Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’
เขียนโดย 
zero0115
วันที่ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 เวลา 17.43 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 17.59 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) Chapter 7
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 7
"......ใครเหรอ? "
เฮียหันมาถามฉันด้วยเสียงนิ่งๆ จนฉันรู้สึกขนลุกนิดหน่อย
"เพื่อนที่ต่างประเทศน่ะ.."
"เพื่อน......เหรอ"
"......."
ฉันเงียบลงแล้วพยายามเพ่งสมาธิไปที่หนังสือตรงหน้า แต่ก็รู้สึกถึงสายตาจากเฮียที่มองมาเป็นพักๆ
"........"
"......."
ในห้องเงียบลงอย่างกะทันหัน จนฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมา
"......"
".......โกรธเหรอ? "
"เรื่องอะไร..."
เฮียพูดกับฉันโดยที่ไม่มองมาที่ฉันเลย ฉันคมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะวันนี้ทั้งวัน เฮียไม่มองหน้าฉันเหมือนปกติเลย
"ทุกเรื่อง...."
"ทำไมฉันต้องโกรธ"
ฉันหยุดนิ่งทันทีที่เฮียพูดแบบนั้น มองเฮียนิ่งๆ แล้วหันมาสนใจหนังสือแทน ฉันกำลังเริ่มอารมณ์เสียนิดๆ
"......."
ฉันเห็นเฮียหันมามองฉันจากหางตา แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วอ่านหนังสือต่อ.....แม้มันจะไม่เข้าหัวเลยก็ตาม
".......ยูเอล"
"........"
"เฮ้อ ก็ได้ๆ ยอมรับก็ได้ว่าโกรธ"
"......"
"หึ อย่าเมินกันสิ"
เฮียหัวเราะแล้วเอามือมาลูบหัวฉัน ฉันมองไปที่เฮียนิ่งๆ แล้วปิดหนังสือลง กะว่าจะนอนแล้ว
"จะนอนแล้วเหรอ"
"อืม.."
"ไม่ได้งอนใช่มั้ยเนี่ย"
"ทำไมฉันต้องงอนด้วย.."
ฉันพูดใส่เฮียแล้วนอนหันหลังให้ เฮียปิดทีวีแล้วก็ปิดไฟจนทั้งห้องมืดลง ฉันกอดตุ๊กตาเอาไว้แน่นแล้วหลับตาลง จริงๆก็ไม่ได้งอนอะไรหรอก แค่ไม่ค่อยชอบให้เฮียพูดแบบนั้นใส่
".......ยูเอล"
จู่ๆ เฮียก็เอาหน้าเข้ามาใกล้หูของฉันแล้วกระซิบ ฉันแอบใจเต้นอยู่สักพักแต่ก็ทำใจเย็นนิ่งไว้
"......"
"......"
เฮียเงียบไปแต่ยังคงเอาหน้าเข้ามาใกล้ จนได้ยินเสียงหายใจชัดเจน ทุกครั้งที่เฮียหายใจรดหน้าฉัน หัวใจของฉันจะเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ จนฉันเองก็เริ่มรำคาญขึ้นมา
"หึ.....ใจเต้นแรงใหญ่เลยนะ"
"เฮีย!! ...."
ฉันหันหน้าไปหาเฮียอย่างโกรธๆ เพราะเฮียล้อฉัน แต่ตอนที่หันไปหาจมูกเราชนกันเพราะหน้าฉันและหน้าเฮียห่างกันแค่คืบ ฉันมองเฮียนิ่งๆ แต่ข้างในกับเต้นแรงขึ้นจนนิ่งไม่ไหว เฮียมองเข้ามาในตาฉันนิ่งๆ แล้วเฮียก็ค่อยๆ ก้มลงมาหาฉัน
"......."
"......."
".......ยูเอล"
"อะไร...."
ฉันแกล้งมองหน้าเฮียอย่างสงสัย แต่จริงๆ ฉันรู้ดีว่าเฮียต้องการอะไร จากที่หน้าเฮียค่อยๆ เข้ามาใกล้หน้าฉัน กลายเป็นว่าฉันยกมือขึ้นมาปิดปากเฮียแล้วดันขึ้นจนเฮียคมวดคิ้ว
"เอามือออก.."
"ไม่เอา..."
"ทำไม.."
"ไม่ทำไมหรอก"
"......"
"....ฉันเป็น 'น้อง' เฮียนะ"
เขาชะงักไปทันทีที่พูดแบบนั้น ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่ตกใจ ฉันเองก็รู้แบบนั้นตอนที่เฮียทำแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร ฉันถึงกล้าพูดแบบนั้นออกไป ทั้งที่ตัวเองเป็นคนพูดออกไป....
'แต่ทำไม.....มันถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวใจแบบนี้กันนะ'
แต่ดูเหมือนเฮียจะไม่ได้สนใจคำพูดของฉัน เพราะเขาจับมือฉันออกแล้วโน้มหน้าลงมาจนริมฝีปากเราแตะกัน
"......."
".......อื้อ! "
ตอนแรกมันเป็นจูบที่เนิบนาบและอ่อนโยนมาก แต่หลังจากนั้นเฮียก็เอามือมาบีบคางฉันให้อ้าปากออก ฉันค่อยๆ อ้าปากเพราะทนแรงเขาไม่ไหว จนเขาเอาลิ้มร้อนเข้ามาในโพรงปากได้สำเร็จ จากจูบที่อ่อนโยนกลายเป็นจูบที่รุนแรงขึ้นนิดหน่อย
"......"
"......อื้อ......"
เฮียตวัดลิ้นไปทั่วโพรงปากฉันจนฉันเริ่มหายใจไม่ออก ฉันใช้มืออีกข้างจับเสื้อเฮียแน่นเพื่อบอกเฮียว่าฉันหายใจไม่ออก และดูเหมือนเฮียจะรู้ตัวเลยถอนริมฝีปากออก
"....."
ฉันหายใจหอบมาก เลยพยายามหายใจเข้าเพื่อเอาอากาศ
"อย่าพูดแบบนั้นอีก..."
"....."
เฮียมองมาที่ฉันนิ่งๆ แล้วพูดกับฉันด้วยเสียงเย็นๆ ฉันสับสนไปหมดกับทุกเรื่อง แต่ก็เข้าใจคร่าวๆ ว่าเป็นยังไง ฉันพลิกตัวเอาหน้าไปซุกอกเฮียแล้วหลับตาลง
"ขอโทษ...."
ฉันรู้ว่าเฮียรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่ฉันพูด ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันเลยขอโทษออกไป
"......"
เฮียไม่พูดอะไร แต่ลูบหัวฉันเบาๆ อย่างอ่อนโยนเหมือนทุกที ฉันถึงได้รู้ว่าเฮียหายโกรธแล้ว
"นอนได้แล้ว..."
เฮียนอนลงข้างๆ ฉันแล้วเอามือลูบหัวฉันเบาๆ จนฉันรู้สึกเคลิ้ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ฉันชอบให้เฮียลูบหัวแบบนี้เสมอมันรู้สึกอบอุ่นและสบายใจแปลกๆ ฉันจับเสื้อเฮียแน่นแล้วซุกหัวเข้าไปหา
"หึ....ขี้อ้อนนักนะเรา"
เฮียพูดข้างหูฉัน ถึงตอนนี้ฉันจะรู้สึกเคลิ้มจนจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่ แต่ฉันก็รู้ว่าเฮียจูบที่หน้าผากเบาๆ แล้วกระซิบที่ข้างหูฉันอีกครั้ง
"ราตรีสวัสดิ์..."
คีร์ดีน :
ผมตื่นขึ้นอย่างงัวเงียเพราะเมื่อคืนก็นอนดึกพอสมควร แต่พอตื่นกับไม่พบคนตัวเล็กที่นอนด้วยกัน ผมลุกออกไปอาบน้ำแล้วกลับออกมา เดินไปที่ห้องครัวเพื่อหากาแฟดื่ม แต่บนโต๊ะอาหารกับมีถ้วยกาแฟวางอยู่แล้ว ดูเหมือนมันจะพึ่งถูกทำเมื่อกี้เพราะยังมีควันลอยอยู่
"หึ..."
ผมหัวเราะให้กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เพราะรู้ดีว่าใครเป็นคนทำ ผมจิบกาแฟแล้วก็ต้องรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นรสที่ผมชอบดื่มเสมอ แต่เท่าที่จำได้ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเจ้าตัว มันน่าแปลกที่เธอรู้....
"......อะไร"
ผมมองไปที่หน้าประตูห้องยูเอลเพราะเมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงอะไรตก
".....ยูเอล"
"......"
ผมเรียกคนตัวเล็กแต่ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยเคาะประตูแล้วเปิดประตูช้าๆ อย่างสงสัย
บนพื้นห้องเต็มไปด้วยหนังสือ ส่วนเจ้าของห้องนั่งอยู่บนเตียงโดยที่หันหลังให้ประตู ดูเหมือนคนตัวเล็กจะใส่หูฟังเลยไม่ได้ยินผมเรียกและไม่รู้ด้วยว่าผมเข้ามาในห้อง
"......ทำอะไรอยู่"
ผมเดินไปดึงหูฟังข้างนึงออกเบาๆ แล้วถามเจ้าตัว จังหวะที่เธอหันมา ผมเห็นชุดนักศึกษาของเธอที่พับอย่างดีวางอยู่บนตักคนตัวเล็ก
".....เก็บของ"
".....เก็บของ? "
"อืม อาทิตย์หน้ามหาลัยเปิด"
ผมนั่งลงบนเตียงข้างๆ คนตัวเล็กที่ยังคงฟังเพลงในหูฟังอีกข้างอยู่ จะว่าไปเมื่อวันก่อนเธอก็บอกผมอยู่ว่ามหาลัยใกล้จะเปิดแล้ว
"แล้วตอนไปจะไปยังไง"
"....ขึ้นรถเมล์ ไม่ก็...."
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ ผมก็พูดขึ้นมาตัดหน้าทันที
"......"
เธอทำหน้าตาสงสัยแล้วมองมาทางผม
"รถเมล์มันอันตราย.."
"แต่เฮียต้องทำงาน"
"เรื่องงานน่ะไม่เป็นปัญหาหรอก...แต่เรื่องเธอ.."
ผมกะจะพูดว่าเรื่องเธอเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า แต่ก็กลืนคำพูดนั้นเข้าไป
"ชั่งเถอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันไปส่ง"
"......"
เธอพยักหน้าให้ผมแล้วหันไปสนใจหนังสือที่กองอยู่บนพื้นห้อง ผมยังคงนั่งบนเตียงแล้วมองเธอจัดหนังสือเข้าชั้นหนังสือ หลังจากจัดหนังสือเสร็จเธอบอกจะไปอาบน้ำผมเลยพยักหน้าให้แล้วเธอก็เดินเข้าไป
แต่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ผมหันไปทางห้องน้ำแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน
"ยูเอล! มีสายเข้า"
ผมตะโกนบอกคนข้างในห้องน้ำ แล้วก็ได้รับคำตอบว่าให้รับได้ ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาดูว่าเป็นใคร บนหน้าจอมีชื่อ 'Thunder' ขึ้น ผมชะงักไปนิดเพราะดูยังไงคนปลายสายก็คงเป็นผู้ชายแน่ๆ
"........"
ผมกลั่นใจรับโทรศัพท์แล้วพยายามทำใจเย็น แต่จริงๆ ข้างในอะไรบางอย่างกำลังเดือดปะทุอยู่
(ยูเอล.....เฮียมีอะไรจะถาม)
ผมนิ่งไปทันทีที่คนปลายสายเรียกตัวเองว่าเฮีย แปลว่ายูเอลเองก็เรียกหมอนี่ว่าเฮียเหมือนกันสินะ
"ยูเอลอาบน้ำอยู่..."
ผมพยายามทำใจเย็นแล้วพูดติดจะออกเย็นชาไป
(...แกเป็นใคร)
"ฉันน่าจะถามแกมากกว่าว่าแกเป็นใคร.."
(อ้อ...แกคงเป็นคีร์ดีนที่ยูเอลเลยเล่าให้ฟังสินะ)
ผมแอบแปลกใจที่คนปลายสายรู้ชื่อผม แต่ก็ทำได้แค่เงียบไว้
"รู้ชื่อฉันได้ไง.."
(เรื่องนั้น...)
"เฮีย..."
เสียงสายข้างหลังผมดังขึ้น ผมหันไปหาต้นเสียงแล้วเจอยูเอลที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยืนอยู่ข้างหลัง เธอทำมือเหมือนจะขอโทรศัพท์ ผมเลยให้เธอ ถึงแม้จริงๆในใจจะอยากรู้ว่าคนปลายสายคือใครและเป็นอะไรกับเธอกันแน่
เธอคุยโทรศัพท์โดยที่หันหลังให้ผม ผมไม่ได้ยินหรอกว่าเขาคุยอะไรกัน เพราะงั้นเลยทำให้ผมวุ่นวายใจจนถึงตอนนี้สักพักเธอก็คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหันมามองผม
"......."
เธอมองผมนิ่งๆ แล้วเดินเข้ามาจับที่แขนเสื้อผม
"เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง กินข้าวกันก่อนเถอะ"
เธอบอกผมแบบนั้นแล้วทำหน้าอ้อนใส่ ผมมองอย่างยอมแพ้ ทุกครั้งที่ผมโกรธหรืออารมณ์ไม่ดีเธอมักทำให้ผมหายโกรธได้อย่างน่าประหลาด ครั้งนี้เองก็เหมือนกัน
ผมมองเธอที่นั่งดูทีวีตาไม่กะพริบ หลังจากกินข้าวเสร็จเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับคนที่โทรหาเธออีกเลย ผมเลยกดรีโมทปิดทีวีแล้วเธอก็มองมาทางผมอย่างสงสัย
"บอกเรื่องผู้ชายคนนั้นได้ยัง.."
