โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์กลับเข้ามาอยู่ในบ้านตึกกลางเมืองโอรีเวียได้ไม่นาน   เพื่อนๆ ที่พักอาศัยอยู่ในหอนอนแห่งปราสาทขาวก็แห่กันมา   เด็กชายชาวซีนาร์ยสงสัยว่าเพื่อนๆ รู้ข่าวได้อย่างไรทั้งที่เขายังไม่ได้ออกไปไหน   และเป็นโลธอร์เองที่คุยโอ่ว่าสายข่าวของอีเลียสนั้นเชื่อถือได้อย่างน่าประหลาด

 

เป็นเพราะโรงเรียนยังไม่เปิดภาคเรียนและเด็กๆ ต่างรู้สึกเบื่อ   เหล่าสหายของเด็กชายตัวน้อยจึงแวะเวียนมาเที่ยวเล่นบ่อยๆ และถือโอกาสนอนค้างที่นั่นในบางครั้ง

 

“ อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเทศกาลประจำปีพวกเราจะทำอย่างไรดี ”

 

ฟีไลร่าถามขึ้นในวันหนึ่ง

 

“ มันเป็นงานน่ากลัวจนต้องซ้อมรบเลยหรือเปล่า ”

 

โลธอร์เจ้าของร่างอุดมสมบูรณ์แกล้งแหย่

 

“ จริงๆ มันเป็นงานพิธีที่จะอวยพรให้พืชผลงอกงามยิ่งขึ้นในปีต่อไป   สิ่งที่ฟีไลร่าถามนั่นหมายถึงในแต่ละปีจะมีผู้คนมากมายจากเมืองต่างๆ เดินทางมาที่นี่เพื่อส่งเครื่องบรรณาการและรับเอาพรนั้น   ตามธรรมเนียมแล้วผู้เป็นเจ้าบ้านจะจัดหาของกินต่างๆ ไว้ต้อนรับแขกเมือง   แต่ข้าก็ยังแคลงใจว่าอย่างเราๆ นี่ที่อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วจะเรียกว่าเป็นเจ้าบ้านกับเขาได้หรือเปล่า ”

 

คู่หูร่างผอมของเขาอธิบายยืดยาว

พลางตั้งคำถามทิ้งท้าย

 

“ ฟิโลโซเฟอร์กับคาโอเรียมีเชื้อสายของชาวโอรีเวีย   ดังนั้นพวกเจ้าที่เป็นดังบุตรของข้าก็จัดว่าเป็นเจ้าบ้านคนหนึ่งเหมือนกัน   เช่นนั้นแล้วอยากทำอะไรก็ทำไปเถิด ”

 

คาโลไรน์ว่า

นางถือถาดขนมทอดกรอบออกมาให้เด็กๆ

ที่กำลังนั่งล้อมวงอยู่ในห้องด้านหน้า

และได้ยินเข้าพอดี

 

“ เราเก็บส้มกับแอปเปิ้ลดีไหม   ข้าเห็นดกดื่นอยู่เต็มเมืองบางทีผู้คนอาจไม่รู้ว่าสามารถเก็บเกี่ยวได้   อีกอย่างเด็กๆ เองก็ชอบผลไม้มิใช่หรือ ”

 

นี่เป็นข้อเสนอของเด็กชายร่างอ้วน

 

เลโอน่าทำจมูกย่น

 

“ นี่เจ้าไม่คิดจะลงทุนบ้างเลยหรือ ”

 

นางว่า

 

“ ปรกติแล้วในช่วงเทศกาลจองทุกปี   พวกเจ้าทำอะไรกันล่ะ ”

 

คาโอเรียสงสัย

นางเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาจากกลุ่มด้วยหลากสีที่กำลังถักเข้าด้วยกัน

เพื่อใช้เป็นเชือกผูกผม

 

“ พวกเราก็เดินเที่ยวชมเมืองและก็แวะกินของแจกตามจุดต่างๆ อิ่มพุงกางโดยไม่เสียแม้สักเหรียญ ”

 

อีเลียสบอก

 

“ โหใยข้าไม่รู้นี่ว่ามีเทศกาลดีๆ แบบนี้   พลาดมาได้อย่างไรตั้งหลายปี ”

 

โลธอร์ว่า

ท่าทางเสียดายเป็นอย่างมาก

 

ฟิโลโซเฟอร์คิดย้อนไปถึงคืนนั้น

ที่สตรีชุดแดงพยายามยัดเยียดแอปเปิ้ลสีแดงให้กับเขา

แล้วก็ต้องขนลุก

 

“ เจ้าไม่ชอบของแจกหรือย่างไร ”

 

โลธอร์ไม่เข้าใจกิริยานั้น

 

“ เปล่าแค่มีความหลังไม่ค่อยดี ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตอบเลี่ยงๆ

 

“ เช่นนั้นเราทำขนมหวานกันดีกว่ามีผลไม้รสเปรียวกับเครื่องดื่มด้วย ”

 

ฟีไลร่าออกความเห็น

และเพื่อนๆ ก็เอาด้วย

ต่างนัดวันเวลาเพื่อทำงานนั้นร่วมกัน

 

“ เมื่องานเทศกาลประจำปีมาถึงเมืองโอรีเวียคงวุ่นวายไม่น้อย   ข้าว่าพรุ่งนี้เรามาหาอะไรทำกันดีกว่าก่อนที่ความคับคั่งจะมาถึง ”

 

อีเลียสเสนอ

 

“ อย่างเช่นอะไรล่ะ ”

 

เลโอน่า

เด็กสาวผิวเข้มสงสัย

 

“ จำช้อนทองคำที่ข้านำมาจากเมืองแพสทรูแลนด์ได้หรือไม่   ตอนนี้ข้าได้เปลี่ยนเป็นเงินเหรียญแล้วนำไปซื้อบัตรเข้าคฤหาสน์ของท่านลอร์ดเดเวอร์ลอส   และยังมีเหลือพอซื้ออาหารดีๆ อีกหลายชุด ”

 

อีเลียสว่า

 

“ เอาจริงดิ ”

 

เลโอน่าอุทาน

 

“ เอาน่าข้ารู้หรอกว่าอาหารที่นั่นราคาแพงเกินจำเป็น   แต่เราก็ไม่ได้กินทุกวันนานๆ ทีถือเป็นประสบการณ์   อีกอย่างข้าได้ข่าวมาว่าดารีลกลับมาแล้วก็เลยจะไปดูให้เห็นกับตาเสียที   มีอย่างที่ไหนอยากไปก็ไปไม่ล่ำลาอยากมาก็เงียบเชียบไร้การทักทายจริงไหมฟิโลโซเฟอร์ ”

 

ประโยคหลังเขาแหย่เด็กชายตัวน้อย

เพราะเห็นว่าสนิทสนมกันดี

 

ฟิโลโซเฟอร์เกือบทำขนมติดคอ

เขาแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน

เพราะในความจริงแล้วเขาเป็นคนเรียกหนุ่มน้อยคนนั้นกลับมาเอง

 

“ ที่ข้าพูดนั้นหมายถึงเจ้าจะใช้ประโยชน์จากช้อนทองคำนั่นจริงๆ หรือ ”

 

เลโอน่าแย้ง

 

“ ทำไมล่ะพวกเราเสียงชีวิตแล้วนี่และมันก็ไม่มีเจ้าของ   ในเมื่อมันอยู่ในมือข้าก็ย่อมเป็นสิทธิ์ของข้าที่จะใช้สอย   แม้ความจริงข้าจะมีเงินมากพอแต่นี่ก็เป็นสมบัติของข้าเหมือนกัน ”

 

“ ดารีลกลับมาแล้วจริงๆ หรือเจ้ารู้ได้อย่างไรแล้วเขาบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ”

 

ฟีไลร่าตาโต

ทั้งดีใจทั้งงุนงงไปกับข่าวนั้น

 

“ ข้าก็ไม่รู้อะไรนักหรอก   แต่คนของปู่ข้าบอกว่าเขาเข้าไปพบจอมเวทวาลานเป็นการส่วนตัวถึงในปราสาทขาว   ส่วนจะคุยอะไรกันนั้นไม่มีใครรู้นอกจากพวกเขาสองคน   ข้าเลยอยากไปที่คฤหาสน์นั่นเพื่อดูท่าทีของคนในคฤหาสน์ว่ามันอย่างไรกันแน่ ”

 

อีเลียสบอก