โอรีเวีย 2 ( ล่มสลาย )

เมื่อดารีลได้กลับมาสู่เมืองโอรีเวีย   หลังจากหายตัวไปอย่างลึกลับท่ามกลางการโจมตีของเหล่ามังกรดำนั้นสร้างความยินดีให้กับผู้คนมากมาย   หนึ่งในนั้นคือจอมเวทวาลานเขาเกือบจะตามไปพบหนุ่มน้อยคนนั้นถึงที่บ้าน   ถ้าดารีลไม่ชิงเดินทางมาที่ปราสาทขาวเพื่อพบเขาก่อน
 
จอมเวทวาลานแทบจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับแต่ด้วยเวลากระชั้นชิด   เขาจึงทำได้เพียงสั่งให้คนนำอาหารชั้นดีมาให้   ทั้งหมดถูกจัดวางในถ้วยทองคำที่เลือกสรรมาแล้ว   แต่ดารีลก็เอาแต่นั่งนิ่ง   ซ่อนใบหน้าเอาไว้ใต้เงาของหมวกฮู้ดสีเข้มไม่ยอมดื่มกินสิ่งใด
 
“ เด็กเอ๋ย   เจ้านั้นฝ่ายผอมลงไปมากเหลือเกินใยไม่รับอะไรเสียบ้าง   ของพวกนี้เจ้าเคยชอบมิใช่หรือลองชิมดูสักหน่อย   หากว่ามีอะไรไม่ถูกปากข้าเปลี่ยนให้เจ้าก็ได้ ”
 
จอมเวทผู้สูงศักดิ์กล่าวด้วยน้ำเสียงประจบเอาใจ
 
หนุ่มน้อยรูปงามส่ายหน้าแทนคำตอบ
ดวงตาของเขาจ้องนิ่งไปยังขอบโต๊ะ
ไม่ใยดีต่ออาหารเลิศรสตรงหน้าแม้แต่น้อย
 
“ ดารีลเจ้าทำแบบนี้ไม่ได้นะข้าไม่อยากเห็นเจ้าป่วย   มีเรื่องทุกข์ใจใดบอกข้ามาสิ   อดอาหารประท้วงไม่ใช่ทางเลือกที่ดี   เจ้าบอกข้ามาว่ามีเรื่องอันใดกดทับอยู่บนหัวใจแตกร้าวของเจ้า   แล้วเรามาหาทางออกของปัญหาเลวร้ายนี้ด้วยกัน   ความทุกข์ของเจ้านั้นย่อมเป็นความทุกข์ของข้าด้วย   อย่าลืมข้อนี้เสียล่ะ ”
 
หนุ่มน้อยในชุดคลุมดำยกมือขึ้นกอดอก
ถอนหายใจยาว
แววตานั้นหม่นหมองนัก
แต่เขายังไม่ยอมเอ่ยสิ่งใด
 
และจอมเวทชราก็ไม่หยุดความพยายาม
 
“ ในเมื่อเจ้าไม่พูดข้าก็คงต้องเดา   วัยหนุ่มสาวจะมีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าความรัก   เด็กเอ๋ยข้านั้นผ่านเรื่องนี้มานักต่อนัก   เวลานี้เจ้าอาจคิดว่าโลกได้พังทลายลงแล้วเพราะเรื่องนี้หมดสิ้นเสียแล้วทุกอย่าง   แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อเจ้าอายุมากขึ้นเวลานั้นเจ้าก็จะได้รู้   เรื่องเช่นนี้ช่างเล็กน้อยดังฝุ่นผงไร้สาระเกินกว่าที่จะใส่ใจ ”
 
คำกล่าวเมื่อครู่ทำเอาดารีลถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมา
จ้องหน้าจอมเวทที่เป็นนายของตนนิ่งงัน
 
“ ข้าคงทำเจ้าโกรธสินะ   ใช่ข้าเข้าใจดีตอนข้ายังหนุ่มเลือดยังร้อนข้าก็เคยโกรธ   คำสอนพวกนี้ข้าไม่เข้าใจหรอกมันต้องใช้เวลา   เจ้าก็แค่ทบทวนดูให้ดี ”
 
“ ข้าแค่เหนื่อย   ไม่ได้เป็นอย่างท่านว่าเสียหน่อย ”
 
ดารีลเอ่ยขึ้นในที่สุด
เพียงเท่านั้นก็ทำเอาจอมเวทยิ้มหน้าบาน
 
“ เจ้าโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย ”
 
วาลานบอกเสียงอบอุ่น
 
“ แต่ก็นั่นแหละ   เพราะความเลินเล่อของข้าทำให้เจ้าต้องสูญเสีย   เจ้าหญิงน้อยๆ ผู้เป็นที่รักของเจ้าเรื่องมันหนักหนาทีเดียว   ข้าจะไม่โทษเจ้าที่วันนั้นเสียสติจนทำร้ายผู้คน   ถึงอย่างไรข้าก็มีส่วนผิดด้วย   เจ้าอาจวิตกกังวลเพราะมีคนพยายามใส่ความเจ้า   ยิ่งมีเรื่องวันนั้นข่าวลือยุ่งลุกหนัก   แต่อย่าห่วงเลยเพียงข้าดีดนิ้วทีเดียวความผิดของเจ้าก็หายลับไปกับสายลม   ข้ายืนข้างเจ้า ”
 
“ ที่ปรึกษาคนสนิทหายไปไหนเสียล่ะ   ปรกติข้าไม่เคยเห็นเขาห่างจากกายท่าน ”
 
ดารีลถามขึ้น
เขาเพิ่งสักเกตเห็นว่าตนเองกำลังอยู่ตามลำพังกับพ่อมดชรา
 
“ เบรนทรัสไปตรวจงานนอกเมือง   เวลานี้มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นมากมาย   ข้าจึงอยากให้เจ้าหายป่วยในเร็ววันคนเก่งๆ เรามีไม่มากนัก   ประชาชนก็ต้องการความช่วยเหลือ   คนเรามีไม่พอ ”
 
“ ข้าไม่ได้ป่วย ”
 
ดารีลบอกทื่อๆ
 
“ เจ้าป่วยใจเด็กน้อย   ถ้าไม่รักษาให้ดีร่างกายของเจ้าก็จะป่วยตามไปด้วย   เบรนทรัสเป็นคนเตือนข้าเรื่องนี้ ”
 
วาลานบอก
 
“ เบรนทรัสอีกแล้ว   เขาจะตามจับผิดข้าไปถึงเมื่อไหร่กัน ”
 
หนุ่มน้อยทำเสียงเบื่อหน่าย
 
“ อย่าเข้าใจผิดไป   แท้จริงแล้วเบรนทรัสเป็นห่วงเจ้ามาก   วันที่เจ้าโดนคำสาปสะท้อนกลับเขาเป็นห่วงเจ้ามากเลยนะ   เพียงแต่เบรนทรัสเป็นคนเจ้ากฎเกณฑ์มากไปหน่อยเลยไม่ถูกใจเจ้านัก ”
 
วาลานเตือน
 
ดารีลกระตุกยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก
แววตาเปล่งประกายปริศนาบางอย่าง
 
“ เจ้าขำอะไรหรือ ”
 
จอมเวทวาลานประหลาดใจ
ไม่คิดว่าดารีลที่กำลังเศร้าโศกจะสามารถหัวเราะได้
 
“ เปล่า   ข้าแค่สงสัยว่าท่านคิดจะให้ข้ารับประทานอาหารมากมายพวกนี้   เพื่อว่าข้าจะหายป่วยอะไรก็ตามที่ท่านเรียกนั่น   จริงๆ หรือ ”
 
“ แน่นอนว่าไม่   แต่ข้าอยากให้เจ้าดื่มกินเสียบ้างร่างกายจะได้แข็งแรงก็เท่านั้น   ส่วนเรื่องที่เจ้าป่วยทางใจข้ากำลังจะเสนอหนทางหนึ่งให้เจ้า ” 
 
ดารีลเอียงคอน้อยๆ
ข้องใจกับข้อเสนอนั้น
 
“ เจ้าเสียคนรักไป   แน่นอนข้าเข้าใจความเจ็บปวดนั้น   และไม่ได้มีเจตนาจะตอกย้ำข้าแค่อยากหาทางช่วย ”
 
วาลานพูดต่อ
เมื่อเห็นว่าสามารถดึงความสนใจของหนุ่มน้อยคนนั้นได้
 
“ เจ้าไม่รู้ว่านางไปนรกหรือสวรรค์ส่วนเจ้าก็กำหนดอนาคตไม่ได้   เรื่องที่จะตามไปพบในโลกแห่งความตายความหวังช่างลางเลือนจริงหรือไม่ ” 
 
ดารีลไม่ตอบเรื่องนี้
แต่ใบหน้าของเขาตึงขึ้นเล็กน้อยพอสังเกต
 
“ แล้วจะรอโชคชะตาไปใยในเมื่อมันมีเอาแน่เอานอนไม่ได้   เจ้าเป็นคนฉลาดมีความสามารถส่วนข้ามีพลังอำนาจมากมายเหตุใดเราไม่ร่วมมือกันล่ะ ”  
 
น้ำเสียงของวาลานนั้นอ่อนโยนและอบอุ่น
 
“ ท่านปรารถนาสิ่งใด ”
 
เสียงของหนุ่มน้อยรูปงามนั้นสั่นสะท้านและเบาหวิว
มีความเจ็บปวดมากมายที่พยายามสะกดกลั้นไว้
 
“ ข้ารู้เจ้าไม่ชอบฝืนธรรมชาติเกลียดการเป็นอมตะ   ข้าเองก็เห็นใจเจ้า   แต่เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วเจ้าเองก็รู้ดีมิใช่หรือจึงได้พยายามปรุงมันขึ้นมา   อย่าเสียใจไปเลยนะความผิดพลาดทั้งหมดไม่ได้เกิดจากเจ้าแต่เป็นเพราะไอ้งั่งคนหนึ่ง   อย่ากังวลไปเลยข้ามิใช่ครูใหญ่วีแกนไม่มีทางผิดพลาดเช่นนั้นแน่   เจ้าจงปรุงยานั่นขึ้นมาใหม่ด้วยความช่วยเหลือของข้าทุกอย่างจะต้องออกมาดี   ไม่เพียงแต่จะช่วยหญิงอันเป็นที่รักของเจ้ามันยังจะช่วยผู้คนมากมายด้วย   แล้วอย่างนี้เจ้ายังคิดว่ามีสิ่งใดไม่ถูกต้อง ”
 
“ ยานั่นไม่อาจเรียกคนตายให้ย้อนคืนมา ”
 
ดารีลบอกเสียงเย็น
เขากำมือแน่นมันเย็นเฉียบ
แม้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
 
“ ข้ารู้ดีเจ้าเด็กน้อย   อย่าลืมสิข้าอยู่ข้างเจ้า   ด้วยพลังของข้าจะตามหาวิญญาณนางจนพบแล้วพากลับมา   หากเราร่วมมือกันไม่มีสิ่งใดเป็นไปไม่ได้ ”
 
ดารีลนิ่งอึ้ง
ใบหน้าซีดเผือด
 
เขาไม่เอ่ยตอบโต้อะไรออกไปอีก
จอมเวทวาลานจึงกล่าวว่า
 
“ ข้าไม่บีบคั้นเจ้าหรอก   แค่อยากให้เก็บไปคิดดูอีกทีไม่ต้องรีบร้อน   ผิดถูกอยู่ที่ใจแค่คิดถึงผลประโยชน์ของคนส่วนใหญ่เป็นที่ตั้ง   ไม่มีสิ่งใดเสียหายอย่างแน่นอน ”