Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

 
Chapter 8
 
 
ยูเอล :
 
ฉันนั่งมองวิวจากในรถของเฮียคีร์ วันนี้เขาเองก็มาส่งฉันอีกแล้ว ทั้งที่บอกแล้วแท้ๆ ว่าไม่ต้องไปส่ง แต่ถ้าขืนเถียงเฮียต่อไปเรื่องคงไม่จบแน่ๆ ฉันเลยตามใจเขาให้เขามาส่งทุกวันๆ แบบนี้
 
 
"วันนี้กลับกี่โมง"
 
 
"ยังไม่รู้..."
 
 
"งั้นถ้าเลิกแล้วโทรมานะ"
 
 
"อืม...."
 
 
ฉันมองรถเฮียที่ขับออกไปจนลับสายตาแล้วเดินเข้าไปในมหาลัย วันนี้มีเรียนทั้งวันคงกลับช้ากว่าปกติแน่ๆ
 
 
"อะ! ยูเอล! "
 
 
ระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องเรียนก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปหาต้นเสียงแล้วก็มีผู้หญิงผมสีทองยาวสลวยวิ่งมาทางฉัน
 
 
"ล็อกเก็ต...."
 
 
"กำลังเข้าห้องใช่มั้ย ฉันมีเรียนที่นี่เหมือนกัน! นั่งด้วยกันนะ"
 
 
เธอจับแขนฉันแล้วเดินเข้าห้องไป ในห้องไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่เพราะอาจารย์ของวิชานี้ดุเอามากๆ เลยไม่ค่อยมีใครกล้าเข้า แต่เพราะฉันส่งงานทุกครั้งเลยไม่รู้สึกว่าเขาน่ากลัว ดีซะอีกที่ห้องเรียนมีคนน้อย จะได้เงียบๆ
 
 
 
 
 
 
          เรานั่งที่หลังห้องริมหน้าต่างเพราะที่นี่เป็นที่ประจำของฉันและล็อกเก็ตก็รู้เรื่องนั้นดีเพราะเราค่อนข้างสนิทกันแถมอยู่คณะเดียวกันด้วย เวลากินข้าวหรือทำรายงานเลยมักจะจับคู่กันเสมอ
 
หลังจากจบคลาสพวกเราสองคนไปกินข้าวที่โรงอาหารเพราะยังมีเรียนอีก2วิชา พวกเราเลือกโต๊ะมุมสุดที่ไม่มีใครนั่งเพราะปกติทุกคนมักจะเลือกโต๊ะที่อยู่ใกล้ร้านอาหารมากกว่า
 
 
"กินอะไร เดี๋ยวฉันไปซื้อให้"
 
 
"ไม่เป็นไร ฉันไปเอง...."
 
 
"ไม่ได้ๆ จริงๆ ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธออย่างนึง เพราะงั้นฉันจะเลี้ยงเธอมื้อนี้เป็นการตอบแทน"
 
 
".....ฉันยังไม่ได้..."
 
 
'ฉันยังไม่ได้รับปากเลย'
 
 
ฉันกะจะพูดแบบนั้นแต่ล็อกเก็ตเดินออกไปก่อนที่ฉันจะพูดจบ ฉันเลยได้แต่มองเธอเดินออกไป สักพักเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับอาหาร ฉันเป็นคนง่ายๆ ไม่ว่าอะไรก็กินหมดเพราะงั้นเลยไม่มีปัญหากับอาหารที่เธอซื้อมา
 
 
"คือว่านะ...."
 
 
หลังจากเรากินไปได้ครึ่งนึงล็อกเก็ตก็พูดขึ้นแล้วมองตาฉันไม่วาง ฉันหยุดนิ่งแล้วมองตาเธอกลับนิ่งๆ ตั้งใจฟังอยู่ว่าเธอจะพูดอะไร
 
 
"เธอช่วย........เป็นดาวให้คณะเราหน่อยนะ! "
 
 
"......."
 
