ภูผาวายุ

พอภูผาเหลือบไปมองร่างไร้วิญญาณชุ่มโชกไปด้วยเลือดที่นั่งพิงเสาอยู่ เมื่อเพ่งมองให้ดีแล้วว่าเป็นใคร “พ่อออ”

หัวใจเขาตกวูบมือไม้สั่นน้ำตาเอ่อคลอ

จากที่เห็นศพคนรอบเรือน จึงคิดว่าพ่อของตนคงจะมีชะตากรรมเดียวกัน

ชายแปลกหน้าทั้งสองที่กำลังทำการรื้อค้นเรือนอยู่นั้น หันควั่บมาตามเสียงทันที ภูผาวิ่งปรี่เข้าไปหาพ่อของตน หนึ่งในชายแปลกหน้าคือเสือจันทร์ลูกน้องของเสือมาดวิ่งเข้ามาเหวี่ยงดาบฟันดักหน้าภูผาเอาไว้

ภูผาผงะตัวหลบได้ทัน บุญเกิดวิ่งตามมา เงื่อมดาบที่นำมาจากเรือนเก่าขึ้นสุดแขน ฟันไปที่นายจันทร์

นายจันทร์เปลียนเป้าหมายตวัดดาบเหวี่ยงมารับแรงฟันของบุญเกิดทันที สะเก็ดไฟแล็บเปรี๊ยะออกมาจากแรงปะทะ

ภูผาเห็นบุญเกิดกับนายจันทร์ขบดาบกันอยู่เช่นนั้น จึงเร่งเดินไปหมายจะโอบร่างพ่อของตน แต่ชายแปลกหน้าอีกคน คือเสือขันคนสนิทของเสือสินปรี่เข้ามา ฟันดาบไปที่ภูผาโดยเร็ว
ภูผาสะดุ้งเฮือก ด้วยความจวนตัวจึงยกมือทั้งสองข้างรับไปที่คมดาบของนายสินเอาไว้

คมดาบบาดลึกเข้าไปในมือทั้งสองข้างของภูผา เลือดค่อยๆใหล่อาบลงมาตามแขน

ภูผาบิดดาบที่อยู่ในมือลง พร้อมกับเหวี่ยงแข่งหวดไปที่หน้าท้องของนายสินเต็มแรง ดาบในมือนายสินหลุดพร้อมกระเด็นเซถอยหลังออกไป

ภูผาปลดอาวุธของนายสิน แล้วเหวี่ยงดาบที้งไป กำหมัดขึ้นมาตั้งท่ามวย สีหน้าเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

“มึงจะเปรียบมวยกับกูงั้นรึ”

นายสินเอยขึ้นมา ตั้งท่ามวยเช่นกัน ภูผาเห็นเช่นนั้นไม่พูดพร่ำสืบเท้าเข้าไป ปลอยหมัดขวาตรงเข้าสู่ใบหน้าของนายสินทันที นายสินมองหมัดที่ทะยานตรงมาสู่ใบหน้าก็โยกหลบพร้อมปลอยหมัดสวนเข้าไปที่ลำตัว. ภูผาโดนต่อยเข้าที่ลำตัวจนตัวโก่งถ่อยเซไปหนึ่งก้าว นายสินไม่รอช้าเหวี่ยงแข่งตามไปทันที. ภูผายกเข่าขึ้นมาตั้งรับลูกเตะของนายสินไว้ได้ หมุนตัวเหวี่ยงแข่งสูงฟาดหางจรเข้ หมายจะให้เข้าไปที่กกหูของนายสิน. แต่ทว่านายสิน ยกมือขึ้นคว้าจับเท้าของภูผาได้ทันจึงเตะสวนเข้าไปที่ลำตัวพร้อมกับเหวี่ยงเท้าของภูผาขว้างออกไป. ภูผาเสียหลักล้มลงตามแรงเหวี่ยงกลิ้งไปกองอยู่บนพื้น. นายสินที่ดูจะมีเชิงมวยและประสบการณ์ที่เหนือกว่า ไม่ได้ตามไปซ้ำแต่อย่างใด เพียงแค่ยืนรอให้ภูผาลุกขึ้นมา

“ฝีมือแค่นี้ ริจะมาเปรียบมวยกับกู”

หลังจากที่ภูผาลุกขึ้น นายสินก็เข้าไปคลุกวงในตีเข่า พลางปลอยหมัดเข้าไปทั้งใบหน้าและลำตัวภูผาอย่างเมามัน ด้วยความคันไม้คันมือ

ทางด้านบุญเกิด ทีกำลังขบดาบอยู่กับนายจันทร์. บุญเกิดได้สังเกตุดาบของนายจันทร์มีรอยแตกบิ่นจากแรงปะทะ ขณะที่ดาบเก่าๆที่ตนถือ ไม่มีแม่แต่รอยขีด บุญเกิดจึงพลักดาบของนายจันทร์ออกแล้วเงื้อมดาบขึ้นอีกครั้ง ฟันซ้ำลงไปที่เดิม
ด้วยความที่ดาบมีน้ำหนักมากประกอบกับการเหวี่ยงโดยแรง คราวนี้ดาบของนายจันทร์หักไปในทันที นายจันทร์โยกหัวหลบดาบที่ทะลุดาบที่หักของตนมาอย่างฉิวเฉียด หากโยกช้ากว่านี้เพียงนิดเดียวคมดาบคงจะเข้าไปที่แสกหน้าเป็นแน่ แม้ว่าหัวจะปลอดภัยแต่ดาบของบุญเกิดก็เข้าไปที่บ่าของนายจันทร์ บาดเข้าเนื้อเพียงเล็กน้อย เพราะดาบที่หักช่วยซับแรงเหวี่ยงเอาไว้ มิเช่นนั้นแล้วอาจจะสาหัสยิ่งกว่านี้

