ภูผาวายุ

เหลือไว้แต่นายสิงห์กับเสือมาด ที่กำลังดวลดาบกันอย่างดุเดือด เสือสินลูกน้องเสือมาดเงื้อดาบขึ้นหมายจะฟันนายสิงห์ช่วยลูกพี่ของตน เสือมาดเอยขึ้นมาทันที
“พวกเอ็งไม่ต้องยุ่ง ข้าจะฆ่ามันเอง”
เอยจบเสือมาดจ้วงแทงทันทีเป้าหมายคือหน้าอก นายสิงห์บิดตัวหลบตวัดดาบขึ้นปัดดาบเสือมาดพ้นตัวพร้อมกับเหวี่ยงแข้งเตะตัดกลางลำตัวเสือมาดเข้าอย่างจัง
เสือมาดกระเด็นถอยไปสองก้าว นายสิงห์เห็นเสือมาดเสียหลักจึงเหวี่ยงดาบตามเข้าไปหมายฟันเข้าที่ลำคอ
เสือมาดหดตัวลงหลบดาบของนายสิงห์โดยพลันตามสัญชาตญาณพร้อมเหวี่ยงดาบสวนเข้าไปที่หน้าอกทันที นายสิงห์ผละตัวหลบ
ฉวับ ! เสียงดาบเฉือนเฉียดเข้าหน้าอกของนายสิงห์เล็กน้อย แม้ทั้งคู่จะหนังเหนียว แต่เมือเจอกับดาบลงอาคมเข้าไปคาถาหนังเหนียวก็ไร้ผล
ขณะที่นายสิงห์ผงะตัวหลบ นายสิงห์ได้ตวัดงัดดาบเข้าไปที่ข้อมือของเสือมาดข้างที่ไม่ได้จับดาบ
ฟับบ! ข้อมือเสือมาดปลิวขาดสบันตกสู่พื้นไปในทันที
อ๊าคค! เสือมาดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแม้จะเสียมือไปข้างหนึ่ง แต่เสือมาดยังคงท่าทางลักษณะการต่อสู้เอาไว้ ถีบไปที่ยอดอกนายสิงห์กระเด็นเสียหลัก
เสือมาดเมือเห็นนายสิงห์เพลี่ยงพล้ำเสียหลักจึงรุกต่อไม่หยุด เหวี่ยดาบเข้าไปที่ลำตัวของนายสิงห์ต่อทันที
ฉัวะ! คราวนี้ดาบของเสือมาดเข้าเป้าหมายอย่างจัง นั่นคือหน้าอกของนายสิงห์ เลือดใหลซึมออกมาตามรอยแผล เสือมาดรุกฆาตต่อโดยการเสียบดาบเข้าไปที่ท้องของนายสิงห์ทันที
ฉึก! นายสิงห์หยุดนิ่งขณะที่คมดาบฝังลึกเข้าไปที่หน้าท้อง เสือมาดถีบซ้ำหวังให้ดาบที่ปักคาอยู่ที่หน้าท้องหลุดออกมา นายสิงห์ล้มลงนั่งพิงเสาเรือนด้วยสีหน้าเจ็บปวดพรางหอบเบาๆมือกุมแผลที่ทัองเอาไว้
เสือมาดเห็นทีได้ชัยจึงลดท่าทีดุดันลง ยื่นดาบไปให้ลูกน้องถือ ก้มเก็บมือตัวเองที่หลุดออกจากร่างด้วยสีหน้านิ่งเฉย นั่งยองๆลงต่อหน้านายสิงห์จับมือข้างที่ขาดออกลูบหน้านายสิงห์พร้อมกับเอยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียม
“มือข้างนี่ถือว่าข้าใช้แลกกับหมู่บ้านของเอ็งก็แล้วกัน”
“เอ็งได้ชีวิตข้าแล้ว ปล่อยคนอืนไปเสียเถิด~”
นายสิงห์เอยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบเบา หายใจโรยริน เสือมาดเงี่ยหูฟัง วางมือที่ขาดลง ไปจับมีดหมอที่เหน็บอยู่ที่เอวดึงออกมา
“เอ็งว่ากระไรนะ ข้าไม่ยักได้ยิน”
ฉึก! เสือมาดเอยจบประโยคปักมีดหมอเข้าไปที่ท้องของนายสิงห์ทันทีจนมิดด้าม ลมหายใจจางหายไปกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ
เสือมาดลุกขึ้นหัวเราะเบาๆพรางเอยขึ้นมา
“หึ หึ..หนี้แค้นที่สั่งสมมานานหลายสิบปี วันนี้ข้าได้ชำระมันเสียที”
แล้วหันหน้าไปเอยกับลูกน้อง
“ประเดี๋ยวข้าจักกลับไปที่กองกวียน ให้พวกหมอยาดูแผลข้า พวกเอ็งอยู่ที่นี่ เก็บกวาดให้สิ้นซาก”
“ได้เลยพี่มาด” ลูกน้องรับคำ เสือมาดเดินลงเรือนกลับไปที่กองคาราวาน
ด้านภูผากับบุญเกิด ที่กำลังเดินมาหมายจะบอกข่าวร้ายให้นายสิงห์ พ่อของตน ครั้นเดินมาถึงเรือนไม้หลังเก่า ที่พวกตนเคยแอบลักลอบขึ้นไป ต้องผงะ เผยสีหน้าตกใจ
เบื่องหน้าของพวกเขาคือบ่าวที่เคยเฝ้าเรือนเก่าหลังนี่บัดนี้พวกเขาได้กลายเป็นศพไปหมดแล้ว ร้างกายเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์จากการถูกฟันแทงทั่วร่าง บ่างก็แขนขาด หัวขาด หน้าสยดสยอง
บุญเกิดเอยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือกับภูผาที่กำลังตะลึงกับภาพที่อยู่เบื้องหน้าอยู่ในขณะนั้น
“เกิดเหตุกระไรขึ้น ฝีมือใครกัน ช่างโหดร้ายใจทมิฬเช่นนี้”
“พวกเราขึ้นไปดูบนเรือนกัน”
ภูผาเอยจบก็เร่งวิ่งขึ้นไปบนเรือนเก่าทันที บุญเกิดจะเอยห้ามก็ไม่ทัน จึงตามไปด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ
พอขึ้นมาบนเรือน ทั้งคู่กวาดสายตามองดูโดยรอบ ไม่พบสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น
“รึจะเกิดเรื่องบนเรือนใหญ่”
ภูผาเอยจบก็เสดงท่าทีว่าจะลงจากเรือน แต่บุญเกิดหันไปหยิบดาบเก่ากลางเรือนที่นอนนิ่งหลังจากที่วายุดึงออกมา ภูผามองตามบุญเกิดแล้วเอยขึ้นมา
“เอ็งจะเอาดาบผีนั้นไปด้วยรึ”
“อย่างน้อยเราควรมีอาวุธติดไม้ติดมือไปบ้าง เผือมีเหตุต้องใช้น่ะขอรับ”
“เอาละแล้วแต่เอ็ง พวกเราเร่งไปเรือนใหญ่กันเถอะ”
พอเอยจบทั้งคู่เดินลงเรือนเก่ามุ่งหน้าไปเรือนใหญ่ทันที พอถึงเรือนใหญ่ ทั้งคู่ต้องตะลึงอีกครั้ง ภาพที่ทั้งคู่ได้เห็นคือศพของบ่าวทั้งชายหญิงที่นอนเกลื่อนบริเวณใต้ถุนเรือนใหญ่ ทั้งคู่จึงวิ่งขึ้นเรือนไปด้วยความร้อนใจ
ทันทีที่ภูผากับบุญเกิดขึ้นเรือนไป ภูผาได้เจอกับ ชายแปลกหน้าสองคน กำลังรื้อค้นของบนเรือนของตนอยู่ กลางเรือนมีศพอยู่ห้าศพ พอภูผาเหลือบไปมองร่างไร้วิญญาณชุ่มโชกไปด้วยเลือดที่นั่งพิงเสาอยู่ เมื่อเพ่งมองให้ดีแล้วว่าเป็นใคร
“พ่อออ”
 
——————————————