โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ในตอนสายของวันถัดมา   กลุ่มของเด็กชายชาวซีนาร์ยก็เดินทางไปยังคฤหาสน์หลังนั้น   พวกเขาเดินทางโดยรถม้าคันใหญ่ของฟีไลร่า   เด็กๆ ต่างแต่งตัวงดงามโดยเฉพาะเด็กหญิงผมสีเงินคนนั้นที่ร่าเริงสดใสเป็นพิเศษ   และแน่นอนในครั้งนี้นางมีผู้คุ้มกันตามมาด้วย

 

“ อย่าคาดหวังว่าจะได้พบเขา ”

 

อีเลียสเตือน

 

“ หมอนั่นเอาแน่เอานอนไม่ได้ ”

 

“ พบหรือไม่   ไม่ใช่ประเด็น   ข้าแค่อยากหาของดีๆ กินก็เท่านั้นไม่ใช่ข้าไม่ห่วงเพื่อนแต่ดารีลนั้นดูแลตัวเองได้   ไม่จำเป็นต้องกังวล ”  

 

สหายร่างอ้วนบอก

 

เด็กๆ นั่งตามสบายในรถม้าคันใหญ่

ไม่ได้นั่งปะปนกับผู้คนในรถม้าโดยสารดังครั้งก่อน

 

การเดินทางในครั้งนี้จึงดูหรูหรากว่าในครั้งก่อน

และในครั้งนี้คาโอเรียได้รับอนุญาตให้ไปด้วยได้

 

ที่หน้าคฤหาสน์หลังนั้น

ยังมีพุ่มแตรนางฟ้าออกดอกบานสะพรั่งอยู่เช่นเดิม

แต่สีของมันดูประหลาดไม่สดใสเช่นเดิม

 

บัตรผ่านประตูของอีเลียสนั้นคงมีราคาไม่น้อย

เพราะพวกเขาได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี

ราวกับพวกเขาเป็นบุคคลสำคัญ

 

โถงต้อนรับของคฤหาสน์

ภายในนั้นมืดสลัวทั้งที่เป็นเวลาใกล้เที่ยง

ด้วยควันกำยานสีหม่นกลิ่นหอมมอมเมาคละคลุ้ง

 

กลุ่มเด็กๆ ได้ที่นั่งเป็นห้องส่วนตัวชั้นล่าง

บนเพดานโถงใหญ่นั้นยังมีเถาวัลย์ห้อยระย้าอยู่เช่นเดิม

 

เพียงแต่บึงน้ำตรงพื้นด้านล่างหายไป

กลายเป็นกุหลาบหนามแหลมที่ปูอยู่เต็มพื้น

กับหีบไม้หม้อดินทรงประหลาดมากมาย

 

แสงสว่างส่วนใหญ่นั้นมาจากเทียนนับร้อย

และตะเกียงโคมหลากสี

รวมกับเสียงดนตรีที่เย็นเยือก

ทำให้บรรยากาศดูหลอกกลอนน่ากลัว

 

“ ดารีลเขาอยู่ที่นี่จริงหรือ ”

 

คาโอเรียถึงคับเอ่ยถาม

เพราะนางเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก

 

“ ดูไม่เข้ากับหน้าตาและท่าทางของเขาเลย ”

 

“ จริงแท้แน่นอน   แต่เมื่อก่อนที่นี่ไม่ได้มีสภาพเป็นแบบนี้   มันเคยสว่างและงดงามน่าชม   ข้าเริ่มกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกนึกคิดของหมอนั่นแล้วสิ ”

 

อีเลียสว่า

 

“ แต่ข้ากลับรู้สึกถึงกลิ่นอายเดิมๆ ลึกๆ แล้วคงคงไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปนักหรอก ”

 

โลธอร์บอก

 

เด็กๆ นั่งลงไม่นานอาหารและเครื่องดื่มก็ถูกนำมาจัดวาง

ทั้งที่ยังไม่มีใครสั่ง

 

เป็นพวกอาหารจานเล็กจานน้อยหน้าตาน่ารัก

มีสตูผักอบเครื่องเทศ

สลัดผลไม้

ซุปบีทรูท

 

เด็กชายร่างอ้วนก้มมองจานเล็กๆ ใบหนึ่ง

ด้วยความสงสัยใคร่รู้

 

“ ตับห่าน   หากจะกินก็แค่ตักเข้าปากเล่นยัดเข้าเบ้าตาแบบนั้นไม่มีทางรู้รสได้หรอก ”

 

เลโอน่าบอกเอือมๆ

รู้สึกเบื่อเด็กชายร่างอ้วนที่ไม่ยอมรักษามารยาทบนโต๊ะอาหารเสียที

 

“ ข้ารู้หรอกว่าเป็นตับแค่ไม่แน่ใจว่าตับอะไร   นึกไม่ถึงว่าดารีลของเราจะหน้าเลือดขนาดนี้   ดูสิจ่ายตั้งแพงสิ่งที่ได้นึกว่าอาหารของเล่นตุ๊กตา   เจ้าของบ้านอยู่ไหนนะข้าจะบ่นให้ ”

