Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

 

Chapter 5

 

 

 

 

คีร์ดีน :

 

 

          ผมยืนพิงเคาน์เตอร์ห้องครัวโดยที่มือถือถ้วยกาแฟเอาไว้ แล้วคิดไปถึงเรื่องเมื่อวาน เกิดเรื่องขึ้นจนต้องทำให้ยูเอลต้องเป็นห่วง

 

เมื่อวานนี้ผมไปที่บริษัทเพื่อส่งภาพที่ถ่ายเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว แต่เผอิญตอนที่กำลังกลับดันไปเจอคนๆ นึงเข้า

 

 

"คีร์! ..."

 

 

"คีร์ดีน! ..."

 

 

ผมบอกอย่างนิ่งๆ แต่ในใจร้อนรุ่มจนแทบจะไม่อยากมองหน้าอีกฝ่ายเลย เธอคือ 'ริน' แฟนเก่าสมัยเรียนมหาลัยของผม เมื่อก่อนเราเคยรักกันมาก แต่เมื่อเธอนอกใจผมไปหาพวกมีเงิน ผมก็บอกเลิกแล้วไม่ติดต่ออีก แต่เพราะสมัยเรียนเราเรียนคณะเดียวกันเลยได้ที่ทำงานที่เดียวกันแต่คนละสาย เพราะเธอทำนิตยสารเกี่ยวกับอาหารอยู่

 

 

"ทำไม รินเรียกคีร์ไม่ได้เหรอ"

 

 

เธอทำหน้าตาน่าสงสารใส่ผม แต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย เลยได้แต่มองนิ่งๆ

 

 

"เธอไม่มีสิทธิ์นั้นแล้ว..."

 

 

"นี่คีร์ยังโกรธรินอยู่อีกเหรอ"

 

 

"......."

 

 

"รินบอกแล้วไง ว่าที่รินนอกใจคีร์มันเป็นเพราะรินต้องใช้เงินจริงๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้ แล้.."

 

 

"พอได้แล้ว.."

 

 

ผมพูดขัดเธอที่ชอบพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ ทุกครั้งที่เจอหน้ากัน

 

 

"แต่คีร์..."

 

 

"ฉันบอกว่าพอ! ถึงเธอจะพูดยังไงเราก็ไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมหรอก! "

 

 

ผมพูดทิ้งไว้แบบนั้นแล้วเดินออกมาทันที แต่ก่อนที่จะเดินออกไป ผมหันไปหาเธอแล้วมองนิ่งๆ แต่แฝงไปด้วยคำขู่

 

 

"แล้วก็อย่าเรียก 'คีร์' ให้ฉันได้ยินอีก ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่"

 

 

ผมกำลังเดินออกไปทางลานจอดรถแต่ถูกเจ้เรียกเอาไว้ก่อน

 

 

"คีร์ดีน! "

 

 

"มีอะไรรึเปล่าครับ.."

 

 

"คือว่านะ เมื่อตอนกลางวันเจ้สั่งให้สไตลิสต์ไปเอาเสื้อผ้าที่จะเอามาถ่ายพรุ่งนี้ แต่สไตล์ลิสต์คนนั้นดันป่วยซะก่อนตอนนี้ไม่มีใครว่างเลย คีร์ดีนช่วยไปเอาให้เจ้หน่อยได้มั้ย"

 

 

"......ก็ได้อยู่หรอกครับ"

 

 

"จริงเหรอ! งั้นช่วยไปที่ร้าน Lovelyz ที่อยู่ในห้างxxหน่อยนะ"

 

 

"Lovelyz เหรอครับ.."

 

 

"ใช่ คีร์ดีนรู้จักรึเปล่า? หรือว่าต้องให้ใครไปด้วยสักคน..."

 

 

"หนูรู้จักนะคะ! "

 

 

เสียงหวานจากด้านหลังดังขึ้น ผมหันไปหาต้นเสียงและเห็นรินยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง

 

 

"หนูเคยไปครั้งนึง ถ้าไม่รังเกียจให้หนูไปกับคีร์...เอ่อ คีร์ดีนก็ได้นะคะ"

 

 

เจ้หันมาหาผมทันทีที่รินพูดแบบนั้น เพราะเจ้เองก็รู้ว่าผมกับเธอเคยเป็นแฟนกัน

 

 

"เอ่อ....คือ..."

 

 

"ไม่เป็นไรครับเจ้ ไปด้วยกันก็ได้....จะได้เสร็จๆ "

 

 

ผมพูดแบบนั้นแล้วเดินขึ้นรถไป รินยิ้มให้เจ้แล้วขึ้นมาบนรถข้างๆ คนขับ ผมไม่ได้ว่าอะไรและทำเย็นชาใส่ เพราะถึงพูดไปเจ้าตัวก็คงหาวิธีจะไปกับผมให้ได้อยู่ดี

 

 

ผมขับรถออกไปเงียบๆ โดยที่ไม่พูดอะไร จริงๆ ไม่อยากจะพูดด้วยต่างหาก เพราะงั้นผมเลยตั้งหน้าตั้งตาขับโดยที่ไม่มองไปที่เธอเลย

 

 

"ตอนนี้คีร์ดีนคบกับใครอยู่รึเปล่า.."

 

 

"......."

 

 

"คีร์ดีน? "

 

 

"........เฮ้อ เปล่า"

 

 

ผมถอนหายใจแล้วตอบไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่

 

 

"เหรอ...แต่เขาลือกันว่าคีร์ดีนกำลังคบกับนางแบบหน้าใหม่ที่สวยมากๆ คนนึงนะ"

 

 

"นางแบบหน้าใหม่? "

 

 

"รู้สึกจะเป็นเด็กผมสีทอง ตาโตสีฟ้าอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ"

 

 

"อ้อ...."

 

 

ผมตอบไปเงียบๆ โดยที่ยังไม่ละสายตาจากถนนข้างหน้า นางแบบหน้าใหม่ที่เธอพูดถึงคงเป็นยูเอล เพราะช่วงนี้ผมอยู่กับยูเอลบ่อย ตอนถ่ายแบบก็ไปยืนเฝ้า พวกพี่ที่บริษัทคงเห็นแล้วเอามาแซว

 

 

"แปลว่ารู้จักกันเหรอ..."

 

 

"มันไม่เกี่ยวกับเธอ...."

 

 

ผมพูดออกไปโดยที่ไม่แคร์เธอเลยแม้แต่น้อย เพราะมันไม่เกี่ยวกับเธอจริงๆ

 

 

"ที่เขาว่านายเปลี่ยนไป คงเป็นเรื่องจริงสินะ"

 

 

"......."

 

 

"ตั้งแต่ที่นายพาเด็กคนนั้นมา นายก็ไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลย"

 

 

"......"

 

 

"ตัวจริงงั้นเหรอ ผู้หญิงคนนั้น..."

 

 

เอี้ยด!!

 

 

"ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ มันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ! "

 

 

ผมหยุดรถแล้วหันไปพูดกลับเธออย่างเหลืออด แล้วลงจากรถเดินเข้าไปในห้าง เธอวิ่งตามผมมาติดๆ จนมาเดินข้างผม

 

 

"ทางนี้..."

 

 

เธอจับแขนผมแล้วพาไปทางที่เธอชี้ แต่ผมปัดแขนเธอออกเพราะไม่ชอบการกระทำแบบนี้ แต่เธอก็ดื้อด้านจะจับให้ได้ผมเลยต้องยอมเพราะอยากกลับสักที

 

 

หลังจากเรารับของแล้วเตรียมตัวจะกลับ จู่ๆ ก็มีสายจากไอ้ลีโอเข้ามา

 

 

"ไง..."

 

 

(ไงเพื่อน วันนี้ดื่มกันมั้ย!)

 

 

"ก็ได้อยู่ แต่กูต้องเอาของที่เจ้สั่งไปส่งก่อน"

 

 

(ถ้าเจ้ล่ะก็อยู่ที่นี่แล้ว เอามาให้ที่นี่ก็ได้)

 

 

"เอ่อๆ เดี๋ยวไป..."

 

 

ผมวางสายแล้วหันไปหารินที่ยืนรออยู่ข้างๆ ระหว่างผมรับโทรศัพท์

 

 

"แยกกันตรงนี้นะ...."

 

 

ผมพูดแล้วขึ้นรถทันที เห็นรินเบิกตากว้างอย่างตกใจเพราะถึงเราจะเลิกกันแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยทิ้งเธอไว้แบบนี้ ผมแค่อยากให้เธอรู้ว่าผมไม่ได้ใส่ใจเธอตั้งนานแล้ว

 

 

 

          ผมขับรถไปที่ผับประจำ จริงๆ เจ้าของผับนี้คือ ผม ไอ้ลีโอ ไอ้พาสต้าและไอ้คิลล์ เพราะเราสัญญากันว่าเมื่อเรียนจบเราจะสร้างผับกันโดยออกเงินคนละส่วน เพราะงั้นเวลามาดื่มเลยเป็นโซนVIP แต่เรื่องที่พวกผมเป็นเจ้าของ มีแค่พวกผมกับเจ้เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

 

ผมเดินเข้าไปและตรงเข้าโซนVIPที่มีพวกไอ้ลีโอและเจ้นั่งรออยู่

 

 

"นี่ครับเจ้..."

 

 

ผมยื่นถุงสีดำขนาดใหญ่ให้เจ้ แล้วนั่งลงข้างๆ ไอ้ลีโอ ตรงข้ามกับที่นั่งเจ้

 

 

"ขอบใจนะ แล้ว...รินล่ะ? "

 

 

"เราแยกกันแล้วครับ.."

 

 

"อะไร! นี่แกไปกับรินเหรอ"

 

 

ไอ้ลีโอตะโกนอย่างตกใจ คงเพราะเมื่อก่อนผมพยายามเลี่ยงรินมาตลอด แต่ตอนนี้กลับไปกับรินซะได้

 

 

"แล้วเป็นไง.." ไอ้คิลล์ถามขึ้น

 

 

"ก็ไม่เป็นไง..."

 

 

"หึ ดีแล้วที่เป็นอย่างนั้น"

 

 

ไอ้คิลล์หัวเราะออกมา ผมรู้ว่ามันคงสมน้ำหน้าผมแน่ๆ เพราะทุกครั้งที่ผมเจอรินผมมักจะต้องอดทนไม่ให้รู้สึกโกรธเธอแต่ผมว่าพอเวลาผ่านไปทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน

 

 

ผมควักเอาบุหรี่ในกระเป๋าออกมาสูบอย่างใจเย็น แต่จู่ๆ หางตาก็เหลือบไปเห็นรินที่กำลังเดินมาทางนี้

 

 

'ตามมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย..'

 

 

ผมคิดแบบนั้นแล้วส่งสายตาไปให้ไอ้คิลล์ ซึ่งไอ้คิลล์ก็รู้ตัวและหันไปทางที่รินกำลังเดินมา

 

 

"คีร์ดีน.."

 

 

"....."

 

 

ผมทำเป็นเงียบแล้วนั่งสูบบุหรี่ต่อโดยที่ไม่มองไปทางเธอ

 

 

"ทำไมทิ้งรินไว้ล่ะ.."

 

 

"......"

 

 

ผมยังคงเงียบเพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องคุยกับเธอ

 

 

"อ้าวริน! มาด้วยเหรอ มานั่งสิจะได้คุยกัน! "

 

 

ไอ้ลีโอพูดแบบนั้น คงเพราะเห็นผมเงียบและบรรยากาศเริ่มชวนอึดอัดขึ้นแล้วเลยต้องพูดแก้ขัดไปก่อน

 

 

"นั้นสิจ๊ะ น้องรินมานั่งคุยกันดีกว่าเนอะ"

 

 

เธอนั่งตรงหน้าผมโดยที่ผมไม่คิดจะสบตาเธอเลย สักพักบรรยากาศก็ดีขึ้น เพราะเจ้กับไอ้ลีโอเป็นคนขี้คุยเลยช่วยให้อะไรหลายๆ อย่างดีขึ้น

 

 

"จะว่าไปยูเอลเป็นยังไงบ้าง"

 

 

ไอ้คิลล์หันมาถามผมหลังจากที่นั่งคุยกับเจ้อยู่ ผมหันไปหามันแล้วเห็นมันยิ้มเจ้าเล่ห์ เลยรู้ว่ามันต้องการอะไร

 

 

"สบายดี...แต่ช่วงนี้ไม่ได้ออกไปไหนคงเบื่อน่าดู"

 

 

"งั้นมึงก็พาไปเที่ยวดิวะ..! "

 

 

"กูก็ว่าอยู่....แต่.."

 

 

"ยูเอลเนี่ยใครเหรอ? "

 

 

เสียงรินกลบเสียงผมก่อนที่ผมจะพูดหมดประโยค ผมมองเธอนิ่งๆ แต่เธอตรงไม่นิ่งเลย แม้ใบหน้าจะเปื้อนรอยยิ้มสดใส แต่ดวงตากับสั่นไหวอย่างน่ากลัว เธอกำลังโกรธ

 

 

"น้องยูเอลเป็นลูกพี่ลูกน้องของคีร์ดีนเขาน่ะ เนอะ! "

 

 

เจ้พูดแล้วหันมาทางผม ผมแอบมองปฏิกิริยารินนิดๆ แล้วตอบไป

 

 

"ครับ...."

 

 

"จะว่าไปทำไมต้องให้ยูเอลอยู่ร่วมห้องกับมึงด้วยล่ะ ในเมื่อบ้านยูเอลเองก็รวย"

 

 

"แม่กูสั่ง เพราะเป็นห่วงยูเอล"

 

 

"งั้นเหรอ..."

 

 

จริงๆ ผมก็คิดจะปฏิเสธเรื่องอยู่ด้วยเพราะผมชอบอยู่คนเดียว แต่ที่ให้พักเพราะแม่บอกว่าให้ยูเอลอยู่ไปก่อนพอหาที่พักได้เมื่อไหร่ค่อยย้ายออก แต่จริงๆ เรื่องที่ยูเอลจะย้ายออกมันเป็นแค่ช่วงแรกเท่านั้น เพราะหลังจากเราอยู่ด้วยกัน3วัน ผมก็โทรไปบอกแม่ว่าจะให้ยูเอลอยู่ด้วยกันก็ได้และตอนนั้นแม่ก็ดูดีใจมาก

 

 

เหตุผลที่ผมให้ยูเอลอยู่ด้วยเพราะมหาลัยเธออยู่ใกล้ห้องผม และเหตุผลอีกอย่างคือ......เพราะเป็นห่วงยูเอล ถึงเธอจะเคยมาที่นี่แต่ก็อยู่เฉพาะตอนเด็ก เพราะงั้นคงไม่รู้ถนนหนทางที่นี่ดีเลยต้องให้อยู่ด้วยกัน

 

 

"หึ ไม่ใช่เพราะหวงใช่มั้ย"

 

 

ไอ้คิลล์มองมาทางผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พร้อมกับรอยยิ้ม

 

 

"อย่ามาแซวกู มึงเองก็เหมือนกัน"

 

 

ผมยิ้มเจ้าเล่ห์กลับเพราะมันก็ไม่ต่างจากผม ผมรู้ว่าตอนนี้มันกำลังตามจีบสาวรุ่นน้องอยู่ เพียงแต่ยังไม่เคยเห็นหน้าเท่านั้น

 

 

'จะว่าไปยังไม่ได้โทรหายูเอลเลย..'

 

 

ผมคิดได้แบบนั้นแล้วลุกออกจากโต๊ะไป

 

 

"จะไปไหนไอ้คีร์? "

 

 

"ไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา"

 

 

แล้วผมก็เดินลงไปชั้นหนึ่ง ถึงจะบอกว่าไปเข้าห้องน้ำแต่จริงๆ กะจะไปโทรหายูเอลเพราะเป็นห่วงว่ากินข้าวกินปลารึยังแต่ถ้าบอกไอ้พวกนั้นแบบนั้นมีหวังแซวกันยาว

 

 

ผมเดินไปหลังร้านแล้วหยิบเอาโทรศัพท์ไปกดเบอร์ยูเอล แต่นาทีที่จะกดโทรออก จู่ๆ ก็มีมือใครไม่รู้โผล่มาจับข้อมือผมจนผมชะงัก ผมมองไปที่คนจับอย่างหงุดหงิดเพราะเธอคือรินอีกแล้ว

 

 

"อะไร.."

 

 

"อะไรงั้นเหรอ...เมื่อกี้คีร์ดีนบอกจะไปห้องน้ำ แล้วทำไมมายืนโทรศัพท์อยู่ตรงนี้ล่ะ? "

 

 

"...แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วย"

 

 

"คีร์ดีน!! .."

 

 

เธอตวาดใส่หน้าผม แต่ผมกับทำหน้านิ่งอย่างใจเย็น

 

 

"จะโทรหายัยเด็กนั้น?! "

 

 

"...."

 

 

"ตอบสิคีร์ดีน!! ."

 

 

"...อย่ามาหึงหวงน่ารำคาญน่า"

 

 

"....ปกป้องยัยนั้นเหรอ?! "

 

 

"ถ้าใช่แล้วทำไม...."

 

 

"....."

 

 

"....."

 

 

เธอมองผมอึ้งๆ แล้วกำมือแน่นเพราะความโกรธจนตัวสั่น แต่ผมก็ยังคงใจเย็นเพราะรู้ว่าตัวเองไม่ผิด

 

 

"....อึก!! "

 

 

ผมเบิกตากว้างเพราะตกใจที่จู่ๆ เธอก็จับท้ายทอยผมกดลงมาใกล้หน้าเธอแล้วริมฝีปากเราก็แตะกัน

 

 

"อึก! ...."

 

 

"......"

 

 

เธอพยายามเอาลิ้นเข้ามาในโพรงปากผม แต่ผมปิดปากสนิทแล้วจ้องตาเธอนิ่งๆ แสดงให้เห็นว่าผมไม่รู้สึกอะไรกับเธอ

 

 

"......"

 

 

"........อ้ะ!! "

 

 

ผลัวะ!!

 

 

ร่างของรินถูกดึงจากด้านหลังจนล้มและตามมาด้วยหมัดของผู้ชายคนนึงที่ต่อยมาที่มุมปากผม. ผมเซไปด้านหลังนิดหน่อยแต่ก็ทรงตัวยืนอยู่ได้ แล้วมองไปที่คนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าตาโกรธสุดๆ

 

 

"ไง....ไอ้คีร์ดีน! "

 

 

"......ไง ไอ้หมาลอบกัด! "

 

 

"นี่มึง!!! "

 

 

"อย่านะ! ภู! "

 

 

ก่อนที่ไอ้ภูจะต่อยหน้าผมอีกรอบเพราะผมกวนมัน รินก็เข้ามาจับแขนมันเพื่อห้าม

 

 

"หึ ไม่มีปัญญาหาผู้หญิงรึไง! ถึงได้จะมาแย่งเมียชาวบ้าน! "

 

 

"ใครกันแน่ที่แย่งเมียชาวบ้าน..."

 

 

"ไอ้คีร์ดีน!! "

 

 

"พอได้แล้วภู!! กลับกันเถอะ! นะ! "

 

 

"วันนี้กูจะยอมกลับ แต่ถ้ามึงมายุ่งกับรินอีก! กูเอามึงตายแน่! "

 

 

ผมมองมันเดินออกไป ที่ผมยังยืนใจเย็นอยู่ตรงนี้เพราะผมไม่ใช่คนชอบมีเรื่องและเพราะเรื่องแบบนี้มันเคยเกิดขึ้นเยอะจนนับครั้งไม่ถ้วน

 

 

ไอ้ภูเคยเป็นเพื่อนสมัยมหาลัยผม ตอนที่ผมคบริน เหตุผลที่ผมบอกเรื่องเธอเพราะเธอนอกใจไปหาผู้ชายอื่นและผู้ชายคนนั้นคือมันนั่นแหละ บ้านมันรวยมากจนรินติดใจ แล้วหลังจากที่มันเอารินไปผมก็ไม่นับมันเป็นเพื่อนอีกเลยดูเหมือนกรรมจะตามทันมัน เพราะมันระแวงทุกคนที่เข้าใกล้ริน แต่จริงๆ มันเป็นเพราะรินไม่รู้จักพอต่างหาก

 

 

ผมเก็บโทรศัพท์มือถือที่ร่วงอยู่แล้วพิมพ์ข้อความไปบอกไอ้พวกนั้นว่าขอกลับก่อน แล้วเดินไปที่ลานจอดรถ พอถึงหน้าลิฟต์ของคอนโด ผมพึ่งนึกออกว่าหน้าผมเป็นแผลและถ้ายูเอลเห็นเข้าคงตกใจน่าดู และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ผมรู้สึกว่าวันนั้นทั้งวันรู้สึกเหนื่อยมาก แต่พอมาเจอหน้ายูเอลสิ่งที่อยู่ข้างในใจก็หายไปอย่างน่าประหลาด

 

 

 

กลับมาตอนปัจจุบัน

 

 

 

ผมยืนเหม่ออยู่นานจนได้ยินเสียงยูเอลเรียก ผมหันไปหาเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้านิ่งๆ

 

 

"ว่าอะไรนะ..."

 

 

"......."

 

 

เธอเงียบไปแต่ก็ยังคงมองผม จู่ๆ เธอก็ยื่นมือมาจับแผลที่มุมปากอย่างเป็นห่วง

 

 

"ยังเจ็บอยู่มั้ย..."

 

 

"ไม่แล้ว แค่นี้...ไกลหัวใจจะตาย"

 

 

"......"

 

 

".....โอ้ย!! "

 

 

ผมจับมือเธอที่จู่ๆ ก็กดแผลที่ปาก คงเพราะผมพูดเล่นแบบนั้นเธอเลยหมั่นไส้เล่นๆ คนตัวเล็กทำท่าจะเดินออกไปแต่ผมจับมือไว้เพราะมีเรื่องจะบอก

 

 

"......"

 

 

เธอหันมาหาผมนิ่งๆ ตามสไตล์ แต่หน้าตาเธอเหมือนจะบอกผมในๆ ว่า 'อะไร'

 

 

"วันนี้....ไปเที่ยวกันมั้ย"

 

 

".......แล้วงานล่ะ"

 

 

"ของเดือนนี้เอาไปส่งเมื่อวานแล้ว"

 

 

".......ก็ได้"

 

 

"งั้นไปอาบน้ำ เพราะคืนนี้ทั้งคืน 'เฮีย' จะพาเที่ยวนะ"