Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’
เขียนโดย 
zero0115
วันที่ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 เวลา 17.43 น.
แก้ไขเมื่อ 10 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2564 17.59 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) Chapter 6
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 6
ยูเอล :
ฉันนั่งอยู่บนรถเก๋งเปิดประทุนสีแดงของเฮียคีร์ รู้สึกว่าเขาจะมีรถเยอะมาก แต่รถที่ขับบ่อยๆ คือรถสปอร์ตสีดำวันนี้อากาศดีมาก ถึงแดดจะแรงไปหน่อยแต่ลมเย็นจนรู้สึกดี คงเพราะตอนนี้เรากำลังขับผ่านทะเลอยู่ วิวสักส่วนมากเลยเป็นทะเลสีฟ้าใส
สักพักเฮียก็จอดรถ แถวนี้ไม่มีคนเลยนอกจากเรา แต่ทางข้างหน้ามีบ้านคนและร้านค้าอยู่เยอะเหมือนกัน ฉันลงจากรถและถอดรองเท้าผ้าใบสีดำออกแล้วเดินลงไปในทะเลทั้งๆ เท้าเปล่า
"ระวังอะไรบาดเท้านะ.."
เฮียพูดตามหลังฉัน แต่ตัวเองกับยืนอยู่บนชายหาดนิ่งๆ มองฉันเล่นน้ำ เพราะวันนี้ฉันใส่กางเกงขาสั้นเลยลงไปในน้ำจนน้ำทะเลขึ้นมาถึงหัวเข่า ฉันมองลงไปในน้ำใสเพราะรู้สึกเหมือนมีปลาอยู่และก็มีจริงๆ เป็นปลาอะไรไม่รู้แต่มีหลายสีและสวยมาก
"อ้ะ!! ..."
ฉันร้องขึ้นอย่างตกใจเพราะจู่ๆ เฮียก็อุ้มฉันขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันไปหาเฮียอย่างงงๆ
"ไปกันเถอะ..."
"......."
เฮียพูดแบบนั้นแล้วอุ้มฉันทั้งอย่างนั้น พอถึงชายหาดเฮียวางฉันลงแล้วจับมือฉันให้ขึ้นรถ
เราขับรถผ่านหมู่บ้านเล็กๆ ข้างทางสักพักและหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรผ่านมาเลย นอกจากทะเลและชายหาด ฉันมองวิวอย่างเบื่อๆ เพราะดูท่าว่ามันจะไม่ถึงง่ายๆ
แต่สักพักเราก็มาถึง เฮียพาฉันมาที่ตึกขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างๆ ทะเล ฉันเห็นรถมากมายจอดอยู่ตรงลานจอดรถข้างในคนคงเยอะแน่ๆ
"....นี่คืออะไร"
ฉันหันไปถามเฮียระหว่างเดินเข้าไปข้างใน
"เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เอง.."
เฮียพูดแล้วยิ้มให้ฉัน ในนี้มืดนิดหน่อยและพอมาถึงทางเข้า ฉันถึงได้รู้ว่ามันคืออะไร
ป้ายขนาดใหญ่เขียนเอาไว้ว่า 'พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ' เพราะงั้นข้างในเลยมืดลงอย่างเห็นได้ชัด ฉันกับเฮียเดินเข้าไป ข้างในมีตู้กระจกใสสว่างที่มีปลามากมายหลายชนิดอยู่ข้างใน ฉันมองมันอย่างสนใจ ฉันเดินไปเดินมาอย่างตื่นเต้นโดยที่เฮียเดินตามโดยไม่บ่นสักคำ
"......ชอบเหรอ"
"......."
ฉันพยักหน้าแต่สายตายังไม่ละจากปลาตัวเล็กสีฟ้าลายสีเหลือง เพราะมันสวยมากเลยเผลอจ้องนาน
"....ไปกินข้าวกันมั้ย"
"อืม..."
เฮียเดินไปชั้นล่างที่มีโต๊ะมากมายเรียงอยู่ จะว่าไป..ถึงที่ลานจอดรถจะมีรถเยอะ แต่คนน้อยกว่าที่คิดมาก ฉันนั่งลงแล้วเฮียลุกไปซื้อแซนด์วิชมาให้
"นี่....."
".....!!! "
ระหว่างกิน เฮียยื่นมือมาเช็ดซอสที่มุมปากฉัน ฉันตัวแข็งทื่อไปสักพักแล้วมองเฮียอย่างอึ้งๆ
"หึ....หวั่นไหวรึไง"
"......เปล่า"
ฉันขมวดคิ้วใส่เฮียแล้วตอบเพราะรู้ว่าเฮียชอบแกล้งฉันแบบนี้เสมอ
"เดี๋ยวแก่เร็วนะ..."
".....!! "
เฮียยืนมือมากดระหว่างคิ้วที่ขมวดของฉัน
หลังจากกินเสร็จเฮียพาฉันไปที่ชั้นสาม รู้สึกที่นี่จะเป็นหอดูดาว เฮียจับมือฉันแล้วเดินเข้าไปในนั้น ที่นั่งของเราอยู่ตรงกลางพอดีเลยเห็นดวงดาวมากมายในตอนที่เขาเริ่มฉายแล้ว ฉันมองขึ้นไปข้างบนโดยที่ตาไม่กะพริบ ปกติเพราะฉันไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเท่าไหร่ เลยรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่มาเที่ยว
คีร์ดีน :
ผมลอบมองคนตัวเล็กข้างๆ ที่ทำตาโตมองดูดวงดาวมากมายที่ฉายอยู่ด้านบนอย่างตื่นเต้นแล้วรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาเสียเฉยๆ ผมกำมือเล็กนุ่มนั้นไม่ปล่อยตั้งแต่เข้ามาที่นี่
หลังการฉายจบลง ระหว่างที่กำลังจะกลับไปที่รถผมบอกคนตัวเล็กว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่จริงๆ แอบไปร้านขายของที่ระลึกแล้วซื้อตุ๊กตาปลาสีฟ้าที่ยูเอลยืนมองอยู่นานสองนาน
"1500 บาทค่ะ"
"......"
ผมให้เงินพนักงานหญิงไปแล้วรับของ แต่จู่ๆ พนักงานหญิงคนนั้นก็ยื่นกระดาษสีขาวเล็กๆ มาให้ เธอมองผมแล้วยิ้มเขินๆ ซึ่งนั้นทำให้ผมรู้ทันทีว่าเธอต้องการอะไร ผมรับและยิ้มให้อย่างเป็นมารยาท แต่พอเดินออกจากร้านแล้วผ่านถังขยะ ผมกำมันจนยับยู่ยี่แล้วทิ้งมันอย่างไม่ใยดี
ผมเดินไปตรงที่ที่ยูเอลยืนรออยู่โดยที่เอาตุ๊กตาซ่อนไว้ด้านหลังเพื่อเซอร์ไพรส์ แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักทันทีที่เห็นคนตัวเล็กที่ยืนหันหลังให้ผมโดยมีพวกผู้ชาย 2คนล้อมอยู่ ผมหุบยิ้มทันทีที่เห็นแบบนั้น จู่ๆ ผู้ชายคนนึงก็ทำท่าจะจับแขนคนตัวเล็ก ผมเลยเดินไปปัดมันออกอย่างไม่ลังเลแล้วเดินไปบังยูเอลไว้
"ถ้ากล้าแตะผู้หญิงคนนี้....ก็ลองดู"
ผมพูดอย่างเย็นชาจนผู้ชาย2คนนั้นหน้าซีดไปเลย ผมจับแขนคนตัวเล็กแล้วเดินออกไปทันที ระหว่างที่เดินอยู่จู่ๆ คนตัวเล็กก็หยุดเดินเสียเฉยๆ
".......เจ็บแขน"
"......"
ผมมองไปที่แขนของเธอที่ผมจับแน่นจนเป็นรอยแดง ผมคลายมือออกหลวมๆ แต่ยังจับอยู่ไม่ปล่อย
"........."
"....ขอโทษ"
ผมพูดแบบนั้นแล้วเริ่มเดินต่อ ตอนนี้รู้สึกโมโหมากอย่างไม่รู้สาเหตุ แต่พอมองหน้าคนตัวเล็กแล้วก็รู้สึกผิดขึ้นมาอย่างประหลาด
พอมาถึงรถผมเปิดประตูแล้วกดไหล่ยูเอลให้นั่ง แล้วผมก็ขับออกไป ผมไม่ปริปากพูดอะไรเลย แต่ก็แอบลอบมองคนตัวเล็กเป็นพักๆ สักพักผมก็จอดรถ ที่ๆ ผมจอดรถอยู่คือริมทะเลที่มืด แต่ยังคงมีแสงไฟอยู่บ้าง ผมมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอยเพราะหวังให้ลมทะเลช่วยให้อารมณ์เย็นลงบ้าง
"......เฮีย..."
เสียงหวานของคนตัวเล็กดังขึ้น ผมหันไปหาคนข้างๆ แล้วมองนิ่งๆ
".....โกรธอยู่เหรอ"
".......เปล่า"
"......"
"......"
ผมหลบสายตาคนตัวเล็กแล้วมองไปข้างหน้า
"....โกหก...."
"....เอ๊ะ! "
"เฮียเคยสัญญาว่าจะไม่โกหก.."
"......"
ผมมองคนตัวเล็กอย่างอึ้งๆ จริงอยู่ที่ตอนเด็กผมเคยสัญญาแบบนั้น แต่ไม่คิดว่าเธอจะจำได้ขนาดนี้
"......."
"......งั้นถ้าบอกว่าโกรธล่ะ"
"......."
ผมหันไปมองในตาสีฟ้าของคนตัวเล็ก แล้วเจ้าตัวเองก็หันมาหาผม ผมมองใบหน้าขาวนั้นไล่จากใบหน้าเป็นตาสีฟ้าใส แล้วค่อยๆ ลงมาที่จมูกโด่งรั้น แล้วหยุดที่ริมฝีปากแดงสด ผมจ้องมันอยู่นาน........
"......"
".......!! "
จนหน้าของผมค่อยๆ เข้าใกล้ใบหน้าขาวนั้น........จนผมสามารถครอบครองริมฝีปากนั้นได้
"......"
"......."
ผมจับใบหน้าคนตัวเล็กให้เอียงไปอีกทางเพื่อที่จะได้จูบง่ายๆ แล้วค่อยๆ จับคางคนตัวเล็กให้เผยอปากออกเล็กน้อยคนตัวเล็กค่อยๆ เผยอปากออกตามแรงจับของผม ผมเลยส่งลิ้นเข้าไปในโพรงปากคนตัวเล็ก มันหวานอย่างที่คิดจริงๆ
เราจูบกันอยู่อย่างนั้นจนคนตัวเล็กดึงเสื้อผมเพื่อบอกว่าเธอหายใจไม่ออก ผมถอนจูบออกอย่างเสียดาย
"......"
"......."
เธอหายใจหอบเพราะหายใจไม่ออก แต่มือเล็กยังคงจับที่เสื้อผมแน่น เธอเงยหน้าขึ้นมาจ้องผมดุๆ จนผมแอบยิ้มกับท่าทีแบบนั้น
"......ยิ้มอะไร"
"........เปล่ายิ้มสักหน่อย"
ผมยิ้มกว้างขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก หวังจะจูบอีกครั้งแต่คนตัวเล็กเอามือมาปิดปากผมอย่างรู้ทัน
".......เฮีย"
"ครับ...."
ผมทำหน้าท้าทายคนตัวเล็กที่คมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์
"......"
"......"
"กลับกันได้แล้ว.."
เธอพูดแบบนั้นแล้วหลบตาผมทันที ใบหน้าขาวที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีขาวอมชมพูจนดูท่าเอ็นดู
"ครับ...."
ยูเอล :
ตลอดทางที่จะกลับคอนโด เฮียคีร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทาง หลังจากที่พวกเราจูบกัน ตอนถูกจูบฉันตกใจมากจนตอนนี้หัวใจยังคงเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึงภาพนั้น
ฉันมองออกไปข้างๆ เพื่อไม่ให้คิดถึงภาพเมื่อกี้ แล้วสักพักเราก็มาถึงคอนโด เราสองคนเดินออกจากลานจอดรถแล้วขึ้นลิฟต์ขึ้นไปที่ห้อง พอถึงห้อง
"ยูเอล..."
".....!! "
เฮียโยนอะไรสักอย่างนิ่มๆ มาตรงหน้าฉัน ฉันจับมันมาดู มันคือตุ๊กตารูปปลาที่ฉันไปยืนดูที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ฉันมองเฮียอย่างอึ้งๆ เฮียส่งยิ้มให้ฉันแล้วลูบหัวฉันเบาๆ
"ขอบใจ..."
"อ่า..."
แล้วเฮียก็เข้าห้องไป ฉันเองก็เดินเข้าห้องบ้างแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ พอเสร็จฉันหยิบตุ๊กตาที่เฮียให้แล้วเดินไปเข้าห้องเฮีย เฮียที่นอนดูทีวีโดยที่พิงหัวเตียงอยู่มองมาทางฉัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ฉันขึ้นไปบนเตียงแล้วนั่งพิงหัวเตียงนอนอ่านหนังสือ แต่จู่ๆ โทรศัพท์มือถือของฉันก็ดังขึ้น
"อืม..."
ฉันรับโทรศัพท์โดยที่สายตายังจ้องที่หนังสือไม่วาง
(ยูเอล! สบายดีรึเปล่า)
".......นาวา? "
(ยังจำกันได้ก็ดีแล้ว ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอน่ะ)
เสียงเข้มจากโทรศัพท์ฟังดูจริงจังขึ้นกว่าตอนแรกที่ทักทายฉัน
"เรื่องขอร้อง...."
(....ฉันจะบินกลับไปที่นั่นเดือนหน้า)
"........"
(ระหว่างจะถึงตอนนั้น ช่วยหาห้องให้หน่อยสิ)
"มีอะไรงั้นเหรอ.."
ปลายสายเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นใหม่
(ฉันมีเรื่องนิดหน่อย ตอนนี้ยังบอกใครไม่ได้)
".......เข้าใจแล้ว"
(ขอบใจ ช่วยอย่าบอกเรื่องนี้กับใครด้วยนะ)
"อืม วางใจได้"
(แล้วเจอกัน...)
คนปลายสายตัดสายไปทันทีที่พูด ฉันมองมือถือสักพักอย่างสงสัย แต่เพราะเจ้าตัวไม่อยากบอก คงช่วยไม่ได้
"........ใครเหรอ? "
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