 

โลธอร์ว่า

 

“ ตับห่านราคาแพงมากนะถ้าเทียบกับส่วนอื่นๆ แล้ว ”

 

ฟีไลร่าบอก

 

“ พวกเรามากันหลายคน   และข้าก็หิวมาก   ตับนี่แพงแค่ไหนก็ช่างข้ายินดีนำไปแลกกับส่วนที่ใหญ่กว่า   เพื่อพวกเราจะได้อิ่มกันทุกคน ”

 

“ มันเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย   เดี๋ยวคงมีอย่างอื่นตามมาอย่าเพิ่งบ่นเลยน่า   ไม่อย่างนั้นข้ากินหมดก่อนนะ ”

 

อีเลียสบอก

แล้วตักตับขึ้นคำหนึ่ง

 

“ อืม   ตับห่านอาหารชั้นเลิศปรุงโดยไม่ใส่เครื่องเทศนับว่าประหลาดสุดในโอรีเวีย ”

 

เขาว่า

แล้วเลื่อนจานนั้นให้ฟิโลโซเฟอร์

พลางขยิบตาอย่างมีความหมาย

 

“ ข้าไม่ถือสาเรื่องเครื่องเทศหรอก ”

 

เด็กชายร่างอ้วนแห่งเทือกเขาคีรีคาร์

ชิงตักไปครึ่งหนึ่ง

 

“ ไม่น่าเชื่อบัตรแพงนี่หมายความว่าเราเลือกอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ   แค่นั่งลงแล้วก็กินๆ เข้าไป ”

 

เลโอน่าสงสัย

เพราะนางคิดว่าคงมีเรื่องผิดปรกติ

 

“ ข้าไม่คิดอย่างนั้น ”

 

เด็กชายร่างผอมแห้งเอ่ย

พลางส่งสายตาไปทางฟิโลโซเฟอร์ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

 

“ ดารีลไม่ชอบพฤติกรรมของเรา   ไม่อยากให้เราอยู่ผิดที่ผิดทางและจับต้องของไม่สมควร   ดังนั้นเขาต้องอยู่ที่นี่แหละและกำลังจับตาดูพวกเราอยู่   อาหารพวกนี้คงส่งมาตามคำสั่งของเขา   แต่ก็นะพวกเราไม่ใช่คนอื่นคนไกลเคยเสี่ยงตายด้วยกันมาแล้ว   เกือบถูกเขาฆ่าตายยังไม่เคยบ่นแม้แต่น้อย   เวลานี้กลับทำเป็นลับๆ ล่อๆ ใช้ได้ที่ไหนกัน ”

 

“ ผู้ใช้เวทมนตร์มักทำตัวประหลาดอยู่แล้วนี่ ”

 

ฟีไลร่าแก้ให้

 

“ จริง   อีกอย่างเรื่องวันนั้นดารีลเขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพวกเราหรอกนะ   มันเป็นอุบัติเหตุเพราะหากเขาลงมือจริงคงไม่มีใครได้วิ่งหนี ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเสริม

 

“ เดี๋ยวนะ   พวกพี่พูดราวกับว่าที่นี่มีอันตราย ”

 

เด็กหญิงผมทองเอ่ยถาม

 

“ ก็ไม่ถึงกับว่าอันตรายหรอกแต่มันไม่ใช่ที่สำหรับเด็กๆ หมอนั่นชอบคิดเองเออเองเลยตัดสินว่าพวกเรานั้นเด็กเกินไปจึงไม่ควรมาที่นี่   แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่กฎข้อเดียวของที่นี่คือใครมีเงินมากพอก็เข้ามาได้   และพอดีว่าเรามีสิ่งนั้นมากพอสมควร   นี่คือเหตุผลที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ ”

 

อีเลียสบอก

 

“ ข้าไม่คิดว่าคดีความของดารีลจะจบง่ายอย่างนั้นยิ่งตอนท้ายเขาอาละวาดในปราสาทขาวด้วย ”

 

เลโอน่าสงสัย

 

“ ไม่เห็นต้องประหลาดใจ   รู้ๆ กันอยู่ว่าหมอนั่นอยู่ใต้สังกัดของผู้ใด   แค่ถูกจับกุมก็ประหลาดเหลือที่จะกล่าวแล้ว ”

 

เด็กชายร่างผอมแห่งเมืองโอรีออนบอก

 

“ ดารีลเขาบริสุทธิ์หรอกน่า   ต่อให้ไม่มีคนยื่นมือเข้าช่วยเขาก็ต้องหลุดจากข้อกล่าวหาได้อยู่แล้ว   เจ้าอย่าเอาความที่เป็นคนโปรดของจอมเวทวาลานมาทับทมกันนักเลย   ดารีลไม่ชอบใจนักหรอก   แม้ผู้คนมากมายจะอยากเป็นคนสำคัญของจอมเวทแห่งโอรีเวียแต่เขาไม่เคยคิดแบบนั้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

ด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว