โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

ฟิโลโซเฟอร์กลับเข้ามาอยู่ในบ้านตึกกลางเมืองโอรีเวียได้ไม่นาน   เพื่อนๆ ที่พักอาศัยอยู่ในหอนอนแห่งปราสาทขาวก็แห่กันมา   เด็กชายชาวซีนาร์ยสงสัยว่าเพื่อนๆ รู้ข่าวได้อย่างไรทั้งที่เขายังไม่ได้ออกไปไหน   และเป็นโลธอร์เองที่คุยโอ่ว่าสายข่าวของอีเลียสนั้นเชื่อถือได้อย่างน่าประหลาด
 
เป็นเพราะโรงเรียนยังไม่เปิดภาคเรียนและเด็กๆ ต่างรู้สึกเบื่อ   เหล่าสหายของเด็กชายตัวน้อยจึงแวะเวียนมาเที่ยวเล่นบ่อยๆ และถือโอกาสนอนค้างที่นั่นในบางครั้ง
 
“ อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเทศกาลประจำปีพวกเราจะทำอย่างไรดี ”
 
ฟีไลร่าถามขึ้นในวันหนึ่ง
 
“ มันเป็นงานน่ากลัวจนต้องซ้อมรบเลยหรือเปล่า ”
 
โลธอร์เจ้าของร่างอุดมสมบูรณ์แกล้งแหย่
 
“ จริงๆ มันเป็นงานพิธีที่จะอวยพรให้พืชผลงอกงามยิ่งขึ้นในปีต่อไป   สิ่งที่ฟีไลร่าถามนั่นหมายถึงในแต่ละปีจะมีผู้คนมากมายจากเมืองต่างๆ เดินทางมาที่นี่เพื่อส่งเครื่องบรรณาการและรับเอาพรนั้น   ตามธรรมเนียมแล้วผู้เป็นเจ้าบ้านจะจัดหาของกินต่างๆ ไว้ต้อนรับแขกเมือง   แต่ข้าก็ยังแคลงใจว่าอย่างเราๆ นี่ที่อยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วจะเรียกว่าเป็นเจ้าบ้านกับเขาได้หรือเปล่า ”
 
คู่หูร่างผอมของเขาอธิบายยืดยาว
พลางตั้งคำถามทิ้งท้าย
 
“ ฟิโลโซเฟอร์กับคาโอเรียมีเชื้อสายของชาวโอรีเวีย   ดังนั้นพวกเจ้าที่เป็นดังบุตรของข้าก็จัดว่าเป็นเจ้าบ้านคนหนึ่งเหมือนกัน   เช่นนั้นแล้วอยากทำอะไรก็ทำไปเถิด ”
 
คาโลไรน์ว่า
นางถือถาดขนมทอดกรอบออกมาให้เด็กๆ
ที่กำลังนั่งล้อมวงอยู่ในห้องด้านหน้า
และได้ยินเข้าพอดี
 
“ เราเก็บส้มกับแอปเปิ้ลดีไหม   ข้าเห็นดกดื่นอยู่เต็มเมืองบางทีผู้คนอาจไม่รู้ว่าสามารถเก็บเกี่ยวได้   อีกอย่างเด็กๆ เองก็ชอบผลไม้มิใช่หรือ ”
 
นี่เป็นข้อเสนอของเด็กชายร่างอ้วน
 
เลโอน่าทำจมูกย่น
 
“ นี่เจ้าไม่คิดจะลงทุนบ้างเลยหรือ ”
 
นางว่า
 
“ ปรกติแล้วในช่วงเทศกาลจองทุกปี   พวกเจ้าทำอะไรกันล่ะ ”
 
คาโอเรียสงสัย
นางเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมาจากกลุ่มด้วยหลากสีที่กำลังถักเข้าด้วยกัน
เพื่อใช้เป็นเชือกผูกผม
 
“ พวกเราก็เดินเที่ยวชมเมืองและก็แวะกินของแจกตามจุดต่างๆ อิ่มพุงกางโดยไม่เสียแม้สักเหรียญ ”
 
อีเลียสบอก
 
“ โหใยข้าไม่รู้นี่ว่ามีเทศกาลดีๆ แบบนี้   พลาดมาได้อย่างไรตั้งหลายปี ”
 
โลธอร์ว่า
ท่าทางเสียดายเป็นอย่างมาก
 
ฟิโลโซเฟอร์คิดย้อนไปถึงคืนนั้น
ที่สตรีชุดแดงพยายามยัดเยียดแอปเปิ้ลสีแดงให้กับเขา
แล้วก็ต้องขนลุก
 
“ เจ้าไม่ชอบของแจกหรือย่างไร ”
 
โลธอร์ไม่เข้าใจกิริยานั้น
 
“ เปล่าแค่มีความหลังไม่ค่อยดี ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตอบเลี่ยงๆ
 
“ เช่นนั้นเราทำขนมหวานกันดีกว่ามีผลไม้รสเปรียวกับเครื่องดื่มด้วย ”
 
ฟีไลร่าออกความเห็น
และเพื่อนๆ ก็เอาด้วย
ต่างนัดวันเวลาเพื่อทำงานนั้นร่วมกัน
 
“ เมื่องานเทศกาลประจำปีมาถึงเมืองโอรีเวียคงวุ่นวายไม่น้อย   ข้าว่าพรุ่งนี้เรามาหาอะไรทำกันดีกว่าก่อนที่ความคับคั่งจะมาถึง ”
 
อีเลียสเสนอ
 
“ อย่างเช่นอะไรล่ะ ”
 
เลโอน่า
เด็กสาวผิวเข้มสงสัย
 
“ จำช้อนทองคำที่ข้านำมาจากเมืองแพสทรูแลนด์ได้หรือไม่   ตอนนี้ข้าได้เปลี่ยนเป็นเงินเหรียญแล้วนำไปซื้อบัตรเข้าคฤหาสน์ของท่านลอร์ดเดเวอร์ลอส   และยังมีเหลือพอซื้ออาหารดีๆ อีกหลายชุด ”
 
อีเลียสว่า
 
“ เอาจริงดิ ”
 
เลโอน่าอุทาน
 
“ เอาน่าข้ารู้หรอกว่าอาหารที่นั่นราคาแพงเกินจำเป็น   แต่เราก็ไม่ได้กินทุกวันนานๆ ทีถือเป็นประสบการณ์   อีกอย่างข้าได้ข่าวมาว่าดารีลกลับมาแล้วก็เลยจะไปดูให้เห็นกับตาเสียที   มีอย่างที่ไหนอยากไปก็ไปไม่ล่ำลาอยากมาก็เงียบเชียบไร้การทักทายจริงไหมฟิโลโซเฟอร์ ”
 
ประโยคหลังเขาแหย่เด็กชายตัวน้อย
เพราะเห็นว่าสนิทสนมกันดี
 
ฟิโลโซเฟอร์เกือบทำขนมติดคอ
เขาแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน
เพราะในความจริงแล้วเขาเป็นคนเรียกหนุ่มน้อยคนนั้นกลับมาเอง
 
“ ที่ข้าพูดนั้นหมายถึงเจ้าจะใช้ประโยชน์จากช้อนทองคำนั่นจริงๆ หรือ ”
 
เลโอน่าแย้ง
 
“ ทำไมล่ะพวกเราเสียงชีวิตแล้วนี่และมันก็ไม่มีเจ้าของ   ในเมื่อมันอยู่ในมือข้าก็ย่อมเป็นสิทธิ์ของข้าที่จะใช้สอย   แม้ความจริงข้าจะมีเงินมากพอแต่นี่ก็เป็นสมบัติของข้าเหมือนกัน ”
 
“ ดารีลกลับมาแล้วจริงๆ หรือเจ้ารู้ได้อย่างไรแล้วเขาบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ”
 
ฟีไลร่าตาโต
ทั้งดีใจทั้งงุนงงไปกับข่าวนั้น
 
“ ข้าก็ไม่รู้อะไรนักหรอก   แต่คนของปู่ข้าบอกว่าเขาเข้าไปพบจอมเวทวาลานเป็นการส่วนตัวถึงในปราสาทขาว   ส่วนจะคุยอะไรกันนั้นไม่มีใครรู้นอกจากพวกเขาสองคน   ข้าเลยอยากไปที่คฤหาสน์นั่นเพื่อดูท่าทีของคนในคฤหาสน์ว่ามันอย่างไรกันแน่ ”
 
อีเลียสบอก