โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ภายใต้แสงสลัวเสียงดนตรียังขับกล่อมไม่สิ้นสุด   ผู้คนที่อยู่ในโรงน้ำสาแห่งนี้ล้วนอยู่ในอาการมึนเมา   ลุ่มหลงอยู่ในมายาที่ไม่อาจหลุดพ้น   แต่ทั้งหมดก็ลืมความทุกข์ที่สุมอยู่ในใจไปได้ในชั่วครู่ชั่วยาม

น่าแปลกที่คฤหาสน์แห่งนี้เป็นโรงน้ำชา   กลุ่มของฟิโลโซเฟอร์กลับไม่ได้รับน้ำชาแม้แต่น้อย   มีเพียงอาหารและน้ำผลไม้ที่ทยอยมาบริการโดยไม่ขาดตกบกพร่อง   รวมทั้งสาวงามในชุดบางเบาคอยปรนนิบัติใกล้ชิดจนเลโอน่าต้องเชิญพวกนางออกไป   เพราะเกรงเด็กผู้ชายจะทำรุ่มร่ามในที่อันไม่ควร

“  ทำไมล่ะ   ทีห้องอื่นยังมีสาวงามคอยรับใช้   นี่เราก็จ่ายกันเต็มราคาเจ้ากลับให้พวกนางไปเสียอย่างนั้น   ถ้าเจ้าไม่ชอบวันหลังอย่ามาเลย   ทำลายความสุขกันชัดๆ ”

โลธอร์ถึงกับประท้วง

“ ดูเจ้าสิ   ตาโตจนจะหลุดออกมานอกเบ้าทำอย่างกับไม่เคยเห็นสตรี   กิริยาทรามเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหน   ถ้าให้พวกนางอยู่ต่อเกรงว่าเจ้าจะทำตัวรุ่มร่ามจนขายหน้ากันทั้งคณะ ”

เลโอน่าว่า

“ นั่นสิ   พวกเราอยู่กันเองก็ดีแล้วอย่าไปรบกวนพวกนางเลย   อีกอย่างคาโอเรียก็จัดได้ว่างามมากแม้จะยังไม่สาวนัก   ห้องของเราไม่ได้น้อยหน้าหรอก ”

ฟีไลร่าเห็นด้วย

“ นั่นสิห้องนี้มีหญิงงามถึงสามคน   โลธอร์เจ้าคงไม่หิวตะกละจนอยากกินคนของดารีลเข้าไปด้วยหรอกนะ ”

อีเลียสสนับสนุน

แต่ด้วยการหยอกเย้ามากกว่าจะเป็นจริงเป็นจัง

ทันใดนั้นเสียงดนตรีได้เปลี่ยนไป

ด้วยท่วงทำนองที่รุนแรงขึ้น

เรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมในห้องต่างๆ

เด็กๆ กลุ่มนี้ก็ปรบมือไปกับเขาด้วย

โดยไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกัน

แล้วไม่นานก็มีร่างหนึ่ง

สวมชุดกรุยกรายโหนเถาวัลย์จากเพดานโถงกลาง

ลงมาสู่พื้นที่เต็มไปด้วยกุหลาบหนามแหลม

งดงามราวกับผีเสื้อสยายปีก

ในมือข้างหนึ่งถือขลุ่ยทองคำ

และเริ่มบรรเลงบทเพลงประหลาด

เมื่อเสียงเพลงจากขลุ่ยเริ่มต้น

สิ่งที่ซ่อนอยู่ในหีบและหม้อดินเผาก็เผยกายออกมา

มันคืองูพิษมากมาย

ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อ

ตกใจที่มีการแสดงเสียงตายแบบนี้ในคฤหาสน์ของดารีล

ผู้คนรอบด้านต่างส่งเสียงฮือ

เมื่อเห็นร่างงดงามนั้นหยอกล้อเล่นหวาดเสียวกับงูพิษนับร้อย

แม้จะคลุมร่างกายมิดชิด

ใบหน้าสวมหน้ากากและยังมีผ้าคลุมผมอีก

แต่คนผู้นั้นก็ยังงามสะกด

ชายหนุ่มน้อยใหญ่จ้องมองตาค้าง

บางคนได้แต่คิดสงสัย

ว่าต้องจ่ายราคาเท่าใด

จึงจะได้คนผู้นี้มาเคียงข้าง

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกหน้ามืดกับการแสดงที่บ้าระห่ำนี้

จนต้องขอตัวออกไปสูดอากาศด้านนอก

รอจนจังหวะดนตรีเปลี่ยนไป

จึงย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง

ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนใจเสาะ

แต่เป็นเพราะเขารู้ว่า

คนที่กำลังเล่นหวาดเสียวกับฝูงงูนั้นเป็นใคร

เมื่อเด็กชายตัวน้อยกลับเข้าไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนอีกครั้ง

เขาก็พบว่าบรรยากาศได้เปลี่ยนไป

กับดนตรีเร้าอารมณ์

และกลุ่มสาวงามผู้สวมหน้ากากกระเบื้องสีขาว

ร่ายรำด้วยท่วงท่าอันยั่วยวน

อยู่กลางลานตรงที่เคยมีงูมากมายเลื้อยออกมา

น่าแปลกที่นักแสดงงูคนเมื่อครู่

ยังคงไม่ไปไหน

ยืนเมามายอยู่ท่ามกลางสาวงามที่กำลังคลุ้มคลั่ง

เขาคนนั้นเอื้อมหยิบจอกเหล้าจากถาด

แต่พลาดหยิบเอาจอกแยมราสเบอร์รี่ขึ้นมาดื่ม

ทำเอาแยมสีแดงสดเปราะเปื้อนริมฝีปาก

แทนที่จะรีบเช็ดออก

เขากลับใช้นิ้วละเลงเล่นต่อเสียอย่างนั้น

เหล่าสาวงามที่ร่ายรำอยู่รอบๆ

เริ่มหันมาสนใจเขา

พวกนางรุมล้อมจูบแยมที่เปรอะเปื้อน

ด้วยอาการหื่นกระหาย

เหล่าผู้ชมที่เป็นบุรุษต่างลุกฮือ

ทำท่าจะพังรั้วกั้นเข้าไปร่วมวงด้วย

ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับวางแก้วน้ำผลไม้ดังปึง

เขาผุดลุกขึ้นท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆ

เดินลงไปชั้นล่างอันเป็นชั้นเดียวกับที่มีการจัดแสดง

แฝงตัวกับผู้คน

ยืนหลบอยู่หลังฝ้าม่านผืนงาม

ตรงโถงทางเดินมุมหนึ่ง