 
ฉันนิ่งไปกับคำขอของคนตรงหน้า เธอมองฉันอย่างคาดหวังคำตอบมาก
 
 
"วะ ว่าไง? "
 
 
".......ก็ได้อยู่หรอก.."
 
 
"จริงเหรอ?! "
 
 
"อืม....."
 
 
"ขอบคุณนะ! "
 
 
เธอเข้ามากุมมือฉันแล้วบอกขอบคุณเป็นสิบครั้งได้ ที่ฉันตอบตกลงเพราะยังไงช่วงนี้ก็คงไม่มีอะไรให้ทำ ถึงจะน่ารำคาญและลำบากไปบ้างสำหรับการเป็นดาวคณะ แต่คงไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง
 
 
"ข้าวแค่นี้คงไม่พอสินะ....เอาไว้วันหลังฉันจะเลี้ยงเธออีกทีนะ"
 
 
"อืม....."
 
 
เธอยิ้มให้ฉันอย่างดีใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์หาใครไม่รู้ ฉันไม่ได้สนใจเลยก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป
 
 
 
 
 
 
          หลังคลาสทุกอย่างจบ ล็อกเก็ตเดินเข้ามาหาฉันแล้วจับมือฉันเดินไปข้างนอกห้องที่มีพวกรุ่นพี่รออยู่
 
 
"ยูเอล นี่พี่แพรวกับพี่ต้น เขาเป็นคนที่อยากให้เธอเป็นดาวคณะของเราในปีนี้น่ะ"
 
 
ฉันทักทายตามมารยาท แต่เห็นพี่ทั้งสองคนมองฉันตาไม่กะพริบเลย
 
 
"น้องยูเอลสวยกว่าในรูปอีกนะ.."
 
 
พี่แพรวว่าแบบนั้นแล้วยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร แต่ไอ้รูปเนี่ย หมายถึงอะไร?
 
 
"อ้าว! นี่น้องยูเอลไม่รู้เหรอว่าน้องดังขนาดไหน"
 
 
คงเพราะฉันทำหน้าสงสัย พี่ต้นที่อยู่ข้างๆ พี่แพรวเลยพูดออกมาตรงๆ
 
 
"ใช่ๆ ทั้งในเฟสแล้วก็ไอจีของคณะเรา เขาพูดถึงแต่เธอกันทั้งนั้น"
 
 
"เหรอ...."
 
 
ล็อกเก็ตหันมาพูดกับฉัน แต่ฉันตอบออกไปนิ่งๆ เพราะปกติฉันไม่ค่อยเล่นเฟสหรืออะไรพวกนี้นัก เลยไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่
 
 
"งั้นพวกพี่ขอตัวนะ อะ! แต่ขอเบอร์น้องยูเอลหน่อยได้มั้ย เอาไว้ติดต่อน่ะ"
 
 
ฉันยื่นโทรศัพท์ให้พี่แพรว แล้วเธอก็ยื่นคืนมาหลังจากบันทึกเบอร์ฉันเสร็จ
 
 
"หลังจากนี้ว่างมั้ย? ไปกินไอติมกัน"
 
 
ล็อกเก็ตพูดขึ้นหลังจากพวกพี่แพรวเดินไปไกลแล้ว ฉันก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตัวเองสักพักแล้วพยักหน้าระบคำชวนของเธอ ดูเหมือนวันนี้จะเลิกเร็วกว่าที่คิดเพราะตอนนี้เวลา 3โมง50กว่าๆ ปกติฉันจะเลิกประมาณ 5โมงเย็น
 
 
พวกเราเดินออกมาจากมหาลัยเพื่อไปห้างดังขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ มหาลัย พอถึงห้างเราก็ตรงดิ่งไปที่ร้านไอติมทันทีพวกเราเลือกโต๊ะที่ติดหน้าต่างที่เห็นคนเดินไปมามากมาย สักพักพนักงานก็เดินมารับออเดอร์
 
 
"รับะไรดีค่ะ"
 
 
"เอาสตอเบอรี่พาเฟ่ต์กับ.....เธอเอาอะไร"
 
 
"ช็อกโกแลตพาเฟ่ต์..."
 