นายจันทร์โบกมือปัดดาบที่อยู่บนบ่าของตนออกไป โดยสัมผัสที่ใบดาบ ดาบที่หนักลากตัวบุญเกิดไปตามแรงปัดเสียหลักเซไปทางด้านข้าง นายจันใช้ดาบที่หักครึ่งของตนเหวี่ยงฟันเข้าไปที่สีข้างของบุญเกิดบาดแผลฉกรรจ์

บุญเกิดที่จับดาบไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ได้ละมือข้างนึงมากุมแผลที่ถูกฟันเอาไว้ เมือเหลือมือที่จับดาบอยู่ข้างเดียวก็ประคองดาบไว้ไม่ใหวปลายของดาบจึงตกลงพื้น

นายจันทร์ได้ทีจึงรีบเตะไปที่ข้อมือของบุญเกิดข้างที่จับดาบ ดาบกระเด็นหลุดออกจากมือบุญเกิดตามแรง แล้วเหวี่ยงตัวกลับมา ฟาดหลังมือเข้าที่ขมับของบุญเกิดอย่างจัง

บุญเกิดลอยเคว้ง กลิ้งไปนอนสลบแน่นิ่งอยู่กับพื้น

เมือนายจันทร์จัดการกับบุญเกิดได้แล้ว จึงหันหน้า เดินไปสมทบกับนายสินที่กำลังวัดมวยกับภูผา

เมือนายจันทร์เห็นนายสินได้เปรียบ จึงยืนมองดูโดยไม่เข้าไปยุ่งแล้วเอยออกไป

“เล่นมันจนหน่ำใจแล้ว ก็ฆ่ามันทิ้งเสีย ประเดี๋ยวข้ามา”นายจันทร์เอยจบก็ตบเท้าเดินเข้าเรือนนอนไปรื้อค้นต่อ

นายสินเลิกคิ้วให้นายจันทร์ แล้วหันสายตามาจับจ่องมองไปที่ภูผาที่กำลังสะบักสะบอมนอนอยู่กับพื้น ใบหน้าปูดบวมจากพิษหมัด นายสินยืนมองด้วยความชะล่าใจ

ภูผา ตะเกียกตะกายเอื้อมมือไปจับดาบเก่าที่หลุดออกจากมือบุญเกิดมาตกอยู่ข้างๆ เขาใช้มือที่มีรอยแผลจากการถือคมดาบ จับไปที่ด้ามจับ บาดแผลประกบลงกับรัดกลอยทับทิมที่อยู่กึ่งกลางของด้ามจับ
เมือจับดาบแล้วภูผากำลังจะพยุงตัวขึ้น จู่ๆก็วูบหมดสติลงไป นายสินยืนมองส่ายหน้าเบาๆด้วยความสมเพช เดินไปก้มหยิบดาบของตน แล้วเอยออกมา

“กระจอก!” เอยจบนายสินก็ง้างดาบในมือหวังปริดชีพ จู่ๆก็มีไอสีแดงจางๆลอยละล่องขึ้นรอบกายภูผา ใบหน้าที่บวมพอง ก็เริ่มเข้าที่คงเหลือไว้เพียงแต่รอยเลือดทีเปรอะใบหน้าเท่านั้น นายขันชะงักยั่งมือเอาไว้

ภูผากระเสือกกระสนพยุงตัวลุกขึ้นยืน นัยน์ตาแดงก่ำในมือถือดาบไว้ ก้มมองดูไม้ดูมือของตน สีหน้างงงวย กวาดสายตาไปรอบตัว สายตาหยุดอยู่ที่ร่างของนายสิงห์ เบิกตาโพรงเอยออกมาด้วยสีหน้าที่ตกใจ

“พ่อท่านน!”

บุญเกิด ที่ก่อนหน้านี้สลบหมดสติอยู่ ได้ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่งพิงกระถางต้นไม้ ฉีกผ้าโจมกระเบนออกมาเล็กน้อย ซับเลือดแผลที่สีข้าง

“มีของรึ ดีละ เข้ามา!”

นายสินเอยสวนขึ้นมาพร้อมกับง้างดาบฟันไปที่ภูผาทันที

ภูผาตวัดดาบขึ้นสบัดปัดดาบของนายสินทันทีตามสัญชาตญาณ แล้วหันหน้ามาจับจ่องนายขันด้วยท่าทีที่สุขุมเรียบเฉย ยกดาบขึ้น ปลายดาบชี้ไปที่นายสิน

“มึงงง” ภูผาเอยขึ้นแล้วตบเท้าพุงเข้าหานายสินฟันเข้าไป เป้าหมายคือต้นแขน. แต่นายสินหันดาบไปรับป้องกันไว้ได้ นายสินผละตัวถอยหลังออกไป เดินวนจับจ้องควงดาบดูเชิง ภูผายืนนิ่งด้วยความสุขุม

“เชิงดาบของมึง ดูท่าจะได้เรื่องกว่าเชิงมวยเสี ย .......!”

นายสินเอยไม่ทันจบประโยค.......

———————————————