ภูผาวายุ

ที่ใบหน้าอาบนองไปด้วยน้ำตากอดร่างวายุแนบอกไว้แน่น ตอบกลับภูผาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ


“พี่ของลูกได้สิ้นเสียแล้ว......”


ภูผาได้ยินดังนั้นจึงเผยสีหน้าตกใจ น้ำตาคลอเบ้าพึมพำออกมา


“ไม่จริง ไม่จริง ใยถึงเป็นเช่นนี้”


ภูผาปรี่เข้าไปเขย่าร่างอันไรวิญญาณโดยแรง


“วายุ เอ็งตื่น ตื่นขึ้นมาบัดเดี๋ยวนี้”


มะลิ กับ บุญเกิด ตามขึ้นเรือนมาทีหลัง พอบุญเกิดได้รู้ว่า วายุ ได้จากไป บุญเกิดเข่าทรุดลงทันทีใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา


แม่ชบามองดูลูกชายด้วยความหดหู่น้ำตานองหน้ายกมือขึ้นลูบหลังภูผา พรางลูบแก้มของวายุ


แม่ชบาที่พึ้งเสียลูกชายไปร้องให้ปานกับจะขาดใจตายตามลูกชายไปให้ได้จู่ๆก็เป็นลมล้มพับหมดสติไป ภูผาจึงประคองร่างแม่ของตนเอาไว้แล้วพยุงไปนอนพักไว้อีกแคร่หนึ่ง


“ประเดี๋ยวข้าจักไปแจ้งให้คุณหลวงใด้ทราบ”


พ่อหมอขันเอยออกมาเพือจะไปแจ้งข่าวร้ายให้แก่นายสิงห์ ภูผาใด้ยินเช่นนั้น จึงลุกขึ้น ปาดน้ำตาแล้วเอยขึ้นมากับพ่อหมอขัน


“พ่อขัน ประเดี๋ยวข้าไปเอง ฝากดูอาการของแม่ข้าด้วยเถอะขอรับ”


ภูผาเอยขึ้นพร้อมตบเท้าเดินลงเรือนไป บุญเกิดเห็นเช่นนั้นจึงตามไปด้วย


ทางด้านนายสิงห์ ที่กำลังหารือเคร่งเครียดอยู่กับครูเทียนและครูทองพร้อมกับนายหาญที่นั่งอยู่ข้างตั่ง


“ขุนทองท่านจงจัดคนของท่านวางกำลังเฝ้ายามให้ทั่วทั้งหมู่บ้าน ส่วนขุนเทียนท่านจัดคนให้เดินลาดตะเวนตรวจตรา”


“ขอรับคุณหลวง” ครูเทียนกับครูทองรับคำนายสิงห์


“จัดคนของพวกท่านไปซุ้มดูคณะของไอ้เสือมาดไว้ด้วย หากมันเคลื่อนใหวให้เร่งมาบอกข้าทันที หากพวกมันมีเจตนาจริง พวกเราจักลงมือโจมตีพวกมันทันที”


อดีตขุนพลผู้เกรียงไกรเอยขึ้นกับคนสนิททั้งสองผู้ร่วมเป็นร่วมตายกันมานับครั้งไม่ถ้วนขุนศึกคนสนิททั้งสองพยักพเยิดเห็นด้วยมองหน้าออกหลวงผู้นี้ด้วยความศรัทธา


ขณะที่ทั้งสี่กำลังหารือกันอยู่นั้น นายอินทร์ บ่าวบนเรือนคนนึง วิ่งไปหานายสิงห์ด้วยอาการกระเสือกกระสนมือบีบแขนที่เป็นรอยฟันอาบโลมไปด้วยเลือด แขนข้างที่โดนฟันถือพร้าไว้ในมือ


“คุณหลวงขอรับ พวกเราถูกพวกคนแปลกหน้าฆ่าตายไปหลายคนแล้วขอรับ”


นายอินทร์เอยจบประโยคก็มีชายห้าคนเดินขึ้นมาบนเรือน ทุกคนถือดาบที่เปรอะไปด้วยเลือดยกเว้นชายร่างใหญ่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยสักที่ยืนอยู่ตรงกลาง ผู้นั้นคือเสือมาดนั่นเอง


อดีตขุนศึกทั้งสามดีดตัวลุกขึ้นโดยพลัยพร้อมกับนายหาญ ครูทองดึงดาบออกจากฝัก ครูเทียนตั้งท่ามวยเตรียมรับการคุกคาม นายสิงห์ถือไม้ตะพดอยู่ในมือชี้ไปทางเสือมาดพร้อมเอยออกไปด้วยวาจาแข็งกร้าวดุดัน


“ใยเอ็งทำเช่นนี้ สันดานเสือของเอ็งมิเปลี่ยนไปเลย”


“ยังจำข้าใด้เช่นนั้นรึ หลวงสิงหราช ข้าตามหาเอ็งมานาน ไม่คิดเลยว่าจักเจอเอ็งที่นี่ แม้จะผ่านไปหลายสิบปี แต่ความแค้นฆ่าพ่อและการทำลายถิ่นที่อยู่นั้น มันยากที่จักลืมได้”


เสือมาดตอบด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม นายหาญ อดีตเสือร้ายไม่พูดพร่ำทำเพลง ชักดาบปรี่ตัวพุ้งฟัดดาบเข้าไป เป้าหมายคือกลางหน้าผากของเสือมาด


เสือมาดผงะตัวถอยไปสองก้าว ลูกน้องเสือมาดที่อยู่ด้านข้างตบเท้าเข้าแทนที่ ยกดาบขึ้นรับแรงฟันของนายหาญเต็มแรง เคร่ง! เสียงดายกระทบกันโดยแรงจนเกิดสะเก็ดไฟพวยพุ่งออกมาจากดาบทั้งสอง


“หากกูรู้ว่าพวกมึงยังรอดอยู่ กูคงจะตามฆ่าพวกมึงไปนานแล้ว ดีละ ครานี้กูจักขอแก้แค้นให้เมียกูที่โดนไอ้พวกระยำเช่นพวกมึง ข่มเหง”


อดีตเสือหาญ เอยออกมาด้วยสีหน้าที่เคียดแค้น นายอินทร์ใช้มือที่บีบแผลจับพร้าหมุนตัวฟันลูกน้องของเสือมาดอีกคนทีเผลอ แต่ลูกน้องเสือมาดคนนั้นรู้ตัวก่อนเบี่ยงตัวหลบดาบได้โดยฉิวเฉียด พร้อมตวัดดาบในมือสวนฟันเข้าไป ฉวัะ! เสียงมีดฟันเข้าไปที่ท้องนายอินทร์อย่างจัง เลือดพวยพุ่งทะลักออกมา ถีบนายอินทร์ต่อโดยไม่รีรอดาบที่เฉือนหายเข้าไปในท้องก็หลุดออกตามแรงถีบ ก่อนที่จะเดินไปแทงนายอินทร์ที่หน้าอกซ้ำตายคาที่


นายสิงห์ มองบ่าวของตนที่ถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตา จึงเอยออกมาด้วยท่าทีโกรธเกรี้ยว


“มีความแค้นกับข้า ก็มาเอาเลือดที่ข้า อย่าได้ทำร้ายผู้อืน วันนี้ข้าจักให้เอ็งตายตามไอ้เสือมิ่ง พ่อของเอ็ง”


จบประโยค นายสิงห์วางไม้ตะพดลงหันไปจับดาบลงอาคมคู่ใจดึงออกจากฝัก ส่วนเสือมาดก็ดึงดาบออกมาเช่นกัน


“ไม่ทันแล้วกระมังคุณหลวง ข้าสั่งให้คนของข้า ฆ่าทุกคนในหมู่บ้านให้หมด เหมือนตอนที่เอ็งบุกกวาดล้างชุมเสือของพ่อข้านั่นงัยละ ยุติธรรมดีไหม คุณหลวง หึ หึ..”


เสือมาด เอยออกมาด้วยสีหน้ายิ้มเย้ย พร้อมยกดาบคู่กายบริกรรมคาถาเป่ามนต์ลงบนดาบ นายสิงห์ บริกรรมคาถาเป่ามนต์ลงดาบเช่นกัน


ขณะนี้ผู้คนบนเรือนทั้งหมดเข้าโรมรันกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ครูเทียนที่ถนัดเชิงมวยเตะไปที่ข้อมือของเสือสิน ลูกน้องของเสือมาด หลังจากที่นายสินถูกปลดดาบ ก็ตั้งท่ามวยแลกหมัดกันนัวเนียกับครูเทียน


ส่วนอดีตเสือหาญพลาดท่าก่อนโดนฟันเข้าที่กลางหลัง เพราะถูกรุมสองต่อหนึ่งขณะที่ตั้งท่ารับดาบคนเบื้องหน้าจึงไรการป้องกันทางด้านหลัง นายหาญพลักดาบที่รับอยู่เบื้องหน้าตวัดดาบพลิกตัวฟาดกลับไปทันที่ แต่ทว่าผู้ที่เขาหมายจะฟันสวน กลับฟันไม่เข้า “ปึก” เสียงกระทบลงบนแขนคล้ายกับไม้ฟาดไปเท่านั้น และเผยช่องโหว่ด้านหลังอีกเช่นเคย จึงถูกแทงทะลุออกมายังอกเบื้องหน้า นายหาญล้มลง ทุรนทุรายสำลักเลือดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะสิ้นใจไปในที่สุด ผู้ที่แทงสังหารนายหาญได้เอยออกมา


“คาถาหนังเหนียวของมึงเสือมแล้วกระนั้นรึ ไอ้หาญ ช่างหน้าสมเพชเสียนี่กระไร ตามเมียมึงไปซะ”


เมือฝั่งของเสือมาดสังหารนายหาญได้ก็เกิดความฮึกเหิม เข้าโรมรันอย่างบ้าคลั้ง ด้วยความได้เปรียบหันไปรุมสังหารขุนทองกับขุนเทียนตามลำดับ
แม้จะมีทักษะที่ชำนาญทั้งเชิงมวยและเชิงดาบ แต่ด้วยจำนวนคู่ต่อสู้ที่มากกว่าจึงเสียท่าถูกสังหาร


เหลือไว้แต่นายสิงห์กับเสือมาด ที่กำลังดวลดาบกันอย่างดุเดือด เสือสินลูกน้องเสือมาดเงื้อดาบขึ้นหมายจะฟันนายสิงห์ช่วยลูกพี่ของตน เสือมาดเอยขึ้นมาทันที



“พวกเอ็งไม่ต้องยุ่ง ข้าจะฆ่ามันเอง”



———————————————-