 
"ตามนั้นค่ะ"
 
 
พนักงานโค้งให้พวกเราแล้วเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม
 
 
"จะว่าไปฉันเห็นแล้วนะ รูปเธอน่ะ"
 
 
"รูป......"
 
 
ล็อกเก็ตหยิบหนังสืออะไรบางอย่างมาวางตรงหน้าฉัน ฉันมองมันแล้วรู้ทันทีว่าเธอพูดถึงอะไร มันคือหนังสือนิตยสารแฟชั่นของ Kiss Magazine ซึ่งเป็นบริษัทที่เฮียทำงานอยู่ คงเป็นรูปที่ถ่ายเมื่อ2-3อาทิตย์ที่แล้วล่ะมั้ง
 
 
"เธอเป็นนางแบบตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ"
 
 
เธอถามฉันทั้งๆ ที่ก้มลงมองนิตยสารในมือ
 
 
"ม.4.....ล่ะมั้ง"
 
 
"ทำนานเหมือนกันนะ....อะ! "
 
 
ล็อกเก็ตหันไปมองด้านหลังฉันแล้วพนักงานชายคนนึงก็เอาพาเฟ่ต์ที่พวกเราสั่งมาส่ง
 
 
"สตอเบอรี่พาเฟ่ต์กับช็อกโกแลตพาเฟ่ต์ครับ"
 
 
เขาวางแก้วขนาดใหญ่สำหรับใส่พาเฟ่ต์ข้างเราสองคน แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงแอบเห็นเขายิ้มให้ฉัน.......ฉันคงคิดไปเองแน่ๆ
 
 
"อืม! ...อร่อยจัง! "
 
 
"........."
 
 
เธอกินพาเฟ่ต์อย่างเอร็ดอร่อยแล้วยิ้มมาทางฉันอย่างขี้เล่น ฉันมองคนตรงหน้าแล้วแอบยิ้มนิดๆ อย่างไม่รู้ตัว ปกติฉันไม่ค่อยมีเพื่อที่อายุเท่ากันเท่าไหร่ ล็อกเก็ตอาจเป็นคนเดียวก็ได้ที่ฉันเปิดใจให้.....ในถานะเพื่อน
 
 
 
 
 
 
          เรากินกันได้สักพักโดยที่คุยกันไป ฉันไม่ค่อยพูดเลยได้แต่พยักหน้าไปก็ยิ้มให้เฉยๆ แต่เธอก็ไม่มีท่าทีอึดอัดเหมือนคนอื่น นั้นทำให้ฉันคิดว่าเธอไม่เหมือนคนอื่นที่ฉันรู้จักจริงๆ เพราะฉันกินเสร็จก่อนเลยนั่งเหม่อมองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่จู่ๆ ฉันก็ตัวชาไปทันทีที่สายตาดันไปเห็นผู้ชายคนนึงที่เดินมากับผู้หญิงคนนึง......
 
 
"นี่....."
 
 
เสียงคนข้างๆ ฉันดังขึ้น ฉันไม่ได้มองไปทางนั้น แต่ก็รู้ว่าเธอเห็นสิ่งที่ฉันมองอยู่
 
 
"ผู้ชายคนนั้น....."
 
 
"........"
 
 
"คนที่มารับมาส่งเธอทุกวันนี่นา..."
 
 
ฉันเงียบไปไม่พูดอะไร ได้แต่มองภาพตรงหน้านิ่งๆ เท่านั้น
 
 
"ยูเอล....ไม่เป็นไรนะ"
 
 
"........อืม"
 
 
ฉันหันหน้ากลับมาที่โต๊ะนิ่งๆ แต่ก็ไม่วายที่จะลอบมองเฮีย
 
 
"........."
 
 
ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาจากล็อกเก็ต แต่เพราะเธอไม่ได้พูดอะไร ฉันเลยเงียบไป
 
 
"คะ คือว่านะ"
 
 
"ขอโทษนะครับ..."
 
 
คงเพราะทนเห็นเงียบไม่ไหว ล็อกเก็ตเลยทำท่าจะพูดแต่ดันถูกตัดหน้าโดยพนักงานชายเมื่อกี้ที่มาเสิร์ฟพาเฟ่ต์ เขามองมาทางฉันแล้วยิ้มให้ ฉันมองเขาอย่างงงๆ และตกใจนิดหน่อย
 
 
"......."
 
 
"......."
 
 
"เอ่อ....มีธุระอะไรกับเพื่อนของฉันงั้นเหรอคะ"
 
 
ล็อกเก็ตพูดขึ้นเพราะเห็นฉันและผู้ชายตรงหน้ามองหน้ากันอย่างเงียบๆ ซะนาน
 
 
"ครับ.....อาจจะเสียมารยาทไปหน่อย แต่นี่ครับ"
 
 
เขาพูดแล้วยื่นกระดาษสีขาวเล็กๆ มาตรงหน้าฉัน ฉันมองกระดาษสลับกับมองหน้าเขาอย่างงงๆ ในตอนที่ฉันทำท่าจะรับ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะกระจกข้างๆ ดังขึ้น
 
 
ก๊อกๆ
 
 
".......! "
 
 
ฉันหันไปทางเสียงเคาะแล้วเจอเฮียที่ยืนอยู่ตรงกระจก เฮียทำหน้าไม่สบอารมณ์แล้วทำมือให้ฉันออกไปนอกร้าน แต่เพราะด้วยความตกใจทำให้ฉันได้แต่มองเขานิ่งๆ โดยที่ไม่ขยับ เฮียเลยเดินเข้ามาทางหน้าประตูแล้วจับแขนฉันพาออกไปจากร้าน
 
 
"เดี๋ยว...เฮีย....."
 
 
"........"
 
 
เฮียไม่พูดอะไรแต่จับมือฉันเดินไปที่ลานจอดรถ รู้สึกเหมือนเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นครั้งนึงแฮะพอมาถึงรถ เฮียเดินไปเปิดประตูโดยที่ยังจับมือฉัน เขาดันตัวฉันให้เข้าไปแล้วออกรถ ออกไปได้สักพักเขาก็หยุดรถ ฉันหันไปมองรอบๆ ที่นี่เป็นลานจอดรถของคอนโด
 
 
"เลิกเรียนแล้วทำไมไม่โทรหา......"
 
 
".......ก็คิดว่าเฮียทำงานอยู่"
 
 
"........."
 
 
"........ขอโทษ"
 
 
ฉันขอโทษออกไปตรงๆ โดยที่ไม่มองไปทางเฮียเลย รู้อยู่ว่าเฮียโกรธเลยได้แต่ทำใจเย็น
 
 
"เฮ้อ....."
 
 
"อะ! ....."
 
 
จู่ๆ เฮียก็จับแขนฉันดึงมากอด ถึงตกใจแต่พอผ่านไปสักพัก ฉันก็รู้สึกถึงแรงกอดของเฮียที่มากขึ้น ฉันได้แต่กอดเขาตอบเบาๆ โดยที่ไม่พูดอะไร
 
 
".........ทำไมชอบทำให้เป็นห่วงเนี่ย"
 
 
"........"
 
 
"แล้วหยิบมารึเปล่า..."
 
 
"อะไร..."
 
 
"กระดาษที่ไอ้หน้าจืดนั้นให้ไง"
 
 
"เปล่า..."
 
 
"ดีแล้ว...."
 
 
"......."
 
 
จู่ๆ เฮียก็เงียบไปไม่พูดอะไร ได้แต่กอดฉันนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น
 
 
"ยูเอล....."
 
 
"! ....."
 
 
เขาผละออกโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวจนรู้สึกตกใจมาก ฉันมองหน้าเขาอย่างงงๆ กับท่าทีแปลกๆ ของเขา แล้วก็ต้องตกใจอีกครั้งกับคำพูดของเฮีย
 
 
"..............คบกันมั้ย"
 
 
".......!!!!!!!! "