Look at me มองฉันสิ ‘เฮีย’

Chapter 11
 
 
 
คีร์ดีน :
 
 
"จะว่าไปใกล้จะถึงวันเกิดเธอแล้วนี่นา"
 
 
ผมมองไปทางคนตัวเล็กที่นั่งกินข้าวตรงหน้าผม เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมนิ่งๆ แล้วทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างและพยักหน้าให้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรมาก
 
 
"อยากได้อะไรรึเปล่า"
 
 
"ไม่...."
 
 
"แล้วอยากไปไหนรึเปล่า"
 
 
"ไม่...."
 
 
"งั้นอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย"
 
 
"ไม่....."
 
 
ผมนั่งนิ่งมองคนตรงหน้าที่เอาแต่พูดว่า 'ไม่' อย่างเดียว ก็รู้อยู่ว่าอาจจะไม่อยากได้จริงๆ แต่ก็น่าจะตอบเป็นอย่างอื่นที่นอกจากคำว่า 'ไม่'
 
 
"ไม่มีแน่นะ"
 
 
"อืม..."
 
 
"งั้นวันนี้กลับกี่โมง"
 
 
"บ่าย 2...."
 
 
"อืม.......งั้นก็คงได้..."
 
 
"อะไร..."
 
 
"เปล่า วันนี้จะไปรับเหมือนเดิมเพราะงั้นถ้าเลิกเร็วให้โทรมาบอกด้วย"
 
 
"อืม...."
 
 
ผมปรามคนตัวเล็กอย่างดุๆ เพื่อไม่ให้เธอทำผิดอีก แต่อีกสาเหตุนึงคือเพราะผมจะพาเธอไปซื้อของขวัญวันเกิด ถึงเจ้าตัวจะไม่อยากได้อะไร แต่ผมก็จะซื้อให้
 
 
 
 
          ผมจอดรถเทียบฟุตบาทแล้วเปิดประตูให้คนตัวเล็ก เธอลงจากรถแล้วก็เดินเข้ามหาลัยไปเลย แต่ผมยังคงจอดรถอยู่เพราะผมต้องแน่ใจว่าเธอเข้าอาคารไปแล้ว ตอนที่ผมกำลังมองเธออยู่ จู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงผมสีทองยาววิ่งมาทักยูเอล ผมจำได้อยู่ว่าเธอเป็นใครเพราะเธอค่อนข้างสนิทกับยูเอลมาก แต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้าตาเธอมาก
 
 
ผมทิ้งความสงสัยแล้วขับออกไปหลังจากทั้ง 2คนลับสายตาไป หลังจากนี้ผมมีงานที่ทำค้างไว้เหลืออยู่เลยต้องไปทำที่บริษัทอย่างช่วยไม่ได้ พอถึงบริษัทผมเห็นไอ้คิลล์ยืนอยู่หน้าประตูตรงทางเข้าลานจอดรถ และดูเหมือนมันจะรู้ว่าเป็นผมเลยเดินเข้ามาใกล้ๆ รถ
 
 
"หายหัวไปเลยนะ"
 
 
"กูยุ่งมาก เลยไม่มีเวลา"
 
 
"ยุ่งบ้าอะไร ได้ยินว่าเมื่อวานไปดูหนังกับยูเอลมาไม่ใช่เหรอ"
 
 
"หึ ข่าวไวเหมือนกันนะ"
 
 
"แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่ากูเป็นใครกัน"
 
 
"เอ่อๆ เอานี่ไป"
 
 
ผมว่าพรางยื่นกระเป๋าคอมของผมให้มัน มันรับมาถือแล้วพวกเราก็เดินเข้าบริษัทไป ระหว่างที่เดินอยู่ผมกับไอ้คิลล์ก็คุยไปเรื่อยๆ เพราะหมู่นี้ผมไม่ค่อยได้ไปหาพวกมันจริงๆนั่นแหละ ถึงได้มีเรื่องคุยเยอะแบบนี้
 
 
"จะว่าไปนะเว้ย...เรื่องรถ.."
 
