ภวังค์รักในห้วงฝัน

บทที่สี่
หัวหน้าห้อง
          หลายปีก่อน
          บรรยากาศในห้องเรียนชั้นมัธยมแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยความครึกครื้น สนุกสนานของเด็กนักเรียนทั้งชายและหญิงที่กำลังพูดคุยส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันเป็นกลุ่ม ๆ ระหว่างรอคุณครูเข้าสอน
          เพื่อน ๆ ในกลุ่มของเธอมีเพียงแค่สามคนชื่อพลอย แก้ว และใบหม่อน ซึ่งมีไม่มากนัก เมื่อเทียบกับเพื่อนกลุ่มอื่น แต่พวกเธอเข้ากันได้ดีแม้จะมีนิสัยที่ต่างกัน เช่น พลอยเป็นคนที่ชอบความท้าทาย กล้าได้กล้าเสีย ส่วนแก้วเป็นเพื่อนที่มีชีวิตชีวาคอยสร้างเสียงหัวเราะสนุกสนาน ให้พวกเธอ และใบหม่อนเพื่อนที่มีนิสัยน่ารักที่สุด แม้ว่าเพื่อนจะขอให้ช่วยอะไร จะกระตือรือร้นรีบช่วยก่อนใครเสมอ ทุกคนจึงรักและเอ็นดู สุดท้ายเป็นเธอที่มีนิสัยแปลกแตกต่างจากเพื่อน ๆ ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยพูด จึงทำให้เพื่อน ๆ เข้าถึงยาก ส่วนตัวเธอคิดว่า ไม่ใช่ไม่พูดด้วยหรือหยิ่งอะไร แต่เธอชอบที่จะเป็นผู้ฟังมากกว่า โดยส่วนตัวแล้วเธอเป็นคนขี้อายมากต่างหาก ซึ่งเพื่อน ๆ ในกลุ่มต่างทราบดีและเข้าใจ ทุกคนน่ารักกับเธอมากในตรงนี้
          “แก...ดูสิ!” เสียงกระซิบกระซาบของเพื่อนข้างหน้าดังเข้ามาให้เธอได้ยิน
          “นี่แหละที่ทำให้ฉันภูมิใจที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้” เสียงพลอยที่ก้มหน้าลงมาคุยกับเธอเบา ๆ ทั้งห้องต่างให้ความสนใจเด็กผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนเรียบร้อย เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนตัวท๊อปของห้อง
          “เห็นด้วย” ใบหม่อนพยักหน้าหงึกหงัก
          “ใกล้แต่ไกล” แก้วทำหน้าเสียดาย พวกเธออยู่ในห้องที่มีเพื่อน ๆ ประมาณห้าสิบคน เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิงที่เรียนเก่ง ๆ จะอยู่แถวหน้าของชั้นเรียน ส่วนพวกเธอทั้งสี่ที่มีผลการเรียนไม่ดีมากนัก ถูกเลือกที่ให้มาอยู่ด้านหลังห้องมาตลอด (เต็มใจอยู่)
          พลอยฟุบหน้าลงกับโต๊ะและเอียงหน้าพูดกับเธอด้วยความอิจฉา “คนอะไรเรียนหนังสือก็เก่ง หน้าตาก็ดี ที่บ้านก็ยังรวยอีก ทำบุญอีกกี่ชาติถึงจะได้อย่างนั้นบ้าง”
          “พูดไปก็เหมือนจะเข้าตัว แค่เพียงเธอตั้งใจเรียน ทำเกรดดี ๆ เอาให้คุ้มกับการที่เธอตั้งใจสอบเพื่อเข้ามาอยู่ในห้องนี้ให้จนได้” ห้องที่พวกเธอเรียนอยู่ เป็นห้องสำหรับเด็กเรียนเก่ง ผลการเรียนดี กิจกรรมเลิศมีครบหมด หาได้ที่นี่ มีพียงพวกเธอสี่คนที่จับพลัดจับผลูได้เข้ามาเรียนในห้องนี้อย่างงง ๆ
 
          “พาฝัน เห็นหัวหน้าห้องมองมาทางนี้ป่ะ” ใบหม่อนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายสะกิดถามเบา ๆ
          ไม่นาน เธอได้ยินสียงย่ำเท้าเข้ามาใกล้ทางนี้เรื่อย ๆ จึงทำให้เธอมองไปตามเสียง ใบหน้าที่เกลี้ยงเกลาคมคายอย่างเด็กหนุ่ม ตัวที่สูงโปร่งแต่แอบมีกล้ามเนื้อที่กระชับ แข็งแร็งอย่างคนออกกำลังกายบ่อย ๆ ของเขาชวนมองอย่างเพลินตา สายตาอันคมเฉียบของเขามองตรงมาทางนี้จริง ๆ
           “เดินมาทางนี้แล้ว ๆ” เสียงตื่นเต้นของใบหม่อน กระซิบบอกเธออีกครั้งอย่างตื่นเต้น
            ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ๆ พวกเธอที่นั่งคุยกันอยู่ข้างหลังห้อง เขาหยุดฝีเท้าลงตรงหน้าพวกเธอทั้งสี่ พร้อมเอ่ยเสียงที่นิ่งขรึม แล้วบอกกับพวกเธอว่า
            “ผมขอสมุดของผมที่วางไว้ตรงนี้ได้ไหม” เสียงพูดที่มีท่าทีหนักแน่น เน้นย้ำให้รู้ว่านี่เป็นสมุดของเขาจริง ๆ แล้วมาอยู่ที่โต๊ะของพวกเธอได้ยังไง
            “อ้อ เล่มนี้เหรอ?” เมื่อรู้สึกตัวหลังจากนิ่งอึ้งไปซักพัก ใบหม่อนก็รีบหยิบหนังสือเล่มนี้คืนเจ้าของไป โดยมีสายตาของเพื่อน ๆ ในห้องมองอย่างเหยียดหยัน ราวกับว่าพวกเธอเป็นคนแอบเอาสมุดของเขาไป
             เธอทั้งสี่มองหน้ากันอย่างทันที
             “ถึงแม้พวกเราจะเรียนไม่เก่งเหมือนพวกนาย แต่พวกเราไม่ได้เอาของนายมาลอกการบ้านหรอกนะ” พลอยเน้นย้ำอย่างสัตย์จริง 
             “ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ได้หวงหรอกนะ สมุดเล่นนี้ ใครจะเอาไปทำอะไรก็เอาไป ขอแค่เอากลับมาไว้ที่เดิมให้ผมด้วย” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง
             “พวกเราไม่รู้เรื่อง” เธอเอ่ยตัดบท ก่อนที่พลอยจะพูดด้วยความโมโหอีกครั้ง หลังจากเห็นว่าเขายังคิดว่าพวกเธอทั้งสี่เป็นคนแอบเอาไปเมื่อเธอเงยหน้ามองไปข้างหน้า เห็นเพื่อนผู้หญิงกลุ่มหนึ่งหัวเราะคิกคัก พลางมองตรงมาที่พวกเธอ ซึ่งเธอจำได้ว่า กลุ่มนี้เข้ามาในห้องก่อนกลุ่มของพวกเธอเสียอีก
             “นายได้สมุดคืนมาแล้ว ก็รีบกลับไปนั่งดีกว่า ครูสมพรจะแล้ว” เสียงพูดขี้เล่นของเด็กหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามาสมทบ รีบเอ่ยบอกและจับไหล่เพื่อนเบา ๆ ให้รู้ว่าควรพอได้แล้ว แปลกที่นายหัวหน้าห้องกลับเชื่อฟังนายคนนี้อย่างไร้คำโต้แย้ง และเดินจากไปด้วยท่าทีอันเรียบเฉย
             “เสียดายเวลาที่แอบปลื้มมันจริง ๆ ” พลอยมองค้อนตามหลังนายหัวหน้าห้อง เมื่อใบหม่อนและแก้วได้ยิน ต่างก็พากันพยักหน้ารับ