โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ภายใต้แสงสลัวเสียงดนตรียังขับกล่อมไม่สิ้นสุด   ผู้คนที่อยู่ในโรงน้ำสาแห่งนี้ล้วนอยู่ในอาการมึนเมา   ลุ่มหลงอยู่ในมายาที่ไม่อาจหลุดพ้น   แต่ทั้งหมดก็ลืมความทุกข์ที่สุมอยู่ในใจไปได้ในชั่วครู่ชั่วยาม
 
น่าแปลกที่คฤหาสน์แห่งนี้เป็นโรงน้ำชา   กลุ่มของฟิโลโซเฟอร์กลับไม่ได้รับน้ำชาแม้แต่น้อย   มีเพียงอาหารและน้ำผลไม้ที่ทยอยมาบริการโดยไม่ขาดตกบกพร่อง   รวมทั้งสาวงามในชุดบางเบาคอยปรนนิบัติใกล้ชิดจนเลโอน่าต้องเชิญพวกนางออกไป   เพราะเกรงเด็กผู้ชายจะทำรุ่มร่ามในที่อันไม่ควร
 
“  ทำไมล่ะ   ทีห้องอื่นยังมีสาวงามคอยรับใช้   นี่เราก็จ่ายกันเต็มราคาเจ้ากลับให้พวกนางไปเสียอย่างนั้น   ถ้าเจ้าไม่ชอบวันหลังอย่ามาเลย   ทำลายความสุขกันชัดๆ ”
 
โลธอร์ถึงกับประท้วง
 
“ ดูเจ้าสิ   ตาโตจนจะหลุดออกมานอกเบ้าทำอย่างกับไม่เคยเห็นสตรี   กิริยาทรามเช่นนี้ใช้ได้ที่ไหน   ถ้าให้พวกนางอยู่ต่อเกรงว่าเจ้าจะทำตัวรุ่มร่ามจนขายหน้ากันทั้งคณะ ”
 
เลโอน่าว่า
 
“ นั่นสิ   พวกเราอยู่กันเองก็ดีแล้วอย่าไปรบกวนพวกนางเลย   อีกอย่างคาโอเรียก็จัดได้ว่างามมากแม้จะยังไม่สาวนัก   ห้องของเราไม่ได้น้อยหน้าหรอก ”
 
ฟีไลร่าเห็นด้วย
 
“ นั่นสิห้องนี้มีหญิงงามถึงสามคน   โลธอร์เจ้าคงไม่หิวตะกละจนอยากกินคนของดารีลเข้าไปด้วยหรอกนะ ”
 
อีเลียสสนับสนุน
แต่ด้วยการหยอกเย้ามากกว่าจะเป็นจริงเป็นจัง
 
ทันใดนั้นเสียงดนตรีได้เปลี่ยนไป
ด้วยท่วงทำนองที่รุนแรงขึ้น
เรียกเสียงปรบมือจากผู้ชมในห้องต่างๆ
 
เด็กๆ กลุ่มนี้ก็ปรบมือไปกับเขาด้วย
โดยไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกัน
 
แล้วไม่นานก็มีร่างหนึ่ง
สวมชุดกรุยกรายโหนเถาวัลย์จากเพดานโถงกลาง
ลงมาสู่พื้นที่เต็มไปด้วยกุหลาบหนามแหลม
 
งดงามราวกับผีเสื้อสยายปีก
ในมือข้างหนึ่งถือขลุ่ยทองคำ
และเริ่มบรรเลงบทเพลงประหลาด
 
เมื่อเสียงเพลงจากขลุ่ยเริ่มต้น
สิ่งที่ซ่อนอยู่ในหีบและหม้อดินเผาก็เผยกายออกมา
มันคืองูพิษมากมาย
 
ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อ
ตกใจที่มีการแสดงเสียงตายแบบนี้ในคฤหาสน์ของดารีล
 
ผู้คนรอบด้านต่างส่งเสียงฮือ
เมื่อเห็นร่างงดงามนั้นหยอกล้อเล่นหวาดเสียวกับงูพิษนับร้อย
 
แม้จะคลุมร่างกายมิดชิด
ใบหน้าสวมหน้ากากและยังมีผ้าคลุมผมอีก
แต่คนผู้นั้นก็ยังงามสะกด
 
ชายหนุ่มน้อยใหญ่จ้องมองตาค้าง
บางคนได้แต่คิดสงสัย
 
ว่าต้องจ่ายราคาเท่าใด
จึงจะได้คนผู้นี้มาเคียงข้าง
 
ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกหน้ามืดกับการแสดงที่บ้าระห่ำนี้
จนต้องขอตัวออกไปสูดอากาศด้านนอก
 
รอจนจังหวะดนตรีเปลี่ยนไป
จึงย้อนกลับเข้ามาอีกครั้ง
 
ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนใจเสาะ
แต่เป็นเพราะเขารู้ว่า
คนที่กำลังเล่นหวาดเสียวกับฝูงงูนั้นเป็นใคร
 
เมื่อเด็กชายตัวน้อยกลับเข้าไปร่วมโต๊ะกับเพื่อนอีกครั้ง
เขาก็พบว่าบรรยากาศได้เปลี่ยนไป
 
กับดนตรีเร้าอารมณ์
และกลุ่มสาวงามผู้สวมหน้ากากกระเบื้องสีขาว
ร่ายรำด้วยท่วงท่าอันยั่วยวน
อยู่กลางลานตรงที่เคยมีงูมากมายเลื้อยออกมา
 
น่าแปลกที่นักแสดงงูคนเมื่อครู่
ยังคงไม่ไปไหน
 
ยืนเมามายอยู่ท่ามกลางสาวงามที่กำลังคลุ้มคลั่ง
เขาคนนั้นเอื้อมหยิบจอกเหล้าจากถาด
 
แต่พลาดหยิบเอาจอกแยมราสเบอร์รี่ขึ้นมาดื่ม
ทำเอาแยมสีแดงสดเปราะเปื้อนริมฝีปาก
 
แทนที่จะรีบเช็ดออก
เขากลับใช้นิ้วละเลงเล่นต่อเสียอย่างนั้น
 
เหล่าสาวงามที่ร่ายรำอยู่รอบๆ
เริ่มหันมาสนใจเขา
 
พวกนางรุมล้อมจูบแยมที่เปรอะเปื้อน
ด้วยอาการหื่นกระหาย
 
เหล่าผู้ชมที่เป็นบุรุษต่างลุกฮือ
ทำท่าจะพังรั้วกั้นเข้าไปร่วมวงด้วย
 
ฟิโลโซเฟอร์ถึงกับวางแก้วน้ำผลไม้ดังปึง
เขาผุดลุกขึ้นท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนๆ
 
เดินลงไปชั้นล่างอันเป็นชั้นเดียวกับที่มีการจัดแสดง
แฝงตัวกับผู้คน
ยืนหลบอยู่หลังฝ้าม่านผืนงาม
ตรงโถงทางเดินมุมหนึ่ง