 
"คีร์! คิดถึงจังเลย"
 
 
ระหว่างที่คุยจู่ๆ เจ้ก็เรียกผมซะเสียงดังจนกลบเสียงไอ้คิลล์ที่กำลังพูดอยู่จนชะงักไป แล้วเจ้ก็วิ่งมากอดผม ผมเซไปข้างหลังนิดๆ เพราะไม่ได้ตั้งตัวแต่ก็กอดตอบเบาๆ ตามปกติ
 
 
"อะไรครับเจ้ เรียกซะเสียงดังเชียว"
 
 
"เปล่า...แค่คิดถึงเฉยๆ หมู่นี้ไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลย"
 
 
"อ้าว แล้วเจ้ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอครับ"
 
 
ไอ้คิลล์ที่ยืนมองอยู่ข้างๆ ทำหน้าเป็นหมาหงอยเพื่อเอาใจเจ้
 
 
"ไม่ต้องมาพูดเลย เมื่อวานก็เจอกันแล้วแถมดันกลับก่อนซะอีก"
 
 
"เมื่อวานผมมีธุระเลยต้องกลับก่อน"
 
 
"อย่าเลย.. ไปหาสาวก็บอก! "
 
 
เจ้มองไอ้คิลล์อย่างจับผิดแต่เจ้าตัวกับยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่จนเจ้ใจอ่อน ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานซึ่งมีโต๊ะทำงานมากมายเรียงอยู่ ผมเดินไปนั่งที่โค๊ะตัวเองแล้วเปิดคอมที่เมื่อกี้ให้ไอ้คิลล์ถือมาแล้วเริ่มทำงาน
 
 
"เอานี่...."
 
 
ผมเงยหน้าไปมองไอ้คิลล์ที่ส่งถ้วยกาแฟมาให้ผม ผมเลยมีโอกาสได้ดูเวลาว่าตอนนี้กี่โมงหลังจากก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่กระดิกไปไหนเลย
 
 
"ขอบใจ.....บ่ายโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย"
 
 
ผมจิบกาแฟแล้วรีบเซฟสิ่งที่ทำอยู่แล้วปิดเครื่องทันที ไอ้คิลล์ที่เห็นแบบนั้นเลยรีบมาคว้ามือผมให้หยุด
 
 
"จะรีบไปไหน? "
 
 
"ไปรับยูเอล..."
 
 
"หึ ตัวติดกันจังเลยนะ"
 
 
"พูดมากน่า.."
 
 
ผมเก็บคอมเข้ากระเป๋าแล้วหยิบUSBส่งให้ไอ้คิลล์ มันรับแล้วพยักหน้าให้ ผมเลยรีบเดินออกไปจากห้องทำงาน แต่ก็นึกเรื่องๆ นึงได้พอดีเลยหมุนตัวเดินกลับไปหามัน
 
 
"ไอ้คิลล์! วันอาทิตย์นี้มึงว่างมั้ย"
 
 
"ทำไม? "
 
 
"วันอาทิตย์วันเกิดยูเอล เลยอยากจะจัดให้ที่ผับช่วยทำให้หน่อยดิ"
 
 
"ก็ได้อยู่หรอก"
 
 
"ขอบใจ จัดเล็กๆ ไม่ต้องใหญ่แล้วก็เชิญแต่คนรู้จักแล้วกัน"
 
 
"แล้วไอ้คนรู้จักเนี่ยรวมถึงไอ้ลีโอกับไอ้พาสต้าด้วยรึเปล่า"
 
 
"เอ่อ ก็นั่นแหละ"
 
 
"โอเค งั้น...."
 
 
"อ้าวคีร์! จะกลับแล้วเหรอ"
 
 
เจ้เดินออกมาจากห้องประชุมแล้วตรงมาทางผม มันพอดีกับที่พวกเราคุยเรื่องงานวันเกิดยูเอลพอดี ผมเลยกะจะบอกเรื่องนี้กับเจ้เหมือนกัน
 
 
"เจ้มาพอดีเลย ผมมีเรื่องจะบอก"
 
 
"อะไรๆ! เรื่องความลับของหนุ่มๆ เหรอ"
 
 
"เปล่าครับ วันอาทิตย์นี้วันเกิดยูเอลผมเลยกะจะจัดงานให้ที่ผับ เลยจะชวนเจ้ไปด้วย"
 
 
"จริงเหรอ! ได้สิเดี๋ยวเจ้จะเคลียร์วันนั้นให้ว่างไว้"
 
 
"ขอบคุณครับ"
 
 
"เพื่อเป็นการตอบแทน ก่อนเข้างานขอตัวน้องยูเอลหน่อยนะ"
 
 
".......เอ๊ะ?! "
 
 
ผมทำหน้างงๆ กับคำขอของเจ้แล้วหันไปมองไอ้คิลล์ที่อยู่ข้างๆ มันเองก็หันมามองผมพอดีพวกเราเลยได้แต่มองหน้ากันงงๆ อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
          ตอนนี้ผมรอยูเอลอยู่ที่หน้ามหาลัย หลังจากนี้กะว่าจะพาไปซื้อเสื้อผ้าที่ใส่ในงานวันเกิดเป็นของขวัญ สักพักผมก็เห็นยูเอลเดินออกมากับผู้หญิงเมื่อเช้า พอยูเอลเห็นรถผมเธอก็เดินตรงมาทางนี้ทันที แต่จู่ๆ เธอก็หยุดเดินแล้วหันไปคุยกับผู้หญิงคนนั้นสองสามคำแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินไปอีกทาง ผมมองเธอที่เดินผ่านหน้ารถผมไปโดยที่ก้มหน้า.....เหมือนไม่อยากให้ใครเห็นหน้าตา
 
 
แกร๊ก.....
 
 
"เป็นไงบ้าง"
 
 
"เหนื่อย..."
 
 
"เอานี่! ซื้อมาฝาก"
 
 
ผมยื่นแก้วชาเย็นไปให้คนตัวเล็ก แล้วเธอก็รับมาดื่มทันที
 
 
"เฮียจะไปไหน..."
 
 
"ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอไง"
 
 
"........"
 
 
"แล้วก็งานวันเกิดเธอจัดที่ผับนะ"
 
 
"ที่ผับ...."
 
 
"ไม่ต้องห่วง..วันนั้นทั้งวันฉันจะปิดโซนข้างบน"
 
 
"อืม....."
 
 
สักพักเราก็มาถึงห้าง ผมกับยูเอลเดินขึ้นไปที่ชั้นเสื้อผ้าผู้หญิง วันนี้ที่นี่ไม่ค่อยมีคนเลยสบายต่อการซื้อของ ผมพาคนตัวเล็กมาที่ร้านๆ นึงที่ผมรู้จัก
 
 
"อ้าว คุณคีร์ดีน"
 
 
"สวัสดีครับ"
 
 
"สวัสดีค่ะ วันนี้มีอะไรให้ช่วยเหรอคะ"
 
 
"พอดีผมมาหาชุดในงานวันเกิดของเธอน่ะครับ"
 
 
ผมจับมือยูเอลแล้วดึงมาข้างหน้าแล้วเธอก็ตามมาอย่างว่าง่าย
 
 
"ตายจริง! หรือว่าเธอจะเป็นนางแบบที่ถ่ายในนิตยสารเดือนนี้ใช่มั้ยคะ"
 
 
"ครับ.."
 
 
ผมยิ้มให้เธอตามมารยาทแล้วเธอก็พายูเอลเข้าไปด้านใน ผมมองสองคนนั้นคุยกันเป็นปกติดีเลยโล่งใจและปล่อยให้เธอจัดการ เพราะผมไม่ค่อยรู้เรื่องเสื้อผ้าผู้หญิงเท่าไหร่แม้จะทำงานเกี่ยวกับแฟชั่นก็ตาม
 
 
 
          ผมยืนรอยูเอลอยู่ข้างหน้าห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ สักพักผู้หญิงเจ้าของร้านก็ออกมาจากห้องแต่ไม่มีท่าทีว่ายูเอลจะออกมา ผมเลยชะโงกหน้าหาคนตัวเล็กที่อยู่ข้างในเพราะมันมีช่องว่างพอดี แต่กับโดยมือเล็กของอีกคนปิดช่องว่างนั้น ผมหันไปมองเจ้าของมือนั้น
 
 
"ไม่ได้นะคะ เอาไว้ดูทีเดียวเลยสิคะ"
 
 
"หมายความว่าไงครับ"
 
 
"ก็หมายความว่าให้รอยังไงล่ะคะ"
 
 
เธอยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร แต่ผมกับมีลางสังหรณ์แปลกๆ กับรอยยิ้มแบบนั้น สักพักยูเอลก็ออกมาเธอออกมาด้วยชุดนักศึกษาเหมือนเมื่อตอนเข้าไป ผมมองคนตัวเล็กอย่างแปลกใจและดูเหมือนเจ้าตัวจะรู้เธอเลยเดินมาหาผม
 
 
".....ลองเสร็จแล้ว"
 
 
"ไม่ใส่มาให้ดูหน่อยเหรอ"
 
 
"เจ้บอกห้ามให้เฮียดู.."
 
 
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์ ส่วนยูเอลผมให้ไปรอหน้าร้าน ระหว่างคิดเงินผมกะจะขอดูชุดยูเอลว่ามันเป็นยังไง แต่ดันถูกใส่ในถุงผ้าสีขาวอย่างดี เลยไม่รู้ว่าข้างในเป็นยังไง
 
 
ผมเดินออกไปจากร้านพร้อมยูเอล แต่เพราะยูเอลขอไปห้องน้ำผมเลยยืนรออยู่ข้างนอก และเพราะมีเวลาพอดีผมเลยหยิบโทรศัพท์มากดโทรหาไอ้คิลล์
 
 
"เอ่อ เป็นไงบ้าง"
 
 
มันรับทันทีที่ผมโทรไป ผมแอบได้ยินเสียงเพลงที่รอดผ่านโทรศัพท์ออกมา แปลว่ามันคงอยู่ที่ผับแล้ว
 
 
(กำลังทำอยู่)
 
 
"ไอ้ลีโอกับไอ้พาสต้าอยู่ด้วยรึเปล่า"
 
 
(อยู่! แล้วมึงตอนนี้อยู่ไหน)
 
 
"อยู่ห้าง...มาซื้อของขวัญให้ยูเอล"
 
 
(ทางนี้ใกล้จะเสร็จแล้ว มึงเข้ามาตอนทุ่มนึงแล้วกัน)
 
 
"เอ่อ ขอบใจมาก! "
 
 
ผมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วพอดีกับที่ยูเอลกลับมาพอดี
 
 
"เฮีย..."
 
 
"หืม? ..."
 
 
"โทรศัพท์..."
 
 
เธอยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาให้ผม ผมรับมันมาแนบหูโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายเป็นใคร
 
 
"ครับ..."
 
 
(คีร์ดีน! นี่เจ้เองนะ)
 
 
"เจ้! มีอะไรเหรอครับ"
 
 
(เดี๋ยวเจ้จะไปรับน้องยูเอลนะ รอแป๊บ)
 
 
"เอ๊ะ! ...."
 
 
ผมมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปดื้อๆ อย่างงงๆ เพราะจับต้นชนปลายไม่ได้เลย ผมเลยหันไปหายูเอล หวังว่าเธอจะรู้แต่เจ้าตัวกับส่ายหัวทันทีที่ผมหันไปสบตา ผมกับยูเอลเลยต้องนั่งรออยู่หน้าห้าง
 
 
สักพักเจ้ก็มา เธอโบกมือให้เราและยิ้มอย่างดีใจระหว่างที่เดินมาทางนี้ ผมกับยูเอลยืนขึ้นแล้วส่งยิ้มให้
 
 
"ขอโทษที่ให้รอนะ ป่ะ! ไปกันเถอะ"
 
 
"เดี๋ยวครับ! "
 
 
ผมรีบห้ามทันทีที่เจ้จับข้อมือยูเอลแล้วทำเหมือนจะพาไปไหนโดยที่ไม่ได้อธิบายอะไรให้ฟังเลย
 
 
"อะไร? ..."
 
 
"เจ้จะพายูเอลไปไหน"
 
 
"ไปแต่งตัวไง! "
 
 
"แต่งตัว? "
 
 
ผมคมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินแบบนั้น เจ้ที่เห็นแบบนั้นเลยเผลอถอนหายใจแล้วส่ายหัวอย่างเอือมๆ ท่าทางแบบนั้นทำให้ผมคมวดคิ้วหนักขึ้นกว่าเดิมซะอีก
 
 
"จำไม่ได้เหรอ ก็คีร์อนุญาตแล้วไง"
 
 
"อ้อ...เรื่องนี้นี่เอง"
 
 
ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ จริงๆ ตอนแรกลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าสัญญาอะไรไว้
 
 
ผมหันไปมองยูเอลนิ่งๆ และเธอเองก็หันมา เราสบตากันสักพักนิ่งๆ เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันผมไม่ค่อยได้ให้ยูเอลห่างตัวเท่าไหร่ นอกจากตอนไปโรงเรียนกับตอนที่ผมไปทำงานแล้วเธอต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะงั้นตอนที่เห็นเธออยู่ที่ร้านไอติมคราวก่อนผมตกใจมาก
 
 
"เสร็จแล้วจะไปหา..."
 
 
เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วจับชายเสื้อผมเบาๆ ผมได้แต่ยิ้มกับท่าทีแบบนั้นแล้วลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ
 
 
"จะรอนะ..."
 
 
ผมยิ้มให้คนตัวเล็กและเธอก็พยักหน้ารับ
 
 
"มาสวีทอะไรกันตรงนี้เนี่ย! "
 
 
เจ้เดินเข้ามาแสกกลางระหว่างผมกับยูเอลแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ผม หลังจากนั้นผมก็มองยูเอลที่ขึ้นรถเจ้ไปไหนไม่รู้ พอมันลับสายตาไปผมก็ขับรถไปที่ผับทันที
 
 
ผมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในผับ วันนี้ก็มีคนเยอะเหมือนปกติ กลิ่นน้ำหอมมากมายหลายยี่ห้อปนกันลอยมาแตะจมูกทุกครั้งที่มีผู้หญิงมากมายมาใกล้ๆ ผม แต่ผมก็เลี่ยงสายตาพวกนั้นแล้วขึ้นไปที่ชั้นสอง เพราะวันนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้น
 
 
"ไง งานเป็นไงบ้าง"
 
 
ผมถามไอ้คิลล์ที่ยืนดูงานที่ตกแต่งสไตล์เรียบๆ แต่มีสีสัน และเครื่องดื่มสีสันสดใสมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะ สมกับที่เป็นมันจริงๆ
 
 
"เสร็จแล้ว แล้วมึงไม่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอ"
 
 
"ก็ว่าอยู่...."
 
 
"ตอนนี้ไอ้ลีโอกำลังให้สไตล์ลิสทำผมอยู่ มึงก็ไปด้วยสิ"
 
 
ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะบางครั้งที่นี่จะจัดงานตามเทศกาลเลยมีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและห้องแต่งหน้าสำหรับพนักงาน ผมเปิดประตูเข้าไปในห้อง เห็นไอ้ลีโอนั่งทำผมอยู่ มันมองผมที่สะท้อนในกระจกแล้วยิ้มให้
 
 
"วันนี้กูหล่อล่ะสิ"
 
 
"เอ่อ..กูยอมเลยล่ะ"
 
 
"มึงก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เจ้เตรียมให้แล้ว"
 
 
มันชี้ไปที่ถุงสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมเดินไปเปิดมันดู มันเป็นชุดสูทสีดำแต่ไม่ได้เรียบร้อยเหมือนชุดสูททำงาน ผมหยิบมันไปเปลี่ยนและพอออกมาไอ้ลีโอก็เสร็จแล้ว ผมเลยต้องมานั่งทำผมใหม่เพราะยังพอมีเวลาอยู่
 
 
 
 
 
"เสร็จแล้วเหรอ"
 
 
ไอ้พาสต้าที่เมื่อกี้หายหัวไปทักขึ้น ผมยิ้มให้มันแล้วเดินไปหา
 
 
"ใช่เวลาเยอะเป็นบ้า"
 
 
"ของแบบนี้มันก็อย่างนั้นแหละ อย่าบ่น"
 
 
ผมปรามมันที่ทำหน้าเบื่อสุดๆ เพราะปกติมันไม่ใช่คนที่ชอบรอ
 
 
"ยูเอลยังมาไม่ถึงเหรอ"
 
 
"เจ้โทรมาบอกว่ากำลังขับรถมา"
 
 
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินไปคุยกับไอ้คิลล์ที่ยืนพูดกับพนักงานร้านสองคนอยู่เพื่อตรวจความเรียบร้อย
 
 
สักพักนึงไอ้ลีโอก็เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง เพราะผมให้มันไปดูว่ายูเอลมาถึงรึยัง ผมเดินมาแล้วยิ้มนิดๆ จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามันอารมณ์ดีอะไร
 
 
"อะไรของมึง ยืนยิ้มอยู่ได้"
 
 
"เปล่า.....แค่คิดว่าวันนี้มีแต่เรื่องดีๆ เท่านั้น"
 
 
ผมมองมันยิ้มให้กับโทรศัพท์ในมือ ถึงจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
 
 
"คุณคีร์ดีนครับ! มาแล้วครับ"
 
 
ผมหันไปหาพนักงานชายคนนึงแล้วพยักหน้ารับ และหันไปหาไอ้คิลล์ที่ตอนนี้กำลังเตรียมงาน พวกเราตกลงกันว่าพอยูเอลมาจะปิดไงและจุดเทียนทันที
 
 
และก็เป็นตามแผน พอยูเอลเดินมาไฟชั้นบนก็ดับลง มีเสียงดนตรีนิ่มๆ ช้าๆ แต่สนุกดังขึ้น ผมเดินไปถือเค้กมาไว้ในมือพอมีสัญญาณว่าอยู่ยูเอลขึ้นมาแล้ว ผมก็จุดเทียนและค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ คนตัวเล็ก ผมเห็นคนตัวเล็กที่ใส่ชุดเดรสที่ผมซื้อให้และแต่งหน้าทำผมจัดเต็ม เธอสวยมากจนผมหยุดหายใจไปเลย ดวงตาสีฟ้าใสมองมาที่ผมนิ่งๆ ผมยิ้มให้คนตัวเล็กแล้วค่อยๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ
 
 
"สุขสันต์วันเกิด...."