"......"
เธอเงียบไปสักพักเหมือนกำลังคิด เธอทำหน้าหนักนิดหน่อยแล้วมองมาทางผม
"เขาโทรมาถามว่านาวาอยู่ที่นี่หรือเปล่า.."
"นาวา? .."
"นาวาเป็นเพื่อนที่ต่างประเทศ..."
"แล้วคนที่โทรมาล่ะ"
"เฮียทันเป็นเพื่อนสนิทกับนาวาตั้งแต่เด็ก..."
"......"
"ดูเหมือนพวกเขาทะเลาะกัน...จนนาวาหนีมาที่นี่"
"เพราะงั้นสายเมื่อวันก่อน...."
"อืม นาวาโทรมาว่าช่วยหาที่พักให้หน่อย"
"แล้วคนที่ชื่อนาวาเนี่ยตอนนี้อยู่ไหน.."
"ไม่รู้...หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย"
ผมพยักหน้ารับ แล้วก็รู้สึกโล่งใจที่เธอเล่าให้ผมฟัง หลังพูดจบเธอก็เปิดทีวีดูหนังต่อ ผมมองไปที่เธอแล้วรู้สึกดีใจขึ้นมา ที่เธอเห็นผมสำคัญเหมือนกัน
หลายวันต่อมา
ผมตื่นแต่เช้าผิดปกติเพราะวันนี้ยูเอลมีเปิดภาคเรียนผมเลยต้องตื่นเช้าส่งคนตัวเล็ก สักพักคนตัวเล็กก็เดินออกมาจากห้อง เธอใส่ชุดนักศึกษาแขนสั้นกับกระโปรงสีดำยาวถึงหัวเข่า ผมที่ปกติปล่อยยาวถูกมัดขึ้นเป็นทรงดังโงะ มันดูแปลกตามาก
"ไปกันเถอะ.."
เธอพูดแบบนั้นแล้วใส่รองเท้าผ้าใบสีดำและเราก็เดินออกไปจากห้อง
"เลิกเรียนกี่โมง"
"คงประมาณเย็นๆ ...."
"งั้นจะรอที่หน้ามหาลัย"
"อืม..."
แล้วผมก็ออกรถเพื่อไปมหาลัยเธอ มหาลัยยูเอลใกล้คอนโดผมค่อนข้างมาก เรียกได้ว่าแค่เดินไปไม่ถึง 15นาทีก็ถึงขับมาได้สักพักก็ถึงที่หมาย
"ฉันจะรออยู่ที่นี่...ถ้ามีอะไรก็โทรมานะ"
"....."
เธอพยักหน้าให้ผมแล้วก็เดินเข้าไปข้างใน ผมมองเธอจนร่างเธอลับสายตาไป ผมจึงออกรถไปที่สตูดิโอเพราะวันนี้มีงาน
พอถึงสตูดิโอ ผมจอดรถที่ลานจอดรถแล้วตอนที่กำลังจะไปหยิบกล้องจากหลังรถก็ได้ยินเสียงเจ้เรียกพอดี
"ไง! วันนี้มาเร็วดีนะ"
"วันนี้ผมไปส่งยูเอลที่มหาลัยเลยแวะมาที่นี่"
"มหาลัยเปิดแล้วเหรอเนี่ย?! คิวถ่ายคงหายากขึ้นสินะ! "
"เธอบอกว่าถ้ามีเวลาจะพยายามรับงานครับ.."
"งั้นเหรอ...แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แล้วเรื่องน้องรินล่ะเป็นไงบ้าง"
"ก็ไม่เป็นไงหรอกครับ แต่คงไม่โผล่หน้ามาหาแล้วล่ะครับ"
"ดีแล้วล่ะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่หรอก..."
เราคุยกันสักพักแล้วเจ้ก็แยกตัวออกไปเพราะมีงานต่อ ผมเดินไปที่สตูดิโอ 7 โดยที่มีพวกไอ้ลีโอรออยู่ ไอ้พาสต้าเห็นผมคนแรกเพราะไอ้ลีโอกับไอ้คิลล์กำลังเช็คภาพที่หน้าคอมอยู่
"หายหัวไปเลยนะ ไอ้คีร์..."
"เอ่อ มึงก็เหมือนกันนั่นแหละ"
สักพักผมก็ได้ยินเสียงไอ้ลีโอเรียก ผมกับไอ้พาสต้าเลยเดินเข้าไปหา
"มาเลยมึง ถึงคิวมึงแล้ว"
"เอ่อๆ รู้แล้ว"
ผมพูดแบบนั้นแล้วหยิบกล้องออกมาจากกระเป๋า เตรียมขากล้องและอะไรหลายๆ อย่างแล้วนางแบบก็เดินเข้าฉาก ผมเดินเข้าไปในฉากเพื่อดูความเรียบร้อย บังเอิญตาผมไปเห็นเศษฝุ่นที่ไปติดผมนางแบบ ผมเลยเดินไปหยิบออกให้ นางแบบคนนั้นทำหน้าแดงแล้วมองมาทางผม ผมยิ้มให้เป็นมารยาทแล้วเดินออกมา แต่เธอยังคงมองผมตาไม่กะพริบจนผู้จัดการเธอเรียกเธอถึงได้รู้สึกตัว
ผมไม่ได้คิดจะจีบเธออย่างที่ทุกคนคิดหรอก ผมแค่ทำเพื่อให้งานออกมาดีเท่านั้น ซึ่งผมคิดว่าเธอคงไม่รู้เรื่องนั้นเพราะหลังจากถ่ายเสร็จเธอเดินมาหาผม
"การถ่าย..เป็นไงบ้างคะ"
เธอพูดเสียงหวานแล้วเดินมายืนข้างๆ ผมที่กำลังเช็ครูปอยู่
"ก็ดีครับ..."
ผมพูดออกไปนิ่งๆ โดยที่ไม่ละสายตาจากหน้าคอมเลย
"เอ่อ....ไม่ทราบว่าคุณ.."
"คีร์ดีนครับ.."
"คุณคีร์ดีน มีแฟนรึยังคะ"
"ไม่มีก็เหมือนมีนั่นแหละครับ.."
จู่ๆ เสียงไอ้ลีโอก็ดังขึ้น ผมโผล่มาจากข้างหลังพวกเราด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มองมาที่ผม
"มะ หมายความว่าไงเหรอคะ"
"ก็มัน...อยู่กับผู้หญิงคนนึงอยู่น่ะครับ"
"......"
"ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ชายคาเดียวกัน ไม่รู้สึกอะไรก็ให้มันรู้ไป ใช่มั้ยเพื่อน! "
มันหันมามองผมแล้วคาดคั้นหาคำตอบ ผมเลยถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้
"เอ่อๆ กูยอมแพ้"
"เห็นมั้ย! เพราะงั้น...ไม่ต้องไปสนใจไอ้คีร์หรอกครับ มาสนใจผมดีกว่า"
จากตอนแรกที่ไอ้ลีโอพูดเสียงดังที่ฟังดูสดใส แต่ประโยคสุดท้ายมันทำเสียงเก๊กหล่อใส่ผู้หญิงตรงหน้าจนรู้สึกเลี่ยนแทน
หลังจากการถ่ายเสร็จลงเรียบร้อยแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนเพราะต้องไปรับยูเอลที่มหาลัย หลังจากขับมาถึงมหาลัยผมเห็นยูเอลเดินมาที่รถแล้วขึ้นรถมา
"วันนี้เป็นไงบ้าง"
"เหนื่อยมาก..."
"ไปกินข้าวข้างนอกหรือกินที่ห้อง"
"ที่ห้องดีกว่า..."
เธอทำหน้าเหนื่อยมากๆ ผมเลยขับกลับห้อง พอถึงห้องเธอทิ้งกระเป๋าไว้ที่โต๊ะข้างหน้าโซฟาแล้วนอนบนโซฟา ผมเห็นแบบนั้นก็อดขำไม่ได้เพราะไม่เคยเห็นเธอเหนื่อยแบบนี้มาก่อนเลย
"ไม่กินข้าวเหรอ.."
"......"
ผมถามคนตัวเล็ก แต่เจ้าตัวกับเงียบผมเลยเดินเข้าไปหาแต่คนตัวเล็กหลับอยู่ ผมเลยลูบหัวคนตัวเล็กเพื่อให้ตื่นขึ้นมา
"เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยนอน.."
"อืม...อือ"
เธอเดินเข้าห้องอย่างว่าง่ายแล้วสักพักก็เดินกลับออกมา แล้วเดินเข้าห้องผม ผมเดินตามเข้าไปเห็นคนตัวเล็กนอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงเลยต้องเอาผ้าห่มมาห่มให้ แล้วผมก็นั่งทำงานหน้าคอมต่อ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
