โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ในตอนสายของวันถัดมา   กลุ่มของเด็กชายชาวซีนาร์ยก็เดินทางไปยังคฤหาสน์หลังนั้น   พวกเขาเดินทางโดยรถม้าคันใหญ่ของฟีไลร่า   เด็กๆ ต่างแต่งตัวงดงามโดยเฉพาะเด็กหญิงผมสีเงินคนนั้นที่ร่าเริงสดใสเป็นพิเศษ   และแน่นอนในครั้งนี้นางมีผู้คุ้มกันตามมาด้วย
 
“ อย่าคาดหวังว่าจะได้พบเขา ”
 
อีเลียสเตือน
 
“ หมอนั่นเอาแน่เอานอนไม่ได้ ”
 
“ พบหรือไม่   ไม่ใช่ประเด็น   ข้าแค่อยากหาของดีๆ กินก็เท่านั้นไม่ใช่ข้าไม่ห่วงเพื่อนแต่ดารีลนั้นดูแลตัวเองได้   ไม่จำเป็นต้องกังวล ”  
 
สหายร่างอ้วนบอก
 
เด็กๆ นั่งตามสบายในรถม้าคันใหญ่
ไม่ได้นั่งปะปนกับผู้คนในรถม้าโดยสารดังครั้งก่อน
 
การเดินทางในครั้งนี้จึงดูหรูหรากว่าในครั้งก่อน
และในครั้งนี้คาโอเรียได้รับอนุญาตให้ไปด้วยได้
 
ที่หน้าคฤหาสน์หลังนั้น
ยังมีพุ่มแตรนางฟ้าออกดอกบานสะพรั่งอยู่เช่นเดิม
แต่สีของมันดูประหลาดไม่สดใสเช่นเดิม
 
บัตรผ่านประตูของอีเลียสนั้นคงมีราคาไม่น้อย
เพราะพวกเขาได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี
ราวกับพวกเขาเป็นบุคคลสำคัญ
 
โถงต้อนรับของคฤหาสน์
ภายในนั้นมืดสลัวทั้งที่เป็นเวลาใกล้เที่ยง
ด้วยควันกำยานสีหม่นกลิ่นหอมมอมเมาคละคลุ้ง
 
กลุ่มเด็กๆ ได้ที่นั่งเป็นห้องส่วนตัวชั้นล่าง
บนเพดานโถงใหญ่นั้นยังมีเถาวัลย์ห้อยระย้าอยู่เช่นเดิม
 
เพียงแต่บึงน้ำตรงพื้นด้านล่างหายไป
กลายเป็นกุหลาบหนามแหลมที่ปูอยู่เต็มพื้น
กับหีบไม้หม้อดินทรงประหลาดมากมาย
 
แสงสว่างส่วนใหญ่นั้นมาจากเทียนนับร้อย
และตะเกียงโคมหลากสี
รวมกับเสียงดนตรีที่เย็นเยือก
ทำให้บรรยากาศดูหลอกกลอนน่ากลัว
 
“ ดารีลเขาอยู่ที่นี่จริงหรือ ”
 
คาโอเรียถึงคับเอ่ยถาม
เพราะนางเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก
 
“ ดูไม่เข้ากับหน้าตาและท่าทางของเขาเลย ”
 
“ จริงแท้แน่นอน   แต่เมื่อก่อนที่นี่ไม่ได้มีสภาพเป็นแบบนี้   มันเคยสว่างและงดงามน่าชม   ข้าเริ่มกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกนึกคิดของหมอนั่นแล้วสิ ”
 
อีเลียสว่า
 
“ แต่ข้ากลับรู้สึกถึงกลิ่นอายเดิมๆ ลึกๆ แล้วคงคงไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปนักหรอก ”
 
โลธอร์บอก
 
เด็กๆ นั่งลงไม่นานอาหารและเครื่องดื่มก็ถูกนำมาจัดวาง
ทั้งที่ยังไม่มีใครสั่ง
 
เป็นพวกอาหารจานเล็กจานน้อยหน้าตาน่ารัก
มีสตูผักอบเครื่องเทศ
สลัดผลไม้
ซุปบีทรูท
 
เด็กชายร่างอ้วนก้มมองจานเล็กๆ ใบหนึ่ง
ด้วยความสงสัยใคร่รู้
 
“ ตับห่าน   หากจะกินก็แค่ตักเข้าปากเล่นยัดเข้าเบ้าตาแบบนั้นไม่มีทางรู้รสได้หรอก ”
 
เลโอน่าบอกเอือมๆ
รู้สึกเบื่อเด็กชายร่างอ้วนที่ไม่ยอมรักษามารยาทบนโต๊ะอาหารเสียที
 
“ ข้ารู้หรอกว่าเป็นตับแค่ไม่แน่ใจว่าตับอะไร   นึกไม่ถึงว่าดารีลของเราจะหน้าเลือดขนาดนี้   ดูสิจ่ายตั้งแพงสิ่งที่ได้นึกว่าอาหารของเล่นตุ๊กตา   เจ้าของบ้านอยู่ไหนนะข้าจะบ่นให้ ”
 
โลธอร์ว่า
 
“ ตับห่านราคาแพงมากนะถ้าเทียบกับส่วนอื่นๆ แล้ว ”
 
ฟีไลร่าบอก
 
“ พวกเรามากันหลายคน   และข้าก็หิวมาก   ตับนี่แพงแค่ไหนก็ช่างข้ายินดีนำไปแลกกับส่วนที่ใหญ่กว่า   เพื่อพวกเราจะได้อิ่มกันทุกคน ”
 
“ มันเป็นอาหารเรียกน้ำย่อย   เดี๋ยวคงมีอย่างอื่นตามมาอย่าเพิ่งบ่นเลยน่า   ไม่อย่างนั้นข้ากินหมดก่อนนะ ”
 
อีเลียสบอก
แล้วตักตับขึ้นคำหนึ่ง
 
“ อืม   ตับห่านอาหารชั้นเลิศปรุงโดยไม่ใส่เครื่องเทศนับว่าประหลาดสุดในโอรีเวีย ”
 
เขาว่า
แล้วเลื่อนจานนั้นให้ฟิโลโซเฟอร์
พลางขยิบตาอย่างมีความหมาย
 
“ ข้าไม่ถือสาเรื่องเครื่องเทศหรอก ”
 
เด็กชายร่างอ้วนแห่งเทือกเขาคีรีคาร์
ชิงตักไปครึ่งหนึ่ง
 
“ ไม่น่าเชื่อบัตรแพงนี่หมายความว่าเราเลือกอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ   แค่นั่งลงแล้วก็กินๆ เข้าไป ”
 
เลโอน่าสงสัย
เพราะนางคิดว่าคงมีเรื่องผิดปรกติ
 
“ ข้าไม่คิดอย่างนั้น ”
 
เด็กชายร่างผอมแห้งเอ่ย
พลางส่งสายตาไปทางฟิโลโซเฟอร์ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
 
“ ดารีลไม่ชอบพฤติกรรมของเรา   ไม่อยากให้เราอยู่ผิดที่ผิดทางและจับต้องของไม่สมควร   ดังนั้นเขาต้องอยู่ที่นี่แหละและกำลังจับตาดูพวกเราอยู่   อาหารพวกนี้คงส่งมาตามคำสั่งของเขา   แต่ก็นะพวกเราไม่ใช่คนอื่นคนไกลเคยเสี่ยงตายด้วยกันมาแล้ว   เกือบถูกเขาฆ่าตายยังไม่เคยบ่นแม้แต่น้อย   เวลานี้กลับทำเป็นลับๆ ล่อๆ ใช้ได้ที่ไหนกัน ”
 
“ ผู้ใช้เวทมนตร์มักทำตัวประหลาดอยู่แล้วนี่ ”
 
ฟีไลร่าแก้ให้
 
“ จริง   อีกอย่างเรื่องวันนั้นดารีลเขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพวกเราหรอกนะ   มันเป็นอุบัติเหตุเพราะหากเขาลงมือจริงคงไม่มีใครได้วิ่งหนี ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยเสริม
 
“ เดี๋ยวนะ   พวกพี่พูดราวกับว่าที่นี่มีอันตราย ”
 
เด็กหญิงผมทองเอ่ยถาม
 
“ ก็ไม่ถึงกับว่าอันตรายหรอกแต่มันไม่ใช่ที่สำหรับเด็กๆ หมอนั่นชอบคิดเองเออเองเลยตัดสินว่าพวกเรานั้นเด็กเกินไปจึงไม่ควรมาที่นี่   แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ ที่กฎข้อเดียวของที่นี่คือใครมีเงินมากพอก็เข้ามาได้   และพอดีว่าเรามีสิ่งนั้นมากพอสมควร   นี่คือเหตุผลที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ ”
 
อีเลียสบอก
 
“ ข้าไม่คิดว่าคดีความของดารีลจะจบง่ายอย่างนั้นยิ่งตอนท้ายเขาอาละวาดในปราสาทขาวด้วย ”
 
เลโอน่าสงสัย
 
“ ไม่เห็นต้องประหลาดใจ   รู้ๆ กันอยู่ว่าหมอนั่นอยู่ใต้สังกัดของผู้ใด   แค่ถูกจับกุมก็ประหลาดเหลือที่จะกล่าวแล้ว ”
 
เด็กชายร่างผอมแห่งเมืองโอรีออนบอก
 
“ ดารีลเขาบริสุทธิ์หรอกน่า   ต่อให้ไม่มีคนยื่นมือเข้าช่วยเขาก็ต้องหลุดจากข้อกล่าวหาได้อยู่แล้ว   เจ้าอย่าเอาความที่เป็นคนโปรดของจอมเวทวาลานมาทับทมกันนักเลย   ดารีลไม่ชอบใจนักหรอก   แม้ผู้คนมากมายจะอยากเป็นคนสำคัญของจอมเวทแห่งโอรีเวียแต่เขาไม่เคยคิดแบบนั้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
ด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว