอเด็กชายเอาไว้
เพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงไปกองกับพื้น
 
แต่คนอายุมากกว่านั้นนอกจากจะสูงกว่าแล้วยังตัวหนักกว่าคนน้อง
ทั้งคู่จึงเซไปชนโต๊ะตัวหนึ่ง
 
เด็กชายกวาดเอาถ้วยจานออกจากโต๊ะได้ทัน
ก่อนที่ดารีลจะทิ้งตัวนอนลงไป
 
ดารีลคว้าไหล่ของเขาตั้งใจจะใช้พยุงร่างให้ลุกขึ้น
กลับกลายเป็นดึงเด็กชายตัวน้อยให้หน้าทิ่มลงมา
 
“ ให้ตายสิ   ไม่ยักกะรู้ว่าเจ้าเองก็เมา   แบบนี้ไม่ไหวเลยนะ ”
 
หนุ่มน้อยแกล้งประณามหน้าตาเฉย
ทั้งเขารู้ดีว่าฟิโลโซเฟอร์ไม่ได้ดื่มของมึนเมา
 
ตอนนี้ทั้งสองทาบทับกันบนโต๊ะตัวหนึ่ง
ฟิโลโซเฟอร์รีบยันกายลุกขึ้น
เพราะเกรงว่าจะทำคนด้านล่างบาดเจ็บ
 
เขาก้มลงมองและรับรู้ด้วยอารมณ์หวั่นไหว
ว่าคนที่กำลังแนบชิดนั้นสวมชุดบางเบาเพียงใด
 
กลิ่นหอมเย้ายวนกับผิวกายที่ขาวกระจ่างน่าสัมผัส
ทำเอาหน้ามืดจนแทบคุมอาการไม่อยู่
 
เด็กชายตัวน้อยต้องหลับตากลั้นลมหายใจ
แล้วถอยห่างออกมา
ก่อนที่ความคิดจะเตลิดไปกว